Αποσπάσματα από " Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας

[gkou]

[ Η Ευαγγελίστρια του Ελικώνος

Ανεβαίνοντας στις πλαγιές του Ελικώνος, εκεί που την αρχαία εποχή λατρεύονταν οι μυθικές ελικωνίδες μούσες, προβάλει το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας. Εκεί τώρα υμνείται και λατρεύεται « σωματικαίς φωναίς » " των ασωμάτων το άσμα " ,η Παναγία.
Τριγύρω στην ιερά μονή , αιωνόβια πλατάνια, πανύψηλες λεύκες και πεύκα συνθέτουν ένα καταπράσινο τοπίο.
Ο πρώτος ναός του μοναστηριού, βυζαντινού ρυθμού, οικοδομήθηκε τον 12ο αι., όταν η βυζαντινή αυτοκρατορία βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας της. Ανακαινίσθηκε αργότερα, τον 17ο αι., οπότε η μονή έγινε σταυροπηγιακή.
Στο απέριττο τέμπλο του είναι αναρτημένη η εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, εικόνα αρχαία και θαυματουργή , όπως αποδεικνύουν πολλές μαρτυρίες ευεργετηθέντων.
Την περίοδο της εθνικής παλιγγενεσίας πλήθος ιστορίες και θρύλοι γεμάτοι ηρωισμό είναι δεμένοι με την παράδοση της μονής . Το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας παίζει τότε εθνικό και ανθρωπιστικό ρόλο. Γίνεται καταφύγιο των κυνηγημένων ραγιάδων και κρησφύγετο των ηρωικών οπλαρχηγών. Από κει πέρασαν , καθώς λένε, ο Δημ. Υψηλάντης και ο Καραϊσκάκης με τα παλληκάρια τους , καθώς και πολλοί άλλοι αγωνιστές.

Η Παναγία δεν έπαυσε να προστατεύει με κάθε τρόπο το μοναστήρι της . Το παρακάτω συγκλονιστικό θαύμα διαδραματίζεται το 1687 , τότε που οι Έλληνες είχαν κάνει μία απόπειρα για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.
Ανάμεσα στις επαναστάτες ήταν και οι αρματολοί της Παρνασσίδας Κούρμας και Σπανός. Οι δύο αυτοί οπλαρχηγοί επιτέθηκαν και καταδίωξαν ένα τμήμα τουρκαλβανών μέχρι τις κορυφές του Ελικώνος . Εκείνοι, επειδή πιέστηκαν από άλλα ελληνικά σώματα , αποφάσισαν να καταλάβουν το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας και να οχυρωθούν μέσα σε αυτό, ώσπου να καταφθάσουν ενισχύσεις.
Ήταν σούρουπο. Οι τουρκαλβανοί , ανεβασμένοι στο απέναντι ύψωμα , έβλεπαν το καντηλάκι της μονής να σιγοκαίει. Ακολουθώντας το τρεμάμενο φως του πλησίασαν αρκετά. Τότε ο σερασκέρης Μουκαντά πασάς διατάζει μια ομάδα να ερευνήσει την περιοχή , από φόβο μήπως οι έλληνες είχαν στημένοι κάποια ενέδρα. Όταν οι στρατιώτες έφθασαν στη στροφή κοντά στο μοναστήρι, εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά τους μία γυναίκα ντυμένη στα μαύρα. Ήταν η Μεγαλόχαρη.
- Να φύγετε! τους προστάζει. Να επιστρέψετε στις θέσεις σας!
Και λέγοντας αυτά εξαφανίσθηκε απότομα , όπως ακριβώς είχε εμφανισθεί. Ήθελε, καθώς φαίνεται, η Παναγία να προστατέψει τα γυναικόπαιδα, που βρίσκονταν κατά εκατοντάδες στο μοναστήρι της.
Έντρομοι οι τουρκαλβανοί επιστρέφουν και διηγούνται στο διοικητή τους τα καθέκαστα. Ο πασάς οργισμένος διατάζει να ξεκινήσει αμέσως το στράτευμα.
Σε λίγο φθάνουν στη στροφή. Εκεί εμφανίζεται για δεύτερη φορά η Παναγία και εμποδίζει τον Μουκαντά να προχωρήσει. Έξαλλος εκείνος από θυμό, διατάζει γενική επίθεση εναντίον της μονής.
Τότε έγινε το μεγάλο θαύμα: Ενώ το στράτευμα προχωρούσε, άνοιξε η γη και το κατάπιε ολόκληρο! Ο αριθμός των τουρκαλβανών παραμένει άγνωστος. Πεντακόσιοι ήταν, χίλιοι; Από τότε η τοποθεσία ονομάστηκε « Βούλα », από το τράνταγμα του τουρκικού στρατού. Κάθε φορά που θα επιχειρήσουν στο σημείο εκείνο να σκάψουν βαθιά , βρίσκουν πλήθος οστά, που αποδεικνύουν την ομαδική εκείνη ταφή.
Από το στράτευμα σώθηκαν μόνο δύο, ο Μουκαντά πασάς και ο γραμματικός του. Η Παναγία , με την ίδια πάντα μορφή της μαυροφορεμένης γυναίκας, τους οδηγεί μέχρι την πύλη της μονής και εξαφανίζεται.
Οι δύο Τούρκοι γονατίζουν συγκινημένοι και προχωρούν γονατιστοί μέχρι την εκκλησία. Κοιτάζουν κατάπληκτοι την Παναγία του τέμπλου, και στη γλυκειά της μορφή αναγνωρίζουν τη μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα που τους οδήγησε ως εκεί.
Το θαύμα της μεταστροφής τους έχει συντελεσθεί. Φοβισμένοι και μετανοημένοι , παρακαλούν τρέμοντας τους μοναχούς να τους κρατήσουν στο μοναστήρι σαν υπηρέτες.
Αργότερα η χάρη της Παναγίας ολοκληρώνει το έργο της στις δύο αυτές ψυχές. Οι άπιστοι βαπτίζονται , κι αφού περνούν από την κανονική δοκιμασία, γίνονται μοναχοί και αφιερώνονται στη λατρείας της Ευαγγελίστριας.
Ο Μουκαντά , μάλιστα, επέδειξε τόσο καλή διαγωγή, ώστε η αδελφότητα τον εξέλεξε ηγούμενο. Κι όχι μόνο εργάστηκε και ανακαίνισε τη μονή, αλλά δώρισε σε αυτή και την τεράστια ακίνητη περιουσία του.
Σήμερα ο χώρος της ιεράς μονής όπου βρίσκεται ο « Εσταυρωμένος » , ονομάζεται « Ναϊδριο του Μουκαντά », για να θυμίζει όσα θαυμαστά συντελέσθηκαν στην εποχή του μετανοημένου εκείνου οθωμανού . ]

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Παναγία η Φανερωμένη

Στη Σαλαμίνα, απέναντι από τη μεγαρική ακτή « Μεγάλο Πεύκο» ,βρίσκεται η μονή της Φανερωμένης, που ιδρύθηκε στα ερείπια παλαιού μοναστηριού τον 17ο αι. από τον όσιο Λαυρέντιο.
Όταν ο όσιος ήταν ακόμη κοσμικός με το όνομα Λάμπρος Κανέλλος, είδε μια νύχτα τη Θεοτόκο και την άκουσε να του λέει:
- Στο νησί της Σαλαμίνας, στο βόρειο μέρος, βρίσκεται ένας ερειπωμένος ναός μου. Πήγαινε λοιπόν να τον ανοικοδομήσεις.
Ο Λάμπρος δεν πίστεψε στο όραμα. Για αυτό η Παναγία εμφανίζεται αυστηρή για δεύτερη και τρίτη φορά ,και τον προστάζει να υπακούσει. Έτσι ο Λάμπρος ξεκίνησε για την παραλία ,σκοπεύοντας να περάσει με κάποιο πλοιάριο στο νησί. Συνάντησε όμως θαλασσοταραχή και δεν βρήκε κανένα πλεούμενο.
Ενώ καθόταν συλλογισμένος, ακούει από ψηλά τη φωνή της Θεοτόκου να του λέει:
- Ρίξε την κάπα σου στη θάλασσα, κάθησε πάνω ,κι εκείνη θα σε μεταφέρει χωρίς κίνδυνο στο νησί.
Έτσι κι έγινε. Ο Λάμπρος χωρίς δισταγμό ανέβηκε στην κάπα, διέσχισε τα κύματα κι έφθασε σώος στην απέναντι ακτή.

Εκεί στη Σαλαμίνα, στο σημείο που του υπέδειξε η Θεοτόκος, βρήκε τα ερείπια του ναού της καθώς και μιας παλαιάς μονής. Μέσα στην εκκλησία υπήρχε μια θεομητορική εικόνα ,από την οποία ονομάστηκε αργότερα η μονή « Φανερωμένη η Νεοφανείσα » .
Ο Λάμπρος ανοικοδόμησε τον ναό και τα κελλιά, έμεινε εκεί, εκάρη μοναχός, και με την αγία του βιοτή δεν άργησε να γίνει πόλος έλξεως για κοσμικούς και μοναχούς.
Η παλαιά μονή διέθετε μεγάλη κτηματική περιουσία , η οποία όμως είχε καταπατηθεί από τους περιοίκους . Ο όσιος αγωνίζεται και τη διεκδικεί. Η ίδια η Παναγία του εμφανίζεται σε όραμα και του υποδεικνύει τα όρια των καταπατημένων κτημάτων.
Σε λίγο διάστημα κατορθώνει , ώστε να αποδοθούν όλα τα κτήματα στη μονή. Απομένει ένας μεγάλος ελαιώνας στη Γλυφάδα, το οποίο κατακρατεί κάποιος πανίσχυρος και φανατικός οθωμανός. Ο όσιος πηγαίνει να τον συναντήσει αυτοπροσώπως εκ μέρους του πατριάρχου, αλλά ο οθωμανός είναι ανένδοτος.
Τότε επεμβαίνει η θεία δίκη. Η γυναίκα του Τούρκου αρρωσταίνει βαριά. Ούτε γιατροί ούτε φάρμακα μπορούν να τη θεραπεύσουν. Η ίδια ζητά με πίστη τον όσιο Λαυρέντιο για να τη θεραπεύσει , αλλά ο Τούρκος αρνείται εξαγριωμένος. Η κατάστασή της διαρκώς χειροτερεύει και την οδηγεί ολοταχώς στον θάνατο.
Τότε μόνο ο σκληρός αγαρηνός καλεί τον όσιο . Κι εκείνος, αφού προσευχήθηκε , σταύρωσε , σταύρωσε την άρρωστη στο κεφάλι και τη θεράπευσε.
Το θαύμα συγκλόνισε τον φανατικό μωαμεθανό, ο οποίος ευχαρίστησε «εκ βαθέων » τον άγιο. Κι όχι μόνο επέστρεψε με επίσημα έγγραφα τον ελαιώνα, αλλά πρόσφερε κι ένα σεβαστό χρηματικό ποσό στη μονή.]

Αποσπάσματα από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Η Παναγία της Τήνου

Δεν έχει περάσει ένας χρόνος από την ιστορική ημέρα, που ο επίσκοπος Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επαναστάσεως. Στο μοναστήρι του Κεχροβουνίου ,που φαντάζει κάτασπρο πάνω στο νησάκι της Τήνου, η μοναχή Πελαγία, ύστερα από τη βραδινή προσευχή αποσύρθηκε στο κελλί της να ησυχάσει. Ενώ είχε αποκοιμηθεί, ένοιωσε ξαφνικά μιαν άρρητη ευωδία ,κι αμέσως άκουσε την πόρτα του κελλιού να ανοίγει με πάταγο. Μια μεγαλόπρεπη γυναίκα ,που άστραφτε σαν βασίλισσα, μπήκε μέσα και στάθηκε απέναντι από το κρεβάτι της.
- Σήκω γρήγορα, της είπε. Πήγαινε να συναντήσεις τον Σταματέλλο Καγκάδη, και πες του πως στο χωράφι του Αντώνη Δοξαρά είναι χωμένη χρόνια τώρα η εικόνα μου. Να φροντίσει να τη βγάλει και να χτίσει το σπίτι μου.
Η γερόντισσα ξύπνησε τρομαγμένη, αλλά από ταπείνωση δεν υπάκουσε στην εντολή.
Την άλλη εβδομάδα , την ώρα που η μοναχή προσευχόταν, δέχτηκε στον ίδιο τόπο για δεύτερη φορά την επίσκεψη της Παναγίας. Τη φορά αυτή η Θεοτόκος συνόδευε τα λόγια της με ένα γλυκό μειδίαμα, σαν να έλεγε: « Γνωρίζω τους λογισμούς και δισταγμούς σου, αλλά μη φοβάσαι. Εσένα διάλεξα για να εκπληρώσεις τη βουλή μου. Λοιπόν, μη διστάζεις » .
Αλλά ο δισταγμός κρατούσε ακόμη δέσμια την αγαθή γερόντισσα. Για αυτό η Θεοτόκος την επισκέπτεται και τρίτη φορά, την 29η Ιουλίου 1822, σε ώρα πάλι προσευχής. Την είδε τότε η μοναχή να στέκεται μπροστά της ακίνητη και να εκπέμπει τριγύρω της ένα ουράνιο φως, απαλό και λευκό. Ύστερα κάρφωσε το βλέμμα επάνω της και είπε:
- Πελαγία, γιατί δεν υπάκουσες στην εντολή μου; Την επαναλαμβάνω τώρα για τελευταία φορά.
Εκείνη τρομαγμένη επιστράτευσε όλο το θάρρος της και ρώτησε:
- Ποια είσαι, Κυρία, που με διατάζεις τέτοια πράγματα και οργίζεσαι μαζί μου;
Τότε η Κυρία φάνηκε πως ανέκτησε την πρώτη γλυκύτητα ,σήκωσε το χέρι σαν να έδειχνε όλο τον κόσμο και είπε χαριτωμένα:
- « Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην » .
- « Αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν », ψέλλισε η μοναχή κι έπεσε στα γόνατα.

Η καμπάνα σήμανε για τον όρθρο. Η μοναχή Πελαγία σηκώθηκε, έκανε τον σταυρό της και κατηφόρισε για τον ναό. Όταν διηγήθηκε στην ηγουμένη το όραμά της, εκείνη την άκουσε με προσοχή και δέος. Τέλος της είπε:
- Πελαγία, το όραμά σου είναι θεϊκό και σε μακαρίζω. Αύριο το πρωί να ενεργήσεις σύμφωνα με την εντολή που έλαβες.
Την επομένη η εκλεκτή της Παναγίας ξεκίνησε για την Καρυά, όπου συνάντησε τον Σταματέλλο Καγκάδη. Κι αυτός συγκινημένος την παρέπεμψε στον επίσκοπο Γαβριήλ.
Ο επίσκοπος παρακολούθησε δακρυσμένος την αφήγηση. Ύστερα με σοβαρή και τρομαγμένη φωνή έδωσε την ακόλουθη εξήγηση:
- Το όραμά σου , γερόντισσα, είναι πολύ σημαντικό. Η Παναγία, η Υπέρμαχος Στρατηγός , που πάντοτε μας προστατεύει, είδε τα δεινοπαθήματά μας , για αυτό ευαγγελίζεται στο δούλο γένος μας την απελευθέρωσή του από τον βαρβαρικό ζυγό. Και μας φανερώνει την αγία εικόνα της ,για να ενδυναμώσει το έθνος μας στον αγώνα αυτό.

Οι καμπάνες του ιερού ναού των Ταξιαρχών αναστατώνουν τους κατοίκους. Ο δεσπότης με λόγια θερμά συγκλονίζει τον λαό , ο οποίος με θρησκευτική έξαρση αποδύεται στην προσπάθεια για την εύρεση της εικόνας.
Ζητούν αμέσως άδεια από τη γυναίκα του Δοξαρά, για να αρχίσουν τις ανασκαφές στο κτήμα του. Εκείνη όμως αρνείται, με τη δικαιολογία ότι δεν έχει τέτοια πληρεξουσιότητα από τον σύζυγό της , ο οποίος λείπει στην Κων/πολη. Εξ άλλου το κτήμα είναι καλλιεργημένο και δεν πρέπει να καταστραφεί.
Τη νύχτα βλέπει στον ύπνο της φοβερό όνειρο. Ένα άγριος φουστανελλοφόρος την απειλεί πως, αν δεν δώσει την άδεια, θα την εξοντώσει. Τρομαγμένη εκείνη ξυπνά και τρέχει να βγει από το σπίτι. Στην παραζάλη της όμως , αντί να ανοίξει την πόρτα του δωματίου, άνοιξε της ιματιοθήκης και κλείστηκε μέσα. Το πρωί την βρήκαν εκεί λιπόθυμη. Μόλις συνήλθε ειδοποίησε τον επίσκοπο πως όχι μόνο δίνει την άδεια , αλλά προσφέρει και το ίδιο ακόμη το κτήμα για ανέγερση ναού, αν βρεθεί η εικόνα.
Έτσι λοιπόν αρχίζουν οι ανασκαφές στο κτήμα του Δοξαρά τον Σεπτέμβριο του 1822. Δουλεύουν εργάτες από όλο το νησί , αλλά η εικόνα δεν φανερώνεται. Ο ζήλος μαραίνεται και σε δυο μήνες το σκάψιμο σταματά.
Τότε επεμβαίνει η Μεγαλόχαρη με νέο θαύμα για να υπενθυμίσει στους κατοίκους το χρέος τους. Η σύζυγος και η αδελφή του Καγκάδη , τον οποίο η Θεοτόκος υπέδειξε ονομαστικά για την εύρεση της εικόνας, αρρωσταίνουν βαριά. Ο κίνδυνος αυτός τον κάνει να συναισθανθεί την ιερή ευθύνη που είχε επωμισθεί από τη Θεοτόκο. Σπεύδει λοιπόν στον επίσκοπο και τον παρακαλεί να προκαλέσει γενική κινητοποίηση αρχόντων και λαού. Είναι πρόθυμος και χρήματα να δώσει προκειμένου να ξαναρχίσουν οι ανασκαφές.
Πράγματι το σκάψιμο ξαναρχίζει. Οι χωρικοί δουλεύουν με βάρδιες , αλλά τους τριγυρίζει και πάλι η αποκαρδίωση. Η μεγάλη όμως ημέρα πλησιάζει . Στις 30 Ιανουαρίου 1823 σκάβουν με τη σειρά τους στο χωράφι οι Φαλαταδιανοί. Γύρω στο μεσημέρι η αξίνα του Δημήτρη Βλάσση χτυπά πάνω σε ξύλο. Ρίγησε ο ευλαβής χωρικός από συγκίνηση, και πλημμυρισμένος χαρά πήρε στα χέρια το κομμάτι που βρήκε.
Πράγματι , είχε βρει την εικόνα , αλλά μόνο τη μισή ,τον Άγγελο. Σε λίγο βρήκαν και την άλλη μισή. Κάποια αξίνα την είχε χωρίσει στα δύο , χωρίς όμως να βλάψει καθόλου τα πρόσωπα. Η τομή από θεία επέμβαση είχε γίνει κάθετα. Η ιερή εικόνα καθαρίστηκε και πρόβαλε η γλυκειά μορφή της Παρθένου. Παριστάνει τον Ευαγγελισμό και πρόκειται για ένα αριστούργημα τέχνης. ]

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Το κλάμα της Θεοτόκου

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας, στο Πασκάνι, υπάρχει μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Η εικόνα αυτή ήταν τοποθετημένη σε ένα προσκυνητάρι, στον νάρθηκα της εκκλησίας του χωριού. Στις 15 Φεβρουαρίου 1865 συνέβη το ακόλουθο συνταρακτικό γεγονός:
Όταν ο ιερέας του χωριού άνοιξε την εκκλησία, δεν βρήκε την εικόνα στη θέση της όπως πάντα. Αυτή τη φορά η εικόνα ήταν πεσμένη στο έδαφος κι έκλαιγε τόσο πολύ , ώστε τα δάκρυά της είχαν μουσκέψει το δάπεδο. Τρομαγμένος ο ιερέας έκλεισε τον ναό και έφυγε.
Το άλλο πρωί διαπίστωσε πως η εικόνα είχε φύγει από τον νάρθηκα και είχε πάει μπροστά στο τέμπλο, όπου έκλαιγε συνεχώς. Το πένθος της κράτησε μία εβδομάδα και προμηνούσε τις δοκιμασίες και συμφορές που πέρασε αργότερα η χώρα. ]

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Ο τυφλός και παράλυτος



Κάποτε ο διονυσιάτης μοναχός Άνθιμος επισκέφθηκε στο νοσοκομείο της μονής του ένα νεόκουρο μοναχό που είχε αρρωστήσει. Για να τον παρηγορήσει, του διηγήθηκε μια προσωπική του εμπειρία:

" Έχε, αδελφέ μου, την ελπίδα σου στην Παναγία μας. Τη μεγάλη ιατρό και προστάτιδα των μοναχών. Άκουσε μια δική μου περιπέτεια ,για να θαυμάσεις την κραταιά της προστασία.

Όταν ήμουν στην ηλικία σου , είκοσι πέντε χρονών και μάλιστα νεόκουρος, αρρώστησα βαριά. Είχα γίνει ένα πτώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν γνωρίζω τι αρρώστια ήταν , ρευματισμοί ή κάτι άλλο, πάντως ένοιωθα μεγάλη αδυναμία σε όλο το σώμα. Για να περπατήσω χρησιμοποιούσα δεκανίκια. Σαν να μην έφθανε αυτό, θάμπωσαν και τα μάτια μου και διέκρινα με δυσκολία μπροστά μου.

Ήρθαν δυο γιατροί και με εξέτασαν. Δεν μπόρεσαν όμως να με βοηθήσουν σε τίποτε. Επί πλέον, όσο περνούσε ο καιρός, η κατάστασή μου χειροτέρευε. Μέρα-νύχτα έκλαιγα κι έλεγα: «Χριστέ μου, τι είναι αυτό που με βρήκε! Εγώ τάχα είμαι ο πιο αμαρτωλός; Νέο καλογεράκι να βρίσκομαι τυφλός και παράλυτος στο νοσοκομείο και να με υπηρετούν οι γέροι; Καλύτερα να πεθάνω! »

Πολλοί αδελφοί μου συνιστούσαν να βγω στον κόσμο, να με δουν καλύτερα οι γιατροί. Κάποιος όμως αδελφός, πολύ ευλαβής και σεβάσμιος , που με αγαπούσε ιδιαίτερα, με πλησιάζει και μου λέει:

- Άκουσε παιδί μου. Καθώς γνωρίζεις ,έχουμε εδώ στο μοναστήρι μας μια παλιά και ιστορική εικόνα, μα προ πάντων θαυματουργή, την « Παναγία του Ακαθίστου ». Είναι δώρο του αυτοκράτορα Αλεξίου Γʼ Κομνηνού στον κτίτορα της μονής μας. Στην ασημένια της επένδυση και στο παμπάλαιο ξύλο σώζονται επιγραφές ,που μαρτυρούν πως ήταν η εικόνα που περιέφερε ο πατριάρχης Σέργιος στα τείχη της Κων/πόλεως και απομάκρυνε τους Πέρσες και τους Αβάρους το 626. Και μπροστά στην ίδια εικόνα έψαλαν κατόπιν για πρώτη φορά τους " Χαιρετισμούς" ,ευχαριστώντας τη Θεοτόκο για τη σωτηρία τους. Η παράδοση αναφέρει πως είναι μία από τις εβδομήντα εικόνες του Ευαγγελιστή Λουκά. Πολλές φορές μάλιστα ανέβλυσε ευωδιαστό μύρο. Πήγαινε λοιπόν κι εσύ, γονάτισε μπροστά της και παρακάλεσε με πίστη θερμή και δάκρυα, τώρα μάλιστα που πλησιάζει η γιορτή της. Κι εκείνη, σαν πονετική Μητέρα που είναι, θα ελεήσει κι εσένα τον ταλαίπωρο.

Αυτά τα λόγια μου έδωσαν θάρρος. Τόνωσαν την πίστη μου και στράφηκα με όλη μου την ψυχή στην Παναγία, παρακαλώντας τη με θερμά δάκρυα.

Όταν ήρθε η γιορτή της, το πέμπτο Σάββατο της μεγάλης Τεσσαρακοστής, πήγα την παραμονή στην εκκλησία και αγρύπνησα. Προσευχήθηκα πολύ μπροστά στην εικόνα της. Εκεί ακριβώς, κουρασμένος καθώς ήμουν , με πήρε ο ύπνος.

Και τότε, τι ήταν αυτό! Βλέπω την Παναγία στα ολόχρυσα ντυμένη, μέσα σε λαμπρότατο φως , να αστράφτει από λάμψη και δόξα. Στεκόταν δυο πήχες ψηλά από το έδαφος και με κοίταζε με ιλαρό βλέμμα. Άνοιξε ύστερα το μελίρρυτο στόμα της και μου είπε:

- Γιατί κλαις ,παιδί μου, Άνθιμε;

- Πώς να μην κλαίω, Παναγία μου; Δεν βλέπεις τα χάλια μου, πως κατάντησα;

- Mην κλαις, αλλά επιμελήσου τη σωτηρία σου.

Αυτά μου είπε ,με ευλόγησε και ανελήφθη.

Αμέσως ξύπνησα. Τρίβω τα μάτια μου και βλέπω τα καντήλια αναμμένα. Κάνω κουράγιο να σηκωθώ και βλέπω πως περπατώ με ευκολία. Αμέσως κατάλαβα! Η Παναγία είχε κάνει το θαύμα της και με είχε εντελώς θεραπεύσει. Ω ,τι χαρά ένοιωσα! Πόσα δάκρυα ευχαριστίας έχυσα! Πόσους ύμνους έψαλα, δεν περιγράφεται!

Σε λίγο άνοιξε ο εκκλησιαστικός τον ναό . Με είδε να περπατώ και δεν πίστευε στα μάτια του. Ένας- ένας με πλησίασαν όλοι οι πατέρες. Κι όταν με είδαν υγιή , δοξολόγησαν βαθιά από την ψυχή τους τον Κύριο και την πάναγνη Μητέρα του για την άπειρή της αγάπη".



Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »

Ιερά Μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Η απροσδόκητη ευλογία

Βρισκόμαστε στα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Οι μοναχοί του Αγίου Όρους δοκιμάζονται κι αυτοί, αλλά βλέπουν έκδηλη τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Είναι Αύγουστος του 1942 και οι Παρακλήσεις στην Παναγία έχουν αρχίσει. Στη Νέα Σκήτη ο μυλωνάς π. Αρσένιος Μαντζαρόλας δεν έχει καθόλου αλεύρι. Επί πλέον χρωστάει είκοσι δανεικά ψωμιά σε πατέρες της σκήτης. Κι επειδή δεν μπορεί να τα επιστρέψει, δεν θέλει από ντροπή ούτε να τους δει. Είναι τόσο λυπημένος ,ώστε αποφασίζει να φύγει ξημερώματα της 13ης Αυγούστου από το Άγιον Όρος και να φθάσει σιγά –σιγά με τα πόδια στην πατρίδα του τη Σπάρτη.
Την παραμονή , νηστικός και στεναχωρημένος, ξάπλωσε λίγο να ξεκουραστεί. Μόλις αποκοιμήθηκε ,του φάνηκε πως είδε τη μητέρα του.
- Τι έχεις, παιδί μου, και είσαι λυπημένος;
- Μάνα, δεν έχω καθόλου ψωμί . Τι άλλο θέλεις να έχω; Μάνα ,πεινώ!
- Και για αυτό θέλεις να φύγεις από το Όρος;
- Ναι, για αυτό.
- Και που λογαριάζεις να πας, δυστυχισμένο παιδί; Εγώ δεν είμαι – αιώνες τώρα- η Κυβερνήτρια του Όρους; Πως είναι δυνατό να αθετήσω την υπόσχεσή μου ; Να, σας έφερα στην παραλία ένα καΐκι με σιτάρι. Πήγαινε να πάρεις.
- Μητέρα, πώς να αγοράσω σιτάρι αφού δεν έχω χρήματα;
- Πήγαινε κάτω στον γερο- Συμεών και θα σου δώσει. Είναι κι αυτός στεναχωρημένος ,γιατί δεν έχει σιτάρι. Έχει όμως την ελπίδα του σε εμένα. Πες, λοιπόν, και σε αυτόν και σε όλους τους πατέρες να κατεβούν και να αγοράσουν.
Όταν κατέβηκαν οι μοναχοί στην παραλία, βρήκαν τους ναυτικούς καθισμένους έξω στην Καλαμιά.
- Πατέρες, είπαν εκείνοι, σιτάρι για πούλημα δεν έχουμε. Εμάς μας ανάγκασαν οι γερμανοί να μεταφέρουμε πολεμικό υλικό από την Καβάλα στον Κολυνδρό, κι έδωσαν στον καθένα μας σαν αμοιβή τριακόσιες οκάδες σιτάρι. Επειδή όμως βλέπουμε πως κι εσείς βρίσκεσθε σε μεγάλη ανάγκη , θα δωρίσουμε στον καθένα σας από τριάντα οκάδες.
Οι μοναχοί ευχαρίστησαν τους ναύτες και δόξασαν τον Θεό για την ανέλπιστη ευεργεσία. Κι εκείνοι, αφού υπολόγισαν πόσες οκάδες χρειάζονται, έφυγαν με τη βάρκα για το καΐκι, ζύγισαν το σιτάρι, το έβγαλαν στην παραλία και το μοίρασαν στους μοναχούς.
- Πατέρες, είπαν τότε οι ναυτικοί, οι γερμανοί θέλουν να φύγουμε τα μεσάνυχτα. Φοβούνται να ξεκινήσουμε ημέρα. Θα μπορούσαμε λοιπόν μέχρι τότε να έρθουμε να προσκυνήσουμε τα άγια λείψανα;
Οι μοναχοί δέχθηκαν ευχαρίστως και ξεκίνησαν όλοι για το Κυριακό. Φθάνοντας στο προσκυνητάρι ρώτησε ο καπετάνιος:
- Έχουμε ανάγκη από λίγο καφέ. Μπορείτε να μας δώσετε μια-δυο οκάδες και να σας το πληρώσουμε με σιτάρι;
- Σύμφωνοι, απάντησαν εκείνοι. Τον καφέ τον αγοράσαμε πενήντα δραχμές την οκά, ενώ το σιτάρι έχει δέκα. Θα μας δώσετε λοιπόν πέντε οκάδες σιτάρι για κάθε οκά καφέ.
- Όχι, είπε ο καπετάνιος. Θα πάρετε είκοσι οκάδες σιτάρι για κάθε οκά καφέ.
- Μα αυτό δεν είναι δίκαιο, διαφώνησε ο π. Ιάκωβος . Δεν το θέλει ο Δεσπότης Χριστός.
- Πατέρες, είπε τότε ο καπετάνιος, όσο σιτάρι έχουμε στο καΐκι μας θα μείνει εδώ, για να οικονομηθούν όλοι οι μοναχοί της σκήτης.
Ύστερα κατευθύνθηκαν όλοι στο Κυριακό, όπου ακολούθησε θερμή ευχαριστία και ολονύκτια αγρυπνία προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου και υπέρ ειρήνης του σύμπαντος κόσμου . Και οι ναυτικοί , αφού προσκύνησαν τα άγια λείψανα, έφυγαν κατασυγκινημένοι για το καΐκι τους. ]

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Γράμμα από τη Μόροβα

Ο Τάσος Ρηγόπουλος , στρατευμένος στην Αλβανία το 1940 , έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του:
« Αδελφέ μου Νίκο,
Σου γράφω από μια αετοφωλιά ,τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, που το είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις.
Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας , είδαμε σε απόσταση καμμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκεται ακίνητη .
- Τις ει;
Μιλιά.
Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε:
- Τις ει;
Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!
Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλαίψαμε σκληρά , για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν- Μόροβας.
Υπογραμμίζω πως η επίθεσή μας πέτυχε τους Ιταλούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήματα είχαν τραβηχθεί πίσω και τα καινούργια … κοιμόνταν! Το τι έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε ». ]

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Θαύμα στο Μπούμπεση

Ένα ζωντανό θαύμα της Παναγίας έζησαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο οι στρατιώτες του 51ου ανεξαρτήτου τάγματος, με διοικητή τον ταγματάρχη Πετράκη , στην κορυφογραμμή του Ροντένη, δεξιά της θρυλικής Κλεισούρας.
Κάθε βράδυ, από τις 22-1-41 και έπειτα , στις 9.20 ακριβώς, το βαρύ ιταλικό πυροβολικό άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος Πετράκη και του δρόμου, από όπου περνούσαν τα μεταγωγικά. Πέρασαν ημέρες και το κακό συνεχιζόταν , δημιουργώντας εκνευρισμό και απώλειες. Τολμηροί ανιχνευτές των εμπροσθοφυλακών και αεροπόροι εξαπολύθηκαν μέχρι βαθιά στις ιταλικές γραμμές , αλλά επέστρεψαν άπρακτοι. Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα ιταλικά πυροβόλα, ίσως γιατί οι ιταλοί κάθε βράδυ τα μετακινούσαν.
Ήταν όμως απόλυτη ανάγκη να εντοπισθούν οι εχθρικές θέσεις. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακούστηκαν πάλι οι ομοβροντίες των ιταλικών κανονιών.
- Παναγία μου, φώναξε τότε ο ταγματάρχης εντελώς αυθόρμητα, βοήθησέ μας! Σώσε μας από αυτούς τους δαίμονες.
Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο. Σιγά-σιγά σχημάτιζε κάτι σαν φωτοστέφανο . Και κάτω από αυτό μερικά ασημένια συννεφάκια σχημάτισαν τη μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι, ανάμεσα σε δύο υψώματα του Μπούμπεση. Το όραμα το είδαν όλοι στο τάγμα και ρίγησαν.
- Θαύμα! Βροντοφώναξε ο ταγματάρχης.
- Θαύμα! Θαύμα! Επανέλαβαν οι στρατιώτες και σταυροκοπήθηκαν.
Αμέσως έφυγε ένας σύνδεσμος με σημείωμα του Πετράκη για την πυροβολαρχία του Τζήμα. Σε δέκα λεπτά βρόντησαν τα ελληνικά κανόνια και σε είκοσι εσίγησαν τα ιταλικά. Οι οβίδες μας είχαν πετύχει απόλυτα τον στόχο. ]

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Ο βλάσφημος ανθυπασπιστής

Ο Χρήστος Βέργος, επιστρατευμένος στον πόλεμο της Κορέας, διηγείται:
« Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνονταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Οι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρούσαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.
Ξημέρωνε η 7η Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμά μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο. Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε:
Μια γυναίκα στα μαύρα ντυμένη , με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει και με ρωτά ακουμπώντας το χέρι στον ώμο μου:
- Θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο;
Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση.
- Και ποια είσαι συ; τη ρώτησα.
Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση και με παρατήρησε αυστηρά:
- Γιατί , Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις;
- Πρώτη φορά σε βλέπω! Διαμαρτυρήθηκα. Πως είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστή μου;
- Ναι, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σε όλους τους στρατιώτες του τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν , να ανάψετε κεριά στα αδέλφια σας που έχουν ταφεί εκεί;
Με αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος.
- Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογγούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου.
Του διηγήθηκα το όνειρο μου και καταλήξαμε πως ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς του Πουσάν.
Ενώ όμως λέγαμε αυτά, ξαναβλέπω τη γυναίκα του ονείρου μου μπροστά μου.
- Αδαμάκο ! βάζω μια φωνή. Η γυναίκα…. Αυτή…Να …τη βλέπεις;
Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Η μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ομορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μου είπε:
- Μη φοβάσαι... Μη φοβάσαι ,παιδί μου. Είμαι η Παναγία. Σας προστατεύω όλους παντού και πάντοτε. Αλλά θέλω από σένα να μην με βρίσεις ούτε στις δυσκολώτερες στιγμές της ζωής σου.
Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε από τα βάθη της καρδιάς μου ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ που δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου ». ]

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Η διάσωση της νηοπομπής

Ο Κωσταντής Χαρόπουλος ,παλιός θαλασσομάχος ,περνά τώρα τις ημέρες του στο ιδιόκτητο ξενοδοχείο του αναπολώντας τα παλιά. Κάποια φορά διηγήθηκε το ακόλουθο θαύμα:
« Την περίοδο του αμερικανοϊαπωνικού πολέμου εργαζόμουν σαν πρώτος μηχανικός σε ένα πετρελαιοφόρο του εμπορικού στόλου.
Φορτώσαμε από μια ινδική βάση πράσινο πετρέλαιο για αεροπλάνα, και ξεκινήσαμε για κάποια μεγαλόνησο του Ειρηνικού, που ήταν αεροπορική βάση των αμερικάνων. Ταξιδεύαμε όμως με την ψυχή στο στόμα, γιατί μας κυνηγούσαν τα γιαπωνέζικα υποβρύχια, που κάνανε φοβερή φθορά. Είχαμε βέβαια τριγύρω μας αντιτορπιλλικά ,αλλά οι γιαπωνέζοι τρύπωναν από κάτω, περνούσαν τον κλοιό και μας φύτευαν τορπίλλες. Γινόταν χαλασμός.
Αυτή τη φορά είχαμε και ασυνήθιστη φουρτούνα. Τα κύματα ορθώνονταν βουνά. Τα αντιτορπιλλικά χόρευαν σαν καρύδια εδώ κι εκεί. Λέγαμε πως ήρθε το τέλος μας.
- Κάνετε τον σταυρό σας! φώναξα στον καπετάνιο και στο πλήρωμα. Κάνετε προσευχή να βοηθήσει ο Μεγαλοδύναμος. Θεέ παντοδύναμε, σώσε μας! Σε τούτο τον χαμό μόνο Εσύ μπορείς να βοηθήσεις.
- Αμήν! Φώναξαν όλοι.
Η θάλασσα άρχισε σιγά-σιγά να ημερεύει.
Δεν προλάβανε όμως να ανασάνουμε και μας βρίσκει κυκλώνας.
- Στροφή αριστερά και πρόσω ολοταχώς! Βρυχήθηκε ο καπετάνιος. Πιάστε όλοι τα πόστα σας.
Οι μηχανές πήγαιναν να σπάσουν από το τράνταγμα και το άναμμα. Ευτυχώς ο κυκλώνας μας πήρε μόνο περιφερειακά. Δοξάσαμε πάλι τον Μεγαλοδύναμο . Καταϊδρωμένος ανέβηκα από το μηχανοστάσιο να πιω έναν καφέ. Δεν πρόφθασα να πιω ούτε γουλιά και βλέπω ξαφνικά τον τρίτο μηχανικό να πετιέται μπροστά μου ,για να μου αναγγείλει ότι οι μηχανές πετούν φωτιές.
Πηδάω γρήγορα στο αμπάρι, αρπάζω τον πυροσβεστήρα και ρίχνω νερό στο σημείο της φωτιάς. Δεν ξέρω πως, με τύλιξε ο σωλήνας και με έσφιγγε όπως ο βόας το ζαρκάδι. Πάσχισα να ξετυλιχθώ, αλλά στάθηκε αδύνατο. Λίγο ακόμη και θα έσκαγα από ασφυξία. Μέσα στην αγωνία μου σκέφθηκα τη φωτιά ,που θα μεταδιδόταν σε όλη τη νηοπομπή ,και φώναξα:
- Παναγιά μου Εκατονταπυλιανή, σώσε μας αυτή την ύστατη ώρα!
Αυτό ήταν. Ο σωλήνας με τρόπο ανεξήγητο λασκάρισε. Πήρα βαθιά ανάσα και συνέχισα την κατάσβεση. Όταν τελείωσα, ήρθε όλο το πλήρωμα. Με αγκάλιαζαν δακρυσμένοι και με φιλούσαν. Στάθηκα τότε σοβαρός και με πολλή συγκίνηση τους είπα:
- Αγαπητοί συνάδελφοι, αυτό που έγινε ήταν θαύμα της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής. Πάνω στον έσχατο κίνδυνο την επικαλέσθηκα , κι έσωσε κι εμένα από βέβαιο θάνατο κι όλη την νηοπομπή.
Τους εξήγησα πως έγινε, και όλοι έκαναν τον σταυρό τους ».

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά Μονή Παρακλήτου