Η Παραβολή του Ασώτου

[Σπάρτακος]

Αν παρατηρήσουμε την ερμηνεία του Αγίου Χρυσοστόμου διαπιστώνουμε τα εξής:
Ο αγιος μεγαλύνει την απάντηση του Πατρός προς τον μεγάλο αδελφό, όχι επειδή τον δικαιώνει για την συγκεκριμένη συμπεριφορά, ( δεν του λέει είσαι δίκαιος παιδί μου) αλλά επειδή ο Πατήρ πραγματοποιεί επώδυνη χειρουργική τομή με σκοπό να του κάνει φανερή την θανατηφόρα ασθένεια της έλλειψης αγάπης προς τον μικρότερο αδελφό του. Επίσης ο άγιος Χρυσόστομος εντοπίζει και φθόνο και οργή, πράγμα το οποίο εμείς δεν είχαμε καν αναφέρει έως τώρα.

Ὠργίσθη δὲ πρὸς ταῦτα ὁ δίκαιος, καὶ οὐκ ἠθέλησεν εἰσελθεῖν.
Ὠργίσθη ὁ δίκαιος, καὶ τοῦ φθόνου ἐγένετο δοῦλος· ὁ καταπατήσας τοῦ βίου τὰ τερπνὰ, φθόνῳ κεκράτηται.

Πως ενήργησε η αγάπη του Πατρός;


Ὁ γὰρ πατὴρ αὐτοῦ, φησὶν, ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν.
Ὢ σοφίας ἀῤῥήτου, ὢ προνοίας θεοφιλοῦς·
καὶ τὸν ἁμαρτωλὸν ἠλέησε, καὶ τὸν δίκαιον ἐκολάκευσε·
καὶ τὸν ἱστάμενον οὐκ ἀφῆκε πεσεῖν, καὶ τὸν πεσόντα ἤγειρε·
καὶ τὸν πένητα πλούσιον ἀπέδειξε,
καὶ τὸν πλούσιον οὐ συνεχώρησε τῷ φθόνῳ γενέσθαι πτωχόν.

Το ποιος ήταν ο μικρός και ο μεγαλήτερος αδελφός πρίν εμφανισθούν την κρίσιμη ώρα ενώπιον του Πατρός το γνωρίζουμε από την παραβολή, ο άσωτος και ο ΄΄δίκαιος΄΄

Κατά την κρίσιμη στιγμή και ώρα ενώπιον του Πατρός αντιστρέφονται λίγο τα πράγματα ( ο έως αρτι ΄΄δίκαιος΄΄ με έλλειψη αγάπης για τον αδελφό, οργή και φθόνο, και άσωτος μετανοών ως άλλος τελώνης, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΤΕΛΩΝΗΣ ΛΕΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΡΑ Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ)

Μετά την κρίσιμη ώρα, ο ιερός Χρυσόστομος διαβλέπει με την σωτηριώδη ενέργεια του Πατρός σωτηρία και των δύο……

Μακάρι το ίδιο και σε εμάς αδελφοί.

[Σπάρτακος]

Και απ'' ότι θυμάμαι - συγχωρέστε μου τα λάθη.....


Της Πατρώας δόξης Σου, αποσκιρτήσας αφρόνως

εν κακοίς εσκόρπισα ον μου παρέδοκας πλούτον.

Οθεν Σοι, την του Ασώτου φωνήν κραυγάζω

Ημαρτον ενώπιόν Σου Πάτερ Οικτίρμον

Δέξεμε μετανοούντα και ποίησόν με

Ως ενα των μισθίων Σου.

[Shubik]

Αγαπητέ Σπάρτακε,
Από την αρχή έως το τέλος του κειμένου ο ιερός Χρυσόστομος αποκαλεί τον πρεσβύτερο δίκαιο, δηλαδή άγιο και όχι ειρωνικά. Οι πατέρες χρησιμοποιούν συχνά τους δύο όρους ως ισοδύναμους. Κατά τον Χρυσόστομο τα λόγια του Πατέρα προφύλαξαν τον πρεσβύτερο από την πτώση. Τέλος, πρέπει να γίνει κατανοητό πως ακόμα και οι άγιοι αμαρτάνουν. Θα αναφέρω το πιο ακραίο παράδειγμα που σκανδαλίζει τους ευσεβιστές. Ο Δαβίδ είναι από τους εκλεκτούς του Θεού και όμως δεν υπάρχει εντολή που δεν παραβίασε. Και όμως κάθε μέρα προσευχόμαστε με τα λόγια του. Πολλοί φαντάζονται πως ο άγιος είναι κάτι αποστειρωμένο που δεν έρχεται σε επαφή με οτιδήποτε βρώμικο. Οι άγιοι μάρτυρες της αποκάλυψης δεν οργίζονται εναντίον των αδίκων; Δε ζητάνε στην αποκάλυψη την τιμωρία των αδίκων από το Θεό; (Αποκάλυψη 7,9-10); Δεν είναι η πιο ιδανική χριστιανική συμπεριφορά. Αυτό όμως δε μειώνει καθόλου τη θυσία τους και την αμοιβή που βλέπουμε να παίρνουν από το Θεό.

[Σπάρτακος]

O Δαυίδ δεν είναι υπόδειγμα κατά τη γνώμη μου αντιστοιχούν στο μεγάλο αδελφό της παραβολής, αλλά μάλλον του Ασώτου μετανοούντος αμαρτωλού. Διότι γνωρίζουμε ότι ο Άσωτος γνώρισε την πτώση, ενώ για τον μεγάλο αδελφό είναι άγνωστο, ενώ κατά τον ιερό Χρυσόστομο όχι.
Εάν ο μεγάλος αδελφός ήλθε εις εαυτόν, τότε ναι, ΉΤΑΝ και ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ δίκαιος – άγιος, αλλά αυτό είναι το ευκτέον.
Και ο Διάβολος ήταν κάποτε άγιος άγγελος του Θεού, και θα παρέμενε ίσως, ΑΝ κατανικούσε τον φθόνο και το άδικο εγώ του.
Εξετάζουμε τον μεγάλο αδελφό της παραβολής την κρίσιμη στιγμή που ευρίσκεται ενώπιον του Πατρός, και όχι την κατά την προτέρα δίκαιη – άγια βιωτή του, ούτε κατά την πιθανολογούμενη και κατά την μεγάλη καρδιά του ιερού Χρυσοστόμου επίσης δίκαιη και άγια βιωτή του, μετα το γεγονός της επιστροφής του αδελφού του.
Και επειδή ανέφερες τον Προφητάνακτα Δαυίδ να θυμηθούμε τα εξής:
Είχε κάποτε ένα γιό που λεγόταν Αββεσαλώμ, ήταν και αυτός ξεχωριστός μέσα στους υιούς του Βασιλέως, ο πιθανότερος ίσως διάδοχος μέσα στο σπίτι του πατέρα του. Για λόγους που δεν χρειάζεται να αναπτύξουμε τώρα, αναδείχθηκε εκ των μεγαλυτέρων εχθρών του, εστράφη κατά του πατρός του με τον χειρότερο και προσβλητικότερο τρόπο. Ο θάνατός του ο υλικός, αλλά περισσότερο ο πνευματικός ήταν αυτός που έκανε τον Βασιλέα να θρηνεί, υιέ μου Αββεσαλώμ, υιέ μου Αββεσαλώμ… Βλέπεις ότι δεν υπάρχει πάντα η επιθυμητή συνέχεια ……
Και επιπλέον συμφωνούν αυτά που σου γράφω με τις ορθές κατ΄εμέ εκτιμήσεις σου, που προηγουμένως παρέθεσες, για το τι είναι άνθρωπος – εν αγιότητι.
Δες επίσης ότι ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει τη λέξη ΄΄κολάκευε΄΄ για τον πατέρα προκειμένου να μεταστρέψει τη γνώμη του μεγάλου γιού. Ο ίδιος ο ιερός Χρυσόστομος χαρακτηρίζει τα καλά λόγια προς τον μεγάλο γιό ως κολακείες. Ον υιόν και θυγατέρα παραδέχομαι μαστιγώ ( νουθετώ), λέγει Κύριος, δεν κολακεύω. Κολακεύεις τους ξένους τους αλλότριους, φάνεις στο σημείο να κολακεύεις τον ίδιο σου το γιό, όταν η ψυχική του ασθένεια είναι τόσο επικίνδυνη και βαρειά που κινδυνεύει να χαθεί , που δεν σε νιώθει ψυχικά – πνευματικά, είναι σαν ξένος
Περαιτέρω εμείς δεν προχωρήσαμε σε καμιά εκτίμηση εις το τι ήταν ή θα εξακολουθούσε να είναι στο μέλλον ο μεγάλος αδελφός της παραβολής, και επειδή μπήκαμε σε βαθειά νερά σε ερωτώ ευθέως, ποια νομίζεις ήταν καλύτερη πνευματικώς κατάσταση, εάν υποτεθεί ότι πέθαιναν οι δύο αδελφοί την κρίσιμη ώρα, με τον μικρό αδελφό τέως άσωτο εν μετάνοια, και τον μεγάλο έως άρτι δικαιο και αν θέλεις άγιο, αλλά με οργή , φθόνο, και έλλειψη αγάπης;
Ποιο παράδειγμα αναδεικνύει ο ίδιος ο Κύριος θα έλεγα; Του μετανοημένου Ασώτου ή του αναβιβασθέντος σε ύψη αγιότητος ( υπ’ ανθρώπων έστω και αγίων με τις συγκεκριμένες αδυναμίες που ορθώς αναφέρεις) και τραυματισμένου υπό φθόνου, οργής, και ελλείψεως αγάπης αδελφού την ώρα της κρίσεως;
Ακόμα έχω να πώ αγαπητέ Shubik ότι χαίρομαι την συζήτηση με όλους και βεβαίως μαζί σου, διότι δεν αντιδικούμε, συζητούμε πνευματικά και πρέπει να χαιρόμαστε για αυτό.

[aposal]

Διευκρινίζω ότι γράφω την άποψή μου και μόνο:
Ως άγιος ονομάζεται κάποιος ΜΕΤΑ θάνατον, από την Εκκλησία μας. Τι νόημα έχει να αποκαλούμε άγιο κάποιο φανταστικό πρόσωπο;
Η παραβολή μεταφέρει μηνύματα και δεν εξιστορεί πραγματικές καταστάσεις. Θεωρώ λοιπόν λάθοςνα συνθέτουμε σενάρια λέγοντας ότι, μετά τη συζήτηση του πατέρα με τον πρεσβύτερο γιό, εκείνος μετενόησε και μετείχε του γλεντιού.
Προς τι η Φωσκολική διάθεση;
Αν ο Κύριος ήθελε να μας πει και κάτι παραπάνω, θα συνέχιζε την παραβολή. Την σταμάτησε όμως στο γνωστό σημείο. Ας παραμείνουμε λοιπόν στην ερμηνεία των λεχθέντων.
Συμφωνώ κατά τα άλλα με τον Σπάρτακο.

[vasilisalt]

Αδλερφια κατ΄ αρχην εκφράζοντας μεγάλο σεβασμό στους γράφοντες, τολμώ ταπεινότατα να συνταχθώ με τον Απόστολο.

[Shubik]

Αγαπητέ Σπάρτακε,
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ πως αντιδικώ μαζί σου. Στο παρελθόν που είχα ακούσει ένα σωρό βρισιές από μία παρεξήγηση, έστελνα τα links σε φίλους μου και πεθαίναμε στο γέλιο. Δεν πρέπει να είμαστε αυστηροί στο διαδικτυακό διάλογο γιατί απουσιάζουν ίσως τα πιο σημαντικά στοιχεία από ένα διάλογο πρόσωπο με πρόσωπο, τα οποία ενδεχομένως να ήταν αποτρεπτικά για όσες παρεξηγήσεις έχουν υπάρξει μέχρι στιγμής στο φόρουμ.
Το παράδειγμα του Δαβίδ δεν το ανέφερα ως αντίστοιχο του μεγάλου αδελφού. Ήθελα με ένα ακραίο παράδειγμα να δείξω πως και οι άγιοι κάνουν λάθη και σφάλματα. Γι’ αυτό και ο Χριστός πλένει τα πόδια των μαθητών Του προ του μαρτυρίου. Είναι αδύνατο να ζεις στον κόσμο και να μη λερωθείς. Κάποιοι όμως καταφέρνουν να λερωθούν μόνο στα πόδια…
Στο ερώτημά σου ποια η κατάσταση των δύο αν πέθαιναν μετά την επιστροφή του ασώτου, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Η κρίση αυτή δεν ανήκει σε μένα. Οι άγιοι μάρτυρες στην Αποκάλυψη 6,9-10 (Το ξαναγράφω γιατί την προηγούμενη φορά έγραψα κατά λάθος 7,9-10) ζητούν εκδίκηση αλλά ο Θεός δίνει χρόνο στους αμαρτωλούς και στους μάρτυρες προσφέρει λευκή στολή. Με την ίδια λογική που αναφέρεις που είναι η αγάπη των μαρτύρων προς του εχθρούς, γιατί οι πιο πιστοί μαθητές του Χριστού οργίζονται;
Δε νομίζω πως η παραβολή του ασώτου θέλει να μας δώσει κάποιο παράδειγμα όπως αναφέρεις. Ο καθένας μας είναι διαφορετικός και έχει διαφορετική πορεία. Τα παραδείγματα των δύο αδελφών είναι ακραία, όπως συμβαίνει και στους χαρακτήρες των μυθιστορημάτων. Η παραβολή του ασώτου πάνω απ’ όλα μας δείχνει την αγάπη του Πατέρα ώστε να μη διστάσουμε οποιαδήποτε στιγμή να σηκωθούμε από οποιαδήποτε πτώση. Η αγάπη του Θεού είναι τέτοια που ξαφνιάζει ακόμα και τους αγίους. Ακόμα και οι άγγελοι ξαφνιάστηκαν που ο Λόγος του Θεού ενσαρκώθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου

Αγαπητέ aposal,
Ο άγιος Ιωάννης αναφέρει συνέχεια τον πρεσβύτερο δίκαιο, δηλαδή άγιο, όχι εγώ. Η <<Φωσκολική διάθεση>>, όπως αναφέρεις, για το αν μετείχε τελικά ο πρεσβύτερος στο γλέντι δεν είναι δικιά μου αλλά υπάρχει σε κείμενα του Χρυσοστόμου και του Αγίου Θεοφύλακτου Βουλγαρίας. Ο Κύριος σταμάτησε την ιστορία όπως γράφεις εκείνη τη στιγμή γιατί από αυτούς που ακούγανε κανείς δε θα διανοείτο να κατηγορήσει τον πρεσβύτερο αδελφό. Μόνο μετά το διαφωτισμό οι ερμηνείες κατηγορούν τον πρεσβύτερο αδελφό. Η λογική σου να παραμείνουμε «στην ερμηνεία των λεχθέντων» σημαίνει να αγνοήσουμε τις ερμηνείες των Πατέρων;
Νομίζω πως επαναλαμβάνομαι και γίνομαι πολύ κουραστικός. Συγχωρέστε με. Μέσα στη φλυαρία φοβάμαι πως χάνουμε την υπέροχη ερμηνεία του Ιερού Χρυσοστόμου.

http://www.imka.gr/i-paravoli-tou-asoto ... rusostomou

[aposal]

Η άποψή μου, μετά από συζήτηση με έναν ιερέα της ενορίας μου είναι ότι το μήνυμα της παραβολής, είναι πως οποιοσδήποτε αμαρτωλός, όσο άσωτη ζωή και αν διάγει μπορεί πάντοτε να σωθεί εφόσον υπάρξει μετάνοια και επιστροφή στον χώρο της εκκλησίας (=ο οίκος του πατέρα). Αντίθετα, κάποιος που είναι συνεχώς ΜΕΣΑ στο χώρο της εκκλησίας, δεν είναι απαραίτητα σωσμένος.
Στην αρχή του θέματος (στην πρώτη σελίδα) ο Νίκος (filotas) ανέφερε μερικά πολύ χρήσιμα στοιχεία, όπως και πολλά τέτοια στοιχεία περιείχε και ο λόγος του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης, απόσπασμα του οποίου παρέθεσα.
Επειδή η παραβολή αυτή είναι πολύ σημαντική, έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον αρκετών Πατέρων που έδωσαν τις δικές τους ερμηνείες. Ο Ιερός Χρυσόστομος ομιλεί για τον δίκαιο αδελφό (τον πρεσβύτερο) και πράγματι έτσι ήταν. Ωστόσο όταν ήρθε η ώρα της δοκιμασίας, δηλαδή της επιστροφής του αδελφού του, φανερώθηκε το μικρόβιο του πονηρού που ήταν κρυμμένο μέσα του και που πιθανόν ούτε ο ίδιος γνώριζε την ύπαρξή του.
Το δίκαιος πάντως δεν σημαίνει άγιος. Άγιος ανακηρύσσεται κάποιος μετά θάνατον, γιατί μέχρι και τότε μπορεί να πειράζεται από τον πονηρό, οπότε πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να ενδώσει κάποια στιγμή και να απωλεσθεί.
Εδώ βέβαια ούτε καν πρέπει να ασχοληθούμε με κάτι τέτοιο, αφού τα πρόσωπα είναι φανταστικά και απλά χρησιμοποιούνται από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, για να περάσει το μήνυμα της παραβολής.

[Shubik]

Αγαπητέ aposal,
Η βιβλική έννοια του δίκαιος διαφέρει από την αντίστοιχη της αρχαιοελληνικής. Ο Αριστείδης ο δίκαιος είναι δίκαιος επειδή τηρεί τους νόμους της πόλης. Στην Αγία Γραφή ο δίκαιος είναι αυτός που έχει φόβο Θεού και τηρεί πιστά τις εντολές Του. Ειδικά στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε τον δίκαιο Ιώβ, τον δίκαιο Νώε και ένα πλήθος αγίων που ονομάζονται δίκαιοι και τους τιμούμε μέχρι τον Ιωσήφ το μνήστορα που αναφέρεται ως δίκαιος στην Καινή Διαθήκη (Ματθ. 1,19). Η παραβολή των ζιζανίων στην Καινή Διαθήκη καταλήγει «Τότε οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν. ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω». (Ματθ. 13,43). Αναφερόμενος στον Πρόδρομο λέγει ο Κύριος «ἦλθε γὰρ πρὸς ὑμᾶς Ἰωάννης ἐν ὁδῷ δικαιοσύνης, καὶ οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ·» (Ματθ. 21,32). Στη μέλλουσα κρίση «τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν;» (Ματθ. 25,37). «καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.» (Ματθ. 25,46). Για το Ζαχαρία και την Ελισάβετ «ἦσαν δὲ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασιν τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι». Για το Συμεών «Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν Ἰερουσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής». Ο απόστολος Παύλος γράφει «δικαιοσύνη γὰρ Θεοῦ ἐν αὐτῷ ἀποκαλύπτεται ἐκ πίστεως εἰς πίστιν, καθὼς γέγραπται· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται.» (Ρωμ. 1,17)
Ελπίζω αυτά να αρκούν. Και ο άγιος Ιώάννης με τη βιβλική έννοια, από την αρχή έως το τέλος της ερμηνείας του, αποκαλεί τον πρεσβύτερο υιό δίκαιο.

[aposal]

Δεν διαφωνούμε Αριστείδη ότι ήταν δίκαιος και πως ο δίκαιος σημαίνει αυτό ακριβώς που έγραψες:

Στην Αγία Γραφή ο δίκαιος είναι αυτός που έχει φόβο Θεού και τηρεί πιστά τις εντολές Του.