Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Τι ευτυχία να γίνεσαι θυσία όπως ο Ιησούς!
Ή μάλλον, τι ευτυχία να σταυρώνεσαι κι εσύ δίπλα στον Σωτήρα όπως ο μακάριος ληστής, και μαζί μ’ αυτόν να ομολογείς εγκάρδια:
«Δίκαια τιμωρούμαι για όσα έκανα… Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου».
Βρίσκομαι στην ηλικία των σαράντα χρόνων και είμαι ήδη εξουθενωμένος από τις αρρώστιες και ταλαιπωρημένος από πολλές θλίψεις.
Νιώθω ανίκανος για οποιαδήποτε δραστηριότητα καθώς οι σωματικές μου δυνάμεις με έχουν εγκαταλείψει.
Τι θ’ απογίνω;
Δεν βλέπω μπροστά μου άνθρωπο, του οποίου τη θέση θα επιθυμούσα και θα ζήλευα.
Είμαι αμαρτωλός.
Μου αξίζουν τιμωρίες πρόσκαιρες και αιώνιες.
Αλλά δεν ζηλεύω κανέναν άνθρωπο…
Δεν θα σας ενοχλήσω με καμιάν απαίτηση, δεν θα σας ζητήσω καμιά φροντίδα…
Αφήστε με να φύγω, αφήστε με να φύγω!
Είμαι άρρωστος, ανίκανος για οτιδήποτε.
Θα βρω ένα κατάλυμα άγνωστο, ερημικό και ήσυχο, μακριά από τον θόρυβο της πρωτεύουσας, μακριά από πόλεις και χωριά.
Εκεί, στη μόνωση, θα κλαίω τις υπόλοιπες μέρες μου, ώσπου να τοποθετηθώ στον τάφο. Η ασθενική φύση μου κάνει την ησυχία της ερήμου απαραίτητη για μένα.
Μήπως θέλετε να μάθετε αν στην ψυχή μου υπάρχει καμιά κρυφή επιθυμία;
Θα ικανοποιήσω την περιέργειά σας:
Είμαι αμαρτωλός. Διψώ για μετάνοια.
Αφήνω τούς ανθρώπους.
Είναι τυφλά όργανα στο παντοδύναμο χέρι της πρόνοιας του Θεού.
Δεν εκτελούν παρά μόνο ότι Εκείνος προστάζει ή επιτρέπει….
Για τον κόσμο είναι παράξενη και ακατανόητη η φωνή μιας ψυχής που νιώθει την ανάγκη για μετάνοια και ησυχία.
Ακατάληπτε, παντοδύναμε, πανάγαθε, πάνσοφε Θεέ και Κύριε μου, Πλάστη και Σωτήρα μου!
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσάνινωφ.

[toula]

Ο Κύριός μας είπε πολύ καθαρά: «δεν ήρθα να κρίνω τον κόσμο».
Αν λοιπόν ο ίδιος μας διαβεβαιώνει πως δεν ήρθε να κρίνει τον κόσμο, είναι αυτονόητο ότι κανείς ιερέας και κανείς πνευματικός δεν μπορεί να είναι εισαγγελέας του Θεού.
Ούτε επίσης ανακριτής.
Ο Χριστός έρχεται ως διάκονος των ψυχών μας. Ας θυμηθούμε τη σκηνή πριν από το Μυστικό Δείπνο.
Όταν πλένει τα πόδια των μαθητών Του, όταν έτσι διακονεί τους μαθητές Του.
Τα πόδια προφανώς ήτανε βρόμικα, αλλά δεν τα αποστράφηκε.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά στον Πέτρο είπε, αν δεν με αφήσεις να σου πλύνω τα πόδια, δεν έχεις θέση μαζί μου.
‘Ερχεται λοιπόν ως διάκονος.
‘Ερχεται να υπηρετήσει τη σωτηρία αυτών τους οποίους αγάπησε.
Και ακόμη, αν θυμηθούμε το Ευαγγέλιο που διαβάζουμε στην Ακολουθία της Αγάπης, εκεί πάλι η εξουσία και η εντολή του «δεσμείν και λύειν», το μυστήριο δηλαδή της εξομολογήσεως, προσφέρεται ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος ως δρόμος για τη μετοχή στην Ανάσταση και τη βασιλεία του Θεού.
Η μετάνοια προϋποθέτει την ελευθερία του ανθρώπου και οδηγεί στην ελευθερία.
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να μετανοήσει αν δεν είναι ελεύθερος και ταυτοχρόνως η πραγματική μετάνοια είναι εκείνη που οδηγεί τον άνθρωπο στην πραγματική ελευθερία.
Το μυστήριο της εξομολογήσεως έχει βασικό στόχο να οδηγήσει στη συγχώρεση του Θεού και του ανθρώπου.
Η λέξη έχει ένα απίστευτο μεγαλείο.
‘Εχω την αίσθηση ότι η κατ’ έξοχήν συγχώρεση δεν είναι η χορήγηση της άφεσης ή η ευχή που διαβάζουμε, αλλά η θεία κοινωνία.
Εκεί ο Θεός και ο άνθρωπος συγχωροϋνται και άλληλοπεριχωροϋνται στο σώμα τοϋ Χριστού.
Σισανίου και Σιατίστης Παύλος.

[toula]

Ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος συγκινοῦνταν
ὅταν συναντοῦσε «πνεῦμα εὐθές»
στὴν ἐξομολόγηση
καὶ συντριβὴ μετανοίας
καὶ ἀναλάμβανε τὴν κάθε ψυχὴ
μὲ ἕναν ἰδιαίτερο γιὰ αὐτὴν τρόπο.
Ἄλλωστε, ὡς πνευματικὸς
ἀγαποῦσε ὅλα τὰ παιδιά του
μοναδικά, ἀποκλειστικά,
γι’ αὐτὸ ὁ καθένας τους εἶχε τὴν αἴσθηση
ὅτι τὸν ἀγαποῦσε περισσότερο
ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους.
Ὅταν ἐπέστρεφε στὸ μοναστήρι,
μετὰ ἀπὸ τὴν ποιμαντικὴ
πνευματική του διακονία,
ὁ Ὅσιος Πατήρ, ἔλεγε στὶς ἀδελφές: «Εὐλογημένες, θὰ δοῦμε
πολλοὺς λαϊκοὺς μὲ τὰ κοστούμια καὶ γυναῖκες
νὰ μπαίνουν στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν
καὶ νὰ κατακτοῦν θέσεις ἀνώτερες
ἀπ’ αὐτὲς τῶν κληρικῶν καὶ τῶν μοναχῶν»,
διότι ἔβλεπε πολλοὺς ἀδελφούς μας
στὸν κόσμο νὰ ἐργάζονται μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια καὶ νὰ ἐφαρμόζουν τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές.
Ὁ Γέροντας ποθοῦσε νὰ ζοῦν ὅλοι
γνήσια καὶ συνειδητὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή,
ἡ ὁποία συντελεῖται
μὲ τὴν τακτικὴ συμμετοχή μας
στὰ ἁγιαστικὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας,
τὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως
καὶ τῆς θείας Εὐχαριστίας
καὶ μὲ τὸν καθημερινό,
μικρὸ ἴσως στὴν ἀρχή,
ἀλλὰ σταθερὸ καὶ μὲ ὑπακοὴ πνευματικὸ ἀγώνα.
Ἔλεγε ὅτι
«ἡ σταθερότης εἶναι ἁγιότης
καὶ σημασία δὲν ἔχει ὁ τόπος
ὅπου ἀγωνίζεται ὁ καθένας μας,
ἀλλὰ ὁ τρόπος…».
Καθηγουμένης Χριστονύμφης
Τεῦχος 314, Ἰούνιος 2019
Ἀφιέρωμα " Ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς"

[toula]

Η κατοχή (π. Δημητρίου Μπόκου)
20 Οκτωβρίου, 2024/in Εκκλησιαστικά
Ὁ Χριστὸς συναντᾶ στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν κάποιον ἄνθρωπο ποὺ κατεχόταν ὄχι ἀπὸ ἕνα, ἀλλὰ ἀπὸ λεγεώνα, πλῆθος ὁλόκληρο πονηρῶν πνευμάτων. Ἡ κατοχὴ ἀπὸ τοὺς δαίμονες εἶχε φέρει τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν σὲ ἄθλια κατάσταση. «Ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν». Ὁ σατανᾶς τὸν εἶχε ὑποδουλώσει ἀπὸ πολλὰ χρόνια. Τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ σιδερένια δεσμὰ στὰ πόδια, ἀλλὰ ὅλα τὰ ἔσπαζε καὶ ὠθούμενος ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ ἐνέργεια πλανιόταν στὶς ἐρήμους, πλήρως ἀπομονωμένος ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία. Ὁ Χριστὸς τὸν θεράπευσε, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ἄνθρωπος, ἐλευθερωμένος πιά, ἱματισμένος καὶ σωφρονισμένος, νὰ μὴν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὰ πόδια τοῦ σωτήρα του (Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ).

Ἡ δαιμονικὴ κατοχὴ ὅμως δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἀφορᾶ μόνο τὸν δαιμονισμένο. Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ὑπὸ τὴν κατοχὴ αὐτή. Ὅλοι μας, στὸν βαθμὸ ποὺ ὑποκείμεθα στὰ πάθη καὶ ὑποσκελιζόμαστε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, εἴμαστε σὲ κατάσταση κατοχῆς καὶ δουλείας ἀπὸ τὸν διάβολο. Λέει ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «Ὧ γάρ τις ἥττηται, τούτῳ καὶ δεδούλωται» (Β΄ Πέτρ. 2, 19). Ἂν νικηθοῦμε ἀπὸ κάποιο πάθος, ἔχουμε ἤδη ὑποδουλωθεῖ σ’ αὐτό. Ἡ τέλεση τῆς ἁμαρτίας γεννᾶ τὴν κακὴ ἕξη μέσα μας, τὴν ὑποδούλωση στὸν διάβολο, ποὺ ὑποκινεῖ ἔτσι ἀοράτως τὰ πάθη μας.

Ὅλος ὁ ἀγώνας τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι νὰ διώξει ἀπὸ μέσα του τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, «ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ» (Ρωμ. 6, 6). Οἱ πολλὲς ἧττες μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία σημαίνουν ὅτι ὁ διάβολος ἔχει πετύχει σὲ κάποιο βαθμὸ κατοχὴ μέσα μας. «Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας», ὑπογραμμίζει ἐμφαντικὰ ὁ Χριστὸς (Ἰω. 8, 34). Δοῦλοι εἶστε σὲ ὅποιον ὑπακούετε, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Εἴτε στὴν ἁμαρτία, ποὺ θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὸν πνευματικὸ θάνατο, εἴτε στὸν Χριστὸ διὰ τῆς ὑπακοῆς σας σ’ αὐτόν, ποὺ θὰ σᾶς ἐξασφαλίσει τὴ δικαίωση. Ἄλλοτε ἤσασταν δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν ἐλευθερωθήκατε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γίνατε δοῦλοι στὴ δικαιοσύνη, στὴν ἀρετή. Καὶ ὅπως κάποτε προσφέρατε τὰ μέλη σας «δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ», γιὰ νὰ διαπράττετε τὴν ἀνομία, ἔτσι τώρα «παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ», γιὰ νὰ προοδεύετε στὴν ἁγιότητα.

Αὐτὴ ὅμως εἶναι ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία. Τώρα ποὺ ἐλευθερωθήκατε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ γίνατε δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, ἔχετε ὡς καρπὸ τὴν ἁγιότητα καὶ τελικὰ τὴν αἰώνια ζωή. Διότι τὰ ὀψώνια, ὁ μισθὸς καὶ ἡ ἀνταμοιβὴ τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος, «τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 6, 16-23).

Ὁ ἅγιος Μακάριος καθόταν κάποτε σ’ ἕνα σταυροδρόμι καὶ βλέπει τὸν σατανᾶ φορτωμένο πολλὰ μικρὰ κατσαρολικά, νὰ πηγαίνει στὸ μοναστήρι γιὰ νὰ πειράξει τοὺς μοναχούς. «Ἔχω, τοῦ λέει, πολλὰ φαγητὰ νὰ προσφέρω στὸν καθένα καὶ σίγουρα κάτι ἀπ’ ὅλα θὰ τοῦ ἀρέσει». Στὴν ἐπιστροφή του, ἐρωτώμενος ἀπὸ τὸν Μακάριο, λέει: «Ὅλοι οἱ ἀδελφοὶ εἶναι ἄγριοι ἀπέναντί μου, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, ὀνόματι Θεόπεμπτο. Ὅταν μὲ βλέπει αὐτός, στρέφεται σὰν ἀνέμη, κάνει ὅλα τὰ θελήματά μου, μὲ ὑπακούει». Ὁ Μακάριος πῆγε καὶ βρῆκε τὸν ἀδελφὸ Θεόπεμπτο καὶ μὲ μεγάλη διάκριση καὶ σοφία τὸν δίδαξε νὰ ἀγωνίζεται σωστά. Ὅταν ξαναπέρασε ὁ διάβολος γιὰ τὸ μοναστήρι καὶ ἐπέστρεψε, τὸν ρώτησε ὁ Μακάριος: «Πῶς πᾶνε οἱ ἀδελφοί;» «Πολὺ ἄσχημα, λέει ὁ διάβολος. Ὅλοι τους εἶναι ἄγριοι μαζί μου. Καὶ τὸ χειρότερο, ἐκεῖνος ποὺ ἦταν φίλος μου καὶ μὲ ὑπάκουε, δὲν ξέρω ἀπὸ ποιὸν διαστράφηκε καὶ ἔγινε ἀγριότερος ἀπὸ ὅλους» (ἀπὸ τὸ Γεροντικό).

Ὁ διάβολος μὲ τὰ πάθη μας κυριαρχεῖ πάνω μας. Καὶ ὅμως, ἂν τὸ θελήσουμε, «ἁμαρτία ἡμῶν οὐ κυριεύσει» (Ρωμ. 6, 14).

Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!

«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

[toula]

“…Χρειάζεται λοιπόν κάποτε να συγκαταβαίνωμεν εις τους αδελφούς”

Ήτο δε κάποιος εις την έρημον, ο οποίος εκυνηγούσεν άγρια ζωα, και είδε τον Αββάν Αντώνιον να χαριεντίζεται με τους αδελφούς και εσκανδαλίσθη.

Θέλων δε ο γέρων να πληροφορήση την καρδίαν του, ότι χρειάζεται ενίοτε να συγκαταβαίνωμεν με τους αδελφούς, του λέγει:

– Βάλε βέλος εις το τόξο σου και τέντωσε το.

Και έκαμεν έτσι.

Του λέγει: Τέντωσε ακόμη.

Και ετέντωσε.

Και πάλι λέγει: Τέντωσε.

Του λέγει ο κυνηγός: Εάν τεντώσω υπέρ το μέτρον, σπάζει το τόξον.

Λέγει προς αυτόν ο γέρων: Έτσι και εις το έργο του Θεού. Εάν τεντώσωμεν κατά των αδελφών περισσότερον από το μέτρον, ταχέως θραύονται. Χρειάζεται λοιπόν κάποτε να συγκαταβαίνωμεν εις τους αδελφούς.

Ως ήκουσεν αυτά ο κυνηγός εκατανύχθη και πολλά ωφεληθείς από τον γέροντα, έφυγε. Και οι αδελφοί στηριχθέντες ανεχώρησαν εις τους τόπους των.

www.orthmad.gr

[toula]

Να ‘ναι ευλογημένο...!!!!!
Το ξυλουργείο υπήρξε για μένα το πρώτο σχολείο, το φροντιστήριο, γι’ αυτήν την μεγάλη αρετή.
Ο ηγούμενος με ρώτησε τι γνωρίζω να κάνω.
Είμαι ξυλουργός.
Αμέσως μ’ έβαλε στην υπακοή του Γέροντα μαραγκού.
Την επαύριον μου ανέθεσε να πάρω μέτρα για το κάσωμα παραθύρου.
Στο εργαστήρι υπέδειξε να κόψω τα ξύλα μεγαλύτερα. Του λέγω:
Θα βγει μεγάλο.
Εσύ θα μου υποδείξεις; Κόψε εκεί που σου λέγω.
Στην τοποθέτηση, όπως ήταν φυσικό, ήταν μεγαλύτερο.
Βλέπεις, Γέροντα, δεν κάνει.
Πάρε πάλι, παιδί μου, τα μέτρα.
Στο εργαστήριο μου υπέδειξε να το κόψω μικρότερο.
Γέροντα, θα βγει μικρό.
Αρχάριος είσαι και υποδείξεις μου κάνεις;
Το κάσωμα βγήκε μικρότερο.
Είδες, Γέροντα, είχα δίκαιο.
Πάρε πάλι μέτρα, καλογέρι.
Δυστυχώς, υπέδειξε να το κόψω ακόμα μεγαλύτερο.
Είπα καθ’ εαυτόν «Θεέ μου, τι θέλει αυτός ο άνθρωπος.
Τρελός είναι;».
Οπότε αποκρίθηκα:
Να ‘ναι ευλογημένο.
Έσκυψε ο Γέροντας το κατάλευκο κεφάλι του, λέγοντάς μου:
– Επιτέλους! Αφού χαλάσαμε ένα κυβικό ξύλα, έμαθες να λες «Να ‘ναι ευλογημένο».
Άγιος Παΐσιος.

[toula]

«Οράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων»
Μητέρα, το πιο αγαπημένο πρόσωπο για το παιδί, πηγή στοργής και τρυφερότητας, στέκεται προσευχόμενη μπροστά στην εικόνα του Χριστού.
Το παιδί κοιτάζει πότε αυτήν και πότε την εικόνα και δεν έχει ανάγκη από μακρές εξηγήσεις για το τι σημαίνει αυτό.
Να, αυτό είναι το πρώτο σιωπηλό μάθημα της θεογνωσίας.
Αυτό είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό μάθημα της ευλάβειας.
Τέτοια μαθήματα μπορείτε και πρέπει πάντα να δίνετε στα παιδιά σας.
Δεν υπάρχει για τη μητέρα καθήκον μεγαλύτερο και έργο ιερότερο, για το οποίο αύτη φέρει ευθύνη ενώπιον του Θεού, απ’ αυτό της ανατροφής των παιδιών.
Στον Θεό θα δώσετε λόγο αν αμελήσετε αυτό το έργο.
Και από τώρα θ’ αρχίσουν τα βάσανά σας και θα χύνετε πικρά δάκρυα και θα αναστενάζετε βλέποντας τα παιδιά σας.
Λοιπόν, «οράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων» (Ματθ. 18:10).
Να φροντίζετε τα παιδιά σας, να είστε γι’ αυτά παράδειγμα της γνήσιας χριστιανικής ζωής και η ευλογία του Κυρίου στους αιώνες των αιώνων θα είναι σ’ όλους εσάς και στα παιδιά σας.
Άγιος Λουκάς ο Ιατρός.

[toula]

Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση.....
.. από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο…
Βλέποντας όμως τον Χριστό, χάρηκα για το θαυμάσιο αυτό εύρημα και ποτέ πια δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός αυτό της ιστορίας του κόσμου μας.
Στην πραγματικότητα μόνο αυτός, ο Χριστός, είναι και τέλειος Άνθρωπος.
Εμείς όμως όλοι διερχόμαστε την περίοδο της επίγειας περιπλανήσεώς μας με την έφεση να ομοιωθούμε προς Αυτόν.
Ο άνθρωπος αρχίζει πραγματικά να υπάρχει από τη στιγμή που συνειδητοποιεί τον εαυτό του ως υιό του αιωνίου Πατρός και προφέρει την προσευχή «Πάτερ ημών» με τη συνείδηση αυτή.
Εμείς όμως δεν έχουμε αισθανθεί ακόμη πλήρως την αξία αυτή του ανθρώπου, και γι’ αυτό παρακάμπτουμε τον δρόμο της διαμορφώσεως μας, της αυξήσεως μας εν Πνεύματι Αγίω.
Χωρίς τον Χριστό είναι αδύνατο να δικαιώσουμε την ανθρωπότητα…
Και με τον τρόπο αυτό ο Χριστός, ταυτόχρονα Θεός και Άνθρωπος, δικαιώνει τον Θεό μπροστά στον κόσμο, φανερώνοντας στον κόσμο την άπειρη αγάπη του Πατέρα, ενώ δικαιώνει και τον άνθρωπο μπροστά στον Θεό, δείχνοντας στον Θεό Πάτερα τη γνήσια μορφή του Ανθρώπου.
Η δικαίωση όμως αύτη δεν είναι “νομική”, όπως πολλοί χριστιανοί τείνουν να νομίζουν, αλλά εντελώς άλλης τάξεως.
Μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους.
Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο.
Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία».
Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

[toula]

“Οταν ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος διαπράττει τὴν ἁμαρτία, δὲν αἰσθάνεται τὶς συνέπειές της, ὅπως τὶς αἰσθάνεται ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος.
Ὁ σαρκικός, μὴ ἔχοντας ἀκόμη πείρα τῆς αἰώνιας ζωῆς τοῦ Πνεύματος, δὲν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεώς του μετὰ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας, γιατὶ μένει πάντοτε σὲ πνευματικὸ θάνατο.
Αντίθετα, ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος σὲ κάθε κλίση τοῦ θελήματός του πρὸς τὴν ἁμαρτία βλέπει μέσα του τὴν ἀλλαγὴ τῆς πνευματικῆς του καταστάσεως ἐξαιτίας τῆς μείωσης τῆς χάριτος.
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

[toula]

Την ταπείνωση την δίνει ο Θεός.
Δεν μπορείς να την αποκτήσεις μόνος σου.
Και για να σου την δώσει, χρειάζονται μερικά πράγματα: Να μην κρατάς κακία, να έχεις απλότητα, να κάνεις μετάνοιες.
Κάτι γίνεται μέσα στην καρδιά και έρχεται η Χάρη. Ο σπόρος δουλεύει μέσα στην γη και πετάει δύο φυλλαράκια.
Αν δεν έρθει όμως ο ήλιος και η βροχή, θα μαραθούν, δεν θα μεγαλώσουν.
Έτσι, κάτι μέσα μας, πρέπει να σπάσει το περίβλημα και να πετάξει δύο φυλλαράκια.
Τότε θα έρθει και η Χάρη, θα τα λούσει και θα μεγαλώσουν.
Και η Χάρη έρχεται πιο γρήγορα από τον ήλιο. Έρχεται αμέσως, μόλις αρχίσει η προσπάθεια, για να σπάσει το σκληρό αυτό περίβλημα.
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης