Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Κάποια νύχτα, ενώ προσευχόταν [ο άγιος Άνθιμος ο Κουρούκλης από την Κεφαλλονιά ο αόμματος] μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, αποκοιμήθηκε καταπονημένος.
Τότε αξιώθηκε να δει την ακόλουθη οπτασία. Παρουσιάστηκαν μπροστά του δύο λαμπροφόροι νέοι, οι οποίοι του είπαν:
– Άνθιμε, ακολούθησέ μας για να σε οδηγήσουμε εκεί που μας διέταξε η Κυρία του παντός.
Όταν πέρασαν από σκοτεινούς και δυσώδεις τόπους, όπου ακούγονταν οιμωγές και θρήνοι αυτών που προγεύονταν την κόλαση, ο Όσιος ολιγοψύχησε.
Όμως οι Άγγελοι που τον συνώδευαν, του έδωσαν θαρρος και τον οδήγησαν σε τόπο φωτεινότατο και ευωδέστατο.
Εκεί σε θρόνο υψηλό, αντίκρισε την υπερτέραν πάσης κτίσεως Υπεραγία Θεοτόκο.
Σπεύδοντας να προσκυνήσει την Μητέρα του Θεού, άκουσε την βροντερή φωνή Της να τον καθηλώνει στην θέση του.
Μακριά, μακριά από μένα, διότι εναντίον του συμφέροντός σου με παρακαλείς συνεχώς για να σου δώσω το φως των οφθαλμών σου.
Την φοβερή εκείνη ώρα παρουσιάστηκαν δύο άλλο φωτοειδείς νέοι*, οι οποίοι κάνοντας εδαφιαία μετάνοια στην Βασίλισσα του κόσμου, είπαν παρακλητικά:
– Δέσποινα και Κυρία του παντός, για το αίμα που χύσαμε υπέρ του γλυκυτάτου Υιού σου και Δεσπότου ημών, και για την αγάπην την οποία έχεις προς Αυτόν, δέξου τον δούλον σου Άνθιμο, ο οποίος έχει σκοπό να κτίσει Μοναστήρια προς τιμήν μας.
Τότε οδήγησαν με σεβασμό τον Όσιο μπροστά στην Θεομήτορα, η οποία του είπε:
– Άνθιμε, εγώ για την μεγάλη σου ευλάβεια και για τις πολλές σου παρακλήσεις, αποφάσισα να σου δώσω λίγο φως.
Γνώριζε όμως, ότι εάν λάβεις αυτό το πρόσκαιρο, θα στερηθείς το αιώνιο.
Ο Όσιος αμέσως δέχτηκε με ταπείνωση και δάκρυα χαράς την απόφαση αυτή, παρακαλώντας την Υπεραγία Θεοτόκο να πρεσβεύει στο θρόνο της Χάριτος για το συμφέρον της ψυχής του, ώστε να καταταχθεί εις τας αιωνίους Μονάς, όπου οι δίκαιοι αναπαύονται.
Έτσι ο μοναχός Άνθιμος παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του αόμματος.
Χειραγωγός και βακτηρία του ήταν πλέον η Παναγία μας, στο θέλημα της οποίας έδειξε άκρα υπακοή.
Εάν γαρ και πορευθώ εν μεσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι Συ μετ’ εμού ει. και· Κύριος φωτισμός μου και Σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου, από τίνος δειλιάσω;
Προσευχήθηκε με ταπείνωση ο ασθενής και εξουθενημένος Άνθιμος.
* Οι άγιοι Γεώργιος και Παρασκευή.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κανέλλου, «Όσιος Άνθιμος ο εκ Κεφαλληνίας, ο τυφλός ιεραπόστολος του Αιγαίου».

[toula]

Το σκοτάδι, ως συνέπεια της πτώσεως του ανθρώπου, δεν βγάζει ποτέ στο φως.
Το φως διαλύει το σκοτάδι, διότι το σκοτάδι είναι ανυπόστατο, δεν έχει ουσία.
Υπάρχει όμως μία περίπτωσις την οποία πανσόφως εκμεταλλεύεται ο παντουργός Θεός για το καλό μας, βγάζοντας και από το κακό καλό, από το σκοτάδι φως.
Πώς;
Δια της μετανοίας.
Βλέπω την κακία μου, την αμαρτία μου,μετανοώ, κλαίω, θρηνώ, οδηγούμαι στον Θεόν, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, νήφω, καρτερώ, και μέσα μου καλλιεργείται ο καινούργιος άνθρωπος που βγαίνει από την μετάνοια.
Άρα, το καλό δεν βγαίνει από το κακό, αλλά από την μετάνοια, που είναι άλλος νους, ο νους που τον παρέχει ο Θεός μέσα στην καρδιά.
Όποιος είναι θυμώδης, ας στρέψη όλον τον θυμό, όλη την εσωτερική ένταση του προς τη αγάπη του Θεού, προς την ειρήνη, προς τα σωτήρια λόγια, προς το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν», χρησιμοποιώντας όποιον τρόπο τον βοηθεί.
Κάποιος το έλεγε, κτυπώντας τα χέρια του. Τον είδα και τον ρώτησα:
Τί κάνεις εκεί; Και μου απήντησε:
Είχα μάθει με τα μηχανήματα να κουνώ τα χέρια μου και δεν μπορώ τώρα να κάνω αλλοιώς.
Μπράβο, του λέγω, συγχαρητήρια. Βλέπετε πως το κακό, ο θόρυβος, που είναι το
χειρότερο κακό, μπορεί να βγάλει και καλό;
Κάποιος θαλασσινός το έλεγε, έχοντας την εντύπωση ότι έπιανε τα κουπιά, γι' αυτό και κουνούσε τα χέρια του.
Πραγματικά έπιανε το κουπί, τον Χριστόν.
Άρα, το παν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Ό,τι μας δίνει ο Θεός, ότι μας κάνουν οι άλλοι, ότι παθαίνουμε μέσα μας και γύρω μας, όλα είναι μεταγωγικά προς τον Θεόν.
Τόσο απέραντη είναι η αγάπη του Θεού.
Μόνον τα αποβράσματα του εγώ μας δεν είναι σωτήρια. Αυτά μας απομακρύνουν από τον Θεόν.
Γέρων Αιμιλιανος Σιμωνοπετρίτης.
«Λόγος περί νήψεως»

[toula]

«Σας υπόσχομαι ότι θα προσεύχομαι για σας ως τον τάφο και, αν ο Κύριος δώσει σε μένα τον άθλιο τέτοια χάρη, τότε και μετά τον θάνατό μου θα προσεύχομαι για σας, ως την πιο αγαπητή και συγγενή σε μένα ψυχή».
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

[toula]

Αγιότητα, αδερφοί μου,
δεν είναι να γίνεις αλάνθαστος.
Δεν είναι να γίνεις άμεμπτος.
Δεν είναι να γίνεις άνθρωπος
που δεν κάνει σφάλματα.
Άγιος δεν είναι αυτός.
Άγιος είναι αυτός που μετανοεί.
Αυτός είναι ο άγιος, ο ταπεινός και μετανοών.
Διότι κανένας δεν είναι αλάνθαστος
και κανένας δεν είναι άμεμπτος
και κανένας δεν είναι αναμάρτητος.
Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, όλοι κάνουμε λάθη πολλά και μεγάλα.
Θα μας σώσει όχι η αναμαρτισία μας, που δεν μπορεί να γίνει ποτέ, ούτε ο αλάνθαστος βίος, που δεν μπορεί να γίνει ποτέ, θα μας σώσει η μετάνοια που προέρχεται από την ταπείνωση.
Και όταν ο Χριστός μάς λέει να γίνουμε τέλειοι δεν εννοεί να γίνουμε αλάνθαστοι αλλά να γίνουμε ταπεινοί άνθρωποι.
«Μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ.»
Μητρ. Λεμεσού Αθανάσιος.

[toula]

Είστε πικραμένη επειδή ο Θεός δεν ακούει τις προσευχές σας!
Μην πικραίνεστε μ’ Εκείνον, από τον οποίο έχουμε και το είναι και τη ζωή και την αναπνοή και το λογικό, και όλα.
Σας παρακαλώ, μην παραπονιέστε για Εκείνον, που έχει χιλιάδες φορές περισσότερο δίκαιο να παραπονεθεί για μας μπροστά στους αγγέλους και τους αγίους Του.
Ακόμα κι αν ο Κύριος δεν εκπληρώνει όλες τις προσευχές μας, εκείνες που φέρνουν στην ψυχή μας καρπό, κάνοντας τις ψυχές μας πλουσιότερες και πιο ώριμες.
Αυτό είναι το μυστήριο, που γνώρισαν οι πνευματικοί εξερευνητές του εαυτού τους.
Ας πούμε ότι όποιος σπέρνει το σιτάρι και προσεύχεται ο σπόρος να φέρει καρπό.
Αντί καρπού φυτρώνει χορτάρι.
Αυτός πάλι προσεύχεται για καρπό. Αλλά αντί του καρπού από το χόρτο μεγαλώνει καλάμι και στάχυ.
Αυτός πάλι προσεύχεται για καρπό.
Και τελικά, τα καλάμια γεμίζουν σιτάρι, και ωριμάζει, και πέφτει στην καρδιά του προσευχόμενου.
Όλες οι πραγματικές μας προσευχές εν καιρώ θα φέρουν τον καρπό τους.
Όπως λέει ο Ρώσος ποιητής Βγιαζέμσκι:
Και την αίθρια ημέρα και κάτω από την καταιγίδα,
κατά τη συνάντηση της ευτυχίας ή της ανάγκης
να περάσει πάνω σου η σκιά του σύννεφου
ή το φως των αστεριών,
προσευχήσου!
Προσευχήσου! Από την άγια προσευχή
Ωριμάζουν μέσα μας οι μυστικοί καρποί.
Ο Θεός μας όρισε την προσευχή όχι προκειμένου να μάθει τί χρειαζόμαστε- αφού γνωρίζει και πριν τη σύλληψή μας, τί θα χρειαστούμε σε κάθε λεπτό της ζωής μας- αλλά προκειμένου οι ψυχές μας , υπό τις ακτίνες της προσευχής, να μεγαλώνουν, να ευρύνονται, να υψώνονται και να ωριμάζουν.
Εάν , προς στιγμή, δεν απαντά στις προσευχές , σημαίνει ότι δεν επιθυμεί να γίνει σε μας εκείνο που εμείς θέλουμε, αλλά εκείνο που Αυτός θέλει.
Σ’ αυτήν την περίπτωση επιθυμεί για μας και μας προετοιμάζει για κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο από εκείνο που εμείς στην προσευχή Του ζητάμε.
Γι’ αυτό πρέπει με ταπεινοφροσύνη να ολοκληρώνουμε κάθε προσευχή με τη φράση: « Πατέρα, ας γίνει το θέλημά σου, όχι το δικό μου».
Επιστολή
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Στην μοναχική κυρία για την προσευχή.
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’, Εκδόσεις «Εν πλω», Σελ. 79-80)

[toula]

Ο Κύριος μακροθυμεί μαζί μας, ωσότου δεχθούμε την παιδεία Του και αφεθούμε στα κραταιά χέρια Του.
Όταν παραδοθούμε σε Αυτόν, επιτελεί μεγάλα και θαυμαστά στην ψυχή.
Ώσπου όμως να φθάσουμε σε αυτό το σημείο, συχνά αισθανόμαστε τα χέρια Του σκληρά πάνω μας, καθώς μας αναπλάθουν, για να ζήσουμε αενάως ενώπιον του Προσώπου Του.
Όποιος κατανοήσει το μυστήριο αυτό, δεν αποκάμνει στις θλίψεις, αντιθέτως, πάντοτε κατεργάζεται τρόπους να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο στη γνώση των οδών της σωτηρίας, για να αναπτύξει θερμότερη σχέση με τον Σωτήρα Κύριο.
Όσο πιο τέλεια παραδίδεται ο άνθρωπος στο θείο θέλημα, τόσο πιο άφθονα ο Θεός εμφανίζεται σε αυτόν, γεγονός που το παρατηρούμε στη διάρκεια των αιώνων να λαμβάνει χώρα σε όσους εκζητούν το Πρόσωπό Του.
(Μοναχισμός. Το περιεκτικό χάρισμα του Αγίου Πνεύματος., Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας (Ζάχαρου), σελ.345, 351)

[toula]

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
«Ως γλυκέα τω λάρυγγί μου τα λόγια σου, υπέρ μέλι τω στόματι μου».
Δεν λέει σαν μέλι, αλλά υπέρ μέλι τω στόματι μου, για να δείξει την εξαιρετικά μεγάλη γλυκύτητα που έχουν τα λόγια του Θεού.
Να διαβάζετε και, όταν βρίσκετε κάτι καλό, να μου το λέτε κι εμένα.
Κάντε μια ελεημοσύνη σ’ εμένα τον διψασμένο και πεινασμένο!..
Εάν, λοιπόν, ζητήσεις «μεγάλη τη φωνή» την επίγνωση του Θεού, θα σου τη δώσει ο Θεός.
Κι όταν λέει «μεγάλη τη φωνή», δε θέλει να πει μεγαλοφώνως, δυνατά, αλλά εννοεί εσωτερική φωνή.
Όπως συνέβη με τον Μωυσή, που, πιεζόμενος από τους Ισραηλίτες κατά την έξοδό τους από την Αίγυπτο, φώναζε δυνατά τον Κύριο, αλλά νοερώς, εσωτερικά.
Και τότε ο Κύριος, του μίλησε και του είπε: «Τι βοάς προς με; ».
Καταλάβατε;
Η επίγνωσις του Θεού δίδεται από τον Κύριο.
Λες το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» και, όταν έλθει ένας λογισμός, πρέπει να φωνάξεις: «Κύριε Ιησού Χριστέ…» για να υπερφαλαγγίσεις τον άλλο, τον κακό.
Θα σας πω κάτι, για να το καταλάβετε πιο καλά. Κάθεστε δίπλα σε μια λίμνη ήρεμη. Πετάτε μια πετριτσα, κάνει κύματα.
Στη συνέχεια πετάτε μιαν άλλη, πιο μεγάλη, τα κύματα γίνονται πιο μεγάλα και καλύπτουν, υπερφαλαγγίζουν τα μικρά.
«Νόει α λέγω;»
Όλες τις μεγάλες αλήθειες θα τις γνωρίσετε μελετώντας την Αγία Γραφή και τους Πατέρες.
Εκεί κρύβεται όλη η σοφία.
Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τη Γραφή, παρά μόνον εκείνος που ξέρει όλη τη Γραφή.
Έτσι θα είσαστε και έτοιμοι να δίδετε λόγον παντί τω αιτούντι.
(από το βιβλίο «Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι», Σελ 594, Ι.Μ. Χρυσοπηγής Χανίων.)

[toula]

Μετά από λίγη ξεκούραση, επέστρεψε και τι να δει!
Ένα τεράστιο και τρομερά δηλητηριώδες φίδι Κροταλία στο σημείο όπου δούλευε, να τον κοιτάει ακριβώς και να συρίζει απειλητικά.
Αν τον δάγκωνε, δε θα μπορούσε να βρει καμιά βοήθεια σε αυτό το έρημο μέρος.
Τότε πήρε το φτυάρι και, κάνοντας το σημείο του σταυρού, με ένα χτύπο έκοψε το κεφάλι του φιδιού.
Αυτό το περιστατικό, βεβαίως, συγκλόνισε τον Ευγένιο.
Από το άγχος του κάθισε καταγής, κάτω από το δέντρο, σαν να λαγοκοιμήθηκε και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδε τον πνευματικό του πατέρα, τον Άγιο Ιωάννη της Σαγκάης, που τότε είχε κοιμηθεί ήδη. Χάρηκε πολύ και ρώτησε:
– Σεβασμιώτατε, θα συνεχίζετε να είστε δίπλα μου;
Ο Σεβασμιώτατος τον κοίταξε με πολλή γλυκύτητα και έγνεφε καταφατικά το κεφάλι.
Τότε, ο Ευγένιος του έκανε και άλλες ερωτήσεις, στις οποίες πήρε και απαντήσεις. Όλες αυτές οι απαντήσεις αργότερα επαληθεύτηκαν.
Οι εγκαταβιούντες στη Σκήτη τα έκτιζαν όλα μόνοι τους.
Μπροστά τους, όμως, είχαν ένα μεγάλο πρόβλημα: η Σκήτη βρισκόταν σε βουνό, όπου δεν υπήρχε νερό.
Ακόμα και να πιεις μόλις ένα ποτήρι νερό ή να βράσεις νερό για τσάι, έπρεπε να κουβαλάς νερό μαζί σου και από μακριά.
Το Ίδρυμα του Αγίου Ιωάννη τους πρότεινε να καλέσουν ειδικό για να εκτιμήσει, αν υπάρχει δυνατότητα σε αυτό το ύψος να κάνουν γεώτρηση για να βρουν νερό.
Όταν βρήκαν τον ειδικό, αυτός τους όρισε το μέρος όπου μπορούσαν να κάνουν γεώτρηση. Τότε, από το Ίδρυμα του Αγίου Ιωάννη έστειλαν τραπεζική επιταγή για τη δαπάνη της γεώτρησης.
Το συνολικό ποσό ήταν 3642 δολάρια και 60 σεντς. Τόσα κατάφεραν να συγκεντρώσουν.
Όταν το κτίσιμο της Σκήτης ήταν μόλις στην αρχή, ο πατήρ Σεραφείμ, Ευγένιος ακόμα τότε, είχε πάει εκεί για να βάλει τα θεμέλια του τυπογραφείου.
Έσκαβε για πολλή ώρα το χώμα για να τοποθετήσει εκεί τα τσιμεντένια μπλοκ και είχε κουραστεί πολύ.
Οι εργάτες πήγαν εκεί, έκαναν τη γεώτρηση και έβαλαν την αντλία.
Όταν έστειλαν το λογαριασμό για τις εργασίες, διαπιστώθηκε ότι το ποσό ήταν ακριβώς αυτό που είχε σταλεί με την επιταγή της δωρεάς.
Ήταν εκπληκτικό!
Τα ποσά συνέπεσαν ακριβώς, λες και ο ίδιος ο Άγιος Ιωάννης της Σαγκάης, όπως, άλλωστε, και είχε υποσχεθεί, ήταν δίπλα στο πνευματικό του παιδί.
Μαρία Κόταρ
Ετοίμασε τη δημοσίευση η Όλγα Ροζνιόβα
Μετάφραση από τα ρωσικά για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα.

[toula]

Οι Μοναχές της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδας της Αίγινας, πέντε μήνες μετά την κοίμηση του Γέροντά τους και Ιδρυτή της Μονής, αγίου Νεκταρίου ήθελαν να κτίσουν προς τιμή του ένα μαρμάρινο κενοτάφιο πάνω από τον τάφο του.
Η Ηγουμένη της Ιεράς Μονής, Γερόντισσα Ξένη, δίσταζε αρχικά να ανοίξει τον τάφο γιατί είχε λογισμούς για την κατάσταση στην οποία θα έβρισκαν το σκήνωμα του Αγίου.
Μήπως, δηλαδή, βρισκόταν σε σήψη και εξέπεμπε δυσοσμία.
Τους λογισμούς της αυτούς η Γερόντισσα δεν τους είπε, όμως, σε κάποιον άλλο.
Τις επόμενες μέρες μια μοναχή της Μονής είδε στον ύπνο της τον Σεβασμιότατο ο οποίος της είπε:
– Τι κάμνεις;
– Καλά δι ευχών σας Σεβασμιώτατε.
Και της λέει ο άγιος Νεκτάριος, όπως είχε συνήθεια και εν ζωή:
– Σκύψε να σε σταυρώσω.
Αφού έσκυψε η μοναχή και την σταύρωσε της είπε:
– Μύρισέ με να δεις, μυρίζω;
Αφού του αποκρίθηκε ότι δεν μυρίζει, της λέει ξεκάθαρα:
– Βρωμώ;
Εκείνη του απάντησε:
– Ποιος λέει ότι βρωμάτε Σεβασμιότατε; Πώς είναι δυνατόν να βρωμάτε;
– Η Γερόντισσα το λέει αυτό.
– Ποια Γερόντισσα; τον ρώτησε η αδελφή.
– Η Γερόντισσα Ξέννη, η Ηγουμένη.
Κοίταξέ με λοιπόν, μου λείπει τίποτε;
Και της έδειξε και τα χέρια και τα πόδια και την πλάτη του, και της λέει:
– Δεν είμαι ολόκληρος;
– Ολόκληρος είσαστε, του είπε η μοναχή.
Μετά από λίγες μέρες που ανοίχθηκε ο τάφος, το σώμα του αγίου βρέθηκε αδιάφθορο και ακέραιο!
Και μάλιστα ευωδίαζε!
Ο άγιος έμοιαζε σαν να κοιμόταν.
Το κεφάλι, τα πόδια και τα χέρια του ήταν ευλύγιστα και πραγματικά το σώμα του έμοιαζε σαν το σώμα κάποιου που κοιμάται!
Από το βιβλίο του Αγιορείτη Μοναχού Αβιμέλεχ του Κρητός, “Βιογραφία Μητροπολίτου Πενταπόλεως, εν μακαρία τη λήξει Σεβασμιωτάτου Νεκταρίου” που εκδόθηκε στο στο τυπογραφείο Αγαθοκλή Παπαδημητρίου, Βόλος, 1921 .

[toula]

«Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Ματθ. 7:14).
Τα χρόνια όμως περνούν και εγώ διαρκώς πονάω.
Πολλές φορές σφίγγω τα δόντια μου, μουγγρίζω, ίνα υπομείνω τους πόνους, και μένω και άυπνος.
Νομίζω πως δοκιμασίαν από τον Θεόν διέρχομαι.
Και τώρα προχωρώ στο κυρίως θέμα μου, και άκουσε, μικρή Δασκαλίτσα.
Είναι τώρα 7-8 μήνες που με επλησίασεν ο Θεός πλέον δεξιά.
Μου άνοιξε τα μάτια της ψυχής και είδα πόσο ωφελούμαι από αυτήν την πληγήν, πόσος μισθός με περιμένει, πόσον κερδίζω.
«Σε ευχαριστώ μυριάδες φορές, Θεέ μου.
Δεν θα παύσω να σε δοξολογώ, εφ’ όσον ζω σε αυτόν τον κόσμον, να Σε υμνώ, να Σε προσκυνώ, γι’ αυτήν την πληγήν που μου έδωσες.
Η αμέτρητος, η ακατανόητος σε βάθος και σε ύψος αγάπη Σου, εκεί μου την φανέρωσες, εκεί μου την έδειξες.
Δόξα τη δόξη Σου – Δόξα τη αγάπη Σου – Δόξα τη ευσπλαχνία Σου. Δόξα τω απείρω ελέει Σου.
Δόξα σοι – Δόξα σοι – Δόξα σοι.
Εκεί μέσα, σε αυτήν την πληγήν είσαι κρυμμένος.
Μα τόσο πολύ με αγάπησες;
Εμένα την βρώμα, την δυσωδίαν;
Μα τι καλό έκαμα και τόσο πολύ με αγάπησες δίδοντάς μου αυτήν την πληγήν;
Ως δείγμα της μεγάλης Σου αγάπης;»
Και αυτό το κύμα εκράτησε τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έπειτα έφυγε.
Πετούσα από χαρά ανέκφραστη, κολυμβούσα σε πελάγη πνευματικής ευτυχίας και τα όμοια ταύτης.
Και αυτό το κρατώ ως βάση, ως θεμέλιο στις διάφορες θλίψεις, στα διάφορα βάσανα αυτής της ψεύτικης ζωής, της επιγείου.
Και κατά συνέχειαν σου λέω ότι, όταν πονώ, κατά βάθος μάλλον χαίρομαι.
Και όταν οι πόνοι μου ελαττώνονται μάλλον λυπούμαι, αλλά δεν αδιαφορώ και δια την θεραπείαν των.
Τώρα λοιπόν καταλαμβάνω εκ πείρας, γιατί οι Άγιοι έχαιρον εις τας θλίψεις Των.
Και γιατί ο κορυφαίος των Αποστόλων εκαυχάτο εις τας θλίψεις Του, εις τας ασθενείας Του, εις τον σταυρόν Του.
Και γιατί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επαινεί περισσότερον τον πολύαθλον Ιώβ εις την υπομονήν που έδειξε εις τας πληγάς του, παρά εις τον προηγούμενόν του βίον, που ήτο και δίκαιος και ευσεβής και ελεήμων και φιλόξενος.
Τώρα λοιπόν καταλαμβάνω εκ πείρας, διατί οι Άγιοι δια θλίψεων εδοκιμάσθησαν, εάν αγαπούν τον Θεόν, και Αυτός ο Θεός διατί λέει:
«Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Ματθ. 7:14).
Απόσπασμα επιστολής Οσίου Εφραίμ Κατουνακιώτη.