"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Κανένας εκκλησιαστικός κανόνας, αλλά ούτε και αυτή η παράδοση της Αγίας Εκκλησίας μας δεν απαγορεύει την εν τω κόσμω μη μοναστική παρθενία. Για όσους έχουν αφιερώσει την ζωή τους σε μια συστηματική μελέτη της εκκλησιαστικής ιστορίας είναι πέρα από ξεκάθαρο ότι στη ζωή της Εκκλησίας ανέκαθεν υπήρχαν πιστοί που ασκούσαν μη μοναστική εν τω κόσμω παρθενία. Παραδείγματα πάμπολλα. Ενδεικτικές περιπτώσεις τέτοιου είδους παρθενίας υπήρξαν τόσο στον 4ο αιώνα σε Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη και Ρώμη, αλλά και αργότερα τον 8ο αιώνα, επίσης στην Κωνσταντινούπολη (βλ. επιστολές Θεοδ. Στουδίτη). Στη Ρωσία, επίσης, όπως τονίζει ο όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, ανέκαθεν υπήρχε ο λευκός μοναχισμός (εν τω κόσμω αφιέρωση), ο οποίος και θεωρούταν κατά πάντα νόμιμος και ευλογημένος από τον εν λόγω όσιο. Επίσης, αν και το φαινόμενο των οργανώσεων του 20 αιώνα, εξωτερικά είχε κάποιες ομοιότητες με μοναστικά τάγματα της Δύσης, ο μεγάλος Σωφρόνιος Ζαχάρωφ δεν ήταν κατʼ αρχάς αντίθετος με την εν τω κόσμω αφιέρωση των αδελφών της Ζωής και τη συστηματική ιεραποστολή, η όλη ιδέα μάλλον τον συγκινούσε (βλ. στο βιβλίο του "Αγώνας Θεογνωσίας").

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δυο χιλιάδες χρόνια τώρα είναι ανοικτή σε ότι θετικό έχει υπάρξει εκτός των ορίων της, το οποίο μπορεί να το χρησιμοποιήσει βαπτίζοντάς το στην Ορθόδοξη πνευματικότητα. Η Εκκλησία δεν πρέπει να προσκολλάται στείρα στο παρελθόν. Εμπνέεται από το Πνεύμα το Άγιο και αναλόγως πορεύεται και δρα. Αν είχε στείρα προσκολληθεί στην παράδοση, τότε θα είχε απορρίψει το κίνημα του αναχωρητισμού, φαινόμενο που με τρόπο οργανωμένο απουσίαζε από την ζωή της Εκκλησία για τρεις ολόκληρους αιώνες. Η εν τω κόσμω αφιέρωση-παρθενία ήταν για τρεις αιώνες (μέχρι την έναρξη του αναχωρητισμού) η σχεδόν καθολική παράδοση αφιέρωσης-παρθενίας στη ζωή της Εκκλησίας. Αν οι καιροί το απαιτούν και το Πνεύμα το επιτάσει, βαθιά πιστεύω ότι δεν είναι κακό να διατηρείται και σήμερα αυτή η μορφή αφιέρωσης (αρκεί να γίνεται με τις σωστές προϋποθέσεις). Αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν σημεία στα οποία κάποιος μπορεί να διαφωνήσει με τις οργανώσεις.

Προσωπικά, μετά από έρευνα, μετά από την εμπειρία μου αναφορικά με τη ζωή της Εκκλησίας σε Ελλάδα και Διασπορά, μετά από συζητήσεις με σοβαρούς μοναχούς αγιορείτες και μη, και ερχόμενος σε επαφή με ανθρώπους σχετιζόμενους με οργανώσεις, έχω καταλήξει στο ότι τα θετικά των οργανώσεων υπερτερούν των αρνητικών και ότι η πορεία τους στον εκκλησιαστικό χώρο, παρά τα διάφορα σημαντικά κάποιες φορές λάθη τους, φέρει ακέραιη τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος. Στο πλαίσιο αυτό, όταν αυτές λειτουργούν εν υπακοή προς τη διοικούσα Εκκλησία και καλλιεργούν το ορθόδοξο ήθος, τότε όχι μόνο «παραεκκλησιαστικές» δεν είναι, αλλά έκτοτε μπορούν να αποτελέσουν χώρους κατεξοχήν φανέρωσης του μυστηρίου της Εκκλησίας.

Η " εν τω κόσμω μη μοναστική παρθενία" είναι πολύ πιο δύσκολη από την μοναστική που έχεις και την παρηγοριά του κοινού αγώνα στο πρόσωπο του διπλανού σου

parmenas έγραψε:Κανένας εκκλησιαστικός κανόνας, αλλά ούτε και αυτή η παράδοση της Αγίας Εκκλησίας μας δεν απαγορεύει την εν τω κόσμω μη μοναστική παρθενία.

Η συζήτηση, που γίνεται, και οι αμφισβητήσεις που διατυπώνονται αφορούν στο ήθος τους.

Γιά την μη μοναστική παρθενία, και γω δε θάχα αντίρρηση. Ο καθένας αν θέλει παντρεύεται και αν δε θέλει όχι.

Καλό θα ήταν όμως να ενταχθούν όσοι μένουν σε παρθενία γιά χάρη του Χριστού και της Εκκλησίας Του, να ενταχθούν κατά κάποιο τρόπο στην εκκλησιαστική δομή και την εκκλησιαστική ευλογία.

Νομίζω είχε προτείνει κάτι τέτοιο ο Χριστόδουλος. Και έκανε αρχή με το να εντάξει τις όποιες Ορθόδοξες Οργανώσεις στα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Στο δια ταύτα λοπόν (πολύς χαμός λόγων για το τίποτε!) :

1) Η εν τω κόσμω παρθενία επιτρέπεται
2)Ενταγμένοι στην εκκλησιαστική δομή οι οργανωσιακοί είναι (αφού οι οργανώσεις τους αναφέρονται στα δίπτυχα)
3) Ανεπίκαιροι πια στις δομές τους συμφωνήσαμε (από την αρχή) ότι είναι

Αραγε γιατί έπρεπε να επιδοθούμε σε έναν άκρατο βερμπαλισμό χωρίς παραγωγή νέων δεδομένων?

Οσο για το ήθος που λέει κάποιος συνομιλητής, έ τουλάχιστον αυτό ίσως να είναι το μοναδικό εναπομείναν προσόν τους, μέσα σε μία χειμαζομένη (κυρίως ηθικά) διοικούσα Εκκλησία!

Φίλε Παρμενά, ποιος είναι ο λόγος της μη μοναστικής παρθενίας;

Αν είναι ο Θείος Έρωτας, τότε ποιος είναι ο λόγος που απορρίπτεται ο μοναχισμός;

Η όλη κατάσταση μου θυμίζει τα ζευγάρια που συζούν αλλά δεν παντρεύονται.

Όχι φίλε Παρμενά, οι δρόμοι της Εκκλησίας είναι δύο, ή παντρεμένος ή μοναχός. Τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

(Για να μην παρεξηγούμεθα αναφέρομαι στην οριστική επίλογή του ανθρώπου κι όχι στο διάστημα της αναζήτησης).

nkope έγραψε:
Όχι φίλε Παρμενά, οι δρόμοι της Εκκλησίας είναι δύο, ή παντρεμένος ή μοναχός. Τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Λαθος φιλε Νικολαε..και το εχει επισημανει κι ο πατηρ Πορφυριος σχετικά.

"υπαρχουν ανθρωποι που δεν κανουν ουτε για γάμο,ουτε για μοναστηρι"(οπως πχ ο κυρ Αλεξανδρος Παπαδιαμαντης που τον επιανε μελαγχολια στα μοναστηρια)

Μιχάλη αν απαντήσεις στα ερωτήματα που έβαλα, τότε θα δεχτώ να συζητήσω τρίτη εκδοχή. Αλλοιώς το ν΄ αποφεύγει κάποιος, που δεν επιθυμεί τον έγγαμο βίο από Θείο Έρωτα, το μοναχικό σχήμα, κατ΄εμέ σημαίνει ότι ο εγωισμός του δεν του επιτρέπει την υποταγή σε Γέροντα ή ν΄ακολουθεί το τυπικό της ζωής ενός Μοναστηριού. Και δεν μπορω να καταλάβω πως μπορεί να διατηρήσει παρθενία σωματική και πνευματική, χωρίς υπακοή και ταπείνωση.

Άλλωστε οι περισσότεροι άγαμοι κληρικοί αφού περάσουν ένα διάστημα στο Μοναστήρι, άλλος μεγάλο κι άλλος μικρότερο, ζουν στον κόσμο και διατηρούν χαλαρή σχέση με τη Μονή της μετανοίας τους.

Το να μη θέλει κάποιος ν΄ακολουθήσει ούτε τον έγγαμο βίο, ούτε το μοναχικό σημαίνει ότι θέλει ν΄αφήσει την πόρτα ανοιχτή, για ν΄αλλάξει γνώμη αν του παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία. Αυτό μου θυμίζει κάποιους που παντρεύονται έχοντας το διαζύγιο στο πίσω μέρος του μυαλού τους.

Αν μιλούσαμε για ανθρώπους που αφιερώνονται στο Θεό και δρούν όπως και ζουν μόνοι, τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για αφιερωμένους για λίγο διάστημα ή και για πάντα σε ένα σχήμα ανάλογο των Ναζιραίων.
Ωστόσο οι αδελφότητες λειτούργησαν σε καθαρά μοναχικά σχήματα, με ιδιόκτητα κοινόβια ησυχαστήρια, "ηγούμενο" ή "ηγουμένη" και με τρόπο αντιμοναχικό, αλλάζοντας την πορεία σε ανθρώπους που ήθελαν να γίνουν μοναχοί ή ιερείς και δεν έγιναν ".....γιατί η αφιέρωση είναι καλυτέρα". Δεν έχω καμία αμφιβολία πως με τον τρόπο που λειτούργησαν, έκαναν ζημιά στο ράσο και αποτέλεσαν, τελικά, δούρειο ίππο κατά της Ιεροσύνης και του Ράσου.

Αυτά δεν τα λέω απο μένος, καθώς και εγώ έζησα καιρό της ζωής τους κοντά στο "Σταυρό", κυρίως ως επι τριετία οικότροφος στη Φλώρινα.

http://www.alopsis.gr/modules.php?name= ... le&sid=524


Ερώτημα περί θρησκευτικών οργανώσεων στην Ελλάδα
alopsis



Ερώτημα: Θα ήθελα να σας ρωτήσω σχετικά με τις θρησκευτικές οργανώσεις (ΣΩΤΗΡ-ΖΩΗ κλπ), πώς έχουν δημιουργηθεί, ποιός ο ρόλος τους στην Εκκλησία, αν είναι καλύτερα να γίνουμε μέλη τους ή να ενταχθούμε σε αυτές. Επιτρέψτε να εκθέσω και τον προβληματισμό μου, γιατί να λειτουργούν όταν υπάρχουν ενορίες στις οποίες γίνονται κηρύγματα, κατηχητικά κλπ.


Απάντηση: Πριν απ' όλα πρέπει να πούμε ότι πολλοί ορθόδοξοι αδελφοί μας σχετίζονται με τις χριστιανικές οργανώσεις είτε ως τακτικά μέλη τους είτε ως συμμετέχοντες στους κύκλους τους στις ομάδες νέων κλπ. Πολλοί απ' αυτούς είναι ευλαβέστατοι και αξιόλογοι . Όσα θα ειπωθούν δεν αφορούν τα πρόσωπα αλλά το πνεύμα των λεγομένων χριστιανικών οργανώσεων, αδελφοτήτων κλπ.
Οι οργανώσεις αυτές αρχίζουν να εμφανίζονται προς το τέλος του 19ου αιώνα κυρίως με τον Απόστολο Μακράκη που ξέφυγε από την ορθόδοξη διδασκαλία. Ακολουθούν η «Ζωή» στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα δημιούργημα του Αρχιμανδρίτου Ευσεβίου Ματθοπούλου και οι Ορθόδοξες Χριστιανικές Ενώσεις του π. Αγγέλου Νησιώτου. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 έχουμε την απόσχιση από τη «Ζωή» τμήματός της που ονομάζεται «Σωτήρ», ενώ την ίδια περίοδο ιδρύεται και η αδελφότης «Σταυρός».
Οι οργανώσεις αυτές, σχηματικώς μιλώντας, αποτελούν τον τρίτο πυλώνα και τον πιο πρακτικό από όπου εισήλθε στην πατρίδα μας ο εκδυτικισμός, ο ευσεβισμός και η αλλοτρίωση από την ορθόδοξη παιδεία και Παράδοση. Είχε προηγηθεί α) η αλλοίωση της Παιδείας από τον Κοραή και τούς δυτικοθρεμμένους λογίους και β) η βίαιη διακυβέρνηση των Βαυαρών με τους αντορθόδοξους νόμους, τη διάλυση των μοναστηριών και την δικτατορική παρέμβαση στην Εκκλησία.
Οι ιδρυτές των οργανώσεων ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις, αλλά με κρυφή υπερηφάνεια και περιφρόνηση στην Ορθόδοξη παράδοση. Ουσιαστικά αρνήθηκαν τις ορθόδοξες προϋποθέσεις και μαζί μ' αυτό τον αληθινό σκοπό της χριστιανικής ζωής που είναι η κάθαρση από τα πάθη δια της ασκήσεως, ο φωτισμός και η θέωση του ανθρώπου. Θαμπωμένοι από τα «αποτελέσματα» των μεθόδων ιεραποστολής των παπικών και προτεσταντών, τις οικειοποιήθηκαν. Ρίχτηκαν σε μια αγχώδη δράση με κηρύγματα, κατηχητικά κύκλους μελέτης αγίας Γραφής, κατασκηνώσεις κλπ. ακολουθώντας τα δυτικά πρότυπα. Έδωσαν πίστη στην αλλαγή συμπεριφοράς και παρέβλεψαν τη διδασκαλία της ορθοδόξου πίστεως. Πίστεψαν στη δύναμη των πολλών λόγων, των επιστημονικών αποδείξεων και της πειθούς για να μεταστρέψουν τους ανθρώπους, να τους φέρουν κοντά στο Θεό. Αλλά με τον τρόπο αυτό πέτυχαν να βελτιώσουν μόνο εξωτερικά τους ανθρώπους. Η ευσέβεια που συμπεριλαμβάνει την ορθόδοξη πίστη και την εν Χριστώ ζωή μετατράπηκε σε ευσεβισμό σε «μόρφωσιν ευσεβείας». Το να πηγαίνουμε στην Εκκλησία ει δυνατόν στο ναό της αδελφότητος, να εξομολογούμαστε στον πνευματικό της αδελφότητος, να διαβάζουμε την Αγία Γραφή, να μη λέμε άσχημα λόγια και προ πάντων να διαβάζουμε τα έντυπα της οργανώσεως και να πηγαίνουμε στους κύκλους αυτό αποτελούσε το Α και το Ω της χριστιανικής ζωής.
Όλο αυτό το ευσεβιστικό κλίμα αρνιόταν και περιφρονούσε την ορθόδοξη λατρεία, τις ακολουθίες στο Ναό και κατ' οίκον, τις αγρυπνίες, το κομποσκοίνι, τα συναξάρια και τα ασκητικά βιβλία, τις άνευ ελαίου νηστείες, τη μοναχική ζωή.
Όλα αυτά θεωρούνταν ξεπερασμένα και μουχλιασμένα, αλλά αυτά όλα είναι τα μέσα που η ορθόδοξη παράδοση διαθέτει για την κάθαρση και τον αγιασμό μας. Στη θέση τους μπήκε η αυτοσχέδια προσευχή και τα κηρύγματα στις αίθουσες από λαϊκούς θεολόγους, τα γλυκερά θρησκευτικά τραγουδάκια, όπου απουσίαζαν η Παναγία και οι Άγιοι, η μελέτη της Αγίας Γραφής στα σπίτια των μελών επί τη βάσει των θρησκευτικών εντύπων των οργανώσεων, η οργάνωση «ιεραποστολικών» εξορμήσεων, η διανομή περιοδικών, τα βιβλιοπωλεία με βιβλία και περιοδικά των οργανώσεων.
Με όλη αυτή την προσπάθεια δυστυχώς διαμορφώθηκαν και ειδικοί άνθρωποι που δεν μπορούσαν να ενσωματωθούν στη ζωή της Ενορίας τους. Δεν μπορούσαν να δεχθούν ως αληθινούς χριστιανούς τους μη ανήκοντες σε κάποια χριστιανική οργάνωση. Χαρά και ανακούφιση έβρισκαν μόνο στους κύκλους των αδελφοτήτων. Τους ιερείς των ενοριών έβλεπαν σαν επαγγελματίες χωρίς ιεραποστολικό ζήλο. Μόνο μέσα στους ναούς των οργανώσεων ένοιωθαν ότι ετελείτο ορθά η λατρεία, με απόλυτη τάξη και πειθαρχία.
Με αυτές τις μεθόδους των οργανώσεων «στέγνωσε» το ορθόδοξο ασκητικό φρόνημα μέσα στις πόλεις. Σχεδόν όλοι οι ζηλωτές χριστιανοί αφομοιώθηκαν.


(Το ερώτημα υπεβλήθη στην ιστοσελίδα «ΟΡΘΡΟΣ» και απαντήθηκε από τους υπευθύνους του ιστότοπου)

Φαίνεται, λοιπόν, ότι αυτοί που πιστεύουν, ότι οι παρεεκλησιαστικές οργανώσεις δεν έχουν λόγο ύπαρξης, αλλά στην πραγματικότητα είναι και επιζήμιες στην Ορθοδοξία, είναι πολλοί.

Αδέλφια, αυτά που λέω είναι εμπειρία ζωής. Εξαιτίας του δυτικού πνεύματος που έπνεε στην οργάνωση, που βρισκόμουν στα νειάτα μου, δεν κατάλαβα το αληθινό νόημα της Ορθοδοξίας κι έτσι στην πορεία βρέθηκα για πολλά χρόνια μακριά από την Εκκλησία. Η Ορθοδοξία δεν είναι ούτε γλυκανάλατη, ούτε ευσεβιστική, όπως την παρουσιάζουν πολλοί μέσα στις οργανώσεις αυτές. Μακριά από την Εκκλησία και τη μυστηριακή ζωή δεν μπορεί να γνωρίσει κάποιος το Θεό, ούτε να έχει ουσιαστική πνευματική πρόοδο.