"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Ναι Απόστολε, έτσι είναι. Τα λουλούδια, τα μάρμαρα κι όλα τα συναφή δεν είναι για όσους έφυγαν. Είναι για να νιώσουν καλύτερα αυτοί που μείναν πίσω! Μήπως όμως είναι και για να φανούμε στον περίγυρο; Έχουμε αναλογιστεί πώς μια κηδεία ή ένα μνημόσυνο γίνεται μια κοινωνική εκδήλωση και τίποτα παραπάνω;

( Για να μην αναφερθούμε στο οικονομικό κόστος όλων αυτών, που έφτασε κάποιον να πει χαριτολογώντας: "εμ, εκεί που πήγαν οι τιμές καλύτερα να ζεις παρά να πεθαίνεις")

Κι ο άνθρωπός μας; Αυτός που ξεκίνησε για το ταξίδι προς τη Ζωή, τι μας ζητάει; Τι ανάγκη έχει; Λουλούδια; Τραπεζώματα; Στεφάνια;
Μπα.... Μόνο Προσευχή!

Άραγε γιατί είναι τόσο δύσκολο;

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου

Όταν ακούω Χριστιανούς να λένε ότι ο πατέρας μου πέθανε και κλαίνε, στενοχωριέμαι γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν και να καταλάβουν ότι ο θάνατος είναι απλά μια μετάβαση σε έναν άλλο τρόπο ζωής.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(σελ. 279)
Το καλύτερο απ’ όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους, είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε τη ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και τα ψυχικά πάθη, εκτός από τη δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε» λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί, να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήσει.


Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη : «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Μαρτυρίες και εμπειρίες».

Χ.Χ. : Μου εξήγησε (ο Γέρων Πορφύριος) πώς μπορούμε να βοηθούμε τους κεκοιμημένους μας
Κ.Ι. : Τι σας είπε;
Χ.Χ. : Να κάνουμε πολλή προσευχή, αγαθοεργίες, ελεημοσύνες, να συμμετέχουμε στις Θείες Λειτουργίες (κάνοντας πρόσφορο και δίνοντας το όνομα του κεκοιμημένου) και κοινωνώντας εμείς και τα παιδιά μας όσο το δυνατόν πιο συχνά, σε κάθε λειτουργία αν είναι δυνατόν.

Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ - αποσπάσματα από το βιβλίο της Ειρήνης Γκοραίνωφ«
Αφού φύγω εγώ, να έρχεστε στον τάφο μου. Όταν έχετε καιρό – όσο μπορείτε πιο συχνά. Ό,τι θα βαραίνει την καρδιά σας, όλα τα βάσανά σας, με το πρόσωπο πάνω στη γη, να μου τα λέτε, όπως σ’ έναν ζωντανό. Και εγώ θα σας ακούω και θα σας σηκώνω την λύπη. Γιατί για σας θα είμαι πάντα ζωντανός».

Πολύ ωραία πρόταση που μου έστειλε αδελφός συμφορουμίστας με pm.

http://www.impantokratoros.gr/7CC01C84.el.aspx

Cordelia έγραψε:
Κι εγώ το αισθάνομαι ότι οι κεκοιμημένοι είναι οι μεγαλύτεροι επαίτες.


Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν να νοιαστεί για τις ψυχές τους ?
Πόσοι άνθρωποι έχουν εντελώς αδιάφορους συγγενείς ?

Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε έστω αυτό το ελάχιστο γιατί αυτοί δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους και δεν έχουν κανέναν.

Και ας βάλουμε και τον εαυτό μας στη θέση τους: εμείς είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χρειαζόμαστε την προσευχή κάποιου όταν με το καλό φύγουμε από εδώ ??? :-k :-k

Αυτό είναι. Να συμπάσχουμε με τους νεκρούς, σα να είμαστε κι εμείς νεκροί.
Μπορούμε να κάνουμε για μια ψυχή, ότι δεν μπορεί να κάνει αυτή, από τη στιγμή που έφυγε απ`αυτή τη ζωή;
Να προσευχόμαστε, να κάνουμε ελεημοσύνη, να νηστεύουμε, να κοινωνούμε, να εξομολογούμαστε. Είναι βέβαιο ότι αυτό θα ''πιάσει'' τόπο.
Εδώ φαίνεται η μεγαλοσύνη του Θεού και η μεγάλη του αγάπη για το δημιούργημά του: να αλλάξει τα πράγματα, έστω και αν κάτι τέτοιο δείχνει αδύνατο να γίνει.
Το μεγαλείο ξέρετε ποιό είναι; Ότι ο Θεός ''υποτάσσεται'' και αρέσκεται να ''χάνει''από τη μετάνοιά μας και τον αγώνα μας, γιατί ο Ίδιος είναι Ταπεινός στους ταπεινούς και τιμωρός για τους αμετανόητους.

Όπως αναφέρθηκε από κάποιον, η Θεία Λειτουργία είναι αυτή που ενώνει ζώντες και κεκοιμημένους. Ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας λέει το εξής χαρακτηριστικό: και οι νεκροί κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας κοινωνούν με μυστικό τρόπο, ασύλληπτο για εμάς φυσικά.

Και να ξέρετε ότι πρώτα κοινωνούν οι νεκροί και έπειτα εμείς, πρώτα μνημονεύονται οι νεκροί και έπειτα οι ζώντες.

Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ

Τι μπορούμε να κάνουμε για τους νεκρούς (σελ. 297-299)
Ο καθένας από εμάς που επιθυμεί να εκφράσει την αγάπη του για τους νεκρούς και να τους βοηθήσει ουσιαστικά, μπορεί να το πετύχει προσευχόμενος υπέρ των ψυχών τους και ειδικότερα μνημονεύοντας αυτούς στη Θεία Λειτουργία όταν οι μερίδες που αποκόπτονται για ζώντες και νεκρούς αφήνονται να πέσουν μέσα στο Αίμα του Κυρίου, με τις λέξεις : «Απόπλυνον Κύριε τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου τω Αίματί Σου τω Αγίω, πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων Σου των Αγίων. Αμήν». Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε καλύτερο, ή σπουδαιότερο για τους νεκρούς από το να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, προσφέροντάς τους μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία. Το έχουν πάντα ανάγκη, ειδικά κατά τη διάρκεια εκείνων των σαράντα ημερών, όπου η ψυχή του απελθόντος πορεύεται προς τις αιώνιες κατοικίες. Το σώμα δεν αισθάνεται τίποτε τότε. Δεν βλέπει του οικείους που έχουν συγκεντρωθεί, δεν μυρίζει το ευωδιαστό άρωμα των λουλουδιών, δεν ακούει τους επικήδειους. Η ψυχή όμως αισθάνεται τις προσφερόμενες υπερ αυτής προσευχές και είναι ευγνώμων στους ανθρώπους που τις απευθύνουν και βρίσκεται πνευματικών κοντά τους.
Ω συγγενείς και αγαπημένοι του νεκρού! Πράξτε γι’ αυτούς ό,τι έχουν ανάγκη και ό,τι είναι εντός της δικαιοδοσίας σας. Δώστε τα χρήματά σας, όχι για να καλλωπίσετε εξωτερικά το φέρετρο και το μνήμα, αλλά για να βοηθήσετε όσους το χρειάζονται, εις μνήμην των αγαπημένων σας που έφυγαν από τη ζωή, για να ενισχύσετε τις εκκλησίες που στις οποίες προσφέρονται προσευχές, υπερ αυτών. Ελεήστε τους νεκρούς, φροντίστε για τις ψυχές τους. Μας περιμένει όλους ο ίδιος δρόμος και όταν κι εμείς βρεθούμε εκεί, πόσο πολύ θα ευχόμαστε να μας θυμάται κάποιος στις προσευχές του! Αξίζει λοιπόν να ελεήσουμε εμείς οι ίδιοι τους νεκρούς.
Αμέσως αφού αναπαυθεί κάποιος, καλέστε, ή ενημερώστε έναν ιερέα, ώστε να διαβάσει τις «Προσευχές για την Αναχώρηση της Ψυχής», τις οποίες η Εκκλησία έχει ορίσει να διαβάζονται πάνω από το όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, μετά τον θάνατό τους. Προσπαθήστε, ει δυνατόν, να τελέσετε την κηδεία στην εκκλησία και να και να αναγνώσετε το Ψαλτήρι πάνω από τον απελθόντα, μέχρι τη κηδεία. Η κηδεία δεν χρειάζεται να είναι περίτεχνη, αλλά πρέπει απαραιτήτως να είναι πλήρης, χωρίς συντομεύσεις. Την ώρα εκείνη μη σκεφτείτε τον εαυτό σας και την άνεσή σας, αλλά τον απελθόντα, από τον οποίο χωρίζεστε δια παντός. Εάν υπάρχουν ταυτόχρονα και άλλοι απελθόντες που αναμένουν κηδεία στην εκκλησία, μην αρνηθείτε εάν σας προταθεί να τελέσετε την κηδεία για όλους μαζί. Είναι καλύτερο να τελείται μία κηδεία για δύο ή περισσότερους απελθόντες ταυτόχρονα, όταν οι προσευχές όλων των παρευρισκομένων προσφιλών προσώπων θα είναι ιδιαιτέρων ένθερμες, παρά να τελούνται ξεχωριστές, διαδοχικές κηδείες και να συντομεύονται οι λειτουργίες, εξ αιτίας έλλειψης χρόνου και ενέργειας, αφού κάθε λέξη της προσευχής για τον αναπαυθέντα είναι ό,τι μια σταγόνα νερό για τον διψασμένο. Κανονίστε οπωσδήποτε να εκείνη την ώρα να τα σχετικά με την τέλεση του σαρανταλείτουργου, δηλαδή καθημερινή μνημόνευση στη Θεία Λειτουργία σε όλη τη διάρκεια των σαράντα ημερών. Συνήθως στους ναούς όπου τελείται καθημερινά Θεία Λειτουργία, οι απελθόντες οι οποίοι έχουν κηδευτεί εκεί μνημονεύονται επί σαράντα και πλέον ημέρες. Εάν όμως η κηδεία γίνει σε ναό όπου δεν τελείται καθημερινά Θεία Λειτουργία, τότε οι ίδιοι οι συγγενείς θα πρέπει να φροντίσουν να ζητήσουν την τέλεση του 40ημέρου μνημοσύνου, οπουδήποτε τελούνται Θείες Λειτουργίες. Παρομοίως, είναι καλό να στέλνουμε εισφορές για μνημόνευση νεκρών σε μοναστήρια, όπως και στα Ιεροσόλυμα, όπου καθημερινά διεξάγεται προσευχή, στους Αγίου Τόπους. Αλλά η διαδικασία της 40ήμερης δέησης υπέρ των νεκρών πρέπει να ξεκινήσει αμέσως μετά τον θάνατο, όταν η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη βοηθείας από την προσευχή. Επομένως θα πρέπει να ξεκινούμε αυτό το μνημόσυνο στον κοντινότερο ναό όπου τελείται καθημερινά Θεία Λειτουργία.
Αξίζει λοιπόν να φροντίσουμε γι’ αυτούς που έφυγαν για τον άλλο κόσμο πριν από εμάς, προκειμένου να κάνουμε ό,τι μπορούμε για τις ψυχές ους, ενθυμούμενοι ότι «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί θα ελεηθούν».

Εδώ, νομίζω, είναι πιο σωστό να γράψουμε για το βιβλιο του πατρός Σεραφείμ Ρόουζ. Θα επανέλθω σε λίγο.

Ναι,ευχαριστω..

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ ισχυρίζεται σ' αυτό το βιβλίο του πράγματα που δεν τα δέχεται η Εκκλησία μας, όπως :

1. (σελ. 283) Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει τη δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες : Στο διάστημα των πρώτων δύο ημερών επιτρέπεται στη ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της έχει σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει τους Ουρανούς όπου θα λατρεύει τον Θεό όλων»
2. (σελ. 286) Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα) η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες που στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αντιλήψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα τελώνια, σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας.
3. (σελ. 290) Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα πού θα παραμείνει και μόνο τη τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του αγγέλου στον άγιο Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο - πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα αγγελικών ταγμάτων – πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή τα θαυμάσια του Παραδείσου και μόνο κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κόλασης, πριν τοποθετηθεί την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση νεκρών και την Τελική Κρίση.

Ο πρωτοπρεσβύτερος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου (της ενορίας μου) μου είπε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η Εκκλησία μας. Η ψυχή, αμέσως μετά τον θάνατο δεν τριγυρίζει, αλλά ανέρχεται προς τους ουρανούς και περνάει από τα τελώνια. Επειδή μετά τον επίγειο θάνατο η ψυχή ζει σε ένα περιβάλλον όπου δεν υπάρχει ο παράγοντας χρόνος, δεν μπορεί να πει κανείς το πότε, σύμφωνα με τον γήινο χρόνο, θα περάσει από τα τελώνια και πότε θα φτάσει στην μέση κατάσταση.

Ενισχυτικό του ότι η ψυχή του κεκοιμημένου, αμέσως μετά τον αποχωρισμός της από το σώμα πορεύεται προς τον ουρανό και - καθ' οδόν - περνάει από τα τελώνια είναι το απόσπασμα που παραθέτω :

Αποσπάσματα από το βιβλίο με τίλο : "ΑΜΩΜΟΙ ΕΝ ΟΔΩ ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ" του Ανδρέα Θεοδώρου, τ. καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κατά την ορθόδοξη παράδοση την ώρα του θανάτου γίνεται ο «τελωνισμός των ψυχών», ο εξονυχιστικός δηλαδή έλεγχος αυτών από τα πονηρά πνεύματα (τα τελώνια), τα οποία ζητούν να βρουν ερείσματα σ’ αυτές, δηλαδή ηθικά παραπτώματα και αμαρτίες, για να τις θέσουν υπό την κατοχή τους. Γύρω από την νεκρική κλίνη διεξάγεται ένας σφοδρότατος αγώνας μεταξύ των αγαθών και των πονηρών πνευμάτων, για τη διεκδίκηση της απερχόμενης ψυχής. Η αμαρτωλή και αμετανόητη ψυχή περιέρχεται υπό την εξουσία των πνευμάτων της ακαθαρσίας, τα οποία, με τη λυσσώδη μανία που τα διακρίνει διεκδικούν κι αυτές ακόμη τις δίκαιες και ενάρετες ψυχές. Αφού και τον Κύριο δεν δίστασαν πλησιάσουν, χωρίς όμως να βρουν τίποτε για τη στήριξη της σκοτεινής τους απαίτησης : «Έρχεται γαρ ο του κόσμου άρχων και εν εμοί ου έχει ουδέν» (Ιω. 14,30).
Η ψυχή τη στιγμή που αποχωρίζεται από το σώμα της βλέπει «τους φοβερούς και αγρίους και απηνείς και ανηλεείς και ατίθασους δαίμονας, ως Αιθίοπας ζοφώδεις (όψεις μαύρες) παρισταμένους». Και αν μεν είναι δίκαιη παραλαμβάνεται από τους αγίους αγγέλους. Ενώ όμως ανέρχεται δια του αέρος προς τα άνω, την άνοδό της εμποδίζουν τα τελώνια (πονηρά πνεύματα) κάθε ένα από τα οποία «προσφέρει τας οικείας αμαρτίας» των ψυχών, κυρίως όμως τα πάθη που προέρχονται από τις φυσικές αισθήσεις, την όραση, την ακοή, την όσφρηση και την αφή, ως επίσης και από κάθε άλλο αμάρτημα στο οποίο μπορεί να βρεθεί ένοχη η ψυχή, με σκοπό να εμποδιστεί η άνοδός της και να κατακρατηθεί. Κάθε δηλαδή αμαρτία έχει τους δικούς της «τελώνας και φορολόγους». Παράλληλα όμως και οι αγαθοί άγγελοι προσφέρουν τα αγαθά έργα των ψυχών. Σε περίπτωση που η ψυχή αποδειχθεί ενάρετη, οδηγείται από τους αγγέλους στην ανεκλάλητη χαρά του ουρανού (στη μέση, φυσικά, κατάσταση των ψυχών). Αν όμως ελεγχθεί ως αμαρτωλή, ζήσασα «εν αμελεία και ασωτία», θα ακούσει την δεινοτάτην εκείνην φωνήν : «αρθήτω ο ασεβής, ίνα μη ίδη την δόξαν Κυρίου» (Ης. 26,10) και θα παραλειφθεί από Αιθίοπες δαίμονες , οι οποίοι θα την ρίξουν στις φυλακές του Άδη (Βλ. Ν. Βασιλειάδη : Το μυστήριον του θανάτου, 1986, σελ. 358-364).