Re: H 25η Δεκεμβρίου ὡς ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων....
Δημοσιεύτηκε: Τρί Δεκ 31, 2013 7:43 am
Κωνσταντινε, εαν δεν μπορω να πεισω καποιον με το βιωμα και την εμπειρια μου, με το παραδειγμα μου,
και την οποια πορεια μου, -δεν αξιολογουμε εδω την ποιοτητα της-, εν Χριστω, και εν τη Εκκλησια,
δεν θα μπορεσω με κανενα επιχειρημα να τον πεισω, ακομα και εαν του κλεισω το στομα,
η του απαντησω σε 100.000 ερωτησεις, αιτιασεις, αντεπιχειρηματα, κλπ κλπ...
Αυτο που ειμαστε, και αυτο που ζουμε, περναει με αρρητο τροπο στον αλλον,
και "πληροφορειται" η ψυχη με παραδοξο για την λογικη μας τροπο,
οτι αυτος με τον οποιο μιλαει, ειτε εχει αληθεια, ειτε ειναι ψευτικος, και κυμβαλο αλαλαζον.
Επισης ο αλλος, "πληροφορειται" και την κατασταση στην οποια βρισκομαστε εκεινη την στιγμη.
Δηλαδη εχει τυχει να μιλαω επι ωρες, και ο αλλος να ειναι αρνητικος, γιατι και εγω δεν ημουν σε καλη κατασταση,
αλλα με πεισμα, αλαζονεια, αυταρκεια, και επιθετικοτητα, προσπαθουσα να τον καταβαλλω και να τον "πεισω".
Εχει παλι τυχει, με δυο κουβεντες, αλλα σε καλη κατασταση με ηρεμια, εσω-εξω, και εν ταπεινωσει,
να γυρισει ο αλλος ξαφνικα, να μου πει: "εχεις κανεναν πνευματικο να παω να εξομολογηθω;" και να με αφησει συξυλο!!!
Θελω να πω, οτι στην πραγματικοτητα, δεν ειναι η απολογητικη μας, και οι οποιες γνωσεις μας που πειθουν,
αλλα καθοριστικα ειναι δυο μεγεθη.
1. Η σταση μας, ως πιστοι εναντι ενος τριπλου δια-λογου. Εαυτου - Θεου - Πλησιον. Καθε διαλογος εχει αυτα τα τρια μερη.
και ο διαλογος αυτος πρεπει να περναει μεσα απο τον δρομο της αγαπης και της διαθεσης προσφορας, και δεν πρεπει ουτε στιγμη να αυτονομειται απο τον Θεο και την χαρη Του, και να θεωρουμε οτι με δικες μας δυναμεις θα κανουμε κατι. Τιποτα δεν κανουμε.
2. Απο την σταση του αλλου. Απο την ανοικτοτητα του, και την ειλικρινη του διαθεση, που δεν ειναι δυσκολο μετα απο εναν διαλογο να την καταλαβεις, δηλαδη ποιος παιζει, και ποιος ειναι προκατειλλημενος, αλλα και ποιος εχει διαθεση να προχωρησει.
Συνεπως, για να επανελθω στο θεμα, δεν θα προσπαθουσα να απολογηθω σε καποιον για τα Χριστουγεννα με ιστορικο-ημερολογιακα επιχειρηματα, παρολο που εχω πηγες και αναφορες να το κανω πολυ ευκολα. Ζουμε στην εποχη της πληροφοριας.
Αντιθετα, θα του εξηγουσα οπως ειπα και παραπανω, με ορους ζωης και κοινοτητας. Αυτο που ειναι η Εκκλησια.
Η Εκκλησια δεν ερχεται να επικαλυψει και να εξαφανισει τον ανθρωπο και την ζωη του, να του φορτωσει ενοχες, και αναθεματα,
για οτι εκανε τον καιρο της πλανης, και των ειδωλων, προσωπικων και εθνικων.
Αντιθετα ερχεται να μετακαινισει, να εκκλησιασει την εφεση του, για λατρεια, κοινωνια, και επικοινωνια, εορτασμο, χαρα, αγαπη,
και ολα αυτα που συνιστουν το γεγονος του μυστηριου της ζωης στην πληροτητα του.
Η Εκκλησια αποτελει το ενοποιητικο στοιχειο, που αγκαλιαζει ολες αυτες τις εφεσεις και εξεις, και τις αναφερει-αναπεμπει στον Θεο, ως αντιδωρημα, για να παρει παλι χαρη αντι χαριτος και ευλογια αντι ευλογιας, απο τον Δωρεοδοτη Χριστο.
Η Εκκλησια δεν ειναι οργανισμος, ιδρυμα, ιδεολογημα, εθνοκεντρικο αρμα οραματων, η γραφειο αυτασφαλισης εναντι κακου.
Η Εκκλησια ειναι ζωη, και περισσον αυτης, θεραπεια ασθενων, ειναι ειρηνη και ιματισμος σοφρωνουντων "δαιμονισμενων".
Οπου "δαιμονισμος" η προσκολληση εως τελους σε εναν κοσμο νεκρο και απνευματιστο,
με αναφορα στον εαυτο του και μη παραπερα.
Εαν δεν καταλαβει καποιος, απο την σταση μας και την ζωη μας, οτι τα Χριστουγεννα εν προκειμενω,
εορταζουμε την απαρχη μιας νεας πορειας ζωης, το σπασιμο των δεσμων του αεναου κυκλου φθορας και θανατου,
την διαλυση της μικροτητας μας, και της μυωπικης μας θεωρησης στο στενο οριζοντα αυτης της αισθητης πραγματικοτητας,
ολο αυτο το μονοπατι της αιωνιοτητας της αγαπης της ειρηνης και της μακαριοτητας εν Χριστω, που ανοιξε και καθαρισε απο καθε λογης ζιζανια και σκουπιδια του νου και της καρδιας ο Σαρκωθεις Λογος, δεν θα καταλαβει τιποτα, ας του αραδιασουμε ολη την βιβλιοθηκη μας, και τα στοιχεια που εχουμε.
Θελω να επιμεινω εκει, γιατι εχει κρισιμη σημασια.
Δεν πειθουμε με ωραια λογια και ξερα στοιχεια,
αλλα με τον βιωματικο λογο της υπαρξεως μας,
και τα αποδεικτικα ζωντανα στοιχεια της Χριστοποιημενης ζωης μας, μεσα στην Εκκλησια.
Αυτο εχω αποκομισει εγω εως τωρα απο την μικρη μου πειρα μεσα στην Εκκλησια.
Να με συγχωρειτε εαν παλι, σας "διαλυσα" το θεμα.
και την οποια πορεια μου, -δεν αξιολογουμε εδω την ποιοτητα της-, εν Χριστω, και εν τη Εκκλησια,
δεν θα μπορεσω με κανενα επιχειρημα να τον πεισω, ακομα και εαν του κλεισω το στομα,
η του απαντησω σε 100.000 ερωτησεις, αιτιασεις, αντεπιχειρηματα, κλπ κλπ...
Αυτο που ειμαστε, και αυτο που ζουμε, περναει με αρρητο τροπο στον αλλον,
και "πληροφορειται" η ψυχη με παραδοξο για την λογικη μας τροπο,
οτι αυτος με τον οποιο μιλαει, ειτε εχει αληθεια, ειτε ειναι ψευτικος, και κυμβαλο αλαλαζον.
Επισης ο αλλος, "πληροφορειται" και την κατασταση στην οποια βρισκομαστε εκεινη την στιγμη.
Δηλαδη εχει τυχει να μιλαω επι ωρες, και ο αλλος να ειναι αρνητικος, γιατι και εγω δεν ημουν σε καλη κατασταση,
αλλα με πεισμα, αλαζονεια, αυταρκεια, και επιθετικοτητα, προσπαθουσα να τον καταβαλλω και να τον "πεισω".
Εχει παλι τυχει, με δυο κουβεντες, αλλα σε καλη κατασταση με ηρεμια, εσω-εξω, και εν ταπεινωσει,
να γυρισει ο αλλος ξαφνικα, να μου πει: "εχεις κανεναν πνευματικο να παω να εξομολογηθω;" και να με αφησει συξυλο!!!
Θελω να πω, οτι στην πραγματικοτητα, δεν ειναι η απολογητικη μας, και οι οποιες γνωσεις μας που πειθουν,
αλλα καθοριστικα ειναι δυο μεγεθη.
1. Η σταση μας, ως πιστοι εναντι ενος τριπλου δια-λογου. Εαυτου - Θεου - Πλησιον. Καθε διαλογος εχει αυτα τα τρια μερη.
και ο διαλογος αυτος πρεπει να περναει μεσα απο τον δρομο της αγαπης και της διαθεσης προσφορας, και δεν πρεπει ουτε στιγμη να αυτονομειται απο τον Θεο και την χαρη Του, και να θεωρουμε οτι με δικες μας δυναμεις θα κανουμε κατι. Τιποτα δεν κανουμε.
2. Απο την σταση του αλλου. Απο την ανοικτοτητα του, και την ειλικρινη του διαθεση, που δεν ειναι δυσκολο μετα απο εναν διαλογο να την καταλαβεις, δηλαδη ποιος παιζει, και ποιος ειναι προκατειλλημενος, αλλα και ποιος εχει διαθεση να προχωρησει.
Συνεπως, για να επανελθω στο θεμα, δεν θα προσπαθουσα να απολογηθω σε καποιον για τα Χριστουγεννα με ιστορικο-ημερολογιακα επιχειρηματα, παρολο που εχω πηγες και αναφορες να το κανω πολυ ευκολα. Ζουμε στην εποχη της πληροφοριας.
Αντιθετα, θα του εξηγουσα οπως ειπα και παραπανω, με ορους ζωης και κοινοτητας. Αυτο που ειναι η Εκκλησια.
Η Εκκλησια δεν ερχεται να επικαλυψει και να εξαφανισει τον ανθρωπο και την ζωη του, να του φορτωσει ενοχες, και αναθεματα,
για οτι εκανε τον καιρο της πλανης, και των ειδωλων, προσωπικων και εθνικων.
Αντιθετα ερχεται να μετακαινισει, να εκκλησιασει την εφεση του, για λατρεια, κοινωνια, και επικοινωνια, εορτασμο, χαρα, αγαπη,
και ολα αυτα που συνιστουν το γεγονος του μυστηριου της ζωης στην πληροτητα του.
Η Εκκλησια αποτελει το ενοποιητικο στοιχειο, που αγκαλιαζει ολες αυτες τις εφεσεις και εξεις, και τις αναφερει-αναπεμπει στον Θεο, ως αντιδωρημα, για να παρει παλι χαρη αντι χαριτος και ευλογια αντι ευλογιας, απο τον Δωρεοδοτη Χριστο.
Η Εκκλησια δεν ειναι οργανισμος, ιδρυμα, ιδεολογημα, εθνοκεντρικο αρμα οραματων, η γραφειο αυτασφαλισης εναντι κακου.
Η Εκκλησια ειναι ζωη, και περισσον αυτης, θεραπεια ασθενων, ειναι ειρηνη και ιματισμος σοφρωνουντων "δαιμονισμενων".
Οπου "δαιμονισμος" η προσκολληση εως τελους σε εναν κοσμο νεκρο και απνευματιστο,
με αναφορα στον εαυτο του και μη παραπερα.
Εαν δεν καταλαβει καποιος, απο την σταση μας και την ζωη μας, οτι τα Χριστουγεννα εν προκειμενω,
εορταζουμε την απαρχη μιας νεας πορειας ζωης, το σπασιμο των δεσμων του αεναου κυκλου φθορας και θανατου,
την διαλυση της μικροτητας μας, και της μυωπικης μας θεωρησης στο στενο οριζοντα αυτης της αισθητης πραγματικοτητας,
ολο αυτο το μονοπατι της αιωνιοτητας της αγαπης της ειρηνης και της μακαριοτητας εν Χριστω, που ανοιξε και καθαρισε απο καθε λογης ζιζανια και σκουπιδια του νου και της καρδιας ο Σαρκωθεις Λογος, δεν θα καταλαβει τιποτα, ας του αραδιασουμε ολη την βιβλιοθηκη μας, και τα στοιχεια που εχουμε.
Θελω να επιμεινω εκει, γιατι εχει κρισιμη σημασια.
Δεν πειθουμε με ωραια λογια και ξερα στοιχεια,
αλλα με τον βιωματικο λογο της υπαρξεως μας,
και τα αποδεικτικα ζωντανα στοιχεια της Χριστοποιημενης ζωης μας, μεσα στην Εκκλησια.
Αυτο εχω αποκομισει εγω εως τωρα απο την μικρη μου πειρα μεσα στην Εκκλησια.
Να με συγχωρειτε εαν παλι, σας "διαλυσα" το θεμα.