"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Άγιος Ιουστίνος Ποποβιτς_Κάθε άνθρωπος είναι ο αιώνιος αδελφός σου, ο αιώνιος συνάδελφος σου. Πρόσεχε λοιπόν πώς του συμπεριφέρεσαι! Πρόσεχε τί σκέφτεσαι περί αυτού! Πρόσεχε τί επιθυμείς γι’ αυτόν! Επειδή στην αιωνιό­τητα μέλλεις να ζήσεις μαζί με εκείνον. Γι’ αυτό, ας είναι όλα μέσα μας αθάνατα και αιώνια

Ζηλεύεις. Υποφέρεις. Χάνεις όλη την ενέργεια σου. Είσαι κομμάτια.
Φοβάσαι ότι θα χάσεις ότι αγαπάς, ότι θα σε προδώσει ότι πίστεψες πολύ.
Ότι ίσως άλλα χέρια αγγίξουν αυτό που αγκάλιασες με πάθος.
Δεν ηρεμείς, δεν ησυχάζεις, δεν κοιμάσαι.
Σκέψεις, λογισμοί, φόβος.
Ζεις; Όχι.
Απλά αργοπεθαίνεις μέσα σε «εάν», «λες;», «μήπως"...
Αλήθεια πιστεύεις ότι η ζωή ελέγχεται;
Ότι χωράει μέσα στο έλεγχο σου;
Μπορείς να κρατήσεις στην χούφτα σου ολάκερη την θάλασσα;
Θα ορίσεις τον άνθρωπο; Την ζωή;
Το μέγα Μυστήριο στο οποίο ζούμε και υπάρχουμε;
Άκουσε με, ότι κι εάν κάνουμε, οσο και εάν προσπαθήσουμε τον άλλο δεν θα καταφέρουμε να τον ελέγξουμε. Είναι τόση η ελευθερία που του έχει δώσει ο Θεός που μπορεί να γίνει από εγκληματίας μέχρι άγιος, από πιστός μέχρι άπιστος, από φίλος μέχρι προδότης.
Εάν ο άλλος ή άλλη θελήσει να φύγει να σε εξαπατήσει θα το κάνει ότι κι εάν πράξεις εσύ.
Ποια η λύση λοιπόν;
Η αγάπη που πιστεύει και εμπιστεύεται.
Η αγάπη που γεμίζει κενά.
Η αγάπη που ζεσταίνει και δίνει χαρά.
Το ενδιαφέρον και η επικοινωνία.
Οι καθημερινές απλές στιγμές αγάπης και έκπληξης.
Για να κάνεις σεξ το βράδυ πρέπει να ξεκινάς από το πρωί.
Δε μπορεί όλη μέρα να είσαι στην γκρίνια, την επίκριση, την μιζέρια κι όλο αυτό να λειτουργεί ερωτικά. Απωθείς δεν ενώνεις.
Μην γίνεσαι τοξική ή τοξικός.
Μην πιέζεις.
Μην κουράζεις τον άλλο δίπλα σου.
Να σε βλέπει και να χαίρεται όχι να κρύβεται.
Μην θες να του ελέγχεις την ζωή αλλά να την κάνεις όμορφη και τότε θα γίνει και η δική σου πανέμορφη.
Να σ αγαπάει όχι να σε φοβάται. Να σε θέλει όχι να σε ανέχεται.
Δεν είναι ανάγκη να είστε συνεχώς μαζί για να είναι στην ζωή σου.
Δεν είναι ανάγκη να τα κάνετε όλα μαζί.
Ασε να του λείψεις, να σε ποθήσει, να σε ζητήσει, να έρθει να σε βρει.
Ο έρωτας ζει με έλλειψη η βεβαιότητα τον σκοτώνει.
Πάψε να βασανίζεσαι.
Η ζωή δεν ελέγχεται.
Μάθε να αφήνεσαι. Να πιστεύεις και να προσεύχεσαι.
-π. Λίβυος-

Πόσο ποθώ...
παιδί μου, να πάω σε μία πλατεία και να έρθουν χιλιάδες κόσμος να με φτύσουν.
Αυτό, αν γίνει, θα είναι για μένα η μεγαλύτερή μου επιτυχία και η μεγαλύτερή μου ανάπαυση.
Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός.

Να μην εκβιάζουμε με τις προσευχές μας τον Θεό.
Να μη ζητάμε απ’ τον Θεό να μας απαλλάξει από κάτι, ασθένεια κ.λ.π., ή να μας λύσει τα προβλήματά μας, αλλά να ζητάμε δύναμη και ενίσχυση από Εκείνον, για να τα υπομένομε.
Όπως εκείνος κρούει με ευγένεια την πόρτα της ψυχής μας, έτσι κι εμείς να ζητάμε ευγενικά αυτό πού επιθυμούμε κι αν ο Κύριος δεν απαντάει, να σταματάμε να το ζητάμε.
Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του.
Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.
Εφόσον πιστεύουμε στην αγαθή Του πρόνοια, εφόσον πιστεύομε ότι Εκείνος γνωρίζει τα πάντα απ’ τη ζωή μας κι ότι πάντα θέλει το αγαθόν, γιατί να μη δείχνομε εμπιστοσύνη;
Να προσευχόμαστε απλά και απαλά, χωρίς πάθος και εκβιασμό.
Ξέρομε ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλα είναι γνωστά, γυμνά και τετραχηλισμένα [ξεσκεπασμένα, ολοφάνερα] ενώπιον του Θεού.
Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος,
«…ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού».
Εμείς να μην επιμένονε· η προσπάθεια κάνει κακό αντί για καλό.
Μην κυνηγάμε ν’ αποκτήσομε αυτό που θέλομε, αλλά να τ’ αφήνομε στο θέλημα του Θεού.
Γιατί, όσο το κυνηγάμε, τόσο αυτό απομακρύνεται.
Άρα, λοιπόν, υπομονή και πίστη και γαλήνη. Κι αν το ξεχάσομε εμείς, ο Κύριος ποτέ δεν ξεχνάει και αν είναι για το καλό μας, θα μας δώσει αυτό πού πρέπει κι όταν πρέπει.
Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας.
Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείται δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»;
Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε.
Και κοιτάξτε το μυστικό.
Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα.
Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ’ μου τούτο, εκείνο…».
Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού, ελέησον με».
Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας.
Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του.
Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.
Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού. Αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε.
Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια.
Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Βίος και Λόγοι», έκδοση Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά.

Μακριά από μας η εξυπηρέτηση του κακού. μακριά από μας η καταπολέμηση των αγαθών έργων.
Μακριά από μας το πολυμερές, το πολύμορφο, το πολυώνυμο ψεύδος. μακριά από μας η αδικία του πλησίον, του αδελφού, γενικά του ανθρώπου.
Η αδικία και το ψέμα, αναστατώνουν τις κοινωνίες, ταράζουν την ειρήνη και προκαλούν παντός είδους μεγάλες καταστροφές.
Στους χριστιανούς που αγωνίζονται τον καλόν αγώνα, ο Απόστολος Παύλος γράφοντας, νουθετεί με τα παρακάτω λόγια:
«το λοιπόν, αδελφοί, όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε, α και εμάθατε και παρελάβετε, και ηκούσατε και είδετε εν εμοί, ταύτα πράσσετε και ο Θεός της ειρήνης έσται μεθ’ υμών».
Αμήν.
†Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος

Τι ευαισθησία είχε αυτός ο άνθρωπος!
Αυτό φαίνεται καθαρά στην αναφορά που κάνω όταν περιγράφω την επίσκεψη του π. Διαδόχου, όπου έλαβε χώρα μία συζήτηση πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ανάμεσα σε έναν από τους πνευματικούς πατέρες του μοναστηριού και τον Σιλουανό.
Ο πνευματικός αυτός πατέρας, έχοντας διαβάσει κάποια πράγματα από μία εφημερίδα, απευθυνόμενος στον Σιλουανό τον ρώτησε:
– Τι νομίζετε γι’ αυτό το θέμα, πάτερ Σιλουανέ;
– Πάτερ, γνωρίζετε ότι δεν μου αρέσει να διαβάζω εφημερίδες.
– Γιατί;
– Διότι δεν επιφέρουν παρά μόνο ταραχή στην πνευματική μου κατάσταση.
– Σε μένα συμβαίνει το αντίθετο!
Εδώ στην έρημο που είμαστε εμείς λησμονούμε τον κόσμο, λοιπόν, όταν διαβάζω εφημερίδες.
Θυμάμαι τον κόσμο και προσεύχομαι γι’ αυτόν στη Λειτουργία, στην προσευχή μου, στό κελί κλπ.
Και ο Σιλουανός απάντησε:
– Αλλά όταν κάποιος προσεύχεται τη νύχτα για τον κόσμο, το αισθάνεται αυτό καλύτερα παρά από τις εφημερίδες.
Με την προσευχή γνωρίζει κανείς και την κατάσταση του κόσμου και τις ανάγκες του.
Ο Γέροντας λέει ότι ο νους ενός πνευματικού είναι όπως ένας αετός που από ψηλά βλέπει τον κόσμο μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.
(Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οικοδομώντας το ναό του Θεού, τόμος Α, σελ. 211)

Μη φοβηθείτε δυσμένεια άρχοντα.
Να φοβάστε όμως τη δύναμη της αμαρτίας. Αν δεν έχεις αμαρτία, ο Κύριος σε αρπάζει και σε σώζει μέσα από μύρια εχθρικά όπλα!
Αν όμως έχεις αμαρτία, και μέσα στον παράδεισο να είσαι, πέφτεις.
Στον παράδει­σο ήταν ο Αδάμ κι έπεσε – στην κοπριά ο Ιώβ και στεφανώθηκε.
Τί ωφέλησε τον πρώτο ο παράδει­σος; Ή τί έβλαψε τον δεύτερο η κοπριά;
Ποτέ μη μακαρίζετε τον αμαρτωλό.
Να μακαρί­ζετε τον δίκαιο.
Πού είναι τόσοι μεγάλοι και τρανοί;
Περαστικοί ήταν κι έφυγαν. Δεν τους έτρεμαν οι αξιωματούχοι;
Δεν ταπεινώνονταν όλοι μπροστά τους;
Ήρθε όμως η αμαρτία, και όλα φανερώθη­καν κι ελέγχθηκαν.
Εγώ όμως είμαι αχόρταγος!
Δεν θέλω να σωθούν λίγοι, αλλά όλοι! Κι αν ένας μόνο χαθεί, θα χαθώ κι εγώ!
Εμπρός!
Μη στέκεσαι μακριά από την Εκκλη­σία!
Τίποτα δεν είναι ισχυρότερο από την Εκκλη­σία!
Η ελπίδα σου η Εκκλησία, η σωτηρία σου η Εκκλησία, το καταφύγιό σου η Εκκλησία!
Είναι υψηλότερη από τον ουρανό, είναι πλατύτερη από τη γη!
Ποτέ δεν γερνάει, πάντοτε ακμάζει.
Η Γραφή την αποκαλεί βουνό, για να δηλώσει την ασάλευτη στερρότητά της· παρθένο, για την αφθορία της· βασίλισσα, για τη μεγαλοπρέπειά της· θυγατέρα, για τη συγγένεια με τον Θεό· στεί­ρα που γέννησε εφτά, για την πολυτεκνία της…
Μύριες ονομασίες, για να παραστήσει την ευγένειά της, όπως ακριβώς και ο Κύριός της έχει πολλά ονόματα.
Για όλα τούτα ας ευχαριστήσουμε τον Θεό, για­τί σ’ Αυτόν αποκλειστικά ανήκει η δόξα στους αι­ώνες των αιώνων. Αμήν!
[Πηγή: «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (16): Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Λόγοι εις Ευτρόπιον», Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής]

Δαυΐδ Μπάλφουρ (David Balfour) «η πιο αγαπητή και συγγενή ψυχή» του Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
εκοιμήθη την 11η Οκτωβρίου 1989 .
Όσοι, όμως, άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού, αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη του Θεού, τον Οποίο αγάπησαν και με τον Οποίο θα δοξάζονται αιώνια.
«Το θέλημα του Θεού συχνά οδηγεί στον Γολγοθά»
«Η χάρη έρχεται μόνο στην ψυχή που έπαθε μέχρι τέλους»
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Αυτά τα λόγια μοιάζουν να συνόψιζουν την περιπετειώδη και ταραχώδη ζωή του Δ. Μπάλφουρ, και από πολλές απόψεις και τη δική μας …
Ο Μπάλφουρ αποτελεί, πραγματικά, μία τραγική φιγούρα. Κάποτε θα ομολογήσει: «Η ζωή μου είναι μία θλιβερή αμφιταλάντευση» (σ. 379). Οι αμφιταλαντεύσεις του Μπάλφουρ φτάνουν στο αποκορύφωμα τους, όπως ο ίδιος μαρτυρεί:
«Έχασα την πίστη ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη που κατέχει την αλήθεια σε όλο το πλήρωμά της».
Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ευρισκόμενος ο Μπάλφουρ στο Κάιρο βγάζει το ράσο του και διαρρυγνύει κάθε σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Τα χρόνια που ακολούθησαν τα χαρακτηρίζει ως «χρόνια τελείας αθεΐας» (σ. 388).
Ο Γέροντας Σωφρόνιος κατεύθυνε πνευματικά τον Μπάλφουρ, χωρίς να απελπίζεται για τις πολλές του πτώσεις. Ζούσε το δράμα του ως προσωπικό του δράμα, όπως τονίζει σχετικά:
«Η εμπειρία της πνευματικής πατρότητος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αλλά η άσκησή της, δηλαδή ο αγώνας στην καρδία του αδελφού ενάντια στο πάθος που τον βασανίζει, υπερβολικά δύσκολη. Με άλλα λόγια είναι ανάγκη να τον δεχθείς στην καρδία σου και να ζήσεις τον πειρασμό του ως προσωπικά δικό σου» (σ. 289).
Ο Γέροντας Σωφρόνιος αναμόρφωσε πνευματικά και αναγέννησε τον Μπάλφουρ: «διά πολλής υπομονής και πόνου σφοδρού, και καθημερινών δακρύων, αγκαλά και συ δεν εγνώρισες κανένα από τούτα οπού εδοκίμασα εγώ διά σε»
(λόγια του αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου, που τα απευθύνει ο Γέροντας στον Μπάλφουρ, σ. 124).
«Αγαπητέ και περιπόθητε εν Κυρίω αδελφέ, Βαθυσέβαστε πάτερ Δαβίδ, ευλογείτε», «Με αγάπη εν Κυρίω…»,
«Αφοσιωμένος σε σας ως το τέλος της ζωής μου, με την εν Κυρίω αγάπη».
Σε κάποια επιστολή ο Γέροντας Σωφρόνιος τον σκλαβώνει κυριολεκτικά με την πολλή του αγάπη:
«Σας υπόσχομαι ότι θα προσεύχομαι για σας ως τον τάφο και, αν ο Κύριος δώσει σε μένα τον άθλιο τέτοια χάρη, τότε και μετά τον θάνατό μου θα προσεύχομαι για σας, ως την πιο αγαπητή και συγγενή σε μένα ψυχή» (σ. 111).
Ο Γέροντας Σωφρόνιος τον ελέγχει με το χάδι της ειλικρινούς αγάπης, προσέχοντας με πολλή λεπτότητα και ευγένεια να μην τον πληγώσει, αλλά να τον βοηθήσει στη συνειδητοποίηση των ελλείψεών του και στη διόρθωση των σφαλμάτων του. Θα του πεί χαρακτηριστικά:
«Εγώ δεν είμαι για σας ούτε γέροντας ούτε πατέρας, αλλά αδελφός.
Νομίζω ότι στην ειλικρινή μου φροντίδα για σας, και αν πω κάτι δυσάρεστο, εσείς ως σοφός άνδρας, που γνωρίζει καλά ότι οι γνήσιες επιπλήξεις και επιτιμήσεις από κάποιον που μας αγαπά είναι καλύτερες από τους δολίους ασπασμούς του κόλακα (Βλ. Παροιμ. κζ΄, 6), θα αποκομίσετε όφελος από τον ταπεινό μου λόγο» (σ.116).
«Τώρα είμαι δεμένος μαζί σας με τα αιώνια δεσμά της αγάπης εν Χριστώ… Αφοσιωμένος σε σας ως το τέλος της ζωής μου».
Για όλους ισχύουν τα λόγια του Γέροντα στον Μπάλφουρ:
«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν! Θα υπομείνουμε.
Τέτοια είναι η οδός μας. Προσέκοψες, ανορθώσου! Έπεσες, σήκω!
Ποτέ όμως δεν πρέπει να απελπίζεσαι» (σ. 245).
Ο Μπάλφουρ εκοιμήθη την 11η Οκτωβρίου 1989 μετά από παρατεταμένη ασθένεια.
Αποσπάσματα, π. Σταύρου Τρικαλιώτη, Αγώνας Θεογνωσίας του Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Από την αλληλογραφία με τον Δ. Μπάλφουρ.

«Ξέρεις, πριν από οκτώ χρόνια καιγόταν η καρ­διά μου από αγάπη για τον Χριστό τόσο πολύ, ώστε έλιωναν τα κόκαλά μου σαν λαμπάδες, σαν να ήμουν, δηλαδή, ολόκληρος μια πυρκαγιά.
Και καιγόμουν ολόκληρος για την αγάπη του Θεού.
Αφού μια φορά πήγαινα στις Καρυές και από το πλήθος αυτής της αγάπης του Χριστού διαλύθηκα και δεν μπορούσα να περπατήσω και έπεσα μπρούμυτα σε μια γωνιά εκεί στο δάσος και προσευχόμουν και έκλαιγα και παρακαλούσα τον Θεό να πάρει λίγο από επάνω μου αυτό το κύμα της χάριτος για να μπορέσω να πάω στη δουλειά μου.
Δεν μπορούσα να κάνω ούτε ένα βήμα, γιατί καιγόμουν ολόκληρος από την αγάπη του Χριστού.
Εδώ όμως και οκτώ χρόνια περίπου αυτό που αισθανόμουν για τον Θεό το αισθάνομαι για τον κόσμο και έχω μέσα στην καρδιά μου μεγάλο πόνο για τον κόσμο και δεν μπορώ, λιώνω, δεν μπορώ να διώξω κανένα άνθρωπο και μιλώντας με τους ανθρώπους και ωφελώντας τους ανθρώπους παίρνω πίσω αυτό το οποίο τους δίνω και μεταβάλλεται μέσα μου σε προσευχή, όπως ακριβώς τότε που ήμουν τελείως μόνος μου».
Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.κ.Παντελεήμων
Ο Γέρων Παΐσιος.

Όταν κάνετε μια καλοσύνη, να αισθάνεστε πάντα πως ό,τι κάνετε έχετε υποχρέωση να το κάνετε και να είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε πειρασμό, για να μην χάσετε το καλό που κάνατε, αλλά να το κερδίσετε όλο.
Κάνει λ.χ. ένας μια ελεημοσύνη, χωρίς να έχει σκοπό να την φανερώσει.
Μπαίνει ο πειρασμός στη μέση και βάζει άλλους να του πουν «εσύ ο φιλάργυρος, που δεν έκανες τίποτε κ.λπ., ο τάδε έκανε αυτό, ο τάδε εκείνο», για να τον αναγκάσει να πει και αυτός ταπεινά: «έκανα και εγώ κάτι» ή να τον αναγκάσει να αγανακτίσει και να πει: «ποιός, εγώ, που έκανα αυτό και αυτό;» και να τα χάσει όλα.
Ή θα βάλει αυτόν που ευεργέτησε να του πει: «Αχάριστε, εκμεταλλευτά κ.λπ.», μέχρι να του απαντήσει: «Εγώ εκμεταλλευτής;
Εγώ που σου έκανα εκείνη την καλωσύνη;».
«Βρε τον αχάριστο, θα πει μετά, δεν ήθελα να μου πει "ευχαριστώ", αλλά τουλάχιστον να το αναγνώριζε».
Όταν όμως κανείς περιμένει αναγνώριση, πάει, τα χάνει όλα.
Ενώ, αν βάλει έναν καλό λογισμό και πει: «καλύτερα που ξέχασε την καλωσύνη που του έκανα» ή «μπορεί να ήταν στεναχωρημένος ή κουρασμένος, γι' αυτό μίλησε έτσι», δικαιολογεί τον άλλον και δεν χάνει.
Όταν δεν περιμένουμε ανταπόδοση, τότε έχουμε καθαρό μισθό.
Η σωστή πνευματική πορεία είναι να ξεχνάει κανείς τα καλά που κάνει και να θυμάται τα καλά που του κάνουν οι άλλοι.
Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης