"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

– Γέροντα, τι θα γίνει με εμένα, δεν βλέπω προκοπή.
– Εσύ σήμερα φύτεψες την κληματαριά και θέλεις αμέσως να πιεις κρασί. Πρέπει να περιμένεις, να βγει το σταφύλι, να ωριμάσει, να το ραντίσεις, να το κόψεις, να το πατήσεις, να το βάλεις στο βαρέλι, να γίνει καλό κρασί και μετά να πιεις.
Μη βιάζεσαι λοιπόν.
Ακόμα είσαι αρχάριος. Βρε παιδί μου, ζαλίζεσαι έτσι και, ενώ το στομάχι σου δεν μπορεί να χωνέψει το γάλα, πας να φας μπριζόλα!
Άγιος Παΐσιος.

Πώς θα ζητήσω τον Θεόν;
Είναι, βλέπετε, ο αγώνας της ψυχής, είναι το τιτάνιο αυτό πάλαισμα, το οποίο έχει αρχίσει να κάνει, για να ξαναμπεί πάλι στον παράδεισο.
Το επιποθώ, προχωρώ, νίκησα την δυσκολία εκείνη αν θα ντυθώ με φύλλα συκής και θα κρυφθώ ή θα πω:
«Θεέ μου, γυμνός είμαι. Ήμαρτον σε σένα. Σε θέλω».
Το ξεπέρασα, προχωρώ. Συλλαμβάνω τώρα πλέον, κυοφορώ την έννοια πλέον της ζητήσεως του Θεού.
Τι θα κάνω;
Είμαστε τώρα δύο: εγώ και ο Θεός. Εγώ και ο Θεός είμεθα μακριά ακόμη.
Έχω αμαρτήσει, έχω χωρισθεί από τον Θεόν, αλλά εγώ ζητώ τον Θεόν.
Ο Θεός με αγαπά και ζητεί εμένα.
Έχομε, λοιπόν, μίαν – από διαφορετικό πόλο – ροπή του Θεού προς εμένα και εμού προς τον Θεόν.
Εγώ τι μπορώ να κάνω για τον Θεόν; Δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Ακόμη ούτε να τον ζητήσω μπορώ, ακόμη ούτε να μετανοήσω μπορώ.
Αυτό που μπορώ να κάνω είναι αυτό που το λέμε σήμερα εμείς αγώνα. Αλλά, αν το αγώνας δεν σημαίνει τίποτε, ας το ονομάσουμε πιο σωστά άσκησις.
Αυτό που μπορώ να κάνω είναι η άσκησις, ανάλογα με τον τόπο μου, με τον τρόπο της ζωής μου, με την ψυχοσύνθεσή μου, με τις δυνάμεις μου, με την χωρητικότητά μου, ανάλογα με τις προϋποθέσεις της ψυχής μου και τις προδιαθέσεις της.
Ανάλογα με την ιστορία μου, με την κληρονομικότητά μου, ανάλογα με τις δωρεές τις οποίες έχω.
Πάντως οπωσδήποτε η άσκησις.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Αιμιλιανού, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, «Κατηχήσεις και λόγοι 2 – Ζωή εν πνεύματι», εκδόσεις Ορμύλια 2003.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν, σώσον με τον πεπτωκότα».
Στον πνευματικό μας θάνατο χάσαμε την αίσθηση της αμαρτίας, και τώρα χωρίς τον Χριστό και της χάριτος του Αγίου Πνεύματος δεν μπορούμε να την δούμε μέσα μας.
Η δε αμαρτία κατά την ουσία της είναι πάντοτε έγκλημα κατά της αγάπης του Θεού. Το έγκλημα αυτό δεν είναι δυνατό, παρά μόνο εάν ο Εγώ Ειμι, δηλαδή ο απόλυτος Θεός, είναι Προσωπικός και οι σχέσεις μας με Αυτόν βαθιά προσωπικές.
Δεν υπάρχει άλλη πίστη ή άλλη θρησκεία, όπου το μυστήριο της αμαρτίας θα αποκαλυπτόταν με τέτοιο τρόπο.
Να πώς ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, πλήρης Πνεύματος Αγίου, προσευχόταν:
«Δώρησαι μοι του οράν τα εμά πταίσματα»· και όλοι οι Πατέρες συμφωνούσαν ότι η όραση της αμαρτίας μας είναι κάτι πιο μεγάλο από την όραση Αγγέλων.
Επομένως, διακρίνοντας αυτό που είναι από αιώνες κρυμμένο, με κατάνυξη καρδίας κράζουμε:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν, σώσον με τον πεπτωκότα».
Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ)
Περί προσευχής.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι γλυκύτερος από το γάλα και το μέλι• είναι ο πιο στενός συγγενής μας, πάνω κι απ’ τον πατέρα και τη μητέρα μας• πιό αγαπητός σ’ εμάς απ’ ό,τι τα ίδια τα παιδιά και οι φίλοι μας• πιό πολύτιμος απ’ όλους τους ορατούς θησαυρούς• πιό ακριβός απ’ την ίδια τη ζωή μας, διότι Εκείνος δίνει την αιώνια ζωή.
Συγκρινόμενο μαζί Του καθετί στον κόσμο είναι κατώτερο, ευτελέστερο, πικρό, αδύναμο, ασήμαντο και προσωρινό.
Όποιος δέχεται Αυτόν είναι εύκολο να αφήσει τα πάντα, διότι λαμβάνει το καλύτερο, το άριστον, Αυτόν, ο οποίος είναι το άριστον.
Κύριε Ιησού, Συ που είσαι η Κιβωτός όλων των αιωνίων θησαυρών, βοήθησέ μας ν’ απαλλαγούμε απ’ όλα και ν’ ακολουθήσουμε Εσένα μόνο: το Καλό μας, τη Ζωή μας.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος», Φεβρουάριος, εκδ. Άθως).

Ζούμε και πάλι στην ατμοσφαίρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής:
«Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν» (Φιλ. 1,29).
Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού.
Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανό, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθάν.
Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές.
Εν τούτοις κανέναν απ΄ αυτούς τους διωγμούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνει εύκολα.
Μακάρι ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων» (πρβλ. Ματθ. 18,10).
Στο «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαίτερη ευλογία, ή ακόμη και εκλογή.
Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστού, εισάγεται στην σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος.
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

Ἀδελφοί μου!
Ἡ εὐτυχία βρίσκεται μέσα στὸν ἴδιο σας τὸν ἑαυτό, καὶ μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατάλαβε αὐτό.
Ἐξετάστε τὴν καρδιά σας καὶ δεῖτε τὴν πνευματική της κατάσταση. Μήπως ἔχασε τὴν παρρησία της πρὸς τὸ Θεό;
Μήπως ἡ συνείδηση διαμαρτύρεται γιὰ παράβαση τῶν ἐντολῶν Του;
Μήπως σᾶς κατηγορεῖ γιὰ ἀδικίες, γιὰ ψέματα, γιὰ παραμέληση τῶν καθηκόντων πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον;
Ἐρευνῆστε μήπως κακίες καὶ πάθη γέμισαν τὴν καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αὐτὴ σὲ δρόμους στραβοὺς καὶ δύσβατους...
Ἀδελφοί μου!
Ὁ Πολυέλεος Θεὸς θέλει τὴν εὐτυχία ὅλων μας καὶ σ᾿ αὐτὴ καὶ στὴν ἄλλη ζωή.
Γι᾿ αὐτὸ ἵδρυσε τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ μᾶς καθαρίζει αὐτὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ μᾶς ἁγιάζει, νὰ μᾶς συμφιλιώνει μαζί Του, νὰ μᾶς χαρίζει τὶς εὐλογίες τοῦ οὐρανοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ.
Ἂς τρέξουμε γρήγορα ὅσοι ἔχουμε βαριὰ τὴ συνείδηση.
Ἂς τρέξουμε καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νὰ σηκώσει τὸ βαρὺ φορτίο μας, νὰ μᾶς χαρίσει τὴν παρρησία πρὸς τὸ Θεό, νὰ γεμίσει τὴν καρδιά μας μὲ εὐτυχία καὶ μακαριότητα...
Άγιος Νεκτάριος.

Δεν βιαζόμαστε στην ασθένεια. Οι ιατροί είναι θεόσδοτοι
Δεν βιαζόμαστε στην ασθένεια. Μα θα μου πεις, πονώ. Ο Θεός δεν ξέρει ότι πονάς; Αν θέλει ο Θεός δεν θα μεριμνήσει;
Αρχάγγελοι θα αρπάξουν τον γιατρό και θα στον φέρουν.
Και όμως εμείς βιαζόμαστε να φέρουμε τον γιατρό, ο οποίος μπορεί να είναι άθεος, ξαγρυπνισμένος, να κάνει λάθη.
Αυτόν τον περιμένουμε και δεν νιώθουμε ότι ήδη ο άγγελος είναι από επάνω μας μαζί με τον Θεό;.
Οι ιατροί είναι θεόσδοτοι, θεόσδοτα και τα φάρμακα. Πάντοτε η Εκκλησία μας τιμούσε τους ιατρούς και τους μνημόνευε ειδικώς.
Όταν πηγαίνω στον ιατρό και παίρνω φάρμακα, στην πραγματικότητα εμπιστεύομαι τον Θεό, αναφερόμαστε στον Θεό και όχι στον ιατρό και τα φάρμακα.
Αν δεν σκέφτομαι έτσι, τότε και αν ακόμα γίνω καλά, ισχύει αυτό που λένε, η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε.
Διότι και καλά να γίνω,απέθανα πνευματικά, εφ’ όσον δεν εμπιστεύθηκα τον Θεό.
Όταν πηγαίνουμε σε έναν γιατρό να έχομε σωφροσύνη, ευγένεια και λεπτότητα, παράλληλα και εμπιστοσύνη, να εναποθέσουμε δυνατή την ασθένεια μας στις υποδείξεις του.
Δεν πρέπει να έχουμε αγωνία, άγχος, αν ο ιατρός είναι καλός ή όχι, διότι το άγχος μας μαραίνει και μας μεταφέρει σε έναν κόσμο έξω από τη σφαίρα του Χριστού.
Θα είμαστε ήρεμοι και ταπεινοί, όχι γκρινιάρηδες, απαιτητικοί, κατήγοροι. Να είμαστε σοβαροί και αξιοπρεπείς».
Ας μην καταδεχόμαστε να ασχολούνται μαζί μας οι άλλοι.
Η αρρώστια είναι μια από τις γλώσσες του Θεού, ο ιατρός και τα φάρμακα μας ταπεινώνουν, είναι ταπείνωσις να πηγαίνομε στον γιατρό ή να πάρουμε φάρμακα.
Γέρων Αιμιλιανος Σιμωνοπετρίτης.
Προσμονή Θεού.
Περί ασθένειας και πόνου.

«Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός... ἵνα μὴ σαλευθῶ.»
Ἡ σωτηρία καὶ ἡ προσευχὴ δὲν βρίσκονται στὰ πολλὰ λόγια, ἀλλὰ στὴν κατανόηση καὶ στὴν θέρμη τῆς καρδιᾶς.
Τὸ σπουδαιότερο πράγμα, ποὺ πρέπει νὰ θυμᾶσαι κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας εἶναι ὅτι πρέπει νὰ ἔχεις συνεχῆ μνήμη Θεοῦ, νὰ κάνεις δηλαδὴ μυστικὴ νοερὰ προσευχή.
Κι ἐγὼ ὁ ἴδιος δὲν ἔχω καιρὸ νὰ παρευρίσκομαι σὲ μακρὲς μοναστηριακὲς ἀκολουθίες, ἀλλὰ ὅπου κι ἂν πάω, εἴτε μὲ τὰ πόδια εἴτε μὲ τὸ πλοῖο, εἴτε μὲ τὴν ἅμαξα καθιστὸς ἢ ξαπλωμένος, δὲν μ᾿ ἐγκαταλείπει ποτὲ ἡ σκέψη τοῦ Θεοῦ.
«Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός... ἵνα μὴ σαλευθῶ.» (Ψαλμ. 15:8).
Ἡ σκέψη ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι κοντά μου δὲν μ᾿ ἐγκαταλείπει ποτέ.
Πρέπει καὶ σὺ νὰ προσπαθήσεις νὰ κάνης τὸ ἴδιο.
Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.

Υπάρχει μια αληθινή, πραγματική ζωή και μια φαινομενική, ψεύτικη ζωή.
Το να ζεις για να τρως, να πίνεις, να ντύνεσαι, για να απολαμβάνεις και να γίνεσαι πλούσιος, το να ζεις γενικά για εγκόσμιες χαρές και φροντίδες, αυτό είναι μια φαντασία.
Το να ζεις όμως για να ευχαριστείς τον Θεό και τους άλλους, να προσεύχεσαι και να εργάζεσαι με κάθε τρόπο για την σωτηρία των ψυχών τους, αυτή είναι πραγματική ζωή.
Ο πρώτος τρόπος ζωής είναι ακατάπαυστος πνευματικός θάνατος.
Ο δεύτερος είναι ακατάπαυστη ζωή του πνεύματος".
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Δέν γίνεσθε ἅγιοι κυνηγώντας τό κακό.
Ἀφῆστε τό κακό.
Νά κοιτάζετε πρός τόν Χριστό κι Αὐτός θά σᾶς σώσει.
Ἀντί νά στέκεσθε ἔξω ἀπό τήν πόρτα καί νά διώχνετε τόν ἐχθρό, περιφρονῆστε τον.
Έρχεται ἀπό δῶ τό κακό;..Δοθεῖτε με τρόπο ἁπαλό ἀπό ἐκεῖ.
Δηλαδή ἔρχεται νά σᾶς προσβάλει τό κακό, δῶστε ἐσεῖς τήν ἐσωτερική σας δύναμη στό καλό, στόν Χριστό.
Παρακαλέστε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».
Ξέρει ἐκεῖνος πῶς νά σᾶς ἐλεήσει, μέ τί τρόπο.
Κι ὅταν γεμίζετε ἀπ’ τό καλό, δέν στρέφεσθε πιά πρός τό κακό.
Γίνεσθε μόνοι σας, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, καλοί. Ποῦ νά βρεῖ τόπο τότε τό κακό;... Ἐξαφανίζεται!
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης