"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Κατέβηκε μια μέρα στην πόλι να πουλήση τα πανέρια του ένας γέρος Αββάς. Κατάκοπος από την οδοιπορία πήγε και κάθησε στο σκαλοπάτι ενός μεγάλου σπιτιού που βρέθηκε στο δρόμο του.

Τη στιγμή εκείνη ψυχορραγούσε ο πλούσιος νοικοκύρης του σπιτιού. Ενώ ο Αββάς ξεκουραζόταν, ανίδεος για ότι γινόταν μέσα, είδε ξαφνικά να έρχωνται καλπάζοντας πλήθος μαύροι καβαλλάρηδες, άγριοι στην όψι. Στην εξώθυρα κατέβηκαν από τα κατάμαυρα επίσης άλογά τους κι ώρμησαν στο σπίτι.

Ο Γέροντας κατάλαβε και τους ακολούθησε ως επάνω στο δωμάτιο του ετοιμαθάνατου. Σαν τους αντίκρυσε εκείνος, έβγαλε σπαρακτικές κραυγές:
- Θεέ μου, σώσε με.
Εκείνοι τον ειρωνεύτηκαν σκληρά:
- Τώρα στη δύσι της ζωής σου θυμάσαι τάχα το Θεό; Πολύ αργά το σκέφτηκες. Γιατί δεν τον φώναζες από την αυγή; Τώρα μας ανήκεις.

Καθώς έλεγαν αυτά εκείνοι οι απάνθρωποι απόσπασαν με βία την ψυχή του και με θριαμβευτικό αλαλαγμό απομακρύνθηκαν.

Ο Αββάς έμεινε σαν πεθαμένος από τη θλίψι και την τρομάρα του. Όταν ύστερα από πολλή ώρα συνήλθε, διηγήθηκε για ωφέλεια των άλλων, τι του είχε φανερώσει ο Θεός.

*********************************************************************************************************

Κάποτε ο Μέγας Πατήρ του Κοινοβιακού συστήματος, ο Όσιος Παχώμιος, βρισκόταν σε μια από τις πολυάριθμες Μονές που ο ίδιος είχε ιδρύσει. Ξαφνικά πήρε ειδοποίησι πώς ένας Αδερφός από το Μοναστήρι των Χηνοβοσκιών, βαρειά άρρωστος τον ζητούσε. Έφυγε βιαστικά με την προαίσθηση πώς κάτι σοβαρό συνέβαινε. Πήρε μαζί του και δυό-τρείς από τους γεροντότερους Μοναχούς.

Δεν είχε φθάσει καλά-καλά στο μέσο του δρόμου η μικρή συνοδία, όταν ο Όσιος στάθηκε εκστατικός. Ο αέρας είχε γεμίσει από μελωδικούς ήχους ψαλμωδίας. Ο άνθρωπος του Θεού ύψωσε το βλέμμα του στον Ουρανό και είδε την ψυχή του Αδερφού να ανεβαίνη, ενώ προπορεύονταν τάγματα αγγελικά που έψαλλαν τα υπερκόσμια εκείνα άσματα.

Οι μοναχοί που συνώδευαν τον Όσιο, ούτε έβλεπαν, ούτε άκουγαν τίποτε ασυνήθιστο και απορούσαν γιατί είχε σταθή έτσι στη μέση του δρόμου.
- Ας μην αργοπορούμε, Πάτερ, του υπενθύμισαν, για να προλάβωμε τον ετοιμοθάντο.
- Περιττό, τους αποκρίθηκε εκείνος, και η ικανοποίησις ήταν διάχυτη στην μορφή του. Ο Αδερφός μας πορεύεται τη στιγμή αυτή τη μακαρία οδό.

*********************************************************************************************************

Όταν αισθάνθηκε πώς έφθανε το τέλος του, παρήγγειλε ο Όσιος Αρσένιος στο μαθητή του να μη φροντίσουν να τον θάψουν. Εκείνοι τον άκουσαν ταραγμένοι.
- Δεν ήλθε ακόμη η στιγμή, τους καθησύχασε. Όταν φθάση, θα σας το φανερώσω. Πλήν όμως θα ζητήσω ευθύνες από σας μπροστά στο βήμα του Κριτού, αν τολμήσετε και δώσετε σε άνθρωπο το λείψανό μου.
- Τί να το κάνωμε, Αββά; ερώτησαν εκείνοι.
- Δέστε το μ'ένα σχοινί και σύρετέ του ως την κορυφή του βουνού. Από κει ρίξετέ του στην χαράδρα να το φάγουν τα όρνια.

Τα έλεγε αυτά ο Άγιος, γιατί φοβόταν και τη μετά θάνατο δόξα. Όταν έφθασε η τελευταία του στιγμή, οι μαθηταί του, που τον είχαν περιτριγυρισμένο, τον είδαν να κλαίη.
- Κι εσύ φοβάσαι τον θάνατο, Αββά; τον ρώτησε κάποιος.
- Πίστεψατέ με, τέκνα, πώς αυτός ο φόβος δεν έλειψε ποτέ από την ψυχή μου, αφ'ότου έγινα Μοναχός, είπε ο μεγάλος στην αρετή και στην άσκησι Ερημίτης και παρέδωσε το πνεύμα.

Πολύ ωραία κείμενα Αγγελική!

Παραθέτεις όχι σταλαγματιές, αλλά κρουνούς ολόκληρους από την Πατερική Σοφία.

Σε ευχαριστούμε.

panagiotisspy έγραψε:Πολύ ωραία κείμενα Αγγελική!

Παραθέτεις όχι σταλαγματιές, αλλά κρουνούς ολόκληρους από την Πατερική Σοφία.

Σε ευχαριστούμε.

κ. Παναγιώτη κακώς που δεν το έχω αναφέρει μέχρι στιγμής αλλά πρόκειται για ένα βιβλίο το Γεροντικό (λεπτομέρειες αφού πάω σπίτι, δεν θυμάμαι τώρα απ'εξω), το οποίο πραγματικά ήταν πολύ ωφέλιμο πνευματικά. Είναι από τα βιβλία που τα διαβάζεις και γεμίζεις ηρεμία, γαλήνη και αγάπη στην καρδιά σου!
Και γεμίζεις επίσης από "νοσταλγία", για όλους αυτούς τους μεγάλους ασκητές και Πατέρες της Εκκλησίας που πρέπει να έχουμε ως παράδειγμα...

Όλα τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο:
Γεροντικόν - Θεοδώρας Χαμπάκη, Ηγουμένης Ι. Μονής Οσίου Θεοδοσίου
Έκδοσις Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητος "ΛΥΔΙΑ"

3. Φόβος Θεού

Ένας ευσεβής νέος ερώτησε τον Αββά Ευπρέπιον πως μπορεί η ψυχή ν'αποκτήση τον θείο φόβο.
- Δύο δρόμοι ασφαλείς υπάρχουν που οδηγούν την ψυχή στο φόβο του Θεού, αποκρίθηκε ο σοφός Γέροντας. Η ακτημοσύνη κι η ταπεινοφροσύνη.

*********************************************************************************************************

Το αναμμένο λυχνάρι σκορπίζει το σκοτάδι, έλεγε ο Αββάς Ιάκωβος, κι ο φόβος του Θεού διώχνει τα σκοτάδια της ανθρώπινης καρδιάς και τη διδάσκει τις θείες εντολές.

*********************************************************************************************************

Άλλος σοφός Πατήρ συμβουλεύει:
Μη συνηθίζης να ελέγχεις τον αδερφό σου για τις πράξεις του, αλλά μόνον τον ευατό σου για τις δικές του και να θυμάσαι κάθε στιγμή πώς είσαι υπόλογος γι'αυτές. Τότε θα γεννηθή στην ψυχή σου ο θείος φόβος.

4. Κατά Θεόν πένθος

Ο Μέγας Αρσένιος, έλεγαν οι συνασκηταί του, είχε στο στήθος ένα παλιό κομμάτι πανί για σκουπίζη τα δάκρυά που διαρκώς έτρεχαν από τα μάτια του, ενώ ήταν σκυμμένος στο εργόχειρό του.

Ο Όσιος Ποιμήν, που τον είδε κάποτε να χύνη τόσα δάκρυα, του είπε με θαυμασμό:
- Τρισευτυχισμένος είσαι, Αρσένιε, γιατί πένθησες τόσο πολύ σ'αυτό τον κόσμο, ώστε θα βρής παντοτινή χαρά στον άλλο.

Λένε ακόμη πως κι ο Αλεξανδρείας Θεόφιλος, πεθαίνοντας, ψιθύρισε:
- Μακάριε Αρσένιε, ποτέ δεν λησμόνησες την κρίσιμη τούτη στιγμή της ανθρώπινης ζωής, πενθώντας και κλαίοντας ακατάπαυστα.

*********************************************************************************************************

Η νηστεία, έλεγε ο Αββάς Λογγίνος, ταπείνωνει το σώμα. Η αγρυπνία καθαρίζει το νου. Η ησυχία φέρνει πένθος στην καρδιά. Το πένθος βαπτίζει τον άνθρωπο και τον κάνει αναμάρτητο.

*********************************************************************************************************

Ο ίδιος Όσιος είχε πολλή κατάνυξι. Όταν προσηύχετο ή έψαλλε, τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια του. Κάποτε τον ρώτησε ο αρχάριος μαθητής του:
- Μα πρέπει οπωσδήποτε να κλαίη ο άνθρωπος, όταν προσεύχεται, Αββά;
- Ναί, τέκνον, αποκρίθηκε ο Γέροντας. Αυτό θέλει τώρα από τον άνθρωπο ο Θεός. Δεν τον έπλασε βέβαια από την αρχή για να πενθή και να κλαίη, αλλά να χαίρεται, δοξολογώντας με καθαρή καρδιά τον Δημιουργό του καθώς οι Άγγελοι. Η αμαρτία όμως του στέρησε τη χαρά και τώρα ο πεσμένος άνθρωπος χρειάζεται το πένθος και το λυτρωτικό δάκρυ. Όπου δεν υπάρχει πτώσις, δάκρυ και πένθος δεν χρειάζεται.

*********************************************************************************************************

Σαν ήμουν μικρός, έλεγε κάποτε ο Όσιος Μακάριος, έβοσκα βόδια μαζί με άλλα παιδιά. Μια μέρα πήγαν να κλέψουν σύκα και πήραν και μένα κοντά. Όταν γυρίζαμε στο κοπάδι, έπεσε ένα σύκο από το καλάθι κι εγώ το σήκωσα και το'φαγα. Τώρα που άσπρισαν πια τα μαλλιά μου θυμάμαι την αμαρτία εκείνη και θρηνώ.

*********************************************************************************************************

Σε κάποιον Αδερφό, που τον ρώτησε τι να κάνη όταν έχη πειρασμούς ή πονηρούς λογισμούς στη διάνοια, ο ίδιος Γέρων αποκρίθηκε:
- Τρέξε κλαίγοντας στην αγαθότητα του Θεού και φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, ζητώντας βοήθεια. Ο Θεός είναι κοντά σ'εκείνους που τον επικαλούνται, μας λέγειη Αγία Γραφή.

ΤΙΤΛΟΣ ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ
ΤΟΥ ...ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΣΕΛΙΣ 208

ΣΕΙΡΕΣ 10 ΕΩΣ 19

ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΕΤΕ;;;;
ΠΕΡΙ ΠΑΛΙΟΥ-ΝΕΟΥ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ-ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ-ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ......;;;;;

Μια και δεν έχουμε εύκαιρο το βιβλίο, γιατί δεν μας παραθέτεις το κείμενο, να το σχολιάσουμε;

Πώς θα σωθώ, Πάτερ; ερώτησε ένας Αδερφός τον Όσιο Ποιμένα.
- Αν μάθης αιφνιδίως, τέκνον, πως πρόκειται να σε επισκεφθή ο Κύριος, για ποιό πράγμα θα φροντίσης πρώτα;
- Για τις αμαρτίες μου, είπε ο Αδερφός.
- Κλείσου λοιπόν από τώρα στο κελλί σου και πένθησε γι'αυτές, έως ότου σ'ελεήση ο Θεός, συμβούλευσε ο Όσιος.

*********************************************************************************************************

Καθόμαστε κάποτε με τον Αββά Ποιμένα και πλέκαμε τα πανέρια μας, έλεγε στους αδερφούς ο φίλος του Οσίου Αββάς Ισαάκ. Ξαφνικά τον βλέπω να σταματά, να βλέπη στο κενό, σαν να βρισκόταν πολύ μακριά ο νούς του. Το πρόσωπό του να παίρνη έκφρασι πόνου και δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Τον κύτταζα πολλή ώρα σαστισμένος, μα δεν τοτλμούσα να του μιλήσω και να τον αποσπάσω από την έκστασί του. Όταν συνήλθε όμως, τον παρακάλεσα πολύ να μη μου κρύψη που ήταν ο λογισμός του όλη αυτή την ώρα. Κάτω από τον Σταυρό του Ιησού, μου είπε ψιθυριστά, μαζί με την Παρθένον Μαρία, που έκλαιε απαρηγόρητα. Ω, πως επεθύμησα να κλαίω, όπως Εκείνη, κι εγώ πάντοτε!

*********************************************************************************************************

Η κατάνυξις και το δάκρυ είναι βάλσαμο για την ψυχή. Το δίνει χάρισμα ο Θεός. Μα να πώς το αυξάνουν οι αφωσιωμένοι δούλοι Του:
Ένας Αδερφός είχε κατάνυξι στην προσευχή γιατί διατηρούσε στην καρδιά του το κατά Θεόν πένθος. Μια μέρα έχυσε τόσα δάκρυα, που κι ο ίδιος απόρησε κι άρχισε να συλλογίζεται:
- Μήπως είναι σημάδι πως φθάνει το τέλος μου;
Με τη σκέψι του θανάτου πλήθαιναν τα δάκρυα, μεγάλωνε η κατάνυξις κι η αγγελική εκείνη ύπαρξις ζούσε μόνο για τον Θεό.

*********************************************************************************************************

-Πώς συμβαίνει, Αββά, ρώτησαν οι Αδερφοί τον Όσιο Θεόδωρο της Φέρμης, άλλοτε μεν να έρχωνται μόνα των τα δάκρυα στην προσευχή, άλλοτε πάλι να στερεύουν;
- Τα κατανυκτικκά δάκρυα, εξήγησε ο σοφός Γέροντας μοιάζουν πολύ με τη βροχή. Άλλοτε βρέχει ραγδαία κι άλλοτε πάλι γίνεται μεγάλη ξηρασία. Όταν βρέχη, ο φρόνιμος γεωργός καλλιεργεί το χωράφι του και κυττάζει μη πάει χαμένη ούτε σταλαγματιά νερό. Πολλές φορές μιας ημέρας βροχή αρκεί για όλο το χρόνο και δίνει άφθονους καρπούς στο γεωργό. Ας φροντίση κι ο ευσεβής άνθρωπος να καλλιεργή με προσοχή το χωράφι της ψυχής του, όταν έρχωνται τα δάκρυα, για να έχη πνευματικούς καρπούς τον καιρό της ξηρασίας. Ποιός γνωρίζει αν θα βρή άλλοτε την ευλογημένη βροχή των δακρύων;

*********************************************************************************************************

Δύο συνασκηταί που αγωνίζονταν μαζί, διάβαζαν μαζί και την καθημερινή τους ακολουθία. Ο ένας είχε πολλή κατάνυξι κι από τα δάκρυα, που έχυνε άφηνε συχνά το διάβασμα στη μέση.
- Μα τι σκέπτεσαι και κλαίς με τόσο πόνο, όταν προσεύχεσαι; τον ερωτούσε ο άλλος με απορία.
- Νομίζω, Αδερφέ μου, πως στην ώρα αυτή παραστέκομαι στο βήμα του Χριστού για να δικαστώ και μη βρίσκοντας τι ν'απολογηθώ για τις πολλές αμαρτίες μου, φράζει το στόμα μου από φόβο και χάνω τη συνέχεια του στίχου που διαβάζω. Συγχώρεσέ με που σ'ενοχλώ μ'αυτό, αλλ'αν σε αναπαύη, ας λέγη ο καθένας μας ξεχωριστά την Ακολουθία.
- Όχι, Αδερφέ μου, διαμαρτυρήθηκε ο άλλος, δε μ'ενοχλείς. Αντίθετα μάλιστα, με ωφελείς πολύ. Γιατί, εγώ που δεν έχω το χάρισμα της κατανύξεως και των δακρύων, βλέποντάς εσένα συγκινείται η καρδιά μου και μέμφομαι τη σκληρότητά μου.
Γι'αυτή του την ταπείνωσι κι ο Αδερφός αυτός απόκτησε γρήγορα το χάρισμα των δακρύων.

*********************************************************************************************************

Αν δε νιώθης ποτέ να καταγύνεται η ψυχή σου, όταν προσεύχεσαι ή όταν μελετάς τον λόγο του Θεού, έλεγε σ'ένα νέο κάποιος Γέροντας, πρέπει να γνωρίζης πως πάσχεις ή από κενοδοξία ή από φιληδονία. Αυτά τα δύο θηρία διώχνουν από τον άνθρωπο την κατάνυξι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε΄
1. Προσευχή

Ο Μέγας Αρσένιος, λέγουν οι βιογράφοι του, ύψωνε τα χέρια του, σαν άλλος Μωϋσής, στην προσευχή, ενώ ο ήλιος έδυε πίσω του και τα κατέβαζε, όταν έλαμπε πάλι στο πρόσωπό του.

*********************************************************************************************************

Ο Χριστιανός, που θυμάται να συνομιλήση με τον Θεόν μόνον όταν φθάση η ωρισμένη ώρα της προσευχής, δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται, λέει ένας από τους Πατέρας.

*********************************************************************************************************

Από τούτα τα τέσσερα έχει πιο πολύ ανάγκη η ψυχή έλεγε κάποιος Γέροντας:
- να φοβάται την κρίση του Θεού
- να μισή την αμαρτία
- ν'αγαπά την αρετή και
- να προσεύχεται αδιαλλείπτως

*********************************************************************************************************

Οι νεώτεροι μοναχοί μιας σκήτης επισκεφθήκανε έναν από τους Γέροντας για να τον συμβουλευθούν. Εκείνος τους υποδέχθηκε με χαρά κι αφού είπε τη συνηθισμένη προσευχή, κάθισε μαζί τους κι απαντούσε σ'όλες τις ερωτήσεις τους. Όταν πια σηκώθηκαν να φύγουν, είπαν στον Γέροντα να κάνη προσευχή.
- Δεν προσευχηθήκαμε; είπε με απορία εκείνος.
- Προσευχηθήκαμε, Αββά, όταν ήρθαμε. Ύστερα όμως αρχίσαμε την συνομιλία.
- Συγχωρήσατέ με, παιδιά μου, αλλά ξέρω καλά πως ένας από μας, είπε εκατό ευχάς στο διάστημα της συνομιλίας.

*********************************************************************************************************

Ερώτησαν τον Αββά Αγάθωνα οι Αδερφοί, ποιά αρετή νομίζει πως είναι πιο επίπονος.
- Η προσευχή, αποκρίθηκε εκείνος. Όταν ποθήση η ψυχή να συνομιλή συχνά με τον Δημιουργό της, αγωνίζονται τα πονηρά πνεύματα να την εμποδίσουν, γιατί ξέρουν πως δεν υπάρχει πιο ισχυρό όπλο εναντίον τους από την προσευχή. Όταν αποκτήση οποιαδήποτε άλλη αρετή η ψυχή, ύστερα ξεκουράζεται. Μα για να μάθη να προσεύχεται, όπως πρέπει, χρειάζεται να κοπιάζη σ'όλη της τη ζωή.

*********************************************************************************************************

Ένας Άγιος Ερημίτης, πολλά χρόνια κλεισμένος μέσα σε μια σπηλιά στη ρίζα ενός απόκρημνου βράχου, είχε μοναδική του απασχόλησι την προσευχή. Ο Ουράνιος Πατήρ, προνοώντας γι'αυτόν, όπως για τα πετεινά τ'ουρανού, τον έτρεφε μ'αυτό το θαυμαστό τρόπο: Κάθε βράδυ, ύστερα από τη δύσι του ηλίου, έβρισκε ένα ζεστό ψωμί, που έλεγες πως μόλις είχε βγή από το φούρνο, στην είσοδο της σπηλιάς του. Χρόνια γινότανε αυτό!

Μια μέρα όμως πήγε να ιδή τον Ερημίτη μας ένας συνασκητής του και καθώς συνομιλούσαν, του υπέδειξε πως δεν ήταν σωστό να κάθεται αργός. Τον βοήθησε να κόψη καλάμια από το έλος και τον έμαθε να πλέκη πανέρια.

Σαν βράδυασε, κουρασμένος από τη δουλειά και πεινασμένος ο Γέροντας, πήγε στη σπηλιά του να πάρη το ψωμί του. Με πόση ανακούφισι θα το έτρωγε! Δε βρήκε όμως τίποτε. Έτσι κοιμήθηκε νηστικός. Την άλλη μέρα ασχολήθηκε πάλι με ζήλο στο εργόχειρό, αλλά δεν βρήκε πάλι στη θέσι του το βράδυ το ευλογημένο ψωμάκι, με το οποίο τόσα χρόνια τον έτρεφε ο Θεός. Στεναχωρημένος τότε προσευχήθηκε και παρακάλεσε τον Κύριον να του φανερώση σε τι είχε σφάλει, ώστε να πάψη να φροντίζη πιά γι'αυτόν. Άκουσε τότε θεία φωνή να του λέγη:
- Όταν ήσουν απασχολημένος μόνο με μένα, σε έτρεφα. Τώρα που έμαθες εργόχειρο, δίκαιο είναι να σε τρέφη αυτό.

Λένε για τον Αββά Τιθόη πως πολλές φορές ερχόταν σε έκστασι και αρπαζόταν ο νούς του στα ουράνια, όταν ύψωνε τα χέρια του στην προσευχή, αν δεν πρόφταινε να τα κατεβάζη εγκαίρως.

*********************************************************************************************************

Η προσευχή είναι ο καθρέπτης του χριστιανού, λέγουν οι Πατέρες.

*********************************************************************************************************

Κάποτε, ενώ περπατούσαμε στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας, ο Γέροντας μου κι εγώ, διηγείτο στους Αδερφούς ο Αββάς Δουλάς, ο μαθητής του Οσίου Βησσαρίωνος, κυριεύθηκα από υπερβολική δίψα.
- Διψώ, Αββά, είπα στον Γέροντά μου.
- Πιές από τη θάλασσα, μου είπε.

Τον κύτταξα με απορία. Πινόταν εκείνο το νερό, που ήταν όλο αλμύρα και θειάφι; Ο Γέροντας όμως είχε σταθή σε προσευχή και με το ευλογημένο του χέρι σταύρωνε τα νερά.
- Πιές, μου ξανάπε.
Υπήκουσα. Πήρα με τη χούφτα μου και ήπια. Το πικρό νερό της Νεκράς Θάλασσας είχε γίνει πιο γλυκό από το μέλι.

Σαν να είδα το θαύμα αυτό, ετοιμάστηκα να γεμίσω το μικρό λαγήνι που είχα μαζί μου.
- Γιατί το γεμίζεις; με ρώτησε ο Γέροντας.
- Για να το έχω, όταν διψάσω πάλι, Αββά.
Με κύτταξε με αυστηρό βλέμμα:
- Ο Θεός που είναι εδώ, ολιγόπιστε, θα είναι και πιο κάτω.

Άλλη φορά θέλαμε να περάσωμε το ποτάμι και δεν βρίσκαμε βάρκα. Ο Γέροντας τότε, που βιαζόταν, έκανε την προσευχή του και πέρασε στην αντίθετη όχθη, περπατώντας πάνω στα νερά.
- Πώς αισθανόσουν; τον ρώτησα αργότερα.
- Ένοιωθα το νερό ως τους αστραγάλους μόνο, μου αποκρίθηκε. Από κει και πέρα, περπατούσα όπως στην ξηρά.

*********************************************************************************************************

Ξεκίνησε μια μέρα και ο Αββάς Αμμωνάς να επισκεφθή τον Όσιο Αντώνιο. Μα επειδή ανέβαινε για πρώτη φορά εκείνο το βουνό, έχασε το δρόμο και για πολλές ώρες περιπλανιόταν άσκοπα, χωρίς να διακρίνη πουθενά την σπηλιά του Μεγάλου Ερημίτου.
Όταν το κατάλαβε, προσευχήθηκε μ'αυτά τα λόγια:
- Κύριε, μην επιτρέψης να χαθή το πλάσμα Σου σ'αυτή την άγρια έρημο.
Παρευθύς λοιπόν φάνηκε ψηλά ένα χέρι, που του έδειχνε το δρόμο, ώσπου τον έφερε στην σπηλιά του Μεγάλου Αντωνίου.

*********************************************************************************************************

Αν η προσευχή μας δε συμφωνήση με τα έργα μας, άδικα κοπιάζομε σ'αυτήν, έλεγε συχνά στους νεώτερους Αδερφούς ο Αββάς Μωϋσής.
- Πώς θα κατορθώσουμε μια τέτοια συμφωνία; ερώτησαν μια μέρα εκείνοι.
Όταν εφαρμόζωμε εκείνα που γυρεύομε με την προσευχή μας, εξήγησε ο Όσιος. Τότε μόνο μπορεί να συμφιλιωθή η ψυχή με το Δημιουργό της και να γίνεται δεκτή η προσευχή της, όταν αφήση κατά μέρος όλα της τα κακά θελήματα.

Ακοή αντί ακοής λαμβάνομε, λέγει κάποιος Πατήρ. Και εξηγεί:
Ακούει ο Θεός την προσευχή εκείνου που υπακούει στο θέλημά Του.

*********************************************************************************************************

Κάποιος Μοναχός σε μια σκήτη ήταν πρόθυμος στην προσευχή, αλλά αμελής σ'όλα τ'άλλα. Μια μέρα πήγε ο διάβολος σ'ένα από τους εκεί Πατέρας και του είπε με ειρωνεία:
- Τι παραδοξολόγοι που είσαστε σεις οι άνθρωποι.
- Γιατί; τον ρώτησε εκείνος.
- Να, ο τάδε Μοναχός αίφνης με κρατά κάτω από την μασχάλη του και με σφίγγει δυνατά να μη του φύγω, κάνοντας όλα μου τα θελήματα. Κι ύστερα στέκεται ώρες ολόκληρες και λέγει στο Θεό: "ρύσαι με από του πονηρού".

*********************************************************************************************************

Να τι λέγει για την προσευχή κι ο Αββάς Μωϋσής:
Πρόσεχε να διατηρής στην καρδιά σου βαθειά την συναίσθησι της αμαρτωλής σου καταστάσεως, για να γίνεται δεκτή η προσευχή σου. Όταν απασχολής το νού σου με τις δικές σου αμαρτίες, δεν θα σου μένη καιρός να παρακολουθής τα σφάλματα των άλλων.

*********************************************************************************************************

Λένε για τον Όσιο Σισώη τον Θηβαίο, πως, μόλις απόλυε η εκκλησία, έφευγε για το κελλί του σχεδόν τρέχοντας. Μερικοί νεοφερμένοι Μοναχοί στη σκήτη, που δεν τον γνώριζαν ακόμη, βλέποντάς τον , έλεγαν πως είχε δαιμόνιο και τον κυνηγούσε. Οι παλαιότεροι όμως τους εξηγούσαν πως μάυτό τον τρόπο συνήθιζε ο Όσιος ν'αποφεύγη τις συνομιλίες, για να μη αποσπάται ο νούς του από την προσευχή.

*********************************************************************************************************

Και ο Αββάς Μακάριος συνήθιζε στο τέλος της Θ. Λειτουργίας να στέκεται στην πόρτα της εκκλησίας και να ψιθυρίζει στους Μοναχούς που έβγαιναν:
- Φεύγετε, Αδερφοί.
- Που θέλεις να πάμε Αββά; ρωτούσαν οι νεώτεροι. Μήπως πιο βαθειά στην έρημο;
Ο Όσιος τότε έβαζε το δάκτυλο στο στόμα και τους απαντούσε:
- Τούτο δω να φεύγετε.
Εννοούσε τις συνομιλίες, για να μη σκοτίζεται ο νούς τους και χάνουν τις καλές σκέψεις που κέρδισαν με την προσευχή.