"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Μη φοβόμαστε την καθυστέρηση του θαύματος για μας.
Μπορεί να είναι καλύτερα έτσι.
Σίγουρα ο Θεός γνωρίζει την κατάστασή μας πολύ καλύτερα από εμάς.
Ο Θεός είναι και για μας και τα θαύματα είναι για μας, αλλά η παρουσία του και η επέμβασή του δεν είναι προσχεδιασμένα από εμάς.
Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας γίνεται πολλές φορές με πολλούς και διάφορους τρόπους και όχι με μία εκκωφαντική και φαντασμαγορική φανέρωση.
Μία ανείπωτη εσωτερική ειρήνη, μία έκτακτη και συγκινητική κατάνυξη, μία βαθιά αίσθηση αμαρτωλότητος και συγχωρητικότητος τι άλλο είναι παρά σημείο της γαληνιαίας παρουσίας του Θεού στη ζωή μας;
Ο Θεός δεν είναι απλώς παροχέας της υγείας, της μακροζωίας, της ευζωίας, ακόμη και της επίγειας αθανασίας, αλλά ο δοτήρας των ουρανίων δωρεών και χαρίτων και της σωτηρίας της αθάνατης ψυχής μας.
Είναι ένα μεγάλο μυστικό, που κρύβεται στο βάθος της ορθόδοξης πνευματικής ζωής, να ζει ο πιστός τη γλυκύτητα, την ωραιότητα και την ειρήνη της αιωνίας ζωής στα βάθη της ψυχής του παρά τις πολλές εξωτερικές αντιξοότητες.
Είναι ανάγκη μεγάλη ν’ αφυπνισθούμε αμέσως όλοι και να θέσουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας.
Να ζητούμε, κατά τον λόγο του Κυρίου, τη Βασιλεία των Ουρανών και μετά θα προστεθούν και όλα τ’ άλλα.
Όσοι δεν έχουμε σωματικές σοβαρές παθήσεις μπορεί να έχουμε σοβαρότερες πνευματικές: πνευματική αναπηρία, ψυχική τύφλωση, καρδιακή αναισθησία και λοιπά.
Θέλουμε να έχουμε ένα Θεό εύκολο, υπάκουο, πρόθυμο σε δώρα, του χεριού μας, για να περνάμε καλά, ευτυχισμένα και τότε μόνο να τον ευχαριστούμε και να τον δοξάζουμε.
Δεν του επιτρέπουμε να μας δοκιμάζει παιδαγωγικά, να μας νουθετεί αυστηρά, να μας προλαμβάνει από σφάλματα.
Θέλουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να την κάνουμε εμείς ό,τι θέλουμε.
Όταν τα πράγματα μας έρχονται βολικά, τότε λέμε πόσο καλός είναι ο Θεός, όταν κάποτε ανατρέπονται, όχι μόνο τα βάζουμε μαζί Του, αλλά ούτε θέλουμε σχέση διόλου με Αυτόν. Τον θεωρούμε σκληρό, φοβερό, αυστηρό και αδυσώπητο.
Ο Θεός μας σε καμία βυζαντινή εικόνα δεν χαμογελά· σε κοιτά κατάματα, όλο ειλικρίνεια, όλο συμπάθεια.
Δίχως ίχνος οίκτου, εκδικήσεως, απειλής, τρόμου, φόβου και κατατρεγμού.
Έχουμε έναν εκπληκτικό, μοναδικό, υπέροχο Θεό, που μας ξαφνιάζει, που μας εκπλήσσει, που μας συγκινεί, που μας ταρακουνά και συγκλονίζει μεταμορφωτικά.
Ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει και να μας πει ό,τι θέλει Αυτός και όχι ό,τι θέλουμε ν’ ακούσουμε εμείς.
Μόνο αν καταφέρει ο άνθρωπος ν’ αποδεχθεί το θέλημα του Θεού μέσα του, μόνο τότε θ’ απελευθερωθεί από μύριους λογισμούς, που τον καταπονούν και τον κουράζουν.
Δεν είναι εύκολη, θα πρέπει να πούμε, η αποδοχή του θείου θελήματος, ενίοτε φαντάζει ακατανόητη, κυρίως για τους αταπείνωτους ανθρώπους.
Αν με τη βοήθεια του Θεού ο πιστός δεν επιτρέψει στον εαυτό του να λυγίσει, ν’ απογοητευθεί, ν’ απομονωθεί και να μελαγχολήσει, τότε μπορεί να ζήσει μία χαρισματική κατάσταση πλούσιας αγιοπνευματικής χάριτος.
Ταπεινωμένος από τον πόνο να βιώσει τη μεγάλη χαρά της παρουσίας του Θεού στη ζωή του και ότι ο μοναδικός σκοπός της ζωής δεν είναι η καλοπέραση, η υγεία και η μακροζωία, αλλά ο ουσιαστικός σύνδεσμος μαζί Του, η εν Χριστώ ζωή.
(Από το βιβλίο: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ιερά Μονή Εισοδίων τής Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου, Αγρίνιο 2011, σελ. 24)

Όταν ήμασταν εμείς σε ένα μοναστηράκι με τον γέροντά μας, τον γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό, ήμασταν μόνοι μας εκεί που μέναμε.
Ερημιά. Δεν υπήρχε ψυχή Θεού.
Να σκεφτείτε ότι είδαμε έναν άνθρωπο μπροστά μας, από την ύψωση του Τιμίου Σταυρού -14 Σεπτεμβρίου- τα Χριστούγεννα ξανά! Δεν ήρθε κανένας να μας επισκεφτεί, ούτε ένας άνθρωπος!
Ούτε σιλουέτα ανθρώπινη είδαμε!
Τρεις μήνες δεν είδαμε κανέναν μπροστά μας. Ήμασταν μόνο τρεις μοναχοί.
Μία ημέρα λοιπόν εκεί που ήτανε μεσημέρι, λίγο πριν το μεσημέρι, και ο γέροντας είχε κατέβει στην πόλη να αγοράσει κάτι πράγματα και επέστρεφε πίσω στο μικρό και φτωχικό μας μοναστηράκι, που ήμασταν πάμφτωχοι και άγνωστοι τότε, κανείς δεν μας ήξερε και κανέναν δεν ξέραμε βέβαια κι εμείς, βλέπαμε τον γέροντα να έρχεται μαζί με κάποιον άλλο.
Λέμε:
"Ξένους έχουμε. Θα δούμε κι εμείς κανένα άλλον άνθρωπο στο μοναστήρι μας!"
Ερχόταν, περπατούσε από μακριά διότι ερχόταν με τα πόδια και κρατούσε και δύο σακούλες πράγματα.
Και λέμε: "Δεν ετοιμαστήκαμε για τη φιλοξενία αυτού του ανθρώπου, δεν μας το είπε ο γέροντας".
Τηλέφωνο δεν είχαμε, κινητά δεν υπήρχαν βέβαια τότε, δεν υπήρχε τρόπος επικοινωνίας.
Ερχόταν, ερχόταν, ερχόταν προσπαθούσαμε να διακρίνουμε εάν αυτός που ήταν κοντά του ήταν λαϊκός ή μοναχός ή κληρικός.
Αλλά ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε τι ήταν ακριβώς.
Πλησίασαν πολύ κοντά και σε κάποια στιγμή χάθηκε.
Που πήγε ο άνθρωπος;
Μήπως έκοψε πίσω;
Μήπως παραστράτησε;
Μήπως ξεχάστηκε;
Σε 2-3 λεπτά έφτασε ο γέροντας κοντά μας, λέμε:
- Γέροντα, μα που είναι αυτός που ήταν μαζί σου;
- Μα δεν είχα κανέναν μαζί μου! Μόνος μου, λέει, ήμουν στο δρόμο.
- Καλά, αν το έβλεπε ένας μόνο από μας θα λέγαμε ότι βλέπαμε φαντάσματα! Το βλέπαμε, δυο-τρεις ήμασταν τότε, το βλέπαμε και οι 3.
- Μα τι βλέπατε; λέει
- Βλέπαμε έναν άνθρωπο που ήταν μαζί σου και συνομιλούσατε.
- Όχι, λέει, δεν είχα κανένα μαζί μου.
Ο άγιος Άγγελος ήταν κι επειδή όταν ερχόμουνα μιλούσα μαζί του, προσευχόμουνα και τον επικαλέστηκα και είχα ένα διάλογο μαζί του, φαίνεται ότι αυτόν είδατε!
Και όντως δεν υπήρχε κανένας. Αλλά εμείς τον βλέπαμε! Ήταν οφθαλμοφανής η παρουσία αυτού του Αγγέλου!
π.Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού.

10 Νοεμβρίου μνήμη του Αγίου Αρσενιου του Καππαδοκου.
Απ’ όλα τα θαύματα που έβλεπαν οι άνθρωποι να κάνη ο Πατήρ Αρσένιος με την Χάρη του Θεού, επόμενο ήταν και να τον ευλαβούνται σαν Άγιο, όπως και ήταν.
Και όμως όλα αυτά έφεραν τον Πατέρα σε δύσκολη θέση και τον ανάγκασαν να μπη σε άλλο μεγαλύτερο αγώνα, πώς να καλύψη την αγιότητα του και να αποφύγη τους ανθρώπινους επαίνους.
Μπορεί να μη βλαπτόταν στο να υπερηφανευθή, αλλά οι έπαινοι των ανθρώπων του έκαναν την εξόφληση των αγώνων του σε τούτη την μάταιη ζωή.
Η μόνη λύση ήταν να κάνη κάπου‐κάπου και «τον δια Χριστόν σαλόν» και να παρουσιάζεται αντίθετος απ’ ό,τι ήταν, με προσποιητές ιδιοτροπίες, όπως και έκανε.
Για να μην τον λένε πράο, έκανε τον θυμώδη. Για να μην τον λένε νηστευτή, έκανε τον γαστρίμαργο, όπως και πολλά άλλα παρόμοια.
Όταν κανείς του έλεγε: «εσύ είσαι Άγιος», ο Πατήρ του απαντούσε:
«Το δικό σου το σόι, σόι δεν είναι».
Όταν το άκουγε αυτό ο άλλος, να του κατηγορή το σόι του με απότομο ύφος, θιγόταν πολύ και άλλη φορά δεν έλεγε ότι ο Πατήρ Αρσένιος είναι Άγιος, αλλά θα ήταν Άγιος, αν είχε καλή συμπεριφορά.
Πολλές φορές όμως που πήγαινε να κάνη τον θυμώδη, δεν τα κατάφερνε καλά,διότι κάτω από τα φρύδια του γελούσε.
Αλλά εκείνος προσπαθούσε να πείση και με τα λόγια τους άλλους ότι είναι άνθρωπος αμαρτωλός και με πολλά πάθη.
Έλεγε δε τα εξής:
«Να, τέτοιος είμαι που βλέπετε. Τι νομίζετε, ότι είμαι Άγιος;».
Ιδίως στις γυναίκες παρουσιαζόταν πιο αυστηρός και πιο ιδιότροπος, γιατί αυτές τον είχαν σε περισσότερη ευλάβεια και έκαναν σαν τρελλές, ποια να τον πρωτοπεριποιηθή και να του κουβαλήση φαγητό, άλλοτε της έλεγε απότομα ότι είναι λίγο και δεν το δεχόταν, και άλλοτε, πάλι απότομα, της έλεγε ότι δεν το έχει καλομαγειρεμένο, και πάλι την έδιωχνε.
Οι ταλαίπωρες οι γυναίκες τα έχαναν,διότι δεν του έβρισκαν άκρη.
Όλοι σχεδόν είχαν σχηματίσει την γνώμη ότι ο Χατζεφεντής είναι πολύ ιδιότροπος, αλλά και πολύ Άγιος.
(αποσπάσματα από το βιβλίο του Μοναχού Παϊσίου, Αγιορείτου, «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης»)

"Σ᾿εὐχαριστῶ, Κύριε καὶ Θεέ μου, γιατὶ μὲ
καταξίωσες νὰ ὑποφέρω ὅλα αὐτὰ τὰ
βασανιστήρια καὶ νὰ γίνω κοινωνὸς τῶν παθημάτων Σου.
Σ᾿ εὐχαριστῶ, ποὺ δὲν ἐπέτρεψες νὰ μὲ κερδίσουν οἱ ἀντίχριστοι, ἀλλὰ μὲ φύλαξες σταθερὸ ὡς τὸ τέλος στὴν ὁμολογία Σου.
Σὲ παρακαλῶ, τώρα, παράλαβε τὴν ψυχή μου καὶ κάνε με ἄξιο τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας Σου.
Καὶ δῶσε τὴν Χάρη καὶ τὴν βοήθειά Σου σὲ ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομά μου".
Ὅταν τελείωσε τὴν προσευχή του, γονάτισε, καὶ ὁ δήμιος τοῦ ἔκοψε τὸ κεφάλι.
Ἦταν 11 Νοεμβρίου, τοῦ ἔτους 304 μ.Χ.

+ Ο μεν ένας αγαπάει, επειδή τον αγαπάνε. Ο άλλος αγαπάει, επειδή τον τίμησαν. Ο άλλος πάλι, επειδή ο τάδε του φάνηκε χρήσιμος σε κάποια βιοτική υπόθεση. Δύσκολο είναι να βρεις κάποιον να αγαπάει τον άλλον ειλικρινά όπως πρέπει, μόνο και μόνο για το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Οι περισσότεροι δυστυχώς άνθρωποι, συνδέονται μεταξύ τους φιλικά, για λόγους υλικού συμφέροντος. Μια αγάπη όμως με τέτοια ελατήρια, είναι χλιαρή και πρόσκαιρη. Με το παραμικρό πρόβλημα - υβριστικό λόγο, χρηματική ζημιά, ζήλεια, φιλοδοξία ή κάτι άλλο παρόμοιο - η αγάπη αυτή, που δεν έχει θεμέλιο πνευματικό, διαλύεται... Τέτοια είναι η φύση της αληθινής αγάπης: δεν μαραίνεται με το χρόνο, δεν μουντζουρώνεται με τις ποικίλες δυσκολίες, Παραμένει ζωντανή για πάντα! Μόνο η γνήσια αγάπη, η πνευματική, φέρνει καθαρή και ανόθευτη χαρά.
~ Ιερός Χρυσόστομος ~

Μην αφήσεις κανένα και τίποτα να σε απογοητεύσει.
Η ταυτότητα σου δεν βρίσκετε στο χθες αλλά στο αύριο σου.
Ο άνθρωπος όπως τον βλέπει ο Χριστός δεν εξαντλείται στις πράξεις του.
Σήμερα μπορεί να κατάφερες κάτι, αύριο να τα κάνεις όλα χάλια και μεθαύριο εξαίσια.
Κάτι που εχθές δεν κατάφερες μπορεί αύριο να το επιτύχεις.
Σήμερα στις 8 το βράδυ μπορεί να είσαι κλέφτης και το πρωί στις 11 άγιος.
Ποιος μπορεί να γνωρίζει το μέγεθος της μετάνοιας ενός ανθρώπου;
Στο πρόσωπο της πόρνης όλοι έβλεπαν ένα σκουπίδι, ο Χριστός είδε μια Αγία.
Στο ληστή πάντες έβλεπαν ένα κακούργο, ο Χριστός τον πρώτο κάτοικο του Παραδείσου.
Αυτό σημαίνει ότι για τους νόμους και την ηθική του κόσμου μπορεί να είμαστε ένα τεράστιο λάθος για τον Χριστό ένα μεγάλο θαύμα.
Για τον κόσμο ίσως τελειωμένοι για τον Χριστό ατελεύτητοι μέσα στο Φως της Αγάπης Του.
Ο άνθρωπος δεν είναι το χθες του. Ούτε καν το σήμερα του.
Δεν είναι αυτό που έκανε αλλά εκείνο που μπορεί να γίνει.
Ας σηκώσει πρώτος το χέρι που δεν έκανε λάθη και μάλιστα μεγάλα.
Εγώ ομολογώ ότι έχω κάνει μεγάλη λάθη και μεγάλες αμαρτίες.
Δεν με φοβίζει όμως αυτό. Το περίμενα. Το ήξερα ότι θα πέσω.
Ο λόξιγκας της ψυχής μου είναι η αμαρτία μου.
Δεν με φοβίζουν όμως οι πτώσεις μου γιατί ποτέ δεν πίστεψα στις αρετές μου.
Ποτέ δεν πίστεψα στα κατορθώματα μου, στις επιτυχίες μου, στα παλαμάκια του κόσμου, στην δόξα και τις τιμές, ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι ένας υπέροχος καταφερτζής της ζωής.
Τίποτες από αυτά δεν ήμουν.
Ένα τραύμα που αιμορραγούσε ήμουν πάντα.
Μια κραυγή φόβου και θανάτου.
Ένα ραγισμένο πλάσμα που έλεγα «άντε και σήμερα να την βγάλουμε την μέρα…».
Κι ας έλαμψαν πολλές φορές τα φώτα στην σκηνή
στο κατέβασμα ήμουν πάντα μόνος.
Ήξερα πόσο ρευστά είναι όλα, πόσο εύθραυστα και φευγαλέα.
Γι αυτό ποτέ δεν απογοητεύθηκα γιατί δεν γοητεύθηκα από τις αρετές μου.
Ήλπιζα πάντα στο Έλεος Του.
Ήξερα ότι η μεγαλύτερη αμαρτία μου ήταν μια σταγόνα στο ωκεανό της Αγάπης Του.
-π.λιβυος- 11.11.24

Aπό τον βίο του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονα (+12 Νοεμβρίου)
O Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, αν και Πατριάρχης Αλεξανδρείας, συνήθιζε να επισκέπτεται τρεις φορές την εβδομάδα, τους αρρώστους στο νοσοκομείο. Κάποιος ξένος για να τον δοκιμάσει, συνάντησε τον Άγιο και του ζήτησε να τον ελεήσει. Ο Άγιος έδωσε εντολή στον διανομέα να του δώσει έξι νομίσματα. Ο ξένος αφού άλλαξε ένδυμα, εμφανίστηκε ξανά μπροστά στον Άγιο, σε άλλο τόπο και ξαναζήτησε ελεημοσύνη.
Ο διανομέας είπε τότε στον Άγιο ότι είναι ο ίδιος που πήρε πρωτύτερα τα έξι νομίσματα, αλλά εκείνος προσποιούμενος ότι δεν τον γνώρισε, του έδωσε ξανά έξι νομίσματα. Ο ξένος όμως, αφού άλλαξε πάλι σχήμα, ξαναγύρισε μετά από λίγο και ζήτησε ελεημοσύνη. Και πάλι ο διανομέας ενημέρωσε τον Πατριάρχη ότι είναι ο ίδιος που τον εξαπάτησε δύο φορές συνεχώς. Όμως, ο Άγιος χωρίς να σκανδαλισθεί και θέλοντας να μην χάσει τον μισθό της ελεημοσύνης, πρόσταξε να του δώσει δύο φορές περισσότερα από όσα του είχε δώσει πριν, φοβούμενος μήπως είναι ο ίδιος ο Ιησούς και φανερώθηκε ως ξένος για να τον δοκιμάσει!

Περί του Μυστηρίου Της Θείας Ευχαριστίας
( Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ὁ θαυματουργός)
Τί ἐστιν εὐχαριστία;
— Εὐχαριστία ἐστὶν ἡ πνευματικὴ τροφὴ τοῦ χριστιανοῦ, ἡ ζωογονοῦσα τὴν ψυχὴν καὶ φέρουσα τὸν ἄνθρωπον εἰς ἄμεσον ἐπικοινωνίαν πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, διότι ὁ κοινωνῶν λαμβάνει ὑπὸ τὸ εἶδος τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου αὐτό τό τίμιον σῶμα καὶ αὐτὸ τὸ τίμιον αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἑνοῦται μυστικῶς μετ᾿ αὐτοῦ· γίνεται δὲ ἡ εὐχαριστία εἰς χαράν, εἰς ὑγείαν ψυχῆς καὶ σώματος, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον.
Διατί καλεῖται εὐχαριστία;
— Διότι ἐν τῷ μυστικῷ δείπνῳ δι' εὐχαριστίας παρέδωκεν τοῖς μαθηταῖς τὸ μυστήριον.
Διατί λέγεται μετάληψις, καὶ μετάδοσις καὶ κοινωνία;
— Διότι ἐν τῷ μυστηρίῳ τούτῳ μεταδίδει ὁ ἱερεὺς καὶ μεταλαμβάνουσι καὶ κοινωνοῦσιν οἱ πιστοὶ τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
~ Από το βιβλίο: Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις
σελ. 183 Εκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου.

Πότε θα βρης ανάπαυσιν;
᾿Αντιγράφω τὸ τέλος τοῦ ΚΔ΄ Λόγου τοῦ Ἁγίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ποὺ ἐπιγράφεται «Περὶ σημείων καὶ εὐεργημάτων τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ».
Λέγει λοιπόν ὁ ῞Αγιος:
«Πρὶν εἰσέλθης στὴν πόλιν τῆς ταπεινώσεως, ἐὰν δῆς ὅτι ἀνεπαύθης ἀπὸ τὴν ἐνόχλησιν τῶν παθῶν, μην πιστεύσης στὸν ἑαυτόν σου. Διότι ὁ ἐχθρὸς σοῦ ἔστησε παγίδα, γιὰ νὰ σὲ ἐξαπατήση. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν μικρὴν ἐκείνην ἀνάπαυσιν νὰ περιμένης μεγαλύτερην ενόχλησιν καὶ ταραχὴν τῶν παθῶν. Ἐπειδή, ἐὰν δὲν κατορθώσης ὅλες τίς ἀρετές, ἕως ὅτου νὰ φθάσης τὴν ἀρετὴν τῆς ἁγίας ταπεινώσεως, μὴν ἐλπίζης νὰ βρῆς ἀνάπαυσι τῶν κόπων σου οὔτε θὰ ἔχης ἄνεσιν ἀπὸ τὶς ἐπιβουλὲς τῶν ἐχθρῶν σου. Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀξίωσον ἡμᾶς νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν ἀρετὴν τῆς ἁγίας ταπεινώσεως. ᾿Αμήν».

Ὅταν διαβάζουμε τό Εὐαγγέλιο, οἱ ἀντιδράσεις τοῦ Χριστοῦ σέ ὅ,τι συμβαίνει γύρῳ,γύρω Του μας ἐκπλήττουν.
Τή στιγμή πού ὁ Ἰούδας πηγαίνει νά Τόν προδώσει, Ἐκεῖνος λέγει: «Νῦν ἐδοξάσθη ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου».
Σέ κάθε Λειτουργία γιορτάζουμε αὐτήν ἀκριβῶς τή στιγμή, τήν ἐπαναλαμβάνουμε στή συνείδησή μας.
Ἄν κάποια ἐχθρική ἐνάντια στρατιωτική δύναμη μᾶς συλλάβει γιά νά μᾶς σκοτώσει, θά εἴμαστε ἄραγε καί ἐμεῖς ἱκανοί νά ποῦμε:
«Τώρα καί ἐγώ δοξάζομαι καί ὁ Θεός δοξάζεται δι’ ἐμοῦ»; Ὅλοι γνωρίζετε αὐτή τήν ἱστορία.
Εἶναι τό περιεχόμενο τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς.
«Περί Πνεύματος καί Ζωῆς», Ἀρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Αγγλίας.