"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Γέροντα, μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν ξέρουν τί νὰ ποῦν στὴν ἐξομολόγηση.
– Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν κάνουν λεπτὴ ἐργασία στὸν ἑαυτό τους. Ἂν δὲν κάνουμε λεπτὴ ἐργασία στὸν ἑαυτό μας, τότε καὶ τὰ χοντρὰ μᾶς ξεφεύγουν. Πρέπει νὰ καθαρίσουμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας.
Ἕνας τυφλὸς δὲν βλέπει τίποτε.
Ἕνας ποὺ ἔχει ἕνα μάτι, ἔ, αὐτὸς βλέπει· ἀλλὰ πιὸ καλὰ βλέπει αὐτὸς ποὺ ἔχει καὶ τὰ δυὸ μάτια γερά. Καὶ ἂν ἔχη καὶ τηλεσκόπιο καὶ μικροσκόπιο, θὰ βλέπη καὶ τὰ μακρινὰ καὶ τὰ κοντινὰ πολὺ καθαρά.
Ἕνα ξυλόγλυπτο εἰκονάκι λ.χ. μπορῶ νὰ τὸ τελειώσω σὲ τρεῖς ὧρες. Ἂν ὅμως τὸ ἀφήσω λίγες μέρες καὶ τὸ ξαναδῶ, βρίσκω ἀρκετὲς ἐλλείψεις. Τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ τὸ δουλέψω καὶ μιὰ ἑβδομάδα καὶ ἕναν μήνα καὶ δύο χρόνια. Τὸ ἴδιο μπορῶ νὰ τὸ δουλεύω καὶ πέντε χρόνια, ἂν θέλω. Ἀλλὰ μετὰ πρέπει νὰ δουλεύω μὲ φακό.
Θέλω νὰ πῶ ὅτι καὶ ἡ πνευματικὴ ἐργασία δὲν ἔχει τελειωμό. Ὅσο προχωράει κανεὶς πνευματικά, καθαρίζουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του πιὸ πολὺ–πιὸ πολύ, καὶ βλέπει τὰ σφάλματά του ὅλο καὶ μεγαλύτερα, καὶ ἔτσι ταπεινώνεται καὶ ἔρχεται ἡ χαρης του Θεοῦ !
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου

Ραφαήλ, Νικόλαος, Ειρήνη: Περπατώντας ανάμεσα στους ανθρώπους
Ενας υπέροχος κόσμος αγίων που πηγαινοέρχονταν στα ενύπνια, στο ξύπνιο και στα οράματα των ανθρώπων της Θέρμης, τα επόμενα χρόνια.
Ο αγιος που αυτοσυστήνεται, λέει μόνος του το όνομά του Ραφαήλ, ουράνιοι καλόγεροι και παπάδες που έρχονται -για όσο αντέχει το πεπερασμένο των ανθρώπων- και χάνονται πριν το εξαίσιο γίνει ανυπόφορο για το νου των βροτών και παραφρονήσουν.
Μαρτυρίες, ενυπόγραφες, ανθρώπων -που κάποιοι ζουν ακόμη- για τον Αγιο που ήθελε πια, αφού το παρεχώρησε ο Κύριος- να φανερωθεί και τους είπε λεπτομέρειες του δικού του μαρτυρίου αλλά και των άλλων συναθλητών του. Τους έδειξε πού ήταν τα οστά, οι τάφοι, το αίμα, η δόξα του Κυρίου, τελικά, καθώς ήρθε η ώρα να γίνει ολόφωτα εμφανής και να καταδειχθεί η αγιωσύνη του καταξιωμένου -ως φιλοξενούντος αποτυπώματα δοξαστικού θανάτου- τόπου.
Ενας τόπος σε αναβρασμό, άνθρωποι ακροβατούντες ανάμεσα στην καθημερινότητα την δική τους και εκείνη των μαρτύρων, την πάντα νουν υπερέχουσα.
Εδωσε ο Θεός και αποκαλύφθηκαν όλοι οι Αγιοι, εκείνης της σφαγής....Ραφαήλ, Νικόλαος, η μικρούλα Ειρήνη. Από κοντά ο δάσκαλος, ο προεστός, η μάνα, το μωρό.
Η κρυμμένη ιστορία έλαμπε τώρα ανάμεσα σε δικεροτρίκερα, θυμιάματα, ικεσίες, καινούργιες φιλίες ανάμεσα στους ανθρώπους της γης και εκείνους της Νέας Ιερουσαλήμ: Αδιαχώρητο συναισθημάτων και η Χάρις να ξεχύνει τα περισεύματα από τις ψυχές στα περβόλια, στις ελιές, στις οικίες, στα μάνταλα - που ευχαρίστως αυτοακυρώνονταν για να ανοίξουν οι πόρτες στο ανεμπόδιστο μεγαλείο-, στις ρύμες και τις οδούς. Κάπως έτσι μυρώνονται οι τόποι των θνητών και σημειώνονται με το σημείο του Τιμίου Σταυρού που θριαμβεύει επί των εναντίων δυνάμεων.....
Μαρτυρίες
"Έριξε τρείς κασμαδιές και άνοιξε ένα μεγάλο χάσμα, από το όποίο βγήκε μια εκτυφλωτική λάμψη. Από το άνοιγμα ο Κανέλλος μπήκε στην Εκκλησία. Στη μέση της Εκκλησίας είδε τον τάφο του αγίου Ραφαήλ και στα πόδια του τάφου ξαπλωμένη την αγία Ειρήνη.
Μόλις τον είδε ( η Αγία Ειρήνη ), σηκώθηκε.
Φορούσε ένα μακρύ ευρύχωρο άσπρο φόρεμα. Σε μιά δίπλα του φορέματος της έκρυβε ένα Σταυρό κι ένα μικρό στρογγυλό εικόνισμα.
Του έδωσε τον Σταυρό και του είπε "Πάρε αυτόν τον Σταυρό και να γυρίσεις σε όλο το χωριό, να φωνάξεις:
Αυτή είναι η πίστη μας! Πάρε κι αυτό το εικόνισμα κι έλα να σκάψεις σε αυτό το μέρος που στέκομαι, κάτω από τις πλάκες".
Ήταν μια μικρή εικόνα του Χρίστου που έμοιαζε με σφραγίδα.
Τρίτη 1 Αυγούστου 1961.
Πολύς κόσμος ανέβηκε στις Καρυές.
Ο π. Ευθύμιος από το πρωί είχε αρχίσει την Ακολουθία στο προσωρινό Εκκλησάκι.
Οι εργάτες έβγαλαν τις πλάκες, κομματιασμένες δυστυχώς, και άρχισαν προσεκτικά την ανασκαφή. Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά, όταν ξεχώρισε ένας σβώλος χώμα, και μέσα κάτι έλαμπε.
Ο Τσολάκης το πήρε στα χέρια του νομίζοντας ότι ήταν σπασμένο καντήλι, αλλά, καθαρίζοντας τα χώματα, είδε ότι ήταν μια μικρή στρογγυλή εικόνα του Χριστού ανάγλυφη.
Μαζί με αυτήν βρέθηκαν και μερικά κομμάτια από ξύλο εικόνας και λίγα φύλλα, μάλλον από Ευαγγέλιο η άλλο λειτουργικό βιβλίο, τα οποία όμως θρυμματίσθηκαν με το πρώτο φύσημα του αέρα. Φώναξαν τον π. Ευθύμιο, ο οποίος συγκινημένος σταμάτησε την Ακολουθία, πήρε το εικόνισμα και το τοποθέτησε πάνω στην αγία Τράπεζα.
Έδωσε αμέσως εντολή να χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες στο χωριό και να ειδοποιήσουν τον Πρωτοσύγκελλο.
Πολύς κόσμος πληροφορήθηκε το γεγονός και ανέβηκε γιά να προσκυνήσει το εικόνισμα.
Ανάμεσα τους και μια Παμφιλιώτισσα, η Εύστρατία Μιχέλλη. Είχε δεί αποβραδίς να κατεβαίνει από τον ουρανό ο Δεσπότης Χριστός και να στέκεται στο ιερό της αρχαίας Εκκλησίας των Καρυών. Τον περιέβαλλαν άγγελοι και στο πλάι Του ο άγιος Ραφαήλ, κρατούσε ένα αναμμένο τρικέρι.
Ήρθε λοιπόν πρωί πρωί στη Θερμή και το διηγήθηκε σε γνωστούς της με την βεβαιότητα ότι κάτι σπουδαίο θα συνέβαινε στις Καρυές.
Όταν άκουσε την καμπάνα και έμαθε γιά την ανεύρεση του εικονίσματος, κλαίγοντας από συγκίνηση, ανέβηκε ξυπόλυτη στις Καρυές και το προσκύνησε.
Σε λίγη ώρα έφθασε και ο Πρωτοσύγκελλος.
Έπλυνε το μικρό εικόνισμα με το άγιασμα και είπε σε όλους ότι επρόκειτο γιά ένα ασημένιο εγκόλπιο που απεικόνιζε τον Παντοκράτορα Χριστό με το Ευαγγέλιο στο χέρι.
Η μυσταγωγία των Αγίων
Το ίδιο βράδυ μετά την εύρεση, αγρύπνησαν στις Καρυές ο Δούκας Τσολάκης, ο Θεοχάρης Κυριλής, ο Νικόλαος Φύκιας, ο Ευστράτιος Πλιάκας, ο Ζαχαρίας Παφλιώτης, η Βιργινία Αδάμ, η Μαρία Κουνέλη, η εγγονή της Αγγελική Κουνέλη και η Μαρία Τσολάκη με τα παιδιά της Μένη, Παναγιώτη, Δημήτρη και Μανώλη.
Είχαν αποφασίσει να μείνουν μέχρι το Δεκαπενταύγουστο εκεί πάνω, να "δεκαπεντίσουν" όπως λένε στη Λέσβο, τιμώντας την Παναγία.
Θα ήταν 9 το βράδυ, όταν ο Κυριλής μαζί με τον Μανωλάκη βρίσκονταν λίγο πιο πέρα από το Εκκλησάκι.
Ξαφνικά το παιδί λέει στον Κυριλή "Γιά δες δύο παπάδες που ήρθαν".
Ήταν πραγματικά δύο κληρικοί, ένας μεγαλόσωμος και ένας κοντός.
Από αμηχανία ο Κυριλής φώναξε τη μητέρα του μικρού, τη Μαρία. Εκείνη ανυποψίαστη πλησίασε, έφθασε μπροστά στο Εκκλησάκι και, μόλις τους είδε, αναγνώρισε ότι ήταν οι άγιοι και άρχισε να φωνάζει "Τρέξτε! Οι άγιοι! Οι άγιοι!".
Πλησίασαν όλοι σε απόσταση δέκα μέτρων, γονάτισαν με δάκρυα και έλεγαν ό,τι προσευχή ήξεραν. Τότε είδαν πάλι ένα ύπερκόσμιο φως, μέσα στη λάμψη του οποίου διακρίνονταν καθαρά τα πάντα.
Οι άγιοι μπήκαν στο Εκκλησάκι και μονομιάς εμφανίσθηκαν με άμφια.
Ο Αγιος Ραφαήλ φορούσε λευκό φαιλόνιο με θαλασσί σειρήτια και σταυρό και μπλε επιτραχήλιο, κι ο άγιος Νικόλαος φορούσε θαλασσί διακονική στολή με χρυσαφί σειρήτια.
Κάποια στιγμή, ο άγιος Νικόλαος βγήκε και θύμιασε, βαστώντας στον αριστερό του ώμο μια μικρή εκκλησία.
Μετά, φαινόταν μόνο ο άγιος Ραφαήλ.
Έβγαινε έξω, σκύβοντας μάλιστα γιά να περάσει από τη χαμηλή είσοδο· ευλογούσε, έκανε υπόκλιση κι έπειτα έμπαινε πάλι μέσα και στεκόταν μπροστά στις λειψανοθήκες, όπου είχαν τοποθετήσει το εγκόλπιο του Παντοκράτορος.
Στην Αγία Τράπεζα ήταν ανοιχτό ένα λειτουργικό βιβλίο. Γύρω στα μεσάνυχτα χάθηκαν οι άγιοι.
Διαπίστωσαν τότε ότι τα καντήλια είχαν σβήσει, και ο Τσολάκης μαζί με τον Πλιάκα και τον Κυριλή πήγαν και τα άναψαν.
Ύστερα όλοι προχώρησαν πιο πέρα σε κάτι πρόχειρες σκηνές που είχαν στήσει γιά να μένουν εκείνες τις μέρες.
Καθώς πήγαιναν, η Μαρία Τσολάκη και ο Πλιάκας άκουσαν βήματα και είδαν λίγο πιο μακριά δύο σκιές να προχωρούν προς την Εκκλησία.
Φώναξαν τότε στον Δούκα που είχε μείνει πιο πίσω, κι εκείνος στρέφοντας το βλέμμα του βλέπει ξανά τους δύο Αγίους και μαζί την αγία Ειρήνη. "Παιδιά, τους φωνάζει, ελάτε από κοντά να δείτε που ήρθε και η Ρηνούλα"
Ξαναγύρισαν όλοι και βλέπουν την Αγία έξω από το Εκκλησάκι.
Η μορφή της έλαμπε και φαίνονταν ολοκάθαρα τα χαρακτηριστικά της.
Το πρόσωπο της ήταν κατάλευκο με λίγες φακίδες, τα μαλιά της χωρίστρα στη μέση, κατέληγαν σε δύο ξανθές πλεξούδες ριγμένες μπροστά.
Φορούσε ένα μακρύ κίτρινο φόρεμα, που έφθανε έως κάτω.
Σήκωνε τα χέρια και προσευχόταν, μετά έκανε τον σταυρό της, τα σταύρωνε στο στήθος, γονάτιζε και τους κοίταζε κατάματα έναν εναν.
Γεννήθηκε 5-3-1450 και μαρτύρησε 7-4-1463
Οι άλλοι δύο άγιοι, ιεροφορεμένοι όπως και πρίν, συνέχισαν την Ακολουθία.
Ο άγιος Νικόλαος με το ένα χέρι βαστούσε τρικέρι και με το άλλο την άκρη από το ωράριο.
Ο άγιος Ραφαήλ έβγαινε και θυμίαζε, άλλοτε ευλογούσε κι άλλοτε πάλι ύψωνε τα χέρια και το βλέμμα του στον ουρανό, έκανε υπόκλιση και έμπαινε μέσα στο Εκκλησάκι.
Τις δύο-τρείς φορές που βγήκε έξω, πλησίαζε κοντά του η Αγία προσευχόμενη με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, χωρίς να μπαίνει μέσα στο Εκκλησάκι.
Γύρω στις τρεις το πρωί, εμφανίσθηκε ένα πλήθος μοναχών.
Ο άγιος Ραφαήλ μπροστά θυμιάζοντας και οι μοναχοί από πίσω σε δύο σειρές, έκαναν τρείς φορές λιτανεία γύρω από το Εκκλησάκι κι έπειτα όλοι χάθηκαν μέσα στα ερείπια.

Το πιο επικερδες δανειο
«Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν, κατὰ δὲ τὸ δόμα αὐτοῦ ἀνταποδώσει (ὁ Κύριος) αὐτῷ» (Παρ. 19,17)
Τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος
Ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἀγαπητοί μου, ἐκτὸς τῶν γε­νικῶν ἀρε­τῶν ποὺ εἶχαν, καθένας τους ἄσκησε καὶ μία ἰδιαίτε­ρη ἀρετή, ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα· ὁ Ἀβραὰμ τὴ φιλοξε­νία, ὁ Ἰὼβ τὴν ὑ­πομονή, ὁ Ἰωσὴφ τὴ σωφροσύνη, ὁ μέγας Ἀ­θα­νάσιος τὴν ὑπεράσπισι τῆς Ὀρθοδοξί­ας, ὁ ἅ­γιος Σπυρίδων τὴ θαυματουργία, ὁ ἅ­γιος Νικόλαος τὴν προστασία τῶν ναυτικῶν κ.λπ.. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ποὺ ἑορτάζει σήμε­ρα ὡς ἰδιαίτερο γνώρισμά του ἔχει τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη, τὴν ἐλεημοσύνη· γι᾽ αὐτὸ ἐπωνομάσθηκε Ἐλεήμων.
Τὴν ἐλεημοσύνη ἀναφέρει σχεδὸν σὲ κάθε ὁμιλία του καὶ ὁ ἄλλος ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Χρυσόστομος ποὺ γιορτάζει αὔριο· τόση σημασία ἀπέ­διδε σ᾽ αὐτήν. Γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη μιλοῦν διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησί­ας, πρὸ παντὸς δὲ ἡ ἁγία Γραφή.
Πλῆθος εἶ­νε τὰ σχετικὰ ῥητὰ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶνε καὶ τοῦ­το μὲ τὸ ὁποῖο ἄρχισα. Λέει ὅτι «ὅποιος ἐλεεῖ φτωχὸ δανείζει στὸ Θεό» (Παρ. 19,17)· καί, συνε­πῶς, ἔχει νὰ λαμβάνῃ. Εἶνε ῥητὸ γνωστό, ἀ­­γα­πη­­τὸ στοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ παλιά. Τὸ πί­στευαν βαθειά, γι᾽ αὐτὸ καρποφόρησε πολὺ στὴ χριστιανικὴ κοινωνία.
Σήμερα ὅμως, στὸν αἰῶ­να τῆς ἀπιστίας καὶ διαφθο­ρᾶς, οἱ ὑλόφρονες ἀντιμετωπίζουν τὸ ῥητὸ αὐ­τὸ μὲ δυσ­πιστία, τὸ ἐμ­παίζουν ὅ­πως καὶ ὅ­λη τὴν ἁγία Γραφή. Μόλις ἀ­κούσουν γιὰ ἐλεημοσύνη, χλευάζουν. Κάποιος μά­λιστα κο­ρυφαῖος τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς ἀθε­ΐας εἶπε· Μισῶ τὸ Χριστιανισμό, γιατὶ κηρύτ­τει ἀγάπη κ᾽ ἐλεημοσύνη· ἡ ἐλεημοσύνη εἶ­νε ἀδυναμία, σημεῖο τρωτό, προ­πέτασμα πίσω ἀπ᾽ τὸ ὁποῖο θέλουν νὰ κρυφτοῦν οἱ ἄν­θρωποι τοῦ πλούτου· ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ δικαιοσύνη, ὄχι ἐλεημοσύνη· δικαιοσύνη, σοῦ λέει, καὶ μόνο δικαιοσύνη!…
Σὲ ὅσους λοι­πὸν ἀμφισβητοῦν τὴν ἀ­λήθεια ποὺ ἐκ­φράζει τὸ θεόπνευστο αὐτὸ ῥητὸ καὶ πασχίζουν νὰ σβήσουν μέσα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τὸν οἶκτο καὶ τὸ ἔλεος γιὰ νὰ ὑψώσουν ὡς ἥρωα τὸν ἄκαρδο ὀπαδὸ τῆς δικαιοσύνης, ἔχουμε νὰ δώσουμε τὴν ἑξῆς σύντομη ἀπάν­τησι.
* * *
Προτοῦ, ἀγαπητοί μου, νὰ ἐμφανιστοῦν οἱ κράχτες τῆς ἀθεΐας καὶ τοῦ ὑλισμοῦ, ὀχτακό­σα χρόνια πρὸ Χριστοῦ, ἕνας προφήτης, ὁ Ἠ­σαΐας, εἶπε ἐκεῖνο ποὺ ἀκοῦμε κάθε Μεγάλη Ἑβδομάδα στὴν ἀρχὴ τῆς ἀκολουθίας τοῦ Νυμφίου· «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦν­τες ἐπὶ τῆς γῆς» καὶ «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες κακὰ τοῖς ἐν­δόξοις τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9,15). Ἡ ἁγία Γραφὴ δίδαξε καὶ ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀγῶνες ἁγίων ἱεραρχῶν ἐ­φάρμοσε καὶ ὑπεράσπισε τὴ δικαιοσύνη.
Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη ἡ ἀνθρωπό­­τητα ἔχει ἀ­νάγ­κη ἐξ ἴσου καὶ τὴν ἐλεημοσύ­νη. Διότι, καὶ ἂν ἀκόμα ὑποτεθῇ ὅτι ἔρχεται ἕ­να πολίτευμα ποὺ νὰ ἐφαρμό­ζῃ στὴν ἐν­τέλεια τὴ δικαιοσύνη στὶς σχέσεις τῶν ἀν­θρώ­πων, καὶ τότε ἡ δυστυχία, μπορεῖ μὲν νὰ ἐ­λαττω­θῇ ἀπὸ 100 βαθμοὺς σὲ 90, 70, 60, 50, σὲ 5 τοῖς ἑκατό, ἀλλὰ πάλι δὲν θὰ πάψῃ νὰ ὑ­πάρχῃ ἐπὶ τῆς γῆς. Γιατὶ ἡ δυστυχία δὲν εἰσελαύνει στὴ ζωὴ ἀπὸ μία μόνο θύρα, τὴ θύρα τῆς ἀδικίας· εἰσ­έρχεται καὶ δι᾽ ἄλλων πυλῶν. Συνεπῶς, καὶ σὲ ἕνα δίκαιο πολίτευμα, ποὺ ὅ­λοι λαχταροῦ­με, τὸ ποσο­στὸ τῆς δυστυχίας μπορεῖ νὰ μειωθῇ ἀλλὰ δὲν θὰ μηδενιστῇ. Καὶ ἀπόδειξις ἡ διάψευσις ἐκείνων ἀκριβῶς τῶν συστημάτων πού, ἐνῷ ὑποσχέσθηκαν νὰ σβήσουν τὴ φτώχεια, παρουσιάζουν ἐν τούτοις τὸ μεγαλύτερο ποσο­στὸ δυστυχίας. Σ᾽ αὐ­τὸ τὸν κόσμο, λοιπόν, θὰ ὑπάρχουν πάν­τοτε δυστυχεῖς. Τὸ εἶπε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο στὸ Δευτερονόμιο· «οὐ μὴ ἐκλίπῃ ἐνδεὴς ἀπὸ τῆς γῆς σου», ἄν­θρωπος φτωχὸς δὲν θὰ λεί­ψῃ ἐντελῶς ἀπὸ τὴ χώρα σου (Δευτ. 15,11). Τὸ εἶπε καὶ ὁ Χριστός· «Τοὺς πτωχοὺς πάντοτε ἔχετε μεθ᾽ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε» (Ματθ. 26,11).
Ὑπῆρξαν λοιπόν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων δυστυχεῖς, κι ὄχι μόνο ἀπὸ ἔλ­λειψι ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ ἔλλειψι τῆς ἀ­γάπης. Αὐτοὶ οἱ δύστυχοι ποῦ θὰ βροῦν καταφύγιο; στὸ κράτος; Μὰ τὸ κράτος δὲν μπορεῖ νὰ καλύψῃ ὅλες τὶς ἐλλείψεις· ὁσοδήποτε καλὰ καὶ ἂν δι­­οργανωθῇ –καὶ πρέπει νὰ δι­οργανωθῇ– ἡ κοινωνικὴ πρόνοια, θὰ ὑπάρχουν περιπτώσεις ἀφανεῖς, μυστικές, ἀπόκρυ­φες· συμβάν­τα τραγικά, οἰκογενειακὰ ἢ ἀτομικά, σὲ καλύβες ἢ σὲ μέγαρα. Ποιός θὰ νοιαστῇ γι᾽ αὐ­τούς; Μόνο ὁ Χριστι­ανὸς ποὺ μαθήτευσε στὸ Ναζωραῖο καὶ πιστεύει ὅτι «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν».
Ἀλλ᾽ ἀφήνουμε τώρα τοὺς ἀπίστους ποὺ ἐμπαίζουν τὴν ἐλεημοσύνη καὶ ἐρχόμαστε –δυσ­τυ­χία μας– στοὺς σημερινοὺς χριστιανούς. Δὲν εἶ­νε δυστυχῶς ὅπως οἱ παλαιοί, ποὺ ἐλεοῦσαν καὶ ἐκ τοῦ ὑστερήματος· δυσ­πιστοῦν στὸ ῥη­τὸ «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτω­χόν». Τί νὰ τοὺς ποῦμε; Νά μερικὰ ἐπιχειρήματα.
Τοὺς ἀπαντᾷ ἡ γεωργία· ὄχι ὁ ἱεροκήρυκας ἀλλὰ ὁ γεωργός, ὁ ὁποῖος τί κάνει· ἐμπιστεύεται στὴ γῆ, στὶς δυνάμεις ποὺ κλείνει μέσα της. Τί μυστήριο αὐτὸ τὸ χῶμα! Γιά σκεφθῆτε· χιλιάδες χρόνια τὸ ἴδιο χῶμα τρέφει κάθε χρόνο τὸν κόσμο. Στὰ σπλάχνα τῆς γῆς, μέσ᾽ στ᾽ αὐλάκια της, ῥίχνει ὁ γεωργὸς τέτοια ἐποχὴ τὸ σπόρο. ῾Ρίχνει ἕ­να· καὶ πιστεύει καὶ ἐλπίζει, ὅτι τὸ 1 θὰ γίνῃ 30, 40, 50· καὶ ὁ σπόρος αὐ­τὸς γίνεται δέντρο καὶ γεμίζει ἀπὸ καρποὺς ποὺ λυγίζουν τὰ κλαδιά. Ὁ γεωργὸς ἐμπιστεύ­εται στὸ χῶμα τῆς γῆς τὸ σπόρο, καὶ ὁ σπόρος δὲν χάνεται. Τί μυστήριο! Αὐτὸ τὸ χῶμα ποὺ πατοῦμε, αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς θάψῃ μέσα του, αὐτὴ ἡ μάνα γῆ ποὺ τρέφει τὴν ἀν­θρωπότητα, αὐτὴ δίνει τὴν ἀπάντησι.
Ὅπως ὁ γεωργὸς ἐμπιστεύεται τὸ σπόρο του στὰ σπλάχνα τῆς γῆς, ἔτσι κ᾽ ἐσύ, Χριστι­α­νέ, νὰ ἐμπιστεύ­εσαι τὸ χρῆμα σου – ποῦ; ὄχι στὴ γῆ ἀλλὰ στὸ δημιουργό της, στὸ Θεό. Ὅ­πως ἔκανε τὴ γῆ νὰ βλαστάνῃ καὶ νὰ πολλαπλασιάζῃ τὰ σπέρματα, ἔτσι ὁ ἴδιος κάνει καὶ τὴν ἐλεημοσύνη σου νὰ πολλαπλασιάζεται. Σπέρνε στὴ φτωχολογιὰ τὸ χρῆμα σου, κι αὐ­τὸ θὰ πολλαπλασιαστῇ· τὸ 1 θὰ γίνῃ 10, 20, 100… Θ᾽ ἀπολαύσῃς τὸν καρπὸ τῆς ἐλεημοσύνης. «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν».
Ἀπαντοῦν ἀκόμα οἱ βίοι τῶν ἁγίων. Διαβά­στε τὰ συνα­ξάρια. Δὲν ὑπάρχουν ὡραιότερα ἀναγνώσματα· δὲν ὑπάρ­χουν συ­γ­κινητικώτερα παραδείγματα, ἡρωικώτερα πρότυ­πα ἀπὸ τοὺς ἁγίους. Ἐκεῖ κ᾽ ἐγώ, στὸ Συναξαριστή (στὶς 27 Ἰ­ουλίου) βρῆκα τὸ ἀκόλουθο ἀ­νέκδοτο. Μερικοὶ βέβαια θὰ ἐμπαίξουν. Τὸ πε­ριγράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Τὸν 4ο αἰῶνα στὴν Κυρήνη (σημερινὴ Λιβύη) τῆς Ἀ­φρι­κῆς, κοντὰ στὸ ἔλ-Ἀλαμέιν (el-Ala­mein ὅπου πολέμησαν τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος), ὑπῆρχε ἡ μικρὴ ἐπισκοπὴ Κυρήνης μὲ ἐ­πίσκοπο τὸν Συνέσιο. Ὁ Συνέσιος εἶχε φίλο ἕ­­να φιλόσοφο, τὸν Εὐάγριο, ποὺ ἦταν εἰδωλο­λάτρης. Τοῦ ἔδωσε τὴν ἁγία Γραφή, νὰ τὴ μελε­τήσῃ, ἀλλὰ ὁ Εὐάγριος τοῦ τὴν ἐπέστρεψε κοροϊδεύοντας. –Τί κοροϊδεύ­εις; –Δὲν μπορῶ νὰ χωνέψω αὐτὸ ποὺ λέει, ὅ­τι «ὅποιος ἐλεεῖ τὸ φτωχὸ δανείζει στὸ Θεό»· αὐτὰ εἶνε παραμύθια, δὲν τὰ πιστεύω…
Ἀλλὰ ὁ Συνέσιος, ἐπίσκοπος μορφωμένος φιλοσοφικὰ καὶ καταρτισμένος ἁγιογραφικά, ὕστερα ἀπὸ ἕνα χρόνο κατώρθωσε νὰ πείσῃ τὸν Εὐάγριο, τὸν βάπτισε καὶ τὸν ἔκανε Χριστιανό. Στὴν καρδιὰ ὅμως τοῦ Εὐαγρίου ἔμενε ἀμφιβολία γιὰ τὸ ῥητὸ αὐτό· εἶνε ἀληθινό; Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ ὁ Εὐάγριος, ποὺ ἦταν πλούσιος, σὲ μία ἔκ­κλησι τοῦ ἐπισκόπου νὰ ἐλεήσουν τοὺς φτωχούς, ἄνοιξε τὰ χρηματοκιβώτιά του καὶ μέτρησε στὸν ἐπίσκοπο 300 λίτρες χρυσοῦ, μεγάλο ποσό· ζήτησε ὅμως ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο νὰ τοῦ δώσῃ ἕνα γράμμα – ἀπόδειξι ὅτι παρέλαβε τὸ ποσὸ αὐτό, καὶ ὁ Συνέσιος ὑπέγραψε τὴν ἀπόδειξι. Ὕστερα ἀπὸ λίγους μῆ­νες ὁ Εὐ­άγριος ἀσθένησε, ἔπεσε στὸ κρεβάτι καὶ ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πεθάνῃ. Κάλεσε τὰ παιδιά του καὶ τοὺς εἶ­πε· Κρα­τῶ ἕνα γράμμα· διαβάστε το. Τὸ διαβάζουν, τὸ σφραγίζει καὶ τοὺς παρακαλεῖ, νὰ τὸ βάλουν μέσα στὸ φέρετρό του. Ὅταν ἐξέπνευσε τὰ παιδιά του ἔβαλαν μέσα στὸ φέρετρο τὴν ἐπιστολὴ κατὰ τὴν ἐπιθυμία του. Ὁ ἐπίσκοπος χωρὶς νὰ ξέρῃ τίπο­τε ἔκανε τὴν κηδεία καὶ τὸν ἔθαψε. Ὕστερα ἀπὸ μία βδομάδα –ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄ­πιστοι, δικαίωμά τους· ἐμεῖς πιστεύουμε– ὁ Συνέσιος εἶδε ὅραμα· εἶδε τὸν Εὐάγριο στὸν παράδεισο μὲ λευκὴ στολὴ ἀνάμεσα σὲ ἀγγέλους καὶ ὁ Εὐάγριος τοῦ λέει· Ἐπίσκο­πε Συνέσιε, σ᾽ εὐχαριστῶ γιατὶ μὲ βάπτισες καὶ πρὸ παντὸς γιατὶ μὲ ἔπεισες νὰ κάνω ἐλεημοσύνη· ἄνοιξε λοιπὸν τὸν τάφο μου καὶ θὰ βρῇς, ὅτι τὸ χρέος αὐτὸ μοῦ τὸ ἐξώφλησε ὁ Χριστὸς καὶ μ᾽ ἔβαλε σ᾽ ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερα μέρη τοῦ παραδείσου. Ξαφνιάστηκε ὁ Συνέσιος. Κάλεσε τὰ παιδιά του, ἄνοιξαν τὸ λάκκο καὶ τὸ φέρετρο καὶ –ὤ τῶν θαυμάτων σου Χριστέ– βρῆ­κε τὸ γράμμα – ἀπόδειξι· κι ἀπὸ κάτω ἔγραφε, ὅτι τὸ χρέος αὐτὸ ἐξωφλήθηκε τώρα στοὺς οὐρανούς.
Νά λοιπὸν καὶ μία μαρτυρία ἀπὸ τοὺς βίους τῶν ἁγίων ποὺ βεβαιώνει τὸ ῥητό.
Εἶνε 100% ἀλήθεια, ὅτι ὅποιος ἐλεεῖ φτω­χὸ δανείζει στὸ Θεό· τὸ βεβαιώνει ὁ γεωργός, τὸ βεβαιώνουν οἱ βίοι τῶν ἁγίων, τὸ βεβαιώνει καὶ τὸ Ψαλτήρι. Διαβάστε τὸν 36ο ψαλμό· ἐκεῖ ὁ Δαυῒδ λέει, ὅτι «ὁ ἁμαρτωλὸς δανείζεται» μὰ δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος του, ἐνῷ ὁ δίκαιος σπλαχνίζεται καὶ δίνει, «οἰκτείρει καὶ δίδωσιν» (Ψαλμ. 36,21)· κι ἀλλοῦ προσθέτει γιὰ τὸν ἐλεήμονα· «ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πέ­νησιν· ἡ δικαιοσύ­νη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰ­ῶνα τοῦ αἰῶνος, τὸ κέρας αὐτοῦ ὑψωθήσεται ἐν δόξῃ» (ἔ.ἀ. 111,9). Λέει ἀκόμα ὁ Δαυΐδ· Ἤμουνα νιὸς καὶ γέρασα, εἶδα πολλὰ στὸν κό­σμο, ἀλλὰ τὸν ἐλεήμονα δὲν εἶδα νά ᾽χῃ ἀ­νάγκη οὔτε τοὺς ἀπογόνους του ψωμὶ νὰ ζητιανεύουν. Εἶδα τὰ παιδιὰ τοῦ ἐλεήμονος νὰ εὐημε­ροῦν καὶ νὰ προοδεύουν (βλ. ἔ.ἀ. 36,25).
Ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει ἀνάγκη ὄχι μόνο ἀπὸ δικαιοσύνη, ἀλλὰ κι ἀπὸ ἀγάπη, ἔλεος, σπλά­χνα οἰκτιρμῶν. Εἶνε σκαιά, βάναυση, μιὰ κοινωνία στὴν ὁποία δὲν φύεται τὸ οὐράνιο φυ­τὸ τοῦ ἐλέους. Ἂς χλευάζουν οἱ ἄπιστοι· ἡ ἐ­λεημοσύνη εἶνε κορυφαία ἀρετή, βασίλισσα τῶν ἀρε­τῶν, ἄ­στρο τοῦ παραδείσου.
* * *
Τὸ συμπέρασμα, ἀδελφοί μου. Πιστεύετε, πιστεύετε στὸ λόγο τῆς Γραφῆς. Δὲν ξέρω τί δάνεια κάνουν οἱ ἄν­θρωποι· ἕνα πρᾶγμα ξέρω, ὅτι τὸ δάνειο ποὺ ἀποδίδει ὄχι μὲ μικρὸ ἐπιτόκιο ἢ μὲ ῥήτρα δολλαρίου ἢ χρυσῆς λίρας, ἀλλ᾽ ἀποδίδει 1.000%, τὸ πιὸ ἐπικερδὲς δάνειο εἶνε τὸ δάνειο στὰ χέρια τῶν φτωχῶν.
Δύο εἶνε οἱ μεγάλοι δαίμονες ποὺ πειράζουν σήμερα τὸν κόσμο· ὁ σεξουαλικός, τῆς πορνείας – μοιχείας, καὶ ἰ­σχυρότερος ὁ δαίμονας τῆς φιλαργυρίας, τῶν τριάκοντα ἀργυρίων. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἐλεοῦν, δὲν δίνουν νερὸ οὔτε στὸν ἄγγελό τους, γίνον­ται Ἰοῦδες καὶ ἄσπλαχνοι. Ἐὰν ὑπάρχῃ σ᾽ ἐμᾶς τέτοια σκληροκαρδία, χρειάζεται βία· ἂς πιέσουμε τὸν ἑαυτό μας, κ᾽ ἔτσι ἡ ἐλεημο­σύνη σιγὰ – σιγὰ θὰ γίνῃ ἕνα εὐχάριστο ἄθλημα στὴ ζωή μας, μία εὐχάριστη προσφορὰ ποὺ θὰ μᾶς φέρῃ εὐλογία· «ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός» (Β΄ Κορ. 9,7· βλ. Παρ. 22,8α).
Δὲν τὰ λέω αὐτὰ τόσο γιὰ τὸ συμφέρον τῶν φτωχῶν – κι ἂν ἐμεῖς δὲν τοὺς δώσουμε, ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τοὺς θρέψῃ· τὰ λέω γιὰ δικό μας συμφέρον. Ὅσοι ἀπὸ σᾶς ἔχετε παιδιά, κορίτσια, ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραί­ου ἡ καλύτερη βοήθειά τους –τὸ λέω καὶ ἐκ πείρας– δὲν εἶνε οἱ πολυκατοικίες ἢ τὰ μετρητά, οἱ λίρες, τὸ χρυσάφι· ἡ καλύτερη ἀ­σφάλεια τῶν παιδιῶν σας εἶνε νὰ ἐ­λεῆτε. Ἐλεεῖτε, καὶ τὰ παιδιά σας θὰ προοδεύουν, τὰ κορίτσια σας θ᾽ ἀποκαθίστανται, τὰ σπίτια σας θὰ εὐλογοῦνται. Λέει ὁ μέγας Βασίλειος· Γυναίκα ποὺ ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ ἀντρός της δίνει ἐλεημοσύνη, αὐτὴ καὶ τὸν ἄντρα καὶ τὰ παιδιά της εὐεργετεῖ.
Ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ νὰ μαλακώσουν οἱ καρδιές μας, ν᾽ ἀνοίξουν τὰ χέρια μας καὶ νὰ δίνουμε προτοῦ νὰ πεθάνουμε. Τὸ τονίζω· ὅλα τὰ χρήματα εἶνε χαμένα, ἕνα μόνο χρῆμα δὲν χάνεται, αὐτὸ ποὺ δίνουμε γιὰ τοὺς φτωχούς· αὐτὸ γίνεται αἰώνιο, ἔχει ἐπάνω του τὴ σφραγῖδα τοῦ Χριστοῦ μας ἡ ὁποία λέει, ὅτι «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν».
Μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου ὑψώνω τὰ χέρια καὶ εὔχομαι· Εὐλογία στὰ σπίτια ποὺ ἐλεοῦν, στοὺς ἄντρες καὶ τὶς γυναῖκες, σὲ κάθε κοινωνία ἡ ὁποία –μαζὶ μὲ τὴ δικαιοσύνη– ἐλεεῖ καὶ βοηθεῖ τοὺς πάσχοντες.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων – Ἀθηνῶν τὸ Σάββατο 11-11-1967 ἑσπέρας. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 22-9-2024.

Στην πλάνη πέφτει κανείς είτε από απειρία είτε από υπερηφάνεια.
Κι αν είναι από απειρία, ο Κύριος θεραπεύει γρήγορα αυτόν που πλανήθηκε.
Αν όμως είναι από υπερηφάνεια, τότε θα υποφέρει για πολύν καιρό η ψυχή,
ώσπου να μάθει την ταπείνωση, και τότε θα θεραπευθεί από τον Κύριο.
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης: «Και τόση δα στενοχώρια να έχεις, θα παρακαλάς τον Άγιο Μηνά…»
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης αγαπούσε πάρα πολύ τον Άγιο Μηνά. Έλεγε συχνά: Κάθε μέρα τον βλέπω με το άσπρο του άλογο, που γυρνάει εδώ γύρω-γύρω στα βουνά και μας φυλάγει.
Άλλη τη ρώτησε:
«Τον γνωρίζεις τον άγιο Μηνά:» «Όχι, δεν τον γνωρίζω» απάντησε. «Άναβε κανένα κερί εσύ για τον άγιο Μηνά, γιατί είναι προστάτης σου» της είπε με βεβαιότητα.
Άλλη ημέρα, που ήταν αρκετοί συναγμένοι στο κελλί του, απευθυνόταν στον καθένα και με αγάπη και κατανόηση του μιλούσε ανάλογα. Πήγε κι ένας πατέρας να τον χαιρετήσει. Ο όσιος τον αγκάλιασε και τον ασπάσθηκε ευχόμενος: «Πέτρα να πιάνεις, ψωμί να γίνεται, χώμα να πιάνεις, χρυσό να γίνεται…» κι έκλαιγε. «Γέροντα, γιατί κλαις;» τον ρώτησε. «Θα αποχωριστώ τα παιδιά μου…» ψιθύρισε και πάλι σίγησε.
Ο πατέρας τον ρώτησε: «Να, Γέροντα, μια δουλειά ψάχνουμε για την κόρη μου». Ο όσιος είπε στην κόρη: «Και τόση δα στενοχώρια να έχεις, θα παρακαλάς τον Άγιο Μηνά… Τη μάνα σου και τον πατέρα σου θα τους κοιτάξεις; Η δουλειά σου είναι εδώ και σε περιμένει…» Πράγματι όπως τα είπε έτσι καλά ήλθαν, αλλά μετά από υπομονή και καθυστέρηση.
Ένας ιερεύς, όταν ήταν να δώσει εξετάσεις, πήγε να συμβουλευθεί τον όσιο Γέροντα στο μοναστήρι. Εκείνος τον ρώτησε: «Διάβασες;» «Ας πούμε ότι διάβασα». «Από εδώ που θα κατεβείς στη Δράμα, θα πας στον παπα-Σταύρο και θα του πεις να κάνει μία παράκληση στον Άγιο Μηνά και να σου διαβάσει και μία ευχή.
Μετά πήγαινε να δώσεις εξετάσεις. Θα στενοχωρεθείς λιγάκι, αλλά θα περάσεις». Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, δεν πέρασε. Μετά από λίγο καιρό όμως η εφημερίδα έγραφε το εξής: «Τα τέκνα απόρων πολυτέκνων εισάγονται καθ’ υπέρβασιν εις τας Παιδαγωγικάς Ακαδημίας εφ’ όσον έχουν συμπληρώσει την βάσιν κατά τας εισαγωγικάς εξετάσεις». Έτσι πέρασε στους επιλαχόντες, όπως του είχε προείπει ο όσιος.
Το 1955 ένας άνδρας από την Περιχώρα Δράμας ήταν άρρωστος πολύ βαριά. Οι ιατροί του νοσοκομείου είπαν στη σύζυγό του να τον πάρει στο σπίτι τους, να πεθάνει ήσυχα κοντά στους δικούς του. Ακούγοντας για τον όσιο Γεώργιο θέλησε να πάει τον σύζυγό της, μήπως μπορέσει να τους βοηθήσει.
Πηγαίνοντας στο πρακτορείο για να πάρουν το λεωφορείο για τη Σίψα, έμαθαν ότι ήταν ακινητοποιημένο επί μισή ώρα από κάποια βλάβη. Μόλις όμως ανέβηκαν σε αυτό και με την πρώτη δοκιμή της μηχανής, ξεκίνησε. Ο οδηγός παραξενεμένος σταυροκοπήθηκε και είπε: «Μα καλά, τόση ώρα εσάς περιμέναμε και ήταν αδύνατον να ξεκινήσουμε;». «Ναι, γιατί είναι ανάγκη να πάω τον άρρωστο άνδρα μου στον Γέροντα, να μας βοηθήσει», απάντησε η καλή σύζυγος.
Μόλις έφθασαν, ο όσιος τους περίμενε ήδη. Της είπε: «Τι σε είπαν στο νοσοκομείο, ότι θα πεθάνει ο άνδρας σου; Όχι, δεν θα πεθάνει, ώσπου να χτίσει το σπίτι του Αγίου Μηνά». Κατόπιν τον αγκάλιασε και συμπλήρωσε: «Παιδί μου, γιατί δεν πας να κάνεις τον Άγιο Μηνά; Ο άγιος Μηνάς θέλει το σπίτι του, γι’ αυτό θα σε κάνει καλά». Φεύγοντας έδωσε στη σύζυγό του πολλά τρόφιμα, για να ταΐσει τα φτωχά παιδιά της.
(Η εικόνα του αγίου Μηνά ήταν στο μοναστήρι. Όταν θα την έδινε, ο όσιος έψαλλε το απολυτίκιο του.)
Ο άνδρας έζησε για χρόνια πολλά και εργάσθηκε σκληρά για να κτίσει το μοναστήρι του Αγίου Μηνά.

Τέσσερις κούρτοι (τούρκοι αγρίας φυλής) πήγαν κάποτε να ληστέψουν τον Χατζεφεντή (όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη). Ο άγιος εκείνη την ώρα διάβαζε.
Είδε τους κλέφτες που άνοιξαν την πόρτα του, αλλά δεν τους μίλησε καθόλου. Εκείνοι μπήκαν μέσα στο κελλί του και έψαχναν δεξιά και αριστερά. Νόμιζαν ότι θα βρουν λίρες.
Ο όσιος Αρσένιος εξακολούθησε τη μελέτη του, χωρίς να τους μιλήση.
Αφού τελικά δεν βρήκαν τίποτε οι κλέφτες, πήγαν να φύγουν, και ένας απ’ αυτούς πήρε τα δυο σκεπάσματα, που είχε ο άγιος διπλωμένα σε μιαν άκρην. (Αυτή ήταν όλη κι όλη η περιουσία του). Τι έπαθαν όμως; Ενώ ήθελαν να φύγουν, δεν μπορούσαν να βρουν την πόρτα για να βγουν, σαν να είχαν τυφλωθή! Γύριζαν γύρω-γύρω μέσα στο κελλί και δεν έβλεπαν την πόρτα!
Όμως επειδή τον ενωχλούσαν στη μελέτη του, σηκώθηκε και τους έδειξε την πόρτα για να βγουν. Εκείνοι δεν μπορούσαν να τη δουν και συνέχεια γύριζαν πάλι γύρω-γύρω. Τότε ο άγιος πιάνει τον ένα κούρτο και του λέει:
- Να η πόρτα που βγαίνουν οι κλέφτες που πηγαίνουν στην κόλασι!
Τότε μόνο μπόρεσαν να βγουν! Μετανόησαν όμως και ζήτησαν συγχώρησι. Ο όσιος Αρσένιος τους συγχώρησε και έφυγαν. Μετά ωμολογούσαν το πάθημα τους στους άλλους κούρτους:
- Αμάν, αμάν! Στον Χατζεφεντή μην πάτε να κλέψετε, γιατί, και να μπήτε στο κελλί του, μετά δεν θα βγήτε.
(Αρσένιος ο Καππαδόκης)

Οφείλουμε να είμαστε βέβαιοι, ότι η Θεία Πρόνοια πάντοτε σκέπτεται για λογαριασμό μας και ρυθμίζει τα πάντα προς όφελός μας, ακόμα και μέσω γεγονότων, τα οποία μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντά μας.
(Όσιος Λέων της Όπτινα)

Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία, όλα ρυθμίζονται από την Θεία Πρόνοια.
Γι' αυτό όποτε σας βρίσκει κάποια θλίψη, να σκέπτεστε ότι είναι μία επίσκεψη, μία υπόμνηση, μία ειδοποίηση του Θεού, για κάποιο σφάλμα σας. Να Τον ευχαριστείτε και να διορθώνεστε.
(Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

«Ο Θεός, αγαπητοί μου, δεν έχει ανάγκη από δάκρυα ούτε επιθυμεί να πενθεί ο άνθρωπος από την οδύνη της καρδιάς του· αλλά μάλλον να τον βλέπει να αγάλλεται και να ευθυμεί εσωτερικά από την αγάπη του προς Αυτόν» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. ζ΄45).
Ακούς και διαβάζεις ότι ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που πενθούν. Για τις αμαρτίες τους και για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Το ίδιο βλέπεις ότι κάνουν και οι άγιοι Πατέρες: όλοι τονίζουν πόσο αναγκαία είναι τα δάκρυα και το πένθος στην πνευματική ζωή. Μην σου μπει ο λογισμός ότι αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός αρέσκεται στην πένθιμη γενικά κατάσταση του ανθρώπου. Αν συνέβαινε αυτό, ο Θεός δεν θα ήταν Αυτός που αποκάλυψε ο Κύριος Ιησούς Χριστός: ο Θεός Πατέρας με την άπειρη αγάπη Του απέναντί μας, αλλά ένας «Θεός» σκληρός και σαδιστής, που χαρά του θα είχε τον πόνο και τα δάκρυα των ανθρώπων. «Άπαγε της βλασφημίας!» Μακριά από τέτοιες βλάσφημες σκέψεις!
Ο Θεός μας, ο αληθινός Τριαδικός Θεός, είναι αγάπη, και η χαρά Του είναι να χαίρεται ο άνθρωπος: «να τον βλέπει να αγάλλεται και να ευθυμεί εσωτερικά». Να είναι δηλαδή μέσα στα πλαίσια της απαρχής δημιουργίας Του: σε διαρκή αναφορά και αγάπη προς Αυτόν! «Στον Αδάμ πριν από την παράβαση δεν υπήρχαν δάκρυα» (46). Δάκρυα ήρθαν στον Αδάμ και σε όλους τους απογόνους του, γιατί αμάρτησε. Η θλίψη και η στενοχώρια ήταν το τίμημα της ανυπακοής του προς τον Θεό. Κι αυτό ισχύει διαχρονικά, όσο υπάρχει άνθρωπος.
Αλλά ήρθε ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός. Και κατάργησε το αίτιο της θλίψης και των δακρύων, δηλαδή την αμαρτία και το αποτέλεσμά της, τον θάνατο. Και έφερε και πάλι τη χαρά και την ευθυμία - «Χαίρετε», ήταν και είναι η αδιάκοπη προτροπή Του. Σε ποιον όμως; Σ’ εκείνον που Τον αγαπά και μένει μαζί Του, σ’ εκείνον που ανήκει στο σώμα Του, την Εκκλησία, και δεν αμαρτάνει. Γιατί κάθε που αμαρτάνει, ξεπηδά εκ νέου η οδύνη των δακρύων: το μόνιμο τίμημα της αμαρτίας.
Και τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις ν’ αντιπαλέψεις ως πιστός με δύο είδη πένθους: με το πένθος της ίδιας της αμαρτίας - θλίψη και αμαρτία πάνε πάντοτε μαζί· και το πένθος που πρέπει πια να καλλιεργείς, επειδή ακριβώς βλέπεις ότι αμαρτάνεις και χάνεις την αγάπη προς τον Χριστό. Το ένα είναι η κόλαση. Το άλλο συνυπάρχει με τον παράδεισο - οι άγιοι το λένε «χαρμολύπη»: πενθώντας για τις αμαρτίες σου αρχίζει και γελά η καρδιά σου. Ζεις λοιπόν το παράδοξο της χριστιανικής ζωής: χαίρεσαι και πενθείς. Μάλλον πενθείς και γι’ αυτό χαίρεσαι. Το πένθος αυτό είναι συμμετοχή στον Σταυρό. Η χαρά είναι συμμετοχή στην Ανάσταση. Σταυρός και Ανάσταση είναι οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας.
«Θανάτωσε την αμαρτία, και τότε θα είναι περιττά τα δάκρυα της οδύνης στους οφθαλμούς σου» (46).
pgdorbas.blogspot.com

Προσευχή αληθινή είναι η απερίσπαστη, ή χωρίς ρεμβασμό, που εκτελείται με προθυμία, με ψυχή που πονάει για τις αμαρτίες της και με νού προσηλωμένο.
Η προσευχή περισσότερο πρέπει να αφορά πράγματα αγαθά και να μην εξαντλείται μόνο σε λεπτά και προσεγμένα λόγια. Η ταπεινοφροσύνη γίνεται παντού όχημα της προσευχής και αυτή είναι απόδειξη ταπείνωσης, γιατί γνωρίζοντας την ασθένειά μας ζητάμε τη βοήθεια του Θεού.
Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης
(Περί Επιμελείας Ψυχής Γ' Εκδ. ομιλία Α’ περί προσευχής σελ. 110)