Εκκοσμίκευση στην Εκκλησία...

[yiorgos31]

Δεν το βλέπουν όλοι έτσι... έτσι δεν είναι? Γι αυτό κάνουμε και αυτή τη συζήτηση άλλωστε...

[filotas]

Τι δεν βλέπουν έτσι Γιώργο;

Συζήτηση κάνουμε για να καταλήξουμε κάπου ή μόνο για να συζητάμε;

[yiorgos31]

Ακόμα και άνθρωποι της Εκκλησίας βλέπουν την εκκοσμίκευση ως μέσο εξυπηρέτησης συμφερόντων. Μέσα στο συνοθύλευμα των θρησκειών μπλέκουν εκεί και την Ορθοδοξία. Και βέβαια η αγνή ζωή των Αγίων δεν έχει καμία σχέση με τα γεγονότα στους κόλπους της. Διαφορετικά γιατί να γίνεται όλος αυτός ο ντόρος. Οι ατέρμονες συζητήσεις για το σύγχρονο πρόσωπο της εκκλησίας, την εκκλησιαστική περιουσία, το διαχωρισμό από το κράτος κλπ. Θέλω να πω ότι υπάρχει ζήτημα όντως αλλά ποια πρέπει να είναι η στάση μας σε αυτό? Το να διαβάσουμε π.χ. τι λένε οι άγιοί μας εμένα προσωπικά δε με καλύπτει γιατί νομίζω ότι απαιτείται πιο ενεργή δράση. Να αναφέρω και ένα άλλο παράδειγμα. Το θέμα των ταυτοτήτων είναι προσπάθεια εκκοσμίκευσης? Μ' άλλα λόγια διαβάζοντας μεν τους Πατέρες τι στάση πρέπει να υιοθετήσουμε και πώς θα κατανοήσουμε την έννοια της εκκοσμίκευσης...

[filotas]

Ποιοι είναι οι άνθρωποι της Εκκλησίας; Ο κλήρος; Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι της Εκκλησίας;

Σε ποιους αναφέρεσαι λέγοντας ότι βλέπουν την εκκοσμίκευση ως μέσο εξυπηρέτησης συμφερόντων;

Νομίζω ότι παρασύρεσαι από τη νοσηρή περιρρέουσα ατμόσφαιρα και δεν μπορείς να δεις καθαρά πια είναι η σημερινή κατάσταση της Εκκλησίας. Η γνώμη μου είναι ότι η σημερινή κατάσταση της Εκκλησίας είναι όμοια μ' αυτή που υπήρχε πάντοτε από τότε που την ίδρυσε ο Χριστός, ανά τους αιώνες μέχρι και σήμερα. Πάντοτε υπήρχαν μέσα στην Εκκλησία άνθρωποι, που εξωτερίκευαν το περιεχόμενο των παθών τους, βλάπτοντας τον εαυτό τους ανεπανόρθωτα και την πληγώνοντας προσωρινά την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο ψυχών και είναι γεμάτη ασθενείς από διάφορα πάθη, όμως την αγιότητά της ως σύνολο εγγυάται το Άγιο Πνεύμα. Γι αυτό οι ανθρώπινες ενέργειες κάποιων μελών της δεν μπορούν να την πλήξουν διαχρονικά.

Όσο για την εκκοσμίκευση νομίζω ότι υπήρξα ιδιαίτερα αναλυτικός πιο πάνω, για τι είναι εκκοσμίκευση και τι όχι, επομένως δεν υπάρχει λόγος να επανέλθω.

Τα λόγια των Πατέρων και τους Βίους των Αγίων τα διαβάζουμε με Φόβο Θεού και ταπείνωση, αλλιώς δεν ωφελούν αλλά βλάπτουν. Η Θεολογία είναι πάνω απ' όλα απόσταγμα εμπειρίας ανθρώπων που αγωνίστηκαν να τηρήσουν από Αγάπη το θέλημα του Θεού, κι όχι κοσμική σοφία και επιστήμη.

[inaapp]

..............................................Το θέμα των ταυτοτήτων είναι προσπάθεια εκκοσμίκευσης? Μ' άλλα λόγια διαβάζοντας μεν τους Πατέρες τι στάση πρέπει να υιοθετήσουμε και πώς θα κατανοήσουμε την έννοια της εκκοσμίκευσης...

Όσον αφορά το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με τις ταυτότητες, να πω ότι δεν έχει να κάνει με μια προσπάθεια για εκκοσμίκευση, αλλά αναφέρθηκα στον τρόπο αντιμετώπισης ενός προβλήματος με καθαρά κοσμικά μέσα, που δείχνει εκκοσμίκευση.

Επίσης έθιξα και το θέμα του ''συσχηματισμού''. Όταν δηλ. η Εκκλησία ( η διοίκηση και κάποια πρόσωπα) για γίνει αρεστή στον κόσμο για τα μάτια του κόσμου, υποκύπτει στις απαιτήσεις της κοινωνίας και απεμπολεί το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό φρόνημα. Και σ`αυτό το σημείο κάνει την εμφάνισή του η εκκοσμίκευση.

Παραθέτω απόσπασμα από το συλλογικό έργο Εκκλησία και Εκκοσμίκευση εκδ. Μυριόβιβλος:

σελ. 12 κ. εξ. Η ρίζα του κακού.

Ρίζα και βασική αιτία του καρκινώματος της εκκοσμίκευσης είναι η απομάκρυνση από την αγιοπατερική παράδοση της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως, δηλ. της θεραπείας του κέντρου της προσωπικότητος του ανθρώπου, που νοσεί από την φιλαυτία. ........Η απομάκρυνση έχει ως αποτέλεσμα την αλλοίωση των κριτηρίων του θεολογείν. Θεολογία πλέον δεν είναι η εν Αγίω Πνεύματι έκφραση υπό των θεουμένων της εμπειρίας της θεώσεως- όσον αυτό είναι δυνατόν βέβαια, διότι η εμπειρία αυτή υπερβαίνει πάσα νόησιν και έκφρασιν- και η καθοδήγηση και των άλλων σ`αυτήν την οδό της θεραπείας, αλλά η θεολογία ταυτίζεται με τον αφηρημένο φιλοσοφικό στοχασμό, τη μεταφυσική............

Αφού πλέον εχάθη ο σκοπός της θεώσεως, εφευρίσκεται άλλος σκοπός. Υιοθετείται τώρα ένα μοντέλο εγκοσμιοκρατικό, ανθρωποκεντρικό και ωφελιμιστικό. Εδώ ακριβώς έγκειται η εκκοσμίκευση. Ο νέος σκοπός μπορεί να είναι η απόκτηση δυνάμεως ( παρέμβαση δική μου: μήπως τα συλλαλητήρια γαι το θέμα των ταυτοτήτων αποσκοπούσαν εκεί;) και η άσκηση εξουσίας ή ο πορισμός πλούτου........ Με άλλα λόγια, η υιοθέτηση σκοπών του κόσμου τούτου συνοδεύεται και από υιοθέτηση κοσμικών μεθόδων επιτεύξεώς τους. Αυτό που θέλγει τους εκκοσμικευμένους ανθρώπους της Εκκλησίας είναι πάνω απ`όλα η ''αποτελεσματικότης'' των κοσμικών μεθόδων.

Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τον άνθρωπο της Εκκλησίας που προσεβλήθη από το μικρόβιον της εκκοσμικεύσεως είναι το τι θα πει ο κόσμος. Ένας τέοιος άνθρωπος κανονίζει τα πάντα στη ζωή του, για να είναι όχι θεάρεστος αλλά ευάρεστος στους κοσμικούς ανθρώπους. (παρέμβαση δική μου: στην αρχή του θέματος αναφέρθηκα σ`αυτό)

σελ. 21. Η εκκοσμίκευση, για να δικαιολογήσει τις επιδιώξεις της, επικαλείται κυρίως την ανάγκη της προσαρμογής (δική μου η υπογράμμιση). Θέλουμε, λέει, να βγάλουμε την Εκκλησία από την απομόνωση, την εσωστρέφεια και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος (δική μου παρέμβαση: μήπως έχουμε να κάνουμε με τα σπάργανα ενός ''συσχηματισμού;). Το θέμα που τίθεται πρός συζήτηση εδώ είναι η σχέση παραδόσεως και ανανεώσεως.

Αυτά τα λίγα καταθέτω στην αγάπη σας και να τονίσω πως αξίζει να πάρει κανείς το βιβλίο αυτό, όπου αναπτύσσεται με θεολογικό λόγο από διάφορους εξαίρετους συγγραφείς, το πρόβλημα της εκκοσμίκευσης και του κατά πόσο αυτή έχει επηρεάσει την ζωή μας ως χριστιανούς, αλλά και τρόπους αντιμετωπίσεώς της.

[aposal]

Αν η εκκλησια χρησιμοποιηση την περιουσια της για το συμφερον του λαου του θεου τοτε να την κρατηση αν ομως πεφτει σε παραπτωματα ξεφρενης κερδοσκοποιας τοτε αυτη με μαθηματικη ακριβεια θα πεσει στα χερια ιδιωτικων συμφεροντων.Νομιζω οτι πραγματικα δεν μας συμφερει .....πρεπει να συνετιστουν .

Η περιουσία (ενός μοναστηριού πχ) διαχειρίζεται βασικά από τον εκάστοτε ηγούμενο! Οπότε είναι κάπως δύσκολο να απαιτούμε ίδιες συμπεριφορές από όλους και να αποκαλούμε όλους του Διαχειριστές σαν Εκκλησία. Ο οικείος Μητροπολίτης πρέπει να επιλαμβάνεται των θεμάτων αυτών (με επόπτευση), αλλά και αυτός μόνο στην Οικεία του Μητρόπολη μπορεί να δράσει. Σίγουρα λοιπόν πάμε για 80 διαφορετικές αντιλήψεις, όσες και οι Μητροπόλεις.
Οι θεωρίες περί εκσυγχρονισμού της Εκκλησίας διατυπώνονται από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την ουσία της Εκκλησίας. Αυτό που μπορεί να εκσυγχρονιστεί είναι οι στρατηγικές, οι μέθοδοι και ενέργειες των ανθρώπων. Οι αξίες και τα ιδανικά που μας έδωσε ο Θεάνθρωπος, που είναι και ο Ιδρυτής της Εκκλησίας, δεν φθείρονται και δεν ξεπερνιούνται για να χρειάζονται ενέσεις εκσυγχρονισμού.

[inaapp]

Συγνώμη που μιλώ τόσο απλά - το θέμα δε το γνωρίζω σε βάθος - στην ουσία δε μου επιτρέπεται να εκφέρω άποψη ...μιλώ απλά ...σαν θεατής του καναπέ που λένε...

Πιστεύω ότι το Κράτος συμμετέχει στην Εκκλησία ως προς τους Θεσμικούς παράγοντες ....έλεγχος φορολογικός ...νομικός ..κλπ............................................................................

Δε μπορώ με απολυτότητα να πω ότι χαμένο θα είναι μόνο το Κράτος...πιστέυω ότι υπάρχει ένα είδος συγκενωνούντων δοχείων.....

Αμφότεροι θα βγουν χαμένοι .....εξάλλου χρόνια το ακούμε αλλά ποτέ δε προχωρά το θέμα , αν θα έπρεπε κιόλας να προχωρήσει ....

Μια κουτή ερώτηση τώρα, εάν γίνει αυτός ο διαχωρισμός ...τότε μιλάμε για μια Εκκλησία που θα λειτουργεί όπως το Βατικανό για παράδειγμα;
...........................................................................................................................
γιατί έχουμε αυτό το διαχωρισμό της Εκκλησίας της Ελλάδος - του Πατριαρχείου κλπ
γίνεται λόγω γεωγραφικής τοποθέτησης; Γιατί δεν είναι μια η Ελληνική ή Ελληνόφωνη Ορθόδοξη Εκκλησία ;

Για ποιόν λόγο σου απαγορεύεται να εκφέρεις άποψη; Ο καθένας έχει το δικαίωμα. Τότε, ως πρός τι ο διάλογος; Μήπως όλοι γνωρίζουμε όλα τα θέματα; Μέσα από τον διάλογο και τις απόψεις που αναπτύσσονται όλοι βγαίνουμε κερδισμένοι.

Σχετικά με το πρώτο που είπες περί ελέγχου φορολογικού, νομικού κ.α εδώ βρίσκει τέλεια εφαρμογή ο λόγος του Χριστού : Απόδοτε ούν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.

Στο δεύτερο που αναφέρεσαι, ναι οποσδήποτε πρέπει να υπάρχει αγαστή συνεργασία μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους για ένα κοινό σκοπό: την θεραπεία της σύνολης ανθρώπινης κοινωνίας όσο οι συνθήκες και οι καταστάσεις το επιτρέπουν. Δυστυχώς, όμως, μέσα σε μια αθεϊστική και αντιχριστιανική κοινωνία που κυριαρχεί το συμφέρον και η ιδιοτέλεια, είναι πολύ δύσκολο η Εκκλησία να έχει το αποτέλεσμα που επιδιώκει.
Η Εκκλησία μπορεί να χαρακτηριστεί και είναι δοχείο της χάριτος του Θεού. Όποιος βρίσκεται μέσα σ`αυτήν απολαμβάνει τις δωρεές της χάριτος αυτής. Όποιος αρνείται να συμμετέχει σ`αυτήν την φωτοχυσία βρίσκεται στο σκοτάδι. Η Εκκλησία αφ`εαυτής είναι φώς και έρχεται να προσλάβει τον άρρωστο και να τον οδηγήσει στην αιωνιότητα. Οπότε αυτός που τελικά θα χάσει είναι αυτός που θα αρνηθεί αυτού του είδους τη συνεργασία-συμμετοχή.

Εάν οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν στραφούν στην αγιοπατερική παράδοση, της πλήρης δηλ. εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού, τότε θα χρησιμοποιούνται για την επίτευξη των στόχων μέθοδοι αλλότριοι των πνευματικών, με άμεσο αποτέλεσμα την Βατικανοποίησή μας.

Σχετικά με το τελευταίο που αναφέρεις θα παραθέσω άποψη ανθρώπου που είναι γνώστης των πραγμάτων:
Μετά την επανάσταση του 1821 *

του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ.κ. Ιεροθέου


Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για τις σχέσεις μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο πολύς κόσμος, που δεν γνωρίζει την ιστορία και την εκκλησιολογία του θέματος, δεν μπορεί να παρακολουθήση την συζήτηση και μάλιστα θεωρεί ότι πρόκειται για ανωφελείς συζητήσεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονται. Για τον σκοπό αυτό στην συνέχεια θα υπογραμμίσω μερικά σημεία για την κατανόηση του θέματος.

1. Οι σχέσεις μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν Ελλάδι και του Οικουμενικού Πατριαρχείου διέπονται από τον Συνοδικό Τόμο του 1850 και τις Πατριαρχικές Πράξεις των ετών 1866, 1882, και 1928.

2. Με την κήρυξη της επαναστάσεως του 1821 έως το 1833 οι Αρχιερείς της Ελλάδος, οι οποίοι μέχρι τότε υπήγοντο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, είχαν δυσκολία να επικοινωνήσουν με Αυτό και βρίσκονταν σε μια διάσταση μαζί του, χωρίς να ανεξαρτητοποιηθούν από αυτό. Όμως το 1833 ανακηρύχθηκε η Εκκλησία της Ελλάδος, αυτογνωμόνως και πραξικοπηματικώς, ως Αυτοκέφαλη με την επέμβαση εξωτερικών παραγόντων, της Βαυαροκρατίας και την αναγκαστική συμφωνία των υπαρχόντων τότε Ιεραρχών, χωρίς την συγκατάθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν ανεγνώρισε αυτήν την πραξικοπηματική ενέργεια, με αποτέλεσμα η Εκκλησία της Ελλάδος να βρίσκεται σε μια σχισματική κατάσταση για δεκαεπτά χρόνια.

3. Το 1850 το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την παρέμβαση της Ελληνικής Πολιτείας ανεκήρυξε ως Αυτοκέφαλη την Εκκλησία της Ελλάδος, χωρίς να αναγνωρίση την υπάρχουσα έως τότε κατάσταση (1833-1850), αλλά με βασικούς όρους και απαραίτητες προϋποθέσεις. Μεταξύ των όρων ήταν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος θα διοικήται από Διαρκή Ιερά Σύνοδο, της οποίας Πρόεδρος θα είναι ο εκάστοτε Μητροπολίτης Αθηνών, και ότι οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος θα μνημονεύουν κατά τις Θείες Λειτουργίες την Ιερά Σύνοδο ως ανωτάτη εκκλησιαστική αρχή, καθώς επίσης η Εκκλησία θα διοικήται ελεύθερη από πολιτικές σκοπιμότητες. Επομένως, το σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο προβλέπει ο Συνοδικός Τόμος του 1850 δεν είναι ούτε Μητροπολιτικό, ούτε Πατριαρχικό, αλλά Συνοδικό.

4. Το έτος 1866 το Οικουμενικό Πατριαρχείο με ειδική Πατριαρχική Πράξη παρεχώρησε κατ’ αφομοίωσιν τις Μητροπόλεις της Επτανήσου στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος. Το κατ’ αφομοίωσιν σημαίνει ότι θα ισχύη και γι’ αυτές ό,τι ακριβώς προβλέπει ο Συνοδικός Τόμος του 1850.

5. Το έτος 1882 το Οικουμενικό Πατριαρχείο με άλλη Πατριαρχική Πράξη παρεχώρησε και πάλι κατ’ αφομοίωσιν τις Μητροπόλεις της Θεσσαλίας και μερικών τμημάτων της Ηπείρου. Και βέβαια, και σε αυτήν την περίπτωση ισχύουν οι όροι που προβλέπει ο Συνοδικός Τόμος του 1850.

6. Μετά τους νικητήριους Βαλκανικούς αγώνας 1912-1913 δημιουργήθηκε το πρόβλημα πώς θα διοικούνται οι Μητροπόλεις του Οικουμενικού Θρόνου στην Μακεδονία, την Θράκη, την Ήπειρο και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, που ονομάσθηκαν “Νέες Χώρες”, διότι έτσι τις είχαν χαρακτηρίσει πολιτικοί παράγοντες. Έγιναν πολλές διεργασίες από το έτος 1914 έως το 1928 για τον τρόπο διοικήσεώς τους, προτάθηκαν πολλά σχήματα, όπως παραχώρηση κατ’ αφομοίωσιν στην Εκκλησία της Ελλάδος, δημιουργία ημιαυτόνομης Εκκλησίας. Και τελικά –μετά από εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου– με την Πατριαρχική Πράξη του 1928 το Οικουμενικό Πατριαρχείο παρεχώρησε τα τμήματα αυτά στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, όχι κατ’ αφομοίωσιν, αλλά “επιτροπικώς”. Με αλληλογραφία που διεξήχθη το 1929 μεταξύ του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου και του Οικουμενικού Πατριάρχου Βασιλείου διευκρινίσθηκε ότι το “επιτροπικώς” ερμηνεύεται “υπό τύπον προσωρινότητος” και ότι οι Αρχιερείς του Πατριαρχικού Θρόνου στην Ελλάδα (Νέων Χωρών) θα μνημονεύουν κατά την Θεία Λειτουργία του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου, ως ανωτάτης πνευματικής τους Αρχής και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως διοικητικής τους Αρχής, καθώς επίσης έγιναν τροποποιήσεις σε μερικούς όρους.

7. Τρεις φορές επιχειρήθηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος η αλλαγή διαφόρων όρων των επισήμων αυτών Πατριαρχικών Κειμένων, ήτοι του Συνοδικού Τόμου του 1850 και της Πατριαρχικής Πράξεως του 1928.
Η πρώτη προσπάθεια αλλαγής έγινε από την Ιεραρχία του 1923, επί της Αρχιεπισκοπείας του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου για την αλλαγή της μνημονεύσεως από τους Αρχιερείς, δηλαδή αντί να μνημονεύουν την Ιερά Σύνοδο, όπως λέγει ο Συνοδικός Τόμος του 1850, να μνημονεύουν το όνομα του Αρχιεπισκόπου. Η δεύτερη προσπάθεια έγινε από την Μείζονα Σύνοδο το 1941, επί Αρχιεπισκοπείας Δαμασκηνού Παπανδρέου, πάλι για την μνημόνευση του ονόματος. Η τρίτη προσπάθεια έγινε την περίοδο 1967-1974 επί Αρχιεπισκοπείας Ιερωνύμου για την αλλαγή του τρόπου συγκροτήσεως της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, αντίθετα από ό,τι προέβλεπε η Πατριαρχική Πράξη του 1928.
Και τις τρεις φορές δεν επετεύχθη αλλαγή. Τις μεν δύο πρώτες φορές, διότι μετά την αντίδραση των Ιεραρχών απέσυραν την συζήτηση οι δύο κατά τους χρόνους εκείνους Αρχιεπίσκοποι, την δε τρίτη φορά, διότι το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε την απόφαση της Ιεραρχίας με την οποία εξελέγησαν τα Μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και δεν τηρήθηκε ο όρος της Πατριαρχικής Πράξεως του 1928.

8. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντέδρασε σε κάθε επιχειρούμενη αλλαγή, διότι σαφώς επιθυμεί την διατήρηση των όρων των επισήμων αυτών Πατριαρχικών Κειμένων. Μάλιστα, απέστειλε στην Εκκλησία της Ελλάδος, κατά καιρούς, σοβαρά έγγραφα, στα οποία φαίνεται καθαρά η επιθυμία του να τηρηθούν απαρασαλεύτως οι όροι του Συνοδικού Τόμου του 1850 και της Πατριαρχικής Πράξεως του 1928.

9. Επανειλημμένως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έχουν δηλώσει, ότι δεν επιθυμούν καμμία αλλαγή στα Πατριαρχικά αυτά κείμενα. Άλλωστε αυτό έχει το δικαίωμα να εκδίδη τις Πράξεις και να τις αίρη. Τόσο το Πατριαρχείο όσο και η Εκκλησία της Ελλάδος έχουν δηλώσει στο παρελθόν ότι τα κείμενα αυτά είναι “ιερά” και “θεμελιακά”. Το ότι το Πατριαρχείο επιμένει να μη γίνη καμμία αλλαγή φαίνεται από το ότι δεν εκμεταλλεύθηκε προς ίδιον όφελός του όταν το 1987 η Εκκλησία της Ελλάδος επρότεινε την άρση του Αυτοκεφάλου. Νομίζω ότι, εάν η Εκκλησία της Ελλάδος δηλώση και εκείνη ότι δεν επιθυμεί καμμία αλλαγή στα κείμενα αυτά, όπως το έχει δηλώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τότε θα αμβλυνθούν όλες οι διαφορές.

10. Επειδή κατά καιρούς αναφύονται διάφορα θέματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών, θα πρέπη να αντιμετωπίζωνται καθ’ έκαστον έτος από διμερείς Επιτροπές, στις οποίες θα συμπεριλαμβάνονται Κληρικοί και λαϊκοί που είναι βαθείς γνώστες των προβλημάτων και διαθέτουν νηφαλιότητα και διάκριση.

11. Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι Αυτοκέφαλη, αλλά με ιδιαίτερες και σαφείς προϋποθέσεις - όρους, καθώς επίσης διοικεί τις Μητροπόλεις του Οικουμενικού Θρόνου εν Ελλάδι πάλι με σαφείς όρους. Και, βέβαια, πρέπει να συνεργάζεται στενά με το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την επίλυση των διαφόρων εκκλησιαστικών υποθέσεων που ανακύπτουν, έχοντας υπ’ όψη της τους εκκλησιολογικούς και όχι μόνον τους εθνικούς κινδύνους που προέρχονται από τους διαφόρους εθνικισμούς, οι οποίοι είναι οι σύγχρονες “αιρέσεις” της Ορθοδόξου Εκκλησίας, διότι συρρικνώνουν την οικουμενικότητα και διασπούν την ενότητά της.

12. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ένας ευλογημένος θεσμός, που κατοχυρώθηκε από τους Πατέρας Οικουμενικών Συνόδων, αλλά και η Εκκλησία της Ελλάδος είναι μια ζωντανή Εκκλησία που έχει μεγάλη θεολογική, μοναχική και ποιμαντική παράδοση. Επομένως, οι διενέξεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών αποτελούν “πολυτέλεια” για την εποχή μας με τα τόσα πνευματικά, κοινωνικά και εθνικιστικά προβλήματα.

-----------------------------
* Εφημερίδα Εκκλησιαστική Παρέμβαση, Σεπτέμβιος 2003

◄

[vasilikirimp]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΠΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΑΓΑΠΗΤΕ INAAP

[lovethink]

Οχι στην εκοσμίκευση αλλά μην φτάσουμε στο άλλο άκρο όμως όπως μου έτυχε εμένα Μεγάλη Πέμπτη σε εκκλησία όπου ο ιερέας έκανε κύρηγμα και ενώ ο Χριστός σταυρώθηκε για όλους άρχισε να λέει ποιοί άνθρωποι δεν μπορούν να συμμετέχουν στην μυστική ένωση της Εκκλησίας
Δεν αποτελείται από αγίους μόνο η εκκλησία
Είναι κιβωτός που πρέπει να συγκαταβαίνει για να βοηθήσει τους ανθρώπους και όχι να τους διώξει

[Domna]

"Οι σύγχρονοι εκκοσμικευμένοι χριστιανοί δεν συμφωνούμε με το λόγο του Κυρίου στην Αποκάλυψη «έρχου Κύριε», εμείς λέμε σήμερα «Κύριε μην έλθης», είμαστε καλά. "


Αρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη,

Πρωτοσυγκέλλου Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού,Aγ. «Όρους και Αρδαμερίου.
απο το egolpio.com, ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΔΙΑΛΟΓΟΣ" ΤΕΥΧΟΣ 28 - 2002

Η εκκοσμίκευση είναι η ρίζα κάθε αιρέσεως και ψευδοδιδασκαλίας. Η πτώση του ανθρωπίνου γένους είναι εκκοσμίκευση. Έτσι και κάθε εκκοσμίκευση είναι πτώση. Ο κόσμος απορροφά την Εκκλησία, δεν μεταμορφώνεται από την Εκκλησία.
Η εκκοσμίκευση δρα εντός της Εκκλησίας, θέλει να έχει λόγο για την Εκκλησία, της «θολώνει» την αυτοσυνειδησία, την αποπροσανατολίζει και μετατοπίζει το κέντρο από το Χριστό στον άνθρωπο. Το πνεύμα της εκκοσμικεύσεως δρα και μέσα από διάφορα φαινόμενα, όπως του ευσεβισμού, του πουριτανισμού και του φονταμενταλισμού. Έτσι η θρησκεία της πλειοψηφίας των συγχρόνων Ελλήνων φαίνεται να είναι η θρησκεία της εκκοσμίκευσης, η θρησκεία της καλυμμένης φιλαυτίας και όχι της αποκαλυμένης αληθείας. Η θρησκεία του βολέματος.


Τι είναι η εκκοσμίκευση;
α. Στην εκκοσμίκευση βρίσκεται η Εκκλησία, όταν παύει η Εκκλησία να είναι το αλάτι της γης και γίνεται γήινη. Καταπατείται υπό των ανθρώπων, απορροφάται από τον κόσμο. Γίνεται το παιδί για όλα τα θελήματα της δέσποινας, της φιλαυτίας, της εκκοσμίκευσης. Εγκλωβίζεται στη λογική όχι τι θέλει ο Θεός, αλλά τι θέλει ο κόσμος. Καθαρά εγκλωβισμός στη φθορά και στο θάνατο. Έτσι η εκκοσμίκευση είναι μια κατάσταση ανυπαρξίας και θανάτου. Η εκκοσμίκευση θέλει την Εκκλησία να ασπάζεται και να ακολουθεί, ό,τι εύκολο, μέτριο, απλό και πρόχειρο αγαπούν, θέλουν οι άνθρωπο και όχι τι θέλει ο Θεός. Κληρικοί και λαϊκοί άγευστοι της ορθοδόξου πνευματικότητος μετατρέπουμε την Εκκλησία σε ανθρώπινο οργανισμό, ταμείο κοινωνικής πρόνοιας, πολιτικό δραστήριο γραφείο, που δίνει συνεχώς συνεντεύξεις κάνωντας δηλώσεις επί παντός επιστητού, χαμογελώντας προς πάντας, ώστε όλοι να μας συγχαίρουν και να μας επευφημούν. Πνεύμα τελείως αντιευαγγελικό.


β. Η εκκοσμίκευση δεν εμφανίζεται σαν απ' ευθείας άρνηση του Θεού, κι αυτό είναι που την κάνει δυσδιάκριτη. Δεν βάλλει κατά μέτωπον. Δεν αρνείται τα δόγματα, αρνείται όμως τον ορθόδοξο τρόπο ζωής. Ιδεολογικοποιεί τα δόγματα και δεν τα θεωρεί προτάσεις ζωής. Αποκόβει τη ζωή από την αλήθεια της πίστεως. Και ζει όπως θέλει και κατά το δοκούν. Αυτό συνεπάγεται αλλαγή θρησκείας, χωρίς εξωτερική αλλαγή του δόγματος.


γ. H εκκοσμίκευση είναι η απώλεια του πνεύματος της αληθινής μετανοίας, οπότε ο άνθρωπος παραμένει στο ενταύθα και δεν προχωρεί στο εκεί, στην αλλαγή ζωής. Χάνεται το ησυχαστικό πνεύμα του ασκητικού μόχθου, του πένθους, των δακρύων και του αγώνα για την κάθαρση.


δ. Στην εκκοσμίκευση ο άνθρωπος δεν φλέγεται από τον πόθο οράσεως του Θεού. Δεν ζητάει κάτι υψηλότερο και βαθύτερο, ευχαριστείται στο κατώτερο, στο λιγότερο.


ε. Η αίρεση της εκκοσμικεύσεως αξιολογεί την λατρεία και τελικά την ίδια την Εκκλησία, ως ένα φορέα μεταξύ των άλλων, για την εξυπηρέτηση ειδικών αναγκών. Αξιολογεί με το μέτρο της κοινωνικής χρησιμότητας σε σύγκριση με το κοινωνικό έργο της παιδείας, των σωφρονιστικών συστημάτων ή της αστυνομίας. Παραποιεί το Ορθόδοξο φρόνημα και νοθεύει τα εκκλησιαστικά κριτήρια. Η ιδιότητα του χριστιανού δεν είναι τότε «μωρία και σκάνδαλο», αλλά «in». Καταντά μια εξωτερική φαρισαϊκή συμμόρφωση σε ηθικά πρότυπα, ένταξη στο «κλαμπ» των καλών παιδιών, των τακτοποιημένων, παράγοντας ομαλότητος δηλ. υποκρισίας. Ο λόγος του Χριστού «οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν ημάς εις την βασιλείαν των Ουρανών» τους φαίνεται ακατανόητος. Οι εκκοσμικευμένοι χριστιανοί είναι οι χριστιανοί του Ντοστογιέφσκι, οι οποίοι αν ξαναρχόταν ο Χριστός θα τον σταύρωναν πάλι. Είναι εκείνοι, οι οποίοι μολονότι είναι εντός της Εκκλησίας, ο Χριστός είπε γι' αυτούς «ουκ οίδα ημάς». Είναι αυτοί που πολεμούσαν και τον Απ. Παύλο και ήθελαν να επιβάλουν την περιτομή σ' όλους τους χριστιανούς και συνεχίζουν να δρουν και να καταβασανίζουν τη ζωή της Εκκλησίας. Έχουν καταντήσει οι δικηγόροι του Θεού. Και όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους είναι προδότης.


Η εκκοσμίκευση εχθρός της ευσέβειας Έτσι είναι. Η κοσμικότητα δεν έχει να κάνει με την ευσέβεια, με την πίστη, με την εκκλησιαστική ζωή. Είναι μάλλον ασέβεια, υποκρισία και εμπαιγμός. Είναι άρνηση της χάριτος του Θεού. Είναι τα τερτίπια που χρησιμοποιεί ο κοσμικός άνθρωπος για να μη τον εγγίσει η χάρι του Θεού.

α. Απόρριψη της Θεοφάνειας, της σάρκωσης του Θεού. Βόλεμα στη φυσική πίστη και όχι στην αποκάλυψη του Θεού εν Χριστώ Ιησού. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τη σωτηρία του στο Χριστό, αλλά στον εαυτό του, μέσα από την γνώση και τα επιτεύγματα του. Ανθρωπισμός= αθεΐα.

β. Υποτίμηση του μοναχισμού, άρνηση της θεώσεως, του πολέμου κατά των παθών.

γ. «Άρνηση του μαρτυρίου, άρνηση του προσωπικού μαρτυρίου στη ζωή των χριστιανών.

δ. «Άρνηση της αγάπης στον αμαρτωλό. Απολυτοποίηση της ηθικής.

ε. «Άρνηση του συνοδικού συστήματος και η δημιουργία παπικού πνεύματος μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Εκκοσμίκευση είναι και η κατάργηση του σεβασμού στην Ιεραρχία. Η ακατάσχετη κριτική στον κλήρο και τους Ιεράρχες. Η δημιουργία υπερσυνόδων για να ελέγχουμε τη Σύνοδο. Η νοοτροπία ότι εμείς θα σώσουμε την Εκκλησία. Ότι έχει ανάγκη η Εκκλησία. «Όχι, ανάγκη έχουμε εμείς (π. χ. Ιεροσόλυμα).


Οι σύγχρονοι εκκοσμικευμένοι χριστιανοί δεν συμφωνούμε με το λόγο του Κυρίου στην Αποκάλυψη «έρχου Κύριε», εμείς λέμε σήμερα «Κύριε μην έλθης», είμαστε καλά.

http://hristospanagia3.blogspot.de/2012 ... _8157.html