Συλλογή υπογραφών για την σωτηρία του Ασωπού ποταμού.
Ο Ασωπός ποταμός είναι ένα ποτάμι που πηγάζει στην Βοιωτία και εκβάλει στον Νότιο Ευβοϊκό, στην Ελλάδα, 60 περίπου χιλιόμετρα από την Αθήνα.
Εδώ και 40 χρόνια, από το 1969, με ένα Προεδρικό Διάταγμα της στρατιωτικής χούντας που υπήρχε τότε στην Ελλάδα, ο Ασωπός χαρακτηρίστηκε αποδέκτης επεξεργασμένων βιομηχανικών λυμάτων. Το ποτάμι, που οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν ως θεό (Ασωπός, γιός του Ποσειδώνα), έχει την ατυχία να περνά μέσα από περιοχές που παράγουν το 20% περίπου της βιομηχανικής παραγωγής της Ελλάδας.
Σήμερα ο Ασωπός δέχεται στα νερά του τα λύματα από εκατοντάδες βιομηχανίες που βρίσκονται σε κοντινή Βιομηχανική περιοχή. Παρόλα αυτά, στις εκβολές του φτάνει ελάχιστο νερό. Η σύσταση του εδάφους, απορροφά το μεγαλύτερο μέρος του νερού μαζί με όλα τα βιομηχανικά απόβλητα και το εξαπλώνει σε ολόκληρο τον υδροφόρο ορίζοντα. Αποτέλεσμα αυτού είναι μία τεράστια περιοχή, να έχει μολυνθεί ίσως ανεπανόρθωτα με διάφορα απόβλητα, μεταξύ των οποίων και βαρέα μέταλλα, μεταξύ των οποίων και το γνωστό λόγω της πρόσφατης δημοσιότητας εξασθενές χρώμιο που είναι ένα στοιχείο καρκινογόνο και μεταλλαξιογόνο. Πλέον, το νερό από τις πηγές και τις γεωτρήσεις όλης αυτής της περιοχής, δεν κάνει για καμία ανθρώπινη χρήση, ήτοι ούτε για πόση, ούτε για μαγείρεμα, ούτε για μπάνιο και πλύσιμο ρούχων, ούτε καν για πότισμα.
Στην περιοχή κατοικούν εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι, ειδικά το καλοκαίρι, οι οποίοι εδώ και χρόνια καταναλώνουν το νερό, χωρίς ποτέ κανείς να τους ενημερώσει για την επικινδυνότητά του, παρά μόλις φέτος το καλοκαίρι (2007).
Πρόσφατα, μετά από τρεις αναβολές και έξι χρόνια καθυστέρηση, έγινε μια δίκη. Από τους 18 κατηγορούμενους, οι 10 απαλλάχτηκαν λόγω λάθους καταγραφής στοιχείων! Από αυτούς που καταδικάστηκαν, η μεγαλύτερη ποινή ήταν πρόστιμο 5000 ευρώ μόλις!
Ρεπορτάζ έχουν ανακαλύψει ότι μερικές βιομηχανίες ανοίγουν γεωτρήσεις και χύνουν μέσα τους -κατευθείαν στον υδροφόρο ορίζοντα- τα απόβλητά τους!
Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε το blog Ασωπός SOS (http://asoposSOS.wordpress.com). Το site είναι στα Ελληνικά.
Ζητάμε από την Ελληνική Κυβέρνηση, την Ελληνική Βουλή, τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από κάθε αρμόδια υπηρεσία να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την αποκατάσταση του Ασωπού ποταμού και των προβλημάτων (υγείας, οικονομικά, περιβαλλοντικά) των κατοίκων των περιοχών που επηρεάζονται από το πρόβλημα.
Ένα μοναδικό περιστατικό συνέβη στην Καλιφόρνια, όπως το παρουσιάζουν τα περιοδικά. Μια οικολόγος, η Τζούλια Μπατερφλάι Χίλ, ηλικίας 23 ετών, έζησε 738 ημέρες πάνω σε ένα δένδρο “γιά να μη αφήση την εταιρεία PACIFIC LUMBER να κάνει ξυλεία ένα δάσος με σεγκόγιες, τα πανύψηλα δένδρα, που αποτελούν το σήμα κατατεθέν της Καλιφόρνια”. Και η Τζούλια “έζησε δύο ολόκληρα χρόνια σαν πουλί στην κορυφή ενός δένδρου. Όχι για να ξεφύγη από τους ανθρώπους, αλλά για να τους εμποδίση να αφανίσουν ένα αιωνόβιο δάσος της Καλιφόρνια”.
Βέβαια αυτή η απόφασή της δεν ήταν χωρίς κίνδυνο και δυσκολίες. “Οι άνθρωποι της Εταιρείας την απειλούσαν, έβαζαν τα ελικόπτερά τους να περνούν ξυστά από την “Λούνα” κιʼ έκοβαν τα γειτονικά δένδρα, για να της δείξουν πώς, όπου νάναι θα ʼρθει και η σειρά της”. Όμως “η Τζούλια πέρασε από φοβερή σωματική ταλαιπωρία, κινδύνευσε από την κακοκαιρία, αμφισβητήθηκε, έπληξε, έχασε την αίσθηση του χρόνου, αλλά δεν έκανε πίσω”. Τελικά νίκησε αφού η Εταιρεία αναγκάσθηκε να υπογράψη συμφωνία με την οικολόγο για την προστασία των δασών.
Διαβάζοντας το περιστατικό αυτό εθαύμασα για την θέληση της νεαρής αυτής οικολόγου, για την αποφασιστικότητα, αλλά και την μεγάλη ανδρεία της. Κατεσκεύασε στο δένδρο μια πλατφόρμα και πάνω σε αυτή έστησε την σκηνή της και παρέμεινε εκεί δυο ολόκληρα χρόνια, χωρίς να κατεβή, ζώντας με τα φρούτα και μερικά τρόφιμα που της έφερναν οι φίλοι της. Και θυμήθηκα τον Νίτσε που έγραφε: “Εκείνος που έχει ένα σκοπό στην ζωή μπορεί να αντέξει σχεδόν στο κάθε τί”. Ο άνθρωπος έχει μέσα του μεγάλες δυνάμεις και μπορεί να πραγματοποιήση τα πιο παράτολμα όνειρα, αρκεί να έχη όραμα, θέληση και σκοπό.
Επομένως, κανείς δεν μπορεί να δικαιολογηθή ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίση διάφορες δοκιμασίες και προβλήματα στην ζωή του, να υπερβή δυσκολίες και τραγικές καταστάσεις. Αν θέλη μπορεί να υπερβή τα πάντα, ιδιαιτέρως με την δύναμη του Χριστού.
Επίσης, εκείνο που σκέφθηκα αμέσως, διαβάζοντας αυτό το οικολογικό περιστατικό, είναι ότι οι άνθρωποι για να διατηρήσουν την κτίση κάνουν πολλές “τρέλλες”. Πόσο όμως μεγαλύτερες “τρέλλες” πρέπει να γίνονται για τον Δημιουργό της κτίσεως και όλης της δημιουργίας!! Στον Κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου λέγεται: “ουκ ελάτρευσαν την κτίσιν οι θεόφρονες παρά τον Κτίσαντα”. Οι θεόφρονες δεν λατρεύουν την κτίση περισσότερο από τον Κτίσαντα, δηλαδή τον Θεό. Έχει αξία η κτίση, που προσφέρει το οξυγόνο στον άνθρωπο για να ζήση, αλλά μεγαλύτερη αξία έχει ο Κτίστης, ο Θεός, που προσφέρει το πνευματικό οξυγόνο για την ψυχή του ανθρώπου.
Ζούμε σε μια εποχή που πραγματικοί Χριστιανοί είναι όσοι κάνουν πνευματικές “τρέλλες” για τον Κτίστη της κτίσεως και όσοι αγαπούν τον Κτίστη παρά και υπέρ την κτίση.
[Από την Εφημερίδα Εκκλησιαστική Παρέμβαση, Μάιος 2001]
Απόσπασμα από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου καυσοκαλυβίτου, «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» Εκδ. Ι. Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά , Κρήτη, 2003.
«Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού».
Οι ομορφιές της φύσεως είναι οι μικρές αγάπες που μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό
Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απʼ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν την χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους.
Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο Χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, την νιώθουν βαθιά.
Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε το βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απʼ το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στην μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.
Να παρατηρείτε όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε, να ολοκληρώνετε τις γνώσεις σας για το καθετί, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει σε βαθύτερη μελέτη των θαυμασίων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα και με όλους. Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του παντός. Να ζείτε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν, όμως, δεν έχει κανείς εσωτερική Χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μας ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον Παράδεισο.
Ο πνευματέμφορος, αυτός που έχει το Πνεύμα του Θεού, προσέχει όπου περνάει, είναι όλο μάτια, όλο όσφρηση. Όλες του οι αισθήσεις ζούνε, αλλά ζούνε με το Πνεύμα του Θεού. Είναι αλλιώτικος. Όλα τα βλέπει κι όλα τʼ ακούει· βλέπει τα πουλιά, την πέτρα, την πεταλούδα.... Περνάει από κάπου, αισθάνεται το καθετί, ένα άρωμα, για παράδειγμα. Ζει μέσα σε όλα· στις πεταλούδες, στις μέλισσες κ.λπ. Η Xάρις τον κάνει να είναι προσεκτικός. Θέλει να είναι μαζί με όλα.
Α, τι να σας πω! Αυτό το έζησα, όταν με επισκέφθηκε η Θεία Χάρις στο Άγιον Όρος. Θυμάμαι τʼ αηδόνι να ξελαρυγγιάζεται μες στα δέντρα με τα φτερά του κατά πίσω, για να έχει δύναμη. Πω, πω, πω! Να είχα ένα ποτηράκι με νερό, να του έδινα να πίνει κάθε τόσο, να ξεδιψάει... Γιατί να ξελαρυγγιάζεται τʼ αηδόνι, γιατί; Όμως κι αυτό το χαίρεται το κελάηδημά του, το αισθάνεται, γιʼ αυτό ξελαρυγγιάζεται.
Μʼ ενέπνεαν πολύ τα πουλάκια στο δάσος. Να πάτε καμιά μέρα στα Καλλίσια νʼ ακούσετε τʼ αηδόνια. Πέτρινη καρδιά να έχεις, θα συγκινηθείς. Π
ώς να μην αισθανθείς ότι είσαι μαζί με όλα; Να εμβαθύνετε στο σκοπό τους. Ο σκοπός είναι βαλμένος απʼ τον Πλάστη τους. Η σκοπιμότητα της δημιουργίας δείχνει το μεγαλείο του Θεού και την πρόνοιά Του. Σʼ εμάς τους ανθρώπους εκφράζεται διαφορετικά η σκοπιμότητα του Θεού. Έχομε την ελευθερία, τη λογική.
Έκανα μια μέρα ένα σχέδιο για εδώ. Να κάνω μια δεξαμενή ανάμεσα στα πεύκα και να βάλω ένα ντεπόζιτο με δύο κυβικά νερό μέσα και να είναι αυτόματη, για να δίνει νερό. Τότε θα έλθουν τʼ αηδόνια, που θέλουν πολύ το νερό και τις σκνίπες και τις μυίγες...
Κάποτε, τότε που ζούσα στα Καλλίσια, γύριζα στο μοναστήρι μετά από αρρώστια κι η κυρα-Μαρία, η τσοπάνισσα, ήλθε να με πάρει με το γαϊδουράκι. Στο δρόμο την ρώτησα:
- Κυρα-Μαρία, πως πάνε οι ομορφιές, τα λιβάδια, τα χρώματα, οι πεταλούδες, τʼ αρώματα, τʼ αηδόνια;
- Τίποτα, μου λέει, δεν υπάρχει τίποτα.
- Ναι; της λέω. Μάιος μήνας και δεν υπάρχει τίποτα;
- Τίποτα! μου απαντάει.
Σε λίγο συναντάμε όλʼ αυτά, λουλούδια, ευωδιές, πεταλούδες.
- Ε, κυρα-Μαρία, τώρα τι λέεις;
- Α, δεν τα είχα προσέξει!
Προχωρώντας εφθάσαμε στα Πλατάνια. Τʼ αηδόνια χαλούσαν τον κόσμο.
- Κυρα-Μαρία, μου είπες ψέματα!
- Όχι, μου λέει. Δεν τα είχα προσέξει καθόλου!
Κι εγώ στην αρχή ήμουν «χοντρός», δεν καταλάβαινα. Μετά ο Θεός μου έδωσε την Χάρη. Τότε όλα άλλαξαν. Αυτό έγινε, αφού άρχισα την υπακοή.
Θυμάμαι τʼ απολιθωμένα δέντρα, τους κορμούς, που είδαμε στη Μυτιλήνη. Υπάρχουν δεκαπέντε εκατομμύρια χρόνια. Μʼ εντυπωσιάσανε τόσο πολύ! Κι αυτό είναι προσευχή, να βλέπεις τʼ απολιθώματα και να δοξάζεις τα μεγαλεία του Θεού.
Προσευχή είναι να πλησιάζεις το κάθε πλάσμα του Θεού με αγάπη
Προσευχή είναι να πλησιάζεις το κάθε πλάσμα του Θεού με αγάπη και να ζεις με όλα, και με τʼ άγρια ακόμη, εν αρμονία. Αυτό επιθυμώ και προσπαθώ να το εφαρμόζω. Ακούστε να σας πω κάτι που έχει σχέση μʼ αυτό.
Κάποιος, πριν από καιρό, μου χάρισε έναν παπαγάλο. Τις πρώτες μέρες ήταν πολύ ατίθασος και άγριος. Δεν μπορούσες να τον πλησιάσεις· ήταν έτοιμος με το ράμφος του να σου κόψει το χέρι. Θέλησα, λοιπόν, να τον ημερεύσω με την Χάρη του Θεού και με την ευχή. Έλεγα το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» από μέσα μου ή και απʼ έξω και με μια βεργίτσα ακουμπούσα πάνω στη ράχη του, ενώ ο παπαγάλος βρισκόταν μες στο κλουβί. Αυτή την κίνηση την έκανα τρεις φορές και με προσοχή. Το απόγευμα της ίδιας μέρας επανέλαβα το ίδιο.
Την άλλη μέρα επίσης το ίδιο. Μετά από λίγες μέρες ακουμπούσα τη βέργα πάνω απʼ το κεφάλι του απαλά λέγοντας πάλι το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Πάντα με προσοχή, μη θυμώσει το πουλί. Αυτή την κίνηση δεν την έκανα πολλή ώρα. Μετά πάλι από λίγες μέρες τον ακουμπούσα από πάνω απʼ το κεφάλι, συνέχιζα στη ράχη και τον έφθανα μέχρι την ουρά. Αφού δεν έβλεπα καμιά αντίδραση, άρχισα να βάζω τη βέργα κάτω απʼ το λαιμό του σʼ όλο το στήθος μέχρι κάτω μʼ έναν τρόπο απαλό, για να μην τον εκνευρίσω, και λέγοντας πάντα την ευχή. Μετά πήρα θάρρος, άφησα τη βέργα, πήρα ένα μολύβι κι έκανα τις ίδιες κινήσεις. Τέλος, άφησα το μολύβι κι άρχισα να χρησιμοποιώ το χέρι μου.
Είχε επέλθει πλέον η εξοικείωσις, οπότε τον έβγαζα έξω απʼ το κλουβί κι ανέβαινε πάνω στον ώμο μου. Κάναμε περίπατο μαζί στο διάδρομο. Αλλά κι όταν καθόμουνα να φάω, ερχότανε και τρώγαμε μαζί. Του έδινα λίγο μήλο κι ερχόταν δίπλα μου και το έτρωγε. Όμως τον εχάσαμε. Κάποια μέρα είχε έλθει ένας παπάς με πολλά παιδιά και τα παπαδόπουλα άνοιξαν το κλουβί κι ο παπαγάλος έφυγε.
Έπειτα από καιρό μας εφέρανε άλλον παπαγάλο, αυτόν που έχομε τώρα. Άγριος κι αυτός, όπως και ο πρώτος. Με τον ίδιο τρόπο, απαλά και με την ευχή, τον ημέρεψα κι αυτόνε. Άρχισε σιγά σιγά να λέει διάφορες λέξεις, να φωνάζει ονόματα, να βγαίνει έξω απʼ το κλουβί του, να στέκεται πάνω μου, να τρώει μαζί μου. Το κλουβί τους έχει σύρτη. Όταν βγαίνει έξω, εγώ του αμπαρώνω το σύρτη και στέκεται πάνω απʼ το κλουβί. Όταν θέλω να ξαναμπεί πάλι μέσα, μʼ ένα νεύμα μου του δείχνω να κατεβεί και να μπει μέσα. Τότε πηγαίνει, ανοίγει το σύρτη και μπαίνει μες στο κλουβί.
Είναι εγωιστής, όμως, και θέλει να τον προσέχεις, να του μιλάεις με γλυκύτητα, να μην τον περιφρονείς. Ζηλεύει ιδιαιτέρως, γιʼ αυτό δεν θέλει να μιλάεις σʼ άλλον, ούτε νʼ αγαπάεις άλλον. Αλλιώς θυμώνει πολύ. Τώρ
α που έχομε αποκτήσει μεγάλη φιλία, έμαθε όχι μόνο λέξεις και ονόματα, αλλά λέει και την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Λέει επίσης: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου», «Ο Θεός είναι καλός», «Ο Θεός είναι πολύ καλός», αλλά και ψάλλει το «Κύριε ελέησον» κ.ά.
Τώρα θέλω να εξημερώσω κι έναν αετό. Τον έχω βρει στη βόρειο Εύβοια. Εκεί που πηγαίνω και ξεκουράζομαι, λίγο πιο πάνω, βρήκα ένα μέρος, που το ονόμασα «αετοφωλιά». Αυτό το όνομα δεν το έδωσα τυχαία. Είναι πολύ δύσκολο να φθάσεις εκεί. κατσάβραχα είναι και κάτω απλώνεται το Αιγαίο. Όταν η ατμόσφαιρα είναι καλή, από κει φαίνονται τα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους.
Μια μέρα είδαμε εκεί έναν αετό με ανοικτά τα φτερά του δυόμισι μέτρα. Θηρίο! Περιεφέρετο πάνω μας με ήσυχο τρόπο, χωρίς να παίζει καθόλου τα φτερά του. Κατέστρωσα ένα σχέδιο: όπως εξημέρωσα τον παπαγάλο, να εξημερώσω και τον αετό. Και το πιστεύω ότι με τη βοήθεια του Θεού θα γίνομε φίλοι με τον αετό. Θα το κάνομε μʼ έναν άγιο τρόπο. Θέλουν και τα πουλάκια τρόπους του Θεού, για να προσεύχονται. Τους αρέσει το διάβασμα. Στον αετό αρέσει και το κρέας.
Σκέπτομαι, λοιπόν, να πάμε με δύο ακόμη στο βράχο πρωί πρωί. Στην αρχή θα κάνομε νοερά προσευχή. Στη συνέχεια, θα διαβάσομε δυνατά ορισμένους ψαλμούς του όρθρου. Μετά θα ψάλομε μερικούς ύμνους, αίνους κ.ά. Την ίδια ώρα θα βάλομε και λίγο θυμίαμα. Πολύ σπουδαίο ρόλο θα παίξουμε και οι ψαλμωδίες αλλά και η μυρωδιά απʼ το λιβάνι. Το λιβάνι είναι άρωμα σεμνό, που ημερεύει. Θα πάρω κι ένα ξύλο ξερό, μακρύ, ενάμισι μέτρο κι ένα άλλο μικρό και θα χτυπάω το τάλαντο, όπως το χτυπάνε στα μοναστήρια: το τά-λα-ντο, το τά-λα-ντο, το τά-λα-ντο, το τά-, το τά- το τά-λα-ντο κ.λπ. Κάθε τόσο θα φωνάζω: «Ιωάννηηη!!... Ιωάννηηη!!...». αυτό το όνομα θα του δώσω. Εν τω μεταξύ θα έχομε μαζί μας κρέας ψητό. Κομματάκια θα τʼ αφήσομε στο βράχο και θʼ απομακρυνθούμε περίπου διακόσια μέτρα. Απʼ αυτή την απόσταση θα τον αντικρίζω και θα λέω το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και σε λίγο οπωσδήποτε ο αετός θα κατεβεί και θα φάει το κρέας.
Την άλλη μέρα θα κάνομε το ίδιο. Ο αετός θα περιφέρεται πάνω μας και, μόλις τελειώσομε το πρόγραμμα, αυτός θα κατεβεί κάτω και θα φάει το κρέας. Μια, δυο, τρεις, πάει! Δικός μας ο αετός! Όποια ώρα θα χτυπάμε το τάλαντο, θα έρχεται να τρώει το κρέας. Θα τον κατεβάζω κάτω, όποια ώρα θέλω. Σιγά σιγά θα ημερέψει και θα μπορέσω να πάω να τον πιάσω. Δηλαδή μπορεί να με κάνει κομμάτια. Αυτός είναι θηρίο! Τα πόδια του τεράστια. Έτσι και καθίσει στον ώμο σου, θα σου τον καταφάει, έστω κι αν δεν έχει κακία. Αλλά υπάρχει τρόπος. Θα πάρω το μπαστούνι του Αγίου Γερασίμου και θα του το βάλω πάνω στη ράχη του δύο φορές και θα φωνάξω συγχρόνως: «Ιωάννηηη!!... Ιωάννηηη!!...».
Του έδωσα ωραίο όνομα. Είναι το σύμβολο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Την άλλη μέρα που θα ξανάρθει, μόλις φάει το κρέας, θα περάσω το μπαστούνι στη ράχη του τρεις φορές. Την άλλη μέρα τέσσερις. Την άλλη πέντε φορές. Την άλλη μέρα θα προχωρήσω στο λαιμό του. Την άλλη θʼ αρχίσω απʼ το κεφάλι μέχρι την ουρά. Και την άλλη απʼ το στόμα του και το λαιμό του μέχρι και πιο κάτω. Το ίδιο και την άλλη και την άλλη, ώσπου να πιάσομε φιλία. Οπότε μετά θʼ απλώσω το χέρι μου στο κεφάλι του, στα φτερά του, στη ράχη του και θα κάνω ό,τι έκανα πρώτα με το μπαστούνι. Αλλά χρειάζεται προσοχή, γιατί είναι επικίνδυνο. Αν κάτι θελήσει να πιάσει, θα σε φάει με τα φοβερά του νύχια. Σιδερένια είναι τα νύχια του. Μπορεί να σε καρφώσει, και μόνο αν μυρίζεις από κρέας. Αλλά ο αετός είναι πολύ έξυπνος, βασιλιάς, δραστήριος. Άμα το κάνομε αυτό, θα δούμε πραγματικά την Χάρη και την επίσκεψη του Θεού.
Να σας πω και κάτι άλλο.
Ήλθε κάποια φορά μια γυναίκα, η κυρα-Λένη, εκεί στην έρημο που πηγαίνω, στην βόρειο Εύβοια, και μου έφερε τα γίδια της. Μου είπε που ήμουν, στο τσιμέντο:
- Μπορείς να κάνεις μια προσευχή για τα γίδια μου, γιατί δεν πάνε καλά;
Σηκώθηκα πάνω. Ήλθαν μόνα τους, δεν μου τα έφερε. Άπλωσα τα χέρια μου και διάβαζα ευχή. Ήταν όλα κοντά μου, σηκώσανε τα κεφαλάκια τους και με κοιτάζανε. Ένας τράγος ζύγωσε κοντύτερα. Έσκυψε, μου φίλησε το χέρι. Ήθελε να τον χαϊδέψω. Τον χάιδεψα, ευχαριστήθηκε. Με τριγυρίσανε όλα και κοιτάγανε κατά πάνω. Με κοιτάγανε στο πρόσωπο. Τα ευλογούσα. Εγώ μιλούσα, έκανα προσευχή.
Κάποτε είχαμε ένα σκυλί. Άμα μʼ έβλεπε έξω, ερχόταν, παπ!, μου φιλούσε το χέρι, με γέμιζε σάλια κι έφευγε, για να μην το μαλώσω.
Ο έχων τη θεία σοφία τα βλέπει όλα με αγάπη
Αυτά όλα που αφορούν τη φύση πολύ μας βοηθάνε στην πνευματική μας ζωή, όταν είναι με την Χάρη του Θεού. Εγώ όταν νιώθω την αρμονία της φύσεως, όλο κλαίω. Γιατί να βαρεθούμε τη ζωή; Να τη ζήσομε με το Πνεύμα του Θεού, το Πνεύμα της αληθείας. Ο έχων το Πνεύμα του Θεού, ο έχων τη θεία σοφία τα βλέπει όλα με αγάπη Θεού κι όλα τα προσέχει. Η σοφία του Θεού τον κάνει όλα να τα κατέχει και με όλα να χαίρεται.
Ακούστε να σας πω το ποίημά μου. Είναι του Λάμπρου Πορφύρα. Αυτό ζω εγώ τώρα, το έχω συνεχώς μπροστά μου. Ταιριάζει με τη ζωή μου.
«Να ʽταν τα πεύκα της πλαγιάς, να μου ʽδιναν
απʼ τα κλαδιά τους τʼ άμετρα μια στοίβα,
να ʽφτιανα σε μιαν άκρη δίπλα τους
τη φτωχική μου κι έρημη καλύβα.
Ναʼ ταν το καλοκαίρι να μου δίνανε
τα φύλλα να πλαγιάσω τα ξερά τους,
μαζί τους να το λέω το τραγούδι τους,
μαζί τους τʼ αυγινό το σφύριγμά τους.
Κι ύστερα τίποτʼ άλλο.
Κι όταν θα ʽσβηνε έτσι η ζωή μου από χαρά γεμάτη,
λίγα κλαδιά τους πάλι να μου δίνανε,
να γίνουν το στερνό μου το κρεββάτι...».[1]
[1]«Πεύκα»: Λάμπρου Πορφύρα, Τα ποιήματα, Αθήνα 1993, σ. 248.
Θα πρέπει, δηλαδή, να περιέλθει η χώρα σε συνθήκες ανεπανόρθωτης οικολογικής συμφοράς για να βάλουμε μυαλό -όταν πια θα ʽναι πολύ αργά; Δεν μας φτάνει για να συνετιστούμε ό,τι ζήσαμε τούτο το καυτό καλοκαίρι;
Στα αποκαΐδια των δασών μας θα στηθούν οι κάλπες (για ποια τάχα προσδοκία, ποια ελπίδα; )· χάσαμε την ανάσα μας τσουρουφλισμένοι από τους καύσωνες, με την Αθήνα και τις άλλες μεγαλουπόλεις απέραντους θαλάμους τοξικών αερίων· η λίμνη Κορώνεια σβήστηκε από τον χάρτη· μπετόν τα χωράφια στον θεσσαλικό κάμπο· κατάφορτα τουρίστες τα νησιά μας, είπαν το νερό νεράκι· φρούτα και οπωροκηπευτικά καταστράφηκαν - εισάγουμε τώρα, λέει, και… ντομάτες· καμπανάκι συναγερμού τα μπλακ άουτ της ΔΕΗ για την κατεπείγουσα πολιτική εξοικονόμησης ενέργειας και στροφής προς τις εναλλακτικές πηγές της -αλλά πού…
Σε κατάφωρη σύγκρουση και με τον «Μακροχρόνιο Ενεργειακό Σχεδιασμό», που κατέθεσε προχθές ο υπουργός Ανάπτυξης Δ. Σιούφας, η ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) είναι έτοιμη να δώσει τις άδειες για τέσσερις νέες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής από (άκουσον, άκουσον!)… λιθάνθρακα! Της ΔΕΗ, στο Αλιβέρι η μεγαλύτερη. Από ιδιώτες επενδυτές οι άλλες τρεις: στα Ασπρα Σπίτια της Βοιωτίας (Μυτιληναίος), στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας (Edison) και στο Μαντούδι Ευβοίας (ΤΕΡΝΑ - Γ. Περιστέρης).
Από πού αντλούν το δικαίωμα να καταστρέφουν ασύδοτοι αυτόν τον πανέμορφο τόπο, να μας δηλητηριάζουν και να υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας αδίστακτοι, άπληστοι και άφρονες κερδοσκόποι;
Σε ένα αυστηρό κύριο άρθρο της (2-8-07) αυτή η εφημερίδα στιγμάτισε την εγκληματική ανευθυνότητα που επιδεικνύει η κυβέρνηση με την εμμονή στην ηλεκτροπαραγωγή από λιθάνθρακα, κόντρα στην κοινή λογική και τις δεσμεύσεις μας στην Ε.Ε. από το Κιότο -καθώς βιώνουμε ήδη τον εφιάλτη από τις ραγδαίες κλιματικές αλλαγές.
Την ίδια μέρα τα ʽγραψε καλά στο ρεπορτάζ του ο συνάδελφος Μιχ. Καϊταντζίδης:
Οι μονάδες με λιθάνθρακα έχουν αποκλειστικά οικονομικά κίνητρα - δηλαδή την κερδοσκοπία. Αφού το εισαγόμενο (κυρίως από την Κίνα) καύσιμο είναι πάμφθηνο και οι μονάδες «λειτουργούν» πολύ περισσότερες ώρες σε σύγκριση με τις μονάδες φυσικού αερίου».
Αλλά -κατά την ίδια σύγκριση: Οι εκπομπές «είναι διπλάσιες σε διοξείδιο του άνθρακα, πενταπλάσιες σε οξείδιο του θείου και τετραπλάσιες σε οξείδιο του αζώτου. Επιπλέον, έχουν πολύ υψηλές εκπομπές σε αιωρούμενα σωματίδια και ιπτάμενη τέφρα».
Αυταπόδεικτος κίνδυνος-θάνατος, δηλαδή. Με δεδομένο ότι η ΔΕΗ έχει τις πλέον ρυπογόνες μονάδες στην Ευρώπη, προσθέτουμε αφρόνως κι άλλες -μεγαλοεπιχειρηματιών κερδοσκόπων…
Ο αντίλογος στο «ΒΗΜΑ» (πού αλλού…): Ολοσέλιδο ρεπορτάζ (22-7-07) του Α. Γ. Χριστοδουλάκη, που θα ʽπρεπε να απασχολήσει το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ σαν κραυγαλέο δείγμα κατευθυνόμενης (παρα)πληροφόρησης, έχει τον προκλητικό τίτλο «ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΑΝΤΟΥΔΙ» http://www.tovima.gr/print_article.php? ... m=D10&aa=1
Κάνοντας κυριολεκτικά το μαύρο άσπρο, υποστηρίζει χωρίς αιδώ ότι με τη μονάδα λιθάνθρακα της ΤΕΡΝΑ «μια ολόκληρη περιοχή στη βόρεια Εύβοια, με τεράστιο πρόβλημα ανεργίας (…) προσπαθεί να αποκτήσει και πάλι οικονομική και συνάμα αξιοπρεπή κοινωνική ζωή…»!
Κι αυτό γιατί «θα αρχίσουν σταδιακά να προσλαμβάνονται εργαζόμενοι από την περιοχή, οι οποίοι στην πλήρη ανάπτυξη της μονάδας θα φτάσουν τους 300».
Ούτε λέξη ότι γιʼ αυτές τις (αμφισβητούμενες) 300 θέσεις εργασίας οι Μαντουδιανοί ούτε θα κολυμπούν πια ούτε θα ψαρεύουν και ότι θα καταδικαστεί σε μαρασμό από τη ρύπανση ολόκληρη η κατʼ εξοχήν προσφερόμενη για τουρισμό βόρεια Εύβοια, προικισμένη αφείδωλα από τη φύση.
Η εξήγηση για το άθλιο δημοσίευμα ίσως είναι ότι στη θυγατρική της ΤΕΡΝΑ του Γ. Περιστέρη «ΗΡΩΝ ΘΕΡΜΟΗΛΕΚΤΡΙΚΗ Α.Ε.» http://www.terna.gr/dyn.php?main_cell=article&sid=569 που θα επενδύσει στο Μαντούδι, είναι, όπως λένε, μέτοχος και ο περιώνυμος εκδότης του «ΒΗΜΑΤΟΣ» Στ. Ψυχάρης. Ναι ντε, αυτός που διόρισαν παρανομούντες Σημίτης και Πάγκαλος… διοικητή του Αγίου Ορους! Ο ξαφνικά μεγαλοεπιχειρηματίας κι όχι μόνο με τις κουμπαριές, που ουδείς εισαγγελέας ασχολήθηκε ποτέ με το «πόθεν έσχες» του -κι έμεινε μόνος στη Βουλή ο Νίκος Κωνσταντόπουλος να καταγγέλλει τον «ψυχαρισμό» σαν το χυδαιότερο δείγμα διαπλοκής.
Για να χρυσώσουν το χάπι (τι πιο αποτρόπαιο από το να εμπορεύεται τη στέρηση και την ανέχεια -θα πει ο φίλος, πρώην τοπικός βουλευτής Β. Αποστόλου) οι νέοι επενδυτές που αγόρασαν ήδη τα 3.800 στρέμματα και ολόκληρες τις εγκαταστάσεις της χρεοκοπημένης ΒΙΟΜΑΓΝ, κατέβαλαν στους ανέργους τα καθυστερημένα επί επτά χρόνια δεδουλευμένα -κάπου 2,5 εκατ. ευρώ.
Πρώτοι στη μαυλιστική τελετή με φανφάρες οι βουλευτές Σ. Κεδίκογλου (Ν.Δ.) και Δ. Πιπεργιάς (ΠΑΣΟΚ), που ελπίζουν και σε ψηφοθηρία από τη συνέργειά τους στο έγκλημα…
Διερωτώμαι αν οι διαχειριστές της μοίρας μας Δ. Σιούφας, Γ. Αλογοσκούφης και Γ. Σουφλιάς έχουν επισκεφθεί ποτέ τη βόρεια Εύβοια του ανεκτίμητου φυσικού κάλλους - για να συνειδητοποιήσουν τι έγκλημα ετοιμάζονται να διαπράξουν.
Διερωτώμαι γιατί κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ κάνουν μόκο -και προσωπικά οι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου, που οψίμως το παίζουν και περιβαλλοντικά ευαίσθητοι μπροστά στις κάλπες.
Διερωτώμαι, πάνω απʼ όλα, αν η κοινωνία της βόρειας Εύβοιας θα κλείσει τα αυτιά της στις Σειρήνες και θα ξεσηκωθεί οργισμένα να προασπίσει την ποιότητα της ζωής της και το αύριο των παιδιών της. Οπως ακριβώς έκανε προς τιμήν της, πριν από μόλις ένα χρόνο, σύσσωμη η Μεσσηνία και απέτρεψε παρόμοιο περιβαλλοντικό έγκλημα.
Από το 1990 έως το 2004 η Ελλάδα είχε αύξηση των ρύπων κατά 26.6%, μια από τις μεγαλύτερες αυξήσεις στον κόσμο. Μας ξεπέρασε μόνο η Τουρκία, Πορτογαλία και Ισπανία. Ας σημειωθεί ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το Πρωτόκολλο του Κιότο.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ρύπων στην Ελλάδα προέρχεται από τα εργοστάσια της ΔΕΗ που καίνε ορυκτά καύσιμα (λιγνίτη και πετρέλαιο). Από το Κιότο προβλέπεται μια αύξηση των ρύπων για την Ελλάδα μόνο κατά 25% μέχρι το 2010. Έτσι, επειδή η Ελλάδα ξεπέρασε αυτό το όριο είναι ανάγκη η μείωση τους και για να μην πληρώνουμε βαριά πρόστιμα και γιατί το κλίμα έχει φτάσει στα όρια του.
317.000 στρέμματα πυκνών δάσων και δασικών εκτάσεων στη ΒΑ Χαλκιδική, με δασοκάλυψη 95%, είναι χαρακτηρισμένα ως «Οριστικές Παραχωρήσεις Μεταλλείων» και ανήκουν στην εταιρεία ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ. Μέτοχοι της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ είναι κατά 95% η Καναδική EUROPEAN GOLDFIELDS και κατά 5% η ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ.
Τα δάση αυτά είναι τα πλουσιότερα της Χαλκιδικής και, σύμφωνα με τις μελέτες του ΙΓΜΕ, περιέχουν τις μεγαλύτερες ποσότητες πόσιμου νερού σε όλο το Νομό. Λόγω της υψηλής οικολογικής τους αξίας 100.000 στρέμματα από αυτά περιλαμβάνονται στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα NATURA 2000. Είναι όμως χαρακτηρισμένα ως «μεταλλευτικές περιοχές», ενώ 45.000 στρέμματα – που περιλαμβάνουν και τμήμα της περιοχής NATURA – είναι θεσμοθετημένες βιομηχανικές περιοχές (ΒΙΠΕ) υψηλής όχλησης!
ψηλά, με θέα το απέραντο του φαραγγιού, ζουν δέντρα σοφά
αγέρωχα στέκονται υπομονετικά, φίλος, αδερφός με γη και ουρανό
ξέρουν τόσες ιστορίες για τη ζωή και το θάνατο που αν τα ακουμπήσεις νιώθεις κύματα την γαλήνη του ευτυχισμένου
έρχεται η ομίχλη ολόλευκη
απλώνεται και βολεύεται στα πιο απίθανα σημεία σαν φίλη οικεία, αγαπημένη που ήρθε επίσκεψη
χωρίζεται ο κόσμος στον έξω και στον μέσα της
γίνεται εξωπραγματικός, μυστήριος
τρέμουν τα φύλλα από νέα που φέρνει
μπαίνει στο φαράγγι και κυλάει μαζί με το ποτάμι ανταλλάσοντας μυστικά του νερού και του αέρα
ενώνει κάτω από το πέπλο της πλάσματα και δέντρα, ορατά και άφαντα
όνειρο και αλήθεια, όλα μια παρέα
χύνεται μέσα στη ψυχή και κρύβεται για πάντα εκεί !
