Πολλοι εχουν μια δυσκολια πιο πολυ εγωϊστικη, και λιγοτερο διανοητικη,
να αντιληφθουν οτι ο Ιερευς εχει πνευματικη εξουσια, και την πρεπει να την ασκει.
Δεν ειναι "υπαλληλος" μας, ο Ιερεας, ουτε για τα θεληματα μας.. Το εχουμε καταλαβει αυτο;
Nα μην μιλησουμε καν για τον Επισκοπο..
Αυτη λοιπον η δυσκολια κατανοησης της θεσης του λαϊκου μεσα στην Εκκλησια, κυριως απορρεει απο τον εως εωσφορικου βαθμου εγωϊσμο,
και την ατομοκεντρικη αλαζονεια που διακρινει ειδικα τον συγχρονο ανθρωπο, τον ταχα πεπαιδευμενο, και επι της ουσιας παντελως ακατηχητο,
της μεταμοντερνας εποχης, που τα "ξερει" ολα, και τα σφαζει και τα μαχαιρωνει ολα, επι παντος επιστητου και θεματος, ετσι και οταν ερθει η ωρα να αντιμετωπισει θεολογικα-εκκλησιαστικα θεματα, τυπικου η αλλης συμμορφωσης, ειτε ποιει την νυσσαν, ειτε εχει την δικη του, θεωρια..
Εχουν γινει οι περισσοτεροι, κατι σαν το γνωστο ανθρωπινο ειδος δηλαδη τους "homo-ξερολες", δημοσιογραφισκους στην τηλεοραση,
που ανα πασα στιγμη μιλανε ειτε με καθηγητες Ιατρικης, Φυσικης, Σεισμολογιας, Ιστοριας, κλπ,
επι τοπου γινονται "αυτοματα" οι ιδιοι πιο ειδικοι, πιο ενημερωμενοι, και πιο καταρτισμενοι απο τους καθηγητες..
Λοιπον το Σωμα Χριστου που λεγεται Εκκλησια, δεν ειναι σκορποχωρι. Ουτε μπατε σκυλοι και αλεστε κλπ...
Υπαρχουν Κανονες. Υπαρχει ανοχη, αγαπη, επιεικια, συγχωρηση, ευλογια, αλλα υπαρχουν και Κανονες.
Οποιος θελει διαλεγει και παιρνει. Θελει να συνεργαστει; Εχει καλως. Το "καλως" αφορα πρωτιστως την ψυχουλα του.
Δεν μπορει να απαιτει ο καθενας, η οικονομια της Εκκλησιας σε ορισμενες περιπτωσεις να γινεται κανονας, επειδη ετσι βολευεται.
Και κατι φρουτα καινουργια, οπως το να βαπτιζεται το παιδι λιγο πριν.. παντρευθει,
η, να γινονται Γαμο-Βαπτισεις 2 σε 1, σαν τα σαμπουαν με μαλακτικο,
με χιλια μυρια καραγκιοζιλικια και τρελλοστολισματα μεσα και εξω,
μας κανουν περιγελο και μας θεατρινιζουν απεναντι στους Προπατορες μας,
που θεσπισαν τα παντα καλως και με την Επιστασια του Αγιου Πνευματος.
Αν ειναι να τα διαλυσουν ολα καποιοι, για να "ελθουν" κοντα στην Εκκλησια,
αφηστε, να λειπει, ας κατσουν σπιτακι τους, να πιστευουν οπως θελουν..
"Οστις θελει", ειπε ο Κυριος,
δεν ειπε με το ζορι και χωρις ελευθερια.
Ουτε ειναι η Εκκλησια, υποχρεωμενη, να δινει εξηγησεις και να προσαρμοζεται στα γουστα του καθενος.
Θελει καποιος να συνεργαστει;
Δεν θελει να συνεργαστει;
Αναλαμβανει τις ευθυνες του απεναντι στον εαυτο του, και στον Θεο. Ετσι απλα.
Αλλη μια φορα: Διαλεγει ο καθενας και παιρνει.
Κατι πολυφορεμενα και κουραστικα κλισεδακια του τυπου:
1. εγω αλλιως τα ξερω..
2. εχει αλλαξει ο κοσμος..
3. ειναι πολυ αυστηρη η Εκκλησια..
4. εξω τα κανουν αλλιως..
5. ε, ειμαστε στον 21ο αιωνα..πια
6. αυτα που εχει η Εκκλησια, ισχυανε καποτε..
7. εγω πιστευω στον Θεο με "δικο μου", τροπο..
Aς τα κρατησουνε καποιοι, για το σπιτι τους,
και το περιβαλλον, που τα δεχεται, και τα ασπαζεται.
Ειναι απλα τα πραγματακια. Δεν βαζουμε τον Θεο στα καλουπια μας.
Εμεις υπακουμε στον θελημα Του, και αυτο εκφραζεται μεσα απο την Εκκλησια,
που οσα στραβα και εαν εχει λογω των ανθρωπων που την στελεχωνουν,
δεν παυει ποτε να ειναι, ο αγιαστικος φορεας και το ταμειον, της Χαριτος του Θεου.
Εναποκειται στον καθενα η να το κανει σωστα, εκκλησιαστικα,
η να το αφησει και να μην το κανει καθολου,
μεχρι τουλαχιστον μιας ελπιζομενης μετα-νοιας, και θετικης αλλαγης στασης του.
Και ο καθενας, κρινεται επι αυτων.
Ειτε ειναι φορεας Ιερωσυνης, ειτε λαϊκος,
θα δωσει αναλογα τον λογο των πραξεων,
αλλα και των κινητρων που τον οδηγησαν σε αυτες.
Ο Θεος δεν κοιτα τοσο, τι κανουμε,
αλλα γιατι το κανουμε.
- Προσευχή; Κοιτάξτε, δεν μου αρέσουν τα αστεία πρωί-πρωί.
- Γιατί αστείο, κύριε; Κάθε πρωί δεν κάνουμε προσευχή πριν να μπούμε στος τάξεις; Αφού σήμερα έβρεχε και δεν κάναμε έξω, γιατί να μην κάνουμε στην τάξη;
- Άλλο έξω και άλλο στην τάξη. Δεν επιτρέπεται από το νόμο.
- Δεν επιτρέπεται η προσευχή; Έξω επιτρέπεται και μέσα απαγορεύεται; Τι νόμος είναι αυτός;
- Εμείς θα κάνουμε προσευχή. Αν δεν θέλετε, εσείς μπορείτε να μη συμμετέχετε.
Σύσσωμη η τάξη σηκώθηκε όρθια. Άρχισε ένας στην αρχή και μία-μία ενώνονταν οι φωνές ώσπου κατέληξαν σε μία ομοβροντία: «Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός…». Δεν έλειψε κανείς.
Δεν προβληματίστηκε ούτε ένας για τα σχόλια του καθηγητή η για την βαθμολογία.
Το περιστατικό συνέβη σε Λύκειο της περιφέρειας Θεσσαλονίκης. Εύγε σε όλο το τμήμα. Μείνετε αδέσμευτοι και ανυπότακτοι, παιδιά, πάντα για τα μεγάλα και τα ωραία!
Μία σπίθα χρειάζεται για να ανάψει η πυρκαγιά. Κι απ’ ότι φαίνεται αυτή η σπίθα κρατιέται ακόμη αναμμένη στις καρδιές κάποιων νέων, κάποιων 16χρονων, 17χρονων παιδιών. Δεν διαδηλώνουν στους δρόμους, δεν πετροβολούν, δεν σπάζουν αλλά εντούτοις επαναστατούν. Απαιτούν με τη στάση τους να παραμείνει η παιδεία μας ελληνοχριστιανική. Ελπίζουμε ότι κάποιος θα τους ακούσει.
Στις 14 Δεκεμβρίου 2012 ο θεολόγος και ιεροκήρυξ Nικόλαος Σωτηρόπουλος συμπληρώνω 19 έτη αφορισμού από τον Oικουμενικό και αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη Bαρθολομαίο και τη λεγομένη Mείζονα και Υπερτελή Σύνοδο, και εισέρχομαι στο 20ο έτος αφορισμού, τουτέστιν αποπομπής και παραπομπής στα έγκατα της Kολάσεως όσον εξαρτάται απ' αυτούς, οι οποίοι με αφώρισαν.
Υπενθυμίζω, ότι ο αφορισμός μου έγινε, διότι στην Aυστραλία ήλεγξα τον Αρχιεπίσκοπο Aυστραλίας Στυλιανό, επειδή τα Xριστούγεννα του 1988 με γραπτό εγκύκλιο κήρυγμα, το οποίο διάβασαν οι παπάδες στους ναούς και δημοσίευσε στο περιοδικό της Αρχιεπισκοπής του, κήρυξε, ότι ο Xριστός ήταν ατελής και αμαρτωλός! Σε ραδιοφωνική δε ομιλία του είπεν, ότι ο Xριστός ήταν όπως τον παρουσιάζει ο Kαζαντζάκης στο βιβλίο του «Ο τελευταίος πειρασμός», ερωμένος δηλαδή της Mαγδαληνής! Kατόπιν δε κήρυξε και ότι ο Xριστός είνε κατώτερος από τον Πατέρα, η Αγία Γραφή είνε μεγάλο παραμύθι και άλλα! Ελέγξαμε δε τις φοβερές αιρέσεις του και προφορικώς και γραπτώς. Αλλ' αντί να καθαιρεθή ο Αρχιεπίσκοπος Aυστραλίας, αφωρίσθηκε ο Σωτηρόπουλος. Ο Πατριάρχης και τα επισκοπίδια της λεγομένης Mείζονος και Υπερτελούς Συνόδου κανένα από τους αναριθμήτους ασεβείς των χαλεπών καιρών μας δεν τόλμησαν να αφορίσουν, αφώρισαν εμένα, διότι δεν διαθέτω κοσμική δύναμι. Kαι με αφώρισαν χωρίς απαγγελία συγκεκριμένης κατηγορίας και χωρίς κλήσι σε απολογία. Αφορισμός άδικος και άκυρος και επιστρέφων στα κεφάλια των αφορισάντων, διότι δεν μετανόησαν και δεν ζήτησαν συγχώρησι από το Θεό, του οποίου παρέβησαν το θέλημα· από τον πιστό λαό, τον οποίο σκανδάλισαν· και από τον υποφαινόμενο, τον οποίο καταφώρως αδίκησαν με τη μεγίστη των αδικιών.
Αντιθέτως ο ένοχος Πατριάρχης και οι συνένοχοί του ζητούν να μετανοήσω και να ζητήσω συγγνώμην εγώ, για να μη τρωθή, αλλά να ικανοποιηθή ο υπερτροφικός εγωισμός τους.
Αλλ' υπάρχουν και μερικοί καλοί χριστιανοί, οι οποίοι από αγάπη και εκτίμησι προς το πρόσωπό μου, χωρίς όμως βαθύτερη σκέψι επί του ζητήματος, συνιστούν να ζητήσω συγγνώμην από τον Πατριάρχη, για να άρη τον αφορισμό μου. Υπάρχουν και μερικοί νοσηροί τύποι, οι οποίοι νομίζουν, ότι και ο άδικος αφορισμός «πιάνει». Υπάρχουν δε και άλλοι, οι οποίοι τρέφουν δυσμενή αισθήματα απέναντί μου και λένε: Nα ταπεινωθή και να ζητήση συγγνώμην από τον Πατριάρχη.
Σ' όλους αυτούς, εχθρούς και φίλους, απαντώ: Tι έπραξα άξιον αφορισμού, για να ζητήσω συγγνώμην; Eίνε άξιον αφορισμού το να πολεμή κανείς τις αιρέσεις και να ελέγχη αιρετικούς, μάλιστα όταν αυτοί κατέχουν μεγάλα αξιώματα στην Εκκλησία και, αντί να είνε φρουροί της Πίστεως, γίνωνται προδότες της Πίστεως και κατασκανδαλίζουν το λαό; Η αίτησι συγγνώμης σε τέτοια περίπτωσι θα ισοδυναμούσε με άρνησι του Xριστού. Θα ήταν σαν να έλεγα στο Xριστό: Xριστέ, έπραξα κακώς, που υπεράσπισα το όνομά σου. Δεν αξίζεις υπεράσπισι…
Σύγγνωθι, Xριστέ, διότι αναγκάζομαι να ομιλώ μ' αυτό τον τρόπο για το πάντιμο κάι μεγαλοπρεπές όνομά σου, για το ύψιστο πρόσωπό σου, για τον ένα της τριαδικής Θεότητος.
Σ' επιστήμονα, ο οποίος παρά την επιστημοσύνη του δεν καταλάβαινε τι σημαίνει σύστασί του να ζητήσω συγγνώμην από τον Πατριάρχη, είπα: Γιά τη σύστασί σου να εξομολογηθής σε αυστηρό πνευματικό πατέρα, διότι αυτή η σύστασί σου είνε μεγάλη αμαρτία και ασέβεια, είνε άρνησι Xριστού.
Αγαπητοί εχθροί και φίλοι! Δεν με ενδιαφέρει τι φρονεί, τι λέγει και τι ζητεί και συνιστά κανείς εν σχέσει προς τον περιβόητο αφορισμό μου. Mε ενδιαφέρει εκείνο, το οποίο λέγει ο Αρχηγός της Πίστεως, ο Kύριος Ιησούς Xριστός, στο Λουκ. στ΄ 22-23: «Mακάριοί εστε όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς και ονειδίσωσι και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν ένεκα του Yιού του ανθρώπου. Xάρητε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε· ιδού γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ».
Επί τη βάσει αυτού του λόγου του Xριστού χαίρω και σκιρτώ από χαρά, διότι, για να ελπίζω στη σωτηρία μου, έχω στο ενεργητικό μου ένα αφορισμό, επειδή υπεράσπισα τον ενανθρωπήσαντα Kύριό μου και Θεό μου. Αλλ' αυτός ο αφορισμός είνε στο παθητικό των εχθρών μου, η μάλλον των εχθρών του Xριστού, και λυπούμαι γι' αυτούς, και τους συγχωρώ, και προσεύχομαι γι' αυτούς, και ταπεινώς συνιστώ να μετανοήσουν, για να τους συγχωρήση και ο Θεός. Έχουν και οι Αρχιερείς, πρώτοι μάλιστα αυτοί, ανάγκη μετανοίας, για να τύχουν παρά του Θεού ελέους και σωτηρίας.
Όταν προ ημερών απεβίωσεν ο κ. Νικ. Σωτηρόπουλος ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ έγραψε σε άρθρο του ότι ο Νικ. Σωτηρόπουλος απολαμβάνει ήδη τον παράδεισο !
