"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Τά παιδιά καί οἱ ἅγιοι θά κρίνουν τόν κόσμο.
Ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἐπαναστάτες….
Μή διώχνετε τό Θεό ἀπό τά παιδιά σας.
Μή φροντίζετε μόνο νά διατηρεῖτε τό σῶμα τῶν παιδιῶν σας ἀσφαλές γιατί ἀκόμα καί οἱ ἀλεποῦδες τό ἴδιο κάνουν γιά τά μικρά τους. Ἀλλά βασικά ἐνδιαφερθεῖτε γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν παιδιῶν σας. Ἐάν ἐσεῖς ἐνδιαφέρεστε γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος θά φρόντισει γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα. Καί ὅ,τι ἐσεῖς συσσωρεύετε μέ πόνο καί κόπο γιά τά παιδιά σας Ἐκεῖνος τούς τά παρέχει ἄνετα καί ταχύτητα. (Ματθ 6: 33).
Μή διώχνετε τό Θεό ἀπό τά παιδιά σας, γιατί θά τούς στερήσετε τήν εἰρήνη, τήν εὐτυχία, τήν ὑγεία καί τήν εὐημερία τους.
Σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν ἐγκαταλείψει τό Θεό, καί ὁλόκληρο τόν κόσμο νά τούς ἀφήσετε, εἶναι σάν νά τόν ἀφήνετε σέ πεινασμένους πού θά τόν καταβροχθίσουν ὁλόκληρο καί ἀκόμη θά πεινοῦν καί θά πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα.
Πολλές φορές κάνετε τό πᾶν γιά νά ἐξασφαλίσετε ἕνα κομμάτι ψωμί γιά τά παιδιά σας ἀλλά ἀδιαφορεῖτε τελείως ἔστω καί γιά τήν παραμικρή ποσότητα τροφῆς τῆς ψυχῆς καί τῆς συνειδήσεώς τους. Μόνο μ᾽ αὐτή τήν τροφή ἐξασφαλίζετε ἀπόλυτα τό μέλλον τῶν παιδιῶν σας καί ἐσεῖς ἐλκύετε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Βασιλιάς Θεός ἐμπιστεύετε τά παιδιά Του στήν κηδεμονία σας. Θά ἀνταμείψει δέ βασιλικά ἐκείνους πού ἀληθινά προστατεύουν τήν «πριγκιπική γενιά» καί δέν σβύνουν μέ τόν τρόπο τους τό Ὄνομα τοῦ Πατέρα ἀπό τή μνήμη τῶν παιδιῶν Του.
Μέσω τῶν παιδιῶν Του ὁ Βασιλιάς παρακολουθεῖ ἐσᾶς πού τά φροντίζετε καί περιμένει τήν ἀνταπόκρισή σας. Ἄν ἡ ἀπάντησή σας εἶναι «νεκρή» αὐτό θά σημαίνει ὅτι φροντίζετε….πτώματα!.
Τά παιδιά – πολύτιμες ὕπαρξεις γιά τό Θεό – μαζί μέ τούς ἁγίους εἶναι στραμένα ἀπόλυτα καί εἰλικρινά πρός τό Θεό… Τά παιδιά καί οἱ ἅγιοι θά κρίνουν τόν κόσμο.
Ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἐπαναστάτες….
Πρόσεχε, ψυχή μου, πρόσεχε καί μήν κάνεις λάθη.
Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Του αγίου Ρωμανού του Μελωδού, του ποιητού των 1000 κοντακίων.
"Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ Pωμανός, εκατάγετο από την Συρίαν, πατρίδα έχων την πόλιν Έμεσαν, η οποία τώρα λέγεται τουρκιστί Eμς. Eχρημάτισε δε και Διάκονος της Eκκλησίας της Bηρυτού, ήτοι του νυν καλουμένου Bερουτίου. Eκείθεν δε ανέβη εις Kωνσταντινούπολιν κατά τους χρόνους Aναστασίου του βασιλέως, εν έτει υϟϛ΄ [496]. Kαι διέτριβεν εις τον Nαόν της Yπεραγίας Θεοτόκου, της επιλεγομένης Kύρου, με κάθε ευλάβειαν και σεμνότητα. Oύτος λοιπόν κάμνωντας πολλαίς φοραίς αγρυπνίαν εις τον Nαόν της Θεοτόκου της επιλεγομένης των Bλαχερνών, πάλιν εγύριζεν εις τον Nαόν της αυτής Θεοτόκου τον εν τοις Kύρου. Όθεν και εκεί, εις τον εν τοις Kύρου δηλαδή Nαόν, διατρίβων ο Όσιος, έλαβε το χάρισμα, του να συντάξη και να μελουργήση τα του χρόνου όλου Kοντάκια. Eφάνη γαρ εις αυτόν κατ’ όναρ η κυρία Θεοτόκος, και δούσα εις αυτόν ένα τόμον χάρτου, τον επρόσταξε να φάγη εκείνον. Aνοίξας δε το στόμα του ο Όσιος, εφάνη ότι τον κατέπιε. Kαι λοιπόν έξυπνος γενόμενος, ανέβη επάνω εις τον άμβωνα, και άρχισε να ψάλλη το «H παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει». Έτυχε γαρ τότε να ήναι η εορτή των Xριστού Γεννών. Ποιήσας ουν και εις τας λοιπάς εορτάς, αλλά δη και εις τους Aγίους, Kοντάκια υπέρ τα χίλια, και ευλαβώς και οσίως διαπεράσας την ζωήν του, προς Kύριον εξεδήμησε.
Eιδήσεως άξιον είναι εις τους φιλομαθείς το διήγημα, οπού αναφέρει ο σοφός Nικηφόρος ο Ξανθόπουλος περί του Nαού τούτου της Θεοτόκου, γράφων προς τον ερωτήσαντα περί του Kοντακίου και περί του ποιητού των Kοντακίων. Λέγει ουν ούτος εκεί, ότι ο Άγιος Pωμανός, πρώτον μεν, ήτον άμουσος παντελώς και αηδής κατά την φωνήν και τα άσματα. Διά τούτο και επεριπαίζετο από τους πολλούς, καν και ήτον δόκιμος εργάτης της αρετής. Όθεν απελθών εις τον Nαόν της Θεοτόκου τον εν τοις Kύρου, παρεκάλει την Θεοτόκον να χαρίση εις αυτόν το χάρισμα της μελωδίας. Ήτον γαρ εις τον Nαόν εκείνον μία εικών της Θεοτόκου τελούσα μυρία θαυμάσια. Ήτις πάλαι μεν, εκρύφθη από ένα ευλαβή εις την εκεί πλησίον ευρισκομένην κυπάρισσον. Ύστερον δε εφανερώθη, λαμπάδος εν τη κυπαρίσσω φαινομένης. Tαύτης λοιπόν φανερωθείσης, οικοδομείται εκεί Nαός της Θεοτόκου, παρά τινος ανδρός Kύρου ονομαζομένου. Aφ’ ου και έλαβε την επωνυμίαν, το να λέγεται Nαός της Θεοτόκου εν τοις Kύρου. Eκεί λοιπόν ο θείος Pωμανός σχολάζων, έτυχε κατά την νύκτα της των Xριστού Γεννών εορτής να υπνώση εν τη έκτη ωδή κοντά εις τον άμβωνα. Kαι βλέπει την Θεοτόκον βαστάζουσαν ένα τειλιγμένον χαρτίον (το οποίον και κόντος και κοντάκιον ονομάζεται) και δίδουσαν τούτο εις αυτόν διά να το φάγη. Όθεν τούτο εκείνος φαγών, του ποθουμένου ηξιώθη χαρίσματος. Kαι τα άλλα γέγονεν όσα γράφεται εν τω παρόντι Συναξαρίω. Kοντάκιον μεν ουν ωνόμασεν ο θείος Pωμανός το πρώτον, διά το τείλιγμα του χάρτου, όπερ η Θεοτόκος δέδωκεν αυτώ. Ον τη έκτη δε ωδή λέγεται, διατί κατ’ αυτήν ο Άγιος το χάρισμα εδέξατο. Eποίησε δε Kοντάκια υπέρ τα χίλια. Eις κάθε δε Άγιον και κάθε εορτήν, είχε Kοντάκια πολλά με ακροστιχίδα, λέγουσαν ταύτα: «Pωμανός ελεεινός»· ή «Tου ταπεινού Pωμανού». Tινά δε ήτον και κατά αλφάβητον. Πλην η Eκκλησία τα πολλά παραιτησαμένη, ένα και μόνον παρέλαβεν εν εκάστη εορτή εις μνήμην του θαύματος".
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

"" Ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, οὐ κρύπτομεν τό ἔλεος.""
Σύ δέ σπεῖρε ἔργα καλά μετά δακρύων καί θά θερίσῃς ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς δράγματα ἀπολαύσεως αἰωνίου ζωῆς!
Θελκτικός κατ᾿ ὄψιν ἐστίν ὁ κόσμος· ἡμεῖς ὅμως, διά νά τόν ἐμπαίξωμεν, πρέπει νά γίνωμεν μωροί, ἵνα σοφοί γενώμεθα κατά Θεόν.
“Ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου, κατά τόν Παῦλον, ἔχθρα εἰς τόν Θεόν ἐστί καί ὁ ἀγαπῶν τόν κόσμον γεγύμνωται τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγάπης”.
Ἡμεῖς ἐκλήθημεν διά τήν κατάκτησιν τοῦ Οὐρανοῦ· πρόκειται διά μίαν αἰώνιον κληρονομίαν, κληρονομίαν ὁλοκλήρου τοῦ Θεοῦ·
“Πάντα γάρ ἀπέδωκας ἡμῖν”.
Ὤ, βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ!
Τί γάρ ἐδώκαμεν εἰς τόν Θεόν, ἵνα χαρίσῃ εἰς ἡμᾶς τήν ἀπέραντον Αὐτοῦ βασιλείαν;
Τάς κακίας μας;
Τάς ἀσεβείας μας καί γενικῶς τά ἄπειρα εἰς μέτρον καί ἐνοχήν σφάλματά μας;
Ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, οὐ κρύπτομεν τό ἔλεος.
Ἄς ἀγωνισθῶμεν· βραβεῖα αἰώνια ἀπόκεινται εἰς τούς ἀγωνιστάς· τρέχε ὀπίσω καθαρότητος βίου· σπεῦδε μακρῦναι τόν κόσμον ἐκ τῆς διανοίας σου καί πλησίασε τήν καρδίαν σου εἰς τόν ἄνω κόσμον, ὅπου βασιλεύει ἡ αἰώνιος χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακαριότης.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ Εφραίμ καθηγούμενου
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ
ΕΚΔΟΣΙΣ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

” Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού του Ζώντος, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου “
Ο άνθρωπος που ποθεί τον Θεό δοκιμάζεται, κάποτε αυστηρά ή ακόμη και σκληρά.
Δεν δοκιμάζονται όμως όλοι έτσι, παρά μόνο εκείνοι τους οποίους «προέγνω» ο Θεός (βλ. Ρωμ. 8,29) ως πιστούς και ανδρείους.
Ο Θεός βραδύνει να επισκεφθεί την πιστή και ανδρεία ψυχή.
Η βραδύτητα αυτή προς την ισχυρή ψυχή βαθαίνει τη μετάνοια, αυξάνει την αποστροφή προςκάθε αμαρτία, καθιστά τη στροφή προς τον Θεό εντονότερη και φλογερότερη.
Θεέ μου, Χριστέ μου!
Διαφύλαξε με στην οδό της αληθείας Σου.
Εσύ γνωρίζεις πόσο εγγύς είναι ο θάνατος μου και την ανάγκη μου στην ώρα εκείνη.
Μη παρίδεις την άγνοια μου ούτε την αφροσύνη μου.
Είθε να δώσει ο Θεός σε όλους σας το πνεύμα της μετανοίας.
Κλαίτε για τα λάθη σας, κλαίτε για να μη «ξηρανθεί» η καρδιά σας.
Λόγω των συγχρόνων μέσων μαζικής καταστροφής και αφανισμού ζουν όλοι παντού σε ατμόσφαιρα “φόβου και προσδοκίας (συμφορών) των επερχομένων τη οικουμένη ” (Λουκ. 21, 26).
Και να, έχουμε μπροστά μας ένα σύμπλεγμα παραδόξων προβλημάτων που δύσκολα επιλύονται.
Από τη μια δεν μπορούμε να μένουμε ήσυχοι, διότι ανήκουμε στην οικογένεια της ανθρωπότητος και έχουμε πολλά κοινά πεπρωμένα ‘ από την άλλη μας αναθαρρύνουν τα λόγια του Χριστού:
” Αρχομενων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών ” (Λουκ. 21, 28).
Δεν θα επιμείνουμε εδώ εκτενέστερα στην περιγραφή της κατάστασης της αποκαλυπτικής εντάσεως που ήδη υπάρχει ‘ δεν θα εγκαταλείψουμε όμως το ισχυρό όπλο που μας έδωσε ο Κύριος:
την προσευχή ” Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού του Ζώντος, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου “, και την τέλεση της Λειτουργικής Θυσίας, μέχρις ότου αυτό θα είναι πρακτικά δυνατό.
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.
(Περί προσευχής, σελ. 175- 177)

Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά.
Γιατί να μην χρησιμοποιήση λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, για να λιπάνη το χωράφι της ψυχής του, για να γίνη γόνιμο και να καρποφορήση;
Ένας δηλαδή που έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθή πόσο έφταιξε και πη: «δεν πρέπει να σηκώνω κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και μπορεί να φτάση σε μεγάλα μέτρα.
Πολλοί άνθρωποι που έσφαλαν και πόνεσαν γιατί πλήγωσαν τον Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, αγίασαν.
Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθή ο άνθρωπος το σφάλμα του , να πονέση , να ζητήση συγχώρεση από τον Θεό και μετά να εξομολογηθή.
Έτσι θα έρθη η θεία παρηγοριά .
Για αυτό πάντα συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση.
Μόνον εξομολόγηση ποτέ δεν συνιστώ..
από το βιβλίο: «Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Λόγοι τ. Γ’ «Πνευματικός Ἀγῶνας»,

Πόσο εύκολη είναι η απόρριψη του άλλου στους καιρούς μας!
Οι άνθρωποι λειτουργούμε με χαιρεκακία, ιδίως όταν ο άλλος συντρίβεται είτε από τα λάθη του είτε από τον κόσμο και τη σκληρή πραγματικότητα, με αποτέλεσμα τότε να φαίνεται ποια είναι η καρδιά μας.
Είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε τον νικημένο, τον κατατρεγμένο, τον αδικημένο της ζωής, αναζητώντας την αλήθεια, ή ρίχνουμε κι εμείς τον λίθο του αναθέματος, δένοντας με τη σειρά μας μία πέτρα στον λαιμό του, για να τον ρίξουμε βαθύτερα στην απόγνωση;
Αυτό είναι το κρίσιμο δίλημμα.
Η απάντηση πηγάζει πρώτα από τον χαρακτήρα που έχουμε.
Αν μεγαλώσαμε με την αίσθηση του αδικημένου από τους γονείς, τα αδέρφια μας, τους δασκάλους μας, έχοντας την εντύπωση ή και τη βεβαιότητα ότι δεν μας αναγνωρίζεται η αξία μας, τότε εύκολα μπαίνουμε στη λογική του «ο καθένας να λάβει ό,τι του πρέπει».
Αν πάλι νιώθουμε ότι οι άλλοι δεν πρέπει να περάσουν ό,τι περνάμε εμείς, ακόμη κι αν κάνουν λάθη, τότε βρισκόμαστε σε έναν δρόμο συμπάθειας και αγάπης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφήσουμε κατά μέρος την αλήθεια για τα όποια λάθη, δικά μας και των άλλων.
Είναι άλλο όμως η αγαπητική προσέγγιση, που υποδεικνύει χωρίς να μειώνει ή να καταργεί την αξία του ανθρώπινου προσώπου και άλλο η αίσθηση ότι ό,τι κάνεις, αυτό θα λάβεις, ως τιμωρία από τον Θεό και τους ανθρώπους.
Ο ασκητικός λόγος μάς ζητά να υπερασπιζόμαστε τους κατατρεγμένους.
Να μην είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, ούτε να έχουμε την πεποίθηση πως η προσωπική μας σωτηρία είναι ο δρόμος που μάς δίδει αυτάρκεια. Ο χριστιανός κλήθηκε να παλεύει στην ιστορία, να υπερασπίζεται το αληθινό, αυτό που είναι κατά τον νόμο του Χριστού, να μη δέχεται την αδικία, ακόμη κι αν αυτή τον εξυπηρετεί ή δεν τον βλάπτει, να συνεισφέρει από το περίσσευμα ή το υστέρημά του στην έλλειψη του άλλου και να ακούγεται η φωνή του, φωνή δικαιοσύνης, σε έναν κόσμο επανάπαυσης.
Ο Θεός δεν ξεχνά ούτε τον αδικημένο, ούτε τον υπερασπιστή.
Στην οικογένεια, αυτός ο τρόπος, δεν μπορεί εύκολα να εφαρμοστεί αν στο ζευγάρι κυριαρχεί η αίσθηση ότι: «το δίκιο μου» πρέπει να επικρατήσει.
Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορεί η αγάπη να θριαμβεύσει.
Αν «το δίκιο» αποδειχτεί ανώφελο ή ηττηθεί, τότε ο άλλος εύκολα παραδίδεται στο αίσθημα της αυτοδικαίωσης.
Αν τα παιδιά μαλώνουν μεταξύ τους, οι γονείς δυσκολεύονται να πάρουν θέση, διότι φοβούνται ότι κάποια πλευρά θα δυσαρεστήσουν.
Όμως ο λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος: «να υπερασπίζεσαι τον κατατρεγμένο».
Να βλέπεις την αλήθεια και να τη δείχνεις, με αγάπη, διακριτικότητα και σταθερότητα, να μην αφήνεις, όσο εξαρτάται από σένα, αυτόν που δεν φταίει να γίνεται θύμα, να οδηγείς, με τη σταθερότητα του λόγου και του παραδείγματος, τον αδικούντα στην μετάνοια, να προσεύχεσαι στον Θεό για τα υπόλοιπα.
Η υπεράσπιση προϋποθέτει σύγκρουση.
Οι άνθρωποι φοβόμαστε έναν τέτοιο δρόμο, διότι είναι επώδυνος.
Γι’ αυτό χρειάζεται να μένουμε αταλάντευτοι σ’ αυτό που είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, χωρίς όμως απαραιτήτως να οδηγούμαστε στη ρήξη, στην εχθρότητα, στη μνησικακία.
Η αλήθεια δεν κρύβεται.
Όμως μπορεί να συνδυαστεί με την εμπιστοσύνη στον Θεό κι εκείνος θα φωτίσει.
πατήρ Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Όσο καιρό κάποιο παράπτωμά σου είναι μικρό, ξερίζωσέ το, πριν μεγαλώσει και ωριμάσει.
Μην αμελήσεις όταν το ελάττωμα σού φαίνεται μικρό, διότι αργότερα θα σού γίνει απάνθρωπος αυθέντης και θα τρέχεις εμπρός του σαν δεμένος δούλος.
Εκείνος, όμως, που αγωνίζεται κατά του πάθους από την αρχή, θα το καταδαμάσει γρήγορα.
Αββάς Ισαάκ ο Σύρος.

Ποιά είναι η τυπική σχέση με τον Θεό και την Εκκλησία;
Είναι στην πραγματικότητα: «Ξέρεις, είμαι κοντά Σου επειδή μού τά έχεις φέρει όλα καλά».
Τό λένε πολλοί άνθρωποι, και με καύχηση.
Ούτε καν υποπτεύονται τι τρομερό λένε: «Δόξα τω Θεώ, δεν έχω παράπονο από το Θεό (ή την Παναγία), μάς έχει φροντίσει στην ζωή μας.
Τα παιδιά μας προκόψανε, σπουδάσανε, παντρευτήκανε μια χαρά, οι δουλειές μας πάνε καλά».. Και δεν έχουν καταλάβει τι λένε.
Λένε ότι είναι κοντά στον Θεό και Τόν ευχαριστούν επειδή τούς πήγαν καλά τα πράγματα.
Αυτό δεν έχει σχέση με το τι είναι ο Θεός, το τι έφερε ο Χριστός σε μάς.
Αυτοί, αν αλλάξουν οι συνθήκες, θα μπορούσαν να πάνε με κάποιον άλλο.
Το τραβάω λίγο στα άκρα, αλλά πρόκειται για την πελατειακή λογική των κομμάτων.
Είμαι με αυτό το κόμμα διότι μού πραγματοποίησε αυτά τα οποία ήθελα, αλλιώς θα πήγαινα με άλλον. Όμως ο Θεός μας είναι απαιτητικός, δεν μπαίνει σε αυτή τη λογική.
Η χριστιανοσύνη μας είναι μαζική, να το πούμε έτσι, ενώ θα έπρεπε να είναι ατομική επιλογή του κάθε ανθρώπου αν θέλει να μπει στην Εκκλησία. Τότε θα το δούλευε μέσα του, θα καλλιεργούνταν κάπως.
Τώρα έχουν πέσει τα στάνταρντς όλων μας και αναπτύξαμε πελατειακή σχέση.
Το μυστήριο της ελευθερίας του Θεού είναι ότι δεν χωράει ο Θεός σε κουτάκια.
Αλλά αυτό το μυστήριο είναι ικανό να καλέσει τον άνθρωπο και να τόν ανεβάσει σε άλλα επίπεδα μυστηρίου.
Πατήρ Βασίλειος Θερμός

Η σχέση με τον Χριστό ή είναι έρωτας ή δεν είναι τίποτα.
Δεν αγαπάμε με το μυαλό μας αλλά με την καρδιά μας.
Ο έρωτας δεν έχει αντικειμενικές αλήθειες και αποδείξεις.
Εάν τον έρωτα σου μπορείς να το εξηγήσεις τότε απλά δεν είναι έρωτας.
Είναι υπολογισμός, σκοπός και στόχος.
Είναι ανάγκες που μετρήθηκαν στην μοναξιά σου.
Ο έρωτας βιώνεται, έχει γεύση, μυρωδιά, αφή, ήχους, αγκαλιές και φιλιά.
Είναι άνοιγμα στον Άλλον. Έξοδος από εμένα σε σένα.
Είναι μνήμη και εμπειρία παραδείσου.
Ο Χριστός είναι έρωτας.
Εάν δεν είναι υποφέρεις, πάσχεις, αρρωσταίνεις κάτω από ένα τεράστιο «πρέπει» που συνθλίβει την ορμή της ζωής και ακυρώνει τους πόθους σου.
Δε νηστεύεις, δεν προσεύχεσαι και αγρυπνείς εάν δεν αγαπάς.
Εάν αγαπάς τον Χριστό θες να του μιλάς.
Εάν αγαπάς τον Χριστό ξεχνάς να φας.
Εάν αγαπάς τον Χριστό ξενυχτάς.
Απλά τα πράγματα η αγαπάς ή πλήττεις θανάσιμα.
-π. Λίβυος -

” Η στενή οδός είναι
να ελέγχεις τον λογισμό σου, ώστε να μην ξεστρατίζει.
Η τεθλιμμένη οδός είναι να έχεις
εγκράτεια στις επιθυμίες σου, ώστε άλλη επιθυμία να μην έχεις, παρά αυτή:
την εν Χριστώ σωτηρία, αυτή να ζητάς!”.
Ο πρόλογος της Αχρίδας, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, (Οκτώβριος),