panagiotisspy έγραψε:costisk έγραψε:Στο καλύτερο το έκοψες, άντε γιατί σε δύο εβδομάδες πάω πρώτη φορά και η ιστορία αυτή ότι πρέπει ήταν για να αναπτερωθεί το ηθικό (όχι ότι δεν είναι αναπτερωμένο, αλλά λέμε)...
Τρομερή σύμπτωση! και εγώ πάω στις 21 του μήνα!
costisk έγραψε:
Κι εγώ με ένα φίλο μου 21 μπαίνουμε (Κουτλουμουσίου)...αλλά για τρεις μέρες μόνο δυστυχώς...(Δουλειές γαρ)...
Αφού μπαίνουμε την ίδια μέρα και μοιραζόμαστε και την ιστορία της πρώτης φοράς, μήπως να συναντιόμασταν, να σφίγγαμε ο ένας το χέρι του άλλου και να ακολουθούσαμε ο καθένας τον δρόμο του? Ετσι κι αλλιώς τα προγράμματά μας είναι άσχετα.
Καλό είναι νομίζω να μην χάνονται τέτοιες ευκαιρίες και συμπτώσεις.
Εννοείται πως όχι
Λοιπόν εγώ με ένα φίλο φεύγουμε με το ΚΤΕΛ, Σάββατο βράδυ 20 του μήνα, αλλάζουμε το πρωί λεωφορείο για Ουρανούπολη και μάλλον 08:45 (αν θυμάμαι καλά) φεύγουμε για Δάφνη. Πρώτη μέρα Κουτλουμούσι και Δεύτερη Παντοκράτορος. Τώρα πώς θα συναντηθούμε δεν έχω ιδέα
Ακόμα και αν δεν θέλαμε να συναντηθούμε, αυτό θα ήταν αδύνατον!
Και εγώ ανεβαίνω με 2 φίλους, με τα ίδια ακριβώς λεωφορεία και τις ίδιες ώρες! Χρειάζεται άραγε να κάνουμε κράτηση στα λεωφορεία από τώρα ίσως?
Βέβαια εμείς θάχουμε κάνει πριν, άλλες 6-7 ώρες για να φτάσουμε Αθήνα.
Το καραβάκι που ανέφερες είναι στις 9.45 και όχι 8.45.
Καλή αντάμωση λοιπόν και καλό προσκύνημα να έχουμε!
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
panagiotisspy έγραψε:
Ακόμα και αν δεν θέλαμε να συναντηθούμε, αυτό θα ήταν αδύνατον!
Και εγώ ανεβαίνω με 2 φίλους, με τα ίδια ακριβώς λεωφορεία και τις ίδιες ώρες! Χρειάζεται άραγε να κάνουμε κράτηση στα λεωφορεία από τώρα ίσως?
Βέβαια εμείς θάχουμε κάνει πριν, άλλες 6-7 ώρες για να φτάσουμε Αθήνα.
Το καραβάκι που ανέφερες είναι στις 9.45 και όχι 8.45.
Καλή αντάμωση λοιπόν και καλό προσκύνημα να έχουμε!
Τελικά μερικά πράγματα δεν γίνονται τυχαία
Από το ΚΤΕΛ μου είπαν πως πρέπει τρεις μέρες πριν να κάνω κράτηση και μετά εκεί τη μέρα της αναχώρησης να πάρω τα εισιτήρια...
Οπότε τα λέμε από κοντά, με το καλό
Εγώ πάντως όταν είχα πάει για πρώτη φορά στον Αγιον Ορος για ένα πράγμα μετάνιωσα πάρα πολύ.
Που πήρα μαζί μου το κινητό. Μέχρι και εκεί με ακουλούθησαν οι μπελάδες και τα προβλήματα μου. Δόξα σοι ο Θεός απαλλάχτηκα αργότερα με την Χάρη Του!
theodosis79 έγραψε:Εγώ πάντως όταν είχα πάει για πρώτη φορά στον Αγιον Ορος για ένα πράγμα μετάνιωσα πάρα πολύ.
Που πήρα μαζί μου το κινητό. Μέχρι και εκεί με ακουλούθησαν οι μπελάδες και τα προβλήματα μου. Δόξα σοι ο Θεός απαλλάχτηκα αργότερα με την Χάρη Του!
Εχεις δίκιο Θεοδόση! κι εγώ ποτέ δεν το παίρνω μαζί, παίρνω μόνο μια τηλεκάρτα του ΟΤΕ και χρησιμοποιώ τα καρτοτηλέφωνα, Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν αρκετά στο Ορος.
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
pepiixthis έγραψε:Μόνο μην φυγεις για Αγιο Ορος και δεν τελειωσεις την Ιστορια
ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ – ΑΓΑΠΗΤΗ ΠΕΠΗ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΞΙΩΘΩ ΝΑ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΩ!
ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ
Τελικά μου αρέσουν περισσότερο τα μικρά μοναστήρια. Ισως εκεί όπου περιορίζεται το εύρος του δραστικού χώρου του σώματος, ίσως εκεί να ανοίγει χώρος για να φτερουγίσει πιο εύκολα η ψυχή, να πλαταίνει ο δρόμος για το πνεύμα να απεραντωθεί!
Στην εμπασιά της μονής και αριστερά, μια πηγή με κρυστάλλινο νερό, στον ίσκιο μιας καρυδιάς. Το νερό της, σχεδόν δεν πίνεται! Τόσο παγωμένο είναι!
Επιδιδόμαστε στην αγαπημένη μας συνήθεια. Καφέ και τσιγάρο! Και βέβαια κουβεντούλα.
Η κουβέντα χωρίζεται σε δυό, ας τις πούμε, ενότητες.
Η πρώτη πνευματική,φιλοσοφική. Σαφέστατα επηρεασμένη από τα πρόσφατα γεγονότα. Συζητάμε για την γνώση και την πίστη. Αλλο να ξέρεις κάτι και άλλο να πιστεύεις κάτι. Κάθετί που αφορά την γνώση, αποδεικνύεται. Οπως επίσης αποδεικνύεται και το αντίθετό του.
Σε αντίθεση με την πίστη, που δεν αποδεικνύεται τίποτα. Για παράδειγμα, ποτέ δεν πρόκειται να αποδειχθεί ότι υπάρχει Θεός. Και βέβαια, απ την άλλη, ποτέ δεν θα αποδειχθεί και ότι δεν υπάρχει. Κανείς δεν λέει ¨ξέρω ότι υπάρχει”, απλά θα πει “πιστεύω σ Αυτόν”.
Η δεύτερη ενότητα της συζήτησης , πεζή μεν, αλλά και πρακτική. Πάμε για τέταρτη μέρα στο Ορος και ως τώρα δεν υπάρχει πουθενά δρόμος. Ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Ούτε τηλέφωνο. Στις Καρυές είχαμε δει μια ουρά προσκυνητών, να περιμένει στο μοναδικό τηλέφωνο με μετρητή, στο μικρό κατάστημα του ΟΤΕ. Οι μανάδες μας θα ανησυχούν για τους κανακάρηδες!
Ακόμα δεν υπάρχουν καθρέφτες. Πως θα ξυριστούμε? Δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε να κάνουμε μπάνιο.
Ενα άλλο πρόβλημα, είναι τα κουνούπια που μας έχουν διαλύσει! Αυτά τα φιδάκια που ανάβουμε, πολύ λίγο τα ενοχλούν! Τρομερά κουνούπια! Απίστευτη ράτσα εντόμων ευδοκιμεί στο Αγιο Ορος! Ισως λόγω του ελάχιστου αριθμού των κατοικούντων εδώ, να είναι πολύ πεινασμένα, μόλις απαντήσουν άνθρωπο, τον ρημάζουν στο τσίμπημα!
Βαρειά η καλογερική, λέει αστεϊζόμενος ένας μας. Πράγματι, πολύ βαρειά. Ασήκωτη!
Τίθεται για πρώτη φορά το θέμα να φύγουμε απ το Ορος.
Δεν θέλουμε όμως να φύγουμε! Αυτός ο παράξενος τόπος, που ήρθαμε απλά να τον κάνουμε χάζι, έχει κάτι γοητευτικά χαλαρωτικό από τη μια, μια ένταση που σε ξεσηκώνει απ την άλλη.
Ενα άλλος λόγος που αποτρέπει τις σκέψεις της φυγής απ το Αγιο Ορος, είναι μια νέα πρόκληση που έχουμε μπροστά μας.
Το μονοπάτι για τη Λαύρα!
Και τι δεν λένε γι αυτό! Δύσκολο, μακρύ, ανεβαίνει ψηλά στον αυχένα του Αθωνα και ξανακατεβαίνει. Σε κάποια σημεία σε μπερδεύει. Καπου ίσως νάχει κλείσει κιόλας απ τη βλάστηση.
Είμαστε νέοι και με αρκετή ενέργεια μέσα μας, για να αφήσουμε αυτή την πρόκληση να πέσει κάτω! Αύριο θα πάμε στη Λαύρα! Απ το μονοπάτι!
Μας λένε ότι αν ο καιρός είναι καλός θα περάσει το καΐκι απ τον αρσανά, να περιμένουμε να δούμε τον καιρό και βλέπουμε.
Οχι! Θα φύγουμε τα ξημερώματα απ το μονοπάτι, έρθει δεν έρθει καΐκι, δεν μας νοιάζει!
Ολα κύλησαν ήσυχα στην πανέμορφη Καρακάλλου. Στον εσπερινό, στην τράπεζα. Η γλυκειά κούραση και η αυριανή προσμονή, μας έστειλαν για ύπνο,σχεδόν με τη δύση.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Τελικά μου αρέσουν περισσότερο τα μικρά μοναστήρια. Ισως εκεί όπου περιορίζεται το εύρος του δραστικού χώρου του σώματος, ίσως εκεί να ανοίγει χώρος για να φτερουγίσει πιο εύκολα η ψυχή, να πλαταίνει ο δρόμος για το πνεύμα να απεραντωθεί!
Στην εμπασιά της μονής και αριστερά, μια πηγή με κρυστάλλινο νερό, στον ίσκιο μιας καρυδιάς. Το νερό της, σχεδόν δεν πίνεται! Τόσο παγωμένο είναι!
Επιδιδόμαστε στην αγαπημένη μας συνήθεια. Καφέ και τσιγάρο! Και βέβαια κουβεντούλα.
Η κουβέντα χωρίζεται σε δυό, ας τις πούμε, ενότητες.
Η πρώτη πνευματική,φιλοσοφική. Σαφέστατα επηρεασμένη από τα πρόσφατα γεγονότα. Συζητάμε για την γνώση και την πίστη. Αλλο να ξέρεις κάτι και άλλο να πιστεύεις κάτι. Κάθετί που αφορά την γνώση, αποδεικνύεται. Οπως επίσης αποδεικνύεται και το αντίθετό του.
Σε αντίθεση με την πίστη, που δεν αποδεικνύεται τίποτα. Για παράδειγμα, ποτέ δεν πρόκειται να αποδειχθεί ότι υπάρχει Θεός. Και βέβαια, απ την άλλη, ποτέ δεν θα αποδειχθεί και ότι δεν υπάρχει. Κανείς δεν λέει ¨ξέρω ότι υπάρχει”, απλά θα πει “πιστεύω σ Αυτόν”.
Η δεύτερη ενότητα της συζήτησης , πεζή μεν, αλλά και πρακτική. Πάμε για τέταρτη μέρα στο Ορος και ως τώρα δεν υπάρχει πουθενά δρόμος. Ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Ούτε τηλέφωνο. Στις Καρυές είχαμε δει μια ουρά προσκυνητών, να περιμένει στο μοναδικό τηλέφωνο με μετρητή, στο μικρό κατάστημα του ΟΤΕ. Οι μανάδες μας θα ανησυχούν για τους κανακάρηδες!
Ακόμα δεν υπάρχουν καθρέφτες. Πως θα ξυριστούμε? Δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε να κάνουμε μπάνιο.
Ενα άλλο πρόβλημα, είναι τα κουνούπια που μας έχουν διαλύσει! Αυτά τα φιδάκια που ανάβουμε, πολύ λίγο τα ενοχλούν! Τρομερά κουνούπια! Απίστευτη ράτσα εντόμων ευδοκιμεί στο Αγιο Ορος! Ισως λόγω του ελάχιστου αριθμού των κατοικούντων εδώ, να είναι πολύ πεινασμένα, μόλις απαντήσουν άνθρωπο, τον ρημάζουν στο τσίμπημα!
Βαρειά η καλογερική, λέει αστεϊζόμενος ένας μας. Πράγματι, πολύ βαρειά. Ασήκωτη!
Τίθεται για πρώτη φορά το θέμα να φύγουμε απ το Ορος.
Δεν θέλουμε όμως να φύγουμε! Αυτός ο παράξενος τόπος, που ήρθαμε απλά να τον κάνουμε χάζι, έχει κάτι γοητευτικά χαλαρωτικό από τη μια, μια ένταση που σε ξεσηκώνει απ την άλλη.
Ενα άλλος λόγος που αποτρέπει τις σκέψεις της φυγής απ το Αγιο Ορος, είναι μια νέα πρόκληση που έχουμε μπροστά μας.
Το μονοπάτι για τη Λαύρα!
Και τι δεν λένε γι αυτό! Δύσκολο, μακρύ, ανεβαίνει ψηλά στον αυχένα του Αθωνα και ξανακατεβαίνει. Σε κάποια σημεία σε μπερδεύει. Καπου ίσως νάχει κλείσει κιόλας απ τη βλάστηση.
Είμαστε νέοι και με αρκετή ενέργεια μέσα μας, για να αφήσουμε αυτή την πρόκληση να πέσει κάτω! Αύριο θα πάμε στη Λαύρα! Απ το μονοπάτι!
Μας λένε ότι αν ο καιρός είναι καλός θα περάσει το καΐκι απ τον αρσανά, να περιμένουμε να δούμε τον καιρό και βλέπουμε.
Οχι! Θα φύγουμε τα ξημερώματα απ το μονοπάτι, έρθει δεν έρθει καΐκι, δεν μας νοιάζει!
Ολα κύλησαν ήσυχα στην πανέμορφη Καρακάλλου. Στον εσπερινό, στην τράπεζα. Η γλυκειά κούραση και η αυριανή προσμονή, μας έστειλαν για ύπνο,σχεδόν με τη δύση.
Ξημερώματα, μόλις άνοιξε η πύλη, φύγαμε. Δεν πήγαμε στην ακολουθία,ούτε στην τράπεζα. Θέλαμε να κερδίσουμε όσο περισσότερο χρόνο γινόταν, προτού σηκωθεί ο ήλιος. Οι μέρες ήταν ζεστές, καύσωνας επικρατούσε.
Μετά από πολλές ώρες φτάσαμε στη Λαύρα. Εχοντες βιώσει εμπειρία απερίγραπτη, ασύλληπτη!
Ηταν πράγματι εκπληκτική η πεζοπορία μας στο μαγικό εκείνο μονοπάτι! Ξεκινώντας και περπατώντας για αρκετή ώρα παράλληλα με την ακτογραμμή, αλλά σε αρκετό ύψος απ αυτήν, έφτανες κάποτε στο αγίασμα του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου.
Εκεί ξαπόσταινες για ένα ικανό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια, το μονοπάτι είχε αρκετές αυξομειώσεις στην κλίση του, διαβαίνοντας λαγκάδια και ρέματα. Πολλές φορές συναντούσες νερά τρεχούμενα, κάποιων των οποίων, ο όγκος ήταν μεγάλος. Χείμαρροι, μικρά ποταμάκια, κατέβαιναν απ τα φαράγγια του Αθωνα. Ο παράδεισος επί της γης!
Σε μια περίπτωση ο όγκος του νερού ήταν αρκετά μεγάλος, τόσο όσο θα μπορούσες να κολυμπήσεις κιόλας! Αν βέβαια άντεχες σε συνθήκες Σιβηρίας!
Η υδάτινη θερμοκρασία ήταν τόσο χαμηλή, που τα πόδια αμέσως μούδιαζαν όταν τολμούσες να τα βυθίσεις μέσα. Βόρειος Πόλος! Η μάλλον καλύτερα Νότιος Αθως!
Σε κάποια σημεία, σε κάποιες διχάλες και σταυροδρόμια, το λιγότερο εμφανές, το λιγότερο βατό και λιγότερο προσιτό τμήμα του μονοπατιού, ήταν τελικά το σωστό, αυτό που έπρεπε να ακολουθηθεί. Πώς να το συμπεράνεις όμως αυτό, πώς να το ξέρεις? Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, συνηθίζαμε να στέλνουμε έναν μας μπροστά, ο οποίος σαν ιχνηλάτης τρόπον τινά, έκανε μια πρόχειρη αναγνώριση και φώναζε από κάποια απόσταση “είναι οκ, ελάτε”, ή επέστρεφε, έχοντας χωθεί προηγουμένως σε πυκνή βλάστηση, ή μην βρίσκοντας κάποια σαφή συνέχεια του δρόμου.
Ηταν ομολογουμένως κουραστική, εξαντλητική και μακρά η πορεία προς τη Λαύρα. Ξεθεωθήκαμε! Αλλά φτάσαμε!
Οταν φανερώθηκε μπροστά μας το επιβλητικό, το μέγιστο του Ορους λαμπρό οικοδόμημα της μονής, ένα “Δόξα Σοι ο Θεός” ήρθε στα χείλη! Κι ας μην γνώριζε και πολλά ο νους, τότε, για την Δόξα αυτή.
Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, πολύ κοντά στη μονή, συναντήσαμε έναν μοναχό.
Ευλογείτε!
Ο Κύριος! Από που έρχεστε?
Από Καρακάλλου.
Μπράβο! Χαρά στο κουράγιο σας!
Ανοίγω μια παρένθεση
Μεγάλη τιμή και ευλογία αποτελεί για μας, το ότι μας αξίωσε ο Θεός να διαβούμε εκείνο το μονοπάτι. Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που θα το κάναμε αυτό.
Και αυτό διότι εκείνο το μονοπάτι, που το περπάτησαν Αγιοι, αυτοκράτορες, που και ο ίδιος ο Αγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, στον ίσκιο του βαδίζοντας θαυματούργησε με την βοήθεια της Θεοτόκου και χτυπώντας με το ραβδί του τον βράχο, ξεπήδησε το Αγίασμα, εκείνο το μονοπάτι, που με τα ίδια τα χέρια τους το φτιάξανε οι καλόγεροι της παλιάς εποχής, χύνοντας ποταμούς ιδρώτα και που -πόσες φορές άραγε?- λέγοντας την ευχή, κουβαλούσαν τις πέτρες των καλντεριμιών του και των όμορφων μικρών γεφυριών του, εκείνο το ίδιο μονοπάτι που απ την ίδρυση της Μ. Λαύρας το 963, χάραζε διακριτικά και ωραία την νοτιοανατολική πλευρά του Αθωνα, εκείνο το μονοπάτι, επρόκειτο να αντικατασταθεί από έναν άχαρο χωματόδρομο, έναν πλατύ δρόμο, που μετέτρεψε σε κρανίου τόπο, ένα μεγάλο μέρος της περιοχής.
Το μεγαλύτερο μέρος του μονοπατιού αυτού, έμελλε να παραδοθεί, στην ανελέητη ισχύ των εκρήξεων της δυναμίτιδας. Εμελλε να παραδοθεί στα σιδερένια δόντια των φοβερών μηχανοκίνητων θηρίων, εκσκαφέων και μπουλντοζών. Τα άσπλαχνα ερπυστριοφόρα τέρατα, με τα ατσαλένια νύχια τους θα ξεθεμελίωναν τις αρχαίες πέτρες των καλντεριμιών. Θα γκρέμιζαν τα απείρου κάλλους χιλιόχρονα γεφυράκια. Θα αφάνιζαν μια για πάντα, από το πρόσωπο της γης, την ατραπό εκείνη που συνέδεε για αιώνες ολόκληρους, την απομακρυσμένη Αγία Μονή με τις Καρυές.
Είμαι βέβαιος, ότι από κάπου ψηλά απ το βουνό, ή πίσω απ τις φυλλωσιές της πλαγιάς, ο Κτήτωρας της Λαύρας και ιδρυτής του Αγίου Ορους Αθανάσιος, θα παρακολουθούσε την ολοκλήρωση του έργου της πυρίτιδας και των μηχανημάτων. Ακούγοντας τις ανατριχιαστικές κλαγγές των μετάλλων και τους άγριους βρυχηθμούς των κινητήρων.
Ο δρόμος για την Λαύρα έπρεπε να γίνει, αυτό εννοείται. Η μονή είναι πολύ απομακρυσμένη, ενώ επικρατούσε και λειψανδρία τότε.
Αλλά όπως αργότερα εκφράστηκε και μάλιστα εκ μέρους και των ίδιων των μοναχών, έπρεπε να υπάρξει λίγη παραπάνω σπουδή και προσοχή στην μελέτη και στην χάραξη.
Ετσι ώστε το ωφέλιμο (δηλαδή ο δρόμος), να μην φθείρει ανεπανόρθωτα το τερπνό (το μονοπάτι).
Μήπως όμως αλήθεια αντιστρέφονται οι αποδέκτες των επιθέτων ωφέλιμο και τερπνό? Μήπως το τερπνό είναι ο δρόμος άραγε? Δεν ξέρω.
Αρκετά με την γκρίνια όμως. Στο κάτω κάτω είναι τόσο ανεξάντλητες οι ομορφιές του Ορους, που κι αν χάθηκε μία, δεν πειράζει. Δεν βαριέσαι, κατά το ελληνικότερον.
Σίγουρα πάντως δεν ευθύνονται γι αυτό, ούτε οι μοναχοί, ούτε το ίδιο το Αγιο Ορος.
Κλείνει η παρένθεση.
Ενας κόσμος ολόκληρος η Λαύρα. Σαν μεσαιωνικό ελληνικό χωριό. Με 3 μεγάλες εκκλησίες και πλήθος παρεκκλησίων. Με μια εντυπωσιακή τράπεζα πολλών αιώνων.
Δυό θεόρατα κυπαρίσσια έξω απ την πύλη του Καθολικού, φυτεμένα εδώ και χίλια χρόνια!
Στο αντικρινό δέντρο επάνω, ένα σύστημα περίεργων ξύλινων πλήκτρων, που πιέζονται από χέρια και πόδια ταυτόχρονα, συνδεδεμένα με διαφόρων μεγεθών και οξύτητας ήχου καμπανάκια, καλούν μοναχούς και προσκυνητές στα γεύματα και τις ακολουθίες.
Στο πρώτο πάτωμα, αριστερά ανεβαίνοντας τα σκαλάκια, το αρχονταρίκι. Ο πατήρ Βασίλειος, τόσο φιλόξενος και πρόσχαρος! Καφεδάκια, λουκούμι, ρακές, κρύο νερό.
Και πατρικές νουθεσίες.
Μας μιλάει για την εξομολόγηση με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο.
Οι άνθρωποι από την φύση τους, είναι δεδομένο ότι θα υποπέσουν κάποιες φορές σε λάθη, σε αμαρτήματα.
Το ζήτημα είναι όταν πέφτει κάποιος, να μπορεί μετά να σηκωθεί. Να μην παραμένει πεσμένος. Αυτό γίνεται με την εξομολόγηση, με το ξαλάφρωμα της ψυχής από το βάρος.
“Να πέφτετε μεν,αλλά τσακ! Αμέσως να σηκώνεστε! Να μην μένετε κάτω!”, μας έλεγε χαμογελώντας, ωσάν να γνωριζόμασταν χρόνια!
Το απογευματάκι πήγαμε κοντινούς περιπάτους.
Προς τα δυτικά της μονής, στον δρόμο προς Αγία Αννα, υπήρχαν πολλές καλύβες. Στον κήπο μιας απ αυτές, ένας ηλικιωμένος μοναχός, σκάλιζε το χώμα. Μόλις μας είδε, μας κάλεσε.
Μας ρώτησε από που είμαστε, πως μας λένε, με τι ασχολούμαστε. Το όνομά του είτε δεν το ρωτήσαμε, είτε δεν το θυμάμαι. Μας έδωσε ένα δωράκι, κάτι μικρές χάρτινες εικονίτσες.
Μετά μας ρώτησε αν διαβάζουμε καθόλου πνευματικά βιβλία. Η απάντηση δεν μπορούσε παρά να είναι η αλήθεια. Οχι!
Είπε τότε: Θα δώσω αυτό το βιβλίο σε όποιον από σας κάνει τον κόπο να το διαβάσει. (Νομίζω ήταν η Καινή Διαθήκη).
Οπως είναι φυσικό, αρνηθήκαμε ευγενικά, λέγοντας ότι το πιθανότερο είναι να μην το κάνουμε, δεν θα μπορούσε κανείς να υποσχεθεί ότι θα το διαβάσει.
Λέει τότε: Ας το πάρει κάποιος με την προϋπόθεση ότι θα διαβάζει που και που, μία μόνο παράγραφο.
Μα και πάλι φαινόταν, αμφίβολη εξ ημών η τήρηση της δέσμευσης.
Ο γέροντας απτόητος, το δίνει σε έναν μας λέγοντας: Πάρτο εσύ και μια φορά την ημέρα, απλά να το ανοίγεις και χωρίς να διαβάσεις τίποτα, να το ξανακλείνεις αμέσως, αυτό είναι αρκετό.
Είναι πραγματικά απίστευτο! Αλλά και πάλι δυστυχώς, με κατεβασμένο κεφάλι, ο εν λόγω φίλος, παραδέχτηκε ότι δεν μπορεί ούτε καν αυτό,
να το θεωρήσει εφικτό από μέρους του!
Φύγαμε από την καλύβα του γέροντα, αφού μας ευλόγησε σταυρώνοντάς μας με τα δάχτυλά του. Χωρίς το βιβλίο, αλλά με πολλές σκέψεις και ερωτήματα του ενός στον άλλον και του καθενός προς τον εαυτό του.
Ξημέρωσε το άλλο πρωί.
Τίθεται το θέμα να μείνουμε και δεύτερη μέρα στη Λαύρα. Για δύο λόγους. Ο πρώτος ότι το βράδυ έχει αγρυπνία, θα έρθει πολύς κόσμος επί τούτου. Ο άλλος λόγος, ότι το αυριανό καραβάκι που θα έρθει στον αρσανά, θα κάνει τον περίπλου του Αθωνα, θα καβατζάρει Ακραθω και Νυμφαίο και θα δέσει για διανυκτέρευση στον αρσανά της Σκήτης της Αγίας Αννης.
Ολα μάς πηγαίνουν αίσια! Εκεί που λέμε, ωραία ήταν, μια χαρά, ας φύγουμε τώρα απ το Ορος, όλο εμφανίζονται σειρές ευχάριστων συμπτώσεων, ιδιαίτερων και ενδιαφερουσών εκδοχών, οι οποίες κεντρίζουν ξανά το ενδιαφέρον, για μια ακόμα παράταση της παραμονής μας στον Αθω!
Θα μείνουμε λοιπόν και σήμερα! Ενημερώνουμε σχετικά τον αρχοντάρη. Ξεκούραστοι και ευδιάθετοι περπατούμε έξω από την μονή. Καθόμαστε στο γοητευτικό κιόσκι δίπλα στην πύλη, έχει δροσούλα, αύρα πελαγίσια. Τσιγάρα το ένα πάνω στο άλλο και καφές. Η ομορφότερη καφετέρια σε ολόκληρο τον κόσμο, λέει κάποιος προσκυνητής, που κάθεται κι αυτός εκεί!
Ενας καλόγερος έρχεται και μας ρωτά αν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι. Αυτονόητο είναι να δεχτούμε!
Αυτή τη φορά η δουλειά είναι σκληρούτσικη. Δυτικά της μονής, υπάρχουν σε παράταξη πολλές σειρές ντοματιές. Πρέπει να μαζέψουμε ντομάτες.
Παίρνουμε τελάρα και κοφίνια και σκυφτοί ξεκινάμε αράδα αράδα, να αλαφρώνουμε τα φυτά απ το βάρος τους και όταν γεμίζει ένα ένα τελάρο, το μεταφέρουμε σε συγκεκριμένο σημείο. Κάθε γεμάτο τελάρο θάναι πάνω κάτω 25-30 κιλά. Μούσκεμα στον ιδρώτα, κάτω απ το λιοπύρι του Ιουνίου, φορώντας στο κεφάλι κάτι ψαθάκια που μας δώσανε, τελειώνουμε τη δουλειά μετά από κανά δύωρο. Βαρειά η καλογερική! Βαρειααααά!
Πέρασε η ώρα.
Αργά αργά μπαίνουμε στο καθολικό για την αγρυπνία. Σκοτάδι. Σιγή.
Ακούγεται μέσα στην ησυχία χαρακτηριστικά, το σύρσιμο των ποδιών των μοναχών και των αρκετών προσκυνητών που έχουν συρρεύσει για τη γιορτή, καθώς και ο λεπτός και μυστηριακός ήχος του θροΐσματος των ράσσων των καλογέρων.
Στο φως ενός και μόνο κεριού αρχίζει η αγρυπνία.
Κάτι, που όποια και αν είναι η ιδιοσυγκρασία του καθενός, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον αγγίξει, είναι το τελετουργικό. Η ακολουθία αρχίζει στο σκοτάδι, μετά με ένα μόνο κερί, μετά με περισσότερα, ακολουθεί η αφή ενός καντηλιού, δύο, τριών, κι άλλων κεριών κι άλλων καντηλιών.
Στα μισά της λειτουργείας έχουμε την πλήρη σχεδόν φωταψία του ναού. Μετά αρχίζει πάλι η αντίστροφη πορεία. Ενα ένα φως σβήνει, και το πέπλο του σκοταδιού, σιγά σιγά ξαναπέφτει στο καθολικό, με το πέρας της τελετουργίας.
Οσο για το μελωδικό μέρος, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Οι φωνές απ τα ψαλτήρια, σαν αγγελικά αηδόνια του παραδείσου! Αν τα αυτιά του ανθρώπου αποκτούσαν ποτέ δικιά τους θέληση και αυτάρκεια, μπορώντας να αποκοπούν από το σώμα, θα περνούσαν ολόκληρη τη ζωή τους, μέσα σε κάποιον Αγιορείτικο ναό, όπου τελείται αγρυπνία!
Δεν άντεξα να παρακολουθήσω ολόκληρη την ακολουθία. Κόντεψε να με πάρει ο ύπνος στο στασίδι.
Ξημέρωσε πάλι.
Η πανηγυρική τράπεζα τελείωσε. Φάγαμε πεντανόστιμο ψάρι.
Κατεβαίνουμε στον αρσανά για να πάρουμε το καΐκι. Λίγο πριν τη θάλασσα ένας περίεργος πύργος από μπετόν, ξενίζει το μάτι. Δεν ταιριάζει καθόλου με την μορφολογία των κτισμάτων του Ορους.
Είναι παλιός πύργος μεν, αλλά προφανώς, για να μην καταρρεύσει το πάνω τμήμα του, υποχρεώθηκαν να μπαλώσουν την κατάσταση πρόχειρα.
Απετέλεσε για κάποιο διάστημα, χώρο στέγασης στρατιωτικού σώματος, πού είχε παλιότερα έδρα την περιοχή.
Ηρθε το καΐκι, δυσκολεύεται τρομερά να μπει στο λιμανάκι, ίσα ίσα που χωράει, περνώντας σε απόσταση αναπνοής απ τα βράχια.
Ξεκινάμε, ανοιγόμαστε.
Να ο Ακραθως. Λίγο πριν, ψηλά, το μοναστηριακού τύπου οικοδόμημα, της Ρουμάνικης Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου.
Να τα καλύβια της Βίγλας.
Φτάνουμε στον κάβο, πλησιάζουμε.
Το τοπίο έχει μια τραχύτητα, μιαν άγρια ομορφιά!
Τα πρώτα βράχια μοιάζουν με ξυράφια, καλά ακονισμένα απ τον άνεμο κι απ τα άγρια χτυπήματα των μανιασμένων κυμάτων. Ξεκινώντας απ τα απύθμενα βάθη, φτάνουν στην επιφάνεια και σαν κοφτερές λεπίδες, σηκώνονται σε μεγάλο ύψος πάνω απ το νερό.
Εδώ σ αυτές τις ίδιες ξέρες, 25 αιώνες πριν, κομματιάστηκε ο Περσικός στόλος! Ούτε ψύλλος στον κόρφο των Περσών ναυτών!
Θεόρατοι, απολύτως κάθετοι, γρανιτένιοι όγκοι, υψώνονται κατακόρυφα, εκατοντάδες μέτρα πάνω απ τα κεφάλια μας. Ψηλά, που και που διακρίνονται κάποια ασκηταριά, τα πιο πολλά ακατοίκητα.
Συνεχώς κοιτάζουμε προς τα πάνω, σε βαθμό που να σε πονά ο σβέρκος από την έκτασή του!
Κάποια στιγμή χωρίζουν λιγάκι τα βράχια, ένας μικρός όρμος, να τα Καυσοκαλύβια! Θαυμάσια εικόνα χωριού από το παρελθόν!
Στα δρομάκια του ανάμεσα, διακρίνονται από μακρυά, κάποιες μαύρες φιγούρες μοναχών που περπατούν, ή που στέκονται αγναντεύοντας το καΐκι μας.
Να σε λίγο και τα Κατουνάκια πάνω απ τα βράχια, εκεί που σταματά η καθετότητα της πέτρας και σχηματίζεται ένα μικρό ίσιωμα.
Να και τα τρομερά Καρούλια! Επιφωνήματα έκπληξης και δέους στην θέα τους! Λαξευμένα στον βράχο σπιτάκια, σπηλιές κλεισμένες μπροστά για προστασία απ τα στοιχεία της φύσης, φρικτά παραπήγματα -στοιχειώδης έννοια καταλύματος, για ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει εντελώς την ανάγκη φροντίδας του σώματος- σιδερόσκαλες και σκοινιά ανάμεσα στα βράχια και στα φοβερής και απόκοσμης όψης, πρόχειρα ανθρώπινα κατασκευάσματα!
Τι θέληση αλήθεια και τι πίστη, χρειάζεται κανείς, για να ζει εδώ!
Πλησιάζουμε, να και η Αγία Αννα.
Πολύ μεγάλη Σκήτη!
Τεράστια η απόσταση και η διαφορά ύψους, ανάμεσα στο χαμηλότερο και στο πιο ψηλό κελλί!
Αποβίβαση.
Κοιτάζω επάνω.
Γολγοθάς! Πώς θ ανέβουμε εκεί πάνω? Είναι και καταμεσήμερο!
Βάζω ως ορόσημο ένα πορφυρού χρώματος κτίσμα, εκεί είναι το Κυριακό της Σκήτης, εκεί θα μείνουμε.
Αρχίζει η ανάβαση.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
[quote="zefs2008"]συνεχίζεται συνεχίζεται αλλα δεν τελείωνει ποτέ!
