"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Δόγμα σημαίνει ότι δέχομαι τον Θεό "καθώς εστίν".
Τον δέχομαι προσωπικά, ελεύθερα, με μία βουληφόρο πίστη.
Εκούσια καθιστώ τον εαυτό μου, την καρδιά μου, δοχείο, για να το γεμίσω με τον λόγο του Θεού.
Γέροντας Αιμιλιανός (+)

Δύο σκοπούς έχει η εξομολόγηση: "Ο ένας είναι να ευχαριστήσουμε τον Θεό για τα αγαθά που μας έχει χαρίσει.
Ο άλλος γίνεται για έλεγχο και εξέταση εκείνων που κακώς πράξαμε."
Γιατί εξομολόγηση λέγεται και η απαρίθμηση των θείων ευεργεσιών με ευχαριστία από όσους ευεργετήθηκαν, αλλά και η φανέρωση των σφαλμάτων τους από τους ενόχους.
Και οι δύο τρόποι φέρνουν ταπείνωση.
Γιατί και εκείνος που ευχαριστεί για τα καλά και εκείνος που εξετάζει τον εαυτό του για τα κακά που έπραξε, ταπεινώνονται.
Ο πρώτος κρίνει τον εαυτό του ανάξιο για τα καλά που του έδωσε ο Θεός· ο δεύτερος παρακαλεί να λάβει την άφεση των αμαρτιών του.
Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής

"Πολλές φορές, το μαρτύριο του Πνευματικού Πατέρα είναι, ή να καταστραφεί ο ίδιος ριψοκινδυνεύοντας, ή να καταστραφεί το έργο του, μένοντας σε εξωτερικούς νόμους και κανονισμούς.
Υπάρχουν Πνευματικοί Πατέρες, οι οποίοι για να είναι “ασφαλείς” οι ίδιοι, τηρούν το γράμμα του Νόμου.
Και αυτό οπωσδήποτε τούς δίνει μια “ασφάλεια”!
Όμως, πιο ασφαλείς είναι εκείνοι οι Πνευματικοί που ριψοκινδυνεύουν για την αγάπη του αδελφού και κάνουν οικονομία, βιώνοντας το Πνεύμα του Νόμου.
Κάνοντας οικονομία, μέσα από καρδιακή προσευχή, αισθάνονται ακριβώς ότι για την αγάπη του αδελφού “παρέβησαν” το γράμμα του κανόνος. Και αυτός ο έλεγχος τούς κρατά στην Ταπείνωση· η οποία Ταπείνωση φέρνει Χάρη.
Αντίθετα, αυτοί που δικαιώνουν τους εαυτούς τους ως “τηρητές” του Νόμου, δυσκολεύονται στην σωτηρία.
Και όσοι δε Πνευματικοί Πατέρες είναι υπερβολικά αυστηροί, αυτοί δεν μπορούν να κρατήσουν κοντά τους, τους ανθρώπους· ούτε και μπορούν να τους βοηθήσουν".
Όσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

«Πόσοι χριστιανοί λένε ότι πιστεύουν στόν Θεό χωρίς πραγματικά νά πιστεύουν.
Πόσα στόματα μένουν σιωπηλά, όταν είναι ανάγκη νά υπερασπισθούν τή δόξα τού Θεού καί τών Αγίων του, ενώπιον τών "υιών τού αιώνος τούτου" πού τή βλασφημούν!
Πολλοί λένε ότι πιστεύουν στόν Θεό, αλλά όταν έρχεται ό πειρασμός ή πίστη τους εξανεμίζεται. Ή πίστη αυτή λοιπόν ήταν μόνο λόγια.
Ή ώρα τού πειρασμού είναι ακριβώς ή ώρα νά δείξει κανείς τήν υπακοή του στίς βουλές τού Κυρίου καί νά τού πει: "Γεννηθήτω τό θέλημά Σου", ή νά αναφωνήσει : "Είη τό όνομα Κυρίου ευλογημένον" (Ιώβ α' 21).
Άν δέν γίνεται έτσι τότε πρόκειται γιά πίστη πού ανθεί στόν καιρό τών ανέσεων αλλά απαρνείται τόν Κύριο στόν καιρό τής δοκιμασίας».
Άγιος Ιωάννης τής Κροστάνδης

«Μηδέν άγαν», λέγανε οι αρχαίοι, δείχνοντάς μας την οδό του μέτρου, την αριστοτελική μεσότητα, ούτε την υπερβολή ούτε την έλλειψη.
Εμείς, σήμερα, δείχνουμε να έχουμε λησμονήσει αυτή την οδό.
Αντιθέτως, έχουμε δοθεί στην πλεονεξία να τα θέλουμε όλα δικά μας.
Και σχέση και απιστία.
Και σταθερότητα και νέες εμπειρίες.
Και μία καλή εργασία, αλλά και κάτι καινούργιο για να μην πλήττουμε.
Κυρίως όμως επιζητούμε την απόλαυση, αν είναι εφικτό, στον ανώτατο δυνατό βαθμό.
Δείχνουμε την εντύπωση αχόρταγων ανθρώπων. Περιφρονούμε την πενία, την έλλειψη και αυτό μοιάζει εύλογο.
Από την άλλη, συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε εμείς αυτοί που μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, ακόμη κι αν συνειδητοποιούμε κατά βάθος ότι αυτό δεν γίνεται.
Μοιάζουμε σαν ένα παιδί που συνεχώς κλαίει και θέλει κι άλλα, που ενώ λαμβάνει τα δώρα του, για λίγο μένει ευχαριστημένο, διότι δεν αισθάνεται ότι γέμισε η καρδιά του από αυτά.
Κι ενώ αλλού είναι το νόημα, εντούτοις νομίζουμε ότι στα αγαθά θα βρούμε ευτυχία.
Γιατί όμως μάς λείπει το μέτρο;
Μία απάντηση που θα χρειαζόταν να δούμε είναι η ύπαρξη ή μη ενός σκοπού που να ξεπερνά τα μέτρα του παρόντος κόσμου και χρόνου.
Όταν ο άνθρωπος είναι προσανατολισμένος στη ζωή αυτή, τότε εύκολα επιλέγει την οδό της αμετρίας.
Αφού ό,τι ζούμε εδώ είναι το μόνο που έχει νόημα, γιατί να μην απολαύσουμε τα πάντα, καθώς μετά το πέρας αυτής της ζωής δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει συνέχεια;
Από την άλλη, όσοι είτε από πίστη είτε από ιδεολογία θεωρούν ότι η αθανασία δεν είναι κατ’ ανάγκην πνευματική και αιώνια, αλλά έχει να κάνει με την μνήμη, τον «μετάμελο» κατά τον βιβλικό όρο, που αφήνουμε πίσω μας, παλεύουν και δίνονται σε έναν σκοπό που δεν περιορίζεται στο υλικό.
Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν, άνθρωποι που απορρίπτουν, όμως αυτός που διαλέγει την οδό της υπέρβασης τα ζει όλα, κάποτε και θυσιαστικά. Έτσι, η αμετρία γίνεται αποδεκτή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν κουράζει ή ότι γεμίζει πάντοτε την ψυχή.
Στην πνευματική μας παράδοση χρειάζεται η ισορροπία της χαράς για τις επιλογές μας και η νίκη κατά της απληστίας και της πλεονεξίας, αλλά και η υπέρβαση του εαυτού, με γνώμονα τον πλησίον και την αγάπη.
Κι εκεί όμως υπάρχει η ασφαλιστική δικλείδα που περνά από το μέτρο: είναι η ταπείνωση.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν επαίρεται για τα κατορθώματά του, ούτε έχει την πεποίθηση ότι θα σώσει τον κόσμο.
Προσπαθεί να υπερβεί το εγώ του, όμως εμπιστεύεται τον Θεό εκεί που διαπιστώνει τοίχους.
Και αφήνεται στην προσευχή και στην υπομονή, εκεί που βλέπει ακαρπία.
Αλλά και στις δικές του προσπάθειες, εμπιστεύεται την οδό της Εκκλησίας, το
λειτουργικό της τρόπο.
Τη συμβουλή του πνευματικού πατέρα.
Την αίσθηση ότι δεν είναι η ατομική αυτάρκεια το κλειδί, αλλά η συνάντηση στο σώμα του Χριστού με τους άλλους.
Και δεν τεντώνει τον εαυτό του, για να μη σπάσει, ούτε εγκλωβίζεται στη διαχείριση της ζωής με βάση τη συμπεριφορά.
Δεν είναι κριτήριο η συμπεριφορά, αλλά η έκφραση της αγάπης, που χρειάζεται ειλικρίνεια.
Ιδίως η οικογένεια σήμερα χρειάζεται να ξαναβρεί την οδό του μέτρου, στα όσα δίνει και στα όσα ζητά.
Για να λιγοστέψει το άγχος, να νικηθεί η υπερηφάνεια της αυτάρκειας και να γίνουμε πιο κοινωνικοί, συλλογικοί, αληθινά συνυπάρχοντες στην αγάπη που μοιράζεται.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Πάλεψα χρόνια μέχρι να καταλάβω πως δεν χρειαζόταν να παλεύω, αλλά να αφήνομαι στο σχέδιο της πρόνοιας του Θεού.
Ίσως να μην το πιστέψετε όμως μου ήταν πιο εύκολο να παλεύω παρα να παραδοθώ.
Στην μάχη θεριεύει το "Εγώ" που ζητά προβλήματα, και έχει λαχτάρα να τα κατασκευάζει.
Θέλει μάχες και έριδες το "εγώ" μας.
Δε μπορεί την χάρη της ταπείνωσης, την ειρήνη της αποδοχής και παράδοσης στον Θεό.
Πάψε λοιπόν να πολεμάς και άφησε Εκείνον να σε νικήσει.
Παραδώσου στον Χριστό.
Άφησε τον Θεό να σε ταξιδεύσει.
Δεν ξέρω που θα σε πάει, δεν γνωρίζω εάν θα έχει λιακάδα η βαρυχειμωνιά, το μόνο βέβαιο είναι ότι ξέρει που σε οδηγεί, εμπιστεύσου Τον!
Δοκίμασε να ζήσεις μια ζωή δίχως ερωτήσεις.
Η μάλλον καλύτερα μια ζωή που οι απαντήσεις έρχονται, όταν έχεις πάψει να ρωτάς και έχεις αρχίσει να εμπιστεύεσαι.
Πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Ο πόθος του Χριστού στους ανθρώπους
καλλιεργείται σε μεγάλο βαθμό όταν συναναστραφούν έναν «Άγιο».
Οι Άγιοι, ως ζωντανά παραδείγματα αγιότητας, επιδρούν βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων που τους συναντούν, ανεξάρτητα από τις αρχικές τους στάσεις ή πεποιθήσεις.
Η παρουσία τους λειτουργεί σαν ένας μαγνήτης που προσελκύει ακόμα και εκείνους που αρχικά μπορεί να ήταν εχθρικοί ή αρνητικοί απέναντι στον Χριστό και το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Ο ίδιος ο Χριστός, ως το τέλειο πρότυπο αγιότητας, κατάφερε να μαγνητίσει και να επηρεάσει ακόμα και τους πιο σκληρούς εχθρούς Του.
Το παράδειγμά Του αποδεικνύει ότι η αληθινή αγιότητα έχει τη δύναμη να αλλάξει τις καρδιές των ανθρώπων και να καλλιεργήσει μέσα τους τον πόθο για τον Θεό.
Αυτή η επιρροή δεν περιορίζεται μόνο σε εκείνους που είχαν την ευλογία να Τον συναντήσουν προσωπικά, αλλά εξαπλώνεται σε όλους όσους διαβάζουν τα γεγονότα της ζωής Του ή τους βίους των Αγίων.
Ο άνθρωπος μπορεί επίσης να συναντήσει τον Χριστό μέσω της λατρείας, και ειδικότερα μέσα από τη Θεία Λειτουργία.
Σε αυτήν, ο πιστός βιώνει την παρουσία του Θεού και καλλιεργεί την πνευματική του ζωή.
Η σπουδαιότητα της, αναδεικνύεται και μέσα από την Ιεραποστολή, η οποία, μέσω της ίδιας της λατρείας, φέρνει στην ορθόδοξη πίστη ολόκληρους λαούς, μεταδίδοντας το μήνυμα του Χριστού και οδηγώντας τους ανθρώπους στην αγκαλιά Του.
Πατήρ Μιχαήλ Σαντοριναίος

https://www.youtube.com/watch?v=aBaTIs1 ... E%9F%CE%A3

Πώς να εξομολογούμαστε; / Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Μήν πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου, ὁ Θεός εἶναι φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων καί εὔσπλαχνος· αὐτό τό ὁμολογῶ καί ἐγώ, καταθέτοντας τή μαρτυρία μου, καί ἐλπίζω στήν εὐσπλαχνία του, ὅτι θά σωθῶ.
Ἀλλά νά γνωρίζετε ὅτι αὐτούς, πού δέν μετανοοῦν καί δέν τηροῦν μέ κάθε ἀκρίβεια καί μέ πολύ φόβο τίς ἐντολές του, δέν θά τούς χαρισθεῖ, ἀλλά καί θά τούς τιμωρήσει πολύ χειρότερα ἀπό τούς ἄπιστους καί ἀβάπτιστους εἰδωλολάτρες.
Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Βγαίνουμε από μία χρονιά, όπου όλοι μας έχουμε αντιληφθεί το σκοτάδι όπου είναι ακόμα διαδεδομένη η βία και η σκληρότητα.
Πως θα συναντήσουμε τη νέα χρονιά;
Θα ήταν αφελές και πολύ αντιχριστιανικό, να ζητήσουμε από τον Θεό να μας προστατέψει, να κάνει τη γη έναν παράδεισο ειρήνης, ενώ γύρω μας δεν υπάρχει ειρήνη.
Υπάρχει διαμάχη, ένταση, αποθάρρυνση, φόβοι, βία, φονικό.
Δεν μπορούμε να ζητάμε για μας ειρήνη, όταν αυτή η ειρήνη δεν μπορεί να απλωθεί πέρα από την Εκκλησία, όταν δεν έρχεται σαν ακτίνες φωτός να διαλύσουν το σκοτάδι.
«Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», ας είναι ευλογημένη η βασιλεία του Θεού.
Τούτα τα λόγια προφέρονται σπάνια: στην αρχή της λειτουργίας, σαν ευχή για τον νέο χρόνο και σε στιγμές όπου ενώνεται χρόνος και αιωνιότητα, όταν με τα μάτια της πίστης μπορούμε να δούμε την αιωνιότητα συνυφασμένη με τον χρόνο.
Ο χριστιανός είναι ο μόνος που πρέπει να είναι ικανός να βλέπει την ιστορία, όπως την βλέπει ο Θεός, σαν ένα μυστήριο της σωτηρίας, αλλά επίσης σαν μια τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και πτώσης.
Και σε σχέση με αυτά τα τελευταία, πρέπει να πάρουμε θέση.
Ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: «Όταν ακούσετε ότι γίνονται πόλεμοι ή φήμες που μιλούν για πολέμους, μην πανικοβληθήτε»· σηκώστε ψηλά τα κεφάλια, δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά και την ζωή του Χριστιανού για διστακτικότητα, δειλία και φόβο, που είναι όλα γεννήματα του εγωισμού, της μέριμνας για τον εαυτό μας, ακόμα και αν αυτή η μέριμνα αγγίζει αυτούς που αγαπάμε.
Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη Πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού.
Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Αποστόλου που λέει, ότι όποιος επιθυμήσει να εργασθεί για τον Κύριο, θα οδηγηθεί σε δίκη, και τα λόγια ενός άλλου Αποστόλου που μας λέει να μην φοβόμαστε τη δοκιμασία της φωτιάς.
Στον σημερινό κόσμο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δικαστούμε και έτοιμοι να υπομείνουμε, ίσως με το φόβο στην καρδιά μήπως χάσουμε την πίστη μας, αλλά θα πρέπει να μείνουμε ακλόνητοι στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων. Ισχυριζόμαστε ότι είμαστε Ορθόδοξοι.
Είμαστε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει μόνο να ομολογούμε το Ευαγγέλιο στην ολότητά του και να το διακηρύττουμε στην αγνότητά του, αλλά συνίσταται, ακόμα περισσότερο από αυτό, στο να ζούμε σύμφωνα με αυτό.
«Είπα στον άνθρωπο που στάθηκε στο κατώφλι του νέου χρόνου: δώσε μου ένα φώς για να πορευτώ με ασφάλεια προς το άγνωστο, και απάντησε: πήγαινε έξω στο φώς και βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, πρέπει να είναι καλύτερο για σένα από ο,τι το φώς και ασφαλέστερο από έναν συνηθισμένο δρόμο.»
Η νέα χρονιά πράγματι απλώνεται μπροστά μας σαν ένα απάτητο ακόμη μονοπάτι, μια πλατειά παρθένα πεδιάδα που θα πρέπει ν’ ανθίσει μ’ ένα πλούτο καλών ανθρώπινων πράξεων.
Όποια κι αν είναι η ηλικία μας ένα μονοπάτι απλώνεται μπροστά μας και από μας εξαρτάται αν θα το κάνουμε «οδόν Κυρίου» ή όχι.
Από μας εξαρτάται το αν για τους γύρω μας και για τους εαυτούς μας και για τις επόμενες γενιές θα φτιάξουμε δρόμο για τον Ουρανό ή την Κόλαση (την αιώνια Κόλαση, ή απλώς τη σκληρή ανθρώπινη κόλαση της γης).
Μπορούμε να μπούμε στη χρονιά αυτή δημιουργικά, μόνο όμως με την προϋπόθεση ότι θα μπούμε με την ελπίδα, με τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος βρίσκεται στη χρονιά αυτή, ότι Εκείνος είναι ο Κύριος και θα μας οδηγήσει στο σωστό μέρος, με την πίστη ότι τίποτα δε θα συμβεί χωρίς τη θέληση ή τη συγκατάθεση του Θεού.
Αν η στάση μας είναι τέτοια θα δούμε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο (αυτός που πιστεύει στην τύχη δεν πιστεύει στο Θεό), πως δεν υπάρχουν άσκοπες συναντήσεις και πως το κάθε πρόσωπο μας έχει σταλεί από τον Κύριο.
Ας δεχτούμε ο ένας τον άλλο και οποιονδήποτε ο Θεός μας στείλει, με τον τρόπο που ο Κύριος δέχεται εμάς στην πορεία μας κι ας δεχτούμε ο,τι και αν μας συμβεί σαν από το χέρι του Θεού, και σ’ όλες τις περιστάσεις ας συμπεριφερόμαστε σαν Χριστιανοί και τότε όλα θα πάνε καλά.
Μακάρι ο Θεός να ευλογήσει το Νέο Έτος.
+Anthony Bloom
Μητροπολίτης Σουρόζ