Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο Θεός δεν κινείται με τη δική μας κοντόθωρη λογική και συμφέρουσα προοπτική.
Η αορασία, η απουσία, σιωπή και ησυχία του Θεού ενοχλεί υπερβολικά τους ανυπόμονους, που απαιτούν μια άμεση λύση, δίχως άσκοπες, καθώς λέγουν, καθυστερήσεις.
Η ανθρώπινη αυτή απαίτηση έχει εγωισμό, ατομισμό, ανυπομονησία, φιλαυτία, αυθάδεια, ασέβεια, ανυπακοή, υστεροβουλία, ιδιοτέλεια, νοσηρότητα, αναίδεια.
Αν ο άνθρωπος, αδελφοί μου, φθάσει με τη χάρη του Θεού να μην απαιτεί τίποτε, να μην προσδοκά τίποτε, να μην τον φοβίζει η θανατηφόρα ασθένεια, είναι όντως μακάριος, αληθινό και αγαπητό τέκνο του Θεού.
Αυτή η αταραξία, η αφοβία, η εγκατάλειψη στον Θεό είναι πρόγευση του παραδείσου.
Ο άνθρωπος, που ξεγελάσθηκε, πικράθηκε, πόνεσε, απογοητεύθηκε και στέκει και χαίρει στα παθήματά του μαζί με τον Απόστολο Παύλο, κι ενδυναμώνεται στην ασθένεια και χαίρεται στα δεσμά του, έχει τη μεγάλη παραμυθία, τη μοναδική παρηγορία του πανσθενουργού Αγίου Πνεύματος, του γλυκύτατου Παρακλήτου, που τα πάντα χορηγεί αέναα.
(Από το βιβλίο: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, “Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας”. Ιερά Μονή Εισοδίων τής Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου, Αγρίνιο 2011, σελ. 15)

[toula]

«Να ξέρετε ότι και ένα μόνο δάκρυ ισοδυναμεί με το λουτρό. Όπως το λουτρό ανακουφίζει το σώμα και το πλύσιμο καθαρίζει το ένδυμα, ούτω πως και τα δάκρυα της μετανοημένης ψυχής αγνίζουν την καρδιά, αγνίζουν τον νου, αγνίζουν το σώμα, αγνίζουν τη ζωή, αγνίζουν τον λόγο, αγνίζουν ακόμα και την κάθε έκφραση του ανθρώπου».
Γέρων Εφραίμ Αριζονίτης

[toula]

«Να ξέρετε ότι και ένα μόνο δάκρυ ισοδυναμεί με το λουτρό.
Όπως το λουτρό ανακουφίζει το σώμα και το πλύσιμο καθαρίζει το ένδυμα, έτσι και τα δάκρυα της μετανοημένης ψυχής αγνίζουν την καρδιά, αγνίζουν τον νου, αγνίζουν το σώμα, αγνίζουν τη ζωή, αγνίζουν τον λόγο, αγνίζουν ακόμα και την κάθε έκφραση του ανθρώπου».
Γέρων Εφραίμ Αριζονίτης.

[toula]

Ὅταν διαβάζουμε τό Εὐαγγέλιο, οἱ ἀντιδράσεις τοῦ Χριστοῦ σέ ὅ,τι συμβαίνει γύρω Του μας ἐκπλήττουν.
Τή στιγμή πού ὁ Ἰούδας πηγαίνει νά Τόν προδώσει, Ἐκεῖνος λέγει: «Νῦν ἐδοξάσθη ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου».
Σέ κάθε Λειτουργία γιορτάζουμε αὐτήν ἀκριβῶς τή στιγμή, τήν ἐπαναλαμβάνουμε στή συνείδησή μας.
Ἄν κάποια ἐχθρική ἐνάντια στρατιωτική δύναμη μᾶς συλλάβει γιά νά μᾶς σκοτώσει, θά εἴμαστε ἄραγε καί ἐμεῖς ἱκανοί νά ποῦμε: «Τώρα καί ἐγώ δοξάζομαι καί ὁ Θεός δοξάζεται δι’ ἐμοῦ»;
Οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ

[toula]

Κάποτε μια ομάδα τελειοφοίτων στην Ριζάρειο Σχολή, διαπληκτίστηκε κι έφτασαν και σε γρονθοκοπήματα.
Το μαθαίνει ο άγιος: «Αυτά που κάνατε με λυπούν και με αναγκάζουν να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Από σήμερα το μεσημέρι να ειδοποιηθεί ο μάγειρας, να μην μου αποστέλλει φαγητό, επί τρείς ημέρες.
Την ώρα του φαγητού, θα προσεύχομαι.
Με λυπούν τα παιδιά μου, σεις οι αυριανοί λειτουργοί του Υψίστου!
Πηγαίνετε και είθε ο Κύριος να αποστείλει έλεος και φωτισμό, είθε να σας συγχωρήσει.
Πηγαίνετε και παρακαλώ μέχρι της μεσημβρίας να έχετε συμφιλιωθεί».
Έκτοτε ουδείς σπουδαστής δημιούργησε πρόβλημα, γιατί ήξερε ότι θα την πληρώσει ο άγιος σχολάρχης του.
Τι να πει κανείς ενώπιον τέτοιου μεγαλείου!
Από τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου

[toula]

"Εμείς εδώ ση­κω­νό­μα­στε τη νύ­χτα για να μνη­μο­νε­ύ­σου­με αυ­τά τα ο­νό­μα­τα.
Έχου­με χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα, πε­ρί­που (20-30) χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα.
Εί­ναι ευ­ερ­γέ­ται του Μο­να­στη­ριού πρίν (38) χρό­νια που ήρ­θα στο Μο­να­στή­ρι.
Άλ­λος με έ­δω­σε αυ­τό το πο­τη­ρά­κι, άλ­λος αυ­τό το φλυ­τζα­νά­κι, αυ­τό το νάυλον, άλ­λος τη λάμ­πα, άλ­λος μία ει­κο­νί­τσα, άλ­λος έ­να κα­δρά­κι, άλ­λος ε­κεί­νον τον μπου­φέ, άλ­λος έ­να ρο­λό­ϊ, και έ­χω τα ο­νό­μα­τά τους α­πό το (1952) που χει­ρο­το­νή­θη­κα ι­ε­ρέ­ας του Υ­ψί­στου και τα μνη­μο­νε­ύ­ω.
Αυ­τοί φύ­γαν απ᾿ τη ζωή, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι.
Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης

[toula]

"Την Κυριακή 11 Νοεμβρίου του 826, στη μνήμη του μεγαλομάρτυρος Μηνά, με πολλή δυσκολία πήγε στο ναό.
Μετάλαβε για τελευταία φορά των Αχράντων Μυστηρίων, για να έχει εφόδιο και αγαλλίαμα της ψυχής.
Επάλειψε τα μέλη του με αγιασμό.
Περί την 6η ώρα, (12μμ), παρακάλεσε τους αδελφούς να ανάψουν λίγα κεριά στο ναό και να ψάλλουν τον Άμωμο.
Ο ίδιος ο άγιος Θεόδωρος ύψωσε τα τρεμάμενα χέρια του στον ουρανό και προσευχόταν.
Οι μοναχοί έψελναν τους στίχους του Αμώμου και διέκοπταν συνεχώς με λυγμούς την ψαλμωδία.
Ο πατέρας τους στο μέσον του ναού όρθιος, με υψωμένα τα χέρια ως Προφήτης, άγγιζε τα ουράνια.
Έλαμπε ως στήλη φωτός.
Σκόρπιζε τις τελευταίες πύρινες ακτίνες, που αφήνει κατά τη δύση του ο ήλιος.
Τρυπούσε με το διαπεραστικό βλέμμα του τον ουρανό και αντίκρυζε ήδη τα επουράνια.
Όταν έφτασαν οι πατέρες στο στίχο του Αμώμου, "εις τον αιώνα ου μη επιλάθωμαι των δικαιωμάτων Σου, ότι εν αυτοίς έζησάς με", ο άγιος Θεόδωρος παρέδωσε την αγία ψυχή του στο Θεό.
Το πανίερο και πολύπαθο σκήνωμα του αγίου Θεοδώρου συγκέντρωσε άπειρα πλήθη γύρω του. Μεταφέρθηκε στην Πρίγκιπο.
Κατατέθηκε με πολλή δυσκολία εκεί εξαιτίας του υπερβολικού πλήθους.
Εκεί διαφυλάχθηκε το άγιο σκήνωμα του σώο και αδιάλυτο για (8 -10) χρόνια.
Μετατέθηκε κατόπιν στην ιερά μονή του Στουδίου από τον Πατριάρχη Μεθόδιο.
Τοποθετήθηκε δίπλα στους τάφους του οσίου Πλάτωνος και του αδελφού του Ιωσήφ."
Από το βίο του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου

[toula]

Γιατί ἀπαγορεύεται ἡ μεταμόσχευση καρδιᾶς;
Γιατί ὅταν παίρνεις τήν καρδιά ἀπό κάποιον, τόν σκοτώνεις.
Εἶναι ψέμα πού λένε ὅτι εἶναι πεθαμένος.
Ἄν κάποιος εἶναι πεθαμένος, τότε καί τά ὄργανά του εἶναι ἄχρηστα γιά μεταμόσχευση.
Ἄν κάνετε μεταμόσχευση ἐπιτρέπεται μόνο σέ διπλά ὄργανα.
Νά πάρεις δηλαδή ἕνα νεφρό ἤ ἕνα μάτι.
Ὄχι νά τοῦ πάρεις τό συκώτι τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου ἤ τήν καρδιά, γιατί ἔτσι τόν σκοτώνεις. Μά θά σκεφτεῖς: Θά πεθάνει..
Καί ὅμως δέν ἔχεις δικαίωμα ἐσύ νά τόν σκοτώσεις, γιατί αὐτές οἱ τελευταῖες στιγμές εἶναι οἱ πιό κρίσιμες γιά τόν ἄλλον.
Ἐκείνη τήν ὥρα ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά παλεύει μέ τούς Δαίμονες, να παρακαλάει τόν Θεό, να μετανοεῖ, να προσεύχεται.
Καί ἐσύ σταματᾶς τήν διαδικασία τῆς σωτηρίας του.
Αὐτό εἶναι φόνος.

[toula]

"Η καρδιά της Ορθοδοξίας είναι η προσευχή. Μπορώ να πω ειλικρινά ότι πριν βρω την Ορθοδοξία, δεν είχα ποτέ την παραμικρή ιδέα τι ήταν η προσευχή ή τι δύναμη είχε."
Πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ

[toula]

Κι άλλες δυσκολίες ακόμα;
Επιπλέον δοκιμασίες;
Πόσο να αντέξει κανείς;
"Γυμναστική είναι, παιδί μου, για μας όλες οι αντιδράσεις του περιβάλλοντος και οι δυσκολίες γύρω μας, οι πειρασμοί.
Γυμνάζουμε τον εαυτό μας πάνω στην υπομονή, στην καρτερία, στην αγάπη.
Δόξα Τω Θεώ".
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης