Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πολλές φορές έβλεπα κάποιον αδερφό να μη συμπεριφέρεται σωστά, αλλά από τη στιγμή που σκεφτόμουν να τον διορθώσω, ένιωθα ότι του είχα ήδη δώσει ένα σκαμπίλι!
Αν έχουμε λογισμούς που θέλουν να διορθώσουν τα λάθη των άλλων, είναι σα να τους χτυπάμε. Ανεξάρτητα πόσο κοντά μας είναι κάποιο πρόσωπο, θα απομακρυνθεί από μας, διότι θα του έχουμε δώσει ένα σκαμπίλι με τους λογισμούς μας.
Κι εμείς νομίζουμε ότι οι λογισμοί δεν είναι τίποτα!
Γέρων Θαδδαίος

[toula]

“Όσο μειώνεται ο εγωισμός μας, τόσο φουντώνει η φλόγα της αγάπης μας στο Θεό και τον πλησίον. Και όσο αυξάνεται ο εγωισμός μας, τόσο μειώνεται η αγάπη μας προς τον Θεό και τον πλησίον μας.”
Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

[toula]

"Τον ντύσαμε όλοι με ψεύτικη πορφύρα, ψεύτικη ευσέβεια και θεολογία.
Όμως στο κέντρο της ψευτιάς και της διαστροφής μας, υπάρχει η αναλλοίωτη αλήθεια της Αγάπης, που παρουσιάζεται ως μεγάλη έκρηξη.
Δημιουργεί τον κόσμο, τον συγκροτεί, τον συγκρατεί, τον αυξάνει.
Τελικά τον μεταμορφώνει σε Καινή Κτίση."
Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης

[toula]

Ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν λογισμῶν ἑνὸς ἀνθρώπου, φαίνεται ἢ πνευματική του κατάσταση.
Οἱ ἄνθρωποι κρίνουν τὰ πράγματα ἀνάλογα μὲ τὸ περιεχόμενο ποῦ ἔχουν μέσα τους.
Ἂν δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα καὶ αδικούν τον ἄλλον.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

Η αμαρτία είναι στοιχείο του δικού μας σταυρού, τα οψώνιά της, που είναι ο θάνατος κάθε μορφής μάς κατατρώγουν και ότι, σηκώνοντας τον σταυρό μας, χρειάζεται να διακρίνουμε τελικά τι είναι η αμαρτία και γιατί ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να δώσει την καινή κτίση.
Οι χριστιανοί συνήθως έχουμε την αίσθηση ότι η πίστη αρκεί.
Ότι ο εσωτερικός μας κόσμος αλλάζει, αφού πιστεύουμε στον Χριστό, αυτόματα.
Ότι αρκεί να τηρούμε τις εντολές και να φαίνεται ότι τις τηρούμε στο επίπεδο της συμπεριφοράς, των ηθών, των εθίμων, του κηρύγματος, της αίσθησης ότι είμαστε «οι καλοί» της ιστορίας και αυτό είναι αρκετό.
Τα υπόλοιπα θα μας τα δώσει ο Χριστός.
Ζητούμε τη δικαίωση, χωρίς να νιώθουμε ότι η αμαρτία είναι κάτι βαθύτερο στην πορεία μας στον κόσμο αυτό.
Έχει να κάνει με την αποτυχία μας να δοθούμε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, να αγαπήσουμε Εκείνον και τον συνάνθρωπο, να εμπιστευθούμε στο πιο δύσκολο σημείο της ζωής που είναι ο θάνατος το Πρόσωπό Του, χωρίς να αρκούμαστε στις βεβαιότητες ότι όλα λειτουργούν αυτόματα, επειδή ο Χριστός μας αγαπά.
Εύκολα λοιπόν βρισκόμαστε κι εμείς «αμαρτίας διάκονοι».
Μόνο που ο σταυρικός δρόμος και τρόπος του Χριστού, δεν είναι διακονία της αμαρτίας, αλλά υπέρβασή της.
Το πρόβλημά μας δεν είναι οι επιθυμίες μας, που ο πολιτισμός μας παραγγέλνει να τις ικανοποιήσουμε, αρκεί να μη βλάπτουμε ανεπανόρθωτα τους άλλους.
Το πρόβλημα είναι ότι ικανοποιώντας τις επιθυμίες μας, με σκοπό την ευχαρίστησή μας, δεν συνειδητοποιούμε ότι εισερχόμαστε σε έναν τρόπο που η ίδια η ζωή δείχνει ότι είναι τρόπος ψευδαίσθησης.
Διότι όσες επιθυμίες και να ικανοποιήσουμε, πάλι θα θέλουμε κι άλλες.
Όση ευχαρίστηση κι αν βρούμε, δεν μπορούμε να νικήσουμε τον έσχατο εχθρό μας που είναι ο θάνατος.
Όση πίστη κι αν έχουμε, σταυρός και θάνατος πάνε μαζί.
Ο Χριστός δεν ήρθε για να μας απαλλάξει από τον θάνατο, αλλά να τον νοηματοδοτήσει στην προοπτική της ανάστασης.
Ο θάνατος θα καταργηθεί στο τέλος της ιστορίας. Το ίδιο και η αμαρτία.
Ο δρόμος του σταυρού όμως είναι υπόμνηση ότι φέρουμε εντός μας τον τρόπο της αμαρτίας, ως συνέπειας της επιλογής μας να θεοποιούμε τον εαυτό μας, κατάσταση που μοιάζει αναπόφευκτη, καθώς η πρώτη σκέψη μας, κάθε στιγμή, είναι το «εγώ» μας.
Και επειδή θα νικηθούμε, ας πάρουμε την απόφαση ότι κληθήκαμε να ακολουθούμε την οδό του σταυρού που περιλαμβάνει πτώσεις και αναστάσεις.
Αρκεί να αισθανόμαστε ότι ο Χριστός συμπορεύεται, αίρει τα φορτία μας αν Τον εμπιστευτούμε, ότι η Εκκλησία είναι το σπίτι στο οποίο καλούμαστε να ξαποσταίνουμε στη ζωή, ότι δεν υπάρχει αυτόματη και μαγική αναίρεση της αμαρτίας, αλλά αγώνας αγάπης, υπέρβασης του εαυτού μας και νέου ξεκινήματος, καινής κτίσης, κάθε στιγμή.
Κι ας αφήσουμε στην άκρη τις αυταπάτες ότι είμαστε άτρωτοι, ότι δεν θα θλιβούμε, δεν θα δοκιμαστούμε, δεν θα ταπεινωθούμε.
Οι άγιοι που προπορεύτηκαν και προπορεύονται μάς δείχνουν ότι η ελπίδα είναι ο Χριστός και δεν θα χαθούμε.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

"Ποιός νίκησε το διάβολο;
Αυτός που γνώρισε την ασθένειά του, τα πάθη και τα ελαττώματα, που έχει.
Ο φοβούμενος να γνωρίσει τον εαυτό του, αυτός βρίσκεται μακριά από τη γνώση.
Άλλο τίποτε δεν αγαπά παρά να βλέπει μόνο λάθη στους άλλους και να τους κρίνει.
Αυτός δεν βλέπει στους άλλους χαρίσματα, αλλά μόνον ελαττώματα, δεν βλέπει στον εαυτό του ελαττώματα, παρά μόνο χαρίσματα.
Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό ελάττωμα των ανθρώπων του καιρού μας που δεν αναγνωρίζουμε ο ένας το χάρισμα του άλλου."
Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

[toula]

Ντάκρυα, παιδί μου, ντάκρυα, αὐτό τέλει ὁ Θεός…!

–Ντάκρυα, παιδί μου, ντάκρυα, αὐτό τέλει ὁ Θεός!

–Ἡ Κόλαση ἔχει γεμίσει ἀπό ἀντρώπους παρθένους ὑπερήφανους, καί ἀπό ἁμαρτωλούς μετανοημένους Παράντεισος!
Ταπεινό ἄντρωπο τέλει Θεός!
Στόν ταπεινωμένο ἁμαρτωλό, πεῖ Κύριος, περάσει γλυκὸ Παράντεισο!

–Παιδί μου, νά πλένεις μέ δάκρυα τό ποδιά τοῦ Χριστοῦ, καί ὁ Χριστός θά ξεπλύνει τίς ἁμαρτίες σου!

–Παιδί μου, ἐσένα ὁ Χριστός σέ ἀγαπάει, σέ συγχώρεσε.
Ὁ Χριστός ἀγαπάει περισσότερο τούς ἁμαρτωλούς πού μετανοοῦν καί ζοῦν μέ ταπείνωση!

–Κι ἐγκώ, παιντί μου, ὅταν κοιμᾶμαι, καρντία λέει εὐχή…!

† παπά Τύχων ὁ Ρώσσος, ὁ ἐρημίτης τῆς Καψάλας

[toula]

Μη ζητάς τίποτε άλλο στην προσευχή σου εκτός από τη μετάνοια. Ούτε φώτα, ούτε θαύματα, ούτε προφητείες…

Για αυτό αδερφέ μου, μη ζητάς τίποτε άλλο στην προσευχή σου εκτός από τη μετάνοια. Ούτε φώτα ούτε θαύματα ούτε προφητείες, ούτε χαρίσματα καθόλου παρά μετάνοια.

Η μετάνοια θα σου φέρει την ταπείνωση, η ταπείνωση θα σου φέρει τη χάρη του Θεού, και ο Θεός θα σου έχει μέσα στη χάρη Του ότι χρειάζεται για τη δική σου σωτηρία και ό,τι άλλο, σε περίπτωση που χρειαστεί, για να βοηθήσεις μία άλλη ψυχή..

Από επιστολή Αγίου Παισΐου του Αγιορείτου

Εάν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εάν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εάν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές.

Προσευχήσου, αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον “αγιορείτη”, τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. Τίποτε από αυτά. Έναν παπά που να ζει τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του.

Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λέει το γεροντικό, να έχει καρδιά! Καρδιά ανθρώπου!

Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, “μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς”.

Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το ότι ζεις και αναπνέεις. Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.

Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά.

Μια φορά, ένας παππούλης, από αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια “το ύφασμα σου, ήταν από μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται…”

Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης

https://www.askitikon.eu/

[toula]

Ὅπως γιά τήν Θεία Κοινωνία, ἐπιβάλλεται νά ἐξομολογηθεῖ κανείς στόν Πνευματικό, ἔτσι καί γιά τήν προσευχή, πού εἶναι Θεία ἐπικοινωνία, πρέπει νά κάνει μιά ταπεινή ἐξομολόγηση στό Χριστό καί νά πεῖ:

”Χριστέ μου, εἶμαι χάλια, εἶμαι τέτοιος, τέτοιος… Δέν ἀξίζει νά ἀσχοληθεῖς μέ μένα, ἀλλά Σέ παρακαλῶ βοήθησέ με”!

Ἔτσι ἔρχεται ἡ Θεία Χάρη καί μετά ἀρχίζει ἡ Θεία ἐπικοινωνία!

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

[toula]

Τα υδροχαρή φυτά (π. Δημητρίου Μπόκου)

Μὲ τὴν εἴσοδό μας στὸν κύκλο τῶν Κυριακῶν τοῦ Λουκᾶ, γίνεται ξανὰ ἀναφορὰ στὸ γεγονὸς τῆς κλήσης τῶν πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἴδαμε καὶ κατὰ τὴν Β΄ Κυριακὴ τοῦ Ματθαίου. Ὁ Λουκᾶς δίνει κάποια στοιχεῖα ἐπιπλέον, λέγοντας ὅτι ὁ Χριστὸς κάλεσε τοὺς πρώτους μαθητές, ἀφοῦ πρῶτα φρόντισε νὰ πιάσουν μιὰ ἐντελῶς ἀνέλπιστη ψαριά, τόσο μεγάλη ποὺ τὰ δυὸ πλοῖα τους κινδύνευαν νὰ βυθιστοῦν ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ψαριῶν (Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ).

Οἱ ἀπόστολοι δέχτηκαν τὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ ἐγκαταλείποντας χωρὶς δεύτερη κουβέντα τὰ πάντα. Ἐφάρμοσαν ἔτσι πρῶτοι τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀκούσαμε τὴν προηγούμενη μόλις Κυριακὴ (μετὰ τὴν Ὕψωσιν). Ἀκολούθησαν τὸν Χριστὸ ἀπαρνούμενοι τὸν ἑαυτό τους, πλοῖα καὶ δίκτυα καὶ κάθε τὶ δικό τους, «οἰκίας, ἀδελφούς, ἀδελφάς, πατέρα, μητέρα, γυναῖκα, τέκνα, ἀγρούς» (Ματθ. 19, 29). Ἀντὶ γιὰ ὅλα αὐτά, ἐπέλεξαν νὰ σηκώσουν σταυρό. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει χαρακτηριστικά, ὅτι ὅλα ὅσα πρῶτα θεωροῦσε σπουδαῖα, τὰ ἐγκατέλειψε χάριν τοῦ Χριστοῦ, θεωρώντας τα ζημία. Τὰ περιφρόνησε ὡς σκύβαλα, τὰ πέταξε σὰν σκουπίδια. «Πάντα ἐζημιώθην καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω» (Φιλ. 3, .

Δὲν μᾶς καλεῖ ὅλους βέβαια ὁ Χριστὸς νὰ ἀφήσουμε τὰ πάντα, ὅπως οἱ ἀπόστολοι. Μᾶς καλεῖ ὅμως νὰ ἀπαρνηθοῦμε ὅλοι, σὲ ὅσο μεγαλύτερο βαθμὸ μποροῦμε, τὴν ἀγάπη γιὰ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου. Νὰ ὑπερισχύσει ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό. Νὰ μὴν εἴμαστε ἀπόλυτα δεμένοι μὲ ὅ,τι ἔχουμε. Νὰ τὰ κατέχουμε χωρὶς πάθος. Μὲ «ἀπροσπάθεια». Ὥστε ἂν τυχὸν χάσουμε κάτι ἀπὸ αὐτά, νὰ μὴ μᾶς στοιχίσει καὶ πολύ. Ἂν κάποιος τὰ κατέχει μὲ προσπάθεια, ἔχει δηλαδὴ ὅλο τὸν πόθο του στραμμένο στὰ ἐπίγεια, θλίβεται πολὺ μὲ τὴν ἀπώλειά τους. Εἶναι ἀδύνατο νὰ προκόψει στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Περιφρονεῖ τὰ πάντα ὅμως ὅποιος προσηλώσει τὸν νοῦ του στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ἀκόμα καὶ τὸ σῶμα του τὸ βλέπει σὰν ξένο (ἅγ. Μάξιμος Ὁμολογητής, Ἑκατοντὰς πρώτη τῶν περὶ ἀγάπης κεφαλαίων, α΄).

Ὅσο δὲν ἀπαρνούμαστε τὸν κόσμο, τόσο πιὸ κοσμικὰ εἶναι καὶ τὰ κριτήρια τῆς συμπεριφορᾶς μας. Τότε καὶ τὸ καλὸ ἀκόμα γίνεται ἀπὸ κενοδοξία. Ἐπιδεικνύουμε ἀρετὲς οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου. Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Ἔχω δεῖ πολλὰ καὶ διάφορα φυτὰ ἀρετῶν φυτεμένα ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο. Αὐτὰ ποτίζονταν ἀπὸ ὑπόγειο βόρβορο κενοδοξίας, σκαλίζονταν ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ἐπίδειξης, λιπαίνονταν ἀπὸ τοὺς ἐπαίνους. Ὅταν ὅμως τὰ φυτὰ αὐτὰ μεταφυτεύθηκαν στὴν ἔρημο, σὲ τόπο δηλαδὴ ἄβατο ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ συνεπῶς ἄνυδρο ἀπὸ τὸ βρώμικο νερὸ τῆς κενοδοξίας, ἀμέσως ξεράθηκαν. Δὲν ἔχουν τὴ δύναμη τὰ ὑδροχαρῆ φυτὰ νὰ καρποφοροῦν σὲ σκληρὰ καὶ ἄνυδρα γυμναστήρια» (Λόγος Β΄, ι΄).

Οἱ ἀπόστολοι τὸ κατάλαβαν αὐτὸ καλά καὶ ἔλεγαν μὲ τὸ στόμα τοῦ Παύλου: «Ἂν ἤθελα νὰ ἀρέσω στοὺς ἀνθρώπους, δὲν θὰ ἤμουν δοῦλος τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 1, 10).

Ἐμεῖς; Μήπως εἴμαστε τὰ θλιβερὰ ὑδροχαρῆ φυτά, ποὺ τρέφονται μόνο απὸ ἀνθρωπαρέσκεια;

Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!

«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα







0