"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Μη ζητάς τίποτε άλλο στην προσευχή σου εκτός από τη μετάνοια. Ούτε φώτα, ούτε θαύματα, ούτε προφητείες…

Για αυτό αδερφέ μου, μη ζητάς τίποτε άλλο στην προσευχή σου εκτός από τη μετάνοια. Ούτε φώτα ούτε θαύματα ούτε προφητείες, ούτε χαρίσματα καθόλου παρά μετάνοια.

Η μετάνοια θα σου φέρει την ταπείνωση, η ταπείνωση θα σου φέρει τη χάρη του Θεού, και ο Θεός θα σου έχει μέσα στη χάρη Του ότι χρειάζεται για τη δική σου σωτηρία και ό,τι άλλο, σε περίπτωση που χρειαστεί, για να βοηθήσεις μία άλλη ψυχή..

Από επιστολή Αγίου Παισΐου του Αγιορείτου

Εάν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εάν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εάν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές.

Προσευχήσου, αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον “αγιορείτη”, τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. Τίποτε από αυτά. Έναν παπά που να ζει τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του.

Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λέει το γεροντικό, να έχει καρδιά! Καρδιά ανθρώπου!

Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, “μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς”.

Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το ότι ζεις και αναπνέεις. Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.

Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά.

Μια φορά, ένας παππούλης, από αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια “το ύφασμα σου, ήταν από μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται…”

Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης

https://www.askitikon.eu/

Οι Πατέρες δεν ζητούσαν πολλούς λόγους. Λάμβαναν έναν πνευματικό λόγο και έφευγαν στην έρημο και ζούσαν πολλά χρόνια με αυτόν τον λόγο. Προσπαθούσαν να τον εφαρμόσουν και τρέφονταν από αυτόν. Εμείς και λέμε και θέλουμε να ακούμε πολλούς λόγους, αλλά δεν κάνουμε τίποτε για να τους εφαρμόσουμε. Όταν μιλάει κανείς πολύ, τότε αδυνατίζει πνευματικά.

Άγιος Σωφρόνιος Έσσεξ

Να λέγεις την ευχή συνεχώς μέρα νύχτα και πότε-πότε να παρακαλείς και τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ κι εκείνοι θα έρχονται και θα σε σκεπάζουν με τις φτερούγες τους.

Και λέγοντας την ευχή από το βάθος της καρδιάς σου, θα χορτάσεις Χριστόν.
Θα χορτάσεις Χριστόν, όπως είπε και κάποιος όταν κοινώνησε. Χόρτασα Χριστόν. Θεέ μου χόρτασα.

Για μέρες θα μπορώ να φωνάζω, δεν πεινώ, δεν διψώ. Χόρτασα. Μόνο όσοι το ένοιωσαν μπορούν να καταλάβουν αυτήν την λέξη. Χόρτασα.

Και μετά θα έρθουν τα γλυκά τα δάκρυα, τα χαρισματικά και θα πλημμυρίσεις από ουράνια αγαλλίαση και βεβαιωμένη την ελπίδα της σωτηρίας σου.

Μόνο στην Θεία Του μακροθυμία και ευσπλαχνία προσβλέπουμε. “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς.” Ο Κύριος είναι οικτίρμων και ελεήμων.

Γέρων Χαράλαμπος ο κομποσκοινάς

“Το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο!”

«Μια ηλικιωμένη γυναίκα μπήκε σε ένα λεωφορείο και κάθισε.
Στην επόμενη στάση, μια αλαζονική και κακότροπη νεαρή ανέβηκε και κάθισε δίπλα στη γριά, χτυπώντας την με τις πολλές τσάντες της.

Βλέποντας ότι η γυναίκα ήταν σιωπηλή, ένας νεαρός άνδρας ρώτησε τη γριά γιατί δεν παραπονέθηκε και δεν αντέταξε όταν χτυπήθηκε με τις σακούλες.
Η γριά απάντησε χαμογελώντας:
– «Δεν χρειάζεται να είμαι αγενής ή να μαλώνω για κάτι τόσο ασήμαντο, καθώς το ταξίδι μου με αυτό το κορίτσι είναι τόσο σύντομο, καθώς θα κατέβω στην επόμενη στάση».

Αυτή η απάντηση αξίζει να γραφτεί με χρυσά γράμματα:

«Δεν υπάρχει λόγος να μαλώνουμε για κάτι τόσο ασήμαντο, γιατί το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο».

Ο καθένας από εμάς πρέπει να καταλάβει ότι ο χρόνος μας σε αυτόν τον κόσμο είναι τόσο σύντομος που το να τον γεμίζουμε με καυγάδες, άχρηστες διαφωνίες, ζήλια, ασυγχώρητη, αγανάκτηση και μια συνεχή επικριτική στάση είναι γελοία σπατάλη χρόνου και ενέργειας.

Σου ράγισε κάποιος την καρδιά; Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε το.
Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Σας έχει προδώσει, εκφοβίσει, εξαπατήσει ή ταπεινώσει κάποιος; Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε το.
Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Σε έχει προσβάλει κάποιος χωρίς λόγο;
Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε!
Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Κάποιος γείτονας έκανε κάποιο σχόλιο που δεν σας άρεσε; Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε το.
Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Όποια προβλήματα και να μας φέρει κάποιος, ας θυμόμαστε ότι το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο.

Κανείς δεν γνωρίζει τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.
Κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει το τέλος.

Το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο!

Ας είμαστε σεβαστοί, ευγενικοί, ας πάμε γεμάτοι ευγνωμοσύνη και χαρά, άλλωστε το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο.

Πρόσεχε αγαπητέ φίλε και μην σε πιάνει κριτική, κρίση και τσακωμός.

Επιδιώξτε να κάνετε το καλό οπουδήποτε και όποτε, και αδιάκοπα ευλογείτε όλους τους ανθρώπους που συναντάτε, γιατί ο καθένας φέρει ένα ανείπωτο φορτίο στην ψυχή του».

www.orthmad.gr

«Αυτός ο φτωχός φώναζε, κι ο Θεός τον εισάκουσε». Δεν είναι πάντοτε αξιέπαινη η φτώχεια, αλλά η θεληματική, που επιτυγχάνεται σύμφωνα με το σκοπό του Ευαγγελίου. Διότι πολλοί είναι φτωχοί ως προς την περιουσία, όμως έχουν διάθεση πλεονεξίας. Αυτούς δεν τους σώζει η φτώχεια, τους καταδικάζει η διάθεση. Δεν είναι λοιπόν άξιος μακαρισμού πάντοτε ο φτωχός, αλλά εκείνος που περισσότερο από τους θησαυρούς του κόσμου προτίμησε την εντολή του Χριστού. Αυτούς μακαρίζει κι ο Κύριος λέγοντας : « Mακάριοι αυτοί, που είναι φτωχοί στο πνεύμα». Όχι όσοι είναι φτωχοί στην περιουσία, αλλά όσοι προτίμησαν τη φτώχεια της ψυχής. Διότι τίποτε από εκείνα, που γίνονται χωρίς διάθεση είναι άξια μακαρισμού.
Κάθε αρετή, περισσότερο σε αυτή απ’ όλες τις άλλες, είναι γνώρισμα εκείνου, που ενεργεί με τη θέλησή του. Αυτός λοιπόν, λέγει, ο φτωχός φώναξε. Με τη δεικτική αυτή φωνή στρέφει τη σκέψη σου προς τον πτωχεύσαντα και πεινώντα κι όντα γυμνό κατά το Θεό. Αυτός ο φτωχός, που σου τον δείχνει σχεδόν με το δάκτυλο. Αυτός είναι ο μαθητής του Χριστού.
Μ. Βασιλείου. Ομιλ. Στους Ψαλμούς ΛΓ΄

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ
Η σεβάσμια εορτή της Σύλληψης του Τιμίου Προδρόμου σηματοδοτεί εκκλησιαστικώς την έναρξη του φθινοπώρου. Εξαρτάται δε και αυτή όπως τα γενέθλια του κατά τον μήνα Ιούνιο, από τον εορταστικό κύκλο των χριστουγέννων. Έπρεπε δηλαδή να προηγηθεί η φωνή η προδρομική του Λόγου από τον Μεσσία Χριστό, κατά το σχέδιο της οικονομίας του Θεού.
Το φθινόπωρον είναι καιρός της συγκομιδής. Ήλθε λοιπόν ο καιρός οι δίκαιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ να απολαύσουν τους πνευματικούς καρπούς των δακρύων και της ενάρετης ζωής τους, οι οποίοι είναι προφητεία, αγαλλίαση, δικαίωση και φυσικά η τεκνογονία του μεγαλυτέρου των προφητών.Είναι και ο καιρός της σποράς. Ετοιμάζεται λοιπόν ο προφήτης πού θα σπείρει το θείο φυτό του ευαγγελίου και ο φιλότιμος εργάτης του θείου αμπελώνος.Είναι και η αρχή του έτους πού φανερώνει μυστικώς την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης την εισαγωγή στο μυστήριο του Χριστού και της βασιλείας Του. Προλάμπει λοιπόν ο τελευταίος των προφητών και αυτός πού συνδέει με την σύλληψη του τους δύο κόσμους του Θεού. Είναι και ο καιρός της ισημερίας πού σημαίνει δικαιοσύνη. Συνελήφθη λοιπόν ο διδάσκαλος της δικαιοσύνης και το μέτρον των αρετών. Είναι και ο δρόμος προς το ηλιοστάσιο του χειμώνος.Ανάβει λοιπόν ο λύχνος ο προδρομικός πού θα φωτίσει νοερώς τον δρόμο για να βρούμε την μεγάλη Ανατολή του Ηλίου.
Ο θείος Πρόδρομος λοιπόν ανοίγει την εποχή του θέρους τον Ιούνιο, ανοίγει και την εποχή του φθινοπώρου σήμερα.Τον καιρό του θέρους και τον καιρό της συγκομιδής. Είναι ο άγγελος πού αναγγέλει την εποχή των εσχάτων.Εκείνος πού φωνάζει πώς η αξίνα κείται παρά το δέντρο πού θέλει κόψιμο για να ανθήσει το Δένδρο της Ζωής στην θέση του.Αυτός πού ελαττούται για να αυξηθεί ο Ερχόμενος.Ο φίλος πού χαίρεται στην χαρά του Νυμφίου.Ίσταται λοιπόν ο θείος Πρόδρομος ως κλειδούχος των εποχών και του χρόνου,ως θυρωρός των φρικτών μυστηρίων, ως εισηγητής στην απ αιώνος αποκάλυψη και φανέρωση και μας δείχνει με την σύλληψη του,για ακόμα μια φορά, την θεοφάνεια του Αμνού του Θεού.
Σε λίγο 15: 43' , ώρα αν. Ευρώπης, μπαίνουμε στο Φθινόπωρο ( επιτέλους!)

Με αφορμή την σημερινή ομολογία του Σιμωνα Πέτρου.
Πώς έχει καταντήσει ετσι ο άνθρωπος! Κάποτε θεωρούσαν την αμαρτωλότητα τους εμπόδιο να κοινωνήσουν με τον Θεό. Ανάξιους τους εαυτούς τους για την παρουσία Του! ' Όλος ο κόσμος σώζεται κι εγώ χάνομαι'! Αυτό ήταν το σύνθημα των χριστιανών με την καθαρή, απλή , ευγνώμονη καρδιά. Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου, ήτοι χωρίς τον Θεό δεν μπορώ να υπάρξω , αφού το ότι Αυτός μόνος Είναι με καθιστά εξαρτημένο από Αυτόν.Άρα είμαι αποτέλεσμα της δικής Του θέλησης και δεν είμαι τίποτα χωρίς Αυτόν.Αυτό το γνώριζαν ακόμα και οι σοφοί εκτός της Πίστης. Τώρα η αμαρτωλότητα έχει ανάχθει σε προνόμιο και μέσο αναγνώρισης σπουδαίων ανθρώπων. Ο δικαιωματισμός είναι η νέα θρησκεία της μοντέρνας Εκκλησίας. Στην θέση του Θεού, ο οποίος έχει καταχθεί ήδη σε ένα συγκαταβατικό αγαθό πνεύμα , χωρίς απόλυτη παντοδυναμία και αγιότητα,ένα βολικό πρόσωπο εργασίας , ενα απαθες έμβλημα της θρησκείας, εχουμε τοποθετήσει τους αδικαίωτους παραπονούμενους και παρεξηγημένους από τον κόσμο εαυτούς μας. Αξίζουμε γιατί μειονεκτουμε και γυρω από την ασημαντοτητα μας κινούνται τα πάντα. Φυσικά έχουμε αυτοαξία, αυτοζωΐα και αυτοσωτηρία ανεξάρτητα από την ύπαρξη του Θεού. Αυτή όμως είναι ακριβώς η ουσία της προπατορικής αμαρτίας. Κρίμα.

π. Παντ. Κρούσκος

Κυριακή Α’ Λουκά
«Τον εστρίμωχναν τα πλήθη, για ν’ ακούσουν το λόγο του Θεού κι αυτός στεκόταν κοντά στη λίμνη Γενησαρέτ. Είδε δυό βάρκες αραγμένες στην ακρολιμνιά· οι ψαράδες πιο κεί έπλυναν τα δίχτυα τους. Μπήκε σε μια απ’ αυτές που ήταν του Σίμωνα και τον παρακάλεσε να ξεμακρύνη λίγο από τη στεριά. Κι αφού κάθισε άρχισε να διδάσκη τον κόσμο μεσ’ από τη βάρκα. Όταν τέλειωσε είπε στο Σίμωνα· Γύρισε στ’ ανοιχτά και ρίξετε τα δίχτυα για ψάρεμα.
Του αποκρίθηκε ο Σίμωνας και του είπε· Δάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε τίποτα. Θα ρίξω όμως το δίχτυ αφού το ορίζεις. Έκαμαν έτσι κι έπιασαν τόσο μεγάλο πλήθος ψάρια που άρχισε το δίχτυ να σπάζη. Φώναξαν τους συνεταίρους τους της δεύτερης βάρκας να παν να τους βοηθήσουν. Πήγαν και γέμισαν και οι δύο βάρκες σε σημείο να βουλιάζουν. Όταν το είδε αυτό ο Σίμωνας πέφτει στα γόνατα του Ιησού και τον παρακαλεί. Έβγα απ’ τη βάρκα μου, Κύριε, γιατί είμαι αμαρτωλός. Τον είχε γεμίσει θάμπος κι αυτόν κι όλους τους συντρόφους του για τα ψάρια που είχαν πιάσει μ’ αυτό τον τρόπο. Όμοια είχαν ξαφνιαστή κι ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, γιοί του Ζεβεδαίου που ήσαν συνέταιροι του Σίμωνα. Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε στον Σίμωνα· Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύης ανθρώπους. Κι αφού έσυραν τα πλοία στη στεριά, τα παράτησαν όλα και τον ακολούθησαν».
Αποφεύγει ο Κύριος τη φήμη, κι αυτή τόσο περισσότερο τον καταδιώκει. Ερχόταν ο κόσμος, κι εκείνος ανεβαίνει στο πλοίο. Για να μιλάη από το πλοίο σ’ αυτούς που στέκονταν στην αμουδιά· όλοι απέναντί του. Κι αφού μίλησε στο πλήθος, δεν άφησε χωρίς αμοιβή τον κύριο του πλοίου. Τον ευεργετεί διπλά: του χάρισε πλήθος ψάρια και τον κάμει μαθητή του.
Θαυμάστε τον τρόπο του Κυρίου, πως προσελκύει καθένα με τα δικά του και τους συντρόφους του. Προσέξετε και την ηπιότητα του Χριστού πως παρακαλεί τον Πέτρο ν’ απομακρύνη το πλοίο από τη γη. Τη λέξη ηρώτησε πρέπει να την πάρωμε στη θέση της λέξης παρακάλεσε. Αλλά ο Πέτρος πόσο βολικός ήταν ώστε να δεχθή στο πλοίο του άνθρωπο που δε γνώριζε και να τον ακούη σε όλα. Όταν του είπε να πάνε ανοιχτά, δεν αρνήθηκε. Μπορούσε να πη. Όλη τη νύχτα κοπίασα και δεν εκέρδισα τίποτα και τώρα να σε ακούσω και να υποβληθώ σε νέους κόπους; Δεν είπε τίποτα απ’ αυτά. Αλλά το αντίθετο. Αφού με συμβουλεύεις θα ρίξω το δίχτυ στη θάλασσα. Τόσο θερμή ήταν η πίστη του και προτού πιστέψη. Γι’ αυτό και πιάνει τόσα ψάρια, που δεν μπορεί να τα τραβήξη και κάμει νόημα στους συντρόφους του, στους συνεργάτες στο άλλο πλοίο.
Με νοήματα τους προσκαλεί γιατί η έκπληξή του από την ψαριά δεν τον άφηνε ούτε να μιλήση.
Με πολύ σεβασμό έπειτα ο Πέτρος ζητεί από το Χριστό να μη μείνη στο πλοίο του, χαρακτηρίζοντας αμαρτωλό τον εαυτό του κι ανάξιο να μείνη μαζί του.
Ερμηνεύσετέ τα αν θέλετε και αλληγορικά. Το πλοίο είναι η Συναγωγή των Ιουδαίων. Ο Πέτρος δίνει τον τύπο των δασκάλων του Νόμου. Όλη τη νύχτα κοπίασαν οι δάσκαλοι πριν από το Χριστό και δεν έπιασαν τίποτε. Νύχτα· ο καιρός πριν από την έλευση του Χριστού.
Κι όταν ήλθε ο Χριστός και έγινε ημέρα, αφού πήραν τη θέση των νομοδιδασκάλων οι απόστολοι στο λόγο εκείνου δηλαδή στην προσταγή του, ρίχνουν το δίχτυ του Ευαγγελίου και συλλαμβάνουν πλήθος ανθρώπους.
Μόνος του ο καθένας δεν μπορή οι απόστολοι να τραβήξουν το δίχτυ με τα ψάρια αλλά κάμουν νόημα στους συντρόφους και συνεργάτες τους και συνεργάζονται μαζί τους. Αυτοί είναι οι κατά τις διάφορες εποχές ποιμένες και διδάσκαλοι των Εκκλησιών, που εξηγούν και ερμηνεύουν την αποστολική διδασκαλία και συνεργάζονται με τους αποστόλους για να συλλάβουν τους ανθρώπους.
Προσέξετε και τη φράση ρίχουν τα δίχτυα. Το Ευαγγέλιο είναι το δίχτυ, λέξη ταπεινή και συνηθισμένη που ταιριάζει με την ασημότητα εκείνων που την ακούν και γι’ αυτό και ο λόγος να ριχτή στη θάλασσα. Κι αν κανένας έλεγε ότι φανερώνεται το βάθος των νοημάτων με την έκφραση ρίχουν το δίχτυ στη θάλασσα, κι αυτό δεν θα ήταν αταίριαστο.
Εκπληρώθηκε ο λόγος του προφήτου που είπε· Ιδού, εγώ θα στείλω πολλούς ψαράδες, λέγει ο Κύριος. Κι έπειτα θα στείλω πολλούς κυνηγούς και θα τους συλλάβουν. Και ψαράδες εννοεί τους αγίους αποστόλους, ενώ κυνηγούς τους κατά τις διάφορες εποχές προισταμένους και διδασκάλους των Εκκλησιών.
Άγιος Θεοφυλακτος Βουλγαρίας
Πηγή: www.agiazoni.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΛΟΥΚΑ ( Η θαυμαστή αλιεία)
«Ιδών δε Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοις γόνασιν Ιησού λέγων· έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμι, Κύριε. θάμβος γαρ περιέσχεν αυτόν και πάντας τους συν αυτώ επί τη άγρα των ιχθύων η συνέλαβον. ομοίως δε και Ιάκωβον και Ιωάννην, υιούς Ζεβεδαίου, οι ήσαν κοινωνοί τω Σίμωνι» (Λουκ. ε’ 8-10). Γεμάτος δέος από το αναπάντεχο θέαμα, ο Πέτρος έπεσε γονατιστός στα πόδια του Χριστού. Ούτε για μια στιγμή δεν αμφέβαλε πως τέτοια καλή ψαριά οφειλόταν στην παρουσία του Χριστού στο πλοιάριο κι όχι στις δικές του προσπάθειες. Το περιστατικό αυτό συγκλόνισε τον Σίμωνα ως τα τρίσβαθα της ψυχής του, γι’ αυτό και στη συνέχεια δεν ονόμασε πια τον Ιησού «επιστάτη», αλλά «Κύριο». Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει «επιστάτης», «αφεντικό», μα μόνο ένας Κύριος υπάρχει. Όταν άκουγε το σοφό δάσκαλο να διδάσκει τα πλήθη από το πλοίο που βρισκόταν κοντά στην ακτή, ο Σίμων τον ονόμασε «Επιστάτη» ή «Διδάσκαλο». Τώρα όμως που είδε το θαυμαστό αυτό έργο Του, τον ομολόγησε «Κύριο».
Προσέξτε πόσο πιο δυνατά μιλάνε τα έργα από τα λόγια! Αν πούμε ακόμα και τα γλυκύτερα λόγια, οι άνθρωποι θα μας αποκαλέσουν διδάσκαλους των ανθρώπων. Αν όμως τα λόγια μας τα υποστηρίζουμε με τα έργα μας, τότε θα μας ονομάσουν ανθρώπους του Θεού. Ίσως την ώρα που άκουγε ο Σίμων τα λόγια του Χριστού, να σκεφτόταν μέσα του πόσο όμορφα και σοφά διδάσκει. Ο καρδιογνώστης που τα έβλεπε όλ’ αυτά, κάλεσε μετά το Σίμωνα στα βάθη, για να του αποδείξει πως πραγματοποιεί όσα λέει.
Ας δώσουμε προσοχή στον τρόπο που μίλησε ο Σίμων στον Κύριο. Αντί να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του και το θαυμασμό του για ένα τόσο μεγάλο θαύμα, εκείνος είπε: Έξελθε απ’ εμού ότι ανήρ αμαρτωλός ειμι. Ο λόγος που ζήτησε ο Πέτρος από τον Κύριο να φύγει από κοντά του, ήταν η αίσθηση της αμαρτωλότητας και της αναξιότητάς του.
Η αίσθηση αυτή της αμαρτωλότητας ενώπιον του Θεού είναι μια πολύτιμη πέτρα για την ψυχή. Ο Κύριος την εκτιμά περισσότερο απ’ όλους τους τυπικούς ύμνους δοξολογίας κι ευχαριστίας. Όταν ο άνθρωπος ψάλλει πολλούς τέτοιους ύμνους στο Θεό χωρίς την αίσθηση της αμαρτωλότητάς του, δεν ωφελείται καθόλου. Η αίσθηση της αμαρτω­λότητας οδηγεί στη μετάνοια, η μετάνοια οδηγεί στο Χριστό κι ο Χριστός πραγματοποιεί την αναγέννηση. Η αίσθηση της αμαρτωλότητας είναι το ξεκίνημα στο δρόμο της σωτηρίας του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος που έχει περιπλανηθεί πολύ σε παραπλανητικούς δρόμους, δεν έχει τίποτα καλ­λίτερο να κάνει από το να βρει το σωστό δρόμο. Κι όταν τον βρει, το μόνο που του απομένει είναι να τον ακολουθήσει, χωρίς να κοιτάξει προς τα δεξιά ή τ’ αριστερά του. Τί ωφέλησε τον Φαρι­σαίο η προσευχή που έκανε στην εκκλησία, όταν προσπαθώντας να εγκωμιάσει το Θεό, εγκωμίαζε τον εαυτό του; Δε δικαιώθηκε ενώπιον του Θεού, όπως έκανε ο τελώνης που χτυπούσε το στήθος του κι έκραζε: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!» (Λουκ. ιη’ 13).
Αυτό ήταν το ξεκίνημα της μύησης του Πέ­τρου στην πίστη του Χριστού. Η ολοκλήρωση έγινε αργότερα, όταν πολλοί από τους ακόλουθους του Χριστού άρχισαν ν’ απομακρύνονται από το Χριστό, ενώ ο Πέτρος του είπε: «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (Ιωάν. στ’ 68). Τώρα όμως, στο ξεκίνημα, κατάπληκτος από τη δύναμη του Χριστού, του λέει: Άπελθε απ’ εμού.
Ο Πέτρος δεν ήταν ο μοναδικός που καταλή­φθηκε από δέος. Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, οι γιοί του Ζεβεδαίου, καθώς κι όλοι οι άλλοι που ήταν μαζί τους, βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση. Όλοι τους ξεκίνησαν με φόβο για τον Κύριο, και τέλειωσαν με αγάπη για Εκείνον. Όπως διαβάζουμε στις Παροιμίες, «αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου» (Παρ. α’ 7).
Στο φόβο που ένιωθε ο Πέτρος, καθώς γονάτιζε μπροστά Του, ο εύσπλαχνος και πάνσοφος Κύριος απάντησε: «μη φοβού· από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. ε’ 10). Ο κόσμος αυτός είναι μια θάλασσα γεμάτη πάθη, η Εκκλησία Μου είναι πλοίο και το Ευαγγέλιό μου δίχτυ, όπου θ’ αλιεύσεις ανθρώπους. Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Μαζί μου όμως θα έχετε τόσο καλές ψαριές, που θα γεμίσουν τα δίχτυα σας. Φτάνει να είστε υπάκουοι σε Μένα, όπως κάνατε και σήμερα. Και τότε δε θα σας φοβίζει κανένα βάθος και ποτέ δε θα γυρίσετε με άδεια χέρια από το ψάρεμα.
«Και καταγαγόντες τα πλοία επί την γην, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ» (Λουκ. ε’ 11). Εγκατέλειψαν τα πλοιάρια. Ας τα πάρουν άλλοι κι ας τα κάνουν ό,τι θέλουν. Ο Πέτρος άφησε και το σπίτι του και τη γυναίκα του. Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης άφησαν το σπίτι και τον πατέρα τους. Κι όλοι τους τον ακολούθησαν. Για ποιό λόγο να στενοχωρηθούν; Δεν είχαν αγωνιστεί όλη νύχτα άσκοπα; Εκείνος που μπορεί να κάνει τα πάντα, θα μπορούσε να θρέψει κι αυτούς και τις οικογένειές τους. Εκείνος που στολίζει τα κρίνα του αγρού και τα κάνει πιο θαυμαστά ακόμα κι από το βασιλιά Σολομώντα, ο ίδιος θα φροντίσει και για το δικό τους ντύσιμο. Η τροφή και το ντύσιμο είναι το ελάχιστο που έχουν να φροντίσουν. Εδώ ο Κύριος τους καλεί στο μέγιστο: στη βασιλεία του Θεού. Όταν μπορεί να τους δώσει το μέγιστο, είναι δυνατό να μην μπορέσει να τους δώσει το ελάχιστο; Ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος έγραψε αργότερα: «πάσαν την μέριμναν υμών επιρρίψαντες επ’ αυτόν, ότι αυτώ μέλλει περί υμών» (Α Πέτρ. ε’ 7). Τέλος, αν τον υπακούν ακόμα και τα κωφάλαλα ψάρια στο νερό, πως δε θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι αυτοί, τα λογικά όντα;
Ολόκληρο το περιστατικό αυτό έχει κι ένα βαθύτερο νόημα. Το πλοίο σημαίνει το σώμα. Τα σχισμένα δίχτυα σημαίνουν το παλιό πνεύμα του ανθρώπου. Τα βάθη της θάλασσας σημαίνουν το βάθος της ψυχής του ανθρώπου. Όταν ο Κύριος κατοικεί σ’ έναν υπάκουο άνθρωπο, τότε ο άνθρωπος αυτός απομακρύνεται από την ακτή του υλικού κόσμου και πηγαίνει από τις αισθητικές σκιές στα πνευματικά βάθη. Στα βάθη αυτά ο Κύριος του αποκαλύπτει τ’ αμέτρητα πλούτη των δωρεών Του, για τις οποίες αγωνιζόταν μάταια σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Οι δωρεές αυτές είναι τόσο μεγάλες, ώστε το παλιό πνεύμα δεν μπορεί να τις αντέξει και σχίζεται. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος πως δε βάζουν καινούργιο κρασί σε παλιά ασκιά.
Όταν ο υπάκουος άνθρωπος βλέπει τ’ αρίφνητα πλούτη των δωρεών Του, γεμίζει δέος και κατάπληξη τόσο για την παντοδυναμία του Θεού, όσο και για τις δικές του αμαρτίες. Θα ήθελε σ’ αυτήν την περίπτωση να κρυφτεί από το Θεό, να φύγει ο Θεός από κοντά του κι ο ίδιος να γυρίσει στο παλιό του πνεύμα και στην παλιά του ζωή. Μόλις όμως η λαμπρότητα του Θεού κι η ευσπλαχνία Του αποκαλυφθούν στον άνθρωπο, τότε του φανερώνεται ακαριαία η αμαρτωλότητα κι η αναξιότητά του, η αποξένωσή του απ’ Αυτόν.
Ο Θεός δε θα εγκαταλείψει τον άνθρωπο που έχει οδηγήσει στα βάθη. Δε θα λάβει σοβαρά την κραυγή του έξελθε απ’ εμού. Ξέρει ότι η κραυγή αυτή βγαίνει από έναν άρρωστο άνθρωπο, γι’ αυτό και του δίνει θάρρος και τον παρηγορεί με τα λόγια, «μη φοβού».
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΑΣ

Θα έλεγε κανείς ότι ο Χριστός παίζει με τον πόνο των μαθητών. Όλη νύχτα οι μαθητές παλεύουν με τα κύματα και ψάρια δεν έχουν πιάσει. Κούραση και απογοήτευση συνθέτουν το σκηνικό. Κι έρχεται ο Χριστός να τους πει, ξαναρίξτε τα δίκτυα. Δηλαδή πάμε πάλι από αρχή. Τίποτε δεν τελείωσε, αρκεί να το πιστέψετε.
Λογικό είναι αυτή η προτροπή του Χριστού να φέρει αρχικά την αντίδραση τους. Οι μαθητές δεν ψαρεύουν από χόμπι ούτε χάριν γούστου. Ζουν και επιβιώνουν αυτοί και οι οικογένειες τους από αυτή την εργασία.
Ο Χριστός επιμένει να τους προκαλεί και προσκαλεί σε ένα άλμα πίστεως. Ένα άλμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπο Του. Είναι σαν να τους λέει "ξέρω ότι το μυαλό σας λέει δεν γίνεται όμως εγώ σας λέω να ακούσετε την καρδιά σας που φωνάζει Γίνεται...." .
Η πίστη είναι αυτό ακριβώς, το άνοιγμα στο ακατόρθωτο, η αποδοχή του αδύνατου ως δυνατού.
Ο Χριστός ζητάει από τους μαθητές να πάψουν να θεωρούν ως μοναδική πηγή γνώσης το μυαλό και να ανοιχτούν και σε άλλες δυνατότητες της ύπαρξης τους. Άλλες μορφές γνώσης για το Μυστήριο που υπάρχει μέσα και έξω τους.
Να δουν κι Αλλιώς, να ζήσουν διαφορετικά όχι μόνο με το μυαλό που πολλές φορές μικραίνει τους ανθρώπους αλλά και με την καρδιά που τους μεγαλώνει.
Κανείς άνθρωπος δεν έχει μικρή καρδιά αλλά μικρό μυαλό.
Λογισμοί, σκέψεις, πεποιθήσεις, προκαταλήψεις, στερεότυπα και αλλά πολλά μικραίνουν το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
Η πίστη που ο Χριστός προτείνει ελευθερώνει τον άνθρωπο, να δει, να ακούσει, να νιώσει και αισθανθεί διαφορετικά ότι τον περιβάλει.
Εμπιστεύσουμε φωνάζει ο Χριστός, λυτρώσουν από τα σχέδια του νου σου και αφήσου στα σχέδια του Θεού.
Πίστη σημαίνει να πιστεύεις ότι θα πέσεις στο κενό της αγκαλιάς του Θεού κι Εκείνος θα σε αρπάξει στα Χέρια Του.
-π. Λίβυος-