"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

"Πολλές φορές ζήτησα μέ τήν προσευχή ἀπό τό Θεό νά μοῦ γίνει κάτι πού νόμιζα καλό.
Καί ἐπέμενα παράλογα νά τό ζητῶ, βιάζοντας τό θεῖο θέλημα.
Δέν ἄφηνα τό Θεό νά οἰκονομήσει ὅ,τι Αὐτός γνώριζε ὡς δικό μου συμφέρον.
Καί λοιπόν, ἀφοῦ ἔλαβα ὅ,τι ζητοῦσα, στενοχωρήθηκα ὕστερα πολύ, πού δέν εἶχα παρακαλέσει νά γίνει μᾶλλον τό θέλημά Του.
Γιατί δέν μοῦ ἦρθε τό πράγμα ἔτσι ὅπως τό νόμιζα."
Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Έκανα πολλές μετακινήσεις στη ζωή μου και τύχαινε να πηγαίνω από τόπο σε τόπο, χωρίς να έχω καμιά ασφάλεια υλική και πάντα να έχω την προστασία των Αγίων Αγγέλων.
Έλεγα και λέω: «Πάω από το καλό στο καλύτερο». Κι ας είναι και στο χειρότερο και στο πιο δύσκολο σωματικά, αλλά πάντοτε με χαρά.
Γιατί ήξερα ότι είναι στο πρόγραμμα του Θεού. Αυτό, παιδί μου, να το κάνεις όλον τον καιρό, όπου κι αν βρίσκεσαι.
Όποιος και αν σε περιτριγυρίζει, όποιος κι αν σε προσβάλλει ή σε στεναχωρεί, όποιος κι αν σ΄αγαπά.
Όλα όσα γίνονται είναι στο πρόγραμμα του Θεού και γι'αυτό θα τ’ αγαπάς.
Ποτέ να μην λες: «γιατί περνώ αυτό»;
Να παρακαλάς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης.
Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: Όλα στο σχέδιο του Θεού. Όλα γίνονται ή επειδή ο Θεός τα θέλει ή επειδή τα παραχωρεί: είναι μια εκπαίδευσις.
Το κλειδί για όλα αυτά είναι ο βαθμός της αγάπης μας.
Κάποτε ρώτησα τους Αγίους Αγγέλους: “άραγε πού με θέλει ο Θεός;
Και τι δουλειά θέλει να κάνουμε;
Και πού να είμαι;”
Και η απάντηση ήταν κατηγορηματική: “Ούτε πού πας, ούτε τι κάνεις, ούτε πώς δείχνεις, ούτε αν βοηθήσεις ή δεν βοηθήσεις τους άλλους και τον εαυτό σου.
Ένα είναι που χρειάζεται: "Το ποιόν και το ποσόν της αγάπης που δίνεις παντού, χωρίς διάκριση!”
Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου.
Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές.
Πες το στους Αγγέλους να το πάνε στα πόδια του Κυρίου και ζήτησε Του Άγγελον Ειρήνης για να ειρηνεύσεις.
Αγία Γαβριηλία

Κάποτε όταν ήμουν μόλις δεκαπέντε χρονών, διηγείται ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, είδα μια νύχτα στον ύπνο μου μια ωραιοτάτη κοπέλα, τόσο πανέμορφη που δεν μπορώ να περιγράψω την ομορφιά της.
Με πλησίασε και με ξύπνησε.
Την ξαναβλέπω κοντά μου: Έλαμπε ολόκληρη από ένα ωραιότατο παράδοξο φώς.
Δεν ήταν όνειρο, ήταν μια ζωντανή πραγματικότητα: "Ποια είσαι, τη ρωτάω.
Από πού έρχεσαι, τι θέλεις; "
Μου χαμογέλασε και με πολύ γλυκειά φωνή μου είπε: "Είμαι η πρωτότοκος κόρη ενός μεγάλου Βασιλέως, τον οποίον θα σου γνωρίσω εάν με εκτιμήσεις αληθινά.
Έχω όλη την εμπιστοσύνη του.
Όταν κατέβηκε στη γη και έλαβε σάρκα και οστά, εμένα συμβουλεύτηκε.
Είμαι η ευσπλαχνία, η ελεημοσύνη, η αγάπη."
Και αμέσως εξαφανίστηκε.
Το θείο αυτό όραμα με απασχόλησε όλη τη νύχτα.
Το πρωί σηκώθηκα, ντύθηκα καλά, γιατί έκανε δυνατό κρύο, ήταν χειμώνας, και κατευθύνθηκα προς την εκκλησία για την πρωινή ακολουθία και Θεία Λειτουργία.
Καθώς προχωρούσα, παρόλο που ήτο πολύ πρωί και με πολύ κρύο, συνάντησα στο δρόμο ένα ζητιάνο.
Έτρεμε από το κρύο.
Έβγαλα αμέσως το ζεστό μανδύα που φορούσα, τον τύλιξα στον ζητιάνο και συνέχισα το δρόμο μου.
Λίγο πριν φθάσω στην εκκλησία συνήντησα έναν νέο άνδρα ωραιότατο και όλως παραδόξως ντυμένο στα λευκά: "Φίλε, μου είπε, σου προσφέρω αυτό το δώρο."
Και μου έδωσε ένα βαλάντιο γεμάτο νομίσματα χρυσά.
Το πήρα με απορία.
Και παρά την ανεξήγητη χαρά που ένοιωσα, σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να τα δεχθώ, αφού δεν τα είχα ανάγκη.
Έτσι γύρισα για να επιστρέψω το βαλάντιο.
Ο άγνωστος όμως δωρεοδότης είχε εξαφανιστεί. Και τότε φωτίσθηκα και κατάλαβα.
Όση ελεημοσύνη δίνεις στον πλησίον σου για την αγάπη του Θεού, αυτή επιστρέφεται εκατονταπλάσια, για να συνεχίζεις το έργο της αγάπης.
Από τότε απεφάσισα, να είμαι αδιακρίτως ελεήμων και να αφοσιωθώ στην εξυπηρέτηση των πτωχών και δεινοπαθούντων μέχρι το τέλος της ζωής μου.
Από το βίο του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος

''Ὁ νοῦς μας ἔχει τόσο σκοτιστεῖ ἀπό τήν πτώση, ὥστε, ἄν δέν βιάζουμε τόν ἑαυτο μας νά θυμᾶται τόν θάνατο, εἴμαστε ἱκανοί νά τόν ξεχάσουμε τελείως.
Ὅταν ξεχάσουμε τόν θάνατο, τότε ἀρχίζουμε νά ζοῦμε στή γῆ σάν νά εἴμαστε ἀθάνατοι, καί θυσιάζουμε ὅλη μας τή δραστηριότητα γιά τόν κόσμο χωρίς νά νοιαζόμαστε οὔτε στό ἐλάχιστο οὔτε γιά τήν τρομερή μετάβαση μας στήν αἰωνιότητα οὔτε γιά τήν τύχη μας ἐκεῖ.
Τότε, παίρνουμε τό θάρρος καί τό θράσος νά παραβαίνουμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ.''
Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Γιατί ο ένας γεννιέται μέσα στα πλούτη και τα παλάτια, ενώ ο άλλος μέσα στη φτώχεια, ανάμεσα σε ανθρώπους εξαθλιωμένους και καταφρονεμένους, καταδικασμένους σε ισόβιο σωματικό μόχθο, στερημένους κάθε μέσου διανοητικής αναπτύξεως;
Γιατί ο ένας πεθαίνει σε βαθιά γεράματα, ενώ ο άλλος σε νεανική ή ώριμη ηλικία και ο άλλος σε παιδική ή ακόμα και βρεφική; Γιατί ο ένας έχει μόνιμα καλή υγεία και ζει μέσα στην ευτυχία, ενώ ο άλλος ταλαιπωρείται από ασθένειες και παραδίνεται από συμφορά σε συμφορά, από δυστυχία σε δυστυχία;
Τέτοια ερωτήματα απασχολούσαν κάποτε τον Μέγα Αντώνιο, που μάταια προσπάθησε να βρει ικανοποιητικές απαντήσεις, μολονότι ο νους του, φωτισμένος από την Θεία Χάρη, ήταν ικανός να ερευνά τα μυστήρια του Θεού. Ήταν πια αποκαμωμένος από τους άκαρπους συλλογισμούς, όταν άκουσε μια φωνή από τον ουρανό να του λέει: "Αντώνιε τον εαυτόν σου να προσέχεις! Αυτά είναι κρίματα του Θεού και δεν σε συμφέρει να τα μάθεις...".
(Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)

Αὐτή εἶναι «ἡ φύση τῆς ἀγάπης»
Στά ἀσκητικά του ἔργα ὁ ἀββᾶς Δω­ρόθεος, καθώς ἐπιχειρεῖ νά μιλήσει γιά τήν ἀγάπη, μᾶς παραδίδει μάθημα γε­ω­με­τρίας.
Ἄς ὑποθέσουμε, σημειώνει, ὅτι πά­νω στόν φλοιό τῆς γῆς εἶναι χα­ραγ­μένος μέ δια­βήτη ἕνας κύκλος. Ὁ κύκλος αὐτός μάλιστα ἀγ­καλιάζει ὅλο τόν κό­σμο. Τό κέντρο τοῦ κύκλου εἶναι ὁ Θεός. Οἱ ἀκτίνες του εἶναι οἱ δρόμοι τῶν ἀν­θρώπων. Ὅσο οἱ ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν νά πλη­σι­άσουν πρός τό κέντρο, δη­λαδή πρός τόν Θεό, ἀναπόφευκτα πλησιάζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἀν­τίθετα, ὅσο ἀπομακρύνονται ἀπό τό κέντρο τοῦ κύκλου, ἀπό τόν Θεό, τόσο ἀποξενώνεται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο.
Αὐτή εἶναι «ἡ φύση τῆς ἀγάπης», συ­μπεραίνει ὁ ἅγιος Δωρό­θε­ος. Ὅσο λοι­πόν κανείς μένει μακριά ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόσο ἀπο­μα­­κρύνεται ἀπό τήν ἀγάπη στόν συν­άν­θρωπο. Ὅ­σο πλησιάζει καί ἀ­γαπᾶ τόν Θεό, τόσο ἑνώ­νεται μέ τόν συν­άν­θρωπο καί τόν ἀγαπᾶ ἀληθινά.

«Ο ταπεινός άνθρωπος και θαύματα να κάνει, πάλι δεν πιστεύει στον λογισμό του…»
(Διήγηση Αγίου Παϊσίου)
Ήταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς που έκανε θαύματα. Διάβαζε ανθρώπους και ζώα που είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά.
Πήγαιναν και μουσουλμάνοι σ’ αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι, και τους θεράπευε. Αυτός, πριν λειτουργήσει, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την ημέρα δεν έτρωγε τίποτε.
Κάποτε έμαθε ο Πατριάρχης ότι τρώει πριν από την Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο. Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρει γιατί τον ζητάνε.
Ώσπου να τον φωνάξει ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με άλλους σε μια αίθουσα. Έξω έκανε πολλή ζέστη· είχαν κλειστά τα παντζούρια και από μια τρυπούλα περνούσε μια ακτίνα.
Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί.
Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα.
Όταν το είδαν οι άλλοι που κάθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν. Πάνε και λένε στον Πατριάρχη:
«Ο παπάς που κολατσίζει πριν από την Θεία Λειτουργία κρέμασε το ράσο του πάνω σε μια ακτίνα!».
Τον κάλεσε μέσα ο Πατριάρχης και άρχισε να τον ρωτάει:
«Τι κάνεις; Πώς πας; Κάθε πότε λειτουργείς; Πώς ετοιμάζεσαι για την Θεία Λειτουργία;».
«Να, λέει, διαβάζω την ακολουθία του όρθρου, κάνω και μερικές μετάνοιες και ύστερα φτιάχνω ένα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, και έπειτα λειτουργώ».
«Γιατί το κάνεις αυτό;», τον ρωτάει ο Πατριάρχης.
«Άμα φάω λιγάκι πριν από την Θεία Λειτουργία, λέει εκείνος, όταν κάνω κατάλυση , πάει ο Χριστός επάνω! Ενώ, αν φάω μετά την Θεία Λειτουργία, πάει ο Χριστός από κάτω»!
Με καλό λογισμό το έκανε! Του λέει τότε ο Πατριάρχης:
«Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Πρώτα να κάνεις κατάλυση, και έπειτα να τρως λίγο».
Έβαλε μετάνοια και το δέχθηκε.
Ενώ, αν πίστευε στον λογισμό του, μπορούσε να πει:
«Εγώ διαβάζω ανθρώπους και ζώα άρρωστα και γίνονται καλά, κάνω θαύματα· τι μου λέει αυτός; Έτσι που το σκέφτομαι, είναι πιο καλά, γιατί αλλιώς πάει το φαγητό πάνω από τον Χριστό».
Θέλω να πω, παρόλο που είχε φθάσει σε τέτοια κατάσταση, να κάνει θαύματα, το δέχθηκε απλά· δεν είχε δικό του θέλημα.
Έχω καταλάβει ότι ή υπακοή πολύ βοηθάει. Και λίγο μυαλό να έχει κανείς, αν κάνει υπακοή, γίνεται φιλόσοφος. Είτε έξυπνος είτε κουτός είτε υγιής είτε άρρωστος πνευματικά ή σωματικά είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνει υπακοή, ελευθερώνεται.

Σε παρακαλώ να εύχεσαι και για μένα…
Σε μία μικρή συνάθροιση λαϊκών με το γέροντα Αρσένιο το Σπηλαιώτη, ένας ευλαβής νέος του είπε:
– Παππού, σε παρακαλώ να εύχεσαι και για μένα.
– Πώς σε λένε;
– Mε λένε Ανδρέα.
– Εγώ θα εύχομαι για τον Ανδρέα, αλλά για να πιάσει ή δική μου προσευχή πρέπει να ενδιαφέρεται και να εύχεται και ό Ανδρέας για τον εαυτό του. Ό Άγιος Αντώνιος λέγει: «ούτε εγώ σε ελεώ ούτε ό Θεός σε ελεεί, αν δεν ελεήσεις εσύ πρώτα τον εαυτό σου».
– Δηλαδή γέροντα;
– Μά δεν το καταλαβαίνεις; Καλά· τότε να σού πω κάτι που συνέβη εδώ επί των ημερών μου.
Πέρασε ένας προσκυνητής από την έρημο ψάχνοντας άγιους, όπως κι εσύ τώρα, για να του κάνουν προσευχή. Βρίσκει έναν ασκητή και του λέγει: «Σε παρακαλώ, γέροντα, προσευχήσου για μένα· έχω σοβαρά προβλήματα». Ό ασκητής τον λυπήθηκε και κάθε βράδυ στην αγρυπνία δώστου προσευχή για τον κοσμικό.
Μια νύχτα, ενώ προσευχόταν, βλέπει έξω από το κελί του τον σατανά να του γελά σαρκαστικά και να τον κοροϊδεύει. Του λέει ό μοναχός: «γιατί ρε καταραμένε μού χαλάς την ησυχία;» και ό σατανάς, «χα, χα, χα· γελώ που αγρυπνάς άδικα για τον δικό μου (τον Γιάννη). Κι αυτός άγρυπνά, αλλά στα στέκια τα δικά μου. Πριν λίγο τελείωσε την αγρυπνίαν του και τώρα ροχαλίζει!».
Από το βιβλίο «Ασκητική Λαϊκών»

«Διά να προσεγγίσουμε την σάρκωσι του Θεού-Λόγου και την απόρρητον γέννησί Του από την Αειπάρθενο Μαρία, και να κατανοήσουμε καλά το Μυστήριο της Θείας Οικονομίας διά την σωτηρία του γένους μας, το κεκρυμμένο προ των αιώνων (Εφεσίους Γ΄9΄), θα μας βοηθήση η εξής γνωστή εικόνα:
Κατά την δημιουργία της προμήτορος Εύας, ο Θεός πήρε την έμψυχη πλευρά τού Αδάμ και την ωλοκλήρωσε σε γυναίκα και δι’ αυτό, δεν εμφύσησε σ’ αυτήν πνοή ζωής, αλλά το μέρος που έλαβε από την σάρκα του Αδάμ, το τελειοποίησε σε ολόκληρο σώμα γυναικός, την δε απαρχή του πνεύματος που έλαβε μαζί με την έμψυχη σάρκα, την τελειοποίησε σε ψυχή ζωντανή, δημιουργώντας με τα δύο μαζί, έναν άλλον άνθρωπο!
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο Πλαστουργός και Κτίστης Θεός επήρε από την Παναγία Μαρία έμψυχη Σάρκα, σαν ζύμη, και μικρή απαρχή από το φύραμα της φύσεώς μας (δηλαδή από την ψυχή και το σώμα μαζί), και την ένωσε με την δική Του Ακατάληπτη και Απρόσιτη Θεότητα! Ή μάλλον, ένωσε πραγματικά όλη την υπόστασι της Θεότητός Του, με την δική μας φύσι, την έσμιξε άμικτα μ’ αυτή και την έκανε Άγιο Ναό Του! Έτσι ο Ποιητής του Αδάμ, έγινε ατρέπτως και αναλλοιώτως τέλειος Άνθρωπος!
Όπως ακριβώς, λοιπόν, από την πλευρά του Αδάμ έπλασε την γυναίκα, έτσι, αφού δανείσθηκε την σάρκα από την Θυγατέρα του Αδάμ, την Αειπάρθενο και Θεοτόκο Μαρία, χωρίς σπορά, γεννήθηκε ο Κύριος, κατά τον ίδιο τρόπο με τον πρωτόπλαστο. Ώστε, όπως ακριβώς ο Αδάμ με την παράβασι έγινε η αρχή της γεννήσεώς μας εις την φθορά και τον θάνατο, έτσι και ο Χριστός και Θεός μας, με την εκπλήρωσι κάθε δικαιοσύνης έγινε η Απαρχή της αναγεννήσεώς μας εις την Αφθαρσία και την Αθανασία! Αυτό εννοεί ο Θείος Παύλος όταν λέει:
“Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ. Οἷος ὁ χοϊκός, τοιοῦτοι καὶ οἱ χοϊκοί, καὶ οἷος ὁ Ἐπουράνιος, τοιοῦτοι καὶ οἱ ἐπουράνιοι.” (Α΄Κορινθ. ΙΕ´47-48΄)!!!
Και πάλι, λέει:
«Ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ Αὐτοῦ.» (Α´ Κορινθ. ΙΕ' 23΄)!!!
Επειδή, λοιπόν, ο Χριστός έγινε τέλειος Άνθρωπος κατά την ψυχή και το σώμα, Όμοιος με εμάς, σε όλα, εκτός από την αμαρτία, μάς μεταδίδει κατά χάριν την Θεότητά Του λόγω της πίστεώς μας εις Αυτόν και μας καθιστά συγγενείς Του!»!!!
Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος (949-1022)
Πηγή: Βίβλος των Ηθικών, Λόγος Α´- Κεφάλαιο γ´.

"Έχω την γνώμη ότι, το θέμα της ελεημοσύνης έχει περιορισθή κυρίως στο υλικό της μέρος. Πιστεύω ότι, πρέπει να θίγεται και μία άλλη πλευρά της ελεημοσύνης, την οποία μάλιστα, περιμένει ιδιαιτέρως ο σύγχρονος κόσμος, ο οποίος πάσχει ψυχικώς.
Αυτό σημαίνει, επί παραδείγματι, ότι οφείλομε:
Να παρηγορήσωμε ένα πενθούντα!
Να ενισχύσωμε ένα άνθρωπον, ο οποίος έχει ταλαιπωρηθή στη ζωή του!
Αυτά ονομάζονται, πνευματική ελεημοσύνη!!!
Να συμπαρασταθούμε σε κάποιον, όταν αδικήται, προτάσσοντας το στήθος μας γιά να τον υπερασπισθούμε, ενδεχομένως έχοντας κι εμείς συνέπειες!
Αυτό είναι μεγάλη, ελεημοσύνη!!
Είναι θυσία, ανώτερη από την υλική!!
Τέτοιες ελεημοσύνες, μπορεί να τις κάνη και ο πτωχός. Μπορεί να συμπαρασταθή σ’ ένα πονεμένο. Ο πτωχός μπορεί να είναι υγιής και κάποιος άλλος να έχη μεν χρήματα, αλλά να είναι άρρωστος, να είναι κατάκοιτος, να έχη πάθη τετραπληγία ή κάτι άλλο. Εκεί ο πτωχός προσφέρει ελεημοσύνη. Με το να πάη να καθίση λίγες ώρες, να του κάνη συντροφιά. Να πάη να του ψωνίση. Να τον ταΐση, ενδεχομένως, αν είναι τετραπληγικός και δεν ορίζει τα χέρια του.
Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δώσωμε χρήματα ή πράγματα σε κάποιον.
Ακόμη μεγαλύτερη ελεημοσύνη απ’ όλες, είναι να προσφέρωμε σε κάποιον τον Ίδιο τον Κύριό μας!!!
Να τον βοηθήσωμε, δηλαδή, να γνωρίση τον Θεόν:
«Ἳνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ιωάνν.IZ΄3΄)!!!
Να γίνωμε αφορμή με τον λόγο μας, αλλά πιο πολύ με το παράδειγμά μας, να πλησιάση κάποιος τον Χριστόν!
Αυτή είναι η υψίστη ελεημοσύνη!!
Σε καμμία περίπτωσι, όμως, με την πρόφασι της πνευματικής ελεημοσύνης, να μην αμελούμε την υλική: «Ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι» (Ματθ. ΚΓ΄23΄)!!!
Η φιλανθρωπία μας, η φιλάνθρωπος διάθεσις, μένει εις τον αιώνα!
Τα υλικά αγαθά θα χαθούν, θα εξαφανισθούν, δεν θα μείνουν.
Η φιλανθρωπία, όμως, θα μείνη εις τον αιώνα, διότι ο Θεός θα την μνημονεύη!"!!!
γ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1930-1989)