Ἀδελφέ, ἂν συναντήσεις κάποια δυσκολία εἴτε στὰ ἔργα σου εἴτε στὰ λόγια σου εἴτε (ἀκόμα καί) στὶς σκέψεις σου, νὰ μὴ ζητᾷς καθόλου τὸ θέλημά σου οὔτε τὴν εὐκολία σου, ἀλλὰ φρόντιζε ν᾿ ἀνακαλύπτεις (ποιὸ εἶναι) ἀκριβῶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ νὰ κάνεις στὴν ἐντέλεια, ἔστω κι ἂν φαίνεται πὼς θέλει κόπο, πιστεύοντας μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, ὅτι αὐτὸ σὲ συμφέρει περισσότερο ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη σύνεση.
Γιατὶ ἡ (κάθε) ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι (δοσμένη γιὰ νὰ μᾶς ἐξασφαλίσει τὴν) αἰώνια ζωή, καὶ ὅσοι τὴν ἐπιζητοῦν δὲν θὰ στερηθοῦν κανένα ἀγαθό.
Αββᾶς Ἡσαΐας
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39162
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
“Όποιος έχει την αγάπη του Θεού:
α) Δεν υπερηφανεύεται
β) Δεν αποστρέφεται και δεν φθονεί κανέναν
γ) Δεν κατηγορεί και δεν μισεί κανέναν
δ) Δεν πολιτεύεται με δόλο και πονηριά
ε) Δεν χαίρεται για τα σφάλματα των άλλων
στ) Δεν διασύρει τον φταίχτη, αλλά συλλυπείται και τον βοηθά
ζ) Δεν παραβλέπει τον αδελφό, που βρίσκεται σε κάποια ανάγκη
η) Δεν θεωρεί κανέναν ξένο, αλλά όλους τους θεωρεί οικείους
θ) Δεν παροξύνεται (δεν αντιδράει βία και δεν ξεσπάει)
ι) Δεν θεωρεί κανέναν εχθρό, παρά μόνο τον διάβολο
ια) Υπομένει τα πάντα και μακροθυμεί
ιβ) Πολιτεύεται ενάρετα.
Μακάριος όποιος έχει Αγάπη.
Ο Κύριος θα τον δεχθεί κοντά Του και θα είναι μαζί Του.
Όποιος δεν έχει την αγάπη του Θεού:
α) Γίνεται οξύθυμος
β) Κυριεύεται από το μίσος
γ) Δεν συμπάσχει με τον αμαρτάνοντα
δ) Δεν απλώνει το χέρι του στον πεσμένο καταγής και δεν στηρίζει αυτόν που κλονίζεται
ε) Δεν συμβουλεύει τον φταίχτη
στ) Είναι βλαμμένος στο μυαλό
ζ) Είναι φίλος και όργανο του διαβόλου
η) Είναι εφευρέτης κάθε πονηριάς
θ) Είναι αίτιος φιλονικειων και ύβρεων
ι) Είναι σκεύος αλαζονείας
ια) Πλανιέται σε όλα τα μονοπάτια της ζωής του και δεν ξέρει ότι βαδίζει μέσα στο σκοτάδι.”
Άγιος Εφραίμ ο Σύρος
α) Δεν υπερηφανεύεται
β) Δεν αποστρέφεται και δεν φθονεί κανέναν
γ) Δεν κατηγορεί και δεν μισεί κανέναν
δ) Δεν πολιτεύεται με δόλο και πονηριά
ε) Δεν χαίρεται για τα σφάλματα των άλλων
στ) Δεν διασύρει τον φταίχτη, αλλά συλλυπείται και τον βοηθά
ζ) Δεν παραβλέπει τον αδελφό, που βρίσκεται σε κάποια ανάγκη
η) Δεν θεωρεί κανέναν ξένο, αλλά όλους τους θεωρεί οικείους
θ) Δεν παροξύνεται (δεν αντιδράει βία και δεν ξεσπάει)
ι) Δεν θεωρεί κανέναν εχθρό, παρά μόνο τον διάβολο
ια) Υπομένει τα πάντα και μακροθυμεί
ιβ) Πολιτεύεται ενάρετα.
Μακάριος όποιος έχει Αγάπη.
Ο Κύριος θα τον δεχθεί κοντά Του και θα είναι μαζί Του.
Όποιος δεν έχει την αγάπη του Θεού:
α) Γίνεται οξύθυμος
β) Κυριεύεται από το μίσος
γ) Δεν συμπάσχει με τον αμαρτάνοντα
δ) Δεν απλώνει το χέρι του στον πεσμένο καταγής και δεν στηρίζει αυτόν που κλονίζεται
ε) Δεν συμβουλεύει τον φταίχτη
στ) Είναι βλαμμένος στο μυαλό
ζ) Είναι φίλος και όργανο του διαβόλου
η) Είναι εφευρέτης κάθε πονηριάς
θ) Είναι αίτιος φιλονικειων και ύβρεων
ι) Είναι σκεύος αλαζονείας
ια) Πλανιέται σε όλα τα μονοπάτια της ζωής του και δεν ξέρει ότι βαδίζει μέσα στο σκοτάδι.”
Άγιος Εφραίμ ο Σύρος
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39162
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Σε κάποιο μέρος, ακόμα και σε ένα μοναχικό δωμάτιο, κάθε άνθρωπος, σε κάποιο σημείο της ζωής του έχει το δικό του μικρό βασίλειο. Μπορεί να είναι μια κόλαση και ένας τόπος προδοσίας, ή μπορεί και όχι.
Πίσω από κάθε παράθυρο πορεύεται ένας μικρός κόσμος.
Πόσο αυτό γίνεται φανερό, όταν ταξιδεύοντας με το σιδηρόδρομο τη νύχτα προσπερνάει κανένας μυριάδες από φωτισμένα παράθυρα.
Πίσω από το καθένα τους η πληρότητα της ζωής είναι μια δοσμένη δυνατότητα, μια υπόσχεση, ένα όραμα.
Αυτό εκφράζουν τα στεφάνια πως εδώ είναι η αρχή ενός μικρού βασιλείου, που μπορεί να γίνει κάτι σαν το αληθινό Βασίλειο.
Η ευκαιρία θα χαθεί, μπορεί ακόμα και σε μία νύχτα, αλλά τη στιγμή αυτή παραμένει μία ανοιχτή δυνατότητα.
Ωστόσο ακόμα αφού χαθεί και ξαναχαθεί πάλι χίλιες φορές, όταν δυο άνθρωποι εξακολουθούν να μένουν κοντά ο ένας στον άλλον, είναι αληθινά ο ένας για τον άλλον βασιλιάς και βασίλισσα.
Και ύστερα από 40 ολόκληρα χρόνια ο Αδάμ μπορεί ακόμα να στραφεί και να κοιτάξει την Εύα του να στέκει πλάι του, σε μια ενότητα και οι δυο τους, που κατά κάποιο μικρό ποσοστό τουλάχιστον, διαλαλεί την αγάπη της Βασιλείας του Θεού.
Στον κινηματογράφο και στα περιοδικά η εικόνα του Γάμου είναι πάντα ένα νεαρό ζευγάρι.
Αλλά μια φορά στο φως της θαλπωρής ενός φθινοπωρινού απογεύματος, αντίκρισα στο κάθισμα μιας δημόσιας πλατείας σ' ένα φτωχικό προάστιο του Παρισιού, ένα γέρικο ζευγάρι, δύο ανθρώπους φτωχούς.
Κάθονταν πιασμένοι από το χέρι αμίλητοι. Χαίρονταν το χλωμό φως της θερμής ζεστασιάς της εποχής.
Αμίλητοι.
Όλες οι λέξεις είχαν ειπωθεί.
Όλο το πάθος είχε ξοδευθεί.
Όλες οι μπόρες είχαν ειρηνεύσει.
Η ζωή ολόκληρη βρισκόταν πίσω τους και όμως ολόκληρη βρισκόταν τώρα παρούσα σε αυτή τη σιωπή, σε αυτό το φώς, σε αυτό το θάλπος, σε αυτό το σιωπηλό πιάσιμο των χεριών.
Παρούσα και ετοιμασμένη για την αιωνιότητα, ωριμασμένη για τη Χαρά.
Η εικόνα αυτή στάθηκε για μένα το όραμα του Γάμου και της ουράνιας ομορφιάς του».
Πατήρ Αλέξανδρος Σμεμαν(+)
Πίσω από κάθε παράθυρο πορεύεται ένας μικρός κόσμος.
Πόσο αυτό γίνεται φανερό, όταν ταξιδεύοντας με το σιδηρόδρομο τη νύχτα προσπερνάει κανένας μυριάδες από φωτισμένα παράθυρα.
Πίσω από το καθένα τους η πληρότητα της ζωής είναι μια δοσμένη δυνατότητα, μια υπόσχεση, ένα όραμα.
Αυτό εκφράζουν τα στεφάνια πως εδώ είναι η αρχή ενός μικρού βασιλείου, που μπορεί να γίνει κάτι σαν το αληθινό Βασίλειο.
Η ευκαιρία θα χαθεί, μπορεί ακόμα και σε μία νύχτα, αλλά τη στιγμή αυτή παραμένει μία ανοιχτή δυνατότητα.
Ωστόσο ακόμα αφού χαθεί και ξαναχαθεί πάλι χίλιες φορές, όταν δυο άνθρωποι εξακολουθούν να μένουν κοντά ο ένας στον άλλον, είναι αληθινά ο ένας για τον άλλον βασιλιάς και βασίλισσα.
Και ύστερα από 40 ολόκληρα χρόνια ο Αδάμ μπορεί ακόμα να στραφεί και να κοιτάξει την Εύα του να στέκει πλάι του, σε μια ενότητα και οι δυο τους, που κατά κάποιο μικρό ποσοστό τουλάχιστον, διαλαλεί την αγάπη της Βασιλείας του Θεού.
Στον κινηματογράφο και στα περιοδικά η εικόνα του Γάμου είναι πάντα ένα νεαρό ζευγάρι.
Αλλά μια φορά στο φως της θαλπωρής ενός φθινοπωρινού απογεύματος, αντίκρισα στο κάθισμα μιας δημόσιας πλατείας σ' ένα φτωχικό προάστιο του Παρισιού, ένα γέρικο ζευγάρι, δύο ανθρώπους φτωχούς.
Κάθονταν πιασμένοι από το χέρι αμίλητοι. Χαίρονταν το χλωμό φως της θερμής ζεστασιάς της εποχής.
Αμίλητοι.
Όλες οι λέξεις είχαν ειπωθεί.
Όλο το πάθος είχε ξοδευθεί.
Όλες οι μπόρες είχαν ειρηνεύσει.
Η ζωή ολόκληρη βρισκόταν πίσω τους και όμως ολόκληρη βρισκόταν τώρα παρούσα σε αυτή τη σιωπή, σε αυτό το φώς, σε αυτό το θάλπος, σε αυτό το σιωπηλό πιάσιμο των χεριών.
Παρούσα και ετοιμασμένη για την αιωνιότητα, ωριμασμένη για τη Χαρά.
Η εικόνα αυτή στάθηκε για μένα το όραμα του Γάμου και της ουράνιας ομορφιάς του».
Πατήρ Αλέξανδρος Σμεμαν(+)
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39162
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
“Ο Πάγκαλος Ιωσήφ, πέθανε σε ηλικία (110) ετών. Για ποιό λόγο αναφέρει η Αγία Γραφή
τα χρόνια του;
Για να μάθεις πόσα χρόνια, άσκησε την εξουσία στην Αίγυπτο.
Όταν ήταν (17) ετών, κατέβηκε (πουλήθηκε ως δούλος) στην Αίγυπτο.
Όταν έγινε (30) ετών, παρουσιάστηκε στο Φαραώ και του εξήγησε τα όνειρα.
(80) λοιπόν χρόνια, άσκησε την εξουσία στην Αίγυπτο!
Είδες, ότι οι αμοιβές είναι μεγαλύτερες από τους πόνους και πολλαπλάσιες από τις ανταποδόσεις;
(13) χρόνια πάλεψε με τις δοκιμασίες, υπομένοντας τη δουλεία, την παράνομη κατηγορία, τα κακοπαθήματα μέσα στην φυλακή.
Και επειδή υπέμεινε τα πάντα με γενναιότητα και ευχαριστίες, γι' αυτό και έλαβε πλούσιες τις αμοιβές και στην παρούσα ζωή.
Σκέψου: Για το σύντομο σχετικό χρόνο, που υπέφερε δέσμιος στη φυλακή, αμείφτηκε να ασκεί εξουσία και να είναι δοξασμένος 80 χρόνια! Και ενεργούσε πάντοτε, με πίστη στον Θεό.”
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
τα χρόνια του;
Για να μάθεις πόσα χρόνια, άσκησε την εξουσία στην Αίγυπτο.
Όταν ήταν (17) ετών, κατέβηκε (πουλήθηκε ως δούλος) στην Αίγυπτο.
Όταν έγινε (30) ετών, παρουσιάστηκε στο Φαραώ και του εξήγησε τα όνειρα.
(80) λοιπόν χρόνια, άσκησε την εξουσία στην Αίγυπτο!
Είδες, ότι οι αμοιβές είναι μεγαλύτερες από τους πόνους και πολλαπλάσιες από τις ανταποδόσεις;
(13) χρόνια πάλεψε με τις δοκιμασίες, υπομένοντας τη δουλεία, την παράνομη κατηγορία, τα κακοπαθήματα μέσα στην φυλακή.
Και επειδή υπέμεινε τα πάντα με γενναιότητα και ευχαριστίες, γι' αυτό και έλαβε πλούσιες τις αμοιβές και στην παρούσα ζωή.
Σκέψου: Για το σύντομο σχετικό χρόνο, που υπέφερε δέσμιος στη φυλακή, αμείφτηκε να ασκεί εξουσία και να είναι δοξασμένος 80 χρόνια! Και ενεργούσε πάντοτε, με πίστη στον Θεό.”
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39162
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου…»
’Ὅταν ἤμουν στή Μονή Μαχαιρᾶ ἡγούμενος, ἦρθε ἕνας ἄνθρωπος ἀπό μία παραλιακή πόλη τῆς Κύπρου. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἤθελε νά μέ συναντήσει γιά νά ἐξομολογηθεῖ. Ἤθελε νά ἔρθει εἰδικά σέ μένα, καί θά σᾶς πῶ τόν λόγο. Ἦρθε λοιπόν καί μοῦ διηγήθηκε ἕνα θαυμαστό γεγονός.
Αὐτός ἦταν ἕνας πολύ ζωηρός ἄνθρωπος, νέος στήν ἡλικία 37-38 χρόνων, ὄχι ἄθεος ἀλλά ἀδιάφορος. Ἦταν καί λίγο εἴρωνας καί εἰρωνευόταν τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας. Εἶχε μία γειτόνισσα, ἡ ὁποία δέν ξέρω πῶς, ἄκουγε κάποιες ὁμιλίες μου καί τοῦ ἔλεγε συνέχεια «ὁ π. Ἀθανάσιος εἶπε ἔτσι κι ἔτσι» καί τήν κοροΐδευε. Ἀθανασία τήν ἔλεγε. «Ἐσεῖς οἱ Ἀθανασίες ὅλο ἀπ’ αὐτά λέτε», τῆς ἔλεγε. Ἀναφερόμενος σέ μένα βέβαια.
Μία φορά τοῦ πῆρε ἕνα ἀπ’ αὐτά τά μπρελόκ, πού βάζουμε τά κλειδιά πάνω. Γέλασε μόλις τό ἔπιασε, γιατί εἶχε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας πάνω.
Τῆς λέει: «Ὁ Ἀθανάσιος σοῦ τό ἔδωσε αὐτό;»
Τοῦ λέει: «πάρ’ το καί βάλε τά κλειδιά σου».
Πράγματι, ἐκείνη τή μέρα εἶχε σπάσει τό δικό του καί τό πῆρε καί ἔβαλε τά κλειδιά του πάνω. Ἦταν ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας (του Μαχαιρᾶ) μπροστά καί πίσω ἔγραφε «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου». Δέν ἔδωσε καμμιά σημασία, τό ἔβαλε στήν τσέπη τοῦ παντελονιοῦ του, ἀλλά τοῦ κόλλησε μέσ᾽ στόν νοῦ αὐτή ἡ φράση «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου».
Τό ἀπόγευμα πῆγε ψάρεμα μαζί μέ ἕνα φίλο του καί τό παιδί του. Ἀνοίχθηκαν στή θάλασσα κι ἐκεῖ ἄρχισε ἡ περιπέτεια. Ἦταν Μάρτιος μήνας, καλός καιρός, ἀλλά δυστυχῶς ἐνῶ βρίσκονταν ἀνοικτά στή θάλασσα, κατάλαβαν ὅτι ἡ βάρκα εἶχε μία ρωγμή καί ἔβαζε νερά. Κι ἀποφάσισαν νά γυρίσουν πίσω. Πῆγαν νά τραβήξουν τό σχοινί νά ξεκινήσει ἡ μηχανή, ἀλλά δέν δούλευε. Λέει, τότε, νά πάρουμε τηλέφωνο νά ᾽ρθοῦν νά μᾶς βοηθήσουν. Πάει νά πάρει τό τηλέφωνό του, τοῦ γλιστράει καί πέφτει στή θάλασσα. Καταλαβαίνετε τόν πανικό πού ἔπαθε ὁ ἄνθρωπος. Ἔπεσε τό τηλέφωνό του στή θάλασσα, ἄρχισε νά σκοτεινιάζει, ἡ βάρκα γέμισε νερά κι ἄρχισε νά βουλιάζει. Μήν τά πολυλογοῦμε, μία φρικιαστική κατάσταση.
Ἄρχισαν νά παλεύουν μέσα στή θάλασσα, στά κύματα, καί νά εἶναι μόνοι τους μέσ᾽ στό σκοτάδι τῆς θάλασσας, στά παγωμένα νερά. Δυστυχῶς, πνίγηκε ὁ σύντροφός του, καί στή συνέχεια καί τό παιδάκι του. Αὐτός πάλευε μόνος του κρατώντας τό παιδί του στά χέρια του, τουλάχιστον νά τό βγάλει ἔξω. Δέν μποροῦσε νά κάνει ὅμως τίποτα. Συνεχῶς ἐρχόταν μέσα στόν νοῦ του, στήν καρδιά του, αὐτή ἡ προσευχή: «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου».
Λεγόταν συνέχεια μέσα του καί εἶδε τότε ἕνα φῶς στή θάλασσα, πού τόν ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί τόν τραβοῦσε μέχρι πού τόν ἔβγαλε σιγά σιγά πρός τά ἔξω. Πέρασαν σχεδόν ἔτσι ὅλη τή νύχτα. Τό πρωί, γύρω στίς πέντε, μία βάρκα τούς ἐντόπισε. Πῆρε αὐτόν, μάζεψε καί τό λείψανο τοῦ κεκοιμημένου συντρόφου καί τοῦ παιδιοῦ του καί τούς ἔβγαλαν ἔξω.
Ἦρθε μετά προσκύνησε τήν Παναγία στόν Μαχαιρᾶ καί μοῦ εἶπε μέ δάκρυα τό γεγονός αὐτό τῆς προστασίας τῆς Παναγίας μας, πού ἦταν μαζί του ὅλη τή νύχτα, καί τήν ἐπικαλεῖτο καί ἔλεγε, «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου». Αὐτά πού ἐμεῖς τά θεωροῦμε πολύ μηδαμινά πράγματα, εἶναι ὅμως σημαντικά γιά τόν Θεό πού θέλει νά σώσει τόν ἄνθρωπο’’.
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανασιος
Πηγή: περιοδικό «Παράκληση», Ἱ. Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, Τεῦχος 105.
’Ὅταν ἤμουν στή Μονή Μαχαιρᾶ ἡγούμενος, ἦρθε ἕνας ἄνθρωπος ἀπό μία παραλιακή πόλη τῆς Κύπρου. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἤθελε νά μέ συναντήσει γιά νά ἐξομολογηθεῖ. Ἤθελε νά ἔρθει εἰδικά σέ μένα, καί θά σᾶς πῶ τόν λόγο. Ἦρθε λοιπόν καί μοῦ διηγήθηκε ἕνα θαυμαστό γεγονός.
Αὐτός ἦταν ἕνας πολύ ζωηρός ἄνθρωπος, νέος στήν ἡλικία 37-38 χρόνων, ὄχι ἄθεος ἀλλά ἀδιάφορος. Ἦταν καί λίγο εἴρωνας καί εἰρωνευόταν τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας. Εἶχε μία γειτόνισσα, ἡ ὁποία δέν ξέρω πῶς, ἄκουγε κάποιες ὁμιλίες μου καί τοῦ ἔλεγε συνέχεια «ὁ π. Ἀθανάσιος εἶπε ἔτσι κι ἔτσι» καί τήν κοροΐδευε. Ἀθανασία τήν ἔλεγε. «Ἐσεῖς οἱ Ἀθανασίες ὅλο ἀπ’ αὐτά λέτε», τῆς ἔλεγε. Ἀναφερόμενος σέ μένα βέβαια.
Μία φορά τοῦ πῆρε ἕνα ἀπ’ αὐτά τά μπρελόκ, πού βάζουμε τά κλειδιά πάνω. Γέλασε μόλις τό ἔπιασε, γιατί εἶχε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας πάνω.
Τῆς λέει: «Ὁ Ἀθανάσιος σοῦ τό ἔδωσε αὐτό;»
Τοῦ λέει: «πάρ’ το καί βάλε τά κλειδιά σου».
Πράγματι, ἐκείνη τή μέρα εἶχε σπάσει τό δικό του καί τό πῆρε καί ἔβαλε τά κλειδιά του πάνω. Ἦταν ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας (του Μαχαιρᾶ) μπροστά καί πίσω ἔγραφε «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου». Δέν ἔδωσε καμμιά σημασία, τό ἔβαλε στήν τσέπη τοῦ παντελονιοῦ του, ἀλλά τοῦ κόλλησε μέσ᾽ στόν νοῦ αὐτή ἡ φράση «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου».
Τό ἀπόγευμα πῆγε ψάρεμα μαζί μέ ἕνα φίλο του καί τό παιδί του. Ἀνοίχθηκαν στή θάλασσα κι ἐκεῖ ἄρχισε ἡ περιπέτεια. Ἦταν Μάρτιος μήνας, καλός καιρός, ἀλλά δυστυχῶς ἐνῶ βρίσκονταν ἀνοικτά στή θάλασσα, κατάλαβαν ὅτι ἡ βάρκα εἶχε μία ρωγμή καί ἔβαζε νερά. Κι ἀποφάσισαν νά γυρίσουν πίσω. Πῆγαν νά τραβήξουν τό σχοινί νά ξεκινήσει ἡ μηχανή, ἀλλά δέν δούλευε. Λέει, τότε, νά πάρουμε τηλέφωνο νά ᾽ρθοῦν νά μᾶς βοηθήσουν. Πάει νά πάρει τό τηλέφωνό του, τοῦ γλιστράει καί πέφτει στή θάλασσα. Καταλαβαίνετε τόν πανικό πού ἔπαθε ὁ ἄνθρωπος. Ἔπεσε τό τηλέφωνό του στή θάλασσα, ἄρχισε νά σκοτεινιάζει, ἡ βάρκα γέμισε νερά κι ἄρχισε νά βουλιάζει. Μήν τά πολυλογοῦμε, μία φρικιαστική κατάσταση.
Ἄρχισαν νά παλεύουν μέσα στή θάλασσα, στά κύματα, καί νά εἶναι μόνοι τους μέσ᾽ στό σκοτάδι τῆς θάλασσας, στά παγωμένα νερά. Δυστυχῶς, πνίγηκε ὁ σύντροφός του, καί στή συνέχεια καί τό παιδάκι του. Αὐτός πάλευε μόνος του κρατώντας τό παιδί του στά χέρια του, τουλάχιστον νά τό βγάλει ἔξω. Δέν μποροῦσε νά κάνει ὅμως τίποτα. Συνεχῶς ἐρχόταν μέσα στόν νοῦ του, στήν καρδιά του, αὐτή ἡ προσευχή: «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου».
Λεγόταν συνέχεια μέσα του καί εἶδε τότε ἕνα φῶς στή θάλασσα, πού τόν ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί τόν τραβοῦσε μέχρι πού τόν ἔβγαλε σιγά σιγά πρός τά ἔξω. Πέρασαν σχεδόν ἔτσι ὅλη τή νύχτα. Τό πρωί, γύρω στίς πέντε, μία βάρκα τούς ἐντόπισε. Πῆρε αὐτόν, μάζεψε καί τό λείψανο τοῦ κεκοιμημένου συντρόφου καί τοῦ παιδιοῦ του καί τούς ἔβγαλαν ἔξω.
Ἦρθε μετά προσκύνησε τήν Παναγία στόν Μαχαιρᾶ καί μοῦ εἶπε μέ δάκρυα τό γεγονός αὐτό τῆς προστασίας τῆς Παναγίας μας, πού ἦταν μαζί του ὅλη τή νύχτα, καί τήν ἐπικαλεῖτο καί ἔλεγε, «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου». Αὐτά πού ἐμεῖς τά θεωροῦμε πολύ μηδαμινά πράγματα, εἶναι ὅμως σημαντικά γιά τόν Θεό πού θέλει νά σώσει τόν ἄνθρωπο’’.
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανασιος
Πηγή: περιοδικό «Παράκληση», Ἱ. Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, Τεῦχος 105.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39162
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ο ταξιντζής και η κοπέλα (π. Δημητρίου Μπόκου)
Στὴν πόλη Ναΐν ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ αὐτὸ ποὺ ἡ ἁμαρτία δώρισε στὸν ἄνθρωπο, τὸν θάνατο. Ἕνα νέο παιδί, ὁ μονογενὴς υἱὸς μιᾶς χήρας, εἶναι στὸ φέρετρο. Ἡ μάνα του θρηνεῖ ἀπαρηγόρητη. Ὁ θάνατος τοῦ νέου παιδιοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ πόνος τῆς μάνας συνταράζουν βαθιὰ τὰ σπλάχνα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν δημιούργησε τὰ πλάσματά του γιὰ νὰ καταντοῦν σ’ αὐτὴ τὴν τραγωδία. Τὰ ἔφτιαξε γιὰ νὰ ζοῦν, ἀνώδυνα, χαρούμενα, παντοτινά. Δὲν εἶχε σχεδιάσει θάνατο. Πλησιάζει αὐτόβουλα τὴ χαροκαμένη μάνα καὶ τῆς λέει νὰ μὴν κλαίει ἄλλο. Καὶ γυρίζοντας ἀμέσως πρὸς τὸ νεκρὸ παιδί, τὸ ἀνασταίνει μὲ μιὰ κουβέντα καὶ ἕνα ἄγγιγμα (Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ).
Ὁ θάνατος φαίνεται νὰ συντρίβει κυριολεκτικὰ τὴ ζωή. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Εἶναι ἀσύλληπτο στὴ λογικὴ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Τὸ μυαλό μας ἀρνεῖται νὰ δεχτεῖ ἐπιστροφὴ στὴ ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο, ἢ ὅτι ὑπάρχει συνέχειά της μετὰ τὸ βιολογικὸ τέλος. Τὸ θεωροῦμε παράλογο. Ὁ Χριστὸς λέει ὅτι εἶναι ὑπέρλογο. Ξεπερνάει τὴ λογική μας. Ὄχι παράλογο. Αὐτὰ ὅμως τὰ καταλαβαίνουμε μόνο, ἂν τὰ ζήσουμε. Διηγεῖται ὁ ἁγιορείτης γέροντας Νίκων:
Ἕνας ταξιτζὴς στὴν Ἀθήνα παίρνει ἀπὸ τὸ «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» μιὰ κοπέλα, τὴν πηγαίνει σπίτι της στὴν Καλλιθέα. Συζητάγανε στὸν δρόμο, μοῦ λέει, πραγματικὰ καλλιεργημένη, μορφωμένη, ἀξιόλογη κοπέλα. Φτάνουν στὸ σπίτι της, κοιτᾶνε τὸ ταξίμετρο, ἀνοίγει τὸ πορτοφόλι της, δὲν φτάνανε.
-Συγγνώμην, λέει, ἔρχομαι. Κατεβαίνει κάτω, τὴ βλέπει, μπαίνει σπίτι καὶ περίμενε. Περίμενε, περίμενε, περίμενε…, λέει, τί ἔγινε; Μὲ ξέχασε; Κατεβαίνει, χτυπάει τὴν πόρτα, βγαίνει μιὰ γυναίκα μὲ μαῦρα. Λέει, συγγνώμην, τὰ λεφτὰ γιὰ νὰ φύγω. -Ποιὰ λεφτά; λέει ἐκείνη. -Τὰ λεφτὰ τοῦ ταξιοῦ. Γιὰ τὴν κόρη σας ποὺ ἔφερα ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο. Τὸν κοιτάζει ἡ γυναίκα. -Ποιὰ ἔφερες ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο; -Τὴν κόρη σας ποὺ μπῆκε τώρα μέσα. Βγάζει μιὰ φωνὴ ἡ γυναίκα, βάζει τὰ κλάματα, κάνει μεταβολὴ καὶ μπαίνει μέσα στὸ σπίτι. Ὁ ἄνθρωπος τρόμαξε. Λέει, δὲν εἶναι στὰ καλά της; Τί ἔπαθε; Μήπως εἶπα κάτι ποὺ δὲν ἔπρεπε;
Μπαίνει κι αὐτὸς μέσα, πέφτει πάνω στὸν ἄντρα της. -Τί τῆς εἶπες, Χριστιανέ μου; Τί τῆς ἔκανες; Τί τῆς εἶπες; Δὲν μᾶς ἀφήνεις στὸν πόνο μας μέρα ποὺ εἶναι; -Συγγνώμην, λέει, δὲν σᾶς ξέρω καὶ δὲν μὲ ξέρετε. Θέλω τὰ λεφτά μου γιὰ νὰ φύγω. -Ποιὰ λεφτά; λέει ἐκεῖνος. -Τὰ λεφτὰ γιὰ τὴν κόρη σας ποὺ ἔφερα ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο. Τὸν κοιτάζει ὁ ἄνθρωπος, ποιὸν ἔφερες ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο; -Τὴν κόρη σας, εἶπε. Δὲν λέει τίποτε ὁ ἄνθρωπος, γυρνάει τὸ κεφάλι του, γυρνάει καὶ ὁ ταξιτζὴς τὸ δικό του καὶ βλέπει σ’ ἕνα τραπέζι ἕνα δίσκο μεγάλο μὲ κόλλυβα κι ἐπάνω ἡ φωτογραφία τῆς κοπέλας. Ἦταν τὰ δύο χρόνια, κόλλυβα γιὰ τὰ δύο χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ κοιμήθηκε.
Καὶ βάζει τὶς φωνὲς ὁ ἄνθρωπος. -Τώρα τί θέλετε νὰ πεῖτε, ὅτι κουβάλησα ἀπὸ τὸ ἀεροδρόμιο μέχρι ἐδῶ μιὰ πεθαμένη; Γιατί, τί νομίζετε δηλαδή, ὅτι μὲ κλειστὸ τὸ στόμα μας ἤρθαμε στὸ σπίτι σας; Τί θὰ πεῖ κόλλυβα καὶ πεθαμένη; Ἐὰν αὐτὴ ποὺ ἔφερα, λέει στὴ γυναίκα, δὲν ἦταν ἡ κόρη σου, πῶς θὰ ἤξερα ἐγώ, ὅτι τώρα ἐσὺ τακτοποιεῖς κληρονομικά σου στὴν Πάτμο γιὰ τὰ τάδε καὶ τὰ τάδε οἰκόπεδα; Ἐὰν αὐτὴ ποὺ ἔφερα δὲν ἦταν ἡ κόρη σας, λέει στὸν ἄντρα, πῶς θά ’ξερα ἐγώ, ὅτι ἐσὺ τώρα μὲ τὸν ξάδερφό σου ἑτοιμάζεις ἐπιχείρηση μὲ ἐνοικιαζόμενα στὴ Λευκάδα; Μὲ συγχωρεῖτε, λέει, μοῦ ἐπιτρέπετε;
Καὶ προχωράει πρὸς τὰ μέσα φωνάζοντας: -Σοφία, κορίτσι μου, ποῦ εἶσαι; Ἀνοίγει μιὰ πόρτα. -Σοφία, ποῦ εἶσαι; Πάει παραπέρα. -Σοφία, ποῦ εἶσαι; Περνάει ὅλα τὰ δωμάτια κι ὅταν γυρνάει, βλέπει στὸ σαλόνι τὴ μάνα νά ’χει λιποθυμήσει στὸν καναπὲ καὶ τὸν πατέρα νὰ τρέμει ὁλόκληρος.
Μετὰ στὴν Ἐκκλησία, στὸ μνημόσυνο, ὅλοι ἀποροῦσαν ποιὸς ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔκλαιγε μὲ τοὺς γονεῖς.
Ἡ ζωή, ἡ ἀνάσταση κυριεύουν τὸν θάνατο. Ὄχι τὸ ἀντίθετο. Ἐσὺ πιστεύεις ὅτι ὁ Χριστός, ἡ ὄντως Ζωή, κάνει τοὺς νεκροὺς ὁλοζώντανους;
Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!
«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα
Στὴν πόλη Ναΐν ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ αὐτὸ ποὺ ἡ ἁμαρτία δώρισε στὸν ἄνθρωπο, τὸν θάνατο. Ἕνα νέο παιδί, ὁ μονογενὴς υἱὸς μιᾶς χήρας, εἶναι στὸ φέρετρο. Ἡ μάνα του θρηνεῖ ἀπαρηγόρητη. Ὁ θάνατος τοῦ νέου παιδιοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ πόνος τῆς μάνας συνταράζουν βαθιὰ τὰ σπλάχνα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν δημιούργησε τὰ πλάσματά του γιὰ νὰ καταντοῦν σ’ αὐτὴ τὴν τραγωδία. Τὰ ἔφτιαξε γιὰ νὰ ζοῦν, ἀνώδυνα, χαρούμενα, παντοτινά. Δὲν εἶχε σχεδιάσει θάνατο. Πλησιάζει αὐτόβουλα τὴ χαροκαμένη μάνα καὶ τῆς λέει νὰ μὴν κλαίει ἄλλο. Καὶ γυρίζοντας ἀμέσως πρὸς τὸ νεκρὸ παιδί, τὸ ἀνασταίνει μὲ μιὰ κουβέντα καὶ ἕνα ἄγγιγμα (Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ).
Ὁ θάνατος φαίνεται νὰ συντρίβει κυριολεκτικὰ τὴ ζωή. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Εἶναι ἀσύλληπτο στὴ λογικὴ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Τὸ μυαλό μας ἀρνεῖται νὰ δεχτεῖ ἐπιστροφὴ στὴ ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο, ἢ ὅτι ὑπάρχει συνέχειά της μετὰ τὸ βιολογικὸ τέλος. Τὸ θεωροῦμε παράλογο. Ὁ Χριστὸς λέει ὅτι εἶναι ὑπέρλογο. Ξεπερνάει τὴ λογική μας. Ὄχι παράλογο. Αὐτὰ ὅμως τὰ καταλαβαίνουμε μόνο, ἂν τὰ ζήσουμε. Διηγεῖται ὁ ἁγιορείτης γέροντας Νίκων:
Ἕνας ταξιτζὴς στὴν Ἀθήνα παίρνει ἀπὸ τὸ «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» μιὰ κοπέλα, τὴν πηγαίνει σπίτι της στὴν Καλλιθέα. Συζητάγανε στὸν δρόμο, μοῦ λέει, πραγματικὰ καλλιεργημένη, μορφωμένη, ἀξιόλογη κοπέλα. Φτάνουν στὸ σπίτι της, κοιτᾶνε τὸ ταξίμετρο, ἀνοίγει τὸ πορτοφόλι της, δὲν φτάνανε.
-Συγγνώμην, λέει, ἔρχομαι. Κατεβαίνει κάτω, τὴ βλέπει, μπαίνει σπίτι καὶ περίμενε. Περίμενε, περίμενε, περίμενε…, λέει, τί ἔγινε; Μὲ ξέχασε; Κατεβαίνει, χτυπάει τὴν πόρτα, βγαίνει μιὰ γυναίκα μὲ μαῦρα. Λέει, συγγνώμην, τὰ λεφτὰ γιὰ νὰ φύγω. -Ποιὰ λεφτά; λέει ἐκείνη. -Τὰ λεφτὰ τοῦ ταξιοῦ. Γιὰ τὴν κόρη σας ποὺ ἔφερα ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο. Τὸν κοιτάζει ἡ γυναίκα. -Ποιὰ ἔφερες ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο; -Τὴν κόρη σας ποὺ μπῆκε τώρα μέσα. Βγάζει μιὰ φωνὴ ἡ γυναίκα, βάζει τὰ κλάματα, κάνει μεταβολὴ καὶ μπαίνει μέσα στὸ σπίτι. Ὁ ἄνθρωπος τρόμαξε. Λέει, δὲν εἶναι στὰ καλά της; Τί ἔπαθε; Μήπως εἶπα κάτι ποὺ δὲν ἔπρεπε;
Μπαίνει κι αὐτὸς μέσα, πέφτει πάνω στὸν ἄντρα της. -Τί τῆς εἶπες, Χριστιανέ μου; Τί τῆς ἔκανες; Τί τῆς εἶπες; Δὲν μᾶς ἀφήνεις στὸν πόνο μας μέρα ποὺ εἶναι; -Συγγνώμην, λέει, δὲν σᾶς ξέρω καὶ δὲν μὲ ξέρετε. Θέλω τὰ λεφτά μου γιὰ νὰ φύγω. -Ποιὰ λεφτά; λέει ἐκεῖνος. -Τὰ λεφτὰ γιὰ τὴν κόρη σας ποὺ ἔφερα ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο. Τὸν κοιτάζει ὁ ἄνθρωπος, ποιὸν ἔφερες ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο; -Τὴν κόρη σας, εἶπε. Δὲν λέει τίποτε ὁ ἄνθρωπος, γυρνάει τὸ κεφάλι του, γυρνάει καὶ ὁ ταξιτζὴς τὸ δικό του καὶ βλέπει σ’ ἕνα τραπέζι ἕνα δίσκο μεγάλο μὲ κόλλυβα κι ἐπάνω ἡ φωτογραφία τῆς κοπέλας. Ἦταν τὰ δύο χρόνια, κόλλυβα γιὰ τὰ δύο χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ κοιμήθηκε.
Καὶ βάζει τὶς φωνὲς ὁ ἄνθρωπος. -Τώρα τί θέλετε νὰ πεῖτε, ὅτι κουβάλησα ἀπὸ τὸ ἀεροδρόμιο μέχρι ἐδῶ μιὰ πεθαμένη; Γιατί, τί νομίζετε δηλαδή, ὅτι μὲ κλειστὸ τὸ στόμα μας ἤρθαμε στὸ σπίτι σας; Τί θὰ πεῖ κόλλυβα καὶ πεθαμένη; Ἐὰν αὐτὴ ποὺ ἔφερα, λέει στὴ γυναίκα, δὲν ἦταν ἡ κόρη σου, πῶς θὰ ἤξερα ἐγώ, ὅτι τώρα ἐσὺ τακτοποιεῖς κληρονομικά σου στὴν Πάτμο γιὰ τὰ τάδε καὶ τὰ τάδε οἰκόπεδα; Ἐὰν αὐτὴ ποὺ ἔφερα δὲν ἦταν ἡ κόρη σας, λέει στὸν ἄντρα, πῶς θά ’ξερα ἐγώ, ὅτι ἐσὺ τώρα μὲ τὸν ξάδερφό σου ἑτοιμάζεις ἐπιχείρηση μὲ ἐνοικιαζόμενα στὴ Λευκάδα; Μὲ συγχωρεῖτε, λέει, μοῦ ἐπιτρέπετε;
Καὶ προχωράει πρὸς τὰ μέσα φωνάζοντας: -Σοφία, κορίτσι μου, ποῦ εἶσαι; Ἀνοίγει μιὰ πόρτα. -Σοφία, ποῦ εἶσαι; Πάει παραπέρα. -Σοφία, ποῦ εἶσαι; Περνάει ὅλα τὰ δωμάτια κι ὅταν γυρνάει, βλέπει στὸ σαλόνι τὴ μάνα νά ’χει λιποθυμήσει στὸν καναπὲ καὶ τὸν πατέρα νὰ τρέμει ὁλόκληρος.
Μετὰ στὴν Ἐκκλησία, στὸ μνημόσυνο, ὅλοι ἀποροῦσαν ποιὸς ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔκλαιγε μὲ τοὺς γονεῖς.
Ἡ ζωή, ἡ ἀνάσταση κυριεύουν τὸν θάνατο. Ὄχι τὸ ἀντίθετο. Ἐσὺ πιστεύεις ὅτι ὁ Χριστός, ἡ ὄντως Ζωή, κάνει τοὺς νεκροὺς ὁλοζώντανους;
Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!
«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39162
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ἔλεγε μία Γερόντισσα: «πολλές φορές ἤ σχεδόν πάντα, παίρνουμε μία κόλλα χαρτί καί γράφουμε πάνω ὅλα τά θέλω μας. Τότε τήν δίνουμε στόν Θεό καί τοῦ λέμε νά ὑπογράψει ὅλα ὅσα θέλουμε».
Αὐτό εἶναι τό λάθος μας.
Γι’ αὐτό ὁ Θεός πολύ σωστά πράττει καί δέν μᾶς τά ὑπογράφει, γιατί αὐτά πού ζητᾶμε εἶναι καταστροφικά.
Ἐμεῖς μετά θυμώνουμε καί λέμε ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι καλός.
Τό σωστό ὅμως εἶναι νά πάρουμε μία κόλλα ἄδεια, νά βάλουμε ἐμεῖς τήν ὑπογραφή μας καί νά τή δώσουμε στόν Θεό, λέγοντάς του νά τήν πάρει καί νά γράψει ὅ,τι θέλει. Νά ἀποδεχθοῦμε ἐκ τῶν προτέρων ὅ,τι θελήσει ὁ Θεός νά μᾶς δώσει, ἀρρώστια, ἀναπηρία, εἰρωνία, θάνατο, δυσκολία, ὁτιδήποτε.
Αὐτός εἶναι ὁ σωστός Χριστιανός. Ἄν ζοῦμε ἔτσι μετά δέν θά φοβόμαστε τίποτα.
Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 23 – 9 – 2015)
https://www.hristospanagia.gr/
Αὐτό εἶναι τό λάθος μας.
Γι’ αὐτό ὁ Θεός πολύ σωστά πράττει καί δέν μᾶς τά ὑπογράφει, γιατί αὐτά πού ζητᾶμε εἶναι καταστροφικά.
Ἐμεῖς μετά θυμώνουμε καί λέμε ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι καλός.
Τό σωστό ὅμως εἶναι νά πάρουμε μία κόλλα ἄδεια, νά βάλουμε ἐμεῖς τήν ὑπογραφή μας καί νά τή δώσουμε στόν Θεό, λέγοντάς του νά τήν πάρει καί νά γράψει ὅ,τι θέλει. Νά ἀποδεχθοῦμε ἐκ τῶν προτέρων ὅ,τι θελήσει ὁ Θεός νά μᾶς δώσει, ἀρρώστια, ἀναπηρία, εἰρωνία, θάνατο, δυσκολία, ὁτιδήποτε.
Αὐτός εἶναι ὁ σωστός Χριστιανός. Ἄν ζοῦμε ἔτσι μετά δέν θά φοβόμαστε τίποτα.
Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 23 – 9 – 2015)
https://www.hristospanagia.gr/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39162
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
“…ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα”
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα παιδί που θύμωνε με το παραμικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του του έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι, κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα, θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν.
Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του. Το είπε, λοιπόν, στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε τον γιο του από το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:
«Πολύ καλά τα κατάφερες γιε μου, για δες όμως τις τρύπες στον φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν».
Όταν είσαι θυμωμένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα παιδί που θύμωνε με το παραμικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του του έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι, κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα, θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν.
Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του. Το είπε, λοιπόν, στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε τον γιο του από το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:
«Πολύ καλά τα κατάφερες γιε μου, για δες όμως τις τρύπες στον φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν».
Όταν είσαι θυμωμένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39162
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
“Η Χάρη προσκαλεί και διαλύει το σκοτάδι και φωτίζει τα εσκοτισμένα, αλλά εξαιτίας της αμέλειας και της ραθυμίας, της νωθρότητας και της πνευματικής τεμπελιάς του φρονήματος της σάρκας, είναι δυνατόν το αυτεξούσιο να παρακούσει, να κλείσει τα μάτια, να παραμείνει στο σκοτάδι, να βαδίσει εντελώς αντίθετο δρόμο, που οδηγεί στην απώλεια· να κάνει δηλαδή τα εντελώς αντίθετα από αυτά που θα ήθελε.
Ώστε λοιπόν είναι ανάγκη να θέλουμε τη σωτηρία μας, για να την επιζητούμε. Είναι ανάγκη να θέλουμε να δούμε, για να ανοίξουμε τα μάτια μας στο περίλαμπρο άπλετο φως, να θέλουμε να κινηθούμε για να ακολουθήσουμε το Σωτήρα.”
Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως
Ώστε λοιπόν είναι ανάγκη να θέλουμε τη σωτηρία μας, για να την επιζητούμε. Είναι ανάγκη να θέλουμε να δούμε, για να ανοίξουμε τα μάτια μας στο περίλαμπρο άπλετο φως, να θέλουμε να κινηθούμε για να ακολουθήσουμε το Σωτήρα.”
Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως