"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

stathisgrh έγραψε:Ψυχουλα μου ακου, δεν θελω να μπαινω σε τοσο προσωπικα και ευαισθητα πραγματα αλλα εγω το ειπα ως εξης:
Οταν μιλησα για προσωπικη πειρα εννοουσα τα δικά μου παιδιά και οχι τον εαυτο μου.
Εάν ομως ενα παιδι που οι γονεις του ειναι "τρελοι" νευρικοι και οτι αλλο θες και το παιδι ομως μεγαλωσει μεσα στην γαληνη και την ηρεμια εαν στην πορεια της εφηβειας δεν συναντηση τετοιες συμπεριφορες δεν θα βγουν ποτέ στην επιφάνεια τουλαχιστον στο μεγαλυτερο ποσοστο.
Αυτή ειναι η προσωπικη μου γνώμη και δεν θέλω να ειμαι απολυτος.

συμφωνω σε αυτο, δηλαδη για τη διαφορα να μεγαλωσεις μεσα σε ηρεμια και μεσα σε ταραχη. εγω μιλουσα απλως για χαρακτηριστικα, τελος παντων ειναι πολυ μεγαααααλο θεμα.
εχω κι εγω δυο παιδια και οντως αλλαζουν συνεχως.
κι εμεις δεν αλλαζουμε;;;
λενε οτι ο ανθρωπος δεν αλλαζει ποτε.
η μαγια δεν αλλαζει, το προζυμι.
εγω πιστευω οτι μπορουμε να ειμαστε ο, τι θελουμε. δηλ. θελω να ειμαι ειλικρινης, μπορω. θελω να ειμαι εργατικη μπορω. Ο, τι ζητησουμε απο τον Κυριο θα μας το δωσει αν ειναι για οφελος.

Vasilisalt ευχαριστώ για την απάντησή σου. Θα ήθελα να εστιάσω στο γεγονός το ότι τις περισσότερες φορές ερχόμαστε απροετοίμαστοι (& πρέπει να τα πάμε και καλά διότι πρόκειται για εξετάσεις ζωής) σε ένα γάμο & στη συνέχεια στον ερχομό τών παιδιών.. Θυμάμαι μια φίλη μόλις γέννησε το πρώτο παιδάκι της, με ρώτησε - και τώρα τι κάνω;!!! Eυλογη ερώτηση... Όπως γονείς, ρωτούν επίσης όταν το παιδί είναι ατίθασο, ανυπάκουο, επιθετικό.. - Το μαλώνω; Το βάζω τιμωρία; Το χτυπώ; Όταν με τις ψυχοσωματικές αλλαγές της εφηβείας, συνήθως υπάρχουν & οι πρώτες προστριβές γονέα-παιδιού, ακούμε την ερώτηση(όχι συχνά, σπάνια & δυστυχώς καθυστερημένα) - Τι να κάνω; Με το παιδί μου υπάρχει ψυχική απόσταση, δεν με υπολογίζει καθόλου... & οι παρέες του είναι πολύ κακές...

Τι κάνει τότε ο γονιός; Συνήθως αντιδράμε όπως οι γονείς μας.. Δηλαδή, υιοθετούμε ακριβώς ως τρόπο επίλυσης των προβλημάτων με τα παιδιά μας, τον τρόπο αντίδρασης που είχαν οι γονείς μας με εμάς! Αυτή η τακτική (εκτός ελαχίστων περιπτώσεων) έχει δείξει ότι δεν βοηθά, δεν φέρνει αποτέλεσμα στην επικοδομιτική ανατροφή των παιδιών. Τι υπάρχει ως λύση; Η κατάρτιση... Καταρτίζομαι ως γονιός, ενημερώνομαι.. Παλεύω να βρώ λύσεις για τα προβλήματα που με απασχολούν. Μελετώ βιβλία επιστημόνων, μα και τα υπέροχα πατερικά κείμενα και λόγους αγίων τις εκκλησίας μας, που ασχολήθηκαν με τα θέματα διαπαιδαγώγησης παιδιών. Αλλάζω τακτική, τρόπο προσέγγισης των παιδιών μου.. Διαπιστώνω ότι ο τρόπος που διαπαιδαγωγώ τα παιδιά μου δεν φέρνει αποτελέσματα στη συμπεριφορά τους & εγώ αισθάνομαι πολύ κουρασμένος/η; Είναι το καμπανάκι που χτυπά και δείχνει ότι πρέπει να αλλάξω τακτική με τα παιδιά μου, διότι αυτή οδηγεί σε αδιέξοδο..

Έχω στενή επαφή με τον πνευματικό μου.. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλη μου η οικογένεια & κυρίως τα παιδιά μου.. Απο τη μικρή τους ηλικία. Καταλαβαίνουμε ότι με μία ή δύο φορές τον χρόνο επίσκεψη δεν βοηθιέται ουσιαστικά κανείς.. Η προσευχή, στην οποία οι οικογένειες άν και μπορεί να πραγματοποιούν δεν δίνουν ιδιάιτερη σημασία.. "Όταν το παιδί σου δεν ακούει, πές τα στο Θεό, να τα πεί αυτός στο παιδί σου", είχε πεί ο γέροντας Παίσιος.. Προσευχή λοιπόν & μάλιστα όλη η οικογένεια μαζί.. Τι ευλογημένες οικογένειες υπάρχουν που κάνουν το βράδυ απόδειπνο, γονατιστοί όλοι γύρω απο το εικονοστάσι με το καντηλάκι & το θυμίαμα αναμμένο; Τι πιο ωραία εικόνα για την ψυχή του παιδιού (& αργότερα ως πνευματικό βίωμα) να βλέπει την μητέρα & τον πατέρα του να προσεύχονται με ευλάβεια στον Κύριο;;;;!!!!

Όταν όλα τα λίγα που γράφονται πιο πάνω δεν πραγματοποιούνται, τότε βλέπουμε πάντώς είδους κακοποιήσεις και ψυχικές ασθένειες όχι μόνο στους γονείς μα και στα παιδιά... Αυτό που πονά, είναι ότι όλοι έχουμε την λύση μπροστά μας & το "εγώ" δεν μας αφήνει να απλώσουμε το χέρι μας να αρπάξουμε τη βοήθεια, το στήριγμα, την δύναμη, την υπομονή, το δίκαιο, την απόλυτη λύση, που λέγεται Θεός...!!!

Τα παιδιά είναι το πιο σημαντικό πράγμα για το μέλλον του κόσμου. Οι δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οικογένειες στην εποχή μας δεν πρέπει για κανένα λόγο να είναι αιτία δημιουργίας ανασφάλειας και φόβου στα παιδιά μας. Η Ορθόδοξια μας δίνει ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός του ότι δεν πρέπει να απελπιζόμαστε γιατί η απελπισία, ο φόβος και η απαισιοδοξία είναι όπλα του αιώνιου εχθρού. Τα παιδιά μας πρέπει να αντιμετωπίζονται με αγάπη, αγάπη, αγάπη και αγάπη.

Η μελέτη είναι από το 2006 αλλά δυστυχώς αντί να ληφθεί υπόψη τότε και να γίνει κάτι, η κατάσταση σήμερα είναι χειρότερη και επιδεινώνεται συνεχώς.

Υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στην ζωή του γονιού από την ευτυχία του παιδιού του; Υπάρχει πιο αισιόδοξη εικόνα από αυτήν ενός μικρού παιδιού όταν ξεσπά σε γέλια; Κι όμως, όπως φαίνεται, οι Έλληνες δεν κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να διατηρήσουν αυτό το χαμόγελο στα παιδικά χείλη. Αυτό τουλάχιστον, έδειξε, έρευνα που πραγματοποιήθηκε και δημοσιεύτηκε πριν έναν περίπου μήνα από το βρετανικό Πανεπιστήμιο York για λογαριασμό του Child Poverty Action Group, χρησιμοποιώντας στοιχεία που συλλέχθηκαν το 2006.

Οι ερευνητές ασχολήθηκαν με 29 χώρες της Ευρώπης, εκτιμώντας τις απαντήσεις σε 43 διαφορετικά κριτήρια (παιδική θνησιμότητα, παχυσαρκία, φτώχεια, κατάλυμα κ.λ.π.), από νέα παιδιά έως 19 ετών. Και ποια θέση κατέλαβε η Ελλάδα ανάμεσα στις 29 χώρες; Την 23η. Και όχι, δεν αισιοδοξούμε που αφήσαμε πίσω μας την Μεγάλη Βρετανία που έχει να αντιμετωπίσει την μεγάλη ανεργία των γονιών, αλλά αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που έφερε στις πρώτες θέσεις την Ολλανδία, την Σουηδία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία και την Φινλανδία –όλες βόρειες, παγωμένες χώρες με ιδιαίτερα υψηλό, ωστόσο, βιοτικό επίπεδο. Γιατί δεν γνωρίζουμε και εμείς αυτό το μυστικό;

Τα κριτήρια στα οποία «πάτωσε» η Ελλάδα, σύμφωνα με την έρευνα, είναι η υγεία, οι κοινωνικές σχέσεις των παιδιών, τα υλικά αγαθά, η συμπεριφορά και οι κίνδυνοι και η εκπαίδευση. Αρκετά μέτρια τα πήγαμε και στα κριτήρια που έχουν να κάνουν με την υποκειμενική καλοπέραση και το κατάλυμα-οικιακό περιβάλλον. Αν σκεφτεί κανείς ότι τα περισσότερα παιδιά μπορούν να νιώσουν χαρά σχετικά εύκολα, συγκριτικά με τους ενήλικες, το γεγονός ότι τα ελληνόπουλα είναι από τα λιγότερο χαρούμενα παιδιά της Ευρώπης είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο.

Τι μπορούμε να κάνουμε

Σύμφωνα με τους παιδοψυχολόγους, τα παιδιά είναι συνήθως χαρούμενα και ικανοποιημένα όταν νιώθουν ασφαλή, σημαντικά και όταν τους προσφέρονται οι κατάλληλες δραστηριότητες που διεγείρουν το μυαλό τους. Όλα αυτά, βέβαια, είναι δικό μας καθήκον να τους τα προσφέρουμε και να τα ενθαρρύνουμε να ξετυλίξουν όλες τις ικανότητές τους. Να επιβεβαιώνουμε συνεχώς την αγάπη μας, την αποδοχή μας και τον θαυμασμό μας σε αυτά. Και να φροντίζουμε να καλύπτουμε τις πέντε βασικές τους ανάγκες, όπως τοποθετούνται από την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα του παιδιού. Αυτές είναι: Η αγάπη, το κατάλυμα, το παιχνίδι, η τροφή και η κινητοποίηση/δραστηριοποίηση. Από εκεί και πέρα υπάρχουν οι ανάλογες προεκτάσεις.

Βέβαια, η μετάδοση του συναισθήματος της χαράς σε ένα παιδί διαφέρει από ηλικία σε ηλικία. Ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να θεωρήσουμε την ευτυχία ως ένα δώρο, που προσφέρεται κατά το δοκούν. Στα μικρά παιδιά, για παράδειγμα, λένε οι ειδικοί, ευτυχία δεν σημαίνει να τους κάνουμε πάντα το χατίρι, να τους δίνουμε ότι ζητήσουν, να τους αγοράζουμε παιχνίδια κ.λ.π. Γιατί αν μάθουν να αποκτούν οτιδήποτε ζητήσουν, μπορεί μεγαλώνοντας να γίνουν απαιτητικά, βαριεστημένα και να μην χαίρονται με τίποτα. Άλλωστε, όσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο πιο εύκολο είναι να καταλάβουμε πότε είναι χαρούμενο και πότε όχι: Συνήθως γελάει με την καρδιά του, το πρόσωπό του και τα μάτια του λάμπουν. Ακόμα, ένα χαρούμενο παιδί είναι συνήθως δραστήριο, παίζει, είναι περίεργο, δείχνει ενδιαφέρον τόσο για τα άλλα παιδιά όσο και γι οτιδήποτε γύρω του, και δεν χρειάζεται παρακίνηση για να κάνει πράγματα. Το γεγονός ότι είναι τόσο «ανοιχτό βιβλίο» μας βοηθά και εμάς πολύ να καταλάβουμε τι το κάνει χαρούμενο και τι όχι.

Σημαντικότατος παράγοντας στην ευτυχία του παιδιού (κάθε ανθρώπου στην πραγματικότητα, απλά μεγαλώνοντας το ξεχνάμε) είναι η διασκέδαση. Και όταν λέμε διασκέδαση δεν εννοούμε μόνο να αφήνετε το παιδί σας να παίζει όσο θέλει ή να τρώει κάθε μέρα παγωτό. Εννοούμε εσάς. Την παρουσία σας στην ζωή του, και μάλιστα την χαρούμενη παρουσία σας. Προσωπικά, από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου ως παιδί, όσο μπορώ να θυμηθώ, ήταν όταν έπαιζα με τον μπαμπά μου επιτραπέζια. Και πέρναγα καλά, επειδή πέρναγε και εκείνος καλά. Και το καταλάβαινα. Όλα τα παιδιά το καταλαβαίνουν. Παίζοντας τα παιδιά μαθαίνουν βασικά πράγματα για την ζωή τους, αναπτύσσουν τα ταλέντα τους αλλά και την ιδιοσυγκρασία τους. Γίνονται καλύτερα σε αυτά που τους αρέσουν και όσο καλύτερα γίνονται, αμφίδρομα, τόσο πιο ευτυχισμένα νιώθουν. Επίσης, δεν χρειάζεται να τα βοηθάτε συνέχεια όταν αντιμετωπίζουν μικροπροβλήματα για να μην στεναχωρηθούν. Η ικανότητα του να μάθουν να λύνουν μόνα τους τα προβλήματά τους θα τα κάνει ακόμα πιο χαρούμενα. Θα τα μάθει να νιώθουν ανεξάρτητα και να αναπτύξουν την αυτοπεποίθησή τους. Είναι απλό: Για να εκτιμήσουν την χαρά, πρέπει να μάθουν τι σημαίνει στεναχώρια. Εσείς, άλλωστε, είστε πάντα εκεί όταν τα πράγματα δυσκολέψουν πολύ.

Ακόμα, αξίζει να λάβουμε υπ’όψιν μας τις έρευνες που λένε ότι ένας γονιός μπορεί να περάσει την ιδιοσυγκρασία του στο παιδί του, όχι μέσω των γονιδίων αλλά μέσω της συμπεριφοράς του. Έτσι, αφού τα παιδιά μιμούνται τον συναισθηματικό μας κόσμο, είναι αυτονόητο πως όσο πιο χαρούμενοι είμαστε εμείς τόσο πιο χαρούμενα θα είναι και τα παιδιά μας. Παρατηρήστε, π.χ., ένα μωρό. Όταν γελάτε θα γελάσει και αυτό, και θα μάθει να γελάει συχνά. Αρκεί να μην προσποιούμαστε ότι είμαστε χαρούμενοι, γιατί το παιδί μας θα το καταλάβει.

Η σημασία της αισιοδοξίας

Ένα βασικό κλειδί στο να καταφέρουμε να κάνουμε τα παιδιά μας πιο χαρούμενα -κάτι που προκύπτει από διάφορες δημοσκοπήσεις που γίνονται κατά καιρούς στα Ελληνόπουλα στην εφηβεία- είναι να τα κάνουμε να νιώθουν πιο αισιόδοξα. Επειδή καθώς το παιδί μεγαλώνει, δε μπορούμε να είμαστε κάθε στιγμή δίπλα του για να το προστατεύουμε από προβλήματα και στεναχώριες, είναι σημαντικό από μικρή ηλικία να το μάθουμε να βλέπει από μόνο του την ζωή με θετικό μάτι. Γιατί με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρνει να τα ξεπερνά πιο εύκολα και γρήγορα. Άλλωστε, σύμφωνα με τους επιστήμονες οι αισιόδοξοι άνθρωποι αφενός είναι πιο υγιείς, αφετέρου είναι και πιο τυχεροί! Τι άλλο μπορεί να εύχεται ένας γονιός για το παιδί του;

Και σε αυτήν την περίπτωση ισχύει η θεωρία της μίμησης του παιδιού προς τον γονιό. Είναι δεδομένο πως όσο πιο χαμογελαστοί, φιλικοί και πρόσχαροι είναι οι γονείς, άλλο τόσο θα είναι και το παιδί αν μάθει έτσι από μικρό. Και δεν είναι δύσκολο να το πετύχουμε αυτό. Όταν είμαστε με το παιδάκι μας, πάντα μπορούμε να βρίσκουμε αφορμές για χαρά και κέφι, μέσα από συζητήσεις, παιχνίδια, εκπλήξεις, όνειρα και σχέδια για το μέλλον που θα το κάνουν να νιώθει την σιγουριά πως και αύριο θα είναι έτσι χαρούμενο, μαζί σας. Αυτή η σιγουριά δίνει στα παιδιά ηρεμία και η ηρεμία τα κάνει, φυσικά, χαρούμενα.

Ακόμα, όσο τυπικό κι αν ακούγεται, το να επιβεβαιώνουμε στο παιδί μας την θετική και αισιόδοξη πλευρά την ζωής με φράσεις όπως «όλα θα πάνε καλά», «όλα θα γίνουν», «θα βρούμε μία λύση» κ.λ.π. θα του δημιουργήσουν υποσυνείδητα μία ασφάλεια που θα το ακολουθεί σε όλη του την ζωή. Θα το μάθετε έτσι να μην φοβάται τα λάθη του, ότι με τα λάθη θα μάθει και θα γίνει καλύτερο, ότι προσπαθώντας η ζωή μας μπορεί να γίνει καλύτερη. Ότι η ζωή, μπορεί να έχει δυσκολίες, αλλά είναι τόσο όμορφη. Εσείς το ξέρετε ήδη, το νιώθετε όταν κρατάτε αγκαλιά το παιδί σας. Δώστε του τα κλειδιά να νιώσει και αυτό το ίδιο. Κάντε το χαρούμενο.


http://vatopaidi.wordpress.com/2010/08/ ... more-50835

Δύο πράγματα μπορεί και πρέπει να προσφέρει ο γονιός στο παιδί του. Την αγάπη του και το παράδειγμά του. Το παράδειγμα μπορεί να συνοδεύεται και από τον καλό λόγο (τη συμβουλή), αλλά προς Θεού όχι συμβουλές χωρίς αντίστοιχο παράδειγμα.

Γι αυτά που προσφέρει ο γονιός στο παιδί του δεν δικαιούται ούτε μπορεί να ζητά καμιά ανταπόδοση, επομένως σαφώς δεν αποκτά δικαιώματα πάνω στο παιδί, τα κάνει μόνο από αγάπη και στα πλαίσια της από κοινού πορείας όλων των μελών της οικογένειας προς τη Βασιλεία των Ουρανών.

Παρ' όλα αυτά είναι βέβαιο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν το παιδί δεχτεί αγάπη και σωστό παράδειγμα, ανταποδίδει την αγάπη στους γονείς του και ακολουθεί το παράδειγμά τους. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις, που οι γονείς επιτρέπει ο Θεός να δοκιμαστούν μέσω των παιδιών τους. Σ' αυτή την περίπτωση οι γονείς δεν επιτρέπεται να δυσανασχετούν, ούτε απέναντι στο Θεό ούτε απέναντι στα παιδιά τους, αλλά να προσπαθούν και πάλι με αγάπη, προσευχή και υπομονή ν' αξιοποιήσουν τη δοκιμασία για το κοινό καλό όλων των μελών της οικογένειας.

Θα συμφωνησω με τον προλαλησαντα. Χιλια λογια να λεμε, χιλια βιβλια να δωσουμε τιποτα δε γινεται αν οι πραξεις δε συμφωνουν. Μονο αμφισβητηση κατορθωνουμε να φυτεψουμε στις παιδικες καρδιες ως προς τους ιδιους τους γονεις τους.

filotas έγραψε:Δύο πράγματα μπορεί και πρέπει να προσφέρει ο γονιός στο παιδί του. Την αγάπη του και το παράδειγμά του. Το παράδειγμα μπορεί να συνοδεύεται και από τον καλό λόγο (τη συμβουλή), αλλά προς Θεού όχι συμβουλές χωρίς αντίστοιχο παράδειγμα.

Δεν χρειάζονται περισσότερα, ακριβώς στις πιό πάνω λέξεις ευρίσκεται το καταστάλαγμα της εν Χριστώ παιδαγωγικής.


............................................................................................................................................................................................Προσωπικά με λυπεί ιδιαιτέρως η κατάσταση που επικρατεί στίς σημερινές Ελληνικές οικογένειες. Η διάλυση είναι πλέον ο κανόνας. Κατά την γνώμη μου οι περισσότεροι γονείς δεν είναι σε θέση όχι να διαχειριστούν και να διαμορφώσουν προς κάποια σωστή κατεύθυνση τα παιδιά τους, αλλά ούτε καν τις δικές τους ζωές σε επίπεδο καθημερινότητος, αφού είναι φανερό ότι ελλείπει κάθε ίχνος σύνεσης, ενώ υπάρχει προφανής έλλειψη αγάπης, ακόμα και απέναντι στα ίδια τους τα παιδιά.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των σημερινών γονέων, όπως σωστά επισημαίνεται, είναι στην ασυμφωνία λόγων και έργων. Δηλαδή οι γονείς δεν είναι σε θέση να προσφέρουν το καλό παράδειγμα και αρκούνται μόνο στα λόγια και στην προσπάθεια επιβολής.

Η μόνη σωστή λύση για όποιον γονιό, λόγω των παθών του, δεν μπορεί να προσφέρει το καλό παράδειγμα, είναι να ζητήσει ταπεινά συγνώμη από τα παιδιά του για την αδυναμία του και να τα παροτρύνει να μην επαναλάβουν τα δικά του λάθη.

filotas έγραψε:Δύο πράγματα μπορεί και πρέπει να προσφέρει ο γονιός στο παιδί του. Την αγάπη του και το παράδειγμά του. Το παράδειγμα μπορεί να συνοδεύεται και από τον καλό λόγο (τη συμβουλή), αλλά προς Θεού όχι συμβουλές χωρίς αντίστοιχο παράδειγμα.

Γι αυτά που προσφέρει ο γονιός στο παιδί του δεν δικαιούται ούτε μπορεί να ζητά καμιά ανταπόδοση, επομένως σαφώς δεν αποκτά δικαιώματα πάνω στο παιδί, τα κάνει μόνο από αγάπη και στα πλαίσια της από κοινού πορείας όλων των μελών της οικογένειας προς τη Βασιλεία των Ουρανών.

Παρ' όλα αυτά είναι βέβαιο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν το παιδί δεχτεί αγάπη και σωστό παράδειγμα, ανταποδίδει την αγάπη στους γονείς του και ακολουθεί το παράδειγμά τους. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις, που οι γονείς επιτρέπει ο Θεός να δοκιμαστούν μέσω των παιδιών τους. Σ' αυτή την περίπτωση οι γονείς δεν επιτρέπεται να δυσανασχετούν, ούτε απέναντι στο Θεό ούτε απέναντι στα παιδιά τους, αλλά να προσπαθούν και πάλι με αγάπη, προσευχή και υπομονή ν' αξιοποιήσουν τη δοκιμασία για το κοινό καλό όλων των μελών της οικογένειας.

+1

Αλήθεια, με ποιό δικαίωμα και με ποιά καρδιά στερούμε από το μικρό παιδί την αγάπη και την ευλογία του Θεού;

Αλήθεια, με ποιό δικαίωμα και με ποιά καρδιά στερούμε από το μικρό παιδί την αγάπη και την ευλογία του Θεού;
1 Σεπτεμβρίου, 2010 — VatopaidiFriend


Πόση αγάπη δείχνουν οι γονείς για κάθε παιδί τους σε όποια ηλικία του! Ειδικότερα μάλιστα όταν αυτό βρίσκεται στη βρεφική ηλικία. Πόσες φροντίδες! Πόσες μέριμνες για το κάθε παιδί! Για την τροφή του, για τα ρούχα του, για την ψυχαγωγία και το παιχνίδι του, για το μέλλον του.

Συχνά όμως παρατηρείται μία βασικώτατη παράλειψη. Ενώ φροντίζουν -και με υπερβολικό τρόπο- για όλα τ’ άλλα, αδιαφορούν ή υποβαθμίζουν την έγνοια του να δώσουν στό παιδί τους από αυτήν τη βρεφική ηλικία μία ορθόδοξη αγωγή. Νομίζουν ίσως, εσφαλμένα, ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει να του δοθεί αργότερα ή, το ακόμη χειρότερο, αδιαφορούν τελείως για κάτι τέτοιο. Και βλέπει κανείς παιδιά να κολυμπούν κυριολεκτικά μέσα στα παιχνίδια, να υπάρχει μέριμνα να τούς μιλούν είτε οι γονείς είτε κάποιοι άλλοι σε μία ξένη γλώσσα, για να συνηθίζουν. Να παρακολουθούν παιδικές εκπομπές και κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση και ταυτόχρονα να αποστερούνται μίας ορθόδοξης εκκλησιαστικής αγωγής. Κι έτσι να στερείται το παιδί της Χάριτος και της ευλογίας του Θεού, ενώ ταυτόχρονα αρχίζουν να μεγαλώνουν μαζί του και τα ανθρώπινα πάθη.

Γονείς που ηθελημένα επιλέγουν ή αδιαφορούν να προσφέρουν μία τέτοια αγωγή, όχι μόνο θα δώσουν λόγο στον Θεό, αλλά και πικρά θα μετανιώσουν ίσως για την εξέλιξη του ίδιου του παιδιού τους. Αλήθεια, με ποιό δικαίωμα και με ποιά καρδιά στερούμε από το μικρό παιδί την αγάπη και την ευλογία του Θεού; Να ξέραμε πραγματικά πόσο το ζημιώνουμε και από τι το στερούμε, όταν δεν το πηγαίνουμε στον ιερό Ναό, στη θεία Λειτουργία και δεν το οδηγούμε στη θεία Κοινωνία! Αν είσαι μάννα Χριστιανή, αν είσαι πατέρας πιστός, αν είσαι γιαγιά ή παππούς που αγαπά τον Χριστό, να ξέρεις ότι έχεις χριστιανικό καθήκον και ευθύνη για την ορθόδοξη αγωγή του παιδιού ή του εγγονού σου.

Πρωτίστως θα πρέπει να το εξοικείωσεις με το χώρο του ιερού Ναού. Να μάθει το παιδί και να αισθανθεί την εκκλησία σαν σπίτι του. Να του μιλήσεις με αγάπη, με τρυφερότητα για τον Θεό που έρχεται μέσα μας με την θεία Κοινωνία, τον Θεό που μάς αγιάζει και μάς φωτίζει και από αγάπη πολλή θέλει να Τον κοινωνούμε. Να το προετοιμάσεις έτσι, ώστε χωρίς αντιδράσεις να προσέλθει στο Μυστήριο της θείας Κοινωνίας. Και να το συνηθίσεις ώστε τακτικά και από πολύ μικρή ηλικία να γεύεται το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, το πανάγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Υιού Του.

Να μάθει το παιδί από αυτή τη μικρή ηλικία να κάνη τον σταυρό του πριν και μετά το φαγητό. Να δει πρώτα και συνεχώς εσένα να το πράττεις για να εντυπωθεί και χαραχθεί στην βρεφική του αντίληψι. Να συνηθίσει τον ήχο της εκκλησιαστικής υμνωδίας, να οσφρανθεί το θυμίαμα μπροστά στις άγιες εικόνες. Να μάθει να ξεχωρίζει και να προσκυνά τον Χριστό, την Παναγία, τον άγιο του, τον τίμιο Σταυρό. Να εξοικειωθεί με τον ιερέα, που ποτέ δεν πρέπει να τον ταυτίζουμε με αυτόν που θα το τιμωρήσει ή θα το μαλώσει, όταν δεν κάθεται φρόνιμα ή δεν τρώει το φαγητό του. Θα πρέπει να του μάθουμε ότι ο ιερέας το αγαπά, ότι το ευλογεί, και γι’ αυτό θα πρέπει να του ασπάζεται το χέρι. Το χέρι που αγγίζει τον Ιησού Χριστό.

Άλλαξαν οι εποχές. Κάποτε τα περισσότερα παιδιά έτσι μεγάλωναν. Τα νανούριζαν οι μανάδες και οι γιαγιάδες τους με ύμνους και τροπάρια της Εκκλησίας. Έπαιζαν στα προαύλια των Ναών. Άκουγαν και χτυπούσαν τα ίδια την καμπάνα, κι έτρεχαν να φιλήσουν το χέρι του ιερέα. Τώρα τερατόμορφα παιχνίδια αντικαθιστούν την ιλαρότητα των αγίων. Κινούμενα σχέδια εξάπτουν τη φαντασία και σταλάζουν την πονηριά, την εκδίκηση και τη βία στις παιδικές ψυχές. Όμως, όσοι έχουν σχέση με μικρά παιδιά, ας αναλογισθούν τις ευθύνες και το χρέος τους. Ευθύνη και χρέος να διαφυλαχθεί το παιδί ως κόρη οφθαλμού, γιατί είναι δώρο Θεού και αυριανός πολίτης της Βασιλείας Του.

Αξίζει ν’ ακούσουμε στους αλλοπρόσαλλους και αποστατημένους καιρούς μας την παιδαγωγική νουθεσία του αγίου Κοσμά του Αιτωλού για το πώς ασκείται αυτή η ορθόδοξη αγωγή. Αξίζει να σκεφθούμε πόσο κοντά ή μακριά είμαστε από το πνεύμα των αγίων μας. Λέει ο άγιος:

«Να κάμεις μίαν εικόνα του Χριστού, της Παναγίας, του Προδρόμου, να έχεις και τον άγιον του παιδιού σου• και όταν το παιδί σου σηκώνεται από τον ύπνον να σου γυρεύει ψωμί, μην του δίνης, μόνο να πάρεις το ψωμί να το βάλεις εμπρός εις την εικόνα του Χριστού και να του ειπείς• “Εγώ, παιδί μου, δεν έχω ψωμί. Ο Χριστός έχει. Σήκω να κάμεις τον σταυρόν σου, να παρακαλέσομε τον άγιον σου να παρακάλεση τον Χριστό να σου το δώσει”. Και έτσι το παιδίον παρακινείται δια την άγάπην του ψωμιού και ευθύς οπού ξυπνά, τον άγιον του βλέπει. Βλέποντας τότε ο διάβολος το παιδίον πως έχει την ελπίδα του εις τον Χριστόν και εις τον άγιον του, κατακαίεται και φεύγει»,

Έτσι συμβουλεύουν οι άγιοι. Έτσι ορίζουν να παιδαγωγούμε τα παιδιά μας, για να τα συνηθίσουμε να ζουν με τους αγίους, να ευχαριστούν τον Χριστό και να αποδιώχνουν τον διάβολο. Ας τους ακούσουμε, για να μη στερήσουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας από την ορθόδοξη αγωγή την σωτήρια.


http://vatopaidi.wordpress.com/2010/09/ ... more-51083