"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

«Νόμων παραβάτης εἰς τέλος ἀπόλλυται»...
Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Όλα εξαρτώνται από τον Θεό και τα καλά και τα λυπηρά και τα άπρεπα. Τα καλά τα επιτρέπει ο Θεός με την ευδοκία Του, τα λυπηρά με την οικονομία Του και τα άπρεπα με την παραχώρησή Του.
Και επιτρέπει σύμφωνα με την ευδοκία Του, όταν συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με την αρετή, διότι ο Θεός θέλει να ζούμε χωρίς αμαρτίες και να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με την αρετή.
Σύμφωνα με την οικονομία Του επιτρέπει, όταν με τα σφάλματα και τις αμαρτίες που κάνουμε, παιδαγωγούμαστε. Και σύμφωνα με την παραχώρησή Του επιτρέπει, όταν παρόλο που παιδαγωγούμαστε, δεν επιστρέφουμε (δεν μετανοούμε).
Τέλος, παραχωρεί και εγκαταλείπει εντελώς ο Κύριος, όσους θέλουν να παραμείνουν στην κακία και δεν θέλουν να επιστρέψουν, παρόλο που παιδαγωγήθηκαν απ' Αυτόν.
(Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)

Κάποτε, ένας Αγιοπαυλίτης Μοναχός είχε πάει στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλληνία.
Την ώρα της Θείας Λειτουργίας έμεινε μέσα στο Ιερό και έκανε κομποσκοίνι – έλεγε νοερώς την ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς – ενώ έξω έψαλλαν.
Είχαν φέρει δε στην Εκκλησία και έναν δαιμονισμένο, για να θεραπευθεί από τον Άγιο Γεράσιμο. Ενώ λοιπόν έλεγε την ευχή ο Μοναχός μέσα από το Ιερό, το δαιμόνιο έξω καιγόταν και φώναζε:
– Μη τραβάς αυτό το σχοινί, ρε καλόγηρε, γιατί με καίει.
Το άκουσα αυτό και ο Ιερεύς και λέει στον Μοναχό:
– Κάνε , αδελφέ μου, κομποσκοίνι, όσο μπορείς , για να ελευθερωθεί το πλάσμα του Θεού από τον δαίμονα.
Τότε ο δαίμονας οργισμένος φώναζε:
– Ρε παλιόπαπα, τι του λες να τραβάει το σχοινί; Με καίει!
Τότε ο Μοναχός με περισσότερο πόνο έκανε κομποσκοίνι, και ο βασανισμένος άνθρωπος απαλλάχθηκε από το δαιμόνιο.
Έλεγε ο Γερο- Ζαχαρίας ότι στην «Μεταμόρφωση» της Νέας Σκήτης έλεγαν οι πατέρες την ευχή εκφώνως.
Κάποτε, είχαν μαζευτεί οι δαίμονες οργισμένοι, και ένας από τους έξω απ’ εδώ φώναξε:
– Λένε εκφώνως την ευχή ∙ δεν έχει δύναμη η προσευχή!
Τότε ένας από τους μεγαλύτερους δαίμονες είπε:
– Είτε εκφώνως είτε νοερώς λένε την ευχή , έχει δύναμη, μια που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Η ευχή με κόπο
Έλεγε ο Γερο- Αρσένιος , ο Σπηλαιώτης.
– Όταν κάνω κομποσχοίνι όρθιος, αισθάνομαι έντονη ευωδία θεϊκή. Ενώ, όταν λέω την ευχή καθιστός , ελάχιστη ευωδία αισθάνομαι.
Παρόλο που ήταν τότε ενενήντα πέντε χρονών ο Γέροντας, αγωνιζόταν συνέχεια φιλότιμα και συνέχεια πλουτιζόταν πνευματικά, κι ας είχε πολλά αποταμιευμένα πνευματικά κεφάλαια!
Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα» ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

…Ούτε οι τοίχοι, ούτε η πλούσια επίπλωση κάνουν το σπίτι. Οι εκατομμυριούχοι στα μεγαλοπρεπή τους μέγαρα μπορεί ποτέ να μην γνωρίσουν τί θα πει σπίτι.
Αλλά όπου υπάρχουν καλές σχέσεις, όπου η αγάπη δένει τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους και με τον Θεό, εκεί πάντοτε βρίσκεται η ευτυχία. Γιατί οι καλές σχέσεις είναι παράδεισος παντού.
Η μονοτονία και η δυστυχία δεν μπορούν να υπάρχουν εκεί όπου υπάρχει η αγάπη. Αλλά η φλόγα της αγάπης πρέπει να διατηρείται αναμμένη θερμά και φωτεινά με το γλυκό ξύλο της θυσίας. Διδάσκοντάς μας να διαγράψουμε το εγώ από την ζωή μας, ο Κύριός μας μας λέει το μυστικό της ευτυχίας, αυτό που οι Άγιοι αποκαλούν την έκσταση της αυταπάρνησης.
Γιατί η θεϊκή αγάπη είναι πάντοτε ταπεινή, αναζητά να δίνει παρά να δέχεται, να υπηρετεί μάλλον, παρά να υπηρετείται, να αγαπά μάλλον παρά να αγαπάται και θυσιάζει οτιδήποτε για τον Αγαπημένο. Μόνον τότε η αγάπη γίνεται καθαρή και άγια φωτιά στην καρδιά και όχι ξέσπασμα σαρκικής επιθυμίας.
Ο χριστιανικός γάμος είναι έργο ζωής. Είναι εύκολος μόνον σε ιδανικές περιπτώσεις. Η πιστότητα μέχρι τέλους, δίδασκε ο Άγ. Σεραφείμ είναι βασική για την ευτυχία. Αν οι Χριστιανοί ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να ζουν μαζί, συνεχίζουν να ζουν μαζί για την οικογένειά τους, για τα παιδιά τους, για την Εκκλησία και για τον Θεό. Αυτό μπορεί να σημαίνει μεγάλο μαρτύριο, αλλά αυτός ο έγγαμος τρόπος ζωής είναι ο δρόμος για τον αυριανό. Γιατί μόνον εκείνοι που σηκώνουν τον σταυρό μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό.
Η προσευχή, η διάκριση και ιδιαίτερα η εμπειρία σοφών οδηγών, προικισμένων με διορατικότητα θα οδηγήσουν στην γνώση του Θεού και στην αποδοχή του «χαρίσματος του Θεού» από τον καθένα. Αλλά εάν είσαι ακόμη αβέβαιος ή ανυποψίαστος, πρέπει να επιλέξεις την οδό του γάμου, η οποία, ως χάρισμα του Θεού, είναι επίσης καλή κι ευλογημένη και όχι επιλήψιμη ( Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοια βλασφημία! ) και αγωνίσου σε εκείνην.
Όταν όμως ο Κύριος μας στέλνει πνευματοφόρους οδηγούς , θα πρέπει να το θεωρούμε ως το έλεος του Θεού και να απευθυνόμασθε προς αυτούς σε περιπτώσεις αμφιβολίας. Γι’ αυτό πολύ άνθρωποι ζητούσαν την ευλογία του π. Σεραφείμ για να επιλέξουν την μοναχική ζωή…
…Οι Άγιοι Πατέρες, Βαρσανούφιος ο Μέγας και άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα του «Αοράτου Πολέμου», συστήνουν την ακόλουθη οδό της λύσης των αμφιβολιών. Αφού αρνηθείς εσωτερικά το δικό σου θέλημα και τις προκαταλήψεις σου, προσευχήσου στον Θεό τρεις φορές, όπως έκανε ο Κύριος στον κήπο της Γεσθημανή, και τότε να σκεφθείς το ζήτημα ξανά μέσα στην ψυχή σου, παίρνοντας την ευθύνη επάνω σου. Μετά από αυτό δέξου την απόφαση προς την οποία κλίνει η καρδιά σου, έστω και ελαφρά.
Αλλά εκτός όλων αυτών το χάρισμα της διακρίσεως είναι ένα ιδιαίτερο δώρο του Θεού το οποίο δίνεται από το Άγιο Πνεύμα.
ᾧ μὲν γὰρ διὰ τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας… ἄλλῳ δὲ διακρίσεις πνευμάτων ( Α΄Κορ. 12 : 8-10 ), λέει ο Απόστολος Παύλος.
Και ο Άγ. Σεραφείμ διδάσκει: «Ο Ηγούμενος, ως ποιμένας λογικών προβάτων, πρέπει να έχει το χάρισμα της διακρίσεως, για να μπορεί να δίνει οποιαδήποτε στιγμή χρήσιμες συμβουλές σε όλους όσους ζητούν την καθοδήγησή του»…
… Αλλά εκτός του ότι είναι δώρο του Θεού, η διάκριση αποκτάται, σύμφωνα με τους λόγους του Άγ. Σεραφείμ, με συνεχή «μελέτη της Αγίας Γραφής, του νόμου του Κυρίου νύχτα και ημέρα».
Τέλος, υποδεικνύει μια ακόμη οδό προς αυτήν: «Εκείνος που είναι υπάκουος κάνει μεγάλη πρόοδο στην οικοδομή της ψυχής του∙ και εκτός αυτού αποκτά μέσω αυτής της υπακοής μία κατανόηση των πραγμάτων και έρχεται σε συντριβή».
Όταν υπάρχει απευθείας εντολή από άνθρωπο που έχει την εξουσία και είναι ικανός, ο π. Σεραφείμ παραγγέλει να την εκτελεί κανείς αναντίρρητα για χάρη της αγίας υπακοής…
Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ. Πνευματική Βιογραφία» Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

«Ο πόνος είναι το πολύτιμο δαχτυλίδι, που προσφέρει ο Χριστός μας στις εκλεκτές και μεγαλειώδεις ψυχές»
Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Μήπως είμαστε εμείς που κατορθώνουμε και οικονομούμε τα αναγκαία για τη ζωή μας;
Ο Θεός φροντίζει τη ζωή μας.
Η προσπάθεια του ανθρώπου, αν δεν βοηθήσει ο Θεός, είναι καταδικασμένη να αστοχεί, ενώ η Θεία Οικονομία και χωρίς τη συνεργασία του ανθρώπου παρέχει τέλεια αγαθά.
Δεν έζησαν 40 χρόνια στην έρημο οι Ισραηλίτες χωρίς να έχουν τίποτα απ' αυτά που δίνει η γεωργία; Και δεν τους έλειψε καθόλου η τροφή, αλλά η θάλασσα έβγαζε τροφή παράδοξη, τα ορτύκια και ο ουρανός έβρεχε το Μάννα, βροχή ασυνήθιστη και παράξενη. Και η πέτρα που είναι κατάξερη, ράγισε και έδινε άφθονο νερό. Όσο για τα ρούχα και τα παπούτσια, άντεξαν όλο τον χρόνο γιατί δεν πάλιωναν. Και ποιά γεωργία έδινε τροφή στον Ηλία τον καιρό που ήταν στο χείμαρρο; Τα κοράκια δεν του έφερναν τροφή; Γιατί λοιπόν γκρεμίζουμε στη γη την ουράνια πολιτεία και βουλιάζουμε στις υλικές ανησυχίες; Και ντυνόμαστε με κοπριές εμείς που φορούσαμε κάποτε πορφύρα;
(Άγιος Νείλος ο Ασκητής)

«Δέν υπάρχει μεγάλη καί μικρή αμαρτία.
Μικρή ή μεγάλη, η αμαρτία εἶναι πάντοτε αμαρτία.
Οἱ πολλές μικρές αμαρτίες, μας κάνουν μεγαλύτερο κακό απ’ ό,τι μία μεγάλη, γιατί οι μικρές περνούν ἀπαρατήρητες κι έτσι δέν φροντίζουμε νά τίς διορθώσουμε».
Αρχιμανδρίτη Ἰωήλ Γιαννακόπουλου

«Κάθε αγαθό, κατ’ οικονομίαν
έχει χαρισθή εις τους ανθρώπους,
και εκείνος που πιστεύει έτσι,
δεν θα το χάσει ποτέ!»!!!
Όσιος Μάρκος ο Ασκητής, ο Αθηναίος

Τί εἶναι τά δάκρυα πού χύνουμε γιά τόν Κύριο;
Ὅταν μέ ἀκοῦς νά σοῦ μιλάω γιά δάκρυα, μή φαντάζεσαι ὅτι σέ θέλω γεμᾶτο πίκρες καί φαρμάκια.
Τά δάκρυα γιά τά ὁποῖα σοῦ μιλάω, δέν φέρνουν πίκρα στήν καρδιά, ἀλλά μιά γλύκα τόσο μεγάλη, πού δέν σοῦ τήν δίνουν οὔτε τά γέλια τά πιό τρανταχτά.
Δέν μέ πιστεύεις ἐμένα; Ἄκουσε τότε τόν ἅγιο Λουκᾶ. Μᾶς λέγει: Οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν πιάσει τούς ἁγίους ἀποστόλους. Καί τούς ἔδωσαν «τό ξύλο τῆς χρονιᾶς τους»! Καί τούς ἔδιωξαν. Καί οἱ ἀπόστολοι ἔφυγαν γεμᾶτοι χαρά! (Πράξ. 5,41).
Τήν χαρά αὐτή, δέν τούς τήν προκάλεσε τό ξύλο! Αὐτό μόνο πόνο προκαλεῖ. Ὄχι εὐχαρίστηση. Ὄχι χαρά. Αὐτό ὅμως πού δέν τό κάνει τό ξύλο, τό κάνει ἡ πίστη στόν Χριστό. Γιατί ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι ἐπάνω ἀπό τήν φύση· ἐπάνω ἀπό ὅλα. Καί γι’ αὐτό τό ξύλο πού ἔφαγαν γιά χάρη Του, ἔγινε μέσα τους αἰτία καύχησης καί πηγή χαρᾶς.
Δυσκολεύεσθε ἀκόμη νά τό καταλάβετε, ὅτι τά δάκρυα, τό κάθε δάκρυ, πού χύνομε γιά τόν Χριστό εἶναι πηγή χαρᾶς; Νά μή δυσκολεύεσθε!
Τά δάκρυα πού χύνομε γιά τόν Χριστό, εἶναι μέσα μας πηγή χαρᾶς· βαθειᾶς χαρᾶς.
Γιατί εἶναι μεγάλος ὁ Χριστός.Γιατί ἡ πίστη Του εἶναι μεγάλη.
Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

«Με πολύ κόπο και μόχθο θα αποκτήσουμε καλό ήθος και καλή εσωτερική κατάσταση. Είναι όμως δυνατόν εκείνο που με πολύ κόπο κατορθώσαμε, να το χάσουμε μέσα σε μία στιγμή. Διότι «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί» (Α´ Κορ. ιε´ 33), κοσμικές και συγχρόνως άκοσμες»
(Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος, λόγ. γ´ 33).
Έχεις πάρει τη δύναμη από το άγιο βάπτισμα να ζήσεις σαν τον ίδιο τον Κύριο. Να φτάσεις στο χαρισματικό σημείο να λες σαν τον απόστολο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη εν εμοί Χριστός». Γιατί Εκείνος σε έκανε μέλος Του και σου λέει μαζί Του να είσαι μία δική Του φανέρωση στον κόσμο. Κι ανανεώνεις αυτήν τη δωρεά κάθε φορά με την προσευχή σου, με τον όποιον πνευματικό σου αγώνα, κυρίως με τη συμμετοχή σου στη Θεία Ευχαριστία.
Αλλά από την άλλη βλέπεις ότι βρίσκεται συχνά σε έξαψη ο εγωισμός σου, δηλαδή νιώθεις τις φιλόσαρκες τάσεις σου, τις κενόδοξες και υπερήφανες σκέψεις σου, την τυφλή επιθυμία σου κάποιες φορές να αποκτήσεις πράγματα και χρήματα που δεν τα έχεις αληθινά ανάγκη, την έλλειψη της αγάπης σου προς τον πλησίον σου. Μην απορείς: είναι γιατί ακόμη σ᾽ αυτόν τον κόσμο που βρισκόμαστε εξακολουθεί και λειτουργεί ο παλαιός άνθρωπος «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις». Οπότε παλεύεις, και με τη χάρη του Θεού, παρόλες τις πτώσεις, σιγά σιγά στερεώνεσαι πνευματικά, και με κόπο και μόχθο αποκτάς ένα χριστιανικό τρόπο ζωής και μία εσωτερική γαλήνη που σε κάνει να χαίρεσαι.
Μην επαναπαυτείς ποτέ. Μην πεις με τον λογισμό σου «πάω καλά και δεν υπάρχει περίπτωση να πέσω». Γιατί η πίστη είναι πάντοτε «αεί σχοινοβατείν». Σε μία στιγμή μπορείς να τα χάσεις όλα. Κι αυτό που μπορεί αμέσως να σε τραβήξει κάτω, χωρίς ίσως να το πάρεις είδηση, είναι ν᾽ αρχίσεις να συναναστρέφεσαι κοσμικούς ανθρώπους, ανθρώπους δηλαδή που έχουν κοσμικό φρόνημα: χωρίς αίσθηση της παρουσίας του Θεού, χωρίς επίγνωση της χριστιανικότητάς τους, χωρίς το κόσμημα της αρετής στην ύπαρξή τους.
Η παροιμία το υπενθυμίζει: «Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι». Αυτός που συναναστρέφεσαι αυτός και θα γίνει το επίπεδό σου. Δεν κολλάει υγεία ο άρρωστος, αλλά ο υγιής την αρρώστια.
Το απόφθεγμα του Γεροντικού μάς το λέει και αντίστροφα: «Θέλεις να αποκτήσεις φόβο Θεού; Προσκολλήσου σε άνθρωπο που έχει φόβο Θεού».
π.Γεώργιος Δορμπαράκης