"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Και, λοιπόν, στο σημερινό Ευαγγέλιο βλέπουμε πώς ήρθε ο Χριστός, πώς ο δαιμονισμένος άνθρωπος – με τον οποίον καμιά φορά τόσο μοιάζουμε – στάθηκε μπροστά Του – πρόσωπο με πρόσωπο –, και Τον ρώτησε – Τον Άνθρωπο, Τον μοναδικό γνήσιο Άνθρωπο: Τί δουλειά έχεις μ΄εμένα, Ιησού; Τί κοινό υπάρχει μεταξύ μας; Γιατί ήρθες; Για να με βασανίσεις; Και ο Χριστός διέταξε να βγει το κακό και καταστρεπτικό πνεύμα από τον άνθρωπο. Και ο νους του ανθρώπου φωτίστηκε, η καρδιά του ηρέμησε, και ο ίδιος έγινε πάλι άνθρωπος και άρχισε, στα πόδια του Χριστού, να Τον ακούει, να ακούει το λόγο της ζωής.
Όλοι εμείς μπορούμε να πλησιάσουμε έτσι προς το Χριστό, έστω στις προσευχές μας, έστω μέσω των μυστηρίων, εκείνων των ισχυρών, αήττητων ενεργειών του Θεού για να γίνουμε ελεύθεροι, ελεύθεροι από όλες τις καταστροφικές δυνάμεις μέσα μας – αν μόνο διαμένουμε μαζί με το Χριστό για να γίνουμε εντελώς υγιές και δεν επιστρέφουμε ξανά σε ό,τι μας δηλητηριάζει και μας καταστρέφει, αλλά κηρύττουμε στον κόσμο τί μας έχει προσφέρει ο Χριστός.
Γι΄αυτό ας μην διαβάσουμε αυτή την ιστορία σαν να είναι μακριά από μας σαν να μην έχει καμία σχέση με μας. Μας αφορά άμεσα. Ας κοιτάξουμε μέσα μας. Τί υπάρχει, που μας σκοτεινιάζει το νου, συσκοτίζει την καρδιά μας, οδηγεί τη θέλησή μας στο κακό, κάνει τα λόγια μας κενά, κακά, τρομερά και νεκρά, και τις πράξεις μας καταστροφικές; Ας πλησιάσουμε προς τον Χριστό, όπως δαιμονισμένος, στην εξομολόγηση, στη μετάληψη, στο ευχέλαιο και στις προσευχές μας. Μα, ας ζητήσουμε και από τους δικούς μας και τους φίλους μας να μας θυμηθούν στις δικές τους προσευχές. Και θα θεραπευτούμε. ( +μητρ. Aντώνιος Bloom)

Σχόλιο για την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του δαιμονισμένου των Γαδάρων.
Η περικοπή αυτή διαβάζεται δύο φορές κατά την διάρκεια του εκκλησιαστικού έτους. Μία μέσα στον Ιούλιο, Πέμπτη Κυριακή Ματθαίου, και μία μέσα στον Οκτώβριο, Έκτη Κυριακή Λουκά.
Οι τρείς βασικές περίοδοι των ευαγγελικών αναγνωσμάτων, Ιωάννης, Ματθαίος, και Λουκάς, έχουν κατηχητικό χαρακτήρα.
Η περίοδος του Ιωάννη, η οποία συμπίπτει με το Πεντηκοστάριο, είναι μαθητεία στο πάθος και στην ανάσταση, στα Μυστήρια της Βαπτίσεως και της θείας Ευχαριστίας.
Οι περίοδοι του Ματθαίου και του Λουκά έχουν ένα κοινό κατηχητικό μοτίβο. Η περίοδος του Ματθαίου ξεκινά με την κλήση των μαθητών. Συνεχίζει με το κήρυγμα του Ιησού. Ακολουθούνε Κυριακές με αφηγήσεις θαυμάτων. Ο Ιησούς θεραπεύει τυφλούς, αναπήρους, δαιμονισμένους. Είναι αυτός που έχει απόλυτη εξουσία επάνω στα στοιχεία της φύσης και επάνω στα υπερφυσικά στοιχεία, τα πονηρά πνεύματα.
Η περίοδος του Λουκά ξεκινά με την κλήση των μαθητών. Συνεχίζει με το κήρυγμα του Ιησού. Ακολουθούνε Κυριακές που έχουν ως κεντρικό θέμα τον υλικό πλούτο. Η Έκτη Κυριακή του Λουκά με την αφήγηση της θεραπείας του δαιμονισμένου φαίνεται ως παραφωνία. Αλλά δεν είναι. Μερικά σημεία της αφηγήσεως του Λουκά την συνδέουν με τις περικοπές των άλλων Κυριακών. Εξηγώ. Πρώτο σημείο. Σύμφωνα με τον Λουκά ο Ιησούς δίνει εντολή στο ακάθαρτο πνεύμα να αποχωρήσει και να ελευθερώσει τον άνθρωπο. Το πονηρό πνεύμα μαστιγώνεται από την θεϊκή δύναμη αλλά τολμά και αντιμιλά στον Ιησού. Και αυτά που λέει φανερώνουν πως θεωρεί ότι έχει δικαιώματα στην περιοχή. Ποιά είναι τα δικαιώματα; Προφανώς η απληστία, η φιλαργυρία, και ό,τι άλλο μπορεί να συσχετισθεί με το χρήμα. Δεύτερο σημείο. Ο δαίμονας ζητά από τον Ιησού να του επιτρέψει να μπει στα γουρούνια που έβοσκαν εκεί κοντά. Ο Ιησούς το επιτρέπει. Και όπως λέει ο Μάρκος δύο χιλιάδες γουρούνια κατακρημνίσθηκαν και πνίγηκαν. Μεγάλο μάθημα. Αν υπηρετείς τον Μαμμωνά τότε αυτός είναι που θα σε καταστρέψει. Τρίτο σημείο. Η στάση των Γαδαρηνών οι οποίοι διώχνουν τον Ιησού από την περιοχή τους διότι φοβήθηκαν. Η οικονομική ζημιά ήταν μεγάλη. Καλύτερα μακριά και αλάργα… Επιλογές…
Με αυτά που έγραψα θεωρώ πως στην περίοδο του Ματθαίου η περικοπή δίνει έμφαση στην εξουσία του Ιησού επάνω στις δαιμονικές δυνάμεις ενώ στην περίοδο του Λουκά έχει την σημασία των δικαιωμάτων που παραχωρεί ο άνθρωπος στον διάβολο μέσω της απληστίας και του άθεσμου πλούτου. Επίσης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τονίζεται μέσα από την κοινωνική θεώρηση του Λουκά ο διαφορετικός τρόπος της χριστιανικής ζωής. Η φιλαδελφία, η αγάπη προς τους άλλους, το έλεος προς όσους έχουν ανάγκη.
Από σεβ. Nektarios Tsilis

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ
Ο Κύριος βλεποντας το πλασμα Του τον άνθρωπο να τυρρανιέται από την κακία του διαβολου, λαμβανει δουλου μορφή και κατοικεί αναμεσα μας.Οι άνθρωποι όχι μόνο αγνόησαν την επίσκεψη του Θεού στον κόσμο και δεν Τον αναγνώρισαν για Σωτήρα τους, αλλά Τον πολέμησαν και Τον θανάτωσαν. Όπως προεφητευσε ο σοφός Σολομώντας πάσχισαν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος του πάνω στην γη, διότι η Αγία παρουσία Του τους ήταν αφόρητη και η διδασκαλία Του απαράδεκτη και δεν την άντεξαν οι πωρωμένες και εσκοτισμένες τους διάνοιες. Όμως ο Κύριος, κυρίαρχος επί του Κακού και του θανάτου κυρίευσε την γη με το Ευαγγέλιο και την επί γης Εκκλησία Του και η δόξα της παρουσίας Του αναγγέλεται και δοξάζεται από τους ουράνιους Αγγέλους στο στερέωμα και όλη την οικουμένη.
Ο Κύριος, ευεργετώντας και ιώμενος, προσεγγίζει σήμερα μια απομακρυσμένη περιοχή της Παλαιστίνης, τα Γάδαρα . Εκεί συναντά έναν ταλαιπωρο δαιμονισμένο. Ένα εξουθενωμένο πρόσωπο, απομακρυσμένο από τους ανθρώπους και την κοινωνία. Ζούσε μέσα στα μνήματα γιατί ήταν πνευματικά νεκρός και ήταν γυμνός γιατί ο διάβολος τον έγδυσε από την Θεία χάρη.Δεμενος με αλυσίδες γιατί ηταν σκλάβος της δαιμονικής επηρειας και αφανισμένο πρόσωπο.Γυμνός της θείας χάριτος και σκλάβος στα πάθη καταντά ο ανθρωπος που ζει εκτός Εκκλησίας και συχνάζει στα μνηματα, εκεί δηλαδή οπου βρίσκονται οι νεκρές ιδέες της αθεΐας και οι ταφοι οι γέμοντες με τις ακαθαρσίες της αμαρτίας.
Τα δαιμόνια μέσα του βλέπουν τον Χριστό, Τον αναγνωρίζουν με τρόμο και φρίσσουν. Με τρόμο ικετεύουν τον Χριστό να μην τα εξαποστείλει στην άβυσσο, την προωρισμένη για τα πονηρά πνευματα αιώνια φυλακή. Η φυσική κακία του Σατανά, ο οποίος είναι και ήταν εξ' αρχής δολοφόνος και καταστροφέας, τον ωθεί να παρακαλέσει τον Ιησού να στείλει τα δαιμόνια σε κάποιους χοίρους εκεί κοντά. Έτσι ώστε όταν εγκαταλείψουν τον άνθρωπο και αποτύχουν στην τελειωτική καταστροφή του, τουλάχιστον να βλάψουν τα αθώα ζωντανά και να ικανοποιήσουν την δολοφονική τους μανία και να βλάψουν υλικά τους ανθρώπους. Πράγματι ο Χριστός επιτρέπει στους δαίμονες να μεταβούν στους χοιρους, για να δείξει ότι ο άνθρωπος αξίζει πολύ περισσότερα από την περιουσία του, ακόμα και από τα ζώα του και οπως η φυση των χοίρων ειναι κτηνώδης έτσι και ο άπληστος άνθρωπος ο οποιος συσσωρευει ακάθαρτα και παρανομα αγαθα. Και τότε οι χοίροι γκρεμίζονται στον παρακείμενο γκρεμό και σκοτώνονται.
Οι βοσκοί των χοίρων όμως όταν είδαν τα γενόμενα , έτρεξαν και ξεσήκωσαν όλη την πόλη και όλοι μαζί έδιωχναν τον Χριστό από τον τόπο τους και Τον ανάγκαζαν να επιβιβαστεί στο πλοίο και να φύγει μακριά τους. Οι σκληροί αυτοί άνθρωποι, αφού πρώτα εγκατέλειψαν τον αδελφό τους, μόνο, αβοήθητο, καταφρονεμένο στην οργή των δαιμόνων, μετά έδιωχναν και τον Ευεργέτη. Υπολόγιζαν την υλική ζημία από την απώλεια των γουρουνιών και δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν την θαυμαστή πράξη Αγάπης του Χριστού. Τρόμαξαν μάλλον από την κυριαρχική του δυναμη πανω στα δαιμόνια αντί να κατανυχθούν, να έρθουν σε μετάνοια και να θελήσουν να Τον κρατήσουν ανάμεσα τους και να ωφεληθούν. Στην πραγματικότητα ήταν αυτοί οι ίδιοι οι δαιμονισμένοι και οι ακαθαρτοι χοίροι και τους ήταν ανυπόφορη η παρουσία του Χριστού. Σε αυτόν τον Άδη της πόλεως και της ύπαρξης Του, το θεϊκό φως δεν μπορούσε να διαπεράσει και να μεταμορφώσει την ζωή τους. Έτσι έμειναν το αιώνιο σύμβολο των αχάριστων και ανοητων ανθρώπων, οι οποίοι έδιωξαν τον Θεό από την ζωή τους και προτίμησαν να συμπορευονται με τον διάβολο. Παρόλα ταύτα ο Χριστός εσιωπησε και δεν θέλησε να εκβιάσει την πίστη τους, αλλά μάλιστα τους έστειλε και ιεραπόστολο ανάμεσα τους τον ιαθεντα πρώην δαιμονισμένο, μήπως ακόμα μπορέσουν να συνέλθουν και να σωθούν.
Δεν βρίσκουμε, αγαπητοί μου αδελφοί, ομοιότητες ανάμεσα στους Γαδαρηνούς και τους ανθρώπους των σύγχρονων κοινωνιών; Αλήθεια, δεν έδιωξε ο περίφημος Δυτικός κόσμος, αυτός ο οποίος ευεργετηθηκε και δημιούργησε ανθρωπιστικό πολιτισμό στηριγμένο στο Ευαγγέλιο, τον Χριστό από το προσκήνιο; Σήμερα δεν διώκεται ο Χριστός από τον πολιτισμό, την κοινωνία, την οικογένεια, την αγορά, την παιδεία, την καθημερινότητα μας; Αναγνωρίζει άραγε αυτός ο κόσμος της τάχα προόδου και ευημερίας τον Χριστό; Δυστυχώς, οχι μονον δεν Τον αναγνωριζει αλλά κήρυξε πόλεμο εναντιον Του. Το κακό και η αντίθεη μανία βρίσκεται ευδιάκριτη και αποκευσταλλωμενη σε καθε πτυχή της κοινωνίας και του πολιτισμού μας. Και ούτε διάθεση επιστροφής, ούτε πόθος Θεού, ούτε καλό ανάμεσα στους υπερήφανους ανθρώπους .
Ας ελεήσει ο Θεός τους ανθρώπους των εσχάτων από την επήρεια του Σατανά. Ρύσαι ημάς από του Πονηρού, Κύριε.
π.Π.Κρ.

Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση.....
.. από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο…
Βλέποντας όμως τον Χριστό, χάρηκα για το θαυμάσιο αυτό εύρημα και ποτέ πια δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός αυτό της ιστορίας του κόσμου μας.
Στην πραγματικότητα μόνο αυτός, ο Χριστός, είναι και τέλειος Άνθρωπος.
Εμείς όμως όλοι διερχόμαστε την περίοδο της επίγειας περιπλανήσεώς μας με την έφεση να ομοιωθούμε προς Αυτόν.
Ο άνθρωπος αρχίζει πραγματικά να υπάρχει από τη στιγμή που συνειδητοποιεί τον εαυτό του ως υιό του αιωνίου Πατρός και προφέρει την προσευχή «Πάτερ ημών» με τη συνείδηση αυτή.
Εμείς όμως δεν έχουμε αισθανθεί ακόμη πλήρως την αξία αυτή του ανθρώπου, και γι’ αυτό παρακάμπτουμε τον δρόμο της διαμορφώσεως μας, της αυξήσεως μας εν Πνεύματι Αγίω.
Χωρίς τον Χριστό είναι αδύνατο να δικαιώσουμε την ανθρωπότητα…
Και με τον τρόπο αυτό ο Χριστός, ταυτόχρονα Θεός και Άνθρωπος, δικαιώνει τον Θεό μπροστά στον κόσμο, φανερώνοντας στον κόσμο την άπειρη αγάπη του Πατέρα, ενώ δικαιώνει και τον άνθρωπο μπροστά στον Θεό, δείχνοντας στον Θεό Πάτερα τη γνήσια μορφή του Ανθρώπου.
Η δικαίωση όμως αύτη δεν είναι “νομική”, όπως πολλοί χριστιανοί τείνουν να νομίζουν, αλλά εντελώς άλλης τάξεως.
Μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους.
Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο.
Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία».
Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

Και ούτω (με το Βάπτισμα και το Χρίσμα) κατέστημεν σκήνωμα του Θεού του Υψίστου, τα δε σώματα ημών ναός του Αγίου Πνεύματος.
Και ιδού, παρά ταύτα, είμεθα πτωχοί των πνεύματι.
Εντός των ορίων της γης υπάρχει ακόρεστος πείνα και άσβεστος δίψα Θεογνωσίας, διότι ο αγών ημών είναι να φθάσωμεν τον Άφθαστον, να ίδωμεν τον Αόρατον, να γνωρίσωμεν τον επέκεινα πάσης γνώσεως.
Η ορμή αύτη αυξάνει ακαταπαύστως εις έκαστον άνθρωπον, όταν το Φως της Θεότητος ευδοκήση να καταυγάση αυτόν, έστω και δια τινος αμυδράς προσεγγίσεως Αυτού, διότι τότε εις τους νοερούς ημών οφθαλμούς αποκαλύπτεται εν ποία αβύσσω διαμένομεν.
Η όρασις αύτη καταπλήττει όλον τον άνθρωπον, και τότε η ψυχή αυτού δεν γνωρίζει ανάπαυσιν και δεν δύναται να εύρη αυτήν, μέχρις ότου ελευθερωθή πλήρως από του περικρατούντος αυτήν σκότους, μέχρις ότου το Φως τούτο πληθυνθή εν τη ψυχή και ενωθή μετ’ αυτής τοσούτον ώστε Φως και ψυχή να γίνουν έν, προκαταγγέλον την θέωσιν ημών εν τη Θεία δόξη.
Εις τοιαύτας ώρας μαρτυρικής παραμονής εν τοις ορίοις μεταξύ του έλκοντος προς εαυτό Απροσίτου Φωτός της Θεότητος και της απειλητικής αβύσσου του σκότους … ενδυναμωθώμεν δια της κραταιάς ελπίδος εις Εκείνον, Όστις δια της παλάμης Αυτού βαστάζει ακόπως πάσαν την κτίσιν.
Ενθυμηθώμεν ότι εν τη ζωή ημών πρέπει να επαναληφθή ομοιοτρόπως παν ό,τι ετελέσθη εν τη ζωή του Υιού του Ανθρώπου, δια να ελευθερωθώμεν από παντός φόβου και ολιγοψυχίας.
Η οδός είναι κοινή εις πάντας ημάς κατά τον λόγον Αυτού του Χριστού:
«Εγώ ειμι η οδός»· ως εκ τούτου δε είναι και μοναδική, διότι «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ει μη δι’ Εμού».
Άγιος Σωφρονιος του Έσσεξ.

«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσ. 5, 17).
Μην πορεύεσαι μονάχος κανένα δρόμο του κόσμου αυτού παρά μονάχα έχοντας μπροστά σου τον Κύριο Ιησού Χριστό…
…με την ευχή του Ιησού εμπρός σου, με την πίστη σε Εκείνον εμπρός σου, με την αγάπη προς Εκείνον εμπρός σου, με την ανάσα, το δάκρυ και την κραυγή προς Εκείνον εμπρός σου…
Τότε θα φεύγει από μπροστά σου κάθε θάνατος και κάθε πειρασμός, μα όχι εξαιτίας σου αλλά εξαιτίας Εκείνου πού στέκει μπροστά σου…
Ο Χριστός, η απτή του παρουσία, το θελκτικό του πρόσωπο, είναι για μένα η αναγκαιότερη των αναγκαιοτήτων.
Ποθώντας συνεχώς Εκείνον, πως να μην αποκάμει η ψυχή μου στην προσευχή;
Μα μήπως μπορώ να Τον προσεγγίσω και αλλιώς παρά μονάχα με την προσευχή;
Ποιός είμαι εγώ για να φιλοσοφήσω, για να φιλοσοφώ περί Εκείνου δίχως προσευχή;
Η προσευχή είναι πρόσφορο ζυμωμένο από δάκρυα και καρδιά!
Ξέρετε αδελφοί ποιό είναι το ισχυρότερο όπλο του άνθρωπου στην γη, όπλο ακατανίκητο και πάντα νικηφόρο;
Είναι η προσευχή, μάλιστα η προσευχή!
Επειδή διά της προσευχής ο άνθρωπος παραδίδει στον Θεό όλη την ψυχή και όλη την καρδιά και όλη την ζωή του και ο Θεός γίνεται υπέρμαχος του και ο προστάτης του.
Τί μπορούν τότε να του κάμουν οι άνθρωποι και οι δαίμονες;
Τίποτε! Τίποτε! Τίποτε! Γι’ αυτό και ο Κύριος μας επιτάσσει στο Ευαγγέλιο Του:
«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσ. 5, 17).
Άγιος Ιουστινος Πόποβιτς.

Η φωνή του βαθύτονη, σιγαλερή, γλυκιά κι απόμακρη, βγαλμένη από τα έγκατα μιας άυλης ψυχής, μαρτυρία παρουσίας λόγου Θεού.
Πώς να μέλπει τα της Θείας Λειτουργίας το διδάχτηκε από τον γερο-Ιωσήφ στη νεότητά του.
Ο γερο-Ιωσήφ δεν άφηνε κανέναν άλλο να τον ξελειτουργάει και χαιρόταν τόσο στην ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν, ώστε έλεγε:
«Δεν πιστεύω να γίνεται στο Άγιον Όρος καλύτερη Θεία Λειτουργία».
Απόλυτα συγκεντρωμένος στα τελούμενα, δεν έκανε το παραμικρό λαθάκι στα τόσα χρόνια που τον παρακολουθούσαμε.
Και όταν εμείς λειτουργούσαμε, κάθε τόσο μ’ ένα απότομο ύψωμα του βλέμματος στιγμάτιζε κάτι που έπρεπε να διορθώσουμε.
Ουδέποτε μιλούσε ή ασχολιόταν με τα τυπικά της Θείας Λειτουργίας.
«Ο λειτουργός πρέπει να φυλάγεται από τυχόν αιτίες ταραχής».
Έλεγε:
«Για μένα η Λειτουργία είναι προσευχή. Η πιο σπουδαία προσευχή».
Αλλά απέφευγε να κατανύσσεται, για να μην τον ακούνε. Είχε δόγμα του να κρύβει την κατάνυξή του.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, που δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί τον έπαιρναν “σβάρνα” τα δάκρυα, σιωπούσε για λίγο.
Θερμαινόταν ολόκληρος λειτουργώντας. Το πρόσωπο και το κεφάλι ήταν υπεραιμικά, ροδαλά σαν κάποιου χειρώνακτα.
Συχνά κάθιδρα.
Το καλοκαίρι πάντοτε θα άλλαζε μετά τη Λειτουργία.
Τον δε χειμώνα, πού να τολμήσουμε να βάλουμε τη θερμάστρα πετρελαίου πάνω από το ένα!
Εμείς τουρτουρίζαμε κι εκείνος ζεσταινόταν. Την αιτία την καταλάβαμε αργότερα.
Όταν σταμάτησε να λειτουργεί, τότε ζητούσε να “ανεβάσουμε” τη θερμάστρα.
Κάποτε έκανε απόλυση και σήκωσε το συνήθως χαμηλωμένο βλέμμα του.
– Γιατί με κοιτάς, ρώτησε τον αδελφό που τον ξελειτουργούσε μόνος.
– Να, έτσι, του απάντησε ξερά.
Όμως προσπαθούσε να χορτάσει, να καταφάει άπληστα το πανέμορφο, θεοχαρίτωτο, θαλερώτατο εκείνο πρόσωπο, το γεμάτο γλυκιά φωτεινότητα και τέλεια αγνότητα.
Το πρόσωπο που τότε, τα πρώτα χρόνια, πριν σφραγισθεί από το γήρας, σήκωνε ένα βλέμμα αετού, που σε διαπερνούσε ως τα μύχια της ψυχής σου.
Πολλοί νόμιζαν ότι πρόκειται για πνευματική ακτινογραφία.
Όμως όχι!
Το αετίσιο βλέμμα προερχόταν από καρδία αρνίου. Απλή και απονήρευτη.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας απαραιτήτως κόλλυβα για τρισάγιο. Αν έδινες ονόματα, ζητούσε πρώτα τα κεκοιμημένα. Έλεγε:
«Εμείς οι ζώντες κάτι μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας. Οι κεκοιμημένοι όμως από ‘μας περιμένουν».
Από το βιβλίο: Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης. Έκδοση Ι. Ησυχ. «Άγιος Εφραίμ», Κατουνάκια Αγίου Όρους 2000, σελ. 119.

Τα πονηρά πνεύματα επιζητούν πάντοτε να εμποδίζουν ό,τι κάνουμε για τη σωτηρία μας.
Αλίμονο, έτσι χλιαροί όπως είμαστε, λέμε στον εαυτό μας:
“Περίμενε, δεν έχω κάνει ακόμα το τάδε, δεν έχω δοκιμάσει ακόμα το δείνα…
Θα μετανοήσω αργότερα, αφού τα κάνω όλα αυτά, θα μετανοήσω, Θεέ, και θα πάψω να λοξοδρομώ δεξιά κι αριστερά”.
Αυτό ακριβώς είναι που θέλουν να κάνουμε τα πονηρά πνεύματα.
Θέλουν να αναβάλλουμε τη σωτηρία μας για αύριο ή για μεθαύριο και ούτω καθεξής μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Αλλά οι Άγιοι Πατέρες λένε:
“Ακολούθα τον Κύριο, ακολούθησέ Τον σήμερα!”.
Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
“Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας”

Πόσο ποθώ...
παιδί μου, να πάω σε μία πλατεία και να έρθουν χιλιάδες κόσμος να με φτύσουν.
Αυτό, αν γίνει, θα είναι για μένα η μεγαλύτερή μου επιτυχία και η μεγαλύτερή μου ανάπαυση.
Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός.

Να μην εκβιάζουμε με τις προσευχές μας τον Θεό.
Να μη ζητάμε απ’ τον Θεό να μας απαλλάξει από κάτι, ασθένεια κ.λ.π., ή να μας λύσει τα προβλήματά μας, αλλά να ζητάμε δύναμη και ενίσχυση από Εκείνον, για να τα υπομένομε.
Όπως εκείνος κρούει με ευγένεια την πόρτα της ψυχής μας, έτσι κι εμείς να ζητάμε ευγενικά αυτό πού επιθυμούμε κι αν ο Κύριος δεν απαντάει, να σταματάμε να το ζητάμε.
Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του.
Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.
Εφόσον πιστεύουμε στην αγαθή Του πρόνοια, εφόσον πιστεύομε ότι Εκείνος γνωρίζει τα πάντα απ’ τη ζωή μας κι ότι πάντα θέλει το αγαθόν, γιατί να μη δείχνομε εμπιστοσύνη;
Να προσευχόμαστε απλά και απαλά, χωρίς πάθος και εκβιασμό.
Ξέρομε ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλα είναι γνωστά, γυμνά και τετραχηλισμένα [ξεσκεπασμένα, ολοφάνερα] ενώπιον του Θεού.
Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος,
«…ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού».
Εμείς να μην επιμένονε· η προσπάθεια κάνει κακό αντί για καλό.
Μην κυνηγάμε ν’ αποκτήσομε αυτό που θέλομε, αλλά να τ’ αφήνομε στο θέλημα του Θεού.
Γιατί, όσο το κυνηγάμε, τόσο αυτό απομακρύνεται.
Άρα, λοιπόν, υπομονή και πίστη και γαλήνη. Κι αν το ξεχάσομε εμείς, ο Κύριος ποτέ δεν ξεχνάει και αν είναι για το καλό μας, θα μας δώσει αυτό πού πρέπει κι όταν πρέπει.
Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας.
Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείται δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»;
Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε.
Και κοιτάξτε το μυστικό.
Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα.
Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ’ μου τούτο, εκείνο…».
Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού, ελέησον με».
Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας.
Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του.
Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.
Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού. Αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε.
Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια.
Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Βίος και Λόγοι», έκδοση Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά.