"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Συχνά ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας.
Σιωπά.
Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του ως ένδειξη του ότι ο Θεός “δεν υπάρχει”, “πέθανε”.
Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει.
Ζητάμε από Αυτόν να υποστηρίξει στις αδικίες μας.
Δεν μας ενοχοποιεί φανερά.
Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών.
Αν όμως στραφούμε προς Αυτόν με μετάνοια, τότε έρχεται γρήγορα, γρηγορότερα από όσο περιμέναμε.
Γνωρίζοντας τις ανάγκες μας, πολύ συχνά τις προλαμβάνει.
Μόλις προφέρουμε στην προσευχή τα αιτήματά μας, που δικαιολογούνται με την πραγματικότητα της ζωής μας μέσα στον κόσμο, Αυτός ήδη τα έχει εκπληρώσει.
Συνεπώς, η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις αδικίες μας η πιο εύγλωττη, η πιο ευγενική.
Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό – Λόγο, τον λόγο του Θεού.
Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

Όταν η χάρις του Θεού επισκεφθεί την ψυχή μας...
και γίνει το πρώτο ξύπνημα προς την πνευματική ζωή τότε αρχίζουμε σιγά-σιγά να εντοπίζουμε τα διάφορα πράγματα που κάνουμε, τις διάφορες αμαρτίες και να καταλαβαίνουμε ότι αυτό το πράγμα δεν είναι σωστό, το άλλο είναι αμαρτία, το άλλο δεν το θέλει ο Θεός.
Να δημιουργείται μέσα μας μία θλίψη για τις παραβάσεις που κάνουμε και σιγά-σιγά να λεπτύνεται η συνείδησή μας.
Να μας ελέγχει η συνείδησις, να μας ενοχλεί, να μην μας αφήνει σε ησυχία.
Να μας στενοχωρεί ο έλεγχος της συνειδήσεως ώστε ολίγον κατ’ ολίγον όχι μόνο να διορθωθούμε αλλά κυρίως να αποκτήσουμε αίσθηση μετανοίας.
Διότι η αναισθησία της ψυχής μας κάνει να αισθανόμαστε πάρα πολύ ωραία και δεν έχουμε καμμιά αίσθηση μετανοίας μέσα μας. Κι αυτό είναι ένα φαινόμενο που το παρατηρούμε κυρίως όταν κάποιος άνθρωπος θα έρθει να εξομολογηθεί την πρώτη φορά.
Εάν δεν είχε προηγηθεί μια περίοδος πνευματικής εργασίας, έρχεται να εξομολογηθεί και δεν βρίσκει αμαρτίες.
Σου λέει, δεν έκανα τίποτα.
Μα τί έκαμα; Δεν έχω τίποτα.
Δεν βρίσκει τίποτα. Δεν αισθάνεται τον λόγο της μετανοίας μέσα του.
Αντίθετα, όχι μόνο δεν αισθάνεται λόγο μετανοίας, όχι μόνο δεν αισθάνεται ότι δεν έχει καμμία αμαρτία, αλλά είναι πρόθυμος να αρχίσει να εγκωμιάζει τον εαυτό του.
Ότι είναι πολύ καλός άνθρωπος, ότι πάντοτε εξυπηρετεί όλους, ότι αγαπά όλον τον κόσμο, ότι δεν κατηγορεί κανέναν, δεν αδικεί κανέναν, ότι δεν έκανε κανένα κακό στη ζωή του, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ευεργετημένοι από αυτόν κι αυτός συγχωρά τους πάντες.
Δεν βρίσκει αμαρτία στον εαυτό του, δεν έχει καμμία αμαρτία.
Αυτό είναι ξέρετε, συγνώμη που θα το πω, αλλά είναι το άκρον [άωτον] της αναισθησίας, της ψυχικής αναισθησίας.
Όλοι έχουμε αυτήν την αναισθησία, κι εγώ και ο καθένας μας έχουμε δόση αναισθησίας.
Μητρ. Λεμεσού Αθανάσιος.

Kυριακή μετά την ενδεκάτην του παρόντος μηνός, μνήμην επιτελούμεν των Aγίων Πατέρων της αγίας και Oικουμενικής Eβδόμης Συνόδου των εν Nικαία συνελθόντων το δεύτερον, επί των ευσεβών και φιλοχρίστων βασιλέων Kωνσταντίνου και Eιρήνης, κατά των δυσσεβώς και αμαθώς και απερισκέπτως την Eκκλησίαν του Θεού ειδωλολατρείν ειπόντων, και τας σεπτάς και αγίας εικόνας καταβαλόντων.
Yπέρμαχοι σοι τοις λόγων όπλοις Λόγε,
Eχθρούς τροπούνται των σεβαστών εικόνων.
H αγία αύτη και Oικουμενική Eβδόμη Σύνοδος, έγινεν εν Nικαία το δεύτερον, κατά τους χρόνους Kωνσταντίνου βασιλέως και Eιρήνης της μητρός αυτού, εν έτει ψπγ΄ [783]. Πατέρες δε ήτον εις αυτήν, Oρθόδοξοι μεν, τριακόσιοι πεντήκοντα. Προσετέθησαν δε και άλλοι δεκαεπτά, εικονομάχοι μεν όντες πρότερον, ύστερον δε μετανοήσαντες και προσδεχθέντες από αυτήν. Ώστε οπού όλοι ήσαν τριακόσιοι εξηνταεπτά. Yπερέχοντες δε και πρόκριτοι από αυτούς ήσαν, Tαράσιος ο Kωνσταντινουπόλεως, Πέτρος Aρχιπρεσβύτερος Pώμης, και Πέτρος άλλος Πρεσβύτερος και αυτός, και Hγούμενος της εν Pώμη Mονής του Aγίου Σάββα, επέχοντες τον τόπον του Πάπα Aδριανού, Θωμάς ο σύγγελος και Iερομόναχος, και Iωάννης Iερομόναχος, τον τόπον αναπληρούντες των Aποστολικών θρόνων, ήτοι αντί του Aλεξανδρείας Aπολιναρίου, Aντιοχείας Θεοδωρήτου, και Iεροσολύμων Hλία. Oύτοι λοιπόν εσυνάχθησαν κατά των Eικονομάχων. Όθεν ανεθεμάτισαν εγγράφως κάθε αίρεσιν, και όλους τους εξάρχους των αιρέσεων. Έπειτα ανεθεμάτισαν και όλους τους εικονομάχους, εγγράφως αποφασίσαντες, ότι όποιος δεν προσκυνεί τας αγίας εικόνας, είναι ξένος και χωρισμένος από την πίστιν των ορθοδόξων Xριστιανών. Kαι ότι η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει. Kαι ότι ο προσκυνών και τιμών την εικόνα, προσκυνεί εν αυτή του εγγραφομένου την υπόστασιν. Kαι ούτω διαταξάμενοι και διορίσαντες, και την ορθόδοξον πίστιν στερεώσαντες, ανεχώρησαν ο καθ’ ένας εις την Eπισκοπήν του.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Το πρώτο ανάγνωσμα του Εσπερινού των Αγίων Πατέρων, από το βιβλίο της Γενεσεως, αναφέρεται στην νίκη του Αβραάμ σε μάχη με κάποιους εισβολείς. Μαζί του συμπαρατάχθηκαν 318 εκλεκτοί μαχητές οι οποίοι ανήκαν στο σπίτι και την φατρία του. Έπειτα έκανε την εμφάνισή του ο βασιλιάς της ( Ιερού)Σαλήμ, ο Μελχισεδέκ. Αυτός ήταν ιερέας του Υψίστου και πρόσφερε θυσία άρτου και οίνου. Σαφώς ο αριθμός των μαχητών παραπέμπει στους αρχετυπικούς Πατέρες της Νικαίας και η θυσία του βασιλιά ιερέα ( εικόνα του Χριστού) προεικονίζει την Θεία Ευχαριστία.
" Ἀκούσας Ἄβραμ, ὅτι ᾐχμαλώτευται Λὼτ ὁ ἀδελφιδοῦς αὐτοῦ, ἠρίθμησε τοὺς ἰδίους οἰκογενεῖς αὐτοῦ, τριακοσίους δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ κατεδίωξεν ὀπίσω αὐτῶν...καὶ Μελχισεδέκ, βασιλεὺς Σαλήμ, ἐξήνεγκεν ἄρτους καὶ οἶνον, ἦν δὲ Ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, καὶ εὐλόγησε τὸν Ἄβραμ, καὶ εἶπεν· Εὐλογημένος Ἄβραμ τῷ Θεῷ τῷ Ὑψίστῳ, ὃς ἔκτισε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν".
Η θεολογία και τα δόγματα των Πατέρων, οι οποίοι εκπροσωπούνται συνεκδοχικώς από τους πρώτους Πατέρες της Νικαίας, δεν είναι αποτέλεσμα διανοητικό και καρπός κοσμικής σοφίας. Ούτε ιδεολογήματα και επινοήσεις.Ξερα φιλοσοφικά σχήματα. Συνδέονται με την Θεια Ευχαριστία και αναβλύζουν από την μυστηριακή Ζωή. Οι Πατέρες ήταν ευχαριστηριακοί άνθρωποι, ναοί του Πνεύματος. Ήταν ιερουργοί των Μυστηρίων, ιερουργοί και των δογμάτων. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Ιερουργούσαν τα μυστήρια, ιερουργούσαν και την σαφήνεια των δογμάτων. Καθε πράξη τους σφραγίζεται με την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Συναγάγετε αὐτῷ τοὺς ὁσίους αὐτοῦ τοὺς διατιθεμένους τὴν διαθήκην αὐτοῦ ἐπὶ θυσίαις( ψαλμ. μθ 5)
Η θεολογία αποκαλύπτεται μέσα στην μυστηριακή ζωή. Το Σώμα και το Αιμα του Κυρίου στηρίζει την Πίστη. Αυτή είναι η γεννήτρια της Αλήθειας και ο συνεκτικός δεσμός της Πατερικής Θεολογίας ολων των εποχών: η Θεία Λειτουργία.

"Η ουσία τού προτεσταντισμού δέν έγκειται τόσον εν τή μή τιμή τών εικόνων καί τών λειψάνων, όσον εν τή απορρίψει τού κύρους τών Οικουμενικών Συνόδων, τών Πατέρων καί τής παραδόσεως, εν τή απολύτω ελευθερία του ερμηνεύειν έκαστον τάς Γραφάς, όπως αν αυτώ αρέσκη."Ἐγὼ εἶμαι τέκνον γνήσιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκπροσωπουμένης ὑπὸ τῶν ἐπισκόπων της. Τί συζήτησις περί τούτου η Εκκλησία απεφάνθη".
Α. Παπαδιαμάντης
Η Εκκλησία είναι Εκκλησία σταυρωμένων ομονοημένων και κοινωνικών ανθρώπων και το ομολογιακό της ήθος και ύφος ειναι σταυρικό. Συνάφειες, ατομικές ιδεολογίες,ιδιωτικές πρωτοβουλίες, είναι αλλότριες του ήθους Της.

ΔΙΔΑΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός, αδελφοί μου, έχει πολλά και διάφορα ονόματα. Λέγεται Θεός, λέγεται Υιός Θεού, λέγεται και υιός ανθρώπου, λέγεται και σοφία, λέγεται και ζωή, λέγεται και ανάστασις΄ και ανάμεσα εις τα άλλα λέγεται και γεωργός, επειδή σπείρει τον σπόρον. Όπως ο ίδιος είπεν εις την παραβολήν του αγίου και ιερού Ευαγγελίου:
ήταν ένας γεωργός και εβγήκεν από το σπίτι του, επήρε σπόρον και επήγε να σπείρη εις τα χωράφια του. Και εκεί που έσπερνε δεν έπεσεν εις ένα μέρος ο σπόρος εκείνος. Άλλος έπεσεν εις την στράταν, άλλος εις την πέτραν, άλλος εις τα ακάνθια και άλλος εις την καλήν γην. Εκείνος ο σπόρος που έπεσεν εις την στράτα δεν εφύτρωσε, διατί η γη ήταν σκληρά και καταπατημένη από τους διαβάτας, και ήλθαν τα πετεινά του αέρος και τον έφαγαν τον σπόρον εκείνον, και έμεινεν η στράτα άκαρπη. Έπεσε και άλλος σπόρος επάνω εις την πέτραν, είχεν ολίγον χώμα, εφύτρωσε και αυτός ο σπόρος, μα καθώς εβγήκεν ο ήλιος τον επύρωσεν, και μην έχοντας ρίζαν εξηράνθη, και έμεινεν άκαρπος και αυτός ο σπόρος. Έπεσε και άλλος σπόρος ανάμεσα εις τα ακάνθια, εφύτρωσε και αυτός, όμως εβγαίνοντας τα ακάνθια τον έπνιξαν και εχάθη και αυτός ο σπόρος. Εκείνος πάλιν ο σπόρος που έπεσεν εις την γην την καλήν, εκαρποφόρησεν, αλλά δεν είχεν όλη η γη εκείνη την ίδιαν απόδοση. Λόγου χάριν έσπειρεν σε ένα χωράφι ένα κιλόν σιτάρι και έκαμεν εκατόν. Άλλος σπόρος έπεσε σε πτωχοτέραν γην και έκαμεν εξήκοντα, έπεσε και άλλος σπόρος σε αχαμνότερη και έκανε τριάκοντα. Τώρα με φαίνεται αυτήν την παραβολήν να την εκαταλάβατε κομμάτι καλλίτερα, μα ακόμη όχι τόσον καλά.
Μου φαίνεται εύλογον να την ειπούμεν ακόμη απλότερα. Και πρώτον να ειπούμεν ποίος είναι ο γεωργός, δεύτερον ποίον είναι το σπίτι του γεωργού, τρίτον ποίος είναι ο σπόρος, τέταρτον ποία είναι τα χωράφια, πέμπτον ποία είναι η στράτα, έκτον ποία είναι η πέτρα, έβδομον ποία είναι τα ακάνθια, όγδοον ποία είναι η καλή γη που έκαμεν εις το ένα κιλό τα εκατό, τα εξήκοντα, τα τριάκοντα. Τώρα με φαίνεται να την καταλάβετε αυτήν την παραβολήν καλλίτερα. Ο Κύριός μας λοιπόν, που όπως είπαμε είναι ο γεωργός, εβγήκεν από το σπίτι του. Ποίον είναι το σπίτι του Χριστού μας; Η πατρική ουσία, ο πατρικός κόλπος. Πώς εβγήκεν ο Κύριος από την πατρικήν φύσιν και πώς εμείς οι ευσεβείς χριστιανοί πιστεύομεν, δοξάζομεν και προσκυνούμεν την ένσαρκον οικονομίαν του Χριστού μας; Πώς εκαταδέχθη ο Υιός και Λόγος του Θεού, και Θεός αληθινός, και ζωή των απάντων, και εσαρκώθη εις την κοιλίαν της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, όλος μέσα εις την κοιλίαν της Θεοτόκου, και τέλειος άνθρωπος, όλος μέσα εις την πατρικήν φύσιν και όλος πανταχού; Καθώς οι ακτίνες του ηλίου είναι όλες μέσα εις τον ήλιον, και όλες εξαπλωμένες εις όλον τoν κόσμον, και όλες πανταχού, έτσι είναι και ο Κύριος΄ όλος μέσα εις την πατρικήν ουσίαν και όλος μέσα εις την κοιλίαν της Θεοτόκου και πανταχού. Ενός ανθρώπου τώρα ημπορεί ο νους του να είναι όλος εις την πόλιν και όλος εις το σπίτι του, εις τα παιδιά του, και πάλιν όλος ο νους του να είναι μέσα εις το κεφάλι του χωρίς να λείπει τίποτες. Ο άνθρωπος που είναι πλάσμα του Θεού το έχει αυτό το χάρισμα, και δεν θα δύναται ο Θεός να είναι όλος εις τον ουρανόν και όλος εις κάθε μέρος; Έτσι, αδελφοί μου, εβγήκεν ο Κύριος από το σπίτι του και επήρε σπόρον να σπείρει τα χωράφια του.
Ποία είναι τα χωράφια του; Είναι οι καρδίες των ανθρώπων. Ποίος είναι ο σπόρος; Είναι το άγιον και ιερόν Ευαγγέλιον, το να πιστεύωμεν και να βαπτιζώμεθα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, και να έχωμεν την αγάπην εις τoν Θεόν και εις τους αδελφούς μας. Και καθώς ο γεωργός οργώνει το χωράφι και σπέρνει τoν σπόρον, έτσι και ο Κύριος όργωσε τις καρδίες των ανθρώπων με την διδασκαλίαν του, και μας εφύτευσε την ζωήν την αιώνιον.
Ποία είναι η στράτα; Είναι ο υπερήφανος άνθρωπος, που η καρδία του είναι σκληρά, καταπατημένη από τις μέριμνες τις βιοτικές, και ακούει τον λόγον του Θεού και τον δέχεται μετά πάσης χαράς, μα έχει ολίγην ευλάβειαν εις τον Χριστόν, και πηγαίνει με τον διάβολον, και μένει η πέτρα άκαρπη. Ποία είναι τα ακάνθια; Ακάνθια είναι ο πόρνος, που ακούει τον λόγον του Θεού και αυτός΄ ύστερον όμως έρχονται τα πορνικά πάθη και τoν πνίγουν, και χάνεται και μένουν και τα ακάνθια άκαρπα.
Ποία είναι η καλή γη που έκαμε τα εκατόν, τα εξήκοντα και τα τριάκοντα; Εκατόν έκαμε ο τέλειος άνθρωπος, εξήκοντα ο μεσαίος και τριάκοντα ο κατώτερος.

Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΛΟΥΚΑ ( Παραβολή του Σπορέως)
Πολλές φορές στην πνευματική μας πορεία και ζωή συναντάμε τον όρο ' καρδιά του ανθρώπου ' . Είναι πολλές οι αναφορές στην Αγία Γραφή και στους Πατέρες για την καρδία. Φυσικά πρόκειται για την πνευματική καρδιά, η οποία βρίσκεται εντός μας, με απλά λόγια τον εσωτερικό άνθρωπο, τον πνευματικό κόσμο του ανθρώπου.
Η καρδιά είναι ο τόπος συνάντησης του Χριστού με τον καθένα μας, το πεδίο πνευματικής ανάπτυξης και του αγιασμού μας. Εκεί ενεργείται σιωπηλά και με υπομονή το μυστήριο της σωτηρίας μας. Στην καρδιά εντοπίζεται η Βασιλεία του Θεού στους εκλεκτούς και εκεί αποκτάται ο χαμένος Παράδεισος. Η καρδιά ταυτίζεται με τον όλο άνθρωπο. Ώστε αγαθός άνθρωπος είναι ο αγαθός θησαυρός της καρδιάς. Και τι είναι «ο πονηρός άνθρωπος»; Είναι ο πονηρός θησαυρός της καρδιάς. «Εκ γαρ της καρδίας [του πονηρού ανθρώπου] εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. ιε’ 19)’ και από την αγαθή καρδιά εκπορεύονται «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτ. ε’ 22-23)
Γι' αυτή την καρδιά μιλάει η σημερινή παραβολή.
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός έχοντας άπειρη ευσπλαχνία προς το πλάσμα Του και θέλοντας να μας ελκύσει στο φως της Αλήθειας, μίλησε απλά και χρησιμοποίησε παραστάσεις από τις καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων. Έτσι παρομοίασε τον εαυτό Του με έναν γεωργό ο οποίος έσπειρε τον σπόρο Του αφειδώς και αδιακρίτως . Και άλλος σπόρος έπεσε στον δρόμο, άλλος στις πέτρες, άλλον τον έπνιξαν τα αγκάθια όταν απέφερε καρπό. Ένα μέρος μόνον της σποράς έπεσε σε γη αγαθή και καρποφόρησε και ευδοκίμησε και ικανοποίησε τον γεωργό.
Φυσικά σπόρος είναι ο λόγος του Θεού και τα διάφορα εδάφη οι διάφορες ποιότητες στις καρδιές των ανθρώπων. Άλλες καρδιές είναι σκληρές και πωρωμένες, αδιάφορες. Ακούν τον θείο Λόγο τον απορρίπτουν, έρχονται οι δαίμονες, οι οποίοι παραμονεύουν πάνω από την καρδιά μας σαν αρπακτικά ορνια να την σπαράξουν και αφαιρούν κάθε ίχνος ωφελίμου λόγου και εντύπωσης από αυτές τις καρδιές. Τις λεηλατούν και τις κατακτούν και κυριευουν, καταπατούν την προσωπικότητα του ανθρώπου. Άλλες είναι πέτρινες και ρηχές , ακαλλιέργητες. Ακούν τον λόγο αλλά δεν έχουν πνευματική ζωή και προσπάθεια. Έρχεται ο καύσωνας των παθών και στην πρώτη δοκιμασία της ζωής αφαιρεί κάθε ίχνος πνευματικής διάθεσης σαν τον ήλιο ο οποίος ξηραίνει το νερό το οποίο δίνει ζωή. Και άλλες καρδιές δέχονται με χαρά τον λόγο του Θεού και κάνουν αρχή στην σωτηρία και την πνευματική ζωή, αλλά έρχονται οι μέριμνες, οι φροντιδες της καθημερινότητας, οι διεστραμμένες ιδέες, η καλοπέραση, η υπερηφάνεια και πνίγουν κάθε διάθεση και προοπτική σωτηρίας. Όπως τα αγκάθια κυριευουν ένα χωράφι με προοπτικές και το αχρηστεύουν. Είναι και οι καρδιές οι οποίες δέχονται τον λόγο και καρποφορούν την βασιλεία του Θεού.
Από τα τέσσερα μέρη λοιπόν της σποράς τα τρία είναι χαμένα και το ένα καρποφόρο. Φοβερή τραγωδία! Πόσο ελάχιστες είναι τελικά οι καλλιεργημένες , οι ευφορες καρδιές, οι οποίες είναι προορισμένες να γίνουν βασίλειο του Ιησού!Και αναρίθμητες οι ανέτοιμες καρδιές, οι οποίες δεν διαθέτουν λάδι θεϊκό να κάψουν φως αληθινό στο λυχνάρι τους!
Σε ένα σημείο του ευαγγελίου του ο Θεολόγος Ιωάννης σημειώνει ότι ο Χριστός είναι το φως το Ερχόμενον διαρκώς στον κόσμο, το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο. Άλλοι Τον δέχτηκαν, αλλά οι περισσότεροι ακόμα και οι κοντινοί Του άνθρωποι Τον απέρριψαν. Και όσοι Τον δέχτηκαν έγιναν παιδιά και κληρονομοι Του, όσοι τον απέρριψαν, προτίμησαν μάλλον τον κόσμο του σκότους παρά να έρθουν στο φως .Αυτή είναι η τραγική αλήθεια της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να ασπαστούν και να υιοθετήσουν κάθε διεστραμμένη ιδέα, να γίνουν οπαδοί και ακόλουθοι κάθε είδους παράλογης κακίας , αρκεί να αναπαυει και να ικανοποιεί την εμπάθεια και την τυφλότητα της καρδιάς τους. Δεν έρχονται προς το Φως γιατί ελέγχονται οι αμαρτίες τους και η ανεπάρκεια τους μπροστά στην αλήθεια του Θεού. Η αλήθεια του Θεού είναι κριτήριο. Παράδεισος για τις αγαθες καρδιές, κόλαση αφόρητη για τις πονηρές και ακαλλιέργητες.
Επίπονη προσπάθεια χρειάζεται, αδελφοί μου, να καθαρίσουμε τις καρδιές μας από κάθε εμπάθεια, να τις κάνουμε δεκτικές και ευφορες για τον Λόγο του Θεού. Κατάλληλες για κατοικία Του. Να πασχίσουμε, να πονέσουμε στον πνευματικό αγώνα του αγρού της καρδίας. Με εργαλείο το οποίο σχίζει το σκληρό χώμα την προσευχή και την νηστεία, με νερό ζωηφόρο τα δάκρυα της μετανοίας, να την ζωογονούμε με τακτική συμμετοχή στα μυστήρια για να μην νεκρωθεί. Να έχουμε τον νου μας και την προσοχή μας στην δίψα και την προθυμία του Λόγου. Να την τρέφουμε με ευαγγελικά και ωφέλιμα λόγια, να την λιπαίνουμε με τον ιδρώτα της μελέτης και της θυσίας στον βωμό της αγάπης για Τον Θεό και τον ανθρωπο.Να την ισιώνουμε με την ταπείνωση αποφεύγοντας κάθε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας και τις ανύπαρκτες αρετές μας. Να πετάμε μακριά τις πέτρες της σκληρότητας και να ξεριζώνουμε από την αρχή, πριν ακόμα βλαστήσουν , τα ζιζάνια της αμφιβολίας και της οκνηρίας, απροθυμίας. Να μην επιτρέπουμε ακαθαρσίες στο πολύτιμο παλάτι της ύπαρξης μας. Την καρδία!
Τέτοιες καρδιές λοιπόν βρίσκει έτοιμες ο σπόρος του Θεού και καρποφορεί αγιασμό και σωτηρία. Σε κάθε άλλη περιπτωση ξεραίνεται και νεκρώνεται η καρδιά. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω! Χρειάζεται προσοχή, απόφαση, εγρήγορση, συναγερμός! Τώρα είναι ο καιρός να δουλέψουμε το εδαφος της καρδίας μας στον μυστικό αμπελώνα του Κυρίου.Όταν η σωτηρία δεν βρίσκει εδαφος, όταν πεθάνει ο πνευματικός άνθρωπος τοτε όλα πια δεν έχουν κανένα νόημα και αξία . Η πραγματική ζωή είναι κοντά στον Χριστό. Να την ποθήσουμε .
π. Π.Κρ.

Kαι στην εκκλησιαστική και στην καθημερινή ζωή.
Όλα για να μας δει ο κόσμος, από την εξωτερική εμφάνιση μέχρι και τον προσποιητό λόγο.
Αυτό που λέει ο σοφός λαός μας «Από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα» και άλλη μια γαλλική ρήση ότι «Το εξωτερικό είναι η υπογραφή του εσωτερικού». Ο Καθένας βγάζει αυτό που έχει στην καρδιά του.
«Ναι Πάτερ μου ! έχετε δίκιο!, την ευχή σας» με το χαμόγελο της πωλήτριας και από πίσω ρίχνουμε μαχαιριές αλύπητα.
Πάμε στην Εκκλησία και αντί να μας ενδιαφέρουν αυτά που λέει ο παπάς και πως να τα κάνουμε ζωή μας ενδιαφέρει ο παπάς ως πρόσωπο για να έχουμε υλικό να κουτσομπολέψουμε στις γειτονιές.
Στην δουλειά θα κάνουμε το ίδιο όπως και στην οικογένεια. Η ενορία και τα πρόσωπα των πιστών είναι μια κοινωνία όταν κάποιος κινείται άσχημα το ίδιο θα κάνει παντού είτε στην δουλειά είτε στο σπίτι.
Αυτό εμποδίζει κακώς βέβαια πολλά νέα παιδιά να πλησιάσουν την εκκλησία που λένε ότι «Η μάνα μου κάνει μεγάλους σταυρούς πατερ στην εκκλησία αλλά είναι ύαινα στο σπίτι». Αυτήν την υποκρισία δεν την αντέχει όχι μόνο ο νέος αλλά και ο ίδιος ο Χριστός. Τα «Ουαι» στους φαρισαίους είναι χαρακτηριστικά.
Αντί να δούμε την ενορία ως κοινωνία προσώπων εν Χριστώ στην πορεία της σωτηρίας, έχουμε καταντήσει να είμαστε νέο-ορθόδοξοι ειδωλολάτρες. Ενώ στην οικογένεια η αγάπη είναι απλά μια συναλλαγή προσδοκιών του καθενός ξεχωριστά εις βάρος του άλλου.
Και όλα αυτά διότι μας τρώει μια πνευματική νόσος. Εγωϊσμός!. Η χειρότερη μορφή δαιμονισμού είναι να μην θέλω να αλλάξω, να μην θέλω καν να ακούσω και έστω λιγάκι να προβληματιστώ. Δεν υπάρχει λόγος να έρχομαι στην εκκλησία αν δεν θέλω να αλλάξω. Διαφορετικά είναι σαν να παρακολουθεί μια θεατρική παράσταση με Βυζαντινό Φοκλορ και όχι τη θυσία του Θεού που έρχεται ο ίδιος προσωπικά για να ενωθεί με τον άνθρωπο, όχι σε μια ηθική ένωση, αλλά σε μια οντολογική ολοκλήρωση.
Τρέχουμε στην Εκκλησία αν μάθουμε ότι έχουμε καρκίνο στο σώμα, αλλά για τον καρκίνο της ψυχής ούτε λόγος. Το ότι έχω άσχημους λογισμούς , μνησικακίες, κακίες, δεν θέλω να μνημονεύσω ακόμα και κεκοιμημένους ή αδιαφορώ για τη σωτηρία της ψυχής δεν μας ενδιαφέρει.
Δόξα στον Μεγαλοδύναμο που υπάρχουν ψυχούλες που κάνουν υπακοή , θέλουν τον Χριστό και ασκούνται στο σκάμμα της αγάπης μέσα στην Εκκλησία. Κοιτάνε πρακτικά να μεταμορφώσουν το ΕΙΝΑΙ μέσα από τη σχέση με τον Χριστό. Διψάνε να ακούνε Πατερικά και ευαγγελικά κηρύγματα για να τραφεί η ψυχούλα τους. Δεν βλέπουν την ώρα πότε να πάνε να εξομολογηθούν για να προχωρήσουν πνευματικά. Βλέπουν στον Ιερέα την Ιεροσύνη του Χριστού και όχι τον άνθρωπο που φοράει μαύρα και θέλει να μας αλλάξει τα πράγματα και να μας πει τα δικά του.
Ας φύγουμε αγαπητοί μου από το φαίνεσθε και ας πάμε στο βίωμα του Είναι . Όχι μόνο στην Εκκλησία αλλά και μέσα στην οικογένεια και μέσα στις σχέσεις μας. Να πετάξουμε τις μάσκες και τις κουκούλες τις κακίας και του συμφέροντος και επιτέλους μακριά από κάθε προσδοκία ας δώσουμε χώρο στην Αγάπη του Χριστού ώστε να θεραπεύσει τις πληγές μας.
Αν δεν αποκτήσουμε ορθόδοξο φρόνημα και ήθος όσα χρόνια και να είμαστε στην εκκλησία δεν θα καταλάβουμε τίποτα και οι ενορίες θα μεταβληθούν σε Μουσεία με τον Παπά να κάνει τον Εκκλησιαστικό Υπάλληλο.
Οπότε πρέπει να πάρουμε αποφάσεις απέναντι στο Χριστό, τον εαυτό μας, την οικογένεια μας θέλουμε μια ζωή με μάσκες, υποκρισίες , κουτσομπολιά και εγωισμούς ή μια ζωή με αλήθεια , φως, διαφάνεια και αγάπη; Η επιλογή είναι δική μας…
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh .gr
Ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι και έχουμε απωλέσει το ΕΙΝΑΙ. - ΕΥΧΗ.gr
euxh.gr
Ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι και έχουμε απωλέσει το ΕΙΝΑΙ. - ΕΥΧΗ.gr

Ο Κύριος επιτρέπει να μας συμβαίνουν κάθε είδους γεγονότα ενάντια στο θέλημά μας, διότι αν συνεχώς πήγαιναν τα πράγματα όπως τα θέλαμε, δεν θα προετοιμαζόμασταν για τη Βασιλεία των ουρανών.
Ούτε ουρανός, ούτε η γη θα κάνει δεκτούς όσους επιμένουν στο θέλημά τους.
Ο Θεός έχει ένα θείο σχέδιο για τον καθένα από μας, και εμείς πρέπει να υποταχθούμε σ’ αυτό. Πρέπει να αποδεχτούμε τη ζωή όπως μας δίνεται, χωρίς να ρωτάμε, «γιατί σε μένα».
Συχνά στη ζωή έρχεται και μας χτυπά κύμα δύσκολων σκέψεων, κύμα στεναχώριας Το καλύτερο απ’ όλα είναι να σωπαίνουμε. Δεν χρειάζεται εμείς πολύ να σκεφτόμαστε. Ο Κύριος ξέρει, προνοεί πόσο μπορούμε να αντέξουμε. Ποιό βά­ρος στεναχώριας μπορούμε να σηκώσουμε. Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει αμέσως να πλησιάσουμε τον Κύριο, ο όποιος είναι για μας, σαν το ζεστό σπίτι μας τον χειμώνα. Να σιωπούμε. Καλό είναι να σιωπούμε, επειδή αμέσως δεν μπορούμε να νική­σουμε το κύμα των δύσκολων σκέψεων και της στενα­χώριας.
Συχνά μας έρχονται σκέψεις για το μέλλον μας πού είναι γεμάτο ανασφάλεια. Αναρωτιόμαστε: «Πώς θα τελειώσουμε αυτή τη δουλειά, πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα;
Γι’ αυτό είναι καλό να σιωπούμε, να ηρεμούμε και να απασχολούμε με κάτι το νου μας.
Επειδή ο νους μας έχει συνηθίσει να πλανιέται παντού, γι’ αυτό πρέπει να του δίνουμε μια καλή απα­σχόληση. Ή απασχόληση αυτή είναι η προσευχή.
Έτσι σταδιακά μαθαίνουμε να προσευχόμαστε και η προσευχή γίνεται συνήθειά μας.
Όπως και κάθε άλλη δουλειά την οποία έχουμε συνηθίσει να την κάνουμε, έτσι μαθαίνουμε και να προσευχόμαστε. Και αφού η προσευχή γίνει συνήθειά μας μετά από κάποιο χρονικό διάστημα προσευχόμα­στε χωρίς να σκεφτόμαστε. Όπως με κάθε απλή δου­λειά πού έχουμε συνηθίσει να κάνουμε. Τα χέρια μας εργάζονται και η δουλειά τελειώνει. Έτσι συμβαίνει και με την προσευχή. Σιγά, σιγά η προσευχή γίνεται συνήθεια.
Σιγά, σιγά γίνεται εσωτερική προσευχή. Τό­τε και η καρδιά μας ασταμάτητα προσεύχεται.
Και όταν ο Κύριος βλέπει την προσπάθειά μας, βλέπει πώς Τον αναζητούμε με όλη την καρδιά μας και θέλουμε να είμαστε μαζί Του ένα, τότε αμέσως Αυτός μάς δίνει την ευλογία και τη Δύναμή Του.
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

"Η Θεία Λειτουργία, είναι ένας αρραβώνας με τον Χριστόν, ένας γάμος. Μας βάζει εις την Βασιλείαν Του.
Ύστερα θα βγούμε πάλι, θα πάμε στο σπίτι μας με τα πάθη μας, με τις αμαρτίες μας, με τις μιζέριες μας. Δεν έχει σημασία.
Θα πάμε πάλι στη Λειτουργία, θα αρπάξωμε πάλι τον Χριστόν, θα μας θεώση ξανά. Και έτσι, με συνεχή αγώνα, με συνεχή πορεία, μπροστά ο Ιερεύς, πίσω εμείς, θα φθάσωμε εις τη Βασιλείαν των Ουρανών.
Πηγαίνομε εις την Λειτουργίαν με τον πόθο αυτόν; Εξασφαλίσαμε τη Βασιλείαν των Ουρανών."
Γ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετριτης