"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Ένα βράδυ έκανε τους χαιρετισμούς της Παναγίας στους φίλους του Ταξιάρχες.
Στεκόταν μπροστά στην Ωραία Πύλη βλέπων προς την εικόνα της Παναγίας του τέμπλου και έψαλλε. Συνήθιζε να ψάλει και το Θεοτόκε Παρθένε….
Κατά την στιγμή εκείνη παρουσιάστηκε μια γυναίκα, τον έπιασε από το χέρι και τον γύρισε ακριβώς απέναντι από την Ωραία Πύλη, που βρίσκεται τοιχογραφημένη η Κοίμηση της Θεοτόκου και εξαφανίσθηκε.
Ο Θεός όμως ήδη του είχε στείλει την πρόσκληση για το Ουράνιο Δείπνο που του ετοίμαζε.(πρίν την κοίμησή του)
-Την 1ην Ιουνίου 1963 λειτούργησε στην ιερά μονή της Άγιας Τριάδος Μετεώρων. Κατά την ώρα του χερουβικού η Αγια Τράπεζα έβγαλε άρωμα, γιατι Εκει ήταν και ένα μικρό κουτάκι με λείψανα Αγίων.
Έβγαινε ως ένας μικρός στύλος καπνού, που ευωδίαζε όλο το Ναό. Κατανυκτική Λειτουργία που δεν περιγράφεται.
"Να η Θρησκεία μας φωνάζει ότι είναι ζωντανή."
-Όλη την βδομάδα που εργαζόμουν το κεφάλι μου και το δεξί μου χέρι ευωδίαζε..
Την 7ην Ιουνίου Παρασκευή, εργαζόμουν όλη την μέρα στο κτήμα μου μακριά από τον κόσμο.
Όλη την μέρα έψαλλα διάφορα κατανυκτικά τροπάρια και προ παντός της Θεοτόκου.
Δεν αισθανόμουν ούτε κούραση, ούτε πεινά, ούτε και τον καύσωνα της μέρας, γιατι ήλθα Εκει που έπρεπε την κατάνυξη.
Εκάθησα λίγο να ξεκουραστώ Εκει και ακούω μια φωνή να λέγει.
«είσαι ευπρόσδεκτος όπως έλθεις στο Αγιον Όρος, στην μεγάλη μου εορτή.
Θα γράψεις στους Δανιηλαίους και αυτοί θα σε τακτοποιήσουν.
Τώρα σε περιμένω να έρθετε»..
ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ.

Ή μνησικακία είναι δυσδιάκριτη κατά τους πατέρες τής Εκκλησίας.
(Από τον βίο του αγίου Νικολάου του Πλανά)
Γράφει η Μοναχή Μάρθα πνευματικό τέκνο του Αγίου Παπα-Νικόλα Πλανά και μέλος της συνοδείας του:
Θέλω να γράψω ακόμη και ένα [γεγονός] που διηγείτο μία εύσεβής χριστιανή, για να ιδήτε ότι όσον του έλειπε η μόρφωσις των γραμμάτων, τόσον ήτανε πεφωτισμένος με την χάριν του Αγίου Πνεύματος, και εισέδυε εις τα βάθη της ψυχής του εξομολογουμένου, έβγαζε εις το φανερόν την εμφωλεύουσαν αμαρτίαν [την αμαρτίαν που φώλιαζε στην ψυχή], την οποίαν ούτε ο ίδιος ο εξομολογούμενος δεν είχε καταλάβει.
Παραθέτω με τας ίδιας λέξεις αυτά που μου αφηγήθη η ευσεβής χριστιανή, που σημειώνω παραπάνω:
Μια φορά, προ 40 χρόνων, είχα παρεξηγηθή, ή μάλλον συκοφαντηθή από κάτι συγγενείς μου. Δεν αντήλλαξα ούτε μια κουβέντα, ούτε ύβριν, τιποτα από όλα αυτά. Όταν εγκαταστάθημεν και οι δύο οικογένειες στας Αθήνας, μιλούσαμε τυπικές κουβέντες.
Όταν εξωμολογήθηκα, είπα εις τον Παππού [στον άγιο Παπα-Νικόλα Πλανά] την υπόθεσιν και, συγχρόνως, ότι δεν θέλω ανταλλαγήν επισκέψεων με την συγγενήν μου. Καλά είναι ως εδώ, του λέγω, αφού χαιρετιόμαστε όταν βλεπόμαστε.
Εκείνη παντρεμένη, κοσμική, εγώ κοντά στον Παππού, άλλη ζωή. Έτσι το έλεγα και το πίστευα, ότι δεν έχω τίποτα μαζί της.
Να ήτανε άλλος εξομολόγος, δυνατόν να μου έλεγε: «Ε, ας είναι, παιδί μου, ως εδώ, δεν είναι ανάγκη για περισσοτέρας σχέσεις».
Αυτό ενόμιζα, πως θα μου έλεγε και ο Παππούς.
Όπου ξαφνικά τον ακούω να μου λέγη:
– Όχι, παιδί μου, ως εδώ… Είναι ανάγκη να πας στο σπίτι της, να φας στο τραπέζι της, και να κοιμηθής μια μέρα στο σπίτι της διότι ζει μέσα του το πάθος.
Κεραυνός αν μου έπεφτε, ολιγωτέρα εντύπωση θα μου έκαμε. Θα μπορούσα να πιω το πικρότερο και δυσωδέστερο φάρμακο παρά να κάνω αυτό που μου είπε.
Τότε είδα με δέος πόσο πάθος ενεφώλευε [φώλιαζε] μέσα μου, κρυφό, που ούτε και εγώ η ίδια δεν το είχα καταλάβει…
Μα έλα που έπρεπε να κάνω υπακοή!
Με τρέμοντα γόνατα πήγα στο σπίτι της.
Ευτυχώς η ευχή του Παππού τους φώτισε και με υπεδέχθησαν καλά, τόσον αυτή, όσον και ο σύζυγος της και η μητέρα της.
Βάλαμε να φάμε το μεσημέρι, και στο τραπέζι έλεγα μέσα μου: «διαβολική τριάς».
Εννοούσα, φυσικά, το ανδρόγυνο και την μητέρα της. Δεν θα μπορέση ποτέ να περιγράψη η φαντασία τον ψυχικό μου αγώνα της ημέρας εκείνης.
Το μεσημέρι κοιμήθηκα στο αυτό δωμάτιο με την συγγενή μου. Μόλις κοιμήθηκα, είδα ολόκληρο τον σατανά δίπλα μου να μου λέγη: «Εδώ ήρθες μωρή να κοιμηθής; Φτου να χαθής»!
Ξύπνησα συντετριμμένη και της λέγω:
– Είδα ένα κακό όνειρο.
Μου λέγει και αυτή ταυτοχρόνως:
– Και εγώ είδα ένα πολύ κακό όνειρο.
Ούτε της είπα τι είδα, ούτε τη ρώτησα τι είδε αυτή. Έλειπε η οικειότης.
Από τότε επανήλθομεν εις την πρώτην σειράν της αδελφοσύνης, και είμαστε, συν Θεώ
πολύ αγαπημένες.
Από το βιβλίο,
"Ο Παπα-Νικόλας Πλανάς, Ο απλοϊκός"

26 Οκτωβρίου στις 8:32 π.μ. ·
"Το θαύμα του Αγίου Δημητρίου στον Όσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο.."
Αφηγείται ο Λεμεσού Αθανάσιος.
Τον Οκτώβριο του 1978 ενώ ήμουν τότε φοιτητής επισκέφτηκα το Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο στη νήσο Πάρο, στη Μονή της Λογγοβάρδας εκεί όπου ο Γέροντας Φιλόθεος ήταν για πολλά χρόνια Ηγούμενος.
Μιλήσαμε πάρα πολλές ώρες και είχα εξομολογηθεί κοντά του. Μου διηγήθηκε τότε ένα θαυμαστό γεγονός.
Με ρώτησε που σπούδαζα.
Εγώ του είπα γέροντα, σπουδάζω στη Θεσσαλονίκη. Τότε με ρώτησε αν αγαπώ τον Άγιο Δημήτριο και λέω βέβαια, γέροντα, αλλοίμονο! Όλους τους Αγίους και τον Άγιο Δημήτριο.
Μου λέει, όχι να τον αγαπάς πάρα πολύ!
Και θα σου πω, μου λέει, τι έγινε με μένα.
Όταν ήταν ο πατήρ Φιλόθεος νέος, νέο παιδί και προσπάθησε να πάει στο Άγιον Όρος, τον συνέλαβαν οι Τούρκοι, οι οποίοι είχαν τότε τη Θεσσαλονίκη και τον έκλεισαν μέσα στο Λευκό Πύργο και εκεί είχε πάρα πολλές δυσκολίες και αν θυμάμαι καλά, μάλιστα είχαν σκοπό και να τον κακοποιήσουν ή και να τον σκοτώσουν ακόμα. Εκεί δια θαύματος τον γλύτωσε ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος παρουσιαζόμενος ως αξιωματικός στους Τούρκους και εμποδίζοντάς τους να τον κακοποιήσουν! Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Μετά το γεγονός αυτό, ο πατήρ Φιλόθεος έκανε τάμα στον Άγιο Δημήτριο, κάθε χρόνο στις 26 Οκτωβρίου που είναι η μνήμη του να πηγαίνει στο ναό του Αγίου Δημητρίου και να παρίσταται και να λειτουργεί εκεί στην πανήγυρη του Αγίου. Μια χρονιά -πριν περίπου 10 χρόνια μας είχε πει από τότε που μας διηγήθηκε το γεγονός- είχε πάρα πολύ μεγάλη κακοκαιρία στην Πάρο και δεν υπήρχαν πλοία, δεν μπορούσε κανένα πλοίο να αποπλεύσει. Οπότε ήταν αδύνατο για τον Πατέρα Φιλοθέο να φύγει από το νησί και να πάει στη Θεσσαλονίκη (στην Αθήνα και μετά
στη Θεσσαλονίκη) για να εκπληρώσει το τάμα του και την επιθυμία που είχε να παραβρεθεί στην πανήγυρη του Αγίου Δημητρίου στο ναό του. Και έτσι παρέμεινε στο Μοναστήρι αλλά ήταν πάρα πολύ θλιμμένος.
Έκαναν τον Εσπερινό κάτω στο καθολικό της Μονής του και επέστρεψε ο πατήρ Φιλόθεος στο κελί του, λυπημένος, αισθανόμενος τρόπον τινά μια αμηχανία γιατί δεν μπορούσε να εκπληρώσει αυτόν το λόγο που είχε δώσει στον Άγιο. Μόλις πήγε στο κελί του όμως και κάθισε στην καρέκλα του και άρχισε να προσεύχεται και να λέει, "Άγιε Δημήτριε, δυστυχώς δεν μπόρεσα να εκπληρώσω αυτό το τάμα. Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με, βοήθησε με" ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβει πώς, βρέθηκε στο ναό του Αγίου Δημητρίου. Από την Πάρο βρέθηκε στο ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη. Εν σώματι, κανονικά. Κανονικά χαιρέτησε όλους εκεί τους παρόντες χωρίς βέβαια να πει σε κανέναν τίποτα. Αυτοί βέβαια ήξεραν ότι πάει κάθε χρόνο και έτσι δεν απόρησε κάνεις.
Έλαβε μέρος στον Εσπερινό, έμεινε το βράδυ στη Θεσσαλονίκη, έλαβε μέρος την άλλη μέρα στη Θεία λειτουργία, τελείωσαν οι εορτασμοί όλοι και τότε λοιπόν ο πατήρ Φιλόθεος επέστρεψε πίσω στο μοναστήρι του.
Στο μοναστήρι όμως οι μοναχοί είχαν ανησυχήσει την άλλη μέρα διότι η πόρτα ήταν κλειστή από μέσα και νόμιζαν ότι πέθανε. Χτυπούσαν και δεν άνοιγε. Έσπασαν την πόρτα, ήταν κλειδωμένη από μέσα και ο πατήρ Φιλόθεος απουσίαζε.
Και μετά θυμάμαι όταν τον ρώτησα: γέροντα, λέω, μετά πώς επιστρέψατε;
-Με την παιδική αφέλεια νόμιζα ότι ήρθε πίσω κατά τον ίδιο τρόπο-
"Ε", μου λέει, "ρε παιδάκι μου μετά πήρα το καράβι και επέστρεψα. Την πρώτη φορά με πήρε ο Άγιος αεροπορικώς και μετά ήρθα με τα δικά μου τα μέσα".
Αυτό μας το διηγήθηκε ο ίδιος και εκτός που το είπε ο ίδιος, μετά και οι Πατέρες, οι Γέροντες της Μονής της Λογγοβάρδας, μας το είπαν και οι ίδιοι που ήταν παρόντες όταν έσπασαν την πόρτα που ήταν κλειδωμένη από μέσα και δεν βρήκαν τον Γέροντα Φιλόθεο στο κελί του.
Λεμεσού Αθανάσιος

"Όσο περισσότερο γεύεται κανείς τον Θεόν, τόσον και περισσότερο πεινά δι’ Αυτόν…"
Αγαπήστε τη σιωπή.
Αν την συνηθίσετε, μετά δεν θα θέλετε να ομιλήτε. Τόσο είναι όμορφη η σιωπή.
Μη κοιτάς να ικανοποίησης όλους τους ανθρώπους. Ότι και να κάνης δεν ικανοποιούνται. Να κάνης μόνον ότι θεωρείς αναγκαίο η καθήκον σου.
Από τους ανθρώπους να μη απογοητεύεσαι.
Μη περιμένεις να είναι τέλειοι.
Κανένας δεν είναι τέλειος. Όλοι παλεύουμε με τα πάθη μας. Δεν πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη ούτε εις τον εαυτόν του.
Πόσον μάλλον εις τους άλλους.
Άς φαίνονται καλοί, ας φαίνονται δυνατοί, ας φαίνονται σοφοί!
Ποιος περίμενε, ο σοφός Σολομών να πέσει! Στα λέγω αυτά, όχι διά να περιφρονάς τους ανθρώπους. Είμεθα όλοι αδελφοί και οφείλομε σεβασμό και αγάπη, αλλά διά να σε προφυλάξω, διά να προλάβω. Ή μπορεί και αργότερα, αυτά που τώρα σε λέγω, να σε βοηθήσουν. Εγώ δεν θα ‘μαι πάντα έδώ, διά να στα λέγω.
Σε λέγω: Δι’ ότι θέλεις και εις όποιον πειρασμό ή θλίψιν ευρέθης, παρακάλεσε τον Θεό, εις ανθρώπους μη εμπιστεύεσαι, μη ελπίζεις. Θα με ενθυμηθείς αργότερα και το επιθυμώ, δηλ. να με ενθυμάσαι, διά να βοηθείσαι, να γλυτώνεις. Θα δοκιμαστής και θα καταλάβεις αυτά πού τώρα σε λέγω. Πάντως μη φοβάσαι!
Είναι ωραίο να λησμονείς τον εαυτό σου και να προσεύχεσαι διά την σωτηρία των άλλων. Τούτο είναι μεγάλο πράγμα. Τούτο είναι για τον κάθε έναν, αλλά περισσότερο διά τον παπά.
Πτωχός να ζήσης και πτωχός να πεθάνεις. Αγάπησε την πτωχεία.
Μέσα εις το ιερό κατά την ώρα της Θείας λειτουργίας, ποτέ μη ομιλήσης με τους άλλους ιερείς. Μπορεί να σε παρεξηγήσουν όσοι δεν καταλαβαίνουν. Κατσίκι θα σε πουν και άλλα. Για τον Κύριον να τα δεχτείς.
Να έχεις ζήλο πολύ, ταπείνωση, καθαρό βίο. Ένας παπάς έβλεπε μέσα εις το άγιο Ποτήριο τον Κύριον και γύρω του αγγέλους.
Ένας Γέρων, έβλεπε τρεις ημέρες να βρίσκεται εις το όρος Θαβώρ και ν’ ακούει τον Κύριον συνομιλούντα με τους προφήτας και τους μαθητάς του.
Ένας άλλος είχε επί τρεις ημέρας τα χέρια του εις στάσιν εκτάσεως και προσηύχετο. Πώς άντεχε τον ρώτησα. Ένα πουλί δεμένο, μου απήντησε, ποτέ δεν φεύγει.
Νους δεμένος εις τα ουράνια, λησμονεί τα επίγεια, ακόμα και τον κόπον του σώματος.
Να είσθε συνετοί και διακριτικοί.
Πολλούς ενάρετους είδα, ολίγους διακριτικούς.
Η διάκριση είναι ανωτέρα πάντων των αρετών.
Και να μη λησμονείτε, ότι έρχεται καιρός, όπου πρέπει να ζείτε, όπως λέγει και ο Παύλος «και οι έχοντες, ως μη έχοντες».
Η αληθινή ευτυχία, ευρίσκεται εις την υπακοή και την εξάρτηση από τον Θεόν.
Να ζητάτε πρώτα την σωτηρία σας και μετά να ζητάτε τέκνα..
Μια να είναι η προσευχή σας: Θεέ μου, θέλουμε να ζήσουμε μόνο για την αγάπη Σου!
Ο Θεός δίδει τα πάντα, αλλά να θέλωμεν, να Του ζητούμε. Να απευθύνεστε εις τον Θεόν όχι σαν ξένοι, σαν υπηρέτες, αλλά σαν παιδιά προς στοργικό πατέρα.
Πρώτα να πράτης και μετά να διδάσκεις. Επίσης, αγαπήσατε την ταπείνωση, ενδυθείτε την ταπείνωση.
Είναι τόσον λίγη η ζωή μας εις αυτόν τον κόσμο…
Τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, μη τα φοβάσθε. Χωρίς δοκιμασίες, δεν μπορείς ν απόκτησης την σοφία του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς πειρασμούς και αγώνα, δεν μπορείς να πλησίασης τον Θεό.
Δια να γνωρίσει κάποιος τον Θεόν, δεν χρειάζεται να είναι πλούσιος ή επιστήμων, άλλα ταπεινός.
Όσο περισσότερο γεύεται κανείς τον Θεόν, λέγει κάποιος Γέρων, τόσον και περισσότερο πεινά δι’ Αυτόν… Ναι, να πεινάσετε, να διψάσετε και να χορτάσετε τον Θεόν, αυτό σας εύχομαι.
Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας

Οι παπάδες αυτό, εκείνο, το άλλο...
Εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, λέω, θα συμφωνήσω.
Μόνο θα σε ρωτήσω κάτι.
Μόνο κακοί υπάρχουν;
Μπορείς να μου πεις γιατί ψάχνεις τους κακούς και όχι τους καλούς;
Μήπως σε βολεύει;
Μήπως ένας κακός παπάς σε βολεύει για να κάνεις αυτά που θέλεις να κάνεις, ενώ ένας καλός σου βάζει φρένο;
Εσύ πρέπει να προβληματιστείς!
Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

"Είναι πολύ δύσκολο να διαγνώσεις μέσα σου την υπερηφάνεια. Να όμως μερικά συμπτώματα.."
- Να θυμάσαι και να φοβάσαι δυο λογισμούς: Ο ένας λέει: είσαι άγιος, κι ο άλλος: δεν θα σωθείς.
Κι οι δυο λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό (δηλ. τον διάβολο) και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους. Εσύ όμως να σκέφτεσαι: Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο σπλαχνικός Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρήσει σ’ εμέ τις αμαρτίες μου.
- Πονηροί λογισμοί καταπονούν τη υπερήφανη ψυχή, κι αν δεν ταπεινωθεί, δεν θα βρει ανάπαυση απ’ αυτούς.
- Στην πλάνη πέφτει κανείς είτε από απειρία είτε από υπερηφάνεια.
- Αν δεις κανένα όραμα ή εικόνα ή όνειρο, μην το εμπιστεύεσαι.
- Είναι πολύ δύσκολο να διαγνώσεις μέσα σου την υπερηφάνεια. Να όμως μερικά συμπτώματα: Αν σε προσβάλλουν οι εχθροί (οι δαίμονες) ή σε βασανίζουν κακοί λογισμοί, αυτό σημαίνει πως δεν έχεις ταπείνωση. Γι’ αυτό, έστω κι αν δεν αντιλήφθηκες την υπερηφάνειά σου, ταπεινώσου. Αν είσαι οξύθυμος ή, όπως λένε, νευρικός, αυτό είναι αληθινή συμφορά. Κι αν κάποιος πάσχει από παροξυσμούς και φοβίες, οι αρρώστιες αυτές γιατρεύονται με τη μετάνοια, με το ταπεινό φρόνημα και με την αγάπη για τον αδελφό σου, ακόμα και για τους εχθρούς.
- Πως είναι δυνατό να ξέρωμε αν μας αγαπά ο Κύριος ή όχι; Να τα γνωρίσματα: Αν παλεύεις με ζήλο την αμαρτία, τότε σε αγαπά ο Κύριος. Αν αγαπάς τους εχθρούς, είσαι ακόμα πιο αγαπητός στο Θεό. Κι αν διαθέτεις την ψυχή σου για τους ανθρώπους, τότε είσαι πολύ αγαπητός στον Κύριο που κι αυτός έδωσε την ψυχή του για μας.
- Κι εγώ όταν ήμουν στον κόσμο, σκεφτόμουν πώς να η ευτυχία επί της γης: Είμαι υγιής, κομψός, πλούσιος, ο κόσμος μ’ αγαπά-κι είχα αυτή την κενοδοξία. Όταν όμως εγνώρισα με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο, άρχισα πια να θεωρώ όλη τη δόξα του κόσμου σαν καπνό που τον διασκορπίζει ο άνεμος.
- Ο Κύριος δίνει τον παράδεισο και την Βασιλεία Του σ’ όποιον μετανοεί. Με το πλούσιο έλεός Του δεν θυμάται τις αμαρτίες μας, όπως δεν θυμήθηκε τις αμαρτίες του ληστή στον σταυρό.
- Αν σκέφτεσαι κακό για τους ανθρώπους, αυτό σημαίνει πως μέσα σου ζει πονηρό πνεύμα και αυτό σου υποβάλλει πονηρές σκέψεις εναντίον των αδελφών. Κι αν κάποιος πεθάνει αμετανόητος, χωρίς να συγχωρήσει τον αδελφό, τότε η ψυχή του θα πάει εκεί που μένει πονηρό πνεύμα, το οποίο είχε κυριεύσει την ψυχή του.
- Τέτοιος είναι ο νόμος: Αν συγχωρείς, σημαίνει πως σε συγχώρεσε και σένα ο Κύριος. Αν όμως δεν συγχωρείς τον αδελφό, σημαίνει πως η αμαρτία σου μένει μαζί σου.
Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

"Εσύ όταν προσεύχεσαι να ξεχνάς την σωματική σου αρρώστια.."
«Όταν είσαι άρρωστος να παρακαλάς τον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου, και ο Θεός επειδή θα τον παρακαλάς ταπεινωμένος και πονεμένος θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, και θα σε κάνει καλά και στο σώμα.
Να μην προσεύχεσαι με υστεροβουλία λέγοντας
"Θεέ μου συγχώρησε τις αμαρτίες μου" και το μυαλό σου να είναι προσκολλημένο στη σωματική σου ασθένεια.
Μια τέτοια προσευχή δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Εσύ όταν προσεύχεσαι να ξεχνάς την σωματική σου αρρώστια και να την αποδέχεσαι σαν κανόνα για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα μην ανησυχείς άφησέ τα στο Θεό, και ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του».
Όσιος Πορφύριος o Καυσοκαλυβίτης

"Τί άσχημα που μυρίζει.." Τον ρώτησαν: " Πώς συμβαίνει αυτό;"
Κάθε αναφορά του νου και της καρδιάς προς τον Θεό είναι πραγματική προσευχή. Εάν, καθώς εργάζεσθε, ενθυμήσθε τον θεό, αυτό αποτελεί προσευχή.
Αναφέρει η Αγία Γραφή ότι το αίμα του Άβελ βοά πρός τον Θεό (Γεν. δ' 10).
Κατά παρόμοιο τρόπο και τα έργα που αφιερώνονται στο Θεό, βοούν προς αυτόν.
Κάποτε λοιπόν πρόσφεραν σε ένα στάρετς εκλεκτό φαγητό.
Μόλις το πήρε, είπε: "Τί άσχημα που μυρίζει.." Τον ρώτησαν: " Πώς συμβαίνει αυτό;"
Και αυτός τους εξήγησε ότι το έστειλε άνθρωπος χωρίς καλή διάθεση και ζωή..
Κάθε έργο εμποτίζεται μ' εκείνα τα αισθήματα με τα οποία πραγματοποιείται. Όσοι έχουν καθαρή καρδιά το αισθάνονται αυτό. Όπως ευωδιάζουν τα άνθη έτσι ευωδιάζουν τα έργα που γίνονται με καλή προαίρεση. Η ευωδία των καλών έργων υψώνεται προς τον ουρανό, όπως το θυμίαμα!
Οσίου θεοφάνους Εγκλείστου
(Απάνθισμα Επιστολών)

"Ο ταπεινὸς εἶναι ὁ ἄφοβος, ὁ ἐλεύθερος, ὁ εἰρηνικός, ὁ μακάριος.."
Ο γείτονάς μου ὁ Γερο-Ἰωσήφ, 106 ἐτῶν σήμερα, μοὗπε ἕνα πρωϊνὸ ποὺ τὸν βρῆκα μὲ τὸ ψαλτήρι στὸ χέρι: Ὁ Θεὸς ἔσκυψε καὶ εἶπε στὸ παιδί του τὸν Δαβὶδ αὐτὰ ποὺ θέλει να ἀκούει! (Ὡραία κουβέντα ἀλήθεια, ὅλο σοφία).
Ο ταπεινὸς εἶναι ὁ ἄφοβος, ὁ ἐλεύθερος, ὁ εἰρηνικός, ὁ μακάριος. Ὁ ταπεινὸς εἶναι ὁ ἔξυπνος, ὁ ὡραῖος, ὁ εὐγενής, ὁ νηφάλιος. Δὲν φοβᾶται νὰ μὴν πέσει, γιατὶ εἶναι χάμω. Δὲν ἀνησυχεῖ, δὲν ἀναμένει εἰδήσεις, δὲν τὸν πτοοῦν οἱ κρίσεις, ἐπαινετικὲς ἢ μή, δὲν δειλιᾶ, δὲν ἀγωνιᾶ, δὲν ἔχει ἄγχος κι ἀγωνίες. Εἶναι ὁ κερδισμένος.
Σίγουρα τὸν ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς καὶ ποτὲ δὲν θὰ τὸν ἀφήσει, ἀφοῦ ἐκεῖ ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα του.
῾Ο παπα-Τύχων τῆς Καψάλας ἔλεγε: Ὁ Θεὸς κάθε πρωΐ εὐλογεῖ τὸν κόσμο μὲ τὸ δεξί του χέρι, ὅταν δεῖ ὅμως ταπεινὸ τὸν εὐλογεῖ καὶ μὲ τὰ δυό του χέρια!
Μωυσέως Αγιορείτου

«Πέστε μας κάτι Γέροντα.
- Τί νά πῶ;
- Ὅτι λέει ή καρδιά σας.
- Αὐτό πού λέει ἡ καρδιά μου εἶναι νά πάρω τό μαχαίρι,
νά τήν κόψω κομματάκια,
νά τήν μοιράσω στόν κόσμο, καί ὕστερα νά πεθάνω».
Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης