YiaVi έγραψε:ύδωρ αλλόμενον και όχι αλώμενον!!! άλλομαι σημαίνει χοροπηδώ, σκιρτώ. ύδωρ αλλόμενον είναι το νερό που χοροπηδά, το ζωντανό, το γάργαρο νερό της πηγής.
Διάβασέ τα φίλε μου καλά, είναι: αλάομαι και όχι άλλομαι, δεν παράγεται από το άλλος. Έχουμε κάνει συζητήσεις με το Misha, στο θέμα.
Είπα, μετά από τόσες βρισιές εκ μέρους σου να μην σου ξαναπευθύνω το λόγο. Θεώρησα όμως ευγενικό, αυτή τη φορά, το να μου κάνεις υπόδειξη για κάτι. Έστω και κατ' αυτό τον τρόπο...
Πολύ με κακό μάτι με έχει πάρει αυτός ο Χρήστος....
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
αλάομαι σημαίνει περιπλανιέμαι (από εκεί και ο αλήτης). άλλομαι σημαίνει αναπηδώ, χοροπηδώ (από εκεί και οι λέξεις άλτης και άλμα).
Το αλλόμενον ύδωρ είναι το νερό το γάργαρο, που αναπηδά, που αναβλύζει από την πηγή.
Αλώμενον φως είναι όρος που ανήκει στον φιλόσοφο Παρμενίδη: Είναι το φως που πλανάται γύρω από τη γη.
Ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον είναι το νερό της χριστιανικής διδασκαλίας, το νερό που αναβλύζει από την πηγή (που είναι ο Χριστός), όχι βέβαια το νερό που πλανάται. Η λέξη υπάρχει και στην ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού. Και είναι γραμμένη ακριβώς έτσι: αλλόμενον.
Τώρα, αν εσύ Ionas ψάχνεις παρετυμολογίες, μπορείς να το κάνεις, δεν θα σε ενοχλήσω άλλο.
Περιπτώσεις παρετυμολογίας:
Η λέξη μπριζόλα βγαίνει από το εν πυρί ζέει όλα. =))
Το βουνό της Ύδρας Έρε βγαίνει από το Έρως (ενώ είναι από την αρβανίτικη λέξη έρε [με ε κωφόν στο τέλος] που σημαίνει άνεμος).
YiaVi έγραψε:
Ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον είναι το νερό της χριστιανικής διδασκαλίας, το νερό που αναβλύζει από την πηγή (που είναι ο Χριστός), όχι βέβαια το νερό που πλανάται. Η λέξη υπάρχει και στην ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού. Και είναι γραμμένη ακριβώς έτσι: αλλόμενον.
Όταν τις δυό προηγούμενες φορές συζητήσαμε το θέμα, έψαξα κι βρήκα τη λέξη στο Μεγάλο Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας. Τη βρήκα σα μετοχή του ρήματος αλάομαι και γραμμένη έτσι: αλώμενος=περιστρεφόμενος, περιφερόμενος με ορμή...
Ενώ αλλόμενος σε αυτό το λεξικό δεν υπήρχε.
Πάντως ναι μεν έχω πεισθεί ότι γράφεται έτσι:αλώμενος,
αλλά όπως είπα σε άλλο ποστ δεν είμαι δογματικός, διερευνώ την αλήθεια και αν αποδειχθή ότι είναι πιο σωστό: αλλόμενος, δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχθώ το λάθος μου, όπως σου είπα και τότε..
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Ionas την Πέμ Φεβ 22, 2007 1:51 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Επανέρχομαι στο αλλόμενος. Μάλλον έχουν δίκιο ο Misha καο ο Yiavi. Η μετοχή του άλλομαι=(ανα)πηδώ, τινασσομαι , σκιρτώ, φαίνεται να είναι πιο κοντά σαν έννοια σε αυτό που λέει ο Χριστός:" γεννήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον".
Το ρήμα αλάομαι=περιπλανώμαι, περιφέρομαι και η μετοχή του αλώμενος= περιφερόμενος. Μάλλον ταιριάζει λιγώτερο στο αναβλύζον με ορμή ύδωρ.
Άλλωστε το ότι γράφεται στο κατά Ιωάννην έτσι: αλλόμενο, από μόνο του θα ήταν για μας αρκετό ν' αλλάξουμε την ορθογραφία της λέξης...
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Συμβουλεύτηκα το έγκυρο λεξικό της αρχαίας ελληνικής του Bailly, καθώς και το πολύ γνωστό Liddel-Scott. Το ρήμα άλλομαι (μετοχή ενεστώτα: αλλόμενος) χρησιμοποιείται όχι μόνο για έμβια όντα, αλλά και μεταφορικά όταν θέλουμε να δηλώσουμε ότι κάτι πάλλεται ή σκιρτά (ήχος, φως, μάτι).
Το συνηρημένο ρήμα αλάομαι, -ώμαι (μετοχή ενεστώτα: αλώμενος), που σημαίνει "περιπλανώμαι, τριγυρνώ εδώ και εκεί", σημαίνει επίσης "διώκομαι, εξορίζομαι από κάπου", αλλά επίσης και μεταφορικά "είμαι ταραγμένος στο μυαλό, μπερδεμένος" (με αυτή την έννοια απαντά στον Αίαντα του Σοφοκλή).
Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο ότι το ύδωρ αλλόμενον της καινοδιαθηκικής και εκκλησιαστικής γραμματείας είναι το νεαρόν ύδωρ, το νερό που αναπηδά, που πάλλεται αναβλύζοντας από την πηγή και όχι το περιπλανώμενο νερό, το νερό που πηγαίνει εδώ και εκεί, οπότε και θα δικαιολογείτο η γραφή αλώμενον.
Ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα εκ του μηδενός. Στα έμψυχα όντα έδωσε τη δυνατότητα και την Ελευθερία με το «καθ’ ομοίωσιν» να του μοιάσουν και να γίνουν θεοί ή αντίθετα να απομακρυνθούν από Αυτόν, οπότε θα έχουν στέρηση του Αγαθού και ομοίωση με τον Εωσφόρο. Το τελευταίο θα έχει σαν συνέπεια τον πνευματικό θάνατο, αυτό είναι η αιώνια κόλαση, που λένε οι Γραφές.
Αυτά είναι δεδομένα αξιωματικά και δεν μπορεί η ανθρώπινη διάνοια να εμβαθύνει περαιτέρω γιατί ξεφεύγει από τις πεπερασμένες δυνατότητές της η σύλλειψη του μυστηρίου αυτού. Ο Οσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει γι αυτό στην ιε΄ Ομιλία του:
Ο ουρανός έχει μπει σε τάξη από την αρχή της δημιουργίας του, και ο ήλιος, η σελήνη και η γη (και δεν έδειξε την εύνοιά του σ’ αυτά ο Θεός)× και ούτε μπορούν να μετατραπούν και να μεταβληθούν από την αρχική τους δημιουργία, ούτε έχουν δικό τους θέλημα. Εσύ όμως γι’ αυτό είσαι πλασμένος «κατ’ εικόνα και ομοίωση», διότι όπως ο Θεός είναι αυτεξούσιος και κάνει ότι θέλει (εάν θέλει, σύμφωνα με τη δύναμή Του, μπορεί να στείλη τους δικαίους στη γέεννα του πυρός, και τους αμαρτωλούς στη βασιλεία× αλλά δεν το θέλει και ούτε δέχεται να κάνη κάτι τέτοιο× διότι ο Κύριος είναι δίκαιος κριτής), έτσι και συ είσαι αυτεξούσιος και αν θέλεις καταστρέφεσαι. Η φύση σου μεταβάλλεται× αν θέλεις να βλασφημήσης, να παρασκευάσης δηλητήρια και να σκοτώσης κάποιον, κανείς δε σου αντιστέκεται και δεν σε εμποδίζει. Αν θέλει κάποιος υποτάσσεται στο Θεό, βαδίζει το δρόμο της δικαιοσύνης, και κυριαρχεί στις επιθυμίες του× διότι αυτός ο ίδιος ο νους είναι αντίπαλος, που μπορεί να κυριαρχή με ρωμαλέο λογισμό στις ορμές της κακίας και στις αισχρές επιθυμίες.
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα στη φύση, αν π.χ απομακρυνθούμε από την πηγή χωρίς να έχουμε πάρει νερό δεν υπάρχει ελπίδα να ζήσουμε αν δεν ξαναγυρίσουμε πάλι να πάρουμε νερό. Πολύ απλοϊκός παραλληλισμός,αλλά εύστοχος, γι αυτό και χρησιμοποιείται από τις Γραφές η έκφραση ότι ο Θεός είναι «πηγή ζωής» και βέβαια κάθε αγαθού.
Δεδομένο είναι πάλι ότι μετά την πτώση ο άνθρωπος πρέπει να αγωνισθή για να προσεγγίσει την πηγή Ζωής. Πρέπει να δείξει ισχυρή θέληση για να αξιωθή της χάριτος που έχει ανάγκη. Οι άγγελοι έχουν παγιωθεί στο αγαθό, όπως λένε οι Πατέρες, οι διάβολοι στο κακό, ο άνθρωπος όμως είναι τρεπτός δηλαδή τρέπεται και προς το αγαθό και προς το κακό. Οι πολύ άγιοι έχουν μια σχετική παγίωση στο αγαθό αλλά και αυτοί δεν παύουν να είναι τρεπτοί μέχρι την ώρα του θανάτου. Γι αυτό και ο Απόστολος λέει: « Αυτός που νομίζει ότι στέκει καλά, ας βλέπει μην πέσει».
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
27ο
«Πάτερ, δόξασόν Σου το όνομα. Ήλθεν ουν φωνή εκ του ουρανού· και εδόξασα και πάλιν δοξάσω»
Δεν εκατέβη ο Χριστός με όλη του τη μεγαλωσύνη, με αστραπές φωνές βροντές και να σείεται η γη, όπως όταν ο Θεός έδινε τις δέκα εντολές στο Όρος Σινά. Ήρθε σαν ένας ταπεινός άνθρωπος που πλένει ακόμη και τα πόδια των μαθητών του, που μπαίνει στα Ιεροσόλυμα σε πάνω σε μικρό γαϊδουράκι, που δέχεται όλη εκείνη την ταπείνωση· εμπτυσμούς, μαστιγώσεις, ραβδισμούς, της δίκης και σταύρωσης σαν κακούργος και φθάνει μέχρι το θάνατο. Αυτή όμως η πορεία προς το Γολγοθά ήταν πορεία δόξας, γιατί από αυτό το εκούσιο Πάθος του Κυρίου σώζεται η ανθρωπότητα, ελευθερώνεται η κτίση όλη από τα δεσμά της αμαρτίας.
Γράφει, για τη έσχατη αυτή ταπείνωση του Κυρίου, ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος στο λόγο του «Περί του πόσην τιμήν έχει η ταπεινοφροσύνη» :
«Πως λοιπόν η κτίση ήταν δυνατόν να ειδή τη θεία φύση; Διότι τόσο φοβερή ήταν η θεωρία του Θεού ώστε…όλο το όρος εκαπνίζετο, και έτρεμε από το φόβο…ήδη όμως εξέχεε την χάριν Αυτού στον κόσμο δια της δικής Του παρουσίας, χωρίς να κατέλθη στη γη μετά σεισμού και πυρός και βροντής φοβερής, αλλά σαν βροχή στο δέρμα, όπως η σταγόνα που σταλάζει πάνω στη γη με απαλότητα, και με άλλη μορφή ήλθε και συνανεστράφη μαζί μας. Κάλυψε με το καταπέτασμα της σαρκός τη μεγαλωσύνη Του, κατασκεύασε στον εαυτό Του το Θείο Σώμα από τους κόλπους της Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, ώστε να Τον δούμε ότι είναι από το δικό μας γένος, για να μην ταραχθούμε από τη θεωρία Αυτού. Δια αυτό καθένας που θα φορέση τη στολή, την οποία εφόρεσε ο Κτίστης, τον ίδιο το Χριστό ενδύεται…Δια τούτο και η χοϊκή κτίση, όταν βλέπη κάθε άνθρωπο, να είναι ντυμένος με αυτό το ομοίωμα (ταπεινοφροσύνη), προσκυνεί αυτόν προς τιμή του Δεσπότου της, τον είδε δε να είναι ενδεδυμένος και συναναστρεφόμενος αυτήν, διότι ποία κτίση δεν ευλαβείται την παρουσία του ταπεινόφρονα; Αλλά μέχρι να αποκαλυφθή η δόξα της ταπεινοφροσύνης σε όλους, ήταν ευκαταφρόνητος η παρουσία της αν και ήταν πλήρης αγιότητος ήδη έλαμψε η μεγαλωσύνη της στα μάτια του κόσμου και κάθε άνθρωπος την τιμά, όπου και αν φανή και δι’ αυτού του μεσίτη αξιώθηκε η κτίση να δεχθή την παρουσία του ίδιου του Κτίστου και Δημιουργού της».
Από αυτό το Σταυρό αρχίζει η μαγαλειώδης πορεία της Εκκλησίας και αναδεικνύονται εκατομμύρια μαρτύρων και αγίων. «Τα πρόβατα των λύκων περιεγένοντο!» αναφωνεί ο Ιερός Χρυσόστομος. Τότε ο Σατανάς έπεσε σαν αστραπή από τον ουρανό. Γράφει ο Ιερός Χρυσόστομος:
«Υπό πόσων επολεμήθη η Εκκλησία, αλλ’ ουδέποτε ενικήθη; Πόσοι τύραννοι; Πόσοι στρατηγοί; Πόσοι βασιλείς; Αύγουστος, Τιβέριος, Γάϊος, Κλαύδιος, Νέρων, άνθρωποι λόγοις τετιμημένοι, δυνατοί…οι μεν πολεμήσαντες σεσίγηνται και λήθη παραδίδονται, η δε πολεμηθείσα τον ουρανόν υπερέρει….Επολεμήθησαν ένδεκα μαθηταί, και η οικουμένη επολέμει, οι δε πολεμηθέντες ενίκησαν, και οι πολεμήσαντες ανηρέθησαν. Τα πρόβατα των λύκων περιεγένοντο….ευκολότερον τον ήλιον σβεσθήναι, ή την Εκκλησίαν αφανισθήναι».
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Η Νύμφη του Χριστού είναι η Εκκλησία και για αυτήν κατέβηκε από τον Ουρανό ο Νυμφίος Χριστός για να ενωθή μαζί της όπως ο άνδρας με τη γυναίκα στο γάμο. Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο, λέει ο Απόστολος Παύλος, της ένωσης του Χριστού με την Εκκλησία. Όταν ο Ιησούς Χριστός Βασιλέας όλης της κτίσης πλέον, ορατής και αοράτου, έρθει με όλη Του τη δόξα να παραλάβει την Αγία Του Εκκλησία, αφού την αναστήσει και ανακαινίση όλη την κτίση, όπως είπε «ιδού ποιούμαι άπαντα καινά», τότε θα ολοκληρωθή το μυστήριο τούτο το μέγα. Τότε θα ζήσει η Εκκλησία τη χαρά την ανεκλάλητη και τη θεία μακαριότητα στο «βασιλικό γάμο». Αλλά για να γίνουμε δεκτοί στο βασιλικό γάμο πρέπει να έχουμε ένδυμα του γάμου. Να είμαστε πιστά και κεκαθαρμένα μέλη της του Χριστού Εκκλησίας. Τότε θα πιούμε μαζί με το Χριστό τον καινόν οίνον, όπως είπε: «ου μη πίω ξανά εκ του γεννήματος τούτου της αμπέλου έως ότου θα το πίνω καινό μεθ’ υμών εν τη Βασιλεία των Ουρανών».
Πολύ ωραία εικόνα δίνει ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος στην Ε΄Ομιλία του για τον ένδυμα του Βασιλικού γάμου όπου συμβουλεύει: «Κτήσασθαι το ένδυμα εκείνο ίνα μη εκδυσάμενοι το σώμα γυμνοί ευρεθώμεν» και:
Ας αγωνισθούμε λοιπόν με την πίστη και την ενάρετη ζωή, για ν’ αποκτήσουμε από αυτό τον κόσμο το ένδυμα εκείνο, για να μη βρεθούμε γυμνοί, όταν απομακρυνθή η ψυχή από το σώμα, και δεν θα έχουμε εκείνο που θα δοξάση τη σάρκα μας κατά την ημέρα της αναστάσεως. Διότι όσο αξιώθηκε ο καθένας με την πίστη και το ζήλο του να γίνη μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, τόσο θα δοξασθή το σώμα του εκείνη την ημέρα της αναστάσεως. Διότι ο θησαυρός εκείνος που αποταμίευσε μέσα της η ψυχή, τότε θα αποκαλυφθή και θα φανερωθή έξω από το σώμα. Όπως τα δένδρα που έχουν περάσει το χειμώνα, και σα να έχουν ζεσταθεί από κάποια αόρατη δύναμη και από τον ήλιο και από τους ανέμους, από μέσα τους βλαστάνουν και βγάζουν σαν ρούχα φύλλα, άνθη και καρπούς, κατά τον ίδιο τρόπο και τα λουλούδια των χορταριών από εκείνη την εποχή βγαίνουν μέσα από τα σπλάχνα της γης, και σκεπάζεται και ντύνεται η γη και τα λουλούδια σαν τα κρίνα, για τα οποία ο Κύριος είπε ότι «ούτε ο Σολομώντας με όλη τη μεγαλοπρέπειά του δεν ντύθηκε σαν ένα απ’ αυτά» (διότι όλα αυτά είναι παραδείγματα και εικόνες των χριστιανών κατά την ανάσταση).
Για την ανεκλάλητη εκείνη χαρά της οποίας πρόγευση έχουμε από αυτή τη ζωή, ο Άγιος Ησύχιος στην επιστολή του «Προς Θεόδουλο» γράφει:
«….γλυκαινόμαστε όμως πάλι με την αίσθηση μιας γλυκύτητας ή μιας μακάριας αγαλλιάσεως, όταν όσα αναφέραμε παραπάνω τα εκτελούμε σταθερά και πρόθυμα μέσα στο εργαστήριο της διάνοιάς μας, μ’ επιμέλεια και με θείο έρωτα».
Ο Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος στα «100 παρηγορητικά κεφάλαια» λέει για το ίδιο (την ανεκλάλητη χαρά) στην μέλλουσα ζωή:
«Μακάριος εκείνος που θα φάη εδώ ημέρα και νύχτα αχόρταγα και θα πιή προσευχές και ψαλμούς και θα δυναμώση με την ένδοξη ανάγνωση της Γραφής. Γιατί αυτά θα προξενήσουν στην ψυχή κατά τον μέλλοντα αιώνα χαρά ανεξάντλητη».
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
