Η Χάρις του Θεού

[Μ.Δ.Κ.]

Άλλο πράγμα ο εννοιολογικός ορισμός ( ακριβής περιγραφή της εννοίας μιας λέξεως) άλλο η ανάπτυξη το πως αντιλαμβανόμαστε.

Ως προς την ανάπτυξη όντως καλύφθηκε το θέμα επαρκώς.

Το ερώτημα που βάζω είναι: Δωρεές του Αγίου Πνεύματος και Χάρις είναι ταυτόσημες έννοιες; Αν όχι επειδή η λέξη χάρις εμπεριέχει ενδεχομένως και κάτι περισσότερο, τι είναι αυτό; Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι χάρις ανευ Αγίου Πνεύματος δεν είναι δυνατό να υφίσταται. Όμως δύναται να υπάρξη και κάτι στην κτίση όλη, κεχωρισμένο της χάριτος; Δεν μπορώ να το αντιληφθώ πως γίνεται.
Ο γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης πολύ ωραία περιγράφει εμπειρικά πως αντιλαμβάνεται με βάση την εμπειρία του, αυτό που λέμε δρόσο του Πνεύματος, είναι όντως αποτέλεσμα και αιτία της χάριτος Του Θεού.

Ίσως να μην έχει ιδιαίτερη σημασία - και μάλλον αυτό είναι - ο όλος προβληματισμός μου, καλύτερα να κοιτάω το χάλι μου, συγχωρέστε με.

[dionysisgr]

Αδερφε το ονομα οριζει και το πραγμα, αλλωστε λογικα Οντα ειμαστε, και με λογο, και νοηματα και εννοιες επικοινωνουμε.

Βεβαια εδω επικοινωνουμε με τον προφορικο και γραπτο λογο, αχρι καιρου.
Στην επικοινωνια με τις νοερες αγγελικες ταξεις, οπως και αυτες μεταξυ τους, η ανταλλαγη οντολογικης πληροφοριας, γινεται με τον ενδιαθετο λογο,
κατι σαν την εσωτερικη λαλια που εχουμε ολοι, αλλα με απεριοριστο οριζοντα και εμβελεια.

Με τον Θεον, μεσω της Χαρις, η οποια προ-ετοιμαζει τον θεουμενο,
εν στιγμη χρονου, ακαταληπτη για τον ιδιο, ωστε καταστει πεδιον δοκιμον, ωστε να δεχτει την θεϊκη επικοινωνια,
η ανταλλαγη τροπον τινα, πληροφοριας,
γινεται με αρρητα ρηματα, αλλης φυσικης ταξεως και οντολογικης κλιμακας, κατανοητα μονο στο επιπεδο του πνευματος.

Γιαυτο θα πει το συγκλονιστικο και ανεπαναληπτο ο θειος και μεγας Αποστολος Παυλος στην προς Κορινθιους Β,12:

"..οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων,
εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα,
ὁ θεὸς οἶδεν, ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ.
ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι.."

Γιατι δεν υπαρχει τροπος, να εκφραστουν, μεταφερθουν, κατανοηθουν, να γινουν κτημα νοητικο, και εμπειρια κοινη,
σε αυτην την οντολογικη ταξη που ευρισκομαστε τωρα, ακριβως για τον λογο οτι ειναι ξεκαθαρα,
καταστασεις και νοηματα, αλλης ανωτερας ταξεως οντολογικης.

Τωρα σχετικα με αυτο που ρωτας περι Χαριτος και Κτισεως.

Προσεξε. Με τρεις βασικες ενεργειες ο Θεος και Κυριος κυβερνα την Κτιση Του. Οταν λεμε Κτιση, εννοουμε τα παντα, περαν του Ιδιου.

Η πρωτη ειναι η Δημιουργικη.
Αυτη εφερε την Κτιση στην υπαρξη εκ του μη οντος, απο το μη υπαρχειν, το απολυτο υπαρκτικο κενο.

Η δευτερη ειναι η Συνεκτικη.
Αυτη περικρατει και συνεχει ενεργειες, δυναμεις, νομους, ενδελεχεια, τελολογια, σκοπουμενον, αλληλουχια, και οτι οριζει αυτην.

Η τριτη ειναι η Προνοιακη.
Αυτη ειναι η οποια κατευθυνει τα οντα προς τον σκοπον τον οποιο δημιουργηθηκαν, ωστε να εκπληρωσουν το νοημα της υπαρξεως τους.
Θα ελεγε κανεις οτι μπορει να θεωρηθει και η κατεξοχην εσχατολογικη κυβερνητικη δυναμη, καθως οχι μονο καθοριζει την πορεια της ουσιας των οντων,
αλλα ερχεται σε εναν απευθειας διαλογο μαζι τους, εν ελευθερια και μετοχη, ωστε απο κοινου, να καθοριστει ακριβως τι θα γινει με την ουσια αυτων,
και που θα "φτασουν" οντολογικα τα ιδια σε σχεση με τον Θεον.

Αυτο ειναι αποτελεσμα και παλι το τονιζουμε της διαχειρισεως της προσωπικης ελευθεριας των οντων, με απολυτο σεβασμο απο την πλευρα του Θεου μεν,
αλλα και απολυτο θετικο η προθετικο, αντικρυσμα εναντι της προσκλησεως Του, απο τα ιδια τα οντα.

Με πιο απλα λογια, ο Θεος, αγαπητε Μ.Δ.Κ., καθε στιγμη, απο την ωρα που μας εφερε στην υπαρξη, μας καλει σε εναν ΔΙΑΛΟΓΟ μαζι Του.

Μεσω του Λογου Του, μας απευθυνει μια κληση προς μετοχη και κοινωνια μαζι Του, και απο την ανταποκριση μας, θα εξαρτηθει κατα ποσο, θα την υλοποιησουμε και που θα την οριοθετησουμε.

Εδω καπου ερχεται περαν αυτων των τριων, δυναμεων, που κυβερνουν την Κτιση και τα οντα, να εμπλακει η Χαρις, του Θεου, η οποια παρεχεται στα λογικα οντα, και ειδικα στον ανθρωπο, ωστε να φτασει στο ακρον εφετον, στο ποθουμενον, και το σκοπουμενον, ητοι την κατα χαριν θεωσιν, την Χριστοποιηση, την Θεανθρωποποιηση, την Λογοποιηση κατα Αγιον Ιουστινο Ποποβιτς.

Αρα η Χαρις δεν παρεχεται ως ετυχε και αλογως, απαγε της βλασφημιας, αλλα ειναι ενυποστατη και λογικη, νοερα και δυναμικη, και εχει ως αντικειμενο να οικοδομησει να προετοιμασει, να διαμορφωσει και να καταστησει το εν δυναμει θεουμενο Ον, εν ενεργεια θεουμενο Ον.

Σαφως δωρεες Αγιου Πνευματος και Χαρις ειναι το ιδιο πραγμα και νοημα. Ολα εκπηγαζουν απο τον Πατερα, δια του Υιου, εν Πνευματι Αγιω.

Δεν υπαρχει καμμια ενεργεια, απολυτως, που να μην ειναι κοινη, στα Τρια Θεια Προσωπα, εκτος απο τις ακοινωνητες υποστατικες τους ιδιοτητες.

Συνεπως οτι λαμβανουμε ως δωρημα, απο τα Μυστηρια, μεχρι τα οραματα, και τα θαυματα, ειναι η Χαρις που τα παρεχει και τα τελεσιουργει και τα τελειοποιει.

Αρα και εκπληρωνω το αιτημα σου, δεν ειναι χωρισμενη η Κτισις απο την Χαρη του Θεου, αλλα υπαρχει η διακριση των Ακτιστων ενεργειων Του, σε ας πουμε διαφορα ανθρωποπαθως, για να συννενοουμαστε, "επιπεδα" σκοπου και ωφελειας.

Αλλο να διατηρει ο Θεος, σε υπαρξη και λειτουργια εναν φυσικο νομο, οπως την βαρυτητα, την ελξη των σωματων π.χ.,
και αλλο να ανεβαζει εναν ασκητη αφιερωμενο, απο δυναμιν εις δυναμιν, και απο τελειοτητα πνευματικη, σε τελειοτητα.

Αυτα υλοποιουνται με διαφορες και απειρες Ακτιστες ενεργειες του Θεου και Πατρος μας.

Ετσι μας παρεδωσαν οι Πατερες και μεγαλοι εμπειρικοι θεολογοι και θεουμενοι, Αγιος Ιωαννης ο Δαμασκηνος, Αγιος Μαξιμος ο Ομολογητης, Αγιος Γρηγοριος ο Παλαμας, Αγιος Γρηγοριος Νυσσης και Αγιος Γρηγοριος ο Θεολογος, Αγιος Βασιλειος ο Μεγας, και τοσοι και τοσοι αλλοι, και κατα πνευμα γεννητορες μας.

Αυτα φρονουμε, αυτα πιστευουμε, αυτα προσδοκουμε, ινα ζωην εχομεν,
και περισσον αυτης εχομεν κατα τον αψευδη λογο του Λογου και Κυριου μας, Ιησου Χριστου,
ο οποιος κατα την Αναληψιν Του εις τους Ουρανους,
οπου και εκαθησε στα δεξια του Πατρος,
φεροντας υποστατικα και αιωνια την ανθρωπινη φυση μας, και θεωνοντας την,
επεμψε τον Παρακλητο, το Πνευμα της Αληθειας, Το Οποιο τελεσιουργει και παρεχει
καθε δωρημα τελειον,
ιεραρχικα κινουμενο προς τα λογικα οντα, ωστε αυτα να εκπληρωσουν τον σκοπο, για τον οποιο,
κληθηκαν στην υπαρξη, δηλαδη να θεωθουν, και να μετεχουν και να απολαυσουν,
εν Χαριτι, την Ακτιστη Δοξα και Ζωη, και την Βασιλεια Του Θεου ως ατελευτητη κοινωνια και υπαρξη.

[Μ.Δ.Κ.]

Πολύ ευχαριστώ για τον κόπο σου να απαντήσεις, και για τις επεξηγήσεις επίσης, που πργματικά δίνουν απάντηση σε αυτό που με απασχολούσε. Τελικώς δηλαδή τίποτα το κτιστό δεν είναι αποστερημένο πλήρως της χάριτος του Θεού, ακόμα και αν η διαστραφείσα για άγνωστους και ανεξερεύνητους λόγους φύση του, στρέφεται ενάντια στους νόμους και τους κανόνες που ο Ύψιστος έχει θέσει,

δεν ειναι χωρισμενη η Κτισις απο την Χαρη του Θεου, αλλα υπαρχει η διακριση των Ακτιστων ενεργειων Του, σε ας πουμε διαφορα ανθρωποπαθως, για να συννενοουμαστε, "επιπεδα" σκοπου και ωφελειας.

Και παλι πολύ ευχαριστώ.

[toula]

Ευχαριστώ πολύ και εγώ τον Διονύση για την καθημερινή προσφορά του εδώ που με τα κείμενά του και την σωστή του τοποθέτηση μας λύνει απορίες και επεξηγεί έννοιες που για μερικούς από εμάς είναι πιθανόν κάπως δυσνόητες. Να είσαι καλά αδελφέ μας !

[Captain Yiannis]

Μεγάλη η Χάρις ΤΟΥ , και χαρά σ'όποιον την έχει.

Δόξα τω Θεώ Πάντων Ένεκεν

[dionysisgr]

Τελικώς δηλαδή τίποτα το κτιστό δεν είναι αποστερημένο πλήρως της χάριτος του Θεού, ακόμα και αν η διαστραφείσα για άγνωστους και ανεξερεύνητους λόγους φύση του, στρέφεται ενάντια στους νόμους και τους κανόνες που ο Ύψιστος έχει θέσει,

Αγαπητε Μ.Δ.Κ. επεκτεινεις την συζητηση παραπερα, με τον τροπο σου, με αυτο που μολις εγραψες.

Πραγματι εδω υπαρχει θεμα για περαιτερω αναπτυξη.
Ποιο ειναι το θεμα; Η ελευθερια των οντων και οι προεκτασεις της.

Το ΠΩΣ διαχειριζονται τα λογικα ανθρωπινα οντα, την υπαρκτικη τους, την οντολογικη ελευθερια,
οπως θεοειδως, και θεοπρεπως τους εχει δωρηθει. Ως Προσωπα ελευθερα.

Γιατι τα ομοια, ομοιως δημιουργουν και κατα την φυση και ουσια τους ενεργουν.

ο Θεος δηλαδη ενεργει θεοειδως, και θεοπρεπως, και οτι δημιουργει ειναι τελειο και δεν θα μπορουσε να γινει καλυτερο.
Ο ανθρωπος απο την αλλη, ενεργει ανθρωποπαθως, ατελως, και οτι δημιουργει ειναι ατελες και πιθανοτατα θα μπορουσε να γινει καλυτερο.

Πραγματι αυτο ειναι ενα μεγαλο μυστηριο, μεχρι ενος ομως σημειου μπορει να εξηγηθει επαρκως. Δηλαδη η ελευθερια των οντων.

Στην πραγματικοτητα το μεγιστο θεολογικο και αλυτο μυστηριο, εκτος φυσικα απο το Ειναι του Θεου, ουσιωδως, που θα μεινει για παντα Μυστηριον,
ειναι και το μεγα ερωτημα,
μεχρι ποιου σημειου εμπλεκεται η Χαρις, και αλληλοπεριχωρειται με το αυτεξουσιο του ανθρωπου, χωρις να το καταλυει.

Εδω θα χρειαστουμε τον Αγιο Μαξιμο τον Ομολογητη.

Τα παντα ως ενεργειες και αποτελεσματα, ειναι οχι θεμα φυσεως, αλλα θεμα θελησεως.

Δηλαδη δεν υπαρχει, η ακομα χειροτερα προϋπαρχει, η αστοχια, το κακο, η "σταση",
απεναντι στον Θεον, φυσικως, εκ του υπαρχειν,
αλλα υπαρχει, υποστασιαζεται και τελειται, με την αναλογη χρηση του λεγομενου γνωμικου θεληματος των οντων.

Υπαρχει το φυσικο θελημα, το ακατηγορητο, και αδιαβλητο, που ειναι η χρεια και η αναγκη της φυσεως,
δηλαδη η πεινα, η διψα, ο υπνος, η προδιαθεση για τεκνοποιηση, η αναγκη προστασιας απο τα στοιχεια φυσεως,

και το γνωμικο θελημα, το οποιο ειναι η εκφραση του αυτεξουσιου, στην πρωταρχικη της μορφη, σε οτι αφορα την υπαρξη του ανθρωπου.

Το γνωμικο θελημα καθοριζει οχι το θελειν, που ειναι φυσικο οπως ειπαμε, αλλα, το ΠΩΣ θελειν,
που ειναι η διαχειριση του θεληματος, ως αγαθον η πονηρον,
και καθοριζει αποφασιστικα, για το εαν το θελημα,
θα ειναι αιτια κινησεως προς αρετην, και τελικα προς τον Θεον,
η αιτια κινησεως προς αμαρτιαν, και τελικα μακραν του Θεου.

Παραδειγμα απτο.

Ειναι αλλο το να θελεις να φας,
και αλλο το να θελεις να φας οτι πιο ακριβο υπαρχει,
και για να φτασεις σε αυτο, κλεβεις για να βρεις τα χρηματα να το κανεις.

Το να θες να φας ειναι ακατηγορητο, αδιαβλητο.

Το να κλεβεις για να φας, οτι πιο ακριβο υπαρχει ομως,
ειναι αμαρτια και διαστροφη του φυσικου θεληματος, πως;

Με την κακη χρηση του γνωμικου θεληματος επι αυτου.

Σε πρωτη φαση σχηματιζεται στον νουν, η εικονα, απο τα νοηματα, εξωτερικα και συνδιαλεγεται.
Σε δευτερη φαση προχωρα να γινει συγκαταβαση και λογισμος προς υλοποιησιν με αποφαση ελευθερη.
Σε τριτη φαση υλοποιειται και η πραξη, απλα επιβεβαιωνει αισθητα και πρακτικα την ειλλημενη αποφαση.

Τα παντα ειναι εκφραση του γνωμικου θεληματος, αυτο εχει τον τελευταιο λογο. Δεν αμαρτανει ο ανθρωπος εαν δεν το θελησει.

Ετσι καθετι, που πραττει ο ανθρωπος, ως λογικο ον, ειναι αποτελεσμα της ελευθερης θελησεως του.
Ουτε ο ιδιος ο Θεος, ουτε ο πονηρος, δεν "μπορουν ", στην πραγματικοτητα, να επηρεασουν τον ανθρωπο,
στο να στερηθει το θελημα του, εαν αυτος δεν συγκατατεθει απολυτα.

Αρα, και κατα συνεπεια, η διαστροφη της φυσεως, ειναι αποτελεσμα,
οχι της ιδιας της ακατηγορητης φυσεως, της ουσιας δηλαδη των οντων,
ως πλασμενης "λιαν καλως", απο τον Πλαστουργο και Δημιουργο Κυριο και Θεο και πρωταρχικο Αιτιο των παντων,
γιατι αυτο θα σημαινε βλασφημως και ατυχως, οτι το κακο, τροπον τινα ειναι συν-δημιουργος του Θεου,
αλλα της θελησεως των οντων, και της αστοχιας τους, να εναρμονισουν ελευθερα το γνωμικο θελημα τους, με αυτο του Θεου.

Ο Θεος, με ακατανοητο τροπο, με ακαταληπτη δυναμη και αγαπη, που εαν καθησουμε και σκεφτουμε σοβαρα,
μπορει να μας οδηγησει η, στο τρελλαδικο, η, σε κανενα ασκηταριο, με το τελευταιο να ειναι και πιο συμφερον,
τι εκανε με την δημιουργια Του;

Εκανε το απροσμενο, το απιστευτο το υπερανω ολων των φιλοσοφηματων και προσδοκιων.

Εξηλθε απο τον Εαυτον Του, και εδημιουργησε φυσεις, και ουσιες, με ολοτελα υπαρκτικη ετεροτητα, απο την δικη Του. Μεγαλειωδες και παραδοξο!!

Σαν να ελεγε κανεις, δημιουργει εναν οντολογικο καθρεπτισμο της δικης του, απολυτης ελευθεριας, και μεγαλοσυνης, σε μικροτερη κλιμακα,
ικανο ακομα και να Τον απορριψει, και να αντλησει υπαρξη απο τις δικες του πεπερασμενες δυναμεις, και δυνατοτητες.

Αντι δηλαδη να ζησει, δια μεσω και δια Αυτον, να ζησει απο τον εαυτο του, -το ον αυτο το δημιουργημενο-, και μονο για τον εαυτο του, αποκλειοντας καθε επικοινωνια και διαλογο μαζι Του.

Εαν ο ανθρωπος επελεγε σταθερα το πρωτο, δεν θα ειχαμε πτωση. Επειδη επελεξε ελευθερα το δευτερο ειχαμε πτωση των πρωτοπλαστων.

Αρα, πανω απο την φυση, ερχεται το γνωμικο θελημα, το πως δηλαδη θελειν, να επισφραγισει την οντολογικη πορεια του ανθρωπου απεναντι στον εαυτο του,
και στον Θεον και Τελειωτη του.

Για να μην μακρυγορω αλλο, χρεος ολων μας,
ειναι να στρεψουμε το γνωμικο μας θελημα, και να το καταστησουμε συμβατο προς το Παναγιο Θελημα του Θεου,
πραγμα το οποιο, οχι μονο δεν ειναι δουλεια και υποταγη,
συμφωνα με καποιους αμαθεις και αδαεις και αμυητους επι τα θεολογικα,
αλλα ειναι η απολυτη υπαρκτικη οντολογικη ελευθερια, η μονη που δικαιωνει και τελειωνει και διασωζει το ολον,
το προσωπον του ανθρωπινου οντος.

Γιαυτο και ο ο Χριστος και Κυριος μας, ειπε ξεκαθαρα: «Γνώσεσθαι την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώνει υμάς».

Καθε αλλη "αληθεια" νοημα, ταση και κοσμικη φιλοσοφια, αποτελει κινηση προς το ψεμμα, το εφημερο, το πλαστο, το φθαρτο το πεπερασμενο.

Μονον η εναρμονιση με το τελειον, το αγιον, το ζωοπαροχον, το παναγαθον Θειο θελημα,
αποτελει για το λογικο ον, την εξασφαλιση της απολυτου ελευθεριας του, τοσο της γνωμικης, οσο και της οντολογικης.

Μεσα απο τον Θεον, μαθαινουμε και διδασκομαστε να θελουμε, σωστα και ορθα. Να θελουμε τα θεια και τα αγια και τα αιωνια.

Υπερβαινουμε την αστοχια μας, την ατελεια μας, τα προσωπικα αδιεξοδα μας,
και εχουμε την αποκατασταση μας, και την επαναγωγη μας, και παλιν,
ως τεκνα φωτος, κατα χαριν θεουμενα, και συγκληρονομους Χριστου, εν τη Βασιλεια Αυτου.

[Μ.Δ.Κ.]

ote="dionysisgr
τι εκανε με την δημιουργια Του;

Εκανε το απροσμενο, το απιστευτο το υπερανω ολων των φιλοσοφηματων και προσδοκιων.

Εξηλθε απο τον Εαυτον Του, και εδημιουργησε φυσεις, και ουσιες, με ολοτελα υπαρκτικη ετεροτητα, απο την δικη Του. Μεγαλειωδες και παραδοξο!!

Σαν να ελεγε κανεις, δημιουργει εναν οντολογικο καθρεπτισμο της δικης του, απολυτης ελευθεριας, και μεγαλοσυνης, σε μικροτερη κλιμακα,
ικανο ακομα και να Τον απορριψει, και να αντλησει υπαρξη απο τις δικες του πεπερασμενες δυναμεις, και δυνατοτητες.

Αντι δηλαδη να ζησει, δια μεσω και δια Αυτον, να ζησει απο τον εαυτο του, -το ον αυτο το δημιουργημενο-, και μονο για τον εαυτο του, αποκλειοντας καθε επικοινωνια και διαλογο μαζι Του.

Εαν ο ανθρωπος επελεγε σταθερα το πρωτο, δεν θα ειχαμε πτωση. Επειδη επελεξε ελευθερα το δευτερο ειχαμε πτωση των πρωτοπλαστων.

Αρα, πανω απο την φυση, ερχεται το γνωμικο θελημα, το πως δηλαδη θελειν, να επισφραγισει την οντολογικη πορεια του ανθρωπου απεναντι στον εαυτο του,
και στον Θεον και Τελειωτη του.

Για να μην μακρυγορω αλλο, χρεος ολων μας,
ειναι να στρεψουμε το γνωμικο μας θελημα, και να το καταστησουμε συμβατο προς το Παναγιο Θελημα του Θεου,
πραγμα το οποιο, οχι μονο δεν ειναι δουλεια και υποταγη,
συμφωνα με καποιους αμαθεις και αδαεις και αμυητους επι τα θεολογικα,
αλλα ειναι η απολυτη υπαρκτικη οντολογικη ελευθερια, η μονη που δικαιωνει και τελειωνει και διασωζει το ολον,
το προσωπον του ανθρωπινου οντος.

Γιαυτο και ο ο Χριστος και Κυριος μας, ειπε ξεκαθαρα: «Γνώσεσθαι την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς».

Αληθώς. Δόξα τη Αγία Ομοουσίω και Αδιαιρέτω Τριάδι.