"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Το οραμα του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά.
Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς απέκτησε σοφία μέσω των ουρανίων αποκαλύψεων πού δέχθηκε.
Αφού πέρασε τρία χρόνια ησυχάζοντας σε ένα κελί της Μεγίστης Λαύρας, του γεννήθηκε η ανάγκη να πάει στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους ωφελήσει με την πνευματική γνώση και εμπειρία του.
Ο Θεός του φανέρωσε αυτή την ανάγκη μέσα από μια ασυνήθιστη οπτασία: κάποια μέρα ο Γρηγόριος, σαν σε ελαφρύ ύπνο, είδε να κρατά στο χέρι του ένα δοχείο υπερχειλισμένο με γάλα. Σιγά-σιγά το γάλα μεταβλήθηκε σε κρασί το οποίο επίσης υπερχείλισε, κυλώντας στα χέρια και στα ρούχα του.
Τότε εμφανίστηκε ένας λαμπρός νεανίας και τού είπε:
«Γιατί δεν έδινες και σε άλλους να δοκιμάσουν αυτό το εξαίσιο ποτό το οποίο σπαταλάς τόσο απρόσεκτα; ή μήπως δεν γνωρίζεις ότι αυτό είναι δώρο της χάριτος του Θεού;».
Ο Γρηγόριος τότε απάντησε: «Μα, εάν δεν υπάρχει κανένας στην εποχή μας ο οποίος να αισθάνεται την ανάγκη να πιει ένα τέτοιο ποτό, σε ποιόν να το δώσω;».
Ο νεανίας αποφάνθηκε:
«Είτε υπάρχουν λίγοι είτε περισσότεροι διψασμένοι γιά ένα τέτοιο ποτό, είσαι υποχρεωμένος να εκπληρώσεις το χρέος σου και να μην παραβλέπεις το δώρο του Θεού!».
Ο Γρηγόριος ερμήνευσε το μεν γάλα ως την κοινή γνώση του κόσμου, συνυφασμένη με το κατά κόσμον πολιτεύεσθαι, το δε κρασί ως την Ορθόδοξη διδασκαλία και ζωή.
Τη δεύτερη φορά ο Γρηγόριος απομόνωσε τον εαυτό του σ’ ένα μοναστήρι, όπου έγραψε το έργο του περί των Αρχών της Ορθοδοξίας.
Την παραμονή της εορτής του άγιου Αντωνίου του Μεγάλου κάλεσαν οι μοναχοί τον Γρηγόριο στην ολονύχτια αγρυπνία τους.
Εκείνος όμως παρέμεινε για να εργαστεί στο κελί του, ενώ όλη η αδελφότητα βρισκόταν στην εκκλησία. Αίφνης του παρουσιάζεται ο ίδιος ο άγιος Αντώνιος και του λέει:
«Η απόλυτη ησυχία είναι καλή, αλλά ορισμένες φορές είναι απαραίτητο να είσαι μαζί με τούς αδελφούς σου!».
Πεπεισμένος από τη θεία αποκάλυψη, ο άγιος σηκώθηκε αμέσως και πήγε στην εκκλησία, στην ομόθυμη χαρά των μοναχών.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Νοέμβριος, εκδ. Άθως)

«Ποθητέ Πάτερ Χρυσόστομε, κάθε σκέψη προς εσένα είναι για μένα γιορτή και χαρά, πνευματική αγαλλίαση, αρωγός, υγεία και ανάσταση.
Ο άγιος Χρυσόστομος είναι η αιώνια αυγή της ψυχής μου και ολοκλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Αυτός είναι το πρόσωπο του πιο αγαπητού μεσολαβητή.
Αυτός είναι η πιο εύγλωττη θεόσδοτη γλώσσα του ουρανού και της γης, με την οποία η γη φανερώνει στον ουρανό τους αναστεναγμούς της, τους πόνους της, τις ελπίδες της, τις προσευχές της».
Υπάρχουν αναμφίβολα μερικά «κεκρυμμένα» μυστήρια στην ζωή του αγίου πατρός Ιουστίνου, στην σχέση του προς τον Κύριο, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου.
«Κατά την παραμονή της εορτής του αγίου προφήτη Ιερεμία, 1/14 Μαΐου του έτους 1955 τα μεσάνυχτα, στην περιοχή Λέσκοβατς, βλέπω στο όνειρό μου τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, με χρυσόλαμπρο αρχιερατικό φαιλώνιο και βαρύτιμο χρυσό Ευαγγέλιο στα χέρια του, να έρχεται προς εμένα κι εγώ έτρεξα για να τον συναντήσω.
Πέφτω μπροστά στα πόδια του και του φιλώ τα άμφια και τα πόδια.
Αυτός με αρχιερατική αυστηρότητα, τοποθετεί το άγιο Ευαγγέλιο στο κεφαλι μου και διαβάζει…
Όταν τελείωσε την ανάγνωση, τον ρώτησα με χαρά τι διάβασε, κι εκείνος μου απάντησε: “Από το δικό μου ευχολόγιο”.
Αισθάνθηκα τότε μια γλυκύτατη και ανείπωτη χαρά στην ψυχή. Ξύπνησα με την ίδια διάθεση και για πολλή ώρα με κατείχε αυτή η χαροποιός αγαλλίαση και η απερίγραπτη ηδύτητα».
Παρεμφερής με αυτήν την εμπειρία, αλλά ταυτόχρονα και ανεξάρτητη, είναι και η μαρτυρία ενός πνευματικού του παιδιού, το οποίο, το φθινόπωρο του 1966, είδε στο όνειρό του το παρακάτω όραμα :
Βλέπει τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο στο κελλί του αρχιμανδρίτη πατρός Ιουστίνου, τον πατέρα Ιουστίνο να κανει μετάνοιες και τον άγιο Χρυσόστομο να τον ευλογεί και να λέγει :
“Αυτός είναι ο ικέτης μου! Αυτός είναι ο αρεστός μου!”
Έτσι καθοδηγείτο αυτός ο θεοφιλής και φιλόχριστος ασκητής, πριν απ’ όλους τους άλλους οδηγούς και διδασκάλους, καθώς εχειραγωγείτο με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ενώ παράλληλα ήταν όλος παραδομένος στον Θεάνθρωπο Χριστό, έχοντας ως ασφαλείς ποδηγέτες τους αγίους Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τους αγίους δηλαδή του Θεού, προς τους οποίους έτρεφε τέτοια αγάπη και εκτίμηση, ώστε τους είχε αφιερώσει όλη του την ζωή, ερευνώντας και διδάσκοντας την πίστη τους, την εμπειρία τους, αλλά και την χαρμόσυνη αγγελία τους για τον Θεάνθρωπο Χριστό …
(π. Αθανασίου Γιεβτιτς, Βίος του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, κεφ. 5, σελ 91-93. εκδ Ν. Παναγόπουλου)

Δείξε μου έναν αγέρωχο άρχοντα ή έναν λαμπροντυμένο πλούσιο, όταν ψήνεται από τον πυρετό, όταν ψυχομαχεί, και τότε θα σε ρωτήσω:
“Πού είναι εκεί­νος, που περνούσε από την αγορά καμαρωτός και πε­ρήφανος με ακολούθους και σωματοφύλακες;
Πού εί­ναι εκείνος, που φορούσε πανάκριβα ρούχα;
Πού είναι η χλιδή της ζωής του, η πολυτέλεια των συμποσίων του, οι υπηρέτες, οι παρατρεχάμενοι, τα γέλια, οι ανέ­σεις, οι σπατάλες;
Όλα έφυγαν και πέταξαν.
Τί απέ­γινε το σώμα, που απολάμβανε τόση ηδονή;
Πλησίασε στον τάφο και κοίτα τη σκόνη, τη σαπίλα, τα σκουλήκια.
Κοίτα και στέναξε πικρά.
Και μακάρι το κακό να περιοριζόταν σε τούτη τη σκόνη, που βλέπεις.
Από τον τάφο και τα σκουλήκια φέρε τη σκέψη σου στο ακοίμητο σκουλήκι της άλλης ζωής, στο τρίξιμο των δοντιών, στο αιώνιο σκοτάδι, στην άσβεστη φωτιά, στις πικρές και αφόρητες εκείνες τιμωρίες, που δεν θα έχουν τέλος.
Εδώ, στη γη, και τα καλά και τα κα­κά κάποτε, αργά ή γρήγορα, τελειώνουν εκεί, όμως, και τα δύο διαρκούν αιώνια.
Και διαφέρουν ως προς την ποιότητα από τα καλά και τα κακά του κόσμου τούτου τόσο, που δεν είναι δυνατό να εκφράσει κανείς με λόγια.
Τί έγιναν, λοιπόν, όλα εκείνα τα μεγαλεία;
Τί έγι­ναν τα χρήματα και τα κτήματα;
Ποιός άνεμος φύση­ξε και τα πήρε και τα σκόρπισε;
Τί θέλει, πάλι, κι αυτή η ανώφελη δαπάνη για την κηδεία, που και τον νεκρό δεν ωφελεί και τους οικείους του ζημιώνει;
Ο Χριστός αναστήθηκε γυμνός από τον τάφο.
Ας μη γίνε­ται, λοιπόν, η κηδεία αφορμή ικανοποιήσεως της μα­νίας μας για επίδειξη.
Ο Κύριος είπε: «Πείνασα και μου δώσατε να φάω· δίψασα και μου δώσατε να πιω· ήμουνα γυμνός και με ντύσατε» (Ματθ. 25:35-36).
Όμως δεν είπε: «Ήμουνα νεκρός και με θάψατε».
Γιατί, αν μας παραγγέλλει να μην έχουμε τίποτα πε­ρισσότερο από ένα σκέπασμα, όταν ζούμε, πολύ πε­ρισσότερο όταν πεθάνουμε.
Ποιάν απολογία θα δώ­σουμε στο Θεό, λοιπόν, όταν ξοδεύουμε τεράστια πο­σά για να κηδέψουμε ένα νεκρό σώμα, τη στιγμή που ο Χριστός, με τη μορφή των φτωχών συνανθρώπων μας, τριγυρνάει πεινασμένος και γυμνός, κι εμείς αδιαφορούμε γι’ αυτό;
Πηγή: Βιβλίο «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σελ. 106-121)

"" Oυ γάρ ζητώ τα υμων αλλ’ υμάς
(Β’ Κορινθ. 12:14)""
Τα λόγια αυτά, πού μόνον από διάπυρη αποστολική, αγάπη θά μπορούσαν να ειπωθούν προς τον πλησίον, εκφράζουν την ουσία της σχέσης τού χριστιανού προς το Θεό και τού Θεού προς το χριστιανό.
Ή Αγάπη του Θεού θά μπορούσε να λέει τά εξης:
«Έσύ, χριστιανέ, νηστεύεις γιά χάρη Μου•
γιά χάρη Μου μοιράζεις ελεημοσύνες•
γιά χάρη Μου αναπέμπεις εγκάρδιες προσευχές-
γιά χάρη Μου κτίζεις εκκλησίες καί επιτελείς τόσα καλά έργα.
Όλα τούτα είναι καλά κι ευάρεστα σ’ Εμένα, αλλά Έσύ είσαι πιο πολύτιμος γιά Εμένα απ’ όλα τούτα.
Στο τέλος, δεν ζητώ τίποτα απ’ αυτά• ζητώ εσένα, μόνον εσένα».
Η Αγάπη του χριστιανού θά μπορούσε να λέει τα εξης:
«Κύριε, Σύ μού έδωσες την υγεία καί αυτό είναι καλό.
Σύ δίνεις το φώς•
Σύ επιτρέπεις να βρέξει ο ουρανός•
Σύ ανανεώνεις τον αέρα μέ τις θύελλες καί αυτό είναι καλό.
Σύ δίνεις τον πλούτο, τη, σοφία, τη μακροβιότητα, τούς απογόνους καί πολλά άλλα αγαθά, τά οποία
Σύ αθρόως παρέχεις στο τραπέζι αυτής της ζωής.
Όλα τούτα είναι καλά και καλά λίαν. Δέχομαι όλα τούτα μέ ευγνωμοσύνη. Αλλά τελικά αυτά δεν είναι παρά το κράσπεδο τού ιματίου Σου.
Τελικά, δεν ζητώ τίποτα απ’ αυτά, παρά Εσένα Κύριε – μονάχα Εσένα ζητώ».
Αδελφοί μου, αυτό πού είναι ορατό με τά φυσικά μάτια δεν είναι ο Θεός αυτό πού είναι ορατό με τά φυσικά μάτια δέν είναι ο άνθρωπος. Αυτό πού βλέπουμε με τά φυσικά μάτια, σέ όλη την φύση, είναι μόνον κάτι από το Θεό• αυτό πού βλέπουμε με τά φυσικά μάτια στο σαρκίο μας, είναι μόνον κάτι από τον άνθρωπο. Αδελφοί, ο Θεός είναι Αγάπη,η οποια χαμηλώνει τον ουρανό στην γη. Αδελφοί, ο άνθρωπος είναι η Αγάπη πού υψώνει τη, γη, στον ουρανό.
Φιλάνθρωπε Κύριε, Δημιουργέ και Παντοκράτωρ, έλα και σκήνωσε μέσα μας έτι και έτι με τι Ζωοποιό Σου Πνεύμα, γιά να έχουμε ζωή γιά να είμαστε ζωντανοί στην αθάνατη Βασιλεία.
Ω, Κύριε, εραστή της ανθρωπότητας! Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τού αιώνας.
Αμήν.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ/ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

13 Νοεμβρίου μνήμη Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Ἀποφάσισαν τὴν ἐξόντωσί του.
Τὸν ἔρριξαν ἀπὸ τὸ θρόνο καὶ τὸν ἐξώρισαν δυὸ φορές. Τὴν πρώτη φορὰ ὁ λαὸς ἐπαναστάτησε καὶ τὸν ἐπανέφεραν.
Τὴν δεύτερη φορὰ τὸν ἐξώρισαν μακριά, στὰ ἄκρα τῆς αὐτοκρατορίας, στὴν Κουκουσὸ τῆς Ἀρμενίας.
Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ καὶ ἐκεῖ συνέρρεαν θαυμασταί του, διέταξαν νὰ πάῃ ἀκόμα πιὸ μακριά, σὲ ἕνα ὀρεινὸ μέρος, στὰ Κόμανα.
Ὑπέφερε ὁ ἀσθενὴς Χρυσόστομος στὴν ἐξορία, γιατὶ δὲν ὑπῆρχαν γιατροί, δὲν ὑπῆρχαν φάρμακα, δὲν εἶχε καμμία περιποίησι.
Ὑπέφερε, γιατὶ ἔκανε κρύο, ἦταν χειμώνας βαρὺς καὶ δὲν εἶχε ζεστασιά. Ὑπέφερε ἀκόμα, γιατὶ βάρβαροι τῆς περιοχῆς, οἱ Ἴσαυροι, κατέβαιναν ἀπὸ τὰ βουνὰ καὶ λεηλατοῦσαν τὶς ἐπαρχίες ἐκεῖνες.
Ὑπέφερε τέλος ἀπὸ τὴ σκληρότητα τῶν στρατιωτῶν ποὺ τὸν συνώδευαν.
Τὸν σήκωσαν ἀπ᾽ τὸ κρεβάτι καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ περπατάῃ, ἕνας ἄρρωστος ἄνθρωπος 60 ἐτῶν, σὲ δύσκολο δρόμο.
Καθὼς περπατοῦσε, σ᾿ ἕνα σημεῖο τοῦ δρόμου ἔπεσε· δὲ μποροῦσε νὰ βαδίσῃ περισσότερο. Οἱ στρατιῶτες σταμάτησαν καὶ τὸν μετέφεραν σὲ μιὰ ἐκκλησία, ποὺ βρέθηκε κοντά τους.
Ἡ ἐκκλησία ἐτιμᾶτο ἐπ᾽ ὀνόματι τοῦ ἁγίου Βασιλίσκου, ἑνὸς μάρτυρος τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ χριστιανισμοῦ.
Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος κατάλαβε, ὅτι ἔφθασε πλέον τὸ τέλος τῆς ζωῆς του.
Τὴ νύχτα ἐκεῖ εἶδε ὅραμα. Εἶδε τὸν ἅγιο Βασιλίσκο νὰ τοῦ λέῃ·
«Ἀδελφὲ Ἰωάννη, ἔχε θάρρος, αὔριο θὰ εἴμαστε μαζί».
Ἦταν ἡ τελευταία νύχτα γιὰ τὸ μεγάλο ἱεράρχη.
Τὸ πρωὶ σηκώθηκε, ἄλλαξε ροῦχα καὶ φόρεσε ἄσπρα – ὁλόασπρα.
Ἔκανε τὴν προσεχή του, παρακάλεσε γιὰ ὅλο τὸν κόσμο· προσευχήθηκε γιὰ τοὺς πιστοὺς τοῦ ποιμνίου του καὶ ὅλα τὰ πνευματικά του τέκνα, γιὰ τοὺς ἄντρες, τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά· προσευχήθηκε καὶ γιὰ τοὺς ἐχθρούς του ἀκόμα.
Μετὰ ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ εἶπε τὰ τελευταῖα του λόγια·
«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» ,
δοξασμένος νὰ εἶναι γιὰ ὅλα ὁ Θεός.
Τέλος ξάπλωσε, σταύρωσε τὰ χέρια καὶ παρέδωσε τὸπνεῦμα στὸν οὐράνιο Πατέρα.
Αὐτὸς ἦταν, ἀγαπητοί μου, ὁ Χρυσόστομοςτοῦ ὁποίου τὴν ἱερὰ μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα.
Ἡ μορφή του ἐμπνέει κάθε πιστό.
Ἰδιαιτέρως ὅμως διδακτικὴ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ τὸ τέλος του γιὰ ὅσους θέλουν νὰ ὑπηρετήσουντὴν Ἐκκλησία ὡς ἐργάται της.
Μακαριστου επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου.

Ἁπλότητα καί ἀγαθότητα.
Αὐτό εἶναι τό πᾶν, γιά ν’ ἀποκτήσετε τήν Θεία Χάρη. Πόσα μυστικά ὑπάρχουν στήν Ἁγία Γραφή! «Κακότεχνος ψυχή» εἶναι ἡ κακοφτιαγμένη ψυχή, αὐτή πού κατασκευάζει τό κακό. Οὔτε εἰσέρχεται, οὔτε κατοικεῖ ἡ Θεία Σοφία σέ μία τέτοια ψυχή. Ὅπου ὑπάρχει διαφθορά καί δολιότητα, δέν εἰσέρχεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Άγιος Πορφύριος.
(“Λόγοι πνευματικῆς ζωῆς”).

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο των ψυχών.
Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων.
Με τη μετάνοια σβήνουμε κάθε αμαρτία στο άπειρο πέλαγος της φιλανθρωπίας του Θεού.
Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους.
Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας.
Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας…
Όλοι φοβόμαστε την επίγεια δυστυχία, κανένας δεν τρέμει την αιώνια κόλαση.
Άφατη είναι η οδύνη της ψυχής μου για την πώρωσή μας.
«Ποιος μπορεί να κάνει το κεφάλι μου πηγάδι με νερό και τα μάτια μου πηγές δακρύων, για να κλαίω το λαό μου τούτο μέρα και νύχτα;» ( Ιερ. 9:1 ) …
Ω, αν μπορούσατε να καταλάβετε και τον δικό μου πόνο, αν μπορούσατε να δείτε τη φωτιά που καίει την καρδιά μου, θα διαπιστώνατε πως υποφέρω πολύ περισσότερο από τη νιόπαντρη, που χάνει τον άνδρα της, κι από τον πατέρα, που χάνει τον γιο του.
Υποφέρω, γιατί η ζωή σας είναι γεμάτη ψεύδη και συκοφαντίες , διαμάχες και μίση, αδικίες και κλοπές , μοιχείες και ασέλγειες, κακουργίες και φόνους.
Υποφέρω, γιατί και όσοι από σας δεν διαπράττουν τέτοια αμαρτήματα, πέφτουν καθημερινά στην κατάκριση και στην καταλαλιά.
Νομίζουν πως είναι χριστιανοί, αλλά δεν φροντίζουν να είναι ευάρεστοι στο Χριστό, δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν αφοσιώνονται στην θεραπεία της ψυχής τους.
Με τους άλλους ασχολούνται, τους άλλους κρίνουν, τους άλλους καταδικάζουν σαν αμείλικτοι δικαστές… Έχεις τόσα ελαττώματα.
Γιατί ασχολείσαι με τα ελαττώματα του αδελφού σου;
«Πως μπορείς και βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδελφού σου και δεν νιώθεις ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι;
Πώς θα πεις στον αδελφό σου: Άφησέ με να σου βγάλω το δοκάρι στο δικό σου μάτι; Υποκριτή!
Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού σου». (Ματθ. 7:3-5)
Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα!
Ας έχουμε υπομονή σε όλες τις θλίψεις που μας έρχονται είτε από τους δαίμονες, είτε από τους ανθρώπους είτε και από φυσική ασθένεια του σώ­ματος, και ας ευχαριστούμε πάντοτε τον Θεό σε ό­σα μας ακολουθούν είτε καλά, είτε κακά.
Διότι και ο άγιος Χρυσόστομος υπέμεινε μετά χαράς τις εξο­ρίες, τις οποίες του έκαμαν, και σε όλα ευχαριστού­σε τον Θεό, συνηθίζοντας να λέγη πάντοτε αυτό το αξιομνημόνευτο λόγιο:
«Δόξα τω Θεώ πάντων ένε­κεν” ου γαρ παύσομαι τούτο επιλέγων αεί επί πάσί μοι τοις συμβαίνουσιν».
Και αυτόν τον λόγο αφού είπε τελευταίο, παρέδωσε την αγία του ψυχή.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
(Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου)

Υπόμεινον το άτομον αυτό, που σε λυπεί και σου προκαλεί σκάνδαλα, υπόμενέ το μετά χαράς· προσεύχου δι’ αυτόν κάθε ημέραν· προσπάθησε πάντοτε να του κάνης καλόν, να τον επαινής· να του ομιλής με Αγάπην, και ο Θεός θα κάνη το θαύμα Του και θα διορθωθη· και θα δοξασθή ο Χριστός μας και θα σκάση ο διάβολος, που δημιουργεί όλα τα σκάνδαλα.
Βίαζε τον εαυτόν σου να κόψης ιδίως το ψεύδος και την κατάκρισιν.
Ο κανόνας σου είναι να τραβάς ένα κομβοσχοίνι την ημέραν διά το άτομον αυτό που σε μισεί, ίνα τον φωτίση ο Θεός εις την μετάνοιαν και επί ένα μήνα να κάνης από 10 μετάνοιες.
Εάν κάνη εναντίον σου κάτι το άτομον αυτό εσύ παράβλεψε, κάνε υπομονήν· αδικήθητι και μην αδικήσης· ραπίσθητι και μη ραπίσης· κατακρίθητι και μη κατακρίνης· και όταν ταύτα ποιήσης, ο Υιός του Θεού θα ενοικήση εν τη ψυχή σου συν Πατρί και Αγίω Πνεύματι.
Αγωνίζου τον καλό αγώνα· παράβλεπε τας πράξεις του προσώπου αυτού, καθώς ο Χριστός μας έχει παραβλέψει τα αμαρτήματά σου.
Απόσπασμα από το βιβλίο Γέροντος Εφραίμ Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου «Πατρικαί νουθεσίαι» των εκδόσεων της Ιεράς Μονή Φιλοθέου Αγίου Όρους.

«Ένα πιάτο φαΐ, ένα πατσαβούρι να τυλιχθούμε μέσα και ένα δωμάτιο να κοιμηθούμε.
Αυτός είναι ο παγκόσμιος πλούτος!
Η παγκόσμια κατάκτηση!
Μόνο αυτά είναι.
Και αυτό, μέχρι τον Θάνατο.
Στον τάφο, περιμένουν άλλοι απ' έξω να τα πάρουν».
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινος(+)

Στο Κοινωνικό, πριν την εκφώνηση του "μετά φόβου Θεοῦ..», συνήθιζε ὁ ὅσιος νά βγαίνει στήν ἀριστερή πύλη τοῦ ἁγίου βήματος καί νά καλεῖ ὅλους ὅσους ἦταν νά μεταλάβουν.
Τούς διάβαζε τή συγχωρητική εὐχή καί τούς ἔχριε σταυροειδῶς μέ τό λάδι τοῦ ἱεροῦ εὐχελαίου ἤ τῆς κανδήλας.
Ὅταν ἔβγαινε νά κοινωνήσει τούς πιστούς καί προσήρχετο κάποιος πού δέν εἶχε ἐξομολογηθεῖ καί γνώριζε πώς ἔχει σοβαρό παράπτωμα, ἐπέστρεφε στό ἅγιο βῆμα, ἄφηνε τό ἅγιο ποτήριο στήν ἁγία τράπεζα, ἔβγαινε ἔξω, τόν νουθετοῦσε μέ τρόπο καί πρός διόρθωση, δέν τοῦ ἐπέτρεπε νά κοινωνήσει, λάμβανε τό ἅγιο ποτήριο καί συνέχιζε τή θεία μετάληψη στούς ὑπολοίπους πιστούς”.
Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης