"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Ο τυφλός γέροντας που έγινε ζητιάνος για να σώσει πάνω από 2.000 ορφανά!!!
Μέσα στους αιώνες πολλοί μοναχοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας έγιναν παράδειγμα αγάπης και αφοσίωσης προς τους συνανθρώπους τους. Είναι αναρίθμητα τα περιστατικά ιερωμένων οι οποίοι με ιδιαίτερη αγάπη και ανιδιοτέλεια πρόσφεραν στις τοπικές κοινωνίες της Ελλάδας σε περιόδους πολέμων, φτώχειας και όχι μόνο.
Ενας σύγχρονος «άγιος» της εποχής μας υπήρξε και ο μοναχός Μελέτιος Αϊβατζίδης, γνωστός και ως «ορφανοτρόφος», ο οποίος πρόσφερε στα ορφανά, χωρίς όρια και συμβιβασμούς. Η έλλειψη της όρασής του δεν στάθηκε εμπόδιο στον αγώνα που έδωσε για τα ορφανά, τα οποία στερήθηκαν την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών τους. Ο ελεήμων και διορατικός γέροντας με μεγάλη αυταπάρνηση επί σειρά ετών διηύθηνε ορφανοτροφεία στην Εδεσσα, στα Γιαννιτσά και στη Νάουσα.
Στις 20 Ιανουαρίου 2012 ο π. Μελέτιος Αϊβατζίδης εκοιμήθη σε ηλικία 94 ετών και περίπου 2.000 ορφανά, τα οποία στο πρόσωπό του βρήκαν την πατρική αγκαλιά και τη στοργή, θρήνησαν τον πατέρα τους. Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» επιχειρεί να φέρει στο φως περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του π. Μελετίου και να αναφερθεί στον γεμάτο πίστη και προσφορά βίο του.
Ο μοναχός Μελέτιος Αϊβατζίδης γεννήθηκε στη Νικόπολη του Πόντου το 1918. Ο ίδιος και οι γονείς του ήρθαν πρόσφυγες κι εγκαταστάθηκαν στη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Αγαπούσε πολύ την Εκκλησία και από δύο ετών έψελνε το τροπάριο του Ιωάννη του Προδρόμου.
Ο π. Μελέτιος από τα παιδικά χρόνια του είχε στερηθεί την αίσθηση της όρασης, καθώς, βοηθώντας τους γονείς του στα καπνά, ένα παιδάκι πέταξε μια καπνοβελόνα, η οποία καρφώθηκε στο μάτι του μικρού Κυριάκου. Πρώτα έχασε το ένα μάτι του -σε ηλικία εννέα ετών- και στη συνέχεια απώλεσε ολοκληρωτικά την όρασή του.
Αυτός ο τυφλός στα μάτια των ανθρώπων έγινε ο πνευματικός οδηγός χιλιάδων ψυχών που στερήθηκαν σε τρυφερή ηλικία την αγάπη των γονιών. Ενας τυφλός που οδηγούσε μέσα από το φως του Θεού εκείνα τα ορφανά παιδιά σε ασφαλή μονοπάτια, ώσπου να περάσουν οι μπόρες που γέννησε η ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της Κατοχής. Η ιστορία του αποδεικνύει σε όλους μας ότι στις άπειρες δυσκολίες της ζωής παραμένει πάντοτε άπειρη και η αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους.
ΤΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
Ιδρυσε το ησυχαστήριο που ονομάζεται Ησυχαστήριον Επτάρυθμος Χάρις. Κοντά του έβρισκαν παρηγοριά πολλές κουρασμένες ψυχές. Τις συμβούλευε, τις παρηγορούσε, ενώ παράλληλα το ησυχαστήριό του λειτουργούσε και σαν πτωχοκομείο. Πολλοί άνθρωποι πέρασαν από εκεί και έπαιρναν τη συμβουλή του και την ευλογία του. Το τηλέφωνό του, όπως λένε τα πνευματικά παιδιά του, δεν σταματούσε να χτυπά και να συμβουλεύει ως αργά τη νύχτα.
Ο ίδιος, με την ίδια πάντα ακούραστη διάθεση, συμβούλευε, νουθετούσε και άκουγε τον πόνο των ανθρώπων. Το έργο του ήταν έργο ανθρωπιάς, έργο Θεού. Οι προσευχές του είναι άπειρες, τα γραφόμενά του ατελείωτα. Στα ράφια του ησυχαστηρίου βρίσκει κανείς προσευχές και λόγους δικούς του με τις χρονολογίες τους. Συχνά έλεγε: «Είναι καλό να γίνονται λειτουργίες για την οικογένειά μας, για την πόλη μας, για τους ιερείς και Αρχιερείς μας».
O συγκλονιστικός αυτός άνθρωπος του Θεού, ο ταπεινός, ο πράος, είπε επίσης τα εξής λόγια, που αποδεικνύουν την άκρα ταπείνωσή του: «Εγώ, σαν αόμματος, είχα και τη στενοχώρια μου όχι για το σκότος, όσο να μπορούσα να προσφέρω κι εγώ κάτι διά Θεού στην κοινωνία».
Γύριζε από χωριό σε χωριό, για να τους βρει ψωμί, και τα πήγε στο σχολείο
Μετά τον πόλεμο και το χάος που άφησε πίσω του, χιλιάδες παιδιά είχαν μείνει ορφανά. Εκείνος, παρά το πρόβλημα της υγείας του, με ταπείνωση και πίστη στον Θεό ξεκίνησε να μαζεύει παιδάκια που είχαν μείνει μόνα τους και να τα φροντίζει. Εξασφάλισε κάποιο υποτυπώδες οίκημα και εκεί εγκατέστησε την ιδιότυπη οικογένειά του. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι σε αυτή την προσπάθεια δεν είχε καμία συμπαράσταση ούτε από κρατικά κονδύλια ούτε από κάποια οργανωμένη Αρχή. Η μόνη στήριξή του σε όλο αυτό το αξιοθαύμαστο έργο ήταν τα χρήματα που του πρόσφεραν οι πιστοί, όπως και οι προσωπικοί κόποι και αγώνες του. Οπως μαρτυρούν τα παιδιά που βρέθηκαν δίπλα του, γύριζε από χωριό σε χωριό, ώστε να βρει ψωμί και ό,τι άλλο μπορούσε, για να τα θρέψει.
Αυτό που ξεκίνησε έτσι απλά ως μια βοήθεια σε κάποια παιδιά συνεχίστηκε δεκαετίες ολόκληρες. Τη φροντίδα του έλαβαν πολλά παιδιά, τα οποία υπολογίζονται σε περίπου 2.000. Τα έτρεφε, τα βοηθούσε να πάνε σχολείο, τα ωθούσε να σπουδάσουν. Πολλά από αυτά έγιναν επιστήμονες, κληρικοί, πολιτικοί, καθηγητές πανεπιστημίων, χωρίς ποτέ να λησμονήσουν τη φροντίδα και την αγάπη του γέροντα. Η αναπηρία του δεν στάθηκε ικανή να τον εμποδίσει να προσφέρει όσα το οργανωμένο ελληνικό κράτος δεν ήταν -και ακόμα δεν είναι- ικανό να προσφέρει.

Όπως όλα τα κράτη τα ξεχωρίζουμε από τις σημαίες τους, έτσι και τον πραγματικό Χριστιανό τον ξεχωρίζει κανείς από την ταπεινοφροσύνη.
Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής
(✞ 19 Σεπτεμβρίου εορτή ανακομιδής Ιερών Λειψάνων)

Αν μας επαινούν φυτρώνει μέσα μας ο εγωϊσμός, αν μας κατηγορούν το ίδιο. Ό,τι και να κάνουμε, πάντα μπροστά μας και μέσα μας βρίσκεται αυτό το κακό. Γι' αυτό πολύ πρέπει να το φοβόμαστε. Είναι το μόνο που μας χωρίζει από τον Θεό.
Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής
(✞ 19 Σεπτεμβρίου εορτή ανακομιδής Ιερών Λειψάνων)

Όταν η καρδιά μας δεν έχη τον Χριστόν, τότε θα βάλωμε μέσα ή χρήματα ή κτήματα ή ανθρώπους.
Σας παρακαλώ να εφαρμόσετε αυτήν την εντολήν. Όσο μπορείτε να καλλιεργήσετε την αγάπη προς το πρόσωπο του Χριστού.
Σε τέτοιο σημείο που όταν θα προφέρετε τ’ όνομά Του να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σας.
Η καρδία σας πρέπει να καίγεται πραγματικά.
Τότε Αυτός θα είναι ο δάσκαλος σας. Αυτός θα είναι ο οδηγός σας, ο αδελφός σας, ο πατέρας και ο Γέροντάς σας.
Μη δώσετε ποτέ σημασία σε κανένα γήϊνο και ασταθές.
Να έχετε προσοχή, υπομονή και εν τη απομονώσει να βλέπετε και να εξετάζετε τον εαυτόν σας.
Ας καλλιεργήσουμε πρώτα τον εαυτό μας, ο κόσμος θέλει να δη ανθρώπους εφαρμοστάς του Νόμου του Θεού.
Αυτοί σπανίζουν στην εποχή μας.
Άγιος Αμφιλοχιος Μακρής.

«Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν»
Λοιπόν, παιδιά μου, ενδυθείτε την πανοπλία του Ιησού μας και βγείτε στην μάχη με Αρχιστράτηγο τον Κύριον μας Ιησού και οι Αγγελικές δυνάμεις αοράτως θα μας ενισχύουν και θα μας γεμίζουν με θάρρος και ανδρεία...
Με τα μάτια της ψυχής μας, να τον νοιώθουμε μπροστά μας πως μας βλέπει και παρακολουθεί.
«Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» κατά τον απόστ. Παύλον.
Σας παρακαλώ για την αγάπη του Χριστού μας, μη χάνετε το θάρρος και την Ζώσα Ελπίδα από τον Ιησού μας.
Οι πειρασμοί, οι θλίψεις, τα αγκάθια και οι τρίβολοι των δαιμονικών λογισμών δεν θα παύσουν να μας αγκυλώνουν.
Όλα αυτά δεν είναι ξένα και αφύσικα απ' την κατά Θεόν Ζωή. Είναι αναπόφευκτα.
Οπότε, να το καταλάβουμε καλά πως μ' αυτά θα ζήσουμε ή διά αυτών θα σωθούμε. «Έξελε τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος».
Αν δεν έχουμε πειρασμούς δεν είμεθα φυσιολογικοί άνθρωποι της εν Χριστώ ζωής....
Με ανύστακτες ευχούλες, στοργή και πατρική αγάπη.
† Ο πατέρας σας Εφραίμ.

Απόσπασμα από μαρτυρία ιερομονάχου Μεθοδίου,ηγουμένου Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου, Καψά Σητείας,Κρήτη.
….Θυμάμαι μία μέρα που αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω μαζί του, (Αγ.Πορφύριο) του τηλεφώνησα και σήκωσε το τηλέφωνο μία γυναίκα που τον διακονούσε και αμέσως μου λέει :
-Πριν από λίγα λεπτά μου είπε ο παππούλης ότι σε λίγο θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Μου είπε να το σηκώσω, γιατί είναι ο π.Μεθόδιος από την Κρήτη. Είστε εσείς ο πατέρας Μεθόδιος;
Ξαφνιάστηκα γιατί δεν είχαμε συνεννοηθεί και μόλις συνήλθα της είπα :
-Ναι εγώ είμαι.
Αργότερα έμαθα από τον κύριο Εμμανουήλ Καπετανάκη ότι αυτή η γυναίκα λεγόταν Ξένη Μακρυγιάννη και ήταν μουσικός. Εκείνη την ημέρα ήταν στο κελί του Αγίου και τον ερώτησε:
– Γέροντα θέλω να μου πεις τι είναι η προσευχή.
-Κάθισε…
Υπάρχει στην Κρήτη ένας ασκητής, στην Ι. Μ. Καψά, και λέγεται π.Μεθόδιος.
Τώρα θα κάνω προσευχή και θα μας πάρει τηλέφωνο.
Σήκωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε σιωπηλός.
Τότε ήταν που αισθάνθηκα την ανάγκη και του τηλεφώνησα.
Αφού μίλησα με τον Άγιο, είπε στην Ξένη :
-Τώρα κατάλαβες τι θα πει προσευχή; Άντε τώρα σύρε στο καλό.
Η Ξένη έγινε μοναχή και είναι σήμερα ηγουμένη στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου στο Σικάγο.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
ΑΓΙΟΠΑΥΛΙΤΙΚΟ ΙΕΡΟ ΚΕΛΛΙ
ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ
“ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ”
ΤΟΜΟΣ Α’

«Σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία»
Ήρθε με άκρα ταπείνωση· ως ο έσχατος φτωχός.
Δεν είχε, «πού την κεφαλήν κλίνη» (Ματθ. 8,20).
Δεν είχε καμία εξουσία όχι μόνο στο Κράτος, αλλά ακόμη και στη Νομική Εκκλησία, που θεμελιώθηκε πάνω στη Σιναϊτική Αποκάλυψη και που δόθηκε από τον Ίδιο στον Μωυσή (Ιωάν. 5,46).
Η γέννηση Του δεν ήταν απειλητική για κανέναν εκτός από τον Ηρώδη.
Δεν αντιστέκεται σε αυτούς που Τον απορρίπτουν.
Κι εμείς Τον γνωρίσαμε ως Παντοκράτορα, ακριβώς γιατί Εκείνος κένωσε τον Εαυτό Του «μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), μέχρι του σημείου να μην αντιστέκεται στη βία και τον φόνο που διαπράχθηκε σε βάρος Του.
Και αυτό είναι φυσικό :Ως Δημιουργός, ως αληθινός Δεσπότης όλης της κτίσεως, δεν εκδικήθηκε κανέναν.
Ήρθε «σώσαι τον κόσμον» (πρβλ. Λουκ. 9,56· Ιωάν. 3,17 και 12,47), δίνοντας σε μας το πλήρωμα του Μόνου Αληθινού Θεού και Πατρός ημών.
Μας αποκάλυψε το Όνομα του Πατρός· μας έδωσε τον λόγο που έλαβε από τον Πατέρα (βλ. Ιωάν. 17,8)· μας φανέρωσε τον Θεό ως Φως, στο Οποίο «σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α’ Ιωάν. 1,5).
Δι’ Αυτού μας αποκαλύφθηκε το πιο υπέροχο μυστήριο:
Ο Θεός είναι Προσωπική ύπαρξη, όχι όμως ένα Πρόσωπο, αλλά Τριάδα Προσώπων.
Βαπτισθήκαμε «Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθ. 3,11), «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19).
Στο φως της γνώσεως αυτής, γνωρίζουμε τώρα την οδό προς την αιώνια τελειότητα (βλ. Ματθ. 5,48).
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

Δεν μπορούμε να λέμε “έχω να μαγειρέψω, είμαι πτώμα, έχω πυρετό, έχω το διδακτορικό, έχω εξεταστική, έχω ταξίδι, έχω έχω έχω…κοιμήθηκα πολύ αργά και δεν μπορώ να σηκωθώ…είτε έχω εκείνο, είτε αυτό” και να μην εκκλησιαζομαι..
Αν πάθαινε κάτι ο γονιός σου ή το παιδί σου θα έμενες άυπνος μέρες ολόκληρες για να είσαι κοντά του στο νοσοκομείο;
Ναι ή όχι;
Σίγουρα ναι…
Θα τα άφηνες όλα, γιατί θα ήταν το πρώτο σου μέλημα ο άνθρωπός σου…
Τότε μπορείς να το κάνεις και για τον Θεό.
Αλλά Τον βάζεις στο περιθώριο...
Λες, όποτε ευκαιρήσω θα πάω στο Ναό…
Ειναι ο Θεός ευκαιριακή υπόθεση στη ζωή μας;
Ο Θεός είναι περιθωριακή υπόθεση στη ζωή μας;
Ο Θεός πρέπει να είναι το κέντρο της ζωής μας!
Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

«Το Ποτήριον ο δέδωκέ μοι ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;»
Δύο αγαπημένοι μαθητές ζήτησαν από τον Κύριο θρόνους δόξης.
– Αυτός τους έδωσε το Ποτήριό Του (Μτ. κ , 23).
Το Ποτήριο του Χριστού είναι οι οδύνες.
Σε όσους το πίνουν εδώ στη γη, το Ποτήριο του Χριστού υπόσχεται μετοχή στη Βασιλεία της χάρης του Χριστού.
Προετοιμάζει γι’ αυτούς τις καθέδρες της επουράνιας αιώνιας δόξης.
Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στο Ποτήριο του Χριστού, δεν μπορεί κανείς ούτε να παραπονεθεί γι’ αυτό, ούτε να το απορρίψει γιατί Αυτός που μας έδωσε εντολή να το γευτούμε, πρώτος ο Ίδιος το ήπιε.
«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι»(Ψ. 115, 4)
Ο χριστιανός αποδέχεται το Ποτήριο όταν υπομένει τις επίγειες δοκιμασίες με πνεύμα ταπείνωσης, όπως διδάσκεται από το Ευαγγέλιο.
Ο απόστολος Πέτρος έβγαλε το μαχαίρι του για να υπερασπιστεί τον Θεάνθρωπο, που ήταν περικυκλωμένος από τον όχλο αλλά ο πράος Ιησούς είπε στον Πέτρο:
«βάλε την μάχαιραν εις την θήκην· το Ποτήριον ο δέδωκέ μοι ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;» (Ιω. ιη 11)
Έτσι κι εσύ, όταν σε περικυκλώνουν συμφορές, θα πρέπει να παρακαλείς και να ενισχύεις την ψυχή σου λέγοντας:
«Το Ποτήριον ο δέδωκέ μοι ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;»
Ο επουράνιος Πατήρ είναι παντοδύναμος και παντογνώστης: βλέπει την οδύνη σου και αν το έβρισκε απαραίτητο και συμφέρον να αποσύρει το Ποτήριο από σένα, σίγουρα θα το έκανε.
Ο Κύριος – όπως οι Γραφές και η ιστορία της Εκκλησίας μαρτυρούν –συχνά επέτρεψε θλίψεις στους αγαπημένους Του και συχνά απέτρεψε θλίψεις από αυτούς, σύμφωνα με τους ακατάληπτους δρόμους της Θείας Προνοίας.
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το Ποτήριο, απόστρεψε το βλέμμα σου από τους ανθρώπους που σου το δίνουν· σήκωσε τα ματια σου στον Ουρανό και πες : «Το Ποτήριον ο δέδωκέ μοι ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;»
«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι».
Δεν μπορώ να αρνηθώ το Ποτήριο, την υπόσχεση του επουρανίου και αιωνίου αγαθού.
Ο απόστολος του Χριστού μου διδάσκει την υπομονή όταν λέει : «… δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πρ. ιδ 22). Πως μπορεί κανείς να αρνηθεί το Ποτήριο που είναι ο τρόπος να κερδίσεις την Βασιλεία και να αυξηθείς μέσα σ’ αυτήν; Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι – τη δωρεά του Θεού.
Το Ποτήριο του Χριστού είναι το δώρο του Θεού. Ο μέγας Παύλος γράφει προς τους Φιλιππησίους, «ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνο το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλ. α’, 29)
Λαμβάνεις το Ποτήριο το οποίο φαινομενικά προέρχεται από ανθρώπινα χέρια.
Τι σε νοιάζει εσένα αν αυτός που σου το δίνει ενεργεί δίκαια η άδικα;
Ως ακόλουθος του Ιησού, η έγνοια σου είναι να φέρεσαι ενάρετα· να λάβεις το Ποτήριο με ευγνωμοσύνη προς το Θεό και με ζωντανή πίστη και γενναία να το πιείς ως τον πάτο.
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ.

"Όταν φύγω απ΄ τη ζωή αυτή, θα΄ναι πιο καλά, θα είμαι πιο κοντά σας."
Όταν ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν είμαστε χριστιανοί.
Αληθινοί χριστιανοί είμαστε, όταν αισθανόμαστε βαθιά ότι είμαστε μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, με μια συνεχή σχέση αγάπης.
Όταν ζούμε ενωμένοι εν Χριστώ.
Δηλαδή όταν ζούμε την ενότητα μέσα στην Εκκλησία Του με το αίσθημα του ενός.
Γι΄ αυτό ο Χριστός προσεύχεται στον Πατέρα Του λέγοντας, “ίνα ώσιν έν”.
Το λέει και το ξαναλέει κι οι Απόστολοι παντού το τονίζουν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάθος, η μεγαλύτερη έννοια που έχει η Εκκλησία.
Εκεί βρίσκεται το μυστήριο. Να ενωθούν όλοι σαν ένας άνθρωπος εν Θεώ. Άλλη τέτοια θρησκεία δεν υπάρχει.
Καμιά θρησκεία δε λέει τέτοια.
Κάτι λένε, αλλά όχι αυτό το μυστήριο, αυτή τη λεπτότητα του μυστηρίου που ζητάει ο Χριστός και μας λέει ότι έτσι πρέπει να γίνουμε, ότι θέλει να είμαστε δικοί Του.
Είμαστε ένα ακόμη και με τους ανθρώπους που δεν είναι κοντά στην Εκκλησία. Είναι μακριά από άγνοια. Να κάνουμε προσευχή, ο θεός να τους φωτίσει και να τους αλλάξει.
Να έλθουν κι αυτοί στον Χριστό.
Εμείς τα βλέπουμε ανθρώπινα, κινούμαστε μ΄άλλο τρόπο και νομίζουμε ότι αγαπάμε τον Χριστό.
Ο Χριστός, όμως, ο οποίος “βρέχει επί δικαίους και αδίκους” μας λέει: “Αγαπάτε τους εχθρούς υμών”.
Να ευχόμαστε να είμαστε όλοι μαζί, όλοι μαζί στον Θεό.
Τότε, αν το ζούμε αυτό, θα έχουμε τα ανάλογα αποτελέσματα, θα είμαστε όλοι αγαπημένοι και ενωμένοι.
Για τους ανθρώπους του Θεού δεν υπάρχει απόσταση, έστω κι αν είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Όπου κι αν βρισκόμαστε, είμαστε όλοι μαζί. Όσο μακριά κι αν βρίσκονται οι συνάνθρωποί μας, πρέπει να τους συμπαραστεκόμαστε.
Εμένα με παίρνουνε κάποιοι συνάνθρωποί μας στο τηλέφωνο από μια πολιτεία, που είναι στις όχθες του Ινδικού Ωκεανού, λέγεται Ντέρμπαν -αν το λέω καλά- είναι στη Νότια Αφρική, δύο ώρες έξω απ΄ το Γιοχάνεσμπουργκ.
Μάλιστα αυτές τις ημέρες ήλθαν εδώ, για να συνοδεύσουν κάποιον άρρωστο στην Αγγλία και περάσανε να του διαβάσω μιαν ευχή. Συγκινήθηκα πολύ.
Όταν μας συνδέει ο Χριστός, αποστάσεις δεν υπάρχουν.
Όταν φύγω απ΄ τη ζωή αυτή, θα΄ναι πιο καλά, θα είμαι πιο κοντά σας.
Από το βιβλίο: “ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ” γ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ Καυσοκαλυβίτου
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ – ΧΑΝΙΑ 2003