"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Η καρδιά του ανθρώπου που γνώρισε τον Χριστό πλαταίνει δεν στενεύει. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι αυτός που μένει στους τύπους, στα εξωτερικά σχήματα, αλλά είναι αυτός που προταιρετότητά του είναι ο άλλος. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι ο χριστιανός της Κυριακής που έρχεται στον ναό απλά ως επιβεβαίωση ότι ανήκει κάπου. Λες και η Εκκλησία είναι ένας σύλλογος ή μία ομάδα, μία κάστα εκλεκτών. Και το λέγω αυτό διότι πολλοί χριστιανοί δεν έχουν αγάπη και θυσιαστικό φρόνημα, γιατί γι’αυτούς χριστιανισμός δεν είναι Χριστός αλλά ηθική, είναι μία Κυριακάτικη μάζωξη σε ένα κτίριο που το λέμε ναό και τίποτα παραπάνω. Η Θεία Κοινωνία είναι κάτι που το δίνουμε στα παιδάκια μας ή και σε κάποιους ενήλικες έτσι για το καλό. Δεν είναι Σώμα και Αίμα Χριστού.
Ενώ Εκκλησία είναι ενότητα προσώπων και όχι απλά κάποιοι κανόνες ηθικής τελείωσις…
Δεν ερχόμαστε λοιπόν στην Εκκλησία, δεν μετέχουμε στα μυστήριά της για να γίνουμε απλά καλοί άνθρωποι, αλλά για να ζήσουμε σε σχέση με τον Θεό, σε σχέση με τους άλλους δια του Θεού.
Θέλει τόλμη να δούμε στον καθρέπτη τα λάθη μας που τόσα χρόνια ίσως ζήσαμε μέσα στην Εκκλησία. Θέλει τόλμη να αλλάξεις, να μετανοήσεις ειλικρινά και πλέον να ζεις για τον Χριστό και όχι για κάτι που θα σου δώσει ο Χριστός.
Χρειάζεται να δούμε την προσωπική μας κατάσταση, τα εσώψυχά μας, τους λογισμούς μας, τις κινήσεις της καρδιάς μας, τις προτεραιότητες και τα κριτήρια των επιλογών μας…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Όσο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα συνειδητοποιούν ουσιαστικά και βαθιά γιατί παντρεύονται και γιατί θέλουν να κάνουν παιδιά, η βία στους νέους θα αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς. Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν γιατί παντρεύονται, ούτε γιατί θέλουν να κάνουν παιδιά. Όταν ο άλλος ξεκινάει έναν γάμο και μια τεκνογονία με τα μυαλά «επάνω» από το κεφάλι του, το αποτέλεσμα θα είναι απλά μια τραγωδία. Κάτσε, ψάξε, εμβάθυνε μέσα σου τι θέλεις και γιατί το θέλεις και μετά προχωράς. Μην κάνεις πράγματα επειδή απλά τα κάνουν οι άλλοι ή απλά επειδή τα επιθυμείς. To ότι επιθυμείς κάτι, δεν σημαίνει ότι κάνεις γι’αυτό, ούτε ότι κάνει για σένα. Σκέψου…
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh. Gr

Μόνο η εν Χριστώ ζωή είναι η αληθινή πνευματική ζωή, η μόνη που ταιριάζει στον λογικό άνθρωπο.
Μόνο στον Χριστό βρίσκεται αυτή η ζωή και πουθενά αλλού. Αυτός που δεν παίρνει από τον Χριστό αυτή την ζωή ή αφού την παίρνει δεν φροντίζει για την προκοπή του σ' αυτή και λησμονεί τον Χριστό, αυτός γίνεται πνευματικά νεκρός. Και δεν είναι λίγοι μεταξύ των Χριστιανών αυτοί που είναι πνευματικά νεκροί...
Είμαστε νεκροί όταν ζούμε χωρίς τον Χριστό και καταπατάμε το Νόμο Του.
Είμαστε νεκροί αν δεν εφαρμόζουμε στη ζωή μας τις Εντολές του Κυρίου.
Άγιος Λουκάς Κριμαίας.

Ὁ χριστιανὸς ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ εὐαρεστήσει τὸν Θεό, πάνω ἀπ’ ὅλα χρειάζεται ὑπομονὴ καὶ σταθερὴ ἐλπίδα σ’ Ἐκεῖνον.
Τὰ ὅπλα αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ κρατάει συνεχῶς στὰ νοερὰ χέρια τῆς ψυχῆς του, γιατί ὁ πονηρὸς ἐχθρός μας, ὁ διάβολος, μὲ κάθε μέσο πασχίζει στὸν καιρὸ τῆς θλίψεως καὶ τοῦ πόνου νὰ μᾶς ρίξει στὴν ἀκηδία καὶ ν’ ἁρπάξει ἀπὸ μέσα μας τὴν ἐλπίδα στὸν Κύριο.
Ὁ Θεὸς ποτὲ δὲν ἀφήνει τοὺς πιστοὺς δούλους Του νὰ δοκιμαστοῦν πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις τους.
«Ὁ Θεός, ποὺ κρατάει τὶς ὑποσχέσεις Του», γράφει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος, «δὲν θὰ ἐπιτρέψει σὲ κανέναν πειρασμὸ νὰ ξεπεράσει τὶς δυνάμεις σας· ἀλλά, ὅταν ἔρθει ὁ πειρασμός, θὰ δώσει μαζὶ καὶ τὴ διέξοδο, ὥστε νὰ μπορέσετε νὰ τὸν ἀντέξετε»
Ὁ διάβολος, πλάσμα τοῦ Θεοῦ κι αὐτός, ποὺ ἦταν πρῶτα δοῦλος Του, κάνει στὴν ψυχὴ ὄχι ὅσο κακὸ θέλει, ἀλλὰ ὅσο τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Θεός.
Οἱ ἄνθρωποι γνωρίζουν πόσο βάρος μπορεῖ νὰ σηκώσει ἕνα ζῶο.
Πολὺ περισσότερο ἡ ἄπειρη Σοφία τοῦ Θεοῦ γνωρίζει πόσο βαριὲς δοκιμασίες μπορεῖ νὰ σηκώσει μία ψυχή.
Ὁ κεραμοποιὸς γνωρίζει καὶ τὴν ἔνταση τῆς φωτιᾶς καὶ τὸν χρόνο ποὺ πρέπει νὰ μείνουν σ’ αὐτὴν τὰ πήλινα σκεύη, γιὰ νὰ ψηθοῦν σωστὰ γιατί, ἂν παραψηθοῦν, σπάζουν, κι ἂν πάλι μισοψηθοῦν, εἶναι ἀκατάλληλα γιὰ χρήση.
Πολὺ περισσότερο ὁ Θεὸς γνωρίζει πόσον καιρὸ πρέπει νὰ βαστήξει ἡ φωτιὰ τῆς δοκιμασίας καὶ πόσο δυνατὴ πρέπει νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ φωτιά, ὥστε τὰ λογικά Του σκεύη, οἱ χριστιανοί, νὰ γίνουν ἱκανοὶ γιὰ τὴν εἴσοδο στὴ βασιλεία τῶν ουρανών.
Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov.

Το ιατρείο που λέγεται Εκκλησία.
Εάν θέλαμε σήμερα να κατατάξουμε την Θεολογία, την Εκκλησία, στο Πανεπιστήμιο ας το πούμε, στο χώρο του Πανεπιστημίου, θα ήταν μεγάλο λάθος εάν την κατατάσσαμε όπως κατατάχθηκε, δυστυχώς, εις τον χώρον, ας πούμε, της Φιλοσοφικής Σχολής ή της Νομικής Σχολής ή της Ψυχολογικής Σχολής ή των Κοινωνιολογικών Επιστημών κτλ.
Το ότι εις τον Ελλαδικόν χώρον η Θεολογική Σχολή κατατάχθηκε εις τις Θεωρητικές Επιστήμες είναι αποτέλεσμα, ακριβώς, μιας λανθασμένης νοοτροπίας, μιας δυτικής επίδρασης, κατά την οποίαν η Θεολογία, η εμπειρία του Θεού, ήταν θέμα γνωσιολογικόν, οπόταν ήταν φιλοσοφία κι ήταν νοησιαρχία.
Σήμερα ένας Ορθόδοξος, ένας Άγιος, θα κατέτασσεν άνετα την Εκκλησίαν εις την Ιατρικήν Σχολήν, διότι η Εκκλησία δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένας πνευματικός χώρος, όπου θεραπεύεται ο πνευματικά άρρωστος άνθρωπος.
Και δεν τον θεραπεύει ως διά μαγείας ούτε τον θεραπεύει με ευχές, αλλά τον θεραπεύει με συγκεκριμένην μέθοδον, η οποία μέθοδος έχει πειραματισθεί επί των Αγίων, έχει αποδείξει την αλήθειαν της μεθόδου, έχει καταντήσει σε αξίωμα και έχει αναχθεί πλέον εις επιστημονικήν οδόν, διότι χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι, διά της μεθόδου αυτής, βρήκαν την πνευματικήν υγείαν και την πνευματικήν ισορροπίαν, η οποία δεν είναι τίποτ’ άλλον παρά η επιστροφή του ανθρώπου εις τον χώρον, εις τον τρόπον, εις το αξίωμα της πρώτης δημιουργίας του από τον Θεόν και εν συνεχεία της αναβάσεώς του εις την κατάστασιν της θεώσεως.
Μητρ. Λεμεσού Αθανάσιος.

Τα χρόνια όμως περνούν και εγώ διαρκώς πονάω. Πολλές φορές σφίγγω τα δόντια μου, μουγγρίζω, ίνα υπομείνω τους πόνους, και μένω και άυπνος.
Νομίζω πως δοκιμασίαν από τον Θεόν διέρχομαι.
Και τώρα προχωρώ στο κυρίως θέμα μου, και άκουσε, μικρή Δασκαλίτσα.
Είναι τώρα 7-8 μήνες που με επλησίασεν ο Θεός πλέον δεξιά.
Μου άνοιξε τα μάτια της ψυχής και είδα πόσο ωφελούμαι από αυτήν την πληγήν, πόσος μισθός με περιμένει, πόσον κερδίζω.
«Σε ευχαριστώ μυριάδες φορές, Θεέ μου.
Δεν θα παύσω να σε δοξολογώ, εφ’ όσον ζω σε αυτόν τον κόσμον, να Σε υμνώ, να Σε προσκυνώ, γι’ αυτήν την πληγήν που μου έδωσες.
Η αμέτρητος, η ακατανόητος σε βάθος και σε ύψος αγάπη Σου, εκεί μου την φανέρωσες, εκεί μου την έδειξες.
Δόξα τη δόξη Σου – Δόξα τη αγάπη Σου – Δόξα τη ευσπλαχνία Σου. Δόξα τω απείρω ελέει Σου.
Δόξα σοι – Δόξα σοι – Δόξα σοι.
Εκεί μέσα, σε αυτήν την πληγήν είσαι κρυμμένος.
Μα τόσο πολύ με αγάπησες; Εμένα την βρώμα, την δυσωδίαν;
Μα τι καλό έκαμα και τόσο πολύ με αγάπησες δίδοντάς μου αυτήν την πληγήν; Ως δείγμα της μεγάλης Σου αγάπης;»
Και αυτό το κύμα εκράτησε τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έπειτα έφυγε.
Πετούσα από χαρά ανέκφραστη, κολυμβούσα σε πελάγη πνευματικής ευτυχίας και τα όμοια ταύτης.
Και αυτό το κρατώ ως βάση, ως θεμέλιο στις διάφορες θλίψεις, στα διάφορα βάσανα αυτής της ψεύτικης ζωής, της επιγείου.
Και κατά συνέχειαν σου λέω ότι, όταν πονώ, κατά βάθος μάλλον χαίρομαι.
Και όταν οι πόνοι μου ελαττώνονται μάλλον λυπούμαι, αλλά δεν αδιαφορώ και δια την θεραπείαν των.
Τώρα λοιπόν καταλαμβάνω εκ πείρας, γιατί οι Άγιοι έχαιρον εις τας θλίψεις Των. Και γιατί ο κορυφαίος των Αποστόλων εκαυχάτο εις τας θλίψεις Του, εις τας ασθενείας Του, εις τον σταυρόν Του.
Και γιατί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επαινεί περισσότερον τον πολύαθλον Ιώβ εις την υπομονήν που έδειξε εις τας πληγάς του, παρά εις τον προηγούμενόν του βίον, που ήτο και δίκαιος και ευσεβής και ελεήμων και φιλόξενος.
Τώρα λοιπόν καταλαμβάνω εκ πείρας, διατί οι Άγιοι δια θλίψεων εδοκιμάσθησαν, εάν αγαπούν τον Θεόν, και Αυτός ο Θεός διατί λέει:
«Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Ματθ. 7:14).
Απόσπασμα επιστολής Οσίου Εφραίμ Κατουνακιώτη.

Εάν την ημέρα υφαίνεις, ενώ τη νύχτα ξηλώνεις,ποτέ δεν θα τελειώσεις την ύφανση.
Εάν την ημέρα χτίζεις, ενώ τη νύχτα γκρεμίζεις, ποτέ δε θα τελειώσεις το χτίσιμο.
Εάν, λοιπόν, προσεύχεσαι στον Θεό, ενώ πράττεις εκείνο που είναι κακό απέναντι στον Θεό, ποτέ δεν θα μπορέσει η ψυχή σου να τελειώσει ούτε την ύφανση, ούτε το χτίσιμο.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

Η πνευματική αγάπη, η τέλεια αγάπη αποκτάται, όταν νικήσουμε όλα τα πάθη μας, είναι
καρπός του Αγίου Πνεύματος και διακρίνεται σε 4 κατηγορίες:
α) η αγάπη προς το Θεό και λέγεται Θεογνωσία
β) η αγάπη προς τον εαυτό μας και λέγεται αυτογνωσία
γ) η αγάπη προς τον πλησίον μας και λέγεται αδελφογνωσία
και δ) η αγάπη προς τον εχθρό μας και λέγεται
αγαπογνωσία (η γνώση της αγάπης).
Για να αποκτήσουμε την αγάπη προς τον συνάνθρωπο,πρέπει:
α) να έχουμε σπλάχνα οικτιρμών και συγχωρητική διάθεση απέναντι στον πλησίον
και β) να του λέμε πάντα την αλήθεια και όχι ψέματα.
Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα.

Αντί να καυχάσαι για το αύριο, καλύτερα να προσεύχεσαι στον Θεό να δώσει την ημέραν ταύτην, τον άρτον ημών τον επιούσιον.
Η σημερινή ημέρα μπορεί να είναι η τελευταία μας επί της γης.
Γι’ αυτό είναι καλύτερα να περάσουμε αυτή την ημέρα εν μετανοία, METAΝΙΩΝΟΝΤΑΣ για όλες τις μέχρι τώρα ημέρες μας επί της γης, παρά να φανταζόμαστε το αύριο, μία ημέρα που μπορεί να μην ξημερώσει για εμάς.
Οι μάταιες φαντασιώσεις για το αύριο δεν μπορούν να μας αποφέρουν τίποτα καλό· αντιθέτως, η ΜΕΤΑΝΟΙΑ μέχρι δακρύων για μία ημέρα, μπορεί να μας σώσει από το αιώνιο πυρ.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Διήγηση Γέροντα Ιωακείμ Γρηγοριάτη:
Πριν πάω στο στρατό, προσεβλήθην από υπεροξεία ισχιαλγία, περιοδική μεν, μα αφόρητη.
Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, όταν μ’ έπιανε, κι έπεφτα κάτω, όπου κι αν βρισκόμουν.
Κανένα ιατροφαρμακευτικό μέσον, ούτε θερμόλουτρα, ούτε ο στρατός μπόρεσαν να με θεραπεύσουν. Μόνιμη, μαρτυρική η κατάσταση.
Κάποια μέρα έφεραν σιτάρι στην παραλία [στην Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου όπου ήταν Μοναχός], και κατά τη συνήθεια έπρεπε όλοι να το ξεφορτώσουμε.
Σαν άρχισε το ξεφόρτωμα, μ’ έπιασε ξαφνικά το μόνιμο βάσανό μου, κι έπεσα κατάχαμα, συστρεφόμουν σπασμωδικά, βογκούσα από τους πόνους.
Έτρεξαν δύο-τρεις πατέρες, κοντά σ’ αυτούς κι ένα σεβάσμιο ενάρετο γεροντάκι. Αρσένιος, Αρτέμιος, δεν θυμάμαι. Με ρώτησαν τι έχω.
Όταν τους είπα το πάθημά μου, το μετέφεραν στους άλλους και άρχισαν τα σχόλια. Πολλοί με λυπήθηκαν, άλλοι ταλαντεύονταν να με πιστέψουν, άλλοι απιστούσαν.
Μερικοί νόμιζαν ότι το κάνω για ν’ αποφύγω τον κόπο. Κάποιοι μ’ εχαρακτήρισαν υπερβολικά ως «μάγκα πειραιώτη».
Τα υπέμεινα όλα.
Μόνο ο Γέροντάς μου με παρηγορούσε:
«Μην κλαις παιδί μου. Μην απελπίζεσαι.
Σε πιστεύω.
Θα πείσω και τους άλλους πατέρες για την ειλικρίνειά σου. Μα θα σου δώσω μια συμβουλή, και σε παρακαλώ να με ακούσεις.
Εμείς εδώ έχουμε δικό μας γιατρό, την αγία Αναστασία τη Ρωμαία με τα λείψανα και το παρεκκλήσι της.
Όταν λειτουργήσει, να ξαγρυπνήσεις από βραδύς, να προσευχηθείς μ’ όλη σου την καρδιά, να χύσεις και κανένα δάκρυο.
Κι όταν τελειώσει η λειτουργία το πρωί, ν’ αλείψεις το μέρος που σε πονάει με λάδι απ’ το καντήλι της αγίας, παρακαλώντας την με δάκρυα να σε κάνει καλά· και έλα να με δεις».
Ακολούθησα πιστά την υπόδειξη, κατά γράμμα.
Κι όταν πλέον αλείφθηκα, τι χάρις ήταν εκείνη!
Άρχισα ξαφνικά να κινούμαι ελεύθερα, χωρίς παραμικρό πόνο.
Έχουν περάσει εξήντα χρόνια.
Δεν ξαναενοχλήθηκα.
Από το περιοδικό ο «Όσιος Γρηγόριος». Ετήσια έκδοσις της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, περίοδος β’, έτος 1983, αριθμός 8.