"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

«Ανήρ φρόνιμος ησυχίαν άγει»
(Παροιμ. 11, 12).
Τίποτε δεν συντελεί τόσο στην απόκτησι της εσωτερικής ειρήνης, όσο η σιωπή και το να συζητάς όσο μπορείς περισσότερο με τον εαυτό σου και λιγώτερο με τους άλλους. Γνώρισμα της πνευματικής ζωής είναι η εσωστρέφεια και η μυστική καρδιακή εργασία.
Η πολυλογία είναι αρκετή να διασπάσει την ψυχική ειρήνη ενός πνευματικού ανθρώπου.
Το λυπηρότερο απ’ όλα είναι ότι η πολυλογία μπορεί να σβήσει τη φωτιά, που ήλθε ο Κύριος να ανάψει στη γη της ανθρώπινης καρδιάς.
Τίποτε δεν σβήνει τόσο τη φωτιά που ανάβει το Άγιον Πνεύμα στην καρδιά για τον αγιασμό της ψυχής, γράφει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, όσο η συναναστροφή, η πολυλογία και η συζήτησις, εκτός αν γίνεται με πνευματικούς αδελφούς και έχει σαν περιεχόμενο την γνώση του Θεού και την προσέγγισή μας σ’ Αυτόν…
Απομάκρυνε λοιπόν την πολυλογία, για να προφυλάξεις την ψυχή σου.
«Ανήρ φρόνιμος ησυχίαν άγει» (Παροιμ. 11, 12).
Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.

Αυτήν την «ζωήν αιώνιον» «εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν»· αυτήν ημείς οι χριστιανοί «μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν» προς πάντας (1 Ιωάνν. 1, 1-2).
Διότι ζώντες εν κοινωνία με τον Σωτήρα Χριστόν, ζώμεν ήδη εδώ εις την γην την αιωνίαν ζωήν (πρβλ. 1 Ιωάνν. 1, 3).
Από προσωπικήν μας εμπειρίαν το γνωρίζομεν: Ο Ιησούς Χριστός είναι «ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος» (1 Ιωάνν. 5, 20).
Διά τούτο και ήλθεν αυτός εις τον κόσμον: διά να μας δείξη τον αληθινόν Θεόν και εν Άδη την αιώνιον ζωήν (1 Ιωάνν. 5, 11).
Εις τούτο και μόνον έγκειται η αληθινή, η πραγματική φιλανθρωπία: «ότι τον Υιόν αυτού τον Μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι’ Αυτού (1 Ιωάνν. 4, 9) και εν Αυτώ την αιώνιαν ζωήν».
Δι’ αυτό «ο έχων τον Υιόν έχει την ζωήν· ο μη έχων τον Υιόν του Θεού την ζωήν ουκ έχει» (1 Ιωάνν. 5, 12), αλλ’ ευρίσκεται όλος εν τω θανάτω.
Η μόνη αληθινή ζωή μας, είναι η ζωή εν τω μόνω αληθινώ Θεώ και Κυρίω Ιησού Χριστώ, επειδή είναι εξ ολοκλήρου αιωνία και ισχυροτέρα του θανάτου.
Διότι, πώς δύναται να ονομασθή ζωή εκείνη, που είναι μολυσμένη από τον θάνατον και τελειώνει εις τον θάνατον;
Όπως το μέλι, όταν αναμιχθή με το δηλητήριον δεν είναι πλέον μέλι, διότι μεταβάλλεται όλον εις δηλητήριον, έτσι και η ζωή, η οποία τελειώνει με τον θάνατον, δεν είναι πλέον ζωή.
Η φιλανθρωπία του Θεανθρώπου Χριστού δεν έχει όρια και τέλος.
Διότι, διά να αποκτήσωμεν ημείς οι άνθρωποι την αιωνίαν ζωήν, την εν Αυτώ και να την ζήσωμεν, δεν μας ζητείται ούτε μόρφωσις, ούτε δόξα, ούτε πλούτος, ούτε τίποτε από εκείνα τα οποία ημπορεί κάποιος από ημάς να μη έχη, αλλ’ απαιτείται εκείνο μόνον, το οποίον δύναται καθένας μας να έχη:
η πίστις εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.
Δια τούτο αυτός -ο Μόνος Φιλάνθρωπος- ανήγγειλε εις το ανθρώπινον γένος το θαυμαστόν ευαγγέλιον:
«Ούτω ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον Μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον… Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάνν. 3, 16, 36).
Από ολόκληρον το ανθρώπινου γένος, μόνος ο Χριστός, ως μόνος αληθινός Θεός, που δίδει εις τον άνθρωπον εκείνο το οποίον κανείς εκ των αγγέλων ή των ανθρώπων δεν δύναται να δώση, αυτός μόνος είχε την εξουσίαν και το κύρος να δηλώση:
«Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάνν. 6, 47) και «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάνν. 5, 24) ακόμη και εις αυτήν την ζωήν.
(Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Συν πάσι τοις Αγίοις», από το βιβλίο του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος» των εκδόσεων Αστήρ. Μετάφραση Ιερομόναχος † Αθανάσιος Γιέβτιτς, μετέπειτα Μητροπολίτης Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης.

Μετά, όταν θα γεράσουμε και θα δούμε τη ζωή μας όλη, θα φανερωθεί ο δρόμος που η χάρη του Θεού ακολουθούσε μέσα στην καρδιά μας.
Φέρνουμε στη μνήμη τα γεγονότα της ζωής μας, τις σκέψεις και τα αισθήματά μας.
Τα βλέπουμε κάτω από ένα διαφορετικό φως και φωτίζεται ο νους μας και αρχίζουμε να κατανοούμε τις οδούς του Θεού.
Γίνεται φανερό για μας ότι οι σκέψεις, οι επιδιώξεις, οι πράξεις και τα γεγονότα της ζωής μας, τα οποία εμείς τα θεωρούσαμε ασήμαντα, όλα αυτά κατευθύνονταν από τη Θεία Πρόνοια.
Θα καταλάβουμε ότι σ’ όλη τη ζωή μας μάς οδηγούσε ο Θεός, μας οδηγούσε με ένα τρόπο θαυμαστό στην Βασιλεία του.
Έτσι αποκαλύπτεται στην καρδιά μας η Βασιλεία των Ουρανών.
Ο Θεός την φανερώνει μέσα μας. Ας είμαστε προσεκτικοί σ’ αυτά που γίνονται στη ζωή μας, και το πιο πολύ απ’ όλα να φυλαγόμαστε να μη γογγύζουμε κατά του Θεού.
Αγόγγυστα να υπομένουμε τις θλίψεις και τα παθήματα, διότι μ’ αυτά κτίζεται μέσα στην καρδιά μας η Βασιλεία του Θεού.
Πάντα να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα, και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής μας. Αμήν.
(Από το βιβλίο: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και ομιλίες, τόμος Γ’. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 98-100).

Δυ­ό γυ­ναῖ­κες, μία γε­ρόντισ­σα καί ἡ κό­ρη της πε­ρί­με­ναν τόν ἱ­ε­ρέ­α.
Φί­λη­σαν μέ λα­χτά­ρα τόν Σταυ­ρό. Ὡ­δή­γη­σαν τόν ἱε­ρέ­α καί τήν συ­νο­δεί­α του σέ ὅ­λα τά δω­μά­τια τοῦ σπι­τιοῦ.
Σέ ἕ­να ἀ­πό αὐ­τά μί­α νέα ἦ­ταν κα­τά­κοι­τη στό κρεβ­βάτι. «Πά­τερ, ἡ ἐγ­γο­νή μου», φω­νά­ζει σπα­ρα­κτι­κά ἡ γε­ρόντισ­σα.
«Εἶ­ναι 18 ἐ­τῶν. Πο­λύ κα­λή κο­πέλ­λα. Περ­νά­ει μί­α δο­κι­μα­σί­α ἀλ­λά εἶ­ναι με­γά­λος ὁ Θε­ός». Ἡ μη­τέ­ρα της δί­πλα κλαί­ει βου­βά. Θέ­λουν καί οἱ δυ­ό γυ­ναῖ­κες νά ποῦν κά­τι στόν ἱ­ε­ρέ­α ἀλ­λά δι­στά­ζουν:
– Θά θέ­λα­με, πά­τερ, νά σᾶς ζη­τή­σου­με κά­τι. Ἡ κο­πέλ­λα πού ἁ­γι­ά­σα­τε μέ­σα στό δω­μά­τιο εἶ­ναι ἀ­νά­πη­ρη, τε­τρα­πλη­γι­κή.
Πρίν ἀ­πό τρί­α χρό­νια βα­πτί­στη­κε.
Ἀ­πό τό­τε νη­στεύ­ει αὐ­στη­ρά καί δέν ἔ­χει φά­ει κρέ­ας.
Τε­τάρ­τη καί Πα­ρα­σκευ­ή οὔ­τε λά­δι.
Προ­σεύ­χε­ται καί πε­ρι­μέ­νει μή­πως ἔρ­θη κά­ποι­ος ἱε­ρέ­ας νά τήν κοι­νω­νή­ση. Λέ­γα­με λοι­πόν μή­πως ἡ ἁ­γι­ό­της σου θά μπο­ροῦ­σε.
‒ Αὔ­ριο, εἶ­πε ὁ ἱ­ε­ρέ­ας εἶ­ναι Θε­ο­φά­νεια. Με­γά­λη ἡ­μέ­ρα. Κά­τω στήν Χει­μάρ­ρα θά εἶ­ναι πο­λύς ὁ κό­σμος. Θά κοι­νω­νή­σουν καί στήν συ­νέ­χεια θά ρί­ξου­με τόν Τί­μιο Σταυ­ρό στήν θά­λασ­σα. Κα­τα­λα­βαί­νε­τε ὅ­τι θά ἀρ­γή­σου­με πο­λύ.
‒ Δέν πει­ρά­ζει, πά­τερ. Θά πε­ρι­μέ­νου­με ὅ­σο χρει­α­στεῖ. Ὅ­ταν τό μά­θη ἡ κο­πέλ­λα μας, δέν πρό­κει­ται ἀπό σή­με­ρα οὔ­τε νε­ρό νά πιῆ. Αὐ­τό τό λα­χτα­ρά­ει.
Τήν ἄλ­λη μέ­ρα, ἀρ­γά τό με­ση­μέ­ρι, τό ἴ­διο αὐ­το­κί­νη­το μέ τούς ἴ­διους ἀν­θρώ­πους κα­τευ­θύ­νε­ται στό χω­ριό. Κα­νείς δέν μι­λᾶ. Φτά­νουν. Περ­πα­τοῦν ἀρ­κε­τή ὥ­ρα μέ­χρι τό σπί­τι.
Μπρο­στά προ­πο­ρεύ­ε­ται κά­ποι­ος μέ ἕ­να κε­ρί ἀ­ναμ­μέ­νο. Στό πλα­τύ­σκα­λο τοῦ σπι­τιοῦ οἱ δυ­ό γυ­ναῖ­κες κλαῖ­νε ἀ­πό χα­ρά κά­νοντας βα­θι­ές με­τά­νοι­ες γι­ά νά ἐκ­φρά­σουν τήν εὐ­γνω­μο­σύ­νη τους.
Βου­βές, ἀ­μί­λη­τες κά­νουν τόν σταυ­ρό τους μέ σε­βα­σμό καί ὁ­δη­γοῦν μέ προ­σο­χή τόν ἱ­ε­ρέ­α στό δω­μά­τιο τῆς κό­ρης.
«Με­τα­λαμ­βά­νει ἡ δού­λη τοῦ Θε­οῦ Ἐ­λευ­θε­ρί­α τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα τοῦ…». Ὅ­μως, πρίν με­τα­δώ­ση τά ἄ­χραντα μυ­στή­ρια ὁ λει­τουρ­γός τοῦ Θε­οῦ στα­μα­τᾶ. Κά­τι συμ­βαί­νει. Ἀ­νοι­γο­κλεί­νει τά βλέ­φα­ρά του. Σάν κά­τι νά τά ἐ­νο­χλῆ.
Ἀ­φοῦ ἄ­φη­σε τήν ἁ­γί­α λα­βί­δα στό ἅ­γιο Πο­τή­ριο, ἔ­τρι­ψε τά μά­τια του πού θαμ­πώ­νονταν ἐ­κεί­νη τήν στιγ­μή, δι­ε­ρω­τώ­με­νος καθ᾽ ἑ­αυ­τόν μέ ἀ­πο­ρί­α δι­ά τό τί συμ­βαί­νει.
Τά μά­τια τῆς Ἐ­λευ­θε­ρί­ας προ­ση­λω­μέ­να στό Ἅ­γιο Πο­τή­ριο λά­μπουν.
Φεγ­γο­βο­λοῦν τό­σο πο­λύ, ὥ­στε κα­τά­πλη­κτος ὁ ἱ­ε­ρέ­ας νά μήν μπο­ρῆ πλέ­ον νά δι­α­κρί­νη τό πρό­σω­πό της. Ἕ­να φῶς ὑ­πέρ­λα­μπρο μέ συ­νε­χῶς αὐ­ξα­νό­με­νη ἔντα­ση ἁ­πλω­νό­ταν σι­γά–σι­γά σέ ὅ­λο τό δω­μά­τιο. Αἰ­σθα­νό­ταν ὅ­τι τόν ἀ­κουμ­πά­ει. Τό χέ­ρι του πού ἦ­ταν κοντά αἰ­σθάν­θη­κε τήν θαλ­πω­ρή του.
Τρό­μα­ξε. Τό φῶς ἐ­κεῖ­νο δέν εἶ­χε τό χρῶ­μα τῆς φλό­γας λαμ­πά­δας ἀλ­λά ἦ­ταν λευ­κό, δυ­να­τό, ἁ­πα­λό, ὄ­χι ἐ­κτυ­φλω­τι­κό.
Ἦ­ταν τό­σο δυ­να­τό πού ὁ ἱ­ε­ρέ­ας δέν ἔ­βλε­πε τό πρό­σω­πο καί τό στό­μα της.
Σα­στι­σμέ­νος καί μέ με­γά­λη προ­σπά­θεια γιά νά μήν τρέ­μη τό χέ­ρι του, ἔ­χοντας στήν μνή­μη του τό πρό­σω­πο τῆς κο­πέλ­λας, με­τα­δί­δει τήν θεί­α Κοι­νω­νία­. Κα­τά­λα­βε ὅ­τι κοι­νώ­νη­σε, ὅ­ταν αἰ­σθάν­θη­κε ὅ­τι ἡ ἁ­γί­α λα­βί­δα ἄγ­γι­ξε στά δόντια τῆς με­τα­λα­βού­σης. «Εὐ­χα­ρι­στῶ πο­λύ, πά­τερ», ἄ­κου­σε στό βά­θος τοῦ μυα­λοῦ του τήν φω­νή τῆς νε­α­ρῆς κο­πέλ­λας.
Εἶ­χε σκο­πό νά κα­τα­λύ­ση τό Ἅ­γιο Πο­τή­ριο στό δω­μά­τιο μέ τό εἰ­κο­νο­στά­σι τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας. Ἀ­δύ­να­τον. Σιω­πη­λά χαι­ρε­τᾶ τίς σπι­το­νοι­κο­κυ­ρές κά­νο­ντας ἕ­να νεῦ­μα στούς φοι­τη­τές πού τόν βο­η­θοῦ­σαν, ὅτι πρέ­πει νά φύ­γουν.
Ἐ­κεῖ­νες πα­ρα­κα­λοῦν γι­ά νά τούς φι­λο­ξε­νή­σουν.
Ὁ ἱ­ε­ρέ­ας ὅ­μως δέν ἀ­κού­ει. Κρα­τᾶ σφι­χτά στό δε­ξί του χέ­ρι τό Ἅ­γιο Πο­τή­ριο καί κα­τευ­θύ­νε­ται γορ­γά στό βά­θος τοῦ μι­κροῦ δά­σους πού βρί­σκε­ται πέ­ρα ἀ­πό τό σπί­τι. Τό ρῖ­γος δι­α­περ­νᾶ τό σῶ­μα του.
Ἀ­να­λο­γί­ζε­ται τί ἦ­ταν αὐ­τό πού τοῦ συ­νέ­βη; Κα­τα­λύ­ει βι­α­στι­κά.
«Πά­τερ, εἶ­στε κα­λά;» ρω­τοῦν τά παι­διά. «Ναί, βέ­βαι­α, πᾶ­με τώ­ρα για­τί ἀρ­γή­σα­με…».
(Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής)

4 Νοεμβρίου μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Γεωργίου Καρσλιδη.
“Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε”
Όλοι θα φύγουν από δω μία μέρα.
Εδώ είμαστε περαστικοί διαβάτες.
Ήρθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε… Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν, και σ’ αυτούς ,που μας μισούν.
Να τους συγχωρούμε και να τους αγαπούμε όσον μεγάλο κακό κι αν μας έχουν κάνει. Τότε είμαστε τέκνα του Θεού και τότε συγχωρούνται και τα δικά μας αμαρτήματα.
Γιατί όλοι μας αμαρτάνουμε κάθε τόσο.
Αφού στην γη πατήσαμε και σάρκα φορέσαμε, κάθε βήμα και αμαρτία…
Πάντα αγάπη να κηρύττετε. Αυτός είναι ο πιο βασικός νόμος του Θεού.
Αγάπη και μόνον αγάπη.
Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλη ο άλλος, να μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη.
Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη. Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξη, γιατί θα πληθύνη το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήση και να έχετε μισθό από τον Θεόν.
“Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός».
Ποτέ σου να μη ζηλέψης τον πλούτο, ούτε τις φαντασίες. Πάντα να ζης σεμνά και ταπεινά, χωρίς εγωισμό.
Γιατί ο εγωισμός είναι φοβερό αμάρτημα. Όταν ακούς ότι συκοφαντούν κάποιον, ας είναι και αλήθεια, ποτέ σου να μη συμπληρώνης κατηγορίες, αλλά πάντα να λες το καλό και να λυπάσαι.
Όσιος Γεώργιος Καρσλιδης.

"" Τι έχεις τέκνον μου; ""
Η Παναγία, που τον είχε επιλέξει ήδη για το “Περιβόλι” Της, τον [Γέροντα, π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη] κατεύθυνε στην Έρημον της Αγίας Άννης, της λεγομένης Μικράς, τον ανέθεσε στην πνευματικήν φροντίδα του ιερομονάχου Μελετίου, αλλά και τελούσε υπό την προσωπικήν οδηγίαν Της, κατά τις υποσχέσεις Της.
Τέσσερα χρόνια πυκνής, αυστηρής, παραδοσιακής ασκητικής ζωής, κάτω από την υπακοήν στον Γέροντα, όπου, μαζί με τον γενικόν εξαγνισμόν της ψυχής και του σώματος του Αναστασίου και εν συνεχεία Γερασίμου, βάθαιναν τον νουv του στην γνώση και στην εμπειρίαν της ταπεινώσεως.
Η συντελουμένη σταδιακή κάθαρση από τα, άλλωστε, τρυφερά πάθη και οι αναδυόμενες αναλόγως αρετές της αυτομεμψίας, της αγάπης, της προσευχής,
της εγκρατείας, της διακρίσεως των λογισμών, του ώξυναν την νοεράν όραση, για να βλέπει πιο έντονα τον Χριστόν, την Θεοτόκον, τον άμεσον πρoστάτην του Ιωάννην τον Πρόδρομον, τους Αγίους και τα αποκείμενα αγαθά στους νικητές.
Ο Γέροντας [του] τον εγκαταλείπει.
Μένει μόνος, ορφανός πατρός.
Ο παιδαγωγών θεός αποσύρει προς καιρόν την χάριν Του, ώστε να παλαίσει με τους δαίμονες.
Ο πόλεμος είναι ισχυρός των πνευμάτων της πονηρίας.
Επί δύο χρόνια αισθανότανε ότι εγκαταλείφθη υπό πάντων μέσα “εις ασέληνον και ζοφώδη νύκτα”.
Οπότε τον επεσκέφθη ο Κύριος:
“Τι έχεις τέκνον μου;
Δεν σε εγκατέλειψα.
Είμαι πλησίον σου.
Σε εδοκίμασα και ήδη παρήλθον όλα”.
Και είδε τον Χριστόν, “είτε εν σώματι, είτε εκτός του σώματος, λάμποντα υπέρ τον ήλιον”.
Αργότερα, προς το γήρας του, θα ειπεί ότι “ο Χριστός λάμπει υπέρ χιλίους ηλίους”.
Η εμπειρία αυτή, η τόσον ανεκφράστως συγκλονιστική, να βλέπει τον “λάμποντα υπέρ χιλίους ηλίους Χριστόν” και με όντως θεϊκήν στοργήν να τον βεβαιώνει, ότι είναι κοντά του και ότι παρήλθον ήδη οι πικρότατοι δοκιμαστικοί και παιδαγωγικοί πειρασμοί, ασφαλώς ετραυμάτισαν την καρδιά του σε θείον έρωτα, αφού ήταν δεκτικοί των θείων και ακτίστων ενεργειών του Χριστού, σε κάποιο μέτρον.
Φρονώ ότι η εμφάνιση του Κυρίου Ιησού Χριστού, στον ερημίτην των 26 ετών, απετέλεσε καθοριστικόν παράγοντα της περαιτέρω ασκητικής και πνευματικής ζωής του, εξάπτοντας διαρκώς την ψυχήν του σε θείον έρωτα, φωτίζοντας τον νουν του σε απροσδόκητες αποκαλύψεις θεολογικών εννοιών, αυξάνοντας την πνευματικήν γνώση του και ενεργούσαν ως “αφόρητον κέντρον” στον εσωτερικόν συναισθηματικόν του κόσμον, ώστε να τον διεγείρει νυχθημερόν σε ευχαριστιακές και δοξολογικές ανυμνήσεις.
Και νομίζω ότι, μόνον υπό το πρίσμα της αρρήτου θείας εμφανείας του γλυκυτάτου Ιησού, θα έπρεπε να ερμηνευθεί ο εβδομηκονταετής ασκητικός βίος του εν Μικρά Αγία Άννη ερημίτου Γερασίμου…
Και ο ασκητής και ερημίτης υμνογράφος Γεράσιμος, υπήρξεν αναμφιβόλως ολυμπιονίκης.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, «Γεράσιμος Μοναχός Μικραγιαννανίτης, έκδοση του οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, Θεσσαλονίκη 1997.

Τὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐεργεσία, διότι δὲν ὑπάρχει «ἕτερον ὄνομα ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς».
Μὲ κάθε ἐπίκληση ποὺ γίνεται μὲ φόβο, πίστη καὶ ταπείνωση τὰ ἴχνη τῆς χάριτος συσσωρεύονται στὴν καρδιά.
Στὴν ἀρχὴ ξεκινοῦν ἀνεπαισθήτως σὰν ἕνα μικρὸ φῶς, ὥσπου ἔρχεται τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου καὶ σὲ μιὰ στιγμὴ ἡ καρδιὰ ἀνοίγει.
Ἐντός της λάμπει φῶς μεσημβρινῆς ἡμέρας, ποὺ δηλώνει ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ καὶ ἔχει γίνει Ἐξουσιαστὴς ὅλης τῆς ὑπάρξεώς μας, Ἄρχων εἰρήνης, Θεὸς ἐλέους καὶ Πατὴρ πάσης παρακλήσεως.
Στὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἔχει δοθεῖ ἡ σωτηρία.
Μὲ τὸ Ὄνομά Του χτίζεται ὁ ἅγιος ναὸς τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιά.
Μὲ τὸ Ὄνομά Του ζωγραφίζει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στὸν τόπο της τὴν εἰκόνα τοῦ Νέου Ἀδάμ, τοῦ Κυρίου τῆς δόξης Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἀπόστολος κατακλείει μὲ τοὺς φοβεροὺς λόγους:
«Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν».
Καὶ προειδοποιεῖ: «Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς».
Ὁ Ἀπόστολος ἀποκαλύπτει τὴν ἀλήθεια τοῦ προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἐπίσης τὸ γεγονὸς ὅτι, δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖ κάποιος ὅτι ἔχει ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολή του ὡς Χριστιανός, ἂν δὲν αἰσθάνεται στὴν καρδιά του.
Ὅταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἠχεῖ στὴν καρδιὰ γίνεται πανηγύρι.
Συνάμα ὅμως ὁ Θεὸς συνάπτει μαζί μας διαθήκη καὶ προειδοποιεῖ. Ἡ εὐγνωμοσύνη τότε ἐκπηγάζει ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ εἶναι μας, ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ.
Πρέπει νὰ δεχθοῦμε τὸ χάρισμα μὲ φόβο, νὰ εἴμαστε συνετοὶ καὶ σοφοὶ οἰκονόμοι τοῦ θησαυροῦ ποὺ μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, καὶ «μετὰ αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας» νὰ φυλάξουμε τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη «εἰς ἡμέραν αἰῶνος» «διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν».
Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζάχαρου.

Η αγάπη της Παναγίας μας…
Διηγείται ο Μητροπολίτης Λεμεσού.
Αθανάσιος : «Μία φορά, ὅταν ἤμαστε στή Νέα Σκήτη, κόβαμε βάτα καί θάμνους μέ τό τσεκούρι γιά τόν φοῦρνο.
Ἕνας νεαρός, τότε, μοναχός λίγο ἀπρόσεκτος, ἔκοβε μέ τό τσεκούρι τούς μικρούς θάμνους, πού εἴχαμε ἐκεῖ στήν περιοχή, στή Σκήτη, ἀλλά δέν εἶδε ὅτι ἐκεῖ ἦταν ἕνας γκρεμός μεγάλος, περίπου πενήντα μέτρα, κατακόρυφος.
Ἔκοψε τή δάφνη, γλίστρησε κι ἔπεσε ἀπό τόν γκρεμό κάτω.
Λέω, θά έχει σκοτωθεῖ αὐτός.
Ἦταν βράχια, δέν ἦταν χῶμα. Θά διαλυθεῖ. Αὐτός πέφτοντας φώναξε:
- «Παναγία μου!».
Ἔπεσε κάτω καί λέμε, πάει, σκοτώθηκε. Θεόρατος γκρεμός. Φωνάζουμε:
-«Πάτεεεερρρ... »,
-«Ναί. εἶμαι ἐδῶ»,
-«Εἶσαι καλά;»,
-«Εἶμαι καλά»,
-«Πῶς βρέθηκες καλά;»
Ἐμεῖς γιά νά κατέβουμε γίναμε λοκατζήδες. Ὄχι ἐγώ βέβαια, γιατί ἐγώ δέν εἶμαι τέτοιας διαπλάσεως γιά νά κατέβω εὔκολα, ἀλλά οἱ ἄλλοι πατέρες.
Γιά νά τόν βγάλουμε χρειαστήκαμε 3-4 ὧρες.
Καί λέει:
-«Μόλις φώναξα Παναγία μου, αἰσθάνθηκα ἕνα πράγμα, σάν ἀλεξίπτωτο, καί σιγά-σιγά προσγειώθηκα καί δέν ἔπαθα τίποτα, παρά μόνο μερικές γρατσουνιές».
Ἕνα γεγονός επίσης πού φανερώνει τήν παρουσία καί βοήθεια τῆς Παναγίας, καί τό ὁποῖο βίωσα κι ἐγώ, εἶναι τό ἑξῆς:
«Πρίν μερικά χρόνια, κάναμε κουρά μιᾶς μοναχῆς σ’ ἕνα μοναστήρι.
Ἦταν μία γιαγιά, ἡ ὁποία εἶχε ἕνα παιδί μοναχό στό Ἅγιον Ὄρος καί δέν εἶδε τό παιδί της ἀπό τότε πού πῆγε.
Ἦταν πολύ καλός μοναχός, ἅγιος κατ’ ἐμένα μοναχός, τέλειος μοναχός, ὁ πατήρ Ἰωαννίκιος, πού ἦταν στή μονή Διονυσίου. Πολύ σπουδαῖος μοναχός, πολύ χαριτωμένος, ὁ ὁποῖος ἦρθε στήν Κύπρο μόνο μία φορά ἀπό τότε πού πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος, συνοδεύοντας ὡς Πρωτεπιστάτης τήν εἰκόνα τοῦ «Ἄξιόν ἐστι».
Ἡ μητέρα του ἐξομολογεῖτο κοντά μου κι ἤθελε νά γίνει μοναχή, μέ προτροπή τοῦ γιοῦ της βέβαια.
Πολύ καλή καί εὐλαβής γυναίκα.
Τήν ὥρα πού κάναμε τή χειροτονία, στήν ἀκολουθία τῆς μοναχικῆς κουρᾶς, στεκόταν στήν Ὡραία Πύλη η γιαγιά αὐτή, καί δίπλα ἡ Γερόντισσα, ἡ Ἡγουμένη τῆς μονῆς.
Μπροστά ἀπό τήν Ὡραία Πύλη ἐγώ, πού ἔκανα τήν ἀκολουθία τοῦ μυστηρίου τῆς κουρᾶς. Ἔβλεπα ὅτι ἡ γιαγιά κοιτοῦσε συνέχεια ἀπό τήν ἄλλη πλευρά.
Κάτι ἔβλεπε.
Ἔλεγα μέσα μου: «μά τί κοιτάζει ἡ γιαγιά τώρα;
Ἀντί νά κοιτάζει ἐδῶ πού κάνουμε τό μυστήριο, βλέπει δεξιά-ἀριστερά;
Θέλει κάτι;
Ψάχνει κάτι;
Τί ἔπαθε ἡ γιαγιά τώρα;
Θέλει νά καθήσει;
Ἀρρώστησε; Κουράστηκε;».
Ἀλλά δέν μποροῦσα νά σταματήσω καί τήν ἀκολουθία.
Τελείωσε ἡ κουρά καί μόλις χαιρέτησε κι ὁ κόσμος μοῦ λέει ἡ γιαγιά:
-«Γέροντα, θέλω νά σοῦ πῶ κάτι».
Λέω:
-«Τί συμβαίνει; Τί θέλεις; Τί ἔχεις;».
Μοῦ λέει:
-«Δίπλα μου ποιά ἦταν;».
Τῆς λέω:
- «Ἡ Γερόντισσα, ἡ Ἡγουμένη».
-«Ὄχι, ἡ Ἡγουμένη. Ξέρω τήν Ἡγουμένη, ἀφοῦ εἴμαστε ἐδῶ στό μοναστήρι. Δίπλα μου ἦταν μία ἄλλη μοναχή.
Φοροῦσε μπλέ ροῦχα καί στεκόταν δίπλα».
-«Δέν εἶχε καμμιά δίπλα σου».
Μοῦ λέει τότε:
-«Γέροντα, ἦταν μία δίπλα μου καί ὅταν ἄρχισε η κουρά, μοῦ μπῆκε ὁ λογισμός καί ἔλεγα, ἄραγε τί ὄνομα θά μοῦ δώσει ἡ Γερόντισσα;».
(Γιατί δέν ξέρουν τί ὄνομα θά πάρουν οἱ μοναχοί ἀπό πρίν, ἀλλά τό ἀκοῦν ἐκείνη τήν ὥρα.)
-«Δίπλα μου αὐτή ἡ γυναίκα, μοῦ εἶπε:
-«Ἐσύ μοῦ ἔδωσες τόν γιό σου κι ἐγώ θά σοῦ δώσω τό ὄνομά μου».
Και εἶπε ἡ Γερόντισσα «Μαριάμ»... κι ἐσύ εἶπες Μαριάμ, κι ἔλαβα τό ὄνομα Μαριάμ μοναχή.
Ἦταν δίπλα μου γέροντα σ’ ὅλη τήν κουρά καί μοῦ φοροῦσε τά ροῦχα μου.
Μοῦ ἐνέδυε τά μοναχικά μου ἐνδύματα.
Στό τέλος μέ ἀγκάλιασε, μέ ἀσπάσθηκε καί μοῦ εἶπε:
-«Τώρα ἔχεις τ’ ὄνομά μου κι ἐγώ ἔχω τόν γιό σου κοντά μου καί ἔφυγε».
Καί τῆς λέω ἐγώ:
-«Δέν κατάλαβες ποιά ἦταν;».
Λέει:
-«Ὄχι, δέν κατάλαβα. Πρώτη φορά τή βλέπω».
Ἦταν ἁπλή γιαγιά αὐτή, ἁγία γυναίκα.
Ἦταν βέβαια ὁλοφάνερο πώς ἦταν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κοντά της…
Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου περιοδικό «Παράκληση»

Η ενσάρκωση του Θεού Λόγου είναι μία κτίση ασυγκρίτως ανωτέρα της πρώτης, αποτελεί μια δευτέρα δημιουργία ασυγκρίτως μεγαλυτέρα της πρώτης.
Στην μεν πρώτη πήραμε το «είναι», το όποιο δεν κρατήσαμε.
Διά της δευτέρας, της κενώσεώς Του, μας «κατεδίκασε», εάν επιτρέπεται να πω έτσι, στην υπεραξία της υιοθεσίας, ούτω ώστε να γίνωμε κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι αυτού τούτου του Θεού Λόγου, ούτως ώστε να μας αποκαλή αδελφούς Του.
Είδατε τί λέει στις Γραφές; «Ὑπάγετε
καί ὕπατε τοῖς ἀδελφοίς μου».
Αυτό, αν ερμηνευθή στο βάθος του, προκαλεί πραγματικά δέος και συγκίνηση.
Για μας τους εξορίστους και δραπέτες πού προσβάλαμε με την όλη μας ζωή την θεία παναγάπη, εκένωσε τον εαυτό Του, υπέστη τέτοια θυσία, πού είναι πράγματι συγκλονιστική, για να μας «καταδικάση» σ’ αυτή την μεγάλη υπεραξία στην όποια επιθυμούν «Ἄγγελοι παρακύψαι», κατά τον λόγο του Αποστόλου Πέτρου.
Ποιος από μας τώρα, μετά από όλες αυτές τις επαγγελίες, από όλες αυτές τις ευλογίες, τις όποιες παρέχει αδιακρίτως στον κάθε ένα, σε όλες τις εποχές, γενεές, ηλικίες, περιστάσεις, τόπους και τρόπους τα όποια δίδει ο Θεός με τόσην ευχέρεια, με τόσο πλούτο ποιος από μας είναι εκείνος ο όποιος δεν θα συγκινηθή και από ραθυμία και ανοησία θα μείνη έξω από όλη αυτή την πανευλογία, η όποια χαρίζεται σε οποιονδήποτε αγωνίζεται;
Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινος.

Ψυχονευρολογικό Νοσοκομείο Τιφλίδας
(οδ. Ελεκτρόνικ, πάροδος 1)
19.1.1966
Ο ασθενής Ουργκεμπάτζε Γκοντέρτζι του Βασιλείου, γεννηθείς το 1929, με εκπαίδευση έξι τάξεων, κάτοικος Τιφλίδας, οδ. Τεθριτσκάρο 11, εισήχθη για νοσηλεία στο Ψυχονευρολογικό Νοσοκομείο στις 18.08.1965.
Διακομίστηκε από το κρατητήριο για υποχρεωτική θεραπεία. Διάγνωση: ψυχοπαθητικό άτομο, που έχει τάσεις σχιζοφρένειας με ψυχωτικές διαταραχές. Στις 19/11/65 πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο.
Σύμφωνα με το ιστορικό του ασθενή, σε ηλικία 12 ετών του παρουσιάστηκε ο διάβολος με κέρατα στο κεφάλι. Ο ασθενής ισχυρίζεται πως για ό,τι κακό συμβαίνει στον κόσμο φταίει ο διάβολος. Από τα δώδεκα του άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία και να προσεύχεται. Απέκτησε πολλές εικόνες κι έμαθε την εκκλησιαστική γραφή.Το 1949 τον κάλεσαν να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Στο στρατό τον ελεύθερο χρόνο του τον περνούσε στην εκκλησία. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε τίποτα, και οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί που τον άκουγαν γελούσαν όταν παραμιλούσε λέγοντας: «Την Τετάρτη ο Ιούδας πούλησε τον Χριστό για τριάντα αργύρια, και την Παρασκευή οι Εβραίοι αρχιερείς σταύρωσαν τον Χριστό». Είχε πάντοτε παραισθήσεις.
Όπως είναι γνωστό από το πρωτόκολλο της 1ης Μαΐου 1965, την ημέρα της διαδήλωσης έκαψε το μεγάλο πορτρέτο του Λένιν, που ήταν κρεμασμένο στο κτίριο του Συμβουλίου των Υπουργών. Όταν τον ανέκριναν, δήλωσε ότι προέβη σε αυτή την πράξη διότι δεν πρέπει να θεοποιούν έναν συνηθισμένο άνθρωπο, αναρτώντας το πορτρέτο του. Εκεί έπρεπε να είχαν κρεμάσει την εικόνα της Σταύρωσης του Χριστού. Τότε ανησύχησαν πραγματικά για την υγεία του και τον έστειλαν για ειδική ψυχιατρική εξέταση
Από την εξέταση διαπιστώθηκε ότι ο ασθενής εκδηλώνει διαταραχή προσανατολισμού ως προς τον τόπο, το περιβάλλον και το χρόνο. Μιλάει μόνος του χαμηλόφωνα: Υπάρχει Θεός, άγγελοι κ.λπ. Συζητώντας, πάντα απευθύνεται στον Θεό, αφού ο Θεός αποφασίζει για όλα κ.λπ. Στην πτέρυγα όπου βρίσκεται, είναι απομονωμένος απ’ όλους τους ψυχασθενείς, κι αν κάποιος του μιλήσει αμέσως αρχίζει να βγάζει λόγο για τον Θεό, για τις εικόνες, για τους αγγέλους κ.λπ. Δεν κάνει κριτική για την κατάσταση που βρίσκεται.
Του χορηγήθηκε αμιναζινοφραζία και του έγινε θεραπεία συμπτωματικού χαρακτήρα. Πέρασε από την Επιτροπή Υγείας.
Πράξη του Νοσοκομείου Νο 42/1965.