"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Πόσοι όμως υπάρχουν φτωχοί, αλλά πλούσιοι σε αγάπη για τον Θεό, που αν τους έλεγαν: «Τώρα πεθαίνεις», θα απαντούσαν ειρηνικά: «Ας γίνη το θέλημα του Κυρίου.
Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος, γιατί με θυμήθηκε και θέλει να με πάρη εκεί, όπου πρώτος μπήκε ο ληστής».
Υπάρχουν φτωχοί, που δεν φοβούνται τον θάνατο, αλλά τον συναντούν ειρηνικά, όπως ο Συμεών ο Θεοδόχος, που εψαλλε την ωδή:
«Νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα Σου εν ειρήνη».
Τι είδους ειρήνη υπήρχε στην ψυχή του Δικαίου Συμεών, μπορούν να το καταλάβουν μόνον όσοι απέκτησαν την ειρήνη του Θεού ή τουλάχιστον την εδοκίμασαν.
Γι’ αυτήν την ειρήνη έλεγε ο Κύριος στους μαθητές Του:
«Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν».
Όποιος έχει αυτή την ειρήνη, πηγαίνει με ειρήνη στην αιώνια ζωή λέγοντας:
«Δόξα Σοι, Κύριε, γιατί τώρα έρχομαι σε Σένα και θα βλέπω αιώνια με ειρήνη και αγάπη το Πρόσωπό Σου. Το ιλαρό, πράο βλέμμα Σου αιχμαλώτισε την ψυχή μου και αυτή λιώνει για Σένα».
Τον αδελφό πρέπει να τον συμβουλεύωμε με πραότητα και αγάπη.
Η ειρήνη χάνεται, αν η ψυχή είναι ματαιόδοξη ή υπεροπτική έναντι του αδελφού ή αν κρίνη ή νουθετή κάποιον χωρίς πραότητα και αγάπη.
Αν τρώμε πολύ ή προσευχώμαστε με ραθυμία ή μισούμε τον αδελφό, μ’ όλα αυτά σκοτίζεται ο νους και χάνεται η ειρήνη και η παρρησία προς τον Θεό.
Αν όμως συνηθίσωμε να προσευχώμαστε θερμά για τους εχθρούς μας και να τους αγαπούμε, θα παραμείνη για πάντα η ειρήνη στις καρδιές μας.
Δεν μπορεί να έχη ειρήνη η ψυχή, αν δεν μελετά μέρα και νύχτα τον νόμο του Θεού.
Γιατί αυτός ο νόμος γράφτηκε από το Πνεύμα του Θεού και το Πνεύμα του Θεού πηγαίνει από τη Γραφή στην ψυχή.
Κι η ψυχή αισθάνεται γλυκύτητα και ευχαρίστηση γι’ αυτό και δεν θέλει πια ν’ αγαπά τα επίγεια, γιατί η αγάπη για τα επίγεια ερημώνει τον νου.
Η ψυχή τότε καταλαμβάνεται από αθυμία, αγριεύει και παύει να προσεύχεται.
Κι ο εχθρός, βλέποντας πως η ψυχή απομακρύνθηκε από τον Θεό, την σαλεύει και εύκολα συγχύζει τον νου με διάφορους άτακτους λογισμούς κι έτσι περνά ολόκληρη τη μέρα και δεν μπορεί να βλέπη καθαρά τον Κύριο.
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο του Αρχιμανδρίτου (νυν οσίου) Σωφρονίου, «Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», έκδοση Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας.

«Να γίνεις τρελός ρε».
Παραμονές Χριστουγέννων ’93.
Ευρισκόμουν σε κατάσταση πολύ δύσκολη.
Σωματικές ασθένειες και φρικτοί πόνοι, εξεγέρσεις των παθών, πόλεμος του πονηρού και μέσω ανθρώπων.
Λέγω «Χριστέ μου τι Χριστούγεννα θα κάνω εφέτος» και επικαλέστηκα το Γέροντα (Λίγο πριν φύγει μου είπε «Να με επικαλείσαι»).
Το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου μόλις μπόρεσε λίγο να με πάρει ο ύπνος, ήλθε.
Στην αρχή νόμισα ότι ζούσε ακόμη, βρισκόταν σ’ αυτή τη ζωή και μου λέει:
«Έλα να με πας μια βόλτα».
Τον παίρνω αγκαζέ και αντί να τον πάω με πήγε.
Ήμασταν μαζί, έτσι νομίζω, όλη τη νύκτα. Ταξιδέψαμε σε πολλά μέρη, ήλθαμε και στο Μοναστήρι, πήγαμε και στα παιδιά.
Την άλλη μέρα το πρωί φύγαν όλα, θλίψεις, μελαγχολίες, στενοχώριες, λογισμοί, φύγαν όλα και ήλθε η γαλήνη, η ειρήνη, η χαρά, οι καλοί λογισμοί, λογισμοί ταπεινοί και συγχωρητικοί για όλους και για όλα και προ πάντων η χάραξη της παρά πέρα μοναχικής μου πολιτείας.
Ήταν επίσκεψη της Θείας Χάριτος διά του γέροντος Πορφυρίου, έτσι μου είπε ο διακριτικός Πνευματικός μου.
Είναι τρέλα που το λέω, αλλά ο Γέροντας μου είπε:
«Να γίνεις τρελός ρε» και αυτή ήταν μια από τις τελευταίες του συστάσεις, ίσως και η τελευταία.
Ο Θεός να με φωτίσει να καταλάβω τι εννοούσε…
Από το βιβλίο «Θαυμαστά γεγονότα και συμβουλές του Γέροντος Πορφυρίου» των εκδόσεων, η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι.

Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΕΣ οἱ τροφὲς ἀλλὰ ἡ γαστριμαργία• ...
οὔτε τὰ χρήματα ἀλλὰ ἡ φιλαργυρία• ...
οὔτε ἡ ὁμιλία ἀλλὰ ἡ φλυαρία• ...οὔτε τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου ἀλλὰ ἡ ὑπερβολή , ....οὔτε ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς δικούς μας παρὰ μόνο ὅταν γίνεται ἀφορμὴ νὰ μὴν εὐγνωμονοῦμε τὸν Θεό• ....οὔτε τὰ ροῦχα ὅταν τὰ ἔχουμε γιὰ νὰ σκεπαζόμαστε καὶ νὰ φυλαγόμαστε ἀπὸ τὸ κρῦο καὶ τὸν καύσωνα, ἀλλὰ τὰ περιττὰ καὶ τὰ πολυτελῆ• .....οὔτε τὰ σπίτια ὅταν τὰ ἔχουμε γιὰ νὰ φυλαγόμαστε ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ μόλις εἶπα καὶ ἀκόμη ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, θηρία καὶ ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὰ διόροφα καὶ τριόροφα, τὰ μεγάλα καὶ πολυδάπανα• .....οὔτε ἡ ἰδιοκτησία ἀλλὰ ὅ,τι δὲν ἀνήκει στὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα• ....οὔτε τὸ νὰ ἔχουν βιβλία βλάπτει ὅσους ἐπιθυμοῦν πολὺ τὴν ἀκτημοσύνη ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν τὰ χρησιμοποιοῦν γιὰ θεοπρεπῆ ἀνάγνωση• ....οὔτε οἱ φίλοι ἀλλὰ οἱ φίλοι ποὺ δὲν κάνουν καλὸ στὴν ψυχή μας• ......οὔτε ἡ γυναίκα εἶναι κάτι κακὸ ἀλλὰ ἡ πορνεία• οὔτε ὁ πλοῦτος ἀλλὰ ἡ φιλαργυρία• ......οὔτε τὸ κρασὶ ἀλλὰ ἡ μέθη• ....οὔτε ἡ φυσιολογικὴ ὀργή, ἐκείνη ποὺ νοιώθουμε ἐναντίον τῆς ἁμαρτιῶν μας, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ νοιώθουμε γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας• .....οὔτε ἡ ἐξουσία ἀλλὰ ἡ ἀρχομανία• .......οὔτε ἡ δόξα ἀλλὰ φιλοδοξία καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἀκόμα χειρότερο, ἡ κενοδοξία• .....οὔτε ἡ ἀρετὴ ἀλλὰ τὸ νὰ νομίζουμε ὅτι εἶναι δική μας• .....οὔτε ἡ γνώση ἀλλὰ τὸ νὰ νομίζουμε πὼς εἴμαστε γνωστικοὶ καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἀκόμα χειρότερο, ν᾽ ἀγνοοῦμε τὴν ἄγνοιά μας• ......οὔτε ἡ ἀληθινὴ γνώση ἀλλὰ ἡ ἀπατηλή• οὔτε ὁ κόσμος εἶναι κάτι κακὸ ἀλλὰ τὰ πάθη• ......οὔτε ἡ φύση ἀλλὰ οἱ διαστροφές• .....οὔτε ἡ ὁμόνοια, ἀλλὰ ἡ ὁμόνοια τῶν κακοποιῶν κι ἐκείνη ποὺ δὲν βοηθάει στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς• οὔτε τὰ μέλη τοῦ σώματος ἀλλὰ ἡ κακὴ χρήση τους• ......γιατὶ ἡ ὅραση δὲν μᾶς δόθηκε γιὰ νὰ βλέπουμε ὅσα δὲν πρέπει ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Δημιουργὸ βλέποντας τὰ κτίσματά του καὶ νὰ προοδεύουμε σύμφωνα μὲ τὰ ἀληθινὰ συμφέροντα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας• ......οὔτε ἡ ἀκοὴ γιὰ ν᾽ ἀσχολούμαστε μὲ συκοφαντίες καὶ ἀνοησίες ἀλλὰ γιὰ ν᾽ ἀκοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ κάθε φωνή, ἀνθρώπων, πτηνῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων, καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Ποιητή τους• .......οὔτε ἡ ὄσφρηση γιὰ νὰ γίνει μαλθακὴ ἡ ψυχὴ καὶ νὰ χάνει τὸ φρόνημά της μέσα στ᾽ ἀρώματα, ὅπως λέει ὁ Θεολόγος, ἀλλὰ γιὰ ν᾽ ἀναπνέουμε καὶ νὰ δεχόμαστε τὸν ἀέρα ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεὸς καὶ νὰ τὸν δοξάζουμε γι᾽ αὐτό• .......γιατὶ χωρὶς τὸν ἀέρα κανένα σῶμα δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει οὔτε ἀνθρώπου οὔτε ζώου (...) Καὶ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια δὲν μᾶς δόθηκαν γιὰ νὰ κλέβουμε καὶ ν᾽ ἁρπάζουμε καὶ νὰ κτυποῦμε τοὺς ἄλλους ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε στὶς θεάρεστες ἐργασίες• .......οἱ πιὸ ἀδύναμοι στὴν ψυχὴ γιὰ νὰ δίνουν ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ βοηθοῦν ὅσους ἔχουν ἀνάγκη κι ἔτσι νὰ τελειοποιοῦνται, καὶ οἱ ἰσχυρότεροι στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα γιὰ ν᾽ ἀσκοῦν ἀκτημοσύνη καὶ νὰ μιμοῦνται τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἅγιους μαθητές Του καὶ γιὰ νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ θαυμάζουν πῶς ὑπάρχει καὶ στὰ μέλη μας ἡ σοφία Του. .....Καὶ πῶς τὰ χέρια αὐτὰ καὶ τ᾽ ἀδύναμα δάκτυλά μας μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἱκανὰ γιὰ κάθε ἐπιστήμη καὶ ἐργασία, γραφὴ καὶ δεξιότητα• ἀπ᾽ ὅπου προέρχεται ἡ γνώση τῶν ἀναρίθμητων τεχνῶν καὶ γραφῶν, τῆς ἐπιστήμης καὶ τῶν διαφόρων φαρμάκων, τόσων γλωσσῶν καὶ γραμμάτων• καὶ γενικὰ ὅλα ὅσα ἔχουν γίνει καὶ γίνονται καὶ θὰ γίνουν εἶναι δῶρα ποὺ μᾶς ἔχουν δοθεῖ καὶ μᾶς δίνονται συνεχῶς, ἔτσι ὥστε νὰ ἐπιβιώνουμε σωματικὰ καὶ νὰ σωθοῦμε ψυχικά, ἂν ὅλα αὐτὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε σύμφωνα μὲ τοὺς σκοποὺς τοῦ Θεοῦ καὶ ἂν μέσα ἀπ᾽ αὐτὰ τὸν δοξάζουμε μὲ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη. Διαφορετικὰ ξεπέφτουμε καὶ καταστρεφόμαστε καὶ ὅλα στὴ ζωὴ αὐτὴ μᾶς ὁδηγοῦν στὴ θλίψη, ἀλλὰ καὶ σὲ αἰώνια κόλαση στὴ μέλλουσα ζωή, ὅπως ἔχει ἤδη εἰπωθεῖ.

Ο απόστολος Κάρπος, εκ των Εβδομήκοντα ( Ο΄) Αποστόλων, ήταν πολύ λυπημένος διότι ένας ειδωλολάτρης είχε παρασύρει ένα Χριστιανό. Ο Κάρπος πικράθηκε και λυπήθηκε πολύ . Όταν μάλιστα , τα μεσάνυχτα σηκώθηκε να προσευχηθεί, κατά τη συνήθειά του, ζήτησε από τον Θεό να ρίξει κεραυνό και να εξολοθρεύσει και τους δύο αποστάτες.
Ενώ όμως έλεγε αυτά, είδε το εξής όραμα: Το σπίτι σχίσθηκε στα δύο, από τη μια στέγη μέχρι κάτω. Ο ουρανός άνοιξε και είδε τον Χριστό περιστοιχιζόμενον από άπειρους Αγγέλους. Ταυτοχρόνως όμως, κυττάζοντας προς τα κάτω, είδε στο έδαφος να ανοίγεται ένα πελώριο χάσμα, βαθύ και σκοτεινό. Στο χείλος του χάσματος είδε τους δύο εκείνους ανθρώπους , για τους οποίους είχε ζητήσει την άμεση εξόντωσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, τρομαγμένοι και ελεεινοί, κινδύνευαν να πέσουν μέσα στο χάσμα από στιγμή σε στιγμή.
Εν τω μεταξύ έβλεπε να ανεβαίνουν από το χάσμα φίδια, τα οποία δάγκωναν τους δύο εκείνους ανθρώπους , τους χτυπούσαν με τις ουρές τους και προσπαθούσαν να τους ρίξουν μέσα στο απύθμενο βάραθρο. Ο Κάρπος , από το άλλο μέρος, λυπόταν και αδημονούσε και ευχόταν να πέσουν οι άνθρωποι εκείνοι το γρηγορότερο μέσα στο χάσμα. Προσπάθησε μάλιστα και ο ίδιος να τους σπρώξει για να πέσουν. Επειδή όμως δεν μπόρεσε, γι’ αυτό άρχισε να τους καταριέται.
Σηκώνοντας πάλι τα μάτια του στον ουρανό, είδε τον Χριστό να σηκώνεται από τον Θρόνο Του, να κατεβαίνει στο στόμιο του χάσματος και να απλώνει το χέρι του στους δύο ανθρώπους. Το ίδιο έκαναν και οι Άγγελοι, άλλοι βοηθούσαν τον ένα και άλλοι βοηθούσαν τον άλλον.
Τότε ο Κάρπος είδε τον Χριστό να απλώνει το χέρι του προς αυτόν και να του λέγει:
- Χτύπα , λοιπόν, εμένα, διότι εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλι, προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι. Σκέψου, όμως, αν συμφέρει και σένα να αλλάξεις συντρόφους και από τη συντροφιά του Θεού και των αγίων Αγγέλων να έχεις της παντοτινή συντροφιά των φιδιών και των δαιμόνων.

Τί είναι η τελειότητα για μας;
Είναι να αφήνουμε τον Θεό να ενεργεί μέσα μας ή ακόμη όταν κοιμόμαστε, θέλουμε ο Θεός να ενεργεί στην καρδιά μας.
Με την προσευχή του Ιησού, με τις λειτουργικές προσευχές, με τις κατά μόνας προσευχές στο μοναχικό κελί μας, η καρδιά γίνεται σαν ένα πνευματικό όργανο εξαιρετικά ευαίσθητο να συλλαμβάνει όσα προέρχονται από τον Θεό.
Οφείλουμε να οικοδομήσουμε τη ζωή μας σε μια εποχή πιο επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες, με την έννοια ότι η Κρίση είναι πιο κοντά.
Κάποιοι λένε ότι από τον ένα αιώνα στον άλλον παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο: στο τέλος του αιώνος οι άνθρωποι περιμένουν το τέλος του κόσμου.
Ποτέ όμως στο παρελθόν δεν υπήρξε κατάσταση τόσο πειστική ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει.
Η Αποκάλυψη, αυτό το βιβλίο που κανείς δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, γίνεται τώρα διαρκώς πιο επίκαιρη…
Κάποτε, πριν είκοσι χρόνια, κάποιος επισκέπτης με ρώτησε ποτέ θα έρθει το τέλος του κόσμου και του είπα ότι αυτό υπερβαίνει τις ημερομηνίες του ημερολογίου μας.
Ας προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, για το γεγονός αυτό, μετά από το οποίο ο προορισμός μας θα σφραγισθεί από τον Θεό.
Ή θα είμαστε αιωνίως μέσα στο Φως του Πατρός ή θα ριφθούμε στο σκότος του μη όντος, εκτός της ζωής του Πατρός.
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.
Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας,ομιλία 61, Σελ.235- 236

Θεο­λο­γία εί­ναι το πε­ριε­χό­με­νο των προ­σευ­χών μας.
Αλη­θι­νοί θε­ο­λό­γοι στην Εκκλη­σία εί­ναι εκεί­νοι που μι­σούν τον εαυ­τόν τους (τα πάθη τους).
Αν δεν μι­σή­σει κα­νείς τον εαυ­τόν του έως θα­νά­του, δεν μπο­ρεί να εί­ναι μα­θη­τής του Χρι­στού και δι­δά­σκα­λος του λαού.
Δια­βά­στε κυ­ρί­ως τους ασκη­τι­κούς πα­τέ­ρες. Εκεί θα μά­θε­τε την αλη­θι­νή θε­ο­λο­γία, την στά­ση του νου και της καρ­διάς απέ­ναν­τι στον Θεό.
Η θε­ο­λο­γία εί­ναι η κα­τά­στα­ση του πνεύ­μα­τος, που ενερ­γεί­ται από την Χάρη του Θεού.
Εδώ βρί­σκε­ται η δια­φο­ρά ανά­με­σα στη θε­ο­λο­γία και στη φι­λο­σο­φία, ανά­με­σα στην αλη­θι­νή θε­ο­λο­γία και την θε­ο­λο­γία των δια­νο­ου­μέ­νων.
Αν μία τέ­τοια έμ­πνευ­ση αγ­γί­σει την καρ­διά σας, δεν θα έχει πια τέ­λος πάνω στη γη.
Είναι ανε­ξάν­τλη­τη, για­τί μέσα της βρί­σκε­ται η αρχή της αιώ­νιας ζωής.
Και αν ακό­μη η σω­μα­τι­κή σας σύ­στα­ση δια­λυ­θεί, η έμ­πνευ­ση αυτή θα ζει μέσα σας με δύ­να­μη.
Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι θε­ο­λό­γοι που δι­δά­σκουν, δεν ζουν σύμ­φω­να με ό,τι δι­δά­σκουν.
Αυτός εί­ναι ο λό­γος, που η κα­τά­στα­ση στις σχο­λές μας δεν εί­ναι καλή.
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

«Μη μέταιρε όρια αιώνια, α έθεντο οι πατέρες σου».
Όταν αρχίζη κανείς με ακρότητες, θα φάω λόγου χάριν, μόνον δύο σύκα, μετά θα τρώη εκατό.
Η, θα κοιμάμαι τρεις ώρες. Μετά θα αρρωστήση και θα κοιμάται εννέα ώρες, ενώ όλοι θα κοιμούνται έξι.
Γιατί;
Γιατί δεν άρχισε φυσιολογικά, από τις επτά να πάη στις έξι, στις πέντε, στις τέσσερις, στις τρεις.
Τότε θα μπορούσε και δύο ώρες να κοιμάται, και να μην αισθάνεται την ανάγκη περισσότερου ύπνου.
Άρρωστοι άνθρωποι κοιμούνται δύο ώρες το εικοσιτετράωρο «και ζουν και βασιλεύουν».
Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις πόσο μάλλον όταν κυβερνιέται από πνευματικές δυνάμεις.
Κάποιος ζητάει ευλογία να μην τρώη το βράδυ.
Εγώ, ως Γέροντας, θα δοκιμάσω να τον ισσοροπήσω.
Αν αυτός επιμένη στην ιδιορρυθμία του, στον εγωισμό του, εάν επιμείνω και εγώ, θα γίνω λογομάχος.
Πρέπει ένας από τους δύο μας να υποχωρήση.
Αφού δεν υποχωρεί αυτός, θα υποχωρήσω εγώ.
Υποχωρώντας εγώ, αυτός μετά θα πη, πολλοί νήστευαν σαράντα ημέρες, εγώ θα νηστεύσω πενήντα ημέρες.
Έτσι θα πεθάνη, χωρίς να γευθή καμία πνευματική ευφροσύνη, ή θα φύγη από το μοναστήρι.
Γι’ αυτό ο Μέγας Αντώνιος λέγει μετρίως. Χρειάζεται το «μέτρον το άριστον» (Κλεοβούλου, 1, 63, 2).
«Μη μέταιρε όρια αιώνια, α έθεντο οι πατέρες σου», λέγει η Αγία Γραφή (Παροιμ. 22, 28).
Έρχεται κάποιος στο μοναστήρι και αμέσως σκέπτεται πότε θα γίνη μοναχός και πότε θα τον στείλη ο Γέροντάς του να ζήση ως ασκητής επάνω στον Άθωνα.
Αυτός ο άνθρωπος θα χαραμισθή· ή θα βγη στον κόσμο ή δεν θα βρη καμία ισορροπία.
Μόνον με το μέτρο μπορεί κανείς να προχωρήση. Τότε θα τον βοηθήση και ο Θεός, και η πλεύσις θα είναι προς τον ουρανό.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Νηπτική ζωή και ασκητικοί κανόνες, ερμηνεία στους οσίους πατέρες Αντώνιο, Αυγουστίνο και Μακάριο, Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Ίνδικτος 2011, σελ. 134-136

Τι είναι, λοιπόν, ο άνθρωπος;
Θέλεις να σου πω τον πιο σεβαστό και τον πιο υπολογίσιμο από όλους τους λόγους;
Άκουσε λοιπόν.
Εκείνος που στολίζει τα ανθρώπινα και διαμορφώνει την ανθρώπινη ευγένεια κατά τρόπο υπερβολικά εντυπωσιακό, καταρτίζει την γενεαλογία του ανθρωπίνου γένους από την λάσπη.
Κι αν θελήσεις να μάθεις τον συνηθισμένο κι ακριβή τρόπο της δημιουργίας του ανθρώπου, άφησε, καλύτερα να μην πεις τίποτε γι αυτόν. Να μην πεις λέξη.
Να μην ξεσκεπάσεις, όπως ορίζει ο Νόμος (Λευτ. 18,6 κ.ε ) την ασχημοσύνη του πατέρα σου και της μητέρας σου.
Να μην κοινολογήσεις, όσα αξίζουν να ξεχαστούν και να αποσιωπηθούν εντελώς.
Και έπειτα δεν ντρέπεσαι, εσύ που είσαι χωματένιο ομοίωμα και μετά από λίγο γίνεσαι σκόνη, συ, που σαν την φούσκα έχεις μέσα σου το φούσκωμα, το οποίο γρήγορα χάνεται, όταν γεμίζεις από την υπερηφάνεια και καίγεσαι από παντού εξαιτίας της αλαζονείας και με τις ανόητες ιδέες παίρνουν τα μυαλά σου αέρα;
Δεν προσέχεις και στα δύο άκρα της ανθρώπινης ζωής, δηλαδή και πώς αρχίζει και σε τι καταλήγει;
Αλλά περηφανεύεσαι για τη νεότητά σου και κοιτάζεις την ηλικία στο άνθος της και καυχιέσαι για λίγο, γιατί τα χέρια σου είναι ακμαιότατα για να κινούνται και τα πόδια ελαφρά για το πήδημα κι ανεμίζουν στο ελαφρό αεράκι τα μαλλιά και στα μάγουλα ξεφυτρώνει το πρώτο ανδρικό τρίχωμα και γιατί το φόρεμά σου καταστολίζεται με το πορφυρό βάψιμο και τα μεταξωτά φορέματά σου τα έχεις κεντήσει με παραστάσεις πολεμικές ή κυνηγετικές ή με άλλες ιστορίες;
Ή μήπως (περηφανεύεσαι) να προσέχεις με σχολαστικότητα τα πέδιλα που γυαλίζουν στο μαύρο χρώμα και σ’ ευχαριστούν ιδιαίτερα κατά τρόπο περίεργο με τις γραμμές της ραφής τους;
Σ’ αυτά προσέχεις και δεν βλέπεις τον εαυτό σου;
Να σου δείξω, σαν σε καθρέφτη, ποιος είσαι και τι ακριβώς είσαι.
Από το βιβλίο Γρηγορίου Νύσσης, «Λόγοι εις τους μακαρισμούς», μετάφραση Αρχιμανδρίτης Παγκράτιος Μπρούσαλης, έκδοση Αποστολική Διακονία, Αθήνα.

Η Πλατυτέρα των ουρανών.
Αμίλητη και αγέρωχη στέκεται αιώνες τώρα στον ιερό θώκο της, έχοντας στην αγκάλη της, τον μονογενή της.
Από την θωρια της πέρασαν χιλιάδες ιστορικές στιγμές: Λειτουργίες απαράμιλλου πνευματικού κάλλους και αναβάσεων που άγγιξαν το θρόνο της Θείας μεγαλωσυνης, ενθρονισεις ιεραρχών και βυζαντινών αυτοκρατόρων, πανηγύρια πρός τιμήν της" ων ουκ έστιν αριθμός".
Παράλληλα όμως σαν σαιτες, πλήγωσαν την παρθενική καρδιά της, προδοσίες, φονικά, βεβηλώσεις που συντελέστηκαν μέσα σε αυτό το παγκόσμιο ιερό της.
Και όσο περνούν οι μέρες, τα χρόνια και δυστυχώς οι άνθρωποι συνεχίζουν να καταρρέουν ξεχνώντας τις παρακαταθήκες τους, εκείνη μένει απαρασαλευτη να θυμίζει σε όλους την θεϊκή καταγωγή τους, την πατρίδα στην οποία πρέπει να επιστρέψουν μετά από μακρά εξορία, να ξαναβρούν τις ρίζες τους, να αναφωνήσουν μετανοητικα στην Τιμιωτέρα των Χερουβείμ: " ημαρτομεν αλλά σου ουκ απεστημεν".
Και αυτή με τις πρεσβείες της, μέσα στη μητρική μεγαλωσυνη της, θα μας συμφιλιώσει με το παρελθόν, ανάγοντας το στην μόνη αλήθεια που υπήρξε ποτέ: στην αέναη ενσάρκωση του Χριστού οντολογικά, ως καρδιακή αναφορά, στο γεγονός της Ευχαριστίας.
Εκεί στο τέλος της Ιστορίας και στην αρχή των εσχάτων..

Όταν όλα σου φαίνονται στραβά.
Όταν σε κάθε τι και σε όλους βρίσκεις να πείς κάποιο παράπονο, ξεχνώντας πως κάποτε ευεργετήθηκες με πολλή αγάπη.
Όταν οφείλουν όλοι να σε καταλαβαίνουν, να σε συγχωρούν, να σου προσφέρουν.
Όταν παρεξηγείσαι με το παραμικρό, όταν δεν σέβεσαι, όταν δεν κοπιάζεις, αλλά μόνο ψάχνεις να βρείς τις ατέλειες στους άλλους.
Όταν είσαι γενικά γεμάτος παράπονα και γκρίνια.
Όταν μεταφέρεις τη μισή αλήθεια, τα λάθη των άλλων που από μικρά για σένα γίνονται τεράστια, ενώ τα δικά σου τα αποσιωπείς.
Όταν φιλία δεν είναι να γεμίζεις πικρία και αρνητισμό τους άλλους.
Όταν σου δίνεται η ευκαιρία και συ χωρίς σκέψη την πετάς μακριά.
Όταν αυτά και τόσα άλλα, τότε σημαίνει: Ότι δεν ένιωσες το Θεό μέσα σου, ούτε καν σε πλησιάσε η Παρουσία Του, κι ας σου έχει δώσει τόσες ευεργεσίες!
Μην πετάς τις ευκαιρίες που σου δίνονται.
Ίσως να μην υπάρχουν άλλες.
Γερόντισσα Σωφρονία