5η. Αγωνίζου, παιδί μου, όπως φέρης καρπούς εις την ψυχήν σου, διότι αναλόγως των κόπων του έκαστος θα λάβη και θέσιν κοντά εις τον Κύριον Ιησούν. Μη φοβού, θα διέλθωμεν δια πυρός και ύδατος, δηλαδή δια πυρός μεν, όταν οι πειρασμοί, μας φαίνωνται ωσάν φωτιά εις την ενέργειάν των, ως οι αισχροί λογισμοί, του μίσους, του φθόνου κ.λ.π., δι’ ύδατος δε, όταν μας έρχωνται οι λογισμοί απογνώσεως και απελπισίας, που βυθίζουν την ψυχήν ως εις ύδατα. Μετά την διέλευσιν του πυρός και του ύδατος θα μας αναβιβάση εις την πνευματικήν αναψυχήν της απαλλαγής εκ των χαμαιζήλων λογισμών και εις την χαριζομένην εκ της χάριτος απάθειαν.
===============================================
=============================================== β΄) Περί Βίας, Ανδρείας και Αυταπαρνήσεως
6η. Παιδί μου, να είσαι σιωπηλός, ταπεινός, υπήκοος μέχρι θανάτου, να είσαι έτοιμος να θυσιασθής εις το να κόψης το θέλημά σου, έστω και εάν αυτό σου φανή σωστόν μαρτύριον, αυτό σημαίνει αυταπάρνησις. Όταν αυτά τα φυλάξης, μη φοβήσαι τίποτε, κανένα κακόν, ούτε από τους δαίμονας ούτε από τους ανθρώπους, διότι όποιος φυλάσσει τα θεία προστάγματα και ο Θεός φυλάσσει αυτόν από κάθε κακόν. Να μην είσαι απότομος εις τας απαντήσεις σου, εις ό,τι δε σε ελέγχουν λέγε «ευλόγησον».
===============================================
=============================================== β΄) Περί Βίας, Ανδρείας και Αυταπαρνήσεως
7η. Μας πλανά ο διάβολος και λησμονούμεν ότι οφείλομεν να βιαζώμεθα, διότι περνούν αι ημέραι και σιγά-σιγά πλησιάζομεν εις τον θάνατον προς απαρηγόρητον μεταμέλειαν. Βιασθήτε, τέκνα μου, ο καιρός περνά, προσέχετε τους εαυτούς σας. Ο διάβολος δεν νυστάζει, αλλά γρηγορεί και μάχεται ποίον να καταπίη. Παιδιά μου, προσέχετε μη χάσωμεν τας αθανάτους και πολυτίμους ψυχάς μας, που δεν είναι άξιοι μύριοι κόσμοι να τας αντικαταστήσουν. Σκεφθήτε το φοβερόν βήμα του Χριστού μας, πως μέλλει να ευρεθώμεν όλοι γονατιστοί, αναμένοντες την τελευταίαν απόφασιν, που θα καθορίση το αιώνιον μέλλον μας!
===============================================
=============================================== β΄) Περί Βίας, Ανδρείας και Αυταπαρνήσεως
8η. Εις τον αγώνα, εις τον καιρόν της πάλης, ο δαίμων σαϊτεύει ισχυρά και πληγώνει, και προσπαθεί να πείση την ψυχήν, ότι είναι αδύνατον να υποχωρήση το πάθος, ώστε να ατονίση τον αγωνιστήν, να χάση το σθένος και να παραδοθή. Εάν όμως ο αγωνιστής, αντιληφθή τον δόλον και υπομείνη και ανδρειωθή και είπη: «Ζωή ή θάνατος», ζωή εν τω Θεώ, παρά ζωή μετά αμελείας και κατακρίσεως της συνειδήσεως και εάν με τοιαύτην γνώσιν και ανδρείαν αντιπαρατάξηται, ο βύθιος δράκων ο καταπίνων την οικουμένην εν τη πονηρία αυτού φεύγει άχρι καιρού. Όχι ότι δειλιάζει, αλλά δια να μη προξενήση στεφάνους τω αγωνιστή, διότι βλέπει τον ζήλον του Θεού κύκλω αυτού.
===============================================
=============================================== β΄) Περί Βίας, Ανδρείας και Αυταπαρνήσεως
9η. Διατί αφήνεις, παιδί μου, «ξέφραγο το αμπελάκι σου»; Διατί αμελείς να περιφρουρήσης τον καρπόν, που με τόσον αγώνα απέκτησες; Διατί το σκυλί, τον ζήλον της ψυχής, το άφησες νηστικό και δεν είχε την δύναμιν να υλακτή, όπως απομακρύνη τους ληστάς και τα άγρια ζώα; Ελησμόνησες ότι εις τους βιαστάς η βασιλεία του Θεού δίδεται; Δεν εσκέφθης, ότι το πυρ το αιώνιον εκδέχεται τους αμελείς εις την καλλιέργειαν της ψυχής; Ανάστα, τι καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι. Ξύπνα και κράξε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν και διέγειρόν με προς την σην εργασίαν, όπως την οφειλήν μου αφήσης ως φιλάνθρωπος».
Ο Αγωνοθέτης αοράτως πάρεστι, διαβλέπων τον αγώνα εκάστης ψυχής και αναμετρά τα βραβεία που θα δώση. Ας ζηλεύσωμεν τους στεφάνους και αγώνα καλόν ας αγωνισθώμεν και κατά τον ζήλον και η απόκτησις των βραβείων. Θυμήσου, παιδί μου, την προσπάθειαν που είχες εις τα γράμματα, το πώς να αναδειχθής άριστος μαθητής. Τούτο κάμε και εις την πνευματικήν παιδείαν, εις την όντως φιλοσοφίαν, εις την κατάκτησιν της ευσεβείας, εις την αύξησιν της πίστεως, εις την αγνότητα των ηθών. Η ανάδειξις της κοσμικής μαθήσεως, μπορεί να γίνη εμπόδιον εις την ψυχήν, ενώ ενταύθα, εις την πνευματικήν ανάδειξιν, αναπτέρωσις προς ουράνιον ύψος. Αγωνίζου, παιδί μου, δια τον Χριστόν μας. Άλλοι Τον υβρίζουν δι’ έργων αισχρουργούντες, συ δε δόξασον Αυτόν εν τη στιλπνότητι της διανοίας σου εξ αισχρών λογισμών! Δίωξε κάθε σκέψιν, που θα σου μολύνη την διάνοιαν και την καρδίαν, άτινα ηγιάσθησαν εν τω καιρώ του θείου λουτρού δια του ενοικήσαντος εν ημίν Αγίου Πνεύματος. Φοβού τον Θεόν και αύτη εστίν η όντως Σοφία. «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» ( Παροιμ. 1,7 ). Μη φοβού απειλάς λογισμών δαιμονίων, αλλά στήριξον βραχίονα ισχύος σου επί τον Θεόν, τον σώζοντά σε από ολιγοψυχίας και καταιγίδος. Θάρσει και βάδιζε ως ανήρ δυνάμεως, κατέναντι της άνω Ιερουσαλήμ και το φως αυτής υπαντήσει σε εν αγαλλιάσει.
===============================================
=============================================== β΄) Περί Βίας, Ανδρείας και Αυταπαρνήσεως
10η. Έλαβα το γράμμα σου, παιδί μου. Κράτα γερά, σφίξε καλά τον εαυτόν σου εις τον καλόν αγώνα, διότι η πάλη δεν γίνεται δια την απόκτησιν υλικών πραγμάτων, αλλά δια την επιτυχίαν ουρανίου κληρονομίας και δη της του Θεού! Και καθώς μας λέγει ο Απόστολος Παύλος «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» ( Α Κορ. 2,9 ). Επίσης και ότι ουκ εισίν άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς τα ανωτέρω ουράνια αγαθά. Και αν, τέκνον, δεν αγωνισθώμεν καλώς και νομίμως, τότε μας αναμένουν δυστυχώς τα αντίθετα των αγαθών, κακά, κόλασις, δυστυχία, καταδίκη αιωνία και συναυλία μετά των δαιμόνων άνευ τέλους! Μάχου γενναία και μη φοβού την δύναμιν των παθών που βλέπεις εντός σου. Διότι η χάρις παρακολουθεί όχι το μέγεθος των παθών, όσον την ημετέραν βίαν και βάσει ταύτης ποιεί και την έκβασιν. Πρόσεχε την αρχήν που έβαλες, δηλαδή μην αμελήσης αυτήν την μικράν βίαν που κάμνεις, διότι και μέχρι αυτής δια να φθάσωμεν, πόσος χρόνος εχρειάσθη. Λοιπόν μη στρέψης οπίσω, βάδιζε σταθερά εμπρός, βλέπε άνω, ιδέ τον ουρανόν πως λάμπει, σε περιμένει, σου έχει ετοιμάσει μονήν αιωνίαν! Ο Χριστός σε αναμένει να σε στεφανώση, παρακολουθεί τον αγώνα σου. Σφίξε όσον δύνασαι τον εαυτόν σου, μόνον το σφίξιμο σώζει. Μην απελπίζεσαι βλέποντας την δύναμιν των παθών και των δαιμόνων, δεν αδυνατεί παρά τω Θεώ παν ρήμα. Κοντά εις τον Θεόν τίποτε δεν είναι ακατόρθωτον, διο θάρσει και μη δειλιάζης, Κύριος περί ημών πολεμήσει και ημείς σιγήσομεν. Ο θάνατος έρχεται άδηλος. Εδώ εις την Πορταριά μία γυναίκα τρώγουσα το μήλο της, απέθανε. Μία μοναχή εις άλλο μοναστήρι απέθανεν αιφνιδίως μέσα εις πέντε λεπτά. Έγινε νεκροψία και δεν ευρέθη από τι εκοιμήθη. Πρόσεχε, παιδί μου, ο Θεός διατάσσει και αναχωρεί πας άνθρωπος προς Αυτόν. Άράγε πότε θα διατάξη να παρουσιασθώμεν και ημείς ενώπιόν Του; Ας είμεθα έτοιμοι, δια να μη ταραχθώμεν, αν ίσως έξαφνα μας καλέση. Τετρακόσια τα μάτια σου, παιδί μου, μη ξεφύγης από την αρχήν που έβαλες, μάλλον πρόσθες αγώνα επί αγώνος, ίνα φθάσης σεσωσμένος εις τον θρόνον του Θεού.
===============================================
=============================================== β΄) Περί Βίας, Ανδρείας και Αυταπαρνήσεως
11η. Αγωνίζου επί των πνευματικών επάλξεων διότι ο αγώνας μας είναι δια την κατάκτησιν του Ουρανού. Τι ωραιότερον πνευματικού αγώνος! Σκέψου δια τους νικητάς της αμαρτίας, τι εμβατήρια θα κάμουν οι Άγγελοι εις τον ουρανόν και τι δόξαν θα αναπέμψουν, αφού δια μόνον την επιστροφή του ενός αμαρτωλού γίνεται πανήγυρις χαράς ανάμεσα στους Αγγέλους. Προς τι λοιπόν η αμέλεια; Οι κόποι δεν είναι τίποτε, απέναντι των αγαθών, των φυλασσομένων εις την ουράνιον Βασιλείαν! Ποίος σοφός και συνήσει ταύτα; Ποίος θα είναι εκείνος που θα σηκώση την σημαίαν της επαναστάσεως και θα ηχήση ως λέων βρυχώμενος εναντίον του εχθρού και θα πάρη την νίκην; Εμπρός λοιπόν, τέκνον. Ανδρίζου, θάρσει, ο Κύριος μεθ’ ημών. Σφίξε καλά την ταπείνωσιν, άρπαξε την προσευχήν, περιζώσου την μελέτην. Τρέξε με θάρρος, φώναζε την ευχήν, «Επί Σε Κύριε, ήλπισα, μη με καταισχύνης, επί Σε τας ελπίδας μου ανατίθημι». Άλειψον τον ηγεμόνα λογισμόν σου, εγώ μετά σου, ενισχύων σε δια της πτωχής μου προσευχής.
===============================================
=============================================== β΄) Περί Βίας, Ανδρείας και Αυταπαρνήσεως
12η. Πρέπει, παιδιά μου, με πάσαν θυσίαν του ιδίου θελήματος και των επιθυμιών μας, να κηρύξωμεν πόλεμον με τον διάβολον, τον κόσμον και τας κακάς κλίσεις και αδυναμίας μας. Πρέπει να φύγη ο παλαιός άνθρωπος των παθών από την καρδίαν μας και να γεννηθή ο κατά Θεόν άνθρωπος, δηλαδή η απάθεια και η καθαρότης τόσον της καρδίας, όσον και του σώματος. Αγωνισθήτε με θάρρος και με ελπίδα εις τον Θεόν. Ο διάβολος με τας επιθυμίας του κόσμου θα σας προσβάλη ενίοτε, πλην όμως εσείς να κατέχετε θέσιν αγρύπνου στρατιώτου, ώστε να μη νυστάξετε πνευματικόν νυσταγμόν και σας σκοτώση ο διάβολος. Προσέχετε, διότι ο αντίδικος ωρύεται αγρίως ποίον να κατασπαράξη με την ατίμωσιν εις τα πάθη.
===============================================
=============================================== β΄) Περί Βίας, Ανδρείας και Αυταπαρνήσεως
13η. Βία παντοτινή χρειάζεται, ίνα μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού, ως αι μωραί παρθένοι, αλλά η πνευματική μας βία να ανάπτη πάντοτε την λαμπάδα, ώστε να ίδωμεν τον Χριστόν εισερχόμενον εις τον νυμφώνα, δια να συνεισέλθωμεν μαζί εις τον αιώνιον γάμον του Αρνίου! Θάρρος, παιδί μου, υψηλά το κεφάλι εναντίον του εχθρού, διότι είμεθα στρατιώται του μεγάλου Βασιλέως, που εθριάμβευσεν εις το μέτωπον του ιερού Γολγοθά. Αν νικηθώμεν ποτέ, πάλιν ας σηκωθώμεν και ας αναλάβωμεν τα όπλα, αφού δέσωμε τα τραύματά μας, πάλιν με ανδρείαν και με καρδίαν στερεάν. Έχοντες τέτοιον αρχιστράτηγον νικηφόρον και ημείς θα νικήσωμεν με την δύναμιν του Χριστού μας, αρκεί πνεύμα ταπεινοφροσύνης να κατοική εις τας ψυχάς μας.
===============================================
=============================================== β΄) Περί Βίας, Ανδρείας και Αυταπαρνήσεως
14η. Μη χάνης το θάρρος σου, παιδί μου, όσον και αν μαίνεται ενίοτε η τρικυμιώδης θάλασσα των ποικίλων πειρασμών. Συ αναλογίζου, ότι όλα αυτά και άλλα πιο πολλά, δεν είναι άξια να μας εμποδίσουν από την χάριν του Θεού και την αγάπην Του. Αν μεγαλώση, παιδί μου, ο πόθος του Χριστού μας μέσα μας, τότε όλα τα σκάνδαλα θα γίνουν πολύ μικρά και ευκολοπέραστα. Όταν λείπη η αγάπη και ο πόθος προς τον Χριστόν μας, τότε μας γίνονται δυσκολοβάστακτα και ποτίζουν τας ημέρας μας με δάκρυα πύρινα. Ναι, παιδί μου, τον Ιησούν ας επικαλούμεθα, έως ότου ανάψη η φλόγα Του μέσα μας και τότε όλα τα ζιζάνια θα γίνουν στάκτη. Μνημόνευε ότι οφείλομεν να σηκώνωμεν καθ’ ημέραν Σταυρόν, που σημαίνει θλίψεις, κόπους, πειρασμούς και κάθε δαιμονικήν ενέργειαν, διότι ποίος άγιος διήλθεν τον επίγειον δρόμον και τα σκοτεινά μονοπάτια άνευ θλίψεων και κινδύνων; Και αν ημείς εκλήθημεν τον ίδιον δρόμον να περιπατήσωμεν, τι παράδοξον συναντώμεν; Εφ’ όσον με τον διάβολον επελέξαμε να παλαίσωμεν, τι να απορούμεν εις τα της πάλης; Εμπρός ας έχωμεν αναμμένην της προθυμίας την λαμπάδα και ας αναμένωμεν με υπομονήν και ανύστακτο μάτι την έλευσιν του Κυρίου Ιησού.
===============================================
