Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Γιά κάθε ὑπόθεσή μας νά λέμε πάντοτε " ἄν θέλει ὀ Θεός νά γίνει...".
Ἄγιος Παΐσιος ὀ Ἀγιορείτης

[toula]

ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΤΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ
τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, διότι διὰ τοῦ προσώπου τοῦ ἴδιου τοῦ Εὐαγγελιστὴ τῆς ἀγάπης ὁ Ἑσταυρωμένος Χριστὸς μᾶς παρέδωσε στὴ Μητέρα Του σὰν κατὰ χάρη τέκνα της.
Γύναι, ἰδοὺ ὁ υἱὸς σου -- Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου
Εὐλογημένη ἀδελφοσύνη καὶ υἱοθεσία! Ὁ ἀδελφός μας καὶ ἡ Μητέρα μας.
Ἀπόστολε καὶ Εὐαγγελιστά, Ἰωάννη, φίλε, ἀγαπημένε, ἐπιστήθιε τοῦ Χριστοῦ Μαθητὴ καὶ παρθένε, βοήθησον ἡμῖν.

[toula]

ΠΡΟΣΟΧΗ
Τὴν ὥρα ποὺ κάποιος μιλάει ὡραῖα καὶ λές: "Τί ὄμορφα ποὺ μιλάει"!, πετάει μιὰ κουβέντα ποὺ δείχνει ὅτι δὲν καταλαβαίνει γρῦ ἀπὸ Θεό.
Ἔτσι καὶ ὁ ψυχοπαθής, ἐνῶ μιλάει λογικά (ἰδίως ὁ παρανοϊκός, ποὺ μιλάει πιὸ "λογικὰ" ἀπὸ ὅλους τοὺς ψυχοπαθεῖς καὶ ξεγελιέσαι), πετάει μιὰ φράση καὶ δίνει τὸ στίγμα του. Λές, κάτι τρέχει ἐδῶ.
Ἔτσι καὶ ὁ ἐγωισμός μας, καραδοκεῖ νὰ ἁρπάξει καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Λέμε καὶ τὸ ζοῦμε: "Τί ὡραῖα ποὺ εἶναι μὲ τὴ Χάρη"! Πιθανὸν ὅμως καὶ αὐτὴ τὴ Χάρη νὰ τὴ ζεῖς ὡς ἐγωιστὴς ἄνθρωπος. Νομίζεις ὅτι στὴ χρωστάει ὁ Θεός. Πολὺ θὰ πονέσουμε γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ ποὺ κρύβουμε. Νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Θεός, ὅ,τι κι ἂν στοιχίσει. Ὄχι γιατὶ χρειάζεται ἔτσι νὰ γίνει, ἀλλὰ γιατὶ ἐμεῖς δὲν καταλαβαίνουμε...
π. Συμεὼν Κραγιόπουλος, Πνευματικὰ μηνύματα 2024, σελ. 261, ἐλαφρῶς διασκευασμένο

[toula]

ΣΥΝΗΘΩΣ για να μας ταπεινώσει η θεία Χάρις μάς θυμίζει τις πτώσεις μας -η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός- και επιμελώς μας κρύβει τις πνευματικές μας νίκες. Αγνοούμε τις τελευταίες και πορευόμαστε εν ταπεινώσει και ασφαλεία.

π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος

[toula]

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μέτρο τῆς ἀ ξ ί α ς μας, ἐφόσον ἕνας Θεὸς σταυρώθηκε γιὰ μᾶς, ἀλλὰ καὶ τὸ μέτρο τῆς ἀ χ α ρ ι σ τ ί α ς μας, διότι εμείς σταυρώσαμε τὸν Εὐεργέτη μας.

π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος

[toula]

Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ εἶναι ἔμπονη, ὅπως καὶ ἡ αὐθεντικὴ Ἀνάσταση εἶναι σταυρική. Ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χ α ρ ὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Ἀλλιῶς εἶναι ἀπομιμήσεις, καρικατοῦρες. Ὁ Χριστὸς ὀνόμασε φίλους Του ἐκείνους ποὺ παρέμειναν μαζί Του στοὺς πειρασμούς Του. Ἀλλὰ καὶ ὀνόμασε ἀπόδειξη τῆς ὄντως ἀγάπης νὰ πεθαίνει κανεὶς γιὰ τοὺς φίλους του, ὅπως καὶ μὲ τὴ σταύρωσή Του θὰ τὸ ἀποδείκνυε μετὰ ἀπὸ λίγο.
Ὀ ἅγιος Χρυσόστομος Σμύρνης ταύτισε τὰ βήματά του μὲ τὰ βήματα τοῦ Χριστοῦ. Στὶς 27 Αὐγούστου 1922 ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ χάριν τοῦ ποιμνίου του στὰ χέρια 1000 καὶ πλέον μανιασμένων ὀθωμανῶν κάθε ἡλικίας. Τέτοια ἀποκτήνωση ἀπὸ τὴ μεριά τους. Τὸ αἷμα του (καὶ τὰ πολλὰ δάκρυά του) ὅμως ἐνδυναμώνουν ὅλους μας, ραίνοντας μυστικὰ μὲ τὸ φρόνημά του τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

[toula]

Με τις ευλογίες του Μακαριωτάτου Ποιμενάρχου μας, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ.κ. Ιερώνυμου του Β, θα έρθει στον Ιερό Ναό μας του Αγίου Ελευθερίου οδού Αχαρνών ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου Αγίου Όρους , Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Μεθόδιος, το Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024 και ώρα 17:30.

Ο Άγιος Καθηγούμενος θα τελέσει την ιερά Ακολουθία του Εσπερινού κα θα ομιλήσει μεταφέροντας σε όλους μας την ευλογία του Αγίου Όρους. Επίσης θα διανείμη προς όλους του πιστούς ως εξαιρετική ευλογία το κλήμα (σταφίδες) υου Αγίου Σάββα για τα άτεκνα ανδρόγυνα και προς ίαση ασθενών.

Η Υποδοχή του Αγίου Καθηγουμένου θα γίνει στις 17:15 στο προαύλειο του ναού μας με την παρουσία του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Ρωγών κ. Φιλοθέου, εκπροσώπου του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας.

Παρακαλείσθε όλοι να συμμετάσχετε σε αυτή την εξαιρετική, ευλογητή παρουσία και όλοι μας να δεχθούμε τις αγιορείτικες ευλογίες που θα διανείμη ο Άγιος Καθηγούμενος. Επειδή για πρώτη φορά προσέρχεται εκ της Σερβικής Μονής Χιλανδαρίου στον Ιερό Ναό μας, το θεωρούμε κα ιστορικό γεγονός.

Εκ του γραφείου τύπου

του Ιερού Ναού Αγίου Ελευθερίου οδού Αχαρνών

www.orthmad.gr

[toula]

Κυριακή Β΄του Λουκά-Ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἀγάπη (Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh)
Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πολλές φορὲς ὁ Χριστὸς μᾶς μιλάει στὸ Εὐαγγέλιο Του γιὰ τὴν νέα ἐντολὴ ποὺ μᾶς ἔδωσε. Τί καινούργιο ὑπάρχει σὲ τούτη τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης; Εἶναι ἡ ἁγνότητα καὶ ἡ σπουδαιότητα της. Δὲν εἶναι καινούργιο ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον· οἱ ἄνθρωποι πάντοτε ἀγαποῦσαν κάποιους ἄλλους ἀνθρώπους. Αὐτὸ ποὺ εἶναι καινούργιο σ’ αὐτή τὴν ἐντολὴ εἶναι ν’ ἀποκτήσουμε μιὰ καρδιὰ μὲ τὸν Οὐράνιο Πατέρα μας, νὰ συμμετέχουμε στὴν ἀγάπη Του. Αὐτὸ σημαίνει νὰ ἀγαπᾶμε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἀγαπᾶ κι’ Ἐκεῖνος, - ποὺ δὲν ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό, ποὺ δὲν ξεχωρίζει ἐκείνους ποὺ εἶναι εὐγνώμονες καὶ ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀχάριστοι, νὰ μὴν ἀναφέρω ἐκείνους ποὺ ἴσως γοητεύουν κάποιον. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπέραντη καὶ βαθιὰ καὶ ἀγκαλιάζει τὰ πάντα· αὐτὸ ποὺ διαφέρει σ’ αὐτή τὴν ἀγάπη εἶναι μιὰ ἐσωτερικὴ ποιότητα : ὁ Θεός μπορεῖ νὰ χαίρεται καὶ μπορεῖ νὰ πληρώσει τὸ τίμημα τῆς ἀγάπης Του ἐπάνω στὸν Σταυρό.
Καὶ καλούμαστε νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο· καλούμαστε νὰ ἀγαπᾶμε χωρὶς διακριση – οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο θὰ ἔλεγαν ὅτι φερόμαστε ἀδιάκριτα, ἀνόητα, τρελά – καλούμαστε νὰ ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα ἐκείνους ποὺ ἔχουν δίκιο καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἄδικο. Ἡ διαφορὰ ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἴσως χαιρόμαστε μὲ τοὺς πρώτους καὶ πληγώνεται ἡ καρδιά μας μὲ τοὺς δεύτερους, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη μας δὲν πρέπει νὰ παραπαίει. Ὅλοι γνωρίζουμε πὼς μποροῦμε νὰ ἀγαπᾶμε λίγο αὐτοὺς ποὺ ἀγαπᾶμε φυσικά, καὶ ἀναρωτιόμαστε πῶς μποροῦμε ἀπὸ τὴν μικρὴ ἀγάπη ποὺ ἔχουμε πρὸς τοὺς λίγους, νὰ καλλιεργήσουμε μιὰ ἀγάπη μεγαλύτερη, καὶ ἀγαπώντας ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀξιαγάπητοι, νὰ ξεκινήσουμε νὰ ἀγαπᾶμε ἐκείνους ποὺ δὲν εἶναι.
Τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἀγαπήσουμε ἐκείνους ποὺ ἀγαπᾶμε αὐθόρμητα μ’ ἕνα καινούργιο τρόπο: νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε πάντα, καὶ ὄχι μόνο τὶς στιγμὲς ποὺ μᾶς εἶναι εὔκολο, νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε δίχως νὰ περιμένουμε τίποτα ἄλλο παρὰ τὴν χαρὰ νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε καὶ νὰ δεχόμαστε τὴν κάθε ἀγάπη σὲ ἀπάντηση τῆς δικῆς μας ἀγάπης σὰν ἕνα δῶρο τέλειο, ἅγιο, ποὺ εἶναι ἕνα θαῦμα, ἀλλὰ ποὺ δὲν εἶναι ἀνταμοιβή, δὲν εἶναι κάτι στὸ ὁποῖο ἔχουμε δικαίωμα, ἀλλὰ κάτι ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ ἐλεύθερα, τέλεια, κάτι ποὺ γεμίζει τὴν καρδιά μας μὲ θαυμασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη.
Πρέπει νὰ μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε χωρὶς νὰ περιμένουμε ἀνταμοιβή, ἁπλῶς νὰ χαιρόμαστε τὸ θαῦμα τῆς ἀγάπης ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψει νὰ χαιρόμαστε ὅταν συμβαίνει κάτι μὲ τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ χαροῦμε καὶ νὰ χαιρόμαστε ξανὰ ὅταν ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαπᾶμε θὰ ἔχουν χάσει τὰ πάντα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας, ποὺ θὰ τοὺς ἔχει τουλάχιστον ἀπομείνει, τουλάχιστον κάτι ποὺ ποτὲ δὲν θὰ τοὺς τὸ στερήσουμε.
Καὶ πρέπει νὰ μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου: ὄχι ἁπλῶς νὰ κάνουμε τὸ καλὸ σὲ κάποιους ἀνθρώπους, ἀλλὰ νὰ σκεφτόμαστε ποιὸ εἶναι ἀληθινὰ καλὸ γιὰ ἕνα πρόσωπο. Δὲν μιλάω γιὰ τὸν σκληρὸ τρόπο ποὺ συνεχῶς ὁρίζουμε στοὺς ἄλλους αὐτὸ ποὺ θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἡ εὐτυχία τους καὶ τὸ καλὸ τους, καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πιέζουμε, ἤ ποὺ προσπαθοῦμε νὰ πιέσουμε προκειμένου νὰ εἶναι εὐτυχισμένοι μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς θέλουμε νὰ εἶναι. Ὄχι· σκέφτομαι κάποιον ἄλλο τρόπο προσεκτικῆς ἀναζήτησης γιὰ τὸ καλό τους: ποτὲ νὰ μὴν στηρίζουμε τὴν ἀδυναμία τους ἀφήνοντας τὰ πράγματα νὰ ἐξελίσσονται ὡς ἔχουν, ποτὲ νὰ μὴν κλείνουμε τὰ μάτια μας σὲ ὅ,τι εἶναι γι’ αὐτοὺς καταστροφικό, νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια μὲ ἔλεος, νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε ἔτσι ὥστε νὰ οἰκοδομοῦνται καὶ ὄχι νὰ καταστρέφονται.
Ἄν ξεκινήσουμε νὰ ἀγαπᾶμε καλύτερα ἐκείνους ποὺ ἀγαπᾶμε αὐθόρμητα καὶ φυσικά, ἡ καρδιὰ μας θὰ γίνει πιὸ καθαρή, πιὸ ἁγνὴ καὶ πιὸ μεγάλη, καὶ θὰ μάθουμε νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἀνθρώπους, ἴσως μονάχα ἕνα πρόσωπο, καὶ μετὰ ἕνα ἄλλο, καὶ ξανὰ ἕνα ἄλλο, μὲ μεγαλύτερο τίμημα, μὲ μεγαλύτερη ἁγνότητα, μὲ λιγότερο ἐγωϊσμό, μὲ μιὰ μακρόθυμη καρδιά.
Ἄς ξεκινήσουμε ἀπὸ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀγάπη ἐκείνη ποὺ μᾶς καλεῖ νὰ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ μοιραστοῦμε, μιὰ ἀγάπη ποὺ εἶναι προσφορὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ εἶναι φῶς, χαρά, πίστη, ποὺ εἶναι τὸ ξεκίνημα τῆς αἰωνιότητας ἐδῶ καὶ τώρα. Ἀμήν.

[toula]

"Κάθε ηθικό σύστημα έχει διαφορετικά κριτήρια που καθορίζουν το ηθικό και το ανήθικο. Στην Ορθοδοξία συμβαίνει κάτι διαφορετικό.
«Δεν μπορείς να βασίσεις ένα ηθικό σύστημα σε αυτό, ότι δηλαδή αυτό είναι ηθικό και αυτό είναι ανήθικο. Δεν έχει καμία σχέση με την ηθική από αυτής της απόψεως. Ορθόδοξη ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνον ασκητική».
Τα κριτήρια στην Ορθόδοξη παράδοση είναι ασκητικά. Έτσι δικαιολογούνται οι ξαφνικές αλλαγές πόρνων και τελωνών. Στην ακολουθία της Μ. Τρίτης λέγεται για την πόρνη γυναίκα: «Η πρώην άσωτος γυνή εξαίφνης σώφρων ώφθη, μισήσασα τα έργα της αισχράς αμαρτίας». Πρόκειται για αλλαγή που γίνεται με την Χάρη του Θεού.
«Υπάρχει, ας πούμε, μια αίσθηση ιστορική μέσα στην παράδοσή μας, η οποία δεν βασίζεται πάνω σε ηθικά κριτήρια, αλλά βασίζεται σε ασκητικά κριτήρια. Διότι, εκείνος ο οποίος μπορεί να είναι βουλιαγμένος, ας πούμε, μέσα σ’ αυτού του είδους την αμαρτία κλπ., άξαφνα, με μία αλλαγή, γίνεται άγιος της Εκκλησίας.
Έχουμε τέτοια παραδείγματα αρκετά στην Ορθοδοξία. Εδώ για να δη κανείς μια διαφορά βλέπει ότι στην δική μας Εκκλησία μπορεί μία πόρνη να γίνει καλόγρια σ’ εμάς, δηλαδή, και μάλιστα κι ευπρόσδεκτη κιόλας».
Άλλωστε, και αυτή η πτώση του ανθρώπου δεν είναι ηθική, αλλά πραγματική, που συνετέλεσε στην διαφθορά όλου του ανθρώπου, επηρέασε ακόμη και την κτίση. Η πτώση εκφράζεται ως σκοτασμός του νου, ως στέρηση «της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ’, 23)…"
+π.Ιωάννης Ρωμανίδης

[toula]

Ο Κύριος απορροφά εμέ ολοκληρωτικώς.
Και βλέπω και δεν βλέπω την περιβάλλουσαν εμέ πραγματικότητα.
Το βλέμμα μου ολισθαίνει προς αυτήν κατ’ εκείνας τας στιγμάς, όταν είμαι απησχολημένος μετά των αναποφεύκτων αναγκών της καθ’ ημέραν ζωής.
Αλλ’ είτε υπνώ, είτε γρηγορώ, ο Θεός περιβάλλει εμέ στενώτερον ή ο αήρ τον οποίον αναπνέω.
Κατά τας παρελθούσας δεκαετίας η χάρις πολυτρόπως εξεχύθη επ’ εμέ αφθόνως, κατά καιρούς ως ευρύς ποταμός, ενίοτε δε ως καταρράκτης, τουτέστιν ως πτώσις «ζώντος ύδατος» επί την κεφαλήν μου.
Συνέβαινε – και συμβαίνει – ως να διηνοίγοντο ενώπιόν μου αι απέραντοι εκτάσεις του ωκεανού· ή ως αστάθμητος μηδαμινότης να εκρεμώμην επάνω ιδιομόρφου νοεράς αβύσσου …
Πηγή: "Περί Προσευχής" Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ). Μετάφρασις εκ του Ρωσικού Ιερομονάχου Ζαχαρίου. Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου. Έσσεξ Αγγλίας 1993.