"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

==============================================


Eδώ ο Γέροντας φιλοξενείται στο Μόντρεαλ, Οκτώβριος 1990.


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ΄

Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

Όσον περνά η ηλικία μου, τόσον και αισθάνομαι των επιγείων το άστατον, το μάταιον. Αχ, τι μάτην ταραττόμεθα; Βραχύς ο βίος μας, κόνις, τέφρα, όνειρον και εις ολίγον καιρόν αχρειούμεθα. Σήμερον έχεις υγείαν και αύριον την χάνεις. Σήμερον γελά το πρόσωπον και εις ολίγον σκυθρωπάζεις. Τα μάτια από την πολλήν χαράν και αγάπην κλαίουν και εντός ολίγου κλαίουν από τον πόνον και την θλίψιν. Σήμερον ευσταθεί το οικονομικόν, αύριο δυστυχία. Σήμερον ειδήσεις ευχάριστοι και εντός ολίγου δυσάρεστοι τας αντικαθιστούν.
Μάτην ταραττόμεθα, ο βίος σκιά και ενύπνιον. Που είναι οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι παππούδες μας; Όλους ο τάφος τους εδέχθη, όλους η φθορά και οι σκώληκες τους αχρείωσαν. Ο τάφος και η φθορά αναμένει και ημάς! Ο Χριστός, μας έδωσε την εξουσίαν τέκνα Θεού να γίνωμεν, αρματώσας ημάς με τόσα θεϊκά όπλα, δια να πολεμήσωμεν τον άσπονδον εχθρόν μας, και ημείς, εγώ πρώτος, αμελήσαντες την οπλοφορίαν εγίναμεν αιχμάλωτοι εις τον εχθρόν μας και πλησιάζοντες τον θάνατον τρέμομεν και αγωνιούμεν και προσπαθούμεν με κάθε μέσον να παρατείνωμεν την ζωήν, διότι δειλιάζει η ψυχή να βγη. Διατί δειλιάζει; Διότι δεν θαρρεί ως τέκνον του Θεού; Μα μήπως πηγαίνει εις βασιλέα ξένον; Μα ο βασιλεύς είναι ο πλάστης της, ο σωτήρας της, που έχυσε το Αίμα Του, δια να την εξαγοράση από τον εχθρόν της. Διατί δειλιάζει και δεν θαρρεί; Φυσικώς είναι ψυχρόν ο θάνατος, «περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» (Ματθ. 26,38 ), έλεγεν ο Ιησούς μας, ναι, φυσικώς. Δυστυχώς όμως το πλείστον της δειλίας είναι του συνειδότος. Δεν πληροφορεί η συνείδησις την ψυχήν ότι επολιτεύθη καθώς ήρμοζεν, δεν ετακτοποίησεν, δεν έπλυνεν το ένδυμα του γάμου και εντρέπεται να παρουσιασθή εις τον βασιλέα, στοχαζομένη τι άρα έσται. Ναι ή ου; Θα σωθώ ή όχι; Αν όμως η ψυχή φεύγη ανεξομολόγητη χωρίς τελείως να μετανοήση, ουαί τότε. Αύτη είναι η ημέρα η πονηρά, που αινίττεται ο προφήτης Δαυϊδ, και ας ευχώμεθα να μας λυτρώση ο άγιος Θεός, δίνοντάς μας μετάνοιαν ολόκληρον, έργα άξια μετανοίας, έργα ελέους και αγάπης, πνεύμα μετανοίας μετά αληθούς ταπεινώσεως, όπως τον δίκαιον κριτήν ίλεων ημίν απεργασώμεθα, ίνα, όταν έλθη η ώρα του θανάτου η φοβερά, θαρρήση η ψυχή εις το έλεος του Θεού και είπη: «Ελπίζω εις τον Θεόν, ότι θα κάνη έλεος μετά της ταπεινώσεώς μου». Αμήν . Γένοιτο.

http://www.stanthonysmonastery.org
==============================================

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ΄

Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

2α. Τα χρόνια κυλούν, ανακυκλώνονται οι ενιαυτοί και ημέρα τη ημέρα όλον και φθάνομεν εις το τέρμα έκαστος του βίου του. Ο πολύτιμος χρόνος κυλά και φεύγει προ των οφθαλμών μας, χωρίς βέβαια να γνωρίζωμεν, τι μας φεύγει απαρατήρητον, διότι εάν ήξευρε το παιδάκι την αξίαν του χρυσού, δεν θα επροτίμα αντί τούτου μίαν πτωχήν καραμέλλαν! Ουχί τούτο αληθεύει εν τοις ανθρώποις και πρώτον εις εμέ;
Όταν έλθη ο Κύριός μας εις τον καθωρισμένον χρόνον, δια να κρίνη τον κόσμον, όταν οι ουρανοί θα τυλίγωνται ως ρολός χάρτου και η γη, η οποία κατεμολύνθη υπό των κατοικούντων εν αυτή θα ανακαινίζεται, όταν ο ήλιος, η σελήνη, οι αστέρες, θα πίπτουν όπως τα φθινοπωρινά φύλλα, όταν εν τη φωνή της παγκοσμίου σάλπιγγος θα ανασυγκροτούνται τα διεσκορπισμένα ξηρά οστέα και θα αναβαίνουν σάρκες και ζωή εν αυτοίς, όταν τα αγγελικά τάγματα θα καταλαμβάνουν εις το αχανές του ουρανού τάξιν τιμητικήν δια τον ερχόμενον φοβερόν Κριτήν, όταν θα ξεχωρίζουν από το άπειρον πλήθος των αναστημένων ανθρώπων μικραί νεφέλαι αίρουσαι εν εαυταίς τας αγίας και σωζομένας προσωπικότητας εις υπάντησιν του Κυρίου εις αέρα, τότε βλέποντες όλα ταύτα οι κάτω εναπομείναντες άνθρωποι, ουχί θα κλαύσουν πικρότατα και θα κτυπούν τον εαυτόν των απελπιστικά αναλογιζόμενοι ότι εσπατάλησαν τον πολυτιμότατον τούτον καιρόν εις τρυφάς, εις μέθας, εις απόκτησιν πλούτου, εις αθεμίτους πράξεις, εις φιλαργυρίας και εις παν αμαρτημα, το οποίον τώρα τους καταδικάζει εις την πλέον ελεεινήν και αξιοθρήνητον ταύτην κατάστασιν; Ουχί περιπαθώς θα ζητήσουν να είχον χρόνον μικρόν, να τρέξουν εις τους πτωχούς, εις τους αρρώστους και εις κάθε δυστυχή, ώστε και αυτοί να ακούσουν την γλυκείαν φωνήν του Κυρίου την λέγουσαν: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου… κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν… επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν…γυμνός και περιεβάλετέ με κ.λ.π.» (Ματθ. 25, 34).
Αλλά κάποτε τα ήκουσαν εις την ζωήν των, εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια. Δια τούτο και το κατακόρυφον της απογνώσεως θα τους καταλάβη. Θα ζητήσουν, θα επιθυμήσουν σφόδρα τον θάνατον ως εξιλαστήριον των απείρων αυτών δεινών. Δυστυχώς ουχ ευρήσουσι, διότι τα πάντα μετεστοιχειώθησαν εις την αθανασίαν! (Πάντα ταύτα δι’ εμέ…).
==============================================

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ΄

Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

3η. Με κλαυθμόν έρχεται εις το φως του κόσμου ο άνθρωπος, με κλαυθμόν και θλίψεις διέρχεται και με δάκρυα και με πόνους φεύγει από τον κόσμον. Ω, ματαιότης ματαιοτήτων, το όνειρον παρέρχεται και ξυπνά ο άνθρωπος εις την πραγματικότητα της όντως αληθινής ζωής. Ουδείς αντιλαμβάνεται πως ρέει η ματαία ζωή. Περνούν τα χρόνια, κυλούν οι μήνες, διέρχονται αι ώραι, ανεπαίσθητοι αι στιγμαί και χωρίς καμμίαν προειδοποίησιν έρχεται το τηλεγράφημα: «Τάξον τα περί του οίκου σου, αποθνήσκεις γαρ και ου μη ζήσης».
Τότε ξεσκεπάζεται η πλάνη και αντιλαμβάνεται τον σπουδαιότατον ρόλον, που έπαιξε ο κόσμος επί του εαυτού του. Μεταμελείται, αδημονεί, ζητεί τον χρόνον που έφυγε, δίδει όλα τα πλούτη του δια να εξαγοράση μίαν ημέραν, δια να μετανοήση και να κοινωνήση. Δυστυχώς δεν του δίδεται ουδεμία χάρις. Η χάρις ήτο εις την διάθεσίν του προηγουμένως επί χρόνους. Αυτός όμως την διεσκέδαζεν εις τα εμπόρια, εις τας ταβέρνας, εις κινηματογράφους και εις κάθε επιθυμίαν αισχράν.
Ποίος σοφός πραγματευτής, αντιληφθείς την πλάνην της προσκαίρου ζωής, εσοφίσθη, ώστε να στείλη το εμπόρευμά του, προτού λήξη η πανήγυρις του βίου, εις τον ουρανόν, δια να το εύρη εκεί εις τας τραπέζας της ουρανουπόλεως του Θεού με τόκους και επιτόκια! Μακάριος ο σοφός εκείνος, διότι θα ζήση εις τους αιώνας την ανώδυνον και μακαρίαν ζωήν, ενώ οι άσοφοι, οι μέθυσοι, οι πλεονέκται, οι φιλοχρήματοι, οι πόρνοι, οι φονείς και ο λοιπός κλήρος των συναμαρτωλών μου, ων πρώτος εγώ, θα βληθούν εις την κάμινον του πυρός του ασβέστου!
Τώρα που φωτίζει ο ήλιος και η ημέρα ρίχνει το γλυκύ φως της, ας βαδίσωμεν σύντομα τον δρόμον της διορθώσεώς μας, πριν μας καταλάβη η νυξ του μέλλοντος, οπότε πλέον δεν ημπορούμεν να βαδίσωμεν. «Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας», φωνάζει ο Απόστολος Παύλος με τους αθανάτους λόγους του (Β΄ Κορ. 6,2).
==============================================

Μορφή!!

Ένα αυθόρμητο ερώτημα. Τελικά η ζωή αυτή όπως φαίνεται δεν έχει χαρές, μόνο λύπες βάσανα και στενοχώριες. Τότε γιατί ζούμε???
Μόνον για να κερδίσουμε τον παράδεισο???

jimysn έγραψε:Ένα αυθόρμητο ερώτημα. Τελικά η ζωή αυτή όπως φαίνεται δεν έχει χαρές, μόνο λύπες βάσανα και στενοχώριες. Τότε γιατί ζούμε???
Μόνον για να κερδίσουμε τον παράδεισο???

Ζωη κοντα στο Χριστο ,ειναι μια ζωη γεματη χαρα,την αληθινη χαρα ! Ακομα και μεσα σε τυχον δυσκολιες !

Έχω διαβάσει με μεγάλη προσοχή τα κείμενα - ομιλίες του γέροντα Εφραιμ. Εντυπωσιάστηκα πολύ μα έχω και αρκετά ερωτήματα όπως το προηγούμενο. Ένα άλλο είναι περι υπακοής κατα πόσον δηλαδή επηρεάζεται το αυτεξούσιο και η ελευθερία του ανθρώπου ή αν η υπακοή οδηγεί σε κάποιας μορφής "δουλεία".

jimysn έγραψε:Έχω διαβάσει με μεγάλη προσοχή τα κείμενα - ομιλίες του γέροντα Εφραιμ. Εντυπωσιάστηκα πολύ μα έχω και αρκετά ερωτήματα όπως το προηγούμενο. Ένα άλλο είναι περι υπακοής κατα πόσον δηλαδή επηρεάζεται το αυτεξούσιο και η ελευθερία του ανθρώπου ή αν η υπακοή οδηγεί σε κάποιας μορφής "δουλεία".

Εχουμε το αυτεξουσιο . Διαλεγουμε σε ποιον να προσφερουμε εκδουλευση,ποιον να υπακουσουμε .
Με ποιου το θελημα θα ευθυγραμμισουμε το δικο μας.Του Χριστο η του διαβολου.
Δεν υπαρχει αλλη εκλογη.Αν νομιζουμε οτι δεν υπακουουμε κανεναν και οτι κανουμε αυτο που νομιζουμε εμεις,τοτε εχουμε παραδοθει στα θεληματα του διαβολου και δεν τοχουμε παρει ειδηση.
Η υπακοη στο Χριστο,φερνει την ελευθερια , την γνωση του εαυτου μας,και την γνωση του Θεου (οσο ειναι δυνατο για εναν ανθρωπο), αναλογα με την προσπαθεια μας .
Με τη βοηθεια του Κυριου,μας δινεται η ευκαιρια και τα μεσα,προοδευοντας να μεταμορφωσουμε την μεταπτωτικη παραμορφωμενη φυση μας,και να πετυχουμε ετσι το "καθ` ομοιωση" .
Η υπακοη στο θελημα το δικο μας,ειναι υπακοη στα παθη μας,στο σκοτισμενο μυαλο μας ,στην παραλυμενη θεληση μας,και στην αγνοια του εαυτου μας και των πραγματικων αναγκων του.
Οδηγει ακομα στην αγνοια και απομακρυνση απο το Θεο,γιατι θα μας ειναι εμποδιο στο θελημα μας.
Ετσι σιγα-σιγα βυθιζομαστε σαν σε κινουμενη αμμο , σε συγχιση ,σε αδυναμια να ξεχωρισουμε το καλπικο απο το αληθινο ,αδυναμια να βρουμε το δρομο μας,τι θελουμε και ποιοι ειμαστε.
Αυτη ειναι σκλαβια και ετσι μας θελει ο διαβολος.
Τωρα ξεκινωντας τον αγωνα και διαλεγοντας την ευθυγραμμιση του θεληματος μας με το θελημα του Θεου, τον δρομο της υπακοης δηλαδη, χρειαζομαστε εναν πολυ καλο πνευματικο.Γιατι δεν πρεπει να ειμαστε μονοι στον αγωνα,δεν ειμαστε ασφαλεις.Ευκολα ξεγλυστραμε.

==============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

4η. Ω, πόσον πρέπει η μνήμη του θανάτου να θάλλη εις την ψυχήν του Χριστιανού! Εφ’ όσον πιστεύει εις την όντως αλήθειαν, η διαφυγή τούτου είναι αδύνατος. Όταν αι καρδιακαί κρίσεις του Γέροντος παρήρχοντο, έκλαιε και έλεγε φράσιν τινά της νεκρωσίμου ακολουθίας: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη εκ του σώματος». Όντως αλήθεια! Πόσον ωραία εκφράζει την ειρήνην της ητοιμασμένης ψυχής ο ψαλμωδός: «Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην» (Ψαλμ. 118,60).
Κάθε ψυχή περιμένει από στιγμήν εις στιγμήν το τηλεγράφημα από τους ουρανούς, δια να διαλύση πάσαν σχέσιν με τα γήϊνα, να σφραγισθή ο καιρός της πανηγύρεως, να αποδοθή ακριβής λογαριασμός του πνευματικού εμπορίου και να τακτοποιηθή η αιωνιότης ή εις ύψος ή εις βάθος.
Ω, όταν αναλογίζωμαι την παρούσαν θεωρίαν, τι να είπω! Ο πανοικτίρμων Θεός να γίνη ίλεως εις την ελεεινήν μου ψυχήν, ανετοιμασία, αδιαφορία και τίποτα άλλο. Σταματά ο νους μου προ της σωτηρίου ταύτης μελέτης. «Αιωνιότης» ω, τι μέγα μυστήριον! Αχ, μας πλανά ο κόσμος, η σάρκα και ο διάβολος και μας ρίπτουν εις την λήθην και έξαφνα, «ιδού ο Νυμφίος έρχεται», ακούγεται φωνή! Εις τας εσχάτας αναπνοάς, τότε τι ετοιμασία να γίνη, όταν πλέον εκαυτηριάσθη η συνείδησις και δεν αισθάνεται να φωνάζη πλέον; Τότε ακούγεται η φωνή της αληθείας: «Όταν έδυ ο ήλιος, εμνήσθης του Θεού, όταν επέφωσκε η ημέρα που ήσθα;».
«Γρηγορείτε, γίνεσθε έτοιμοι», φωνάζει ο Ιησούς μας! Μακάριοι οι έχοντες αίσθησιν ακοής, οι οποίοι ακούουν και ετοιμάζονται, διότι θα αξιωθούν της αιωνίου επιτυχίας. Μακάριοι εκείνοι οι δούλοι, τους οποίους θα εύρη ετοίμους, όταν έλθη ο Κύριος, ούτοι θα αγάλλωνται αιώνια.
Ας υπομένωμεν τα θλιβερά του βίου, δια να επιτύχωμεν τα αιώνια και χαροποιά. «Μάτην ταράσσεται πας γηγενής, ότε τον κόσμον κερδίσωμεν, τότε τω τάφω οικήσωμεν». Όσον εστί το φως, ας βαδίζωμεν δια τον μέγαν προορισμόν μας, διότι έρχεται ώρα, που θα γίνη σκότος και δεν θα δυνάμεθα πλέον να εργασθώμεν δια την ψυχήν μας.
==============================================

==============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

5η. Ανέβαζε τον νουν σου εις το φοβερόν κριτήριον του Χριστού, ποίαν απολογίαν μέλλομεν να δώσωμεν εν ημέρα κρίσεως, κατά την οποίαν θα κριθούν τα έργα μας! Τι φοβερά η ώρα, κατά την οποίαν η ψυχή περιμένει πλήρης φόβου να ακούση την απόφασιν, που θα απέλθη δια μίαν αιωνίαν κατοίκησιν! Η λέξις αιωνιότης είναι τρομερά! Δια να καταλάβης ολίγον τι θα ειπή αιωνιότης, θα σου φέρω ένα παράδειγμα: Φαντάσου πως όλη η γη είναι ένας βράχος από γρανίτην, σκληράν πέτραν, και σε κάθε χίλια χρόνια να έρχεται ένα πουλί, να τροχίζη το ράμφος του, επάνω εις αυτόν τον βράχον, και όταν από το τρόχισμα του ράμφους τελειώση ο βράχος αυτός, τότε θα εννοήσωμεν, ότι κάποιαν αμυδράν έννοιαν έχομεν, τι θα ειπή αιωνιότης, όχι ότι εννοήσαμεν την αιωνιότητα, την αθανασίαν, την ζωήν χωρίς τέλος! Λοιπόν αύτη η ζωή μας εις την γην παίζει ως εις κύβον την αιωνιότητά μας, ή παράδεισον ή κόλασιν! Άρα πόσην προσοχήν πρέπει να έχωμεν!
==============================================