"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Μας ωριμάζει ο πόνος
Οι θλίψεις και τα βάσανα αποτελούν σταθερό συνοδοιπόρο σε κάθε μας βήμα. Από τότε που στη ζωή μας εισήλθε η αμαρτία, παρεπόμενο αυτής, εισήλθαν και όλα τα ανεπιθύμητα, με αποκορύφωμα το θάνατο.
Γι’ αυτό και θα ήταν εξωπραγματικό να ζητάμε να μην τύχουν στη δική μας ζωή κάτι τέτοια γεγονότα. Αντίθετα, σοφώτερο θα ήταν να ζητάμε από το Θεό τη δύναμη να αντέχουμε και να ξεπερνούμε τα γεγονότα αυτά.
Οι θλίψεις, οι δοκιμασίες και τα βάσανα είναι τα μέσα, που χρησιμοποιεί ο Θεός, για να ωριμάσει ο άνθρωπος, είναι φάρμακα που θεραπεύουν την ασθενούσα φύση του ανθρώπου. Το καμίνι του πόνου, των δοκιμασιών και των θλίψεων, είναι το εργαστήρι όπου ο Θεός κατεργάζεται την τελειοποίηση του χριστιανού. Αν το ψωμί που μπαίνει στο φούρνο είχε φωνή, θα διαμαρτυρόταν και θα έλεγε πως δεν αντέχει τη φωτιά του φούρνου. Όμως αυτό το ψήσιμο είναι που κάμνει το ψωμί κατάλληλο για βρώση. Αν δεν έμπαινε στο φούρνο θα γέμιζε σκουλήκια, θα ήταν άχρηστο.
Κατά τρόπο ανάλογο, στο καμίνι του πόνου ο άνθρωπος αποκτά ωριμότητα, ουσία, περιεχόμενο. Καθαίρεται από πάθη, ταπεινώνεται, μαθαίνει να συμπάσχει, αποκτά γνησιότητα και αυθεντικότητα. Όσο πληθαίνουν οι δοκιμασίες, όσο κτυπιέται η ψυχή στο αμόνι του πόνου, τόσο εύθετη γίνεται για τη Βασιλεία των ουρανών και με ευφρόσυνο δειλινό χαμόγελο αναμένει το ολόλαμπρο πρωινό της Αναστάσεως που ορθρίζει πίσω από κάθε σταυρό.
Από το βιβλίο: «Πρωτοπρεσβύτερος π. Ευέλθων Χαραλάμπους. Ο χαρισματικός και αναστάσιμος καλός ποιμένας και Σαμαρείτης της Εκκλησίας του Χριστού». Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 100.
www.dogma.gr

Διψᾶ ἡ ψυχή μου
τὸν Κύριο
καὶ μὲ δάκρυα Τὸν ζητῶ. Πῶς νὰ μὴ Σὲ ζητῶ; Σὺ μὲ ζήτησες πρῶτος καὶ μοῦ ἔδωσες νὰ γευθῶ τὴν γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἡ ψυχή μου Σὲ ἀγάπησε ἕως τέλους.
Άγιος Σιλουανος ο Αθωνιτης (24 Σεπτεμβρίου 1938)

Όταν μιλάει κανείς πολύ, τότε αδυνατίζει πνευματικά…
Οι Πατέρες δεν ζητούσαν πολλούς λόγους. Λάμβαναν έναν πνευματικό λόγο και έφευγαν στην έρημο και ζούσαν πολλά χρόνια με αυτόν τον λόγο. Προσπαθούσαν να τον εφαρμόσουν και τρέφονταν από αυτόν. Εμείς και λέμε και θέλουμε να ακούμε πολλούς λόγους, αλλά δεν κάνουμε τίποτε για να τους εφαρμόσουμε. Όταν μιλάει κανείς πολύ, τότε αδυνατίζει πνευματικά.
Άγιος Σωφρόνιος Έσσεξ
www.orthmad.gr

Τρέξε στον πνευματικό σου γέροντα.
Πέφτουμε στην πλάνη, όταν νομίζουμε ότι είμαστε πιο φρόνιμοι και έμπειροι από τους άλλους, ακόμη και από τον πνευματικό μας πατέρα.
Αν βλέπεις με το νου σου δαιμόνια (λογισμούς κακίας, πονηρίας, εμπάθειας, αισχρότητας), ταπεινώσου και προσπάθησε να μη βλέπεις και τρέξε όσο πιο γρήγορα γίνεται στον πνευματικό σου γέροντα, στον οποίο παραδόθηκες.
Πες του τα όλα, και τότε ο Κύριος θα σε ελεήσει και θα σωθείς από την πλάνη. Αν, όμως, νομίζεις ότι εσύ γνωρίζεις περισσότερα για την πνευματική ζωή από τον πνευματικό και πάψεις να του λες τι σου συμβαίνει, εξαιτίας αυτής της υπερηφανείας, θα παραχωρηθεί αναπόφευκτα κάποιος πειρασμός, για να σε συνετίσει.
Πέφτουμε στην πλάνη, όταν νομίζουμε ότι είμαστε πιο φρόνιμοι και έμπειροι από τους άλλους, ακόμη και από τον πνευματικό μας πατέρα. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ με την απειρία μου και γι’ αυτό υπέφερα.
Κι ευχαριστώ από την καρδιά μου τον Θεό, γιατί με τον τρόπο αυτό με ταπείνωσε και με νουθέτησε και δεν απέσυρε το έλεός Του από μένα.
Και τώρα σκέφτομαι ότι, χωρίς εξομολόγηση στον πνευματικό δεν είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από την πλάνη, γιατί στον πνευματικό έδωσε ο Θεός τη χάρη του δεσμείν και λύειν.
~Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Aνάμνησις του μεγάλου σεισμού, και της εις τον αέρα αρπαγής του παιδός.
Aρθείς άνω παις το τρισύμνητον μέλος,
Kαθώς νόες ψάλλουσιν, αγγέλλει κάτω.
Kατά τους χρόνους Θεοδοσίου του μικρού εν έτει υι΄ [410], ο πανάγαθος Θεός ηβουλήθη με τας κρίσεις οπού ηξεύρει, να πληροφορήση τους ανθρώπους, ένα μεν, την κοινήν και εσχάτην πάντων ανάστασιν. Kαι άλλο δε, πως πρέπει να υμνούσιν ορθώς τον Θεόν. Διά τούτο συνεχώρησε να γένη σεισμός φοβερός. Όθεν διά τον φόβον του σεισμού όλος ο λαός της Kωνσταντινουπόλεως μαζί με τον βασιλέα, και με τον αγιώτατον Πατριάρχην Πρόκλον, και με όλον τον κλήρον, ευρίσκοντο όλοι ομού έξω εις τον κάμπον και εποίουν λιτανείας. Kαι επειδή τότε άρχιζεν η αίρεσις των Θεοπασχιτών εξ επηρείας του διαβόλου, οι οποίοι επρόσθεττον εις τον Tρισάγιον Ύμνον το, ο Σταυρωθείς δι’ ημάς: τούτου χάριν αιφνιδίως αρπάχθη έμπροσθεν πάντων ένα παιδίον εις τον αέρα. Όλοι λοιπόν βλέποντες το παράδοξον τούτο, με φόβον και έκπληξιν έκραζον εις πολλάς ώρας το, Kύριε ελέησον. Kαι ιδού πάλιν κατεβιβάσθη το παιδίον από νεφέλην. Tο οποίον με μεγάλην φωνήν εφανέρωσεν εις όλους, ότι οι χοροί των Aγγέλων αναφέρουσιν εις τον Θεόν τον Tρισάγιον Ύμνον χωρίς την προσθήκην τού, ο Σταυρωθείς, λέγοντες· «Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός, Άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς». Kαι το μεν παιδίον, ευθύς μετά τα λόγια ταύτα παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού· ο δε σεισμός, ευθύς έπαυσεν1.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Σημείωσαι, ότι ο τόπος, όπου υψώθη το Παιδίον εις τον αέρα, λέγει ο Nικηφόρος, ότι ωνομάσθη ύψωμα θείον. Nυν δε ονομάζεται Ψωμαθειά. Περί του Ύμνου τούτου όρα πλατύτερον εν τη ερμηνεία του πα΄ κανόνος της ϛ΄ Συνόδου παρά τω ημετέρω Πηδαλίω, ήτοι τω νεοτυπώτω Kανονικώ. Γράφει δε ο Θεοφάνης εις το Xρονικόν του, ότι η ευσεβεστάτη βασιλίς Πουλχερία μαζί με τον αδελφόν της Θεοδόσιον τον μικρόν, επρόσταξαν με έδικτον, ήτοι με βασιλικόν έγγραφον, ορισμόν, ότι να ψάλλεται το Tρισάγιον εις όλας τας Eκκλησίας του Θεού.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

''Ἔχυσα πολλά δάκρυα μέ τή σκέψη ὅτι, ἄν ἐμεῖς οἱ μοναχοί πού ἀπαρνηθήκαμε τόν κόσμο δέν σωζόμαστε, τότε τί γίνεται γενικότερα στόν κόσμο;
Ἔτσι βαθμηδόν μεγάλωνε ἡ θλίψη μου καί ἄρχισα νά χύνω δάκρυα ἀπογνώσεως. Καί νά, πέρυσι ἐνῶ βρισκόμουν στήν ἀπελπισία αὐτή, ἐξαντλημένος ἀπό τό κλάμα, ξαπλωμένος καταγῆς, ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος καί μέ ρώτησε: “Γιατί θρηνεῖς ἔτσι...” ; Ἐγώ σιώπησα μήν μπορώντας νά ἀτενίσω Τόν ἐμφανισθέντα... “Δέν γνωρίζεις ὅτι Ἐγώ θά κρίνω τόν κόσμο” ;... Ἐγώ πάλι σιώπησα παραμένοντας πρηνής... Ὁ Κύριος μοῦ λέει: “Θά ἐλεήσω κάθε ἄνθρωπο πού ἐπικαλέσθηκε τόν Θεό ἔστω καί μιά φορά στή ζωή του...”. Μοῦ ἦρθε τότε ἡ σκέψη: “Τότε, γιατί ἐμεῖς πάσχουμε ἔτσι καθημερινά”; Ὁ Κύριος στήν κίνηση αὐτή τῆς σκέψεώς μου ἀπήντησε: “Ἐκεῖνοι πού πάσχουν γιά τήν ἐντολή Μου, στή Βασιλεία τῶν Οὐρανων θά εἶναι φίλοι Μου, ἐνῶ τούς ἄλλους μόνο θά τούς ἐλεήσω”. Καί ὁ Κύριος ἔφυγε.''
∽ Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (+ 24 Σεπτεμβρίου)
από ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ: Η πείρα της εν Θεώ ζωής
Στους παλαιούς χρόνους, όταν η εν Χριστώ πίστη ήταν κοινή σ’ όλους και τα παιδιά από την πιο τρυφερή τους ηλικία συνήθιζαν να προσεύχονται στον Θεό και να ζουν γι’ Αυτόν, οι νέοι άνθρωποι μπορούσαν να συχνάζουν στα σχολεία, όπου εδιδάσκετο η επιστημονική θεολογία, διότι οι ίδιοι ήσαν ήδη προετοιμασμένοι από τα προηγούμενα χρόνια όχι μόνο στην εν Χριστώ πίστη, αλλά και στην αγάπη Του. Έτσι ακριβώς, όπως ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, τελείωναν την Θεολογική Ακαδημία χωρίς να χάνουν την πίστη τους. Διότι ήσαν πλήρεις εμπειρίας της πίστεως, η οποία τους δόθηκε κατά την παιδική τους ηλικία.
Στην εποχή μας η εκπαίδευση των παιδιών αποτελεί δυσχερέστατο πρόβλημα. Τα σχολεία μας είναι προσανατολισμένα προς την σφαίρα της ανθρώπινης λογικής και των καθαρώς γηίνων συμφερόντων. Δεδομένου ότι οι γονείς τους έχασαν την πίστη, οι νέοι άνθρωποι που πηγαίνουν να σπουδάσουν θεολογία, την σπουδάζουν όπως κάθε άλλη επιστήμη: φυσική, χημεία, γεωγραφία, γλωσσολογία κτλ. Και τούτο επιφέρει μία τρομερή βλάβη: συνηθίζουν οι σπουδαστές να βιώνουν τον Θεό μ’ ένα «λογικό» τρόπο.
Εκείνοι, για τους οποίους η πνοή του Αγίου Πνεύματος δεν είναι άγνωστη, αντιλαμβάνονται προφανώς ότι η λογική του Αριστοτέλη δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Θεολογία. Το Είναι το οποίο μας αποκαλύπτεται, απαιτεί να υπερβούμε την τυπική λογική και να καταφύγουμε σε μια διαφορετική λογική χρησιμοποιώντας τις κατηγορίες αυτού τούτου του Είναι, το οποίο ο Θεός μας αποκαλύπτει δια της ελεύσεώς Του.
Έχοντας τώρα υπόψιν την πλάνη αυτή που αναπτύσσεται στην εποχή μας – και αυτό είναι το αποτέλεσμα του ότι οι άνθρωποι δεν είναι προετοιμασμένοι από την νεαρή τους ηλικία (θα έλεγα ακόμη: εκ κοιλίας μητρός των) να βιώσουν τον Θεό – πώς θέλετε οι νέοι αυτοί άνθρωποι, γεννημένοι κατά σάρκα, να εννοούν εκείνο που διδάσκονται στις σχολές της θεολογίας; Οι αφηρημένες αντιλήψεις περί του Θεού δεν είναι παρά «γύρω από» και «επί του θέματος» Αυτού. Αντιθέτως, η πλέον ευνοϊκή προϋπόθεση για την σωτηρία αρχίζει να υφίσταται από τότε που κάποιος λαμβάνει πείρα της εν Θεώ ζωής. Για μας αυτό γίνεται στο Μοναστήρι.
Σας το είπα περισσότερες από μία φορές, αλλά το Πνεύμα με ωθεί να το επαναλάβω. Θα ήθελα, προτού σας εγκαταλείψω – και το τέλος μου προφανώς είναι κοντά – να ελευθερωθείτε από την πλάνη, από την οποία υποφέρει ο σύγχρονος κόσμος επί του επιπέδου της θεολογίας και η οποία συνίσταται στο να κατασκευάζει κάποιος ψευδείς θεωρίες περί του Θεού, γεγονός που επέφερε την διαίρεση του χριστιανικού κόσμου.
Παρακαλώ, λοιπόν, όταν σας εγκαταλείψω, να ελευθερωθείτε από την πλάνη αυτή: τα ακαδημαϊκά διπλώματα!
Κάποια ημέρα συνάντησα εδώ στον δρόμο του μοναστηριού έναν άνθρωπο. Μου είπε ότι απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορος της θεολογίας. Εγώ του λέγω: «Τι τα θέλετε… στον σκοτισμένο μας κόσμο, αυτό χαίρει περισσότερης εκτιμήσεως παρά η αγιότητα».
Πού μας οδήγησαν τα σχολεία αυτά; Στο να παράγουμε «τυποποιημένα» όντα, τα οποία μιλούν για πράγματα που ποτέ τους δεν εβίωσαν. Από πού προέρχεται το σκότος αυτό στην Εκκλησία μας; Από πού έρχονται τα σχίσματα;
Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”,
Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 19 (1994),
άρθρο: «Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς», σελ. 24, 28, 31 (αποσπάσματα)

Συμμετέχομεν εἰς τὴν ζωήν Του.
Τί σημαίνει αὐτό;
Ἡ λειτουργία οὐσιαστικῶς δὲν εἶναι προσευχή εἶναι δόσις καὶ ἀντίδοσις.
Εἶναι ὅμως καὶ μία ἀνάμνησις καὶ μία ἐπανάληψις, μία ὅρασις.
Ὁ Χριστὸς ζῆ τώρα μπροστά μας.
Δι’ ὅλων
«ὁρῶμεν τὸν Χριστὸν τυπούμενον καὶ τὰ ὑπὲρ ἡμῶν αὐτοῦ ἔργα καὶ πάθη• καὶ γὰρ ἐν τοῖς ψαλμοῖς καὶ ταῖς ἀναγνώσεσι καὶ πᾶσι τοῖς ὑπὸ τοῦ ἱερέως διὰ πάσης τῆς τελετῆς πραττομένοις, ἡ οἰκονομία τοῦ Σωτῆρος σημαίνεται».
Ἑπομένως, ὁλόκληρη ἡ θεία μυσταγωγία εἶναι εἰκόνα τοῦ ἰδίου τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Ὁλόκληρη ἡ θεία λειτουργία εἶναι μία ἐν χρόνῳ καὶ ἐν χώρῳ ἐπανάληψις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ· σὰν νὰ ζεῖ τώρα μπροστὰ μας ὁ Χριστός.
Διότι αὐτὰ ποὺ γίνονται εἰς τὴν θείαν λειτουργίαν, «εἰς τὴν τοῦ Σωτῆρος οἰκονομίαν ἀναφέρεται πάντα, ἵνα ἡμῖν ἡ αὐτῆς θεωρία πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν οὖσα τὰς ψυχὰς ἁγιάζῃ καὶ οὕτως ἐπιτήδειοι γινώμεθα πρὸς τὴν ὑποδοχὴν τῶν ἱερῶν δώρων».
Κατὰ τὴν ἐπίγειον ζωὴ του ὁ Χριστὸς ἐχάρισε τὴν ἀνάστασίν του εἰς ὅλον τὸν κόσμο.
Τώρα «φιλοπόνως θεωρουμένη» ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καθιστᾶ καὶ ἡμᾶς ἱκανοὺς νὰ ἀνιστάμεθα εἰς τὴν ἰδικὴν Του ζωή.
Γέρων Αιμιλιανος Σιμωνοπετρίτης.
“Κατηχήσεις καὶ Λόγοι (4): Θεία Λατρεία, Προσδοκία καὶ Ὅρασις Θεοῦ”, Ἐκδόσεις “Ὀρμύλια”]

– Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Παντελεήμονος στο Άγιον Όρος και ζούσε ο Γέρων Σιλουανός, φιλούσα νοερώς ακόμη και το χώμα που πατούσε.
Τέτοια βαθειά ευλάβεια είχα για το πρόσωπό του.
Διαβάστε προσεκτικά τον Σιλουανό, για να μη χάνετε την οδό.
Όσους έρχονται εδώ τους ικετεύω: Αφομοιώστε το πνεύμα τού πατέρα μας Σιλουανού!
Τότε θα σας επισκιάσει το άκτιστο φώς, και στο φώς αυτό θά δείτε τη θεία απειρότητα και θα αντιληφτείτε ότι είναι αδύνατον να περιοριστεί ο Χριστός σε οποιοδήποτε άλλο πλαίσιο, πέρα από εκείνο τού απολύτου Θεού, του Δημιουργού του κόσμου, του ουρανού και της γης.
Θυμόμαστε τη συνομιλία του με κάποιον ερημίτη, ο οποίος έλεγε:
-Ο Θεός θα τιμωρήσει όλους τους αθέους. Θα καίγονται στο πυρ το αιώνιο.
Προφανώς η ιδέα πως οι άθεοι θα τιμωρούνταν στο αιώνιο πυρ τού προκαλούσε ικανοποίηση, κατά το ψαλμικό: «Εὐφρανθήσεται δίκαιος, ὅταν ἴδῃ ἐκδίκησιν» (Ψαλμ. νγ’, 11-12).
Με ολοφάνερη συγκίνηση ο Γέροντας απήντησε:
–Πες μου, όμως, σε παρακαλώ, αν σε βάλουν στον παράδεισο και δεις από εκεί πως κάποιος καίγεται στις φλόγες του άδη, θα μπορούσες τάχα να έχεις ανάπαυση;
-Αλλά τι μπορεί να γίνει; Αυτοί οι ίδιοι φταίνε, λέει εκείνος.
Τότε ο γέροντας είπε με θλιμμένο βλέμμα:
–Η αγάπη δεν μπορεί να το υποφέρει… Πρέπει να προσευχόμαστε για όλους.
Να, ένα πράσινο φύλλο στο δέντρο, κι εσύ το έκοψες χωρίς λόγο.
Αν και δεν είναι αμαρτία, όμως, πώς να το πω, προκαλεί τον οίκτο∙ η καρδιά που έμαθε να αγαπά λυπάται και το φύλλο, και όλη την κτίση.
Και ο άνθρωπος είναι μεγάλο δημιούργημα!
Αν βλέπεις ότι παραπλανήθηκε και θα καταστραφεί, προσευχήσου γι’ αυτόν και κλάψε, αν μπορείς, αλλιώς, στέναξε τουλάχιστον γι’ αυτόν ενώπιον του Θεού.
Και την ψυχή που ζει έτσι την αγαπά ο Κύριος, γιατί έγινε όμοια με Αυτόν.
( Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο γέροντας Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 1978)

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (✞ 24 Σεπτεμβρίου 1938)
Εγώ ο ίδιος δυο φορές πλανήθηκα.
Την πρώτη ο εχθρός μου έδειξε φως και ο λογισμός μού είπε:
«Δέξου το, είναι χάρη».
Τη δεύτερη φορά δέχτηκα ένα όραμα και δεινοπάθησα εξαιτίας του.
Στο τέλος μιας αγρυπνίας, όταν άρχισαν να ψέλνουν το «πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον», άκουσα πώς ο βασιλιάς Δαβίδ ψάλλει στους ουρανούς δοξολογία στο Θεό.
Βρισκόμουν στους χορούς και μου φάνηκε πως δεν υπήρχε ούτε στέγη ούτε τρούλλος, και πως έβλεπα ανοιγμένους τους ουρανούς.
Το διηγήθηκα σε 4 πνευματικούς ανθρώπους, αλλά κανένας τους δεν μου είπε πως εξαπατήθηκα από τον εχθρό.
Κι εγώ ο ίδιος σκεφτόμουν πως τα δαιμόνια δεν μπορούν να εξομολογούν το Θεό, κι επομένως αυτό το όραμα δεν είναι από τον εχθρό.
Αλλά με πολεμούσε η πλάνη της κενοδοξίας και άρχισα πάλι να βλέπω δαίμονες.
Τότε κατάλαβα πως εξαπατήθηκα και τα φανέρωσα όλα στον πνευματικό, ζητώντας του να προσεύχεται για μένα.
Και χάρη στις προσευχές του σώθηκα.
Και ικετεύω πάντα τον Κύριο να μου χαρίζει πνεύμα ταπεινώσεως.
Και τώρα, αν με ρωτούσε κάποιος «»τι θέλεις από τον Κύριο, ποιες δωρεές;», θα του απαντούσα: «το πνεύμα της ταπεινώσεως που ευχαριστεί τον Κύριο περισσότερο απ’ όλα».
Η Παρθένος Μαρία έγινε Θεομήτωρ για την ταπείνωσή της και είναι δοξασμένη στον ουρανό και στη γη περισσότερο απ’ όλους.
Αυτή παραδόθηκε τελείως στο θέλημα του Θεού: «Ιδού η δούλη Κυρίου».
Και εμείς οφείλουμε να μιμούμαστε την Αγία Παρθένο.
.(Από το έργο του Γέρ. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, έκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, σσ. 437, 514-5)