"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Ο απόστολος Παύλος γράφει προς τους Κορινθίους τη δεύτερη επιστολή του, για να τους θυμίσει, μεταξύ άλλων, ότι η όντως ζωή βγαίνει μέσα από τον θάνατο.
Οι άνθρωποι βλέπουμε τη ζωή στο «φαίνεσθαί» της.
Στις σωματικές της λειτουργίες, στην καθημερινότητά της, στην κίνηση προς τον άλλο, τον κόσμο, τον εαυτό μας, στη θέα διά των αισθήσεων, στους στόχους και τα επιτεύγματα. Είναι όντως ζωή όμως αυτό το «φαίνεσθαι»;
Θα ήμασταν αχάριστοι έναντι του Θεού αν ισχυριζόμασταν ότι όλα αυτά, επειδή έχουν έναν χαρακτήρα πρόσκαιρο, δεν είναι ζωή.
Επειδή είναι εκφάνσεις εν χρόνω, δεν αξίζουν.
Ο Θεός όρισε να ζούμε στον κόσμο, στον χρόνο που Εκείνος επέτρεψε, να έχουμε τους γονείς που μας έφεραν στη ζωή, να έχουμε να παλέψουμε μέσα στον πολιτισμό και τα ήθη που συναντούμε. Και επαφίεται σε μας να χαράξουμε δρόμους ή απλώς να ακολουθήσουμε ή και να καταστρέψουμε ή και να αδιαφορήσουμε.
Όμως ο Θεός μας προίκισε και με ένα ξεχωριστό και μοναδικό δώρο: το πνεύμα, την ψυχή μας, ώστε να είμαστε διαφορετικοί όχι μόνο σωματικά και κατ’ όψιν, αλλά και ως πρόσωπα σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους.
Και μας έδωσε, μέσα από το πνεύμα, την ψυχή μας, τη δυνατότητα να έχουμε ξεχωριστά χαρίσματα, εικόνα δική του, την αγάπη και την ελευθερία, το λογικό, τη συνείδηση, τη δημιουργικότητα, τη δυναμική να σχετιζόμαστε με τον πλησίον μας, να χτίζουμε κατά το θέλημα του Θεού ή κατά το θέλημα το δικό μας ή σε συνδυασμό.
Όλος αυτός ο δρόμος όμως στην πραγματικότητα έχει τέρμα του τον θάνατο, την έξοδό μας δηλαδή από τον χρόνο.
Γι’ αυτό η όντως ζωή περνά μέσα από τη σχέση με τον Χριστό.
Εκείνος είναι που μέσα από την κοινωνία μαζί Του μπορούμε να δώσουμε νόημα που διαρκεί σε όλα όσα πράττουμε, σε όλα όσα ζούμε, σε όλα όσα είμαστε.
Να περάσουμε δηλαδή από το «φαίνεσθαι» στο «είναι» όχι ως άτομα, αλλά ως πρόσωπα που Τον αναζητούμε και Τον βρίσκουμε στον τρόπο της Εκκλησίας.
Στη θεία κοινωνία, δηλαδή στη μετοχή μας στη Θεανθρώπινη ύπαρξή Του, όπως Εκείνος μάς προσφέρεται για να γίνουμε ένα.
Στην αγάπη προς τον πλησίον, όπως Εκείνος μάς την έδειξε, δηλαδή με τον τρόπο του σταυρού, της συγχώρεσης, της θυσίας, της υπομονής.
Στην πίστη στην ανάσταση, η οποία γκρεμίζει την ιδεολογία του μηδενισμού και κάνει τη ζωή να αξίζει, διότι η έξοδος από τον χρόνο δεν είναι σβήσιμο του προσώπου, αλλά κοίμηση και, την ίδια στιγμή, θέαση του προσώπου του Χριστού, του φωτός, της ελπίδας, της αγάπης που γίνεται αιωνιότητα.
Όλα όσα ζούμε είναι ζωή αληθινή.
Δεν είναι όμως αυτάρκης αυτή η ζωή.
Χρειάζεται να εκθέτουμε τον εαυτό μας στον θάνατο: αυτόν της υπέρβασης της αμαρτίας, δηλαδή της αίσθησης ότι τα πάντα είναι για μένα και για το πρόσκαιρο της ζωής και δεν μου χρειάζεται ο Θεός, ενώ ο πλησίον υπάρχει για να τον χρησιμοποιώ.
Και είναι θάνατος αυτός ο αγώνας να νικήσουμε την αμαρτία, διότι έχουμε να πολεμήσουμε με τον «έτερο νόμο» (Ρωμ. 7,23), του να κάνουμε αυτό που δεν θέλουμε: το νόμο του θελήματος, το νόμο του πειρασμού, το νόμο του «μόνο εγώ».
Αν πεθαίνουμε ως προς αυτόν το νόμο, τότε φανερώνεται εντός μας η ζωή του Χριστού: η ζωή της αγάπης και της ανάστασης, που δεν νικιέται από το θάνατο.
Αυτός είναι ο τρόπος της Εκκλησίας, που χρειάζεται να τον αναζητήσουμε και να τον ζήσουμε.
Διότι ο Χριστός δεν μας αφήνει μόνους στον αγώνα εναντίον του έτερου νόμου, αλλά μας εξάγει συνεχώς στην ατελεύτητη ζωή.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Νομίζετε ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα δεν έχει λόγους πνευματικούς από πίσω; Τεράστιους πνευματικούς λόγους!
Έχει λείψει ακριβώς αυτή η συνείδηση η ευχαριστιακή, ο Έλληνας έχασε αυτή την ευγνώμονα ευχαριστιακή συνείδηση την οποία είχε και ήταν και φιλότιμος κάποτε.
Τώρα δεν είναι φιλότιμος.
Δεν είναι πια αυτό που ήταν ο Έλληνας, παρεκτός εξαιρέσεων σε μερικά μέρη ή σε μερικούς έτσι κατ εξαίρεση.
Τι κάνει ο Έλληνας τώρα; : "Δως μου"!
Μα στάσου: το δώς μου αυτό ξέρετε τι γίνεται; Όταν κανείς έχει ευχαριστιακή σχέση με το Θεό είναι και ασκητής.
Καταλάβατε ;
Όταν του δώσει κάτι ο Θεός θα το πάρει με ευχαριστία θα το χρησιμοποιήσει θα το γυρίσει πίσω θα το επιστρέψει σε άλλους, θα το κάνει αυτό ισορροπημένα.
Εάν δεν μεσολαβήσει ο Θεός, ο άνθρωπος γίνεται αδηφάγος.
Δεν το λέω εγώ,το λένε οι Πατέρες, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: "Νους αποστάς εκ Θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης".
Π.Νικόλαος Λουδοβίκος

Ο Θεός μας χάρισε τη ικανότητα του λόγου, για να μπορούμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας, γιατί αν είχαμε μόνο ψυχή και δεν είχαμε σώμα, τότε θα επικοινωνούσαμε με τις σκέψεις πολύ πιο γρήγορα.
Και επειδή τις περισσότερες αμαρτίες τις κάνουμε με τη σκέψη, γι αυτό όρισε ως πιο σημαντική την καθαρότητα της σκέψης, η οποία θέλει περισσότερη προφύλαξη και φροντίδα, όπως ο γιατρός προφυλάγει περισσότερο τα αδύνατα σώματα με προληπτικές συνταγές.
Οι αμαρτίες που γίνονται με το σώμα απαιτούν χρόνο, ευκαιρία, κόπο, συνεργάτες και μπορούν να διακοπούν και να μην ολοκληρωθούν.
Αντίθετα οι αμαρτίες που γίνονται με τη σκέψη, λόγω της ταχύτητας της σκέψης ολοκληρώνονται πολύ γρήγορα.
Για παράδειγμα: Με τη φαντασία του κάποιος στο κρυφό εργαστήρι της καρδιάς διαπράττει μια αμαρτία, η οποία μπορεί να μείνει άγνωστη για πολύ καιρό, ίσως και για όλη του τη ζωή.
Στην άλλη όμως τη ζωή όπου τα κρυπτά δημοσιεύονται και φανερώνονται, θα κριθεί γι αυτήν την αμαρτία.
Επομένως στα αμαρτήματα της σκέψης όπου η αμαρτία γίνεται γρήγορα, γρήγορα πρέπει να γίνεται και η προληπτική αντιμετώπισή της.
Άγιος Βασίλειος ο Μέγας

Ο Χριστός δείχνει πάντα απίστευτο σεβασμό για την ανθρώπινη ελευθερία επειδή μας αγαπάει. Καταναγκαστική αγάπη δεν υπάρχει.
Όταν ο Σατανάς ζήτησε την ευκαιρία να δοκιμάσει τον Πέτρο και να τον κοσκινίσει σαν σιτάρι, ακόμη και τότε ο Χριστός δεν αρνήθηκε το αίτημα.
Η απάντησή Του στον Πέτρο: «Προσευχήθηκα για σένα, Σίμωνα, για να μην χαθεί η πίστη σου».
Όταν τα πλήθη Του γύρισαν την πλάτη και πολλοί μαθητές Τον εγκατέλειψαν, ο Χριστός είπε στους Δώδεκα, σχεδόν παραπονεμένα, «Μήπως θέλετε να φύγετε κι εσείς;»
Ακόμα και όταν εξέθεσε τον Ιούδα, δεν προσπάθησε να αποτρέψει την πράξη του—σεβάστηκε την ελευθερία του.
Πώς να μη λατρέψεις έναν τέτοιο Θεό;
Πατήρ Χριστόφορος Χρόνης

Υπάρχει σοβαρός λόγος να βρούμε λίγη ησυχία στη ζωή μας.
Ν’αφήσουμε τη διασκέδαση, την τηλεόραση, το κουτσομπολιό, τα περιττά, τα δευτερεύοντα και ασήμαντα.
Να ξεκουραστούμε αληθινά και πραγματικά.
Να μάθουμε ν΄αγαπάμε, να προσευχόμαστε, να μελετάμε, να εκκλησιαζόμαστε, να υπομένουμε και κυρίως να μετανοούμε.
Το φοβερό σήμερα είναι ότι ο άνθρωπος δεν πιστεύει ότι χρειάζεται να μετανοήσει.
Έχει γίνει δυστυχώς χοντρόπετσος πνευματικά. Δεν έχει την καλή ευαισθησία και αγωνία.
Μερικές φορές δεν υποψιάζεται καν ότι οφείλει να μετανοεί συνεχώς.
Αυτή η παχυλή αναισθησία είναι παγίδα επικίνδυνη, που οδηγεί στην αμετανοησία, στην αυτάρκεια, στη σύγκριση πάντα με τους χειρότερους, σ’ ένα νοσηρό φαρισαϊσμό.
Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

https://www.youtube.com/watch?v=AjcbbeD ... ntifono.gr

π. Ν. Λουδοβίκος: Ο Θεός με τον αυθάδη δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.

Η συναισθηματική κακοποίηση είναι μια μορφή κακοποίησης που μπορεί να είναι εξίσου επιβλαβής με τη σωματική κακοποίηση, αν και συχνά δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμη.
Περιλαμβάνει συμπεριφορές που υπονομεύουν την αυτοεκτίμηση και την ψυχική υγεία του θύματος.
Η συναισθηματική κακοποίηση μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους στην καθημερινή ζωή.
Συχνά, περιλαμβάνει λεκτική κακοποίηση, απομόνωση, και έλεγχο.
Ακολουθούν μερικά παραδείγματα:
Λεκτική Κακοποίηση
Ένας σύντροφος μπορεί να χρησιμοποιεί προσβλητικές εκφράσεις ή να μειώνει συνεχώς την αξία του άλλου.
Για παράδειγμα, λέγοντας "Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ" ή "Είσαι ανίκανος/η".
Έλεγχος
Ο θύτης μπορεί να προσπαθεί να ελέγξει τις δραστηριότητες και τις σχέσεις του θύματος, αποτρέποντας την επαφή με φίλους και οικογένεια.
Αυτό μπορεί να γίνει με σχόλια όπως "Δεν θέλω να βγεις με αυτούς τους ανθρώπους, δεν είναι καλοί για σένα".
Απομόνωση
Μπορεί να υπάρχει προσπάθεια απομόνωσης του θύματος από την κοινωνική του ζωή.
Ο θύτης μπορεί να προκαλεί ενοχές ή να δημιουργεί ψευδείς ιστορίες για να αποθαρρύνει τις επαφές του θύματος με άλλους.
Ανατροπή της Πραγματικότητας
Ό θύτης μπορεί να διαστρεβλώνει γεγονότα ή να κατηγορεί το θύμα ότι είναι "παράλογο" ή "υπερβολικό".
Αυτό οδηγεί το θύμα σε αμφιβολία για την αλήθεια των σκέψεών του.
Σιωπηρή Μεταχείριση
Η σιωπή ως τιμωρία μπορεί να είναι μια μορφή συναισθηματικής κακοποίησης.
Ο θύτης αγνοεί το θύμα ή αρνείται να επικοινωνήσει, προκαλώντας του ανασφάλεια και αίσθηση μοναξιάς.
Συγκρίσεις με Άλλους
Συχνά οι θύτες συγκρίνουν το θύμα με άλλους, ενισχύοντας την αίσθηση κατωτερότητας.
Φράσεις όπως "Βλέπεις πόσο καλύτερα τα καταφέρνει ο/η φίλος/φίλη σου;" μπορούν να είναι εξαιρετικά επιβλαβείς.
Η συναισθηματική κακοποίηση συχνά είναι ύπουλη και μπορεί να μην αναγνωρίζεται εύκολα, αλλά οι συνέπειές της είναι σοβαρές.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε αυτά τα σημάδια και να ζητάμε βοήθεια αν βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση.
Η υποστήριξη από φίλους, οικογένεια ή επαγγελματίες μπορεί να είναι καθοριστική για την αποκατάσταση και την απελευθέρωση από τέτοιες τοξικές σχέσεις.
Ορισμένα παραδείγματα προτάσεων που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για συναισθηματική κακοποίηση είναι:
"Κανείς δεν θα σε αγαπήσει αν συνεχίσεις να είσαι έτσι."
"Δεν ξέρω γιατί σπαταλάω το χρόνο μου μαζί σου."
"Είσαι ανίκανος/ανίκανη να κάνεις οτιδήποτε σωστά."
"Απλά δεν αξίζεις να είσαι ευτυχισμένος/η."
"Όλοι γύρω σου το βλέπουν, εκτός από σένα."
Αυτές οι φράσεις αποδυναμώνουν την αυτοεκτίμηση του άλλου και δημιουργούν ένα κλίμα φόβου ή αβεβαιότητας.
"Ό,τι κάνεις είναι πάντα λάθος."
"Είσαι τόσο βαρετός/βαρετή, κανείς δεν θέλει να είναι κοντά σου."
"Αν ήσουν καλύτερος/καλύτερη, θα είχαμε πιο καλή ζωή."
"Απλά δεν καταλαβαίνεις ποτέ πώς να κάνεις τα πράγματα σωστά."
"Ακόμα και οι φίλοι σου σε παρατούν, γιατί είσαι έτσι."
"Είσαι υπερβολικός/υπερβολική, δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις έτσι."
"Πάλι κλαίς;
Μήπως πρέπει να είσαι πιο δυνατός/δυνατή."
"Δεν έχεις κανέναν να σου συμπαρασταθεί, ποιος θα σε πιστέψει;"
"Όλοι σκέφτονται ότι είσαι γελοίος/γελοία."
"Απλά με προσβάλλεις με την παρουσία σου."
Αυτές οι δηλώσεις αποσκοπούν στο να υπονομεύσουν την αυτοεκτίμηση και την εμπιστοσύνη του ατόμου.
Σέ κάθε περίπτωση η αναγνώριση και η αποφυγή ατόμων με αυτές τις συμπεριφορές είναι επιβεβλημένη.
π. Αγαθάγγελος Τσεχερίδης

Ο Θεός, θα κάνει στον καθένα μας ό,τι χρειάζεται να κάνει.
Ως Θεός γνωρίζει, εάν έχουμε διάθεση να γνωρίσουμε την αλήθεια.
Εάν λοιπόν μένεις στην άγνοια, δεν μένεις, επειδή τάχα δεν έκανε σ’ εσένα ο Κύριος την εμφάνισή του, όπως στον απόστολο Παύλο, για να σε στριμώξει κλπ.
Αν μένεις στην άγνοια, μένεις, όχι γιατί ήλθαν έτσι τα πράγματα ή κάποιος σε παραμέλησε, αλλά γιατί τελικά δεν έχεις διάθεση βαθύτερα να γνωρίσεις το θέλημα του Θεού.
Μπορεί να έχεις ζήλο και να κάνεις διάφορα πράγματα, αλλά δεν έχουν καμιά αξία, γιατί δεν είναι κατ’ επίγνωσιν ο ζήλος σου.
Εμείς όλοι που είμαστε τώρα εδώ θα φύγουμε εντελώς αλλιώτικοι (σαν μια πρώτη αρχή βέβαια και θα έχει συνέχεια το πράγμα) εάν αυτή την ώρα σταθούμε ειλικρινά και τίμια ενώπιον του Θεού. Διότι ευτυχώς τα μυαλά μας τα έχουμε, και μπορούμε να καταλάβουμε αυτά τα πράγματα, μπορούμε να πιστέψουμε και μπορούμε επίσης να υποχρεώσουμε τον εαυτό μας να πάρει τη σωστή στάση, να τοποθετηθεί σωστά και να επιθυμήσει σωστά.
Ο Θεός το περιμένει αυτό και αμέσως θα έλθει να βοηθήσει, εάν έχεις την τόλμη να πεις μυστικά από μέσα σου: «Κύριέ μου, τόσα χρόνια κάνω τον χριστιανό, αλλά απ’ ό,τι βλέπω, ήμουν χριστιανός τόσο όσο δεν με ανάγκαζαν τα πράγματα να βγω από τη βόλεψή μου, να βγω από το θέλημά μου, να βγω από την όποια ζωή ζούσα ως κοσμικός άνθρωπος.
Χριστέ μου, βλέπω καθαρά ότι ποτέ δεν ήμουν ενώπιόν σου όπως εσύ ήθελες, ποτέ δεν σε πλησίασα όπως εσύ ήθελες, ποτέ δεν είχα αληθινή κοινωνία μαζί σου, ποτέ δεν σε εμπιστεύθηκα, ποτέ δεν σου έδωσα τον εαυτό μου.
Βαθιά μέσα μου ποτέ δεν θέλησα να κάνεις στην ψυχή μου αυτό που θέλεις ως Θεός να κάνεις, ποτέ δεν θέλησα να σε αφήσω ελεύθερο να το κάνεις.
Όμως αυτή την ώρα προσφέρομαι, Κύριέ μου, και εμπιστεύομαι σ’ εσένα τον εαυτό μου και σου παραδίνω την καρδιά μου, σύμφωνα μ’ εκείνο που λες: “Δος μοι, υιε, σην καρδίαν” (Παροιμ. 23:26). Ό,τι κι αν μου στοιχίσει, μόνο να με κάνεις, Θεέ μου, όπως θέλεις.
Να μου δώσεις και τη γνώση, να μου δώσεις και την αγάπη σου, να μου δώσεις και τη χαρά σου, να μου δώσεις και τον φωτισμό σου και να με κάνεις άνθρωπό σου.
Και εγώ να κάνω το θέλημά σου και να μην είμαι άνθρωπος που έχω ζήλο, “αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν”, αλλά να υπακούω σ’ εσένα και να ακολουθώ εσένα, ό,τι κι αν μου στοιχίσει».
Αν στο βάθος πράγματι θέλεις να γνωρίσεις την αλήθεια, θα βρει τρόπο να σου τη γνωρίσει ο Θεός.
Εάν περνάει ο καιρός, και δεν τη γνωρίζεις, να ανησυχήσεις.
Δεν πήρες ακόμη σωστή στάση απέναντι στον Θεό, δεν είσαι διατεθειμένος και με κίνδυνο της ζωής σου να παραδοθείς στον Χριστό, για να σου φανερώσει την αλήθεια, και να σωθεί η ψυχή σου. Από κει και πέρα μπορεί να κάνεις διάφορα πράγματα, και άλλοτε να είναι τυπικά, άλλοτε να είναι φτωχά, άλλοτε μπορεί να φαίνεται ότι έχεις ζήλο, «αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν», και έτσι να κινδυνεύει η σωτηρία της ψυχής σου.
Ελπίζουμε μ’ εμάς να μη συμβούν έτσι τα πράγματα, αλλά όλοι να σωθούμε.
Πατήρ Συμεών Κραγιόπουλος(+)

"Δειλός άνθρωπος είναι εκείνος που πάσχει από δύο ασθένειες: Από την ολιγοπιστία και από την άμετρο αγάπη προς το σώμα του.
Εκείνος που καταφρονεί αυτά τα δύο, είναι φανερό ότι πιστεύει με όλη του την ψυχή στο Θεό και περιμένει τα μέλλοντα, δηλαδή την αιώνια ζωή.
Το θάρρος της καρδιάς και η περιφρόνηση των κινδύνων οφείλεται είς ένα εκ των δύο: ή στη σκληροκαρδία ή την πολλή πίστη προς το Θεό.
Την σκληροκαρδία όμως την συνοδεύει η υπερηφάνεια, ενώ την πίστη την συνοδεύει η ταπείνωση της καρδιάς."
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

– Γέροντα, ποιοι νόμοι λέγονται πνευματικοί;
– Θα σου εξηγήσω: Όπως στην φύση υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, έτσι και στην πνευματική ζωή υπάρχουν οι πνευματικοί νόμοι.
Ας πούμε, όταν πετάει κανείς ένα βαρύ αντικείμενο ψηλά, με όσο περισσότερη ορμή και όσο πιο ψηλά το πετάξει, με τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα πέσει κάτω και θα συντριβεί.
Αυτός είναι φυσικός νόμος.
Στην πνευματική ζωή, όσο περισσότερο υψώνεται κανείς με την υπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πνευματική του πτώση και ανάλογα με το ύψος της υπερηφάνειας του θα συντριβεί. Γιατί ο υπερήφανος ανεβαίνει, φθάνει σε ένα σημείο και μετά πέφτει και σπάζει τα μούτρα του: «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται».
Αυτός είναι πνευματικός νόμος.
Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους φυσικούς και στους πνευματικούς νόμους:
Ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους αλλάξει, οι πνευματικοί νόμοι έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος μπορεί να τους αλλάξει, γιατί έχει να κάνει με τον Δημιουργό και Πλάστη του, τον Πολυεύσπλαχνο Θεό.
Αν δηλαδή καταλάβει αμέσως το ανέβασμα της υπερηφανείας του και πει: «Θεέ μου, εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου και υπερηφανεύομαι, συγχώρεσέ με!», αμέσως τα σπλαχνικά χέρια του Θεού τον αρπάζουν και τον κατεβάζουν απαλά κάτω, χωρίς να γίνη αντιληπτή η πτώση του.
Έτσι δεν συντρίβεται, αφού προηγήθηκε η καρδιακή συντριβή με την μετάνοια που έδειξε.
Το ίδιο ισχύει και για το «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης», που λέει το Ευαγγέλιο.
Αν δηλαδή «έδωσα μάχαιρα», κανονικά πρέπει να ξοφλήσω με μάχαιρα.
Όταν όμως συναισθάνομαι το σφάλμα μου, με μαχαιρώνει η συνείδησή μου και ζητάω συγχώρηση από τον Θεό, τότε πλέον παύουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και δέχομαι από τον Θεό την αγάπη Του σαν βάλσαμο.
Μέσα δηλαδή στα κρίματα του Θεού, που είναι άβυσσος, βλέπουμε να αλλάζει ο Θεός, όταν αλλάζουν οι άνθρωποι.
Όταν το άτακτο παιδί συνέρχεται, μετανοεί και δέρνεται από την συνείδησή του, τότε ο Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί.
Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει την απόφαση του Θεού.
Κάνεις κακό;
Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι.
Λές «ήμαρτον»;
Σου δίνει ευλογίες.
Άγιος Παισιος ο Αγιορείτης