Γιατί είναι τόσο δύσκολο?

[aposal]

Πάντοτε μαζί με την σωματική χαλάρωση έρχεται και η πνευματική.

[lovethink]

Οταν σε ένα δημόσιο φόρουμ κάποιος καταθέτει την ψυχή του είναι συγκινητικό
Πάντα όμως ο καθένας καταθέτει μετά την δική του άποψη με κίνδυνο να πιεστεί ψυχολογικά η ψυχή του άλλου σε κάτι που τυχόν δεν θα καταλάβει ή θα διαφωνήσει ή θα βρει τυχόν υπερβολικό ή ότι άλλο
Ετσι λοιπόν "stembil" καλό είναι να έχεις μεν ανοιχτά αυτιά και μάτια ,αλλά να έχεις τον πνευματικό σου σαν σύμβουλο κυρίως εφόσον γνωρίζει ακριβώς τι άνθρωπος είσαι
Διότι ακόμα και για την ίδια αμαρτία άλλη συμβουλή θα δώσει ένας πνευματικός στον Χ και άλλη στον Ψ
Αλλιώς θα "μαλώσει" τον Χ αλλιώς τον Ψ
Αλλιώς θα παρηγορήσει τον Χ αλλιώς τον Ψ
Ενώ εδώ αδιακρίτως όλοι αντιμετωπίζουμε την γνώμη του άλλου , και πολλές φορές ακόμα και αν είναι μια "φράση" μέσα από τις γραφές , δίνετε έτσι στεγνά χωρίς την συναίσθηση ότι ο άλλος είναι μια ξεχωριστή από εμάς προσωπικότητα με άλλη ψυχολογία ,οπότε δεν υπάρχει πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα
Επίσης εύκολα μπορούν να παρερμηνευθούν πολλά
Πχ ο aposal έγραψε "πάντοτε μαζί με την σωματική χαλάρωση έρχεται και η πνευματική"
Κάποιος μπορεί να το παρερμηνεύσει και να πει "δεν ξαναπάω διακοπές , δεν ξαναπάω βόλτα στο βουνό ,δεν ξανά κάνω καφέ να κάτσω να τον πιω στο μπαλκόνι κτλπ"
Κι όμως , ενώ μπορεί να υπάρχει σωματική χαλάρωση , μπορεί πνευματικά να είμαστε σε εγρήγορση λέγοντας μια μικρή προσευχή , σκεφτόμενοι Τον Θεό , λέγοντας το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με"
Δηλαδή το κάθε τι που θα πει ο καθένας μας μπορεί να ερμηνευθεί πολλές φορές ποικιλοτρόπως.
Οπότε σαν γενική συμβουλή δική μου είναι να ακούς πρώτα απ'όλα τον πνευματικό σου
Από εκεί και πέρα ο κάθε αγώνας του καθενός είναι δύσκολος
Δεν είναι μόνο οι φυσικές έλξεις της ίδιας μας της φύσης , είναι χίλια δυό
Και το κακό είναι πως τα "ενοχικά σύνδρομα" μπορεί ψυχολογικά να μας κάνουν μεγάλο κακό και αν είμαστε υπερευαίσθητοι να μετατρέψουν την "καλή λύπη" σε "κακή λύπη"
Και να μετατραπεί σε "κατάθλιψη" αυτό που θα έπρεπε να ήταν "χαρμολύπη" και "αισιοδοξία για την Αγάπη και την Φιλευσπλαχνία Του Θεού"
Θα ήθελα να σου προτείνω ένα βιβλίο το οποίο προσωπικά όταν το διαβάζω ξεκουράζει την ψυχή μου και με γεμίζει χαρά ,και ας ξέρω ότι έχω κάνει τα χίλια μύρια μπορώ να παίρνω δύναμη να λέω "ΠΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΑΓΩΝΑ"
Είναι του Πατήρ Πορφύριου
Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλιβίτου, Βίος και Λόγοι
Ι.Μ. Χρυσοπηγής Χανίων
Χανιά 2003
Απαντάει σε όλες τις αγωνίες μας και στις τυχόν πιέσεις που αντιμετωπίζουμε
Θα σου παραθέσω απλά κάτι το οποίο θα σε βοηθήσει γιατί διακρίνω ένα "άγχος" στα γραφόμενά σου

Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε. Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν’ ατενίσετε το φως, να κατακτήσετε το φως. Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού.

Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό.

Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, απαλά, χωρίς πίεση, κάνει τον διάβολο να φεύγει. Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό. Την περιφρόνηση δεν μπορεί να τη υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. Όταν, όμως, πιέζεσθε, το κακό πνεύμα σας παίρνει είδηση και σας πολεμάει. Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει. Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σας αγκαλιάζει. Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπον. Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρης, σαν αγριόγατα. Όταν του ρίχνεις σφαίρες, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μη κοιτάζετε το κακό. Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε.

Και ένα ακόμα :)
- Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί.

- Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω µόνο µε τη σκέψη, χαλάς την πνευµατική ατµόσφαιρα. Εµποδίζεις το ’γιο Πνεύµα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισµό.

ακόμα ένα :)

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ' το πέλαγος. Οταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.

Ξεχειλίζει από Αγάπη ο Πατήρ Πορφύριος

[theodore]

Καλώς ήρθες στο forum.Ακολούθησε τον πνευματικό σου.Κάνε υπομονή.Για το μονοπάτι αυτό χρειάζεσαι τον πνευματικό σου.Χάρισε την καρδιά σου στον Χριστό και θα δεις ότι "δεν είναι τόσο δύσκολο...?"

[Dimitris39]

Διαβάζοντας αρκετό καιρό το site και αρκετά θέματα που άλλα με βοήθησαν και άλλα με προβλημάτισαν, σαν νέο μέλος και αφού με δεχτείτε στην πολύ όμορφη παρέα σας, θα ήθελα εν συντομία να μοιραστώ και γώ τους προβληματισμούς μου μαζί σας.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο περιληπτικός γίνεται για να μην κουράσω κανέναν.

Την πρώτη φορά που γνώρισα την Χάρη του Θεού ήμουν περίπου 16 χρονών και είχαμε πάει οικογενειακός στον Αγιο Ραφαήλ στην Μυτιλήνη. Μείναμε περίπου 3 μέρες στο Μοναστήρι και το ένα βράδυ θυμάμαι ότι όλος ο Κόσμος φώναζε...Ο άγιος, ο άγιος, δείχνωντας ψηλά στον καμπαναριό του Μοναστηριού. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν είδα κάτι συγκεκριμένο και ξεκάθαρο.
Ομως, γυρνώντας από κει, χωρίς να μου πει κανείς κάτι, χωρίς να κάνω εγώ κάτι, έφτασα στο σπίτι μου άλλος άνθρωπος. Μια τεράστια φλόγα έκαιγε μέσα μου που με οδηγούσε στο να διαβάζω πατερικά βιβλία, να προσεύχομαι διαρκώς να κλαίω για τις όποιες αμαρτίες είχα σαν παιδί και γενικά να νιώθω στο απόλυτο την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Ότι και να ειχα τότε το άφησα πανεύκολα και το μόνο που με γέμιζε ήταν η προσευχή και τα λόγια για το Θεό. Αυτό δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ (περίπου 3-4 μήνες) και όπως μου είχε πει ένας ιερέας τότε, μου έδειξε ο Κύριος την Χάρη του χωρίς να το αξίζω και από κει και πέρα θα έπρεπε να κάνω πράγματα και εγώ για να ξανακερδίσω αυτον τον Θείο Πόθο μέσα μου. Κάτι όμως που δεν το έκανα και ξαναγύρισα σιγά σιγά στις επίγειες ασχολίες και απολαύσεις.
Τώρα είμαι 34 χρονών και πριν 4 μήνες έχασα τον Πατέρα μου μέσα σε 3 μήνες ξαφνικά από Πνευμονική Ίνωση.
Οσο ήταν στην εντατική είχα στραφεί στο Θεό και τον παρακαλούσα μέρα νύχτα να τον κάνει καλά..Ομώς το Θέλημα του δεν συμφωνούσε με το δικό μου. Παρόλο αυτά και αφού την πρώτη ημέρα θύμωσα μαζί Του, (ας με συγχωρήσει η Χάρη του) κατάλαβα στην πορεία ότι με προστάτευσε εμένα, την μητέρα μου και την αδερφή μου με τον καλύτερο τρόπο. Και ξέρουμε όλοι ότι ο πατέρας μου είναι τώρα κοντά Του.

Αυτό όμως που με βασανίζει, είναι ότι εν μέρει με ότι συνέβηκε, ένιωσα μέσα μου πάλι όπως τότε που ήμουν 16 χρονών. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να γυρίσω πάλι την πλάτη μου σε Εκείνον όπως έκανα τότε. Πιστεύω ότι το μέτρο που θα με κρίνει δεν θα είναι το ίδιο με κάποιον που δεν έχει νιώσει την Αγιότητά του. Πολλοί άνθρωποι θα έχουν ίσως ελαφρυντικά για την αμαρτωλή ζωή που κάνουν. Εγώ τι δικαιολογία θα έχω?
Να σημειώσω ότι είμαι εργένης, είχα μάθει σε αρκετά αμαρτωλή ζωή για την οποία είχα και το θράσος να καμαρώνω στους φίλους μου. Θέλω να αλλάξω...να βρω μια κοπέλα και να κάνω οικογένεια και όχι να αμαρτάνω με την μία και με την άλλη κάνοντας κακό και σε εκείνη.
Παρακαλάω την Παναγία να με βοηθήσει, αλλά δεν έχω υπομονή...Φοβάμαι τον εαυτό μου και για να μπορώ να συγκρατηθώ απομονώνομαι από τους γύρω μου. Κάθομαι μόνος σπίτι γιατί κάθε φορά που κάνω παρέα με φίλες - φίλους νιώθω την όποια μικρή θέρμη μέσα μου να φεύγει. Ακόμα και στην προσευχή.
Ο πνευματικός μου με λέει υπερβολικό. Είμαι όμως?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάτι για Εκείνον? Πολλές φορές για έναν άνθρωπο που αγαπούμε κάνουμε κάτι που έστω και αν δεν το πολυθέλουμε, το κάνουμε για να του δώσουμε χαρά και αυτό δίνει και σε εμάς χαρά. Γιατί για τον Χριστό δεν μπορώ να νιώσω έτσι? Ως πότε θα προσπαθώ με το ζόρι να κάνω το Θέλημά Του?
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι με την βοήθειά Του πάντα ίσως καταφέρω να πιέζω τον εαυτό μου στην εγκράτεια..
Αυτό όμως που δεν μπορώ να αντέξω είναι ότι Εκείνος δεν μας θέλει να είμαστε σκυθρωποί, μελαγχολικοί και δυστυχισμένοι. Άρα μήπως και καταπιέζομαι και στο τέλος απομακρύνομαι περισσότερο από Εκείνον πιστεύοντας ότι κάνω και κάτι καλό?
Θα ήθελα ειλικρινά την γνώμη σας επάνω σ αυτό τουλάχιστον.

Συγνώμη για τον μονόλογό μου...Ήθελα όμως κάπου να τα πώ...

Που είσαι γιατί χάθηκες;

[Dimitris39]

Διαβάζοντας αρκετό καιρό το site και αρκετά θέματα που άλλα με βοήθησαν και άλλα με προβλημάτισαν, σαν νέο μέλος και αφού με δεχτείτε στην πολύ όμορφη παρέα σας, θα ήθελα εν συντομία να μοιραστώ και γώ τους προβληματισμούς μου μαζί σας.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο περιληπτικός γίνεται για να μην κουράσω κανέναν.

Την πρώτη φορά που γνώρισα την Χάρη του Θεού ήμουν περίπου 16 χρονών και είχαμε πάει οικογενειακός στον Αγιο Ραφαήλ στην Μυτιλήνη. Μείναμε περίπου 3 μέρες στο Μοναστήρι και το ένα βράδυ θυμάμαι ότι όλος ο Κόσμος φώναζε...Ο άγιος, ο άγιος, δείχνωντας ψηλά στον καμπαναριό του Μοναστηριού. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν είδα κάτι συγκεκριμένο και ξεκάθαρο.
Ομως, γυρνώντας από κει, χωρίς να μου πει κανείς κάτι, χωρίς να κάνω εγώ κάτι, έφτασα στο σπίτι μου άλλος άνθρωπος. Μια τεράστια φλόγα έκαιγε μέσα μου που με οδηγούσε στο να διαβάζω πατερικά βιβλία, να προσεύχομαι διαρκώς να κλαίω για τις όποιες αμαρτίες είχα σαν παιδί και γενικά να νιώθω στο απόλυτο την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Ότι και να ειχα τότε το άφησα πανεύκολα και το μόνο που με γέμιζε ήταν η προσευχή και τα λόγια για το Θεό. Αυτό δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ (περίπου 3-4 μήνες) και όπως μου είχε πει ένας ιερέας τότε, μου έδειξε ο Κύριος την Χάρη του χωρίς να το αξίζω και από κει και πέρα θα έπρεπε να κάνω πράγματα και εγώ για να ξανακερδίσω αυτον τον Θείο Πόθο μέσα μου. Κάτι όμως που δεν το έκανα και ξαναγύρισα σιγά σιγά στις επίγειες ασχολίες και απολαύσεις.
Τώρα είμαι 34 χρονών και πριν 4 μήνες έχασα τον Πατέρα μου μέσα σε 3 μήνες ξαφνικά από Πνευμονική Ίνωση.
Οσο ήταν στην εντατική είχα στραφεί στο Θεό και τον παρακαλούσα μέρα νύχτα να τον κάνει καλά..Ομώς το Θέλημα του δεν συμφωνούσε με το δικό μου. Παρόλο αυτά και αφού την πρώτη ημέρα θύμωσα μαζί Του, (ας με συγχωρήσει η Χάρη του) κατάλαβα στην πορεία ότι με προστάτευσε εμένα, την μητέρα μου και την αδερφή μου με τον καλύτερο τρόπο. Και ξέρουμε όλοι ότι ο πατέρας μου είναι τώρα κοντά Του.

Αυτό όμως που με βασανίζει, είναι ότι εν μέρει με ότι συνέβηκε, ένιωσα μέσα μου πάλι όπως τότε που ήμουν 16 χρονών. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να γυρίσω πάλι την πλάτη μου σε Εκείνον όπως έκανα τότε. Πιστεύω ότι το μέτρο που θα με κρίνει δεν θα είναι το ίδιο με κάποιον που δεν έχει νιώσει την Αγιότητά του. Πολλοί άνθρωποι θα έχουν ίσως ελαφρυντικά για την αμαρτωλή ζωή που κάνουν. Εγώ τι δικαιολογία θα έχω?
Να σημειώσω ότι είμαι εργένης, είχα μάθει σε αρκετά αμαρτωλή ζωή για την οποία είχα και το θράσος να καμαρώνω στους φίλους μου. Θέλω να αλλάξω...να βρω μια κοπέλα και να κάνω οικογένεια και όχι να αμαρτάνω με την μία και με την άλλη κάνοντας κακό και σε εκείνη.
Παρακαλάω την Παναγία να με βοηθήσει, αλλά δεν έχω υπομονή...Φοβάμαι τον εαυτό μου και για να μπορώ να συγκρατηθώ απομονώνομαι από τους γύρω μου. Κάθομαι μόνος σπίτι γιατί κάθε φορά που κάνω παρέα με φίλες - φίλους νιώθω την όποια μικρή θέρμη μέσα μου να φεύγει. Ακόμα και στην προσευχή.
Ο πνευματικός μου με λέει υπερβολικό. Είμαι όμως?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάτι για Εκείνον? Πολλές φορές για έναν άνθρωπο που αγαπούμε κάνουμε κάτι που έστω και αν δεν το πολυθέλουμε, το κάνουμε για να του δώσουμε χαρά και αυτό δίνει και σε εμάς χαρά. Γιατί για τον Χριστό δεν μπορώ να νιώσω έτσι? Ως πότε θα προσπαθώ με το ζόρι να κάνω το Θέλημά Του?
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι με την βοήθειά Του πάντα ίσως καταφέρω να πιέζω τον εαυτό μου στην εγκράτεια..
Αυτό όμως που δεν μπορώ να αντέξω είναι ότι Εκείνος δεν μας θέλει να είμαστε σκυθρωποί, μελαγχολικοί και δυστυχισμένοι. Άρα μήπως και καταπιέζομαι και στο τέλος απομακρύνομαι περισσότερο από Εκείνον πιστεύοντας ότι κάνω και κάτι καλό?
Θα ήθελα ειλικρινά την γνώμη σας επάνω σ αυτό τουλάχιστον.

Συγνώμη για τον μονόλογό μου...Ήθελα όμως κάπου να τα πώ...

Που είσαι γιατί χάθηκες;

Χρόνια σου πολλά όπου καί´νασαι
Η Παναγία μαζί σου

[stempil]

Καλησπέρα.

Επιστρέφω μετά από αρκετό καιρό ελπίζοντας να μου απαντήσει κάποιος σε μια ερώτηση.

Αντιμετωπίζω 2 πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας που με έχουν ισοπεδώσει κυριολεκτικά ψυχολογικά. Το ένα πρόβλημα το έχω 2,5 χρόνια και το άλλο μου προέκυψε πριν μερικούς μήνες.

Για το πρώτο μου πρόβλημα, παρακαλώ το Θεό , την Παναγία και τους Αγίους του να με βοηθήσουν από την πρώτη στιγμή. Παρακαλώ πλέον ταυτόχρονα και για τα 2.

Αυτό που θέλω να ρωτήσω, είναι αν κανείς από εσάς, όχι άκουσε ή διάβασε, αλλά αν είδε να γίνεται κάποιο θαύμα στον ίδιο.

Δεν νιώθω ιδιαίτερα καλά με αυτή μου την ερώτηση, γιατί μαρτυρά την ολιγοπιστία μου, αλλά μου είναι δύσκολο να καταλάβω. Για παράδειγμα διαβάζω ένα βιβλίο με τα θαύματα του Αγίου Εφραίμ Ν.Μάκρης και πήγα και τον παρακάλεσα και στο Μοναστήρι. Μέσα στο βιβλίο περιγράφονται εντυπωσιακά θαύματα του Αγίου που εκτός του ότι στο σύνολό τους λένε ότι επεμβαίνει πολύ γρήγορα, σε πολλούς κάνει θαύματα δίχως καν να τον επικαλεστούν.

Η ζωή που κάνω σίγουρα είναι αμαρτωλή, αλλά κάνω ότι μπορώ να διορθωθώ. Γιατί 2,5 χρόνια δεν εισακούγομαι?

[aposal]

Κάποτε έκανα ένα ερώτημα στον πρωτοπρεσβύτερο της ενορίας μου γιατι κάποιες προσευχές μου δεν εισακούονται. Μου απάντησε ως εξής:
Οι προσευχές μας προς τον Θεό πρέπει να γίνονται. Όταν κανείς προσεύχεται για τους άλλους, πρώτος αυτός απολαμβάνει την χάριν του Αγίου Πνεύματος για την ανιδιοτελή αγάπη του. Το αν θα ακούσει την προσευχή ο Θεός εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
1. Από την θέρμη της πίστεως του προσευχομένου.
2. Από την καθαρότητα της καρδίας του.
3. Από τη δεκτικότητα του αντικειμένου της προσευχής.
4. Από το πνευματικό συμφέρον της αιτήσεως. Αν έχουν ωριμάσει οι λόγοι και οι συνθήκες για να απαντήσει ο Θεός, ώστε να μην υποστεί βλάβη ο προσευχόμενος. Διότι αν ο Θεός απαντήσει αμέσως ενδεχομένως να διογκωθεί ο εγωισμός και να ζημιωθεί ο προσευχόμενος.
5. Αν αυτό που ζητάμε δεν πρόκειται να δαπανηθεί στις αμαρτίες.

[aposal]

Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα σημαντικά ζητήματα πρέπει να τα συζητάς με τον πνευματικό σου στον οποίο να κάνεις υπακοή.

[theodore]

Stempil κάνε υπομονή και προσευχή συνεχώς.Την άνοιξη που μας πέρασε, πέρασα μια σοβαρή κρίση αλλεργικού άσθματος.Φοβόμουν ότι δεν θα ξημερωθώ.Φάρμακα πάρα πολλά.Παρενέργειες απίστευτες.Για να συνέλθω πέρασε ένας μήνας.Δεν θα ήθελα να το ξαναζήσω...
Η μόνη μου ελπίδα ήταν Εκείνος.Προσευχήθηκα στην Παναγιά και στους Αγίους να μεσιτέψουν.Σου μιλάω τώρα, επειδή ακούστηκαν οι προσευχές μου.Ένα μόνο να σου πω,
και Πίστεψε το, εαν όντως ήθελε τότε να με πάρει εκεί ψηλά στον Ουρανό, τον παρακαλούσα να συγχωρέσει τις αμαρτίες μου και να γίνει, αν ήταν αυτό, το θέλημα του.
Κοίτα στην ζωή αυτή. στο καράβι αυτό που έχουμε επιβιβαστεί, δεν είμαστε εμείς καπεταναίοι.Προσπάθησα να κάνω τον καπετάνιο πολλές φορές.Αλλά όλο σε ξέρες έπεφτα.
Κατάλαβα τότε τα λάθη μου και πήγα "πίσω", στην πρύμνη.Ας κάνει Εκείνος κουμάντο αποφάσισα.Δεν είμαι άξιος να υπηρετώ εγώ την ζωή μου χωρίς την Χάρη του.
Είναι τόσο δύσκολο επειδή ο Άνθρωπος δεν έχει μάθει να κάμπτεται.Να γονατίζει, να προσεύχεται.Να Αγαπάει Εκείνον με την καρδιά κι όχι με την λογική.Η καρδιά αποφασίζει
και ακολουθεί η λογική.Το δέντρο που δεν λυγίζει στα ανεμοβρόχια, στους χείμαρους , στις καταιγίδες, το σπάει ο άνεμος και παρασύρεται στο ποτάμι.
Έτσι κι εσύ, όπως κι εγώ βέβαια, πρέπει να λυγίζουμε στις δυσκολίες, να κατεβάζουμε το κεφάλι μας, να προσευχόμαστε.
Όταν πέρασα αυτήν την κρίση φοβόμουν πολύ.Δεν ήξερα αν θα ξυπνήσω το πρωί.Το τηλέφωνο ήταν συνεχώς δίπλα μου για να προλάβω να πάρω ασθενοφόρο.Πήγα σε εφημερία δυο φορές για να πάρω ανάσες ζωής, παρότι έπαιρνα φάρμακα.Τα φάρμακα μετά από κάποια στιγμή, δεν δουλεύουν.(στην δική μου περίπτωση).
Θα ήθελα να σου πω στο τέλος ότι εμείς κάνουμε ιατρικά ότι μπορούμε για τον ευατό μας, ακουμπάμε τις προσευχές, γονατιστά και ικετεύοντας, τον Κύριο και περιμένουμε.
Η Ζωή δεν είναι δική μας.Αυτό κατάλαβα τότε.Κατάλαβα αυτό που λέγεται ότι η Ζωή είναι Θείο Δώρο.
Από τότε κάθε πρωί κάνω τον σταυρό μου και ευχαριστώ τον "Κύριο" που με ξημέρωσε εμένα τον αμαρτωλό και σήμερα.Αύριο δεν ξέρω τι θα γίνει.Σταμάτησα να λέω στον ευατό μου ότι σε δυο μήνες θα κάνω αυτό, σε δυο χρόνια θα ήθελα εκείνο....Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.Πίστεψε αυτό σε παρακαλώ...

Σήκω στα πόδια σου αδελφέ.Πολέμα.Γέμισε την καρδιά σου με προσευχές και εναπόθεσε τις σε Εκείνον.Όταν θα γίνεσαι καλά θα το αισθανθεί η καρδιά σου πρώτα.Η Θεία Χάρη θα σε πλημμυρίσει.Τα δάκρυα δεν θα μπορείς να τα συγκρατήσεις.Κάνε μόνο αυτό...Αγάπα Τον.

[Μ.Δ.Κ.]

Η απάντηση στην ερώτησή σου δεν μπορεί να δοθεί απο κανέναν, απο εμάς εδώ τουλάχιστον, όσον αφορά το γιατί.
Από μόνο του αυτό το ''γιατί'' αποτελεί μεγάλο σφάλμα -πνευματικής φύσεως- αλλά δυστυχώς σε αυτό το σφάλμα, λίγο πολύ όλοι μας έχουμε πέσει. Οι δοκιμασίες και η αντιμετώπισή τους δίδουν το μέτρο της πίστης μας και της αγάπης στο Θεό μας. Επίσης τον προσωπικό Γολγοθά του ο καθένας τον ανεβαίνει όπως ο Κύριος μόνος, έτσι φαίνεται ή μας φαίνεται τουλάχιστον, γιατί εμείς έχουμε δίπλα μας Τον Ιησού. Ας μην απογοητευόμαστε και ας συνεχίζουμε τη ζωή μας στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος με ελπίδα με πίστη και υπομονή έως τέλους.
Για το άλλο ερώτημα αν ο Κύριος έχει ευεργετήσει κάποιον σε κάποια δύσκολη στιγμή του, ο Θεόδωρος σου απάντησε πολύ παρηγορητικά, και εγώ επίσης βοηθήθηκα και μάλιστα χωρίς κάν να το ζητήσω, και αναρίθμητοι άλλοι άνθρωποι όπως ίσως γνωρίζεις. Γιαυτό ελπίδα και υπομονή, και μακάρι να δώσει σε όλους μας ο Κύριος το κουράγιο να λέμε, όχι με τα χείλια αλλά με την καρδιά ΄΄γενηθήτω το θέλημά Σου΄΄.