"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Ο άγιος νεομάρτυς Κωνσταντίνος ο Υδραίος
Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου
Ο Άγιος Κωνσταντίνος καταγόταν από την νήσο Ύδρα. Οι γονείς του ονομάζονταν Μιχαλάκης και Μαρίνα. Οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού ασχολούνταν με τη ναυτιλία. Έτσι κι ο άγιος, που σε ηλικία δεκαοχτώ ετών βρέθηκε στη Ρόδο. Εκεί συναναστρεφόταν τον πασά της Ρόδου Χασάν, που ήταν εξωμότη Γεωργιανός. Ο πασάς πρόσεξε την εξυπνάδα και το χαρακτήρα του Κωνσταντίνου και προσπάθησε να τον εξισλαμίσει. Τελικά μετά από κολακείες και δώρα τα κατάφερε, δίνοντάς του το όνομα Χασάν.
Για τρία χρόνια έμεινε στο Ισλάμ, στην υπηρεσία του πασά, όμως δοκίμαζε την απόρριψη από τους άλλους Χριστιανούς και κυρίως της μητέρας του, η οποία, όταν κάποτε ο Κωνσταντίνος την επισκέφτηκε την Ύδρα, δεν του άνοιξε ούτε την πόρτα φωνάζοντάς του ότι δεν τον αναγνωρίζει για παιδί της. Άρχισε, έτσι, η συνείδησή του να τον ελέγχει με αποτέλεσμα να θρηνεί για το μεγάλο κακό που έκανε. Τελικά πήγε σε κάποιο πνευματικό και εξομολογήθηκε. Όσα χρήματα έπαιρνε τα μοίραζε στους φτωχούς. Επιθυμούσε μάλιστα να ομολογήσει τον Χριστό μπροστά στον πασά αλλά ο πνευματικός του τον απέτρεπε φοβούμενος μήπως δειλιάσει λόγω της νεαρής του ηλικίας. Μάλιστα, τον συμβούλεψε να πάει σε άλλο τόπο ώσπου να ανδρωθεί, να σκληραγωγηθεί και τότε μπορούσε να παρουσιαστεί για ομολογία.
Εκείνος, υπακούοντας πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί αναζήτησε έμπειρο πνευματικό στον οποίο με συντετριμμένη καρδιά και κατάνυξη εξομολογήθηκε την άρνησή του και τον πόθο του για μαρτύριο. Ο πνευματικός τον παρουσίασε στον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄ (1) ο οποίος τον νουθέτησε πατρικά και τον έστειλε στο Άγιο Όρος για να δυναμώσει πνευματικά. Στη Μονή Ιβήρων συνδέθηκε με τον περίφημο πνευματικό παπα Σέργιο της Σκήτης των Ιβήρων. Εκεί, συχνά προσευχόταν στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου Πορταΐτισσας, την οποία παρακαλούσε να τον ενισχύσει για να υπομείνει το μαρτύριο. Οι Πατέρες της Μονής προσπαθούσαν να τον εμποδίσουν εκείνος όμως φλεγόταν από πόθο για το μαρτύριο.
Τελικά με τις ευχές των Πατέρων αναχώρησε για τη Ρόδο όπου είχε εξωμόσει. Φθάνοντας εκεί και πάλι εξομολογήθηκε σε ένα πνευματικό τον σκοπό του. Εκείνος προσπάθησε να τον εμποδίσει. Το ίδιο έκαναν και άλλοι Χριστιανοί. Εκείνος όμως όσο εμποδιζόταν τόσα περισσότερο ποθούσε να μαρτυρήσει. Έτσι μετά από προσευχή ξεκίνησε για τον αγώνα του. Πήγε μόνος του και παρουσιάστηκε στον πασά και τον χαιρέτησε. Ο πασάς αρχικά δεν τον γνώρισε διότι ο άγιος φορούσε ράσο και αγιορείτικο σκούφο. Τότε ο Κωνσταντίνος του είπε: “Εγώ είμαι ο Κωνσταντίνος που τον έπεισες να αρνηθεί τον Χριστό και να πιστέψει στον Μωάμεθ.”
Ο πασάς τότε του απάντησε: “Εγώ δεν σε γνωρίζω, γιατί είσαι καλόγερος. Αλλά εάν είσαι δικός μου γιατί φοράς αυτό το μαύρο ρούχο; Ο νόμος μας λέει να φοράμε άσπρα ενδύματα και λαμπρά, για να ξεχωρίζουμε από τους Χριστιανούς. Βγάλτα λοιπόν κι εγώ θα σε ντύσω με λαμπρά και θα σου δώσω όσα χρήματα χρειάζεσαι για να απολαμβάνεις τον κόσμο και να χαίρεσαι μαζί μου και οι Χριστιανοί να σε προσκυνούν.” Ο Άγιος θαρρετά του αποκρίθηκε: “Έλα κι εσύ, πασά, να πιστέψεις και να ομολογήσεις τον Χριστό Θεό αληθινό, να σε φωτίσει να δεις το αληθινό φως, να κερδίσεις την Βασιλεία των Ουρανών. Να δεις τα καλά του Παραδείσου, να χαίρεσαι και να ευφραίνεσαι μ’ όλους τους αγγέλους και τους αγίους.” “Ποιος σου έμαθε όλες τις φλυαρίες αυτές”, του κάνει άγρια ο πασάς. “Εγώ σ’ έκαμα γιο μου, να σε παντρέψω, να με κληρονομήσεις κι εσύ τα περιφρόνησες όλα αυτά κι έγινες καλόγερος;” Κι αμέσως ο πασάς διέταξε να τον ρίξουν στη φυλακή. Τρεις ημέρες μετά ,πυρ και μανία κατά του μάρτυρα, ζήτησε να τον φέρουν μπροστά του. Τότε τον ρώτησε: “Τι ήταν αυτά τα λόγια που τόλμησες προχτές να πεις εναντίον μου;” Κι ο μάρτυρας του απάντησε ήρεμα: “Σου είπα να πιστέψεις στον Χριστό , γιατί η πίστη
σας είναι βρώμικη και ψεύτικη. Πιστεύετε σ’ ένα ψεύτη που δεν έκανε κανένα θαύμα ούτε δίδαξε καμιά αλήθεια και κανένα καλό παρά μόνο μυθολογίες, κακίες και διαφθορά. Κι εσείς τον ακολουθείτε ως προφήτη γι’ αυτό θα πάτε μαζί του στην κόλαση. Έλα λοιπόν να γίνεις Χριστιανός, για να χαίρεσαι αιώνια στον Παράδεισο.”
Τότε, φουρκισμένος από τα λόγια του αγίου ο πασάς, διέταξε να τον δείρουν, να του ξεριζώσουν τις τρίχες της κεφαλής του, να του ξεσκίσουν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και να του σπάσουν τα σαγόνια με πέτρες. Οι στρατιώτες τον άρπαξαν και με πολύ μίσος εκτελούσαν την εντολή του κυρίου τους, φτύνοντάς τον στο πρόσωπο και βρίζοντάς τον ενώ συγχρόνως τον ειρωνεύονταν: “Ας έλθει ο Χριστός σου, να σε σώσει.” Ο άγιος τα υπέμεινε όλα λέγοντας συνεχώς “Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου”. Τελικά τον έριξαν στη φυλακή δεμένο με βαριές αλυσίδες στα πόδια και το λαιμό. Την επομένη τον έφεραν μπροστά στον δικαστή.
“Μετανόησες για τις χτεσινές σου φλυαρίες, Χασάν;” τον ρώτησε ο πασάς. Κι ο Υδραίος μάρτυρας απάντησε: “Εγώ δεν είμαι Χασάνης, είμαι Χριστιανός, Κωνσταντίνος το όνομά μουκαι δεν λέω φλυαρίες αλλά πιστεύω, προσκυνώ και ομολογώ Πατέρα Υιό και Άγιο Πνεύμα, τρία Πρόσωπα, ένα Θεό αληθινό. Όσο για τη θρησκεία σας, την αναθεματίζω.” Μετά απ' αυτό οι στρατιώτες, με διαταγή του πασά, του έδωσαν πεντακόσιους ραβδισμούς στη ράχη και πεντακόσιους στα πόδια, τόσο που έπεσαν τα νύχια των ποδιών του και το αίμα έτρεχε ποτάμι. Έπειτα τον πέταξαν μισοπεθαμένο στη φυλακή. Εκεί ο ίδιος ο Χριστός παρουσιάστηκε και θεράπευσε τις πληγές του και τον απεκατέστησε υγιή. Μετά από τρεις ημέρες τον οδήγησαν πάλι στον πασά, ο οποίος τον ρώτησε: “Σου άρεσε, Χασάνη, αυτό που σου έκανα; Έλα το γρηγορότερο στην πίστη μας, για να σου χαρίσω όσα σου έταξα.” Κι εκείνος του απάντησε: “Ξέρεις πασά, πριν από λίγες μέρες τι βασανιστήρια μου έκανες. Που είναι εκείνες οι πληγές; βλέπεις κανένα σημάδι; Κοίταξε, λείπει κανένα μου νύχι; Ο Χριστός με επισκέφτηκε στη φυλακή και με θεράπευσε ως αληθινός Θεός που είναι. Αυτόν προσκυνώ και λατρεύω, τον δε δικό σας Μωάμεθ αποστρέφομαι γιατί όποιος τον ακολουθεί πάει μαζί του στην κόλαση. Πίστεψε λοιπόν στον Χριστό, όπως πιστεύουν μέχρι τώρα και οι δικοί σου γονείς.” Ο πασάς, αγριεμένος, διέταξε να τον βάλουν πάλι στη φυλακή στο τιμωρητικό ξύλο, το λεγόμενο τουμπρούκι. Εκείνες τις ημέρες φυλάκισαν δύο ιερείς από το χωριό Σορώνη, κάποιους Χριστιανούς και Τούρκους. Μια νύχτα, ο Άγιος λύθηκε θαυματουργικά από τις αλυσίδες και το τουμπρούκι. Στάθηκε και προσευχόταν προς την Ανατολή. Το ίδιο έκαναν και οι ιερείς και οι Χριστιανοί, ακόμη και οι Τούρκοι φώναζαν αλλάχ αλλάχ, διότι όλοι έβλεπαν ένα εξαίσιο φως. Το ουράνιο αυτό φως είδαν και έξω από τη φυλακή οι φρουροί και έτρεξαν νομίζοντας πως έπιασε φωτιά.
Όταν οι φρουροί πληροφορήθηκαν το γεγονός, το ανέφεραν στον πασά. Εκείνος τους είπε να μη το πουν πουθενά, ενώ το ίδιο είπε φοβερίζοντας και τους αυτόπτες φυλακισμένους. Από τότε δεν τον ξαναφώναξε ο πασάς αλλά τον βασάνιζαν οι στρατιώτες του μέσα στη φυλακή. Ένας ιμάμης μια μέρα σήκωσε το χέρι να τον χαστουκίσει και αμέσως το χέρι του έγινε κατάμαυρο. Από τότε κανείς δεν τολμούσε να τον πειράξει. Έμεινε στη φυλακή πέντε μήνες ταλαιπωρούμενος από την πείνα, την δίψα, τη βρωμιά, και την όλη δυστυχία της φυλακής. Μόνο ένας ευλαβής Χριστιανός τον επισκεπτόταν και του έφερνε την Θεία Κοινωνία. Ο πασάς φοβόταν να εκτελέσει τον Άγιο εξαιτίας της μεγάλης επιρροής των Υδραίων στον αρχιναύαρχο του στόλου του Αιγαίου (Καπουδάν-πασάς). Έγραψε, μάλιστα, σε κάποιον επιφανή Υδραίο (καπετάν Γιώργη) ζητώντας τη γνώμη του για την υπόθεση.
Ο Άγιος, μαθαίνοντάς το μέσα από τη φυλακή, του έγραψε κι εκείνος ζητώντας να μη τον υποστηρίξει αλλά, αν τον αγαπάει, να τον αφήσει να πεθάνει για την αγάπη του Χριστού. Έτσι ο καπετάν Γιώργης απάντησε στον πασά να τον κάνει ό,τι θέλει. Μια μέρα ο πασάς τον έβγαλε από τη φυλακή διατάζοντάς τον να μεταφέρει πέτρες. Σε μια στιγμή ο Άγιος προσποιήθηκε πως δραπετεύει για να τον αναγκάσει να τον θανατώσει. Ένας παραστεκόμενος του πασά τον έπιασε και τον χτυπούσε με μανία με τη μαχαίρα του σε όλο του το σώμα. Έπειτα τον ξαναπέταξαν στο μπουντρούμι.
Αφού κουράστηκε ο πασάς να τυρανά μάταια τον Κωνσταντίνο, τον έφερε μπροστά του και για τελευταία φορά τον ρώτησε αν αρνείται τον Χριστό. Ο Άγιος του απάντησε: “Σου είπα ότι Χριστιανός είμαι και τον Χριστό μου δεν τον αρνούμαι ακόμη κι αν κατακόψεις σε μύρια κομμάτια. Κάμε λοιπόν ό,τι θέλεις μια ώρα αρχύτερα γιατί ο Κύριος με προσμένει.” Προγνωρίζοντας ο Άγιος τον θάνατό του ζήτησε να του φέρουν τα Άχραντα Μυστήρια. Χαράματα της Τετάρτης, 14 Νοεμβρίου, τον στραγγάλισαν μέσα στη φυλακή. Το πρωί έδωσε την άδεια ο πασάς στους Χριστιανούς να τον θάψουν. Το άγιο λείψανό του ενταφιάστηκε στον ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Βαρούσι (χριστιανική συνοικία). Η μητέρα του, η οποία ζούσε και έμαθε για το μαρτύριο του γιου της, πήγε η ίδια στη Ρόδο, όπου έκανε την ανακομιδή των ιερών του λειψάνων, τα οποία μετέφερε στην Ύδρα.
1. Επί πρώτης πατριαρχείας του Γρηγορίου (4ος 1897- 12ος 1898).

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΥΔΡΑΙΟΣ (1770-1800) Ο δι’ απαγχονισμού μαρτυρικώς τελειωθείς στη Ρόδο λαμπρός γόνος της Ύδρας
Ανάμεσα στους πολύφωτους αστέρες που κοσμούν το πνευματικό στερέωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και έλαμψαν με τη σθεναρή ομολογία και τη μαρτυρική τελείωσή τους για την αγάπη του Ιησού Χριστού κατά τη διάρκεια της ζοφερής περιόδου της Τουρκοκρατίας συγκαταλέγεται και ο δι’ απαγχονισμού μαρτυρήσας στη Ρόδο στις 14 Νοεμβρίου 1800 ένδοξος νεομάρτυς του Χριστού Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος, ο λαμπρός αυτός γόνος της αγιοτόκου και αγιοσκεπάστου νήσου των Υδραίων, ο οποίος αναδείχθηκε το κλέος και το καύχημα των νεομαρτύρων, αλλά και το θείο εγκαλλώπισμα των νήσων της Ύδρας και της Ρόδου.
Ο γενναίος οπλίτης του Χριστού και αήττητος αθλητής της ευσεβείας, Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος, γεννήθηκε στην εύανδρο νήσο Ύδρα το 1770 και συγκεκριμένα στη συνοικία της Κιάφας της πόλεως της Ύδρας από ευσεβείς γονείς που ονομάζονταν Μιχαήλ και Μαρίνα Δημαμά. Οι δύσκολες συνθήκες επιβίωσης στο ιστορικό αυτό νησί του Αργοσαρωνικού τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τη φίλτατη πατρίδα του και να αναζητήσει την τύχη του σ’ έναν νέο τόπο, ο οποίος θα του πρόσφερε επαγγελματική εξέλιξη και σταδιοδρομία. Έτσι παρά την άρνηση της μητέρας του, της Μαρίνας, να φύγει ο νεαρός Κωνσταντίνος από κοντά της, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα βοηθούσε την οικογένειά της να ξεπεράσει τις αντιξοότητες της ζωής, εκείνος σε ηλικία δεκαοκτώ ετών φεύγει κρυφά για το ξακουστό νησί της Ρόδου με το σημαντικότατο εμπορικό λιμάνι.
Φτάνοντας στη Ρόδο συνάντησε δύο συμπατριώτες του, οι οποίοι εργάζονταν στον ροδίτη ναυπηγό Καμπούρη. Την επόμενη ημέρα άρχισε ο νεαρός Κωνσταντίνος να δουλεύει στον ταρσανά κάτω από τον ζυγό των Τούρκων, αλλά λίγο αργότερα αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει αυτή την εργασία και να βρει απασχόληση στο παντοπωλείο του Νικολάου Καλόγλου στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων, όπου είχε την ευκαιρία να γνωρίσει Τούρκους, Εβραίους, Αρμένιους, αλλά και πολλούς ντόπιους. Χάρη στην εργατικότητα και την τιμιότητά του έγινε ιδιαίτερα συμπαθής στο αφεντικό του, ενώ μέσα από τις γνωριμίες που έκανε, απόκτησε φίλους. Ένας από αυτούς ήταν και ο Τούρκος Χασάν Κιρζά, ο οποίος του προξένευσε την αδελφή του, τη Μενιρέμ, για να την παντρευτεί. Μόλις όμως το αφεντικό του πληροφορήθηκε αυτό το γεγονός, τον απέλυσε από την εργασία του και έτσι ο Κωνσταντίνος έμεινε άνεργος.
Ένας όμως Τούρκος φίλος του μεσολάβησε στον Τούρκο ηγεμόνα Χασάν Καπιτάν για να προσληφθεί στην υπηρεσία του. Έτσι ο Κωνσταντίνος βρήκε εργασία στο σαράι, το οποίο ήταν το παλάτι του Τούρκου ηγεμόνα, ο οποίος του ανέθεσε να περιποιείται το αγαπημένο του άλογο, την Εσταφέτ. Σύντομα απόκτησε την εύνοια και τη συμπάθεια του Χασάν, γεγονός που συντέλεσε στο να απολαμβάνει επί τρία χρόνια μία άνετη και τρυφηλή ζωή με πολλές τιμές και απολαύσεις. Όταν μάλιστα νίκησε σε αγώνες σκοποβολής στο «τζιρίτι», στον μεγάλο διαγωνισμό κατά τη διάρκεια του Μπαϊραμιού, όπου χάρη στην επιτυχία του Κωνσταντίνου κέρδισε ο Χασάν, στήθηκε στο σαράι τρικούβερτο γλέντι. Τότε ο Τούρκος ηγεμόνας βρήκε την ευκαιρία και αφού μέθυσε τον νεαρό Κωνσταντίνο, κατόρθωσε να τον εξισλαμίσει. Στη συνέχεια μετονομάσθηκε σε Χασάν και αφού υποβλήθηκε σε περιτομή, του φόρεσε το άσπρο σαρίκι.
Το θλιβερό γεγονός του εξισλαμισμού του Κωνσταντίνου έγινε γνωστό στους χριστιανούς φίλους του, αλλά και στη μακρινή πατρίδα του, την Ύδρα. Γι’ αυτό και όταν απέστειλε στη μητέρα του χρήματα με κάποιον γνωστό, εκείνη δεν τα δέχθηκε, αλλά τα σκόρπισε μέσα στη θλίψη και την απογοήτευσή της. Κάποια στιγμή αποφάσισε ο ίδιος να επισκεφθεί τη μητέρα του στην Ύδρα, αλλά φτάνοντας στο νησί ενδεδυμένος πλέον με τουρκική αμφίεση, αντιμετώπισε την περιφρόνηση και την απόρριψη των συμπατριωτών του. Όταν έφτασε στο πατρικό του σπίτι, η μητέρα του δεν τον δέχθηκε. Μάλιστα μέσα από την κλειστή πόρτα στην έκκλησή του να του ανοίξει, λέγοντάς της ότι είναι ο γιος της ο Χασάν που ήρθε από τη Ρόδο, εκείνη του απάντησε ότι δεν γέννησε κανέναν Χασάν, αλλά τον Κωνσταντίνο, γι’ αυτό και πρέπει να φύγει. Αξιοσημείωτο είναι ότι δεν τον δέχθηκε ούτε η νονά του, η οποία έσπασε το πήλινο δοχείο, από το οποίο είχε πιει νερό ο εξομώτης, φοβούμενη ότι θα μολυνθεί.
Συντετριμμένος από το τρομερό ολίσθημά του και αισθανόμενος βαρύτατη τη συνείδησή του, αφού είχε προδώσει την αμώμητο χριστιανική του πίστη, αναχώρησε για τη Ρόδο. Όσα χρήματα λάμβανε, τα μοίραζε στους φτωχούς, ενώ έκλαιγε απαρηγόρητος για την πνευματική συμφορά που τον είχε βρει. Μέσα από τη θλίψη και τις τύψεις που τον βασάνιζαν, αποφάσισε να μετανοήσει, να ομολογήσει τον Χριστό και να μαρτυρήσει για την αγάπη και τη δόξα Του. Γι’αυτό και στη Ρόδο αναζήτησε έναν πνευματικό, στον οποίο εξομολογήθηκε το βαρύτατο αμάρτημά του, ζητώντας συγχώρηση. Όμως στην ψυχοσωτήρια απόφασή του να ομολογήσει το όνομα του Χριστού, ο πνευματικός τον συμβούλεψε να φύγει από τη Ρόδο και να πάει σε μακρινό τόπο, γιατί λόγω της νεαράς του ηλικίας δεν θα μπορούσε να αντέξει τα σκληρά βασανιστήρια, αφού υπήρχε ο κίνδυνος να αρνηθεί τον Χριστό για δεύτερη φορά. Ακολουθώντας ο Κωνσταντίνος την προτροπή του πνευματικού του, πέταξε την τουρκική του αμφίεση και αναχώρησε για την Κριμαία, όπου επιδόθηκε στην προσευχή και τη μελέτη εκκλησιαστικών βιβλίων ως γνήσιος χριστιανός. Από την Κριμαία αναχώρησε στη συνέχεια για την Κωνσταντινούπολη, όπου Πατριάρχης την εποχή αυτή ήταν ο μετέπειτα εθνομάρτυς Άγιος Γρηγόριος ο Ε΄(1745 – 10 Απριλίου 1821). Μόλις έφθασε ο Κωνσταντίνος στη Βασιλεύουσα, αναζήτησε έμπειρο πνευματικό, στον οποίο με συντετριμμένη καρδιά εξομολογήθηκε το βαρύτατο αμάρτημά του, ενώ αποκάλυψε και τον διακαή του πόθο να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Ο πνευματικός τον παρουσίασε στον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, ο οποίος αφού τον νουθέτησε πατρικά, τον συμβούλεψε να μεταβεί στο Άγιον Όρος για να ενισχυθεί πνευματικά και να ζητήσει το έλεος του Θεού. Παράλληλα τον απέτρεψε από την πραγματοποίηση του σκοπού του να παρουσιασθεί ενώπιον του Τούρκου ηγεμόνα Χασάν και να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, φοβούμενος ότι θα δειλιάσει μπροστά στις απειλές και τα βασανιστήρια.
Έτσι ακολουθώντας πιστά τις συμβουλές του Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ και έχοντας μαζί του και μία συστατική του επιστολή, έφτασε περί το 1799 στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή Ιβήρων, όπου έμεινε περίπου πέντε μήνες ασκούμενος στην προσευχή και κατευθυνόμενος πνευματικά από τους πατέρες της Μονής. Ιδιαίτερα συνδέθηκε πνευματικά με τον περίφημο παπα-Σέργιο της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου, αλλά και με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (1749-1809), ο οποίος κατέστη ο αλείπτης του, αυτός δηλαδή που τον ενίσχυσε πνευματικά και τον προετοίμασε για να υποστεί το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού. Στη Μονή Ιβήρων έλαβε το μοναχικό σχήμα και παρά τις προτροπές των πατέρων της Μονής να εγκαταβιώσει εκεί ως μοναχός, ζητώντας το έλεος και τη συγχώρηση του Θεού, εκείνος πυρπολούμενος κυριολεκτικά από την αγάπη του για τον Χριστό, επιζητούσε το μαρτύριο. Έτσι έχοντας βιώσει τη μετάνοια μέσα από την προσευχή και την άσκηση και λαμβάνοντας τις ευχές των πατέρων, αλλά και τις ευλογίες της εφόρου και προστάτιδος της Μονής Ιβήρων, Υπεραγίας Θεοτόκου Πορταϊτίσσης, επέστρεψε στη Ρόδο ως μοναχός, αποφασισμένος να ομολογήσει τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Χωρίς να χάσει χρόνο παρουσιάσθηκε ενώπιον του Χασάν Μπέη με καλογερικό ράσο, λέγοντάς του ότι είναι ο Κωνσταντίνος που τον έπεισε να αρνηθεί τον Χριστό και να ασπασθεί τον μωαμεθανισμό. Ο πασάς Χασάν προσπάθησε να τον συνετίσει, προτείνοντάς του να βγάλει το καλογερικό μαύρο ράσο και να ενδεδυθεί με λαμπρά ρούχα, ενώ του υποσχέθηκε πολλά δώρα και χρήματα. Ο Κωνσταντίνος όμως με παρρησία ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, ενώ κάλεσε τον Χασάν να ασπασθεί και εκείνος τον Ιησού Χριστό ως τον μόνο αληθινό Θεό για να απολαύσει την αιώνια χαρά της Βασιλείας των Ουρανών. Η θαρραλέα αυτή ομολογία πίστεως του Κωνσταντίνου εξόργισε τον Χασάν σε τέτοιο βαθμό, ώστε έδωσε την εντολή να οδηγηθεί στη φυλακή του «Ζιντανίου» μέσα στο Παλάτι των Ιπποτών. Μετά από τρεις ημέρες ο Χασάν διέταξε να τον φέρουν ενώπιον του. Όμως η επιμονή του νεαρού αθλητού της πίστεως στο να ομολογεί τον Χριστό ως τον μόνο αληθινό Θεό και να απορρίπτει τον Μωάμεθ ως ψευδοπροφήτη, αλλά και η προτροπή του να γίνει χριστιανός ο πασάς για να μπορέσει να απολαύσει τη χαρά του Παραδείσου, εξαγρίωσε τον Χασάν σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο γενναίος οπλίτης του Χριστού Κωνσταντίνος υποβλήθηκε κατ’ εντολήν του σε φρικτά βασανιστήρια. Αφού τον έδειραν αλύπητα, του ξερίζωσαν τις τρίχες της κεφαλής του, του ξέσκισαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και του έσπασαν τα σαγόνια με πέτρες, ενώ παράλληλα τον έφτυναν στο πρόσωπο και τον ειρωνεύονταν, λέγοντάς του: «Ας έλθει ο Χριστός σου, να σε σώσει». Στη συνέχεια τον οδήγησαν στη φυλακή αλυσοδεμένο με βαριές αλυσίδες στα πόδια και τον λαιμό. Την επόμενη ημέρα οδηγήθηκε και πάλι ενώπιον του πασά, ο οποίος τον ρώτησε, εάν εξακολουθεί να πιστεύει στον Χριστό. Η σταθερή ομολογία του Κωνσταντίνου στον Τριαδικό Θεό εξόργισε ακόμη περισσότερο τον Χασάν, ο οποίος διέταξε να τον ραβδίσουν πεντακόσιες φορές στην πλάτη και τα πόδια. Το τραγικό αποτέλεσμα των νέων σκληρών βασανιστηρίων ήταν να πέσουν τα νύχια από τα πόδια του, στη συνέχεια δε αιμόφυρτος και μισοπεθαμένος ρίχθηκε στη φυλακή.
Στην τραγική αυτή στιγμή της ζωής του δέχθηκε μέσα στο δεσμωτήριο την επίσκεψη του ίδιου του Ιησού Χριστού, ο Οποίος του θεράπευσε όλες τις πληγές στο σώμα του και αποκατάστησε πλήρως την υγεία του. Μετά από τρεις ημέρες οδηγήθηκε και πάλι στον Χασάν, ο οποίος έμεινε άναυδος, αφού καθ’ υπόδειξη του γενναίου αθλητού της πίστεως παρατήρησε ότι οι πληγές στο σώμα του μάρτυρος είχαν πλήρως θεραπευθεί, αφού ο ίδιος ο Χριστός τον επισκέφθηκε μέσα στη φυλακή και τον θεράπευσε. Το παράδοξο αυτό γεγονός προκάλεσε αναταραχή και σύγχυση στον Χασάν και τους Τούρκους, οι οποίοι προσπάθησαν να πείσουν τον μάρτυρα ότι η θεραπεία των πληγών του σώματός του οφείλεται σε θαύμα του Μωάμεθ, γεγονός που θα οδηγούσε κατά την άποψή τους στο να ασπασθεί και πάλι τον μωαμεθανισμό. Όμως η μετά παρρησίας ένθερμη ομολογία του νεαρού Κωνσταντίνου για τον Χριστό εξαγρίωσε και πάλι τον Χασάν, ο οποίος διέταξε να τον κλείσουν και πάλι στη φυλακή. Μάλιστα τον οδήγησαν αλυσοδεμένο στο τιμωρητικό ξύλο, το λεγόμενο «τουμπρούκι», το οποίο ήταν ένας κορμός δένδρου με δύο τρύπες, όσο να χωρούν τα πόδια του. Το νέο αυτό βασανιστήριο υπέμεινε ο νεαρός μάρτυς προσευχόμενος στον Κύριο, ο Οποίος και πάλι φανέρωσε με θαυμαστό τρόπο την παρουσία και τη δύναμή Του. Έτσι μία νύχτα η σκοτεινή φυλακή άστραψε από άκτιστο φως, τα δε χέρια και τα πόδια του Κωνσταντίνου ελευθερώθηκαν από τα δεσμά. Το εξαίσιο ουράνιο αυτό φως έγινε αντιληπτό τόσο σε χριστιανούς όσο και σε μουσουλμάνους, οι δε φρουροί που βρίσκονταν έξω από τη φυλακή νόμιζαν ότι έπιασε φωτιά, γι’ αυτό και τρομοκρατήθηκαν. Μεταξύ των φυλακισμένων που έζησαν την υπερφυή αυτή παρουσία του ακτίστου φωτός, ήταν και δύο ιερείς από το χωριό Σορωνή, αλλά και ένας χριστιανός από το χωριό Σιάννα, ονόματι Ιωάννης Πουλούφας, του οποίου ακόμη και τα εγγόνια διηγούνταν το θαυμαστό αυτό γεγονός. Όταν ο Χασάν πληροφορήθηκε για το παράδοξο φαινόμενο της παρουσίας του φωτός μέσα στη σκοτεινή φυλακή, έδωσε την εντολή να αποσιωποιηθεί το γεγονός, ενώ διέταξε να συνεχιστούν τα βασανιστήρια στον νεαρό αθλητή της πίστεως. Μάλιστα μία ημέρα και κατά τη διάρκεια που ο Κωνσταντίνος προσευχόταν, ένας βάρβαρος ιμάμης σήκωσε το χέρι του για να τον χαστουκίσει. Αμέσως το χέρι του έγινε κατάμαυρο, γεγονός που προκάλεσε τον τρόμο στους Τούρκους, οι οποίοι έκτοτε δεν ξανατόλμησαν να τον χτυπήσουν. Ο θαρραλέος οπλίτης του Χριστού, Κωνσταντίνος ο Υδραίος, έμεινε πέντε μήνες μέσα στην υγρή και σκοτεινή φυλακή, δεχόμενος αγόγγυστα κάθε είδους ταλαιπωρία και προσευχόμενος αδιάλειπτα στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, στο όνομα του Οποίου επιζητούσε να μαρτυρήσει. Μόνο ένας ευλαβής χριστιανός τον επισκεπτόταν και του έφερνε τη Θεία Κοινωνία, με την οποία έπαιρνε θάρρος, δύναμη και ελπίδα για τη συνέχιση του αγώνα του.
Ο Χασάν δίσταζε όμως και φοβόταν να θανατώσει τον προσηλωμένο στη χριστιανική πίστη Κωνσταντίνο, διότι ο καπετάν Γιώργης Βούλγαρης που ήταν συμπατριώτης του Κωνσταντίνου, ήταν ναύαρχος στον στόλο του και θα τον έστελνε να καταστείλει την εξέγερση στην Αττάλεια. Γι’ αυτό και ο Χασάν απέστειλε επιστολή στον καπετάν Γιώργη για να ζητήσει τη γνώμη του για το τι θα έπρεπε να πράξει με τον Κωνσταντίνο. Εκείνος όμως του απάντησε να τον μεταχειρισθεί όπως νομίζει και θέλει. Τότε ο Χασάν προτού τον οδηγήσει στον τόπο της θανατικής εκτέλεσης, τον κάλεσε για τελευταία φορά και τον ρώτησε, εάν μετανοεί και εάν αποκηρύσσει όλα όσα ομολόγησε για τον Χριστό. Αλλά ο γενναίος Κωνσταντίνος ομολόγησε για άλλη μία φορά με ξεχωριστή παρρησία την αγάπη του στον Σωτήρα και Λυτρωτή Χριστό, του δήλωσε δε τη σταθερή του πρόθεση και επιθυμία να μαρτυρήσει για το όνομα και τη δόξα Του. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο ίδιος ο Κύριος του αποκάλυψε ότι είχε φθάσει ο καιρός που θα λάμβανε τον αμάραντο στέφανο της αγιότητος με τη μαρτυρική του τελείωση. Γι’ αυτό και ζήτησε να του φέρουν Θεία Κοινωνία μέσα στη φυλακή για να κοινωνήσει για τελευταία φορά το αίμα και το σώμα του Χριστού. Έτσι τα ξημερώματα της 14ης Νοεμβρίου του έτους 1800, ημέρας εορτασμού της μνήμης του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου, οδηγήθηκε κατ’ εντολήν του Χασάν στη θέση Μανδράκι της πόλεως Ρόδου, όπου σ’ έναν μεγάλο πλάτανο δέχθηκε τον δι’ απαγχονισμού θάνατο. Έτσι ο εξ Ύδρας τριαντάχρονος Κωνσταντίνος Δημαμάς κρεμάσθηκε στην αγχόνη και έλαβε από τον Κύριο, τον Οποίο με τόση παρρησία ομολόγησε, τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου για να τιμάται και να δοξάζεται εσαεί ως κλέος και καύχημα των νεομαρτύρων, ως αήττητος αθλητής του Χριστού, ως αγαλλίαμα απάντων των ορθοδόξων, ως τερπνότατον εντρύφημα της Εκκλησίας, ως εύοσμο κρίνο, ως κατάπτωση της πλάνης των Αγαρηνών. Ενδεικτικό είναι ότι την ίδια νύχτα, κατά την οποία ετελειώθη μαρτυρικώς δι’ αγχόνης ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος, ένας μεγάλος φωτεινός Σταυρός έλουσε με το φως του το δένδρο του μαρτυρίου. Ένα χρόνο μετά τον δι’ αγχόνης θάνατο του Αγίου, ο μοιραίος πλάτανος καταστράφηκε από ανεμοστρόβιλο, ενώ μετά από σύντομο χρονικό διάστημα απεβίωσε προσβεβλημένος από βαριά ασθένεια ο Χασάν, ο οποίος μάλιστα είχε δώσει την εντολή να ρίξουν το μαρτυρικό σώμα του Κωνσταντίνου πάνω σ’ ένα σωρό από ξύλα. Το σώμα του Αγίου παρέλαβε ο Μητροπολίτης Ρόδου Αγάπιος και ενταφιάσθηκε με τις πρέπουσες τιμές πίσω από τον Ιερό Ναό των Εισοδίων Θεοτόκου Νεοχωρίου της πόλεως Ρόδου. Το 1921 ανακαλύφθηκε η μαρμάρινη πλάκα που τοποθέτησε αργότερα ο συμπατριώτης του Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνος Καφάς, και η οποία βρίσκεται σήμερα εντοιχισμένη στον δεξιό τοίχο του Ιερού Ναού.
Το 1803, τρία χρόνια δηλαδή μετά το ένδοξο μαρτύριο και την ταφή του νεομάρτυρος Αγίου Κωνσταντίνου, ήρθε στη Ρόδο η μητέρα του, η Μαρίνα Δημαμά, και αφού έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του υιού της, τα μετέφερε στην Ύδρα και τα τοποθέτησε ως ανεκτίμητο πνευματικό θησαυρό στο χρονολογούμενο από τον 17ο αιώνα περιώνυμο Μοναστήρι της Παναγίας Φανερωμένης, το οποίο είναι ο σημερινός Ιερός Καθεδρικός Ναός της Κοιμήσεως Θεοτόκου στην πόλη της Ύδρας. Στη Ρόδο παρέμεινε η ωλένη της χειρός του Αγίου, την οποία κράτησε για ευλογία ο εφημέριος του Ιερού Ναού των Εισοδίων Θεοτόκου Νεοχωρίου, π. Ιωάννης. Το ιερό αυτό λείψανο φυλάσσεται μέχρι σήμερα σε αργυρή λειψανοθήκη και λιτανεύεται με την πρέπουσα εκκλησιαστική λαμπρότητα στις 14 Νοεμβρίου, κατά τον ετήσιο λαμπρό εορτασμό της μνήμης του πολιούχου και προστάτου της πόλεως Ρόδου, Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί ότι το 1955 και κατόπιν ενεργειών του αοιδίμου Μητροπολίτου Ρόδου κυρού Σπυρίδωνος (+29 Απριλίου 1988), του εκ Ληξουρίου Κεφαλληνίας καταγομένου, θεσπίσθηκε επισήμως με σχετικό βασιλικό διάταγμα (Β.Δ. 2/12/1954 –ΦΕΚ φ. 28 Α΄Τεύχος 8/2/1955) η 14η Νοεμβρίου ως ημέρα εορτασμού της μνήμης του πολιούχου και προστάτου Αγίου της πόλεως Ρόδου, όπου και έλαβε χώρα η δι’ απαγχονισμού μαρτυρική του τελείωση. Έκτοτε η ημέρα αυτή αποτελεί για την πόλη της Ρόδου επίσημη τοπική αργία και αφορμή πνευματικής ανατάσεως, αφού στον πανηγυρικό εορτασμό της μνήμης του ενδόξου νεομάρτυρος τελείται πολυαρχιερατικό συλλείτουργο και μεγαλοπρεπής λιτανεία με τη συμμετοχή των αρχόντων, του κλήρου και του ευσεβούς ροδιακού λαού. Η λιτανεία ξεκινά από τον Ιερό Ναό των Εισοδίων Θεοτόκου Νεοχωρίου και καταλήγει στην πλατεία του Δημαρχείου, όπου εντός του δημαρχιακού μεγάρου υπάρχει παρεκκλήσιο επ’ ονόματι του Αγίου, το οποίο έγινε επί των ημερών του αειμνήστου δημάρχου Ρόδου Μιχαήλ Πετρίδη (Ιανουάριος 1955 – Μάιος 1964) και μετά από προτροπή του αοιδίμου Μητροπολίτου Ρόδου κυρού Σπυρίδωνος. Το 1992 και μετά τον πανηγυρικό εορτασμό της μνήμης του Αγίου στην ιστορική γενέτειρα του, τη νήσο Ύδρα, μεταφέρθηκε υπό του αειμνήστου Μητροπολίτου πρώην Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κυρού Ιεροθέου (+15 Ιουλίου 2008) η φυλασσόμενη στο ιστορικό νησί του Αργοσαρωνικού τιμία κάρα του ενδόξου νεομάρτυρος στη Ρόδο, όπου έλαβαν χώρα λαμπρές εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του Αγίου.
Αλλά και στην ηρωοτόκο και εύανδρο νήσο της Ύδρας με το ένδοξο παρελθόν και την πλούσια ναυτική και κολλυβαδική παράδοση τιμάται και γεραίρεται μεγαλοπρεπώς και ευσεβοφρόνως ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος ως πολιούχος, προστάτης και έφορος της νήσου. Είναι ενδεικτικό ότι τα «μυρίπνοα» ιερά του λείψανα φυλάσσονται στην Ύδρα από το 1803 ως ανεκτίμητος και πάνσεπτος πνευματικός θησαυρός προς αγιασμό και ευλογία του ευσεβούς υδραϊκού λαού, αλλά και όλων των φιλαγίων επισκεπτών που καταφθάνουν στην αγιοτόκο Ύδρα για να γνωρίσουν την πλούσια εκκλησιαστική κληρονομιά του μικρού, αλλά ιστορικού αυτού νησιού του Αργοσαρωνικού. Η τιμή του Αγίου ενδόξου νεομάρτυρος Κωνσταντίνου του Υδραίου στην ιστορική γενέτειρά του ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Μόλις το 1815 ιστορήθηκε η πρώτη εικόνα του νεομάρτυρος και τοποθετήθηκε στον τρισυπόστατο Ιερό Ενοριακό Ναό του Αγίου Δημητρίου πόλεως Ύδρας, ο οποίος ανεγέρθηκε το 1815 από τον ιερέα π. Δημήτριο Μερκούρη και αφιερώθηκε στον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Αντώνιο και τον Άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο. Το 1825 ανεγέρθηκε παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο στην πλαγιά της Μπουαγιάς, στην περιοχή της ενορίας της Αγίας Βαρβάρας, ενώ το 1861 ανεγέρθηκε έμπροσθεν της ιστορικής κολλυβαδικής Ιεράς Μονής του Προφήτου Ηλιού Ύδρας περικαλλές παρεκκλήσιο, βασιλικού ρυθμού, επ’ ονόματι του Αγίου. Το παρεκκλήσιο αυτό ανεγέρθηκε από τη μοναχή Μακαρία, κατά κόσμον Μαρίνα Σαρκώση, πρώτη εξαδέλφη της μητρός του Αγίου, και είναι εμφανές σε μεγάλη απόσταση, ακόμα και από την πόλη της Ύδρας. Επίσης το ευρισκόμενο παραπλησίως του Καθολικού της Ιεράς Μονής Γενεσίου Θεοτόκου Ζούρβας τρισυπόστατο πέτρινο παρεκκλήσιο τιμάται επ’ ονόματι του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου, του Αγίου Νεκταρίου και του Αγίου Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων. Το βυζαντινού ρυθμού μετά τρούλου περικαλλές αυτό παρεκκλήσιο θεμελιώθηκε στις 12 Μαρτίου 1975 και εγκαινιάσθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1979 υπό του αειμνήστου Μητροπολίτου πρώην Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κυρού Ιεροθέου. Μέχρι το 1974 ο πανηγυρικός εορτασμός της μνήμης του πολιούχου και προστάτου Αγίου των απανταχού της Γης Υδραίων τελούνταν στην παλαίφατη Ιερά Μονή Παναγίας Φανερωμένης Ύδρας, η οποία είναι ο επ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου σημερινός Ιερός Καθεδρικός Ναός του νησιού. Όμως η ευλάβεια τόσο των κατοίκων της Ύδρας όσο και των αποδήμων Υδραίων προς τον προστάτη τους Άγιο σε συνδυασμό και με την επιθυμία και προτροπή του αοιδίμου φιλαγίου και ασκητικού Μητροπολίτου κυρού Ιεροθέου για την ανέγερση ναού αφιερωμένου στον ένδοξο Υδραίο νεομάρτυρα, συντέλεσε στο να ανεγερθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1970 στη συνοικία της Κιάφας, όπου ο Άγιος γεννήθηκε, ο επ’ ονόματι του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου βασιλικού ρυθμού περικαλλής Ιερός Ναός, ο οποίος εγκαινιάσθηκε με κάθε εκκλησιαστική λαμπρότητα στις 14 Νοεμβρίου 1974. Έκτοτε στον Ιερό αυτό Ναό, ο οποίος κοσμείται με επιβλητικό μαρμάρινο κωδωνοστάσιο, φυλάσσεται η τιμία κάρα του πολιούχου Αγίου της Ύδρας και αποτελεί το επίκεντρο των κατ’ έτος λατρευτικών εκδηλώσεων προς τιμήν του.
Αλλά η ευλάβεια των Υδραίων προς τον πολιούχο τους Άγιο οδήγησε και στον εορτασμό της μνήμης του και έξω από τα γεωγραφικά όρια της πατρίδος τους. Έτσι ο ιδρυθείς το 1879 Υδραϊκός Σύνδεσμος Πειραιώς εορτάζει κατ’ έτος πανηγυρικά τον Άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο στον θεμελιωθέντα το 1879 μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πειραιώς, όπου το αριστερό κλίτος του ναού τιμάται επ’ ονόματι του Αγίου, ενώ η ιδρυθείσα το 1890 Αδελφότητα των Υδραίων Αθηνών τιμά τον προστάτη της Άγιο στον θεμελιωθέντα το 1889 μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πευκακίων, τον επί της οδού Ασκληπιού 38 ευρισκόμενο, όπου το δεξιό κλίτος του ναού είναι αφιερωμένο στον Άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο. Αλλά και οι Υδραίοι των Πατρών αφιέρωσαν εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πατρών, η οποία ιστορήθηκε το 1852 από τον επιφανή αγιογράφο Βυζάντιο (Δημήτριο Χατζηασλάνη). Αξιομνημόνευτες είναι και οι φορητές εικόνες του Αγίου στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής οδού Ακαδημίας Αθηνών (ιστορήθηκε το 1871 και είναι έργο του Παντολέοντος Γ. Ζωγράφου), αλλά και στην ιστορική κολλυβαδική Ιερά Μονή Ευαγγελισμού Θεοτόκου Σκιάθου, όπου φυλάσσεται και τεμάχιο ιερού λειψάνου του.
Πλούσια είναι και η υμνογραφία, η οποία συντάχθηκε προς τιμήν του Υδραίου νεομάρτυρος. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος υπήρξε ο αλείπτης στον ένδοξο μαρτύριό του, συνέθεσε Ασματική Ακολουθία και συνέγραψε το συναξάριό του. Η Ακολουθία αυτή εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1814 στη Βενετία και επακολούθησαν άλλες δέκα εκδόσεις σύμφωνα με τον Π. Νικολόπουλο. Ο αείμνηστος Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Γεράσιμος Μοναχός ο Μικραγιαννανίτης, αλλά και ο Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας Δρ. Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας εποίησαν Παρακλητικό Κανόνα και Χαιρετιστηρίους Οίκους στον Άγιο, ενώ ο νυν Μητροπολίτης Ρόδου κ. Κύριλλος έχει συνθέσει προς τιμήν του Αγίου Ακολουθία, Παρακλητικό Κανόνα και Χαιρετιστήριους Οίκους. Παρακλητικό Κανόνα στον Υδραίο νεομάρτυρα έχουν ποιήσει επίσης ο Αρχιμανδρίτης – Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης π. Σεραφείμ Στεργιούλης (νυν Μητροπολίτης Κυθήρων και Αντικυθήρων), αλλά και ο εξ Ύδρας αοίδιμος Ιερομόναχος Δωροθέος Δ. Κιοσσές, όπως παρατίθεται στην έκδοση της Ακολουθίας του Αγίου του 1893, της ποιηθείσης υπό του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. Αξιοσημείωτο είναι ότι στις 10-14 Νοεμβρίου 2000 και επ’ ευκαιρία της επετειακής συμπληρώσεως διακοσίων ετών από το ένδοξο μαρτύριο του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου (1800-2000) διοργανώθηκε στην Ύδρα από την Ιερά Μητρόπολη Ύδρας, Σπετσών, Αιγίνης, Ερμιονίδος και Τροιζηνίας Διορθόδοξο Επιστημονικό Συνέδριο με τίτλο: «Κωνσταντίνος ο Υδραίος – Νεομάρτυρες Προάγγελοι της Αναστάσεως του Γένους» για να τιμηθεί και να προβληθεί δεόντως η προσφορά του Υδραίου νεομάρτυρος, αλλά και όλων των νεομαρτύρων στο ελληνορθόδοξο έθνος μας και την πατρίδα μας.
Ο λαμπρός γόνος της Ύδρας και το καύχημα της Ρόδου, ο ένδοξος νεομάρτυς του Χριστού Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος, προβάλλει στη σημερινή αλλοπρόσαλλη εποχή μας ως φωτεινός οδοδείκτης και ως ολόλαμπρο παράδειγμα προς μίμηση, αφού διδάσκει, εμπνέει και καθοδηγεί τους ολιγόπιστους και τους πνευματικά ευάλωτους με τη θαρραλέα του ομολογία πίστεως και με την αστείρευτη αγάπη του στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, για το όνομα του Οποίου υπέμεινε πλήθος βασανιστηρίων και θυσιάστηκε με τον δι’ αγχόνης θάνατο για να δοξάζεται αιώνια μέσα στη Βασιλεία των Ουρανών.
Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Εκπαιδευτικός
Βιβλιογραφία
·Εγκόλπιον Ημερολόγιον Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου 2006.
·Κώτη Κωνσταντίνου Γ., Οι Άγιοι της Δωδεκανήσου, Β’ Έκδοσις, Ρόδος 2001.
·Μπήτρου Γεωργίου – Γελαδάκη Χρήστου, Τα αγιοβάδιστα νησιά – Βίοι των Αγίων της Τοπικής Εκκλησίας Ι. Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών, Αιγίνης, Ερμιονίδος και Τροιζηνίας, Εκδόσεις Σκοπός του Λόγου, Β΄ Έκδοση, Αίγινα 2003.
·Πρακτικά Διορθόδοξου Επιστημονικού Συνεδρίου «Κωνσταντίνος ο Υδραίος – Νεομάρτυρες Προάγγελοι της Αναστάσεως του Γένους», Ύδρα 2007.
·Σαχίνη Γεωργίου Ν., Εκκλησάκια – Εκκλησίες – Ερημοκκλήσια Ύδρας, Πειραιεύς 1972.
·Χονδροπούλου Σώτου, Κωνσταντίνος ο Νεομάρτυς ο Υδραίος, Εκδόσεις Καινούργια Γη, Αθήνα 2010.
Αναρτήθηκε από ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΧΙΟΥ
syndesmosklchi

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ: Ο ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ
Η δεύτερη Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη σε μια από τις μεγαλύτερες πατερικές μορφές της Εκκλησίας μας, στον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης (1347-1359). Ο μεγάλος αυτός άνδρας έζησε σε μια πολύ ταραγμένη ιστορική περίοδο για την Εκκλησία μας, κατά την οποία ο κίνδυνος νοθεύσεως της αλήθειας υπήρξε μεγάλος και όπου η ορθόδοξη πνευματικότητα κινδύνευε να αλωθεί από τον δυτικό σχολαστικισμό και η υπεράσπισή της έλαχε στην μεγάλη αυτή πνευματική μορφή.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1296 από ευσεβείς γονείς, οι οποίοι ασκούσαν την νοερά προσευχή. Έλαβε σπουδαία μόρφωση κοντά στον ονομαστό δάσκαλο και θεολόγο Θεόδωρο Μετοχίτη. Ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ εκτίμησε τις ικανότητές του και τον προόριζε για υψηλά κρατικά αξιώματα. Όμως ο Γρηγόριος αδιαφόρησε για τα σχέδια του αυτοκράτορα, διότι από νέος αγάπησε τη μοναχική και ασκητική ζωή. Κατέφυγε καταρχήν στο όρος Παπίκιο στη Θράκη και κατόπιν στο Άγιο Όρος, όπου πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του. Ακόμη και μετά την εκλογή του ως αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης το 1347, ζούσε ως ασκητής.
Το 1335 ο μοναχός, θεολόγος και φιλόσοφος Βαρλαάμ τον Καλαβρός, ήρθε από την Ιταλία στην ορθόδοξη ανατολή για να αντικρούσει το κίνημα του ησυχασμού. Βαθύτατα επηρεασμένος από αριστοτελισμό, τη λατινική θεολογία και τον σχολαστικισμό, δίδασκε πως ο άνθρωπος είναι αδύνατον να γνωρίσει, να προσεγγίσει και να ενωθεί με το Θεό. Επίσης δίδασκε πως ο Θεός είναι «κλεισμένος στον εαυτό του» και δε μπορεί να ενωθεί με τους ανθρώπους. Αντίθετα οι ορθόδοξοι Πατέρες, κάνοντας τη διευκρίνιση μεταξύ της ουσίας και των ενεργειών του Θεού, δίδασκαν πως η γνώση της ουσίας του Θεού είναι μεν αδύνατος, όχι όμως οι άκτιστες θείες ενέργειες, οι οποίες δίνονται ως ύψιστες δωρεές στους ανθρώπους και γίνονται φανερές σε όσους κατορθώνουν να καθαρθούν από τα πάθη τους. Κύριο μέσο φωτισμού και προσωπικής εμπειρίας των ακτίστων ενεργειών του Θεού είναι η αδιάκοπη νοερά προσευχή, στην οποία ασκούνταν οι ησυχαστές μοναχοί, δια της αδιάκοπης προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού, ελέησόν με», κατόρθωναν να βλέπουν με τα σωματικά τους μάτια το Άκτιστο Φως, δηλαδή τη δόξα του Θεού.
Για τους δυτικούς, και εν προκειμένω για τον εκπρόσωπό τους μοναχό Βαρλαάμ, η δια της νοεράς προσευχής και της νίψεως θεοπτία ήταν ακατανόητη και βλάσφημη. Κατηγορούσαν τους ησυχαστές για αιρετικούς (μεσσαλιανιστές) και τους μέμφονταν ως «ομφαλοσκόπους», επειδή οι μοναχοί αυτοί επικέντρωναν το βλέμμα τους, κατά τη διάρκεια της προσευχής, στο στέρνο, στο μέρος της καρδιάς. Η σύγκρουσή τους με τον άγιο Γρηγόριο υπήρξε σφοδρή και προκάλεσε πνευματική θύελλα, εφάμιλλη της εικονομαχίας.
Ο άγιος Γρηγόριος υπήρξε υπερασπιστής του ησυχασμού, της πνευματικότερης έκφρασης του ορθοδόξου μοναχικού ιδεώδους, διότι ήταν απόλυτα πεπεισμένος πως η θεοπτία μέσω της ασκήσεως και της νοεράς προσευχής είναι σύμφωνη με τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Γι’ αυτό υπήρξε δάσκαλος και εμπνευστής του ησυχασμού. Συνεχίζοντας ο ίδιος την μακραίωνη παράδοση των αρχαίων Πατέρων και ασκητών της Εκκλησίας, δίδασκε πως ο άνθρωπος, με την άσκηση και τη νίψη, μπορεί να δει και από αυτή τη ζωή, με τα φυσικά του μάτια, το άκτιστο φως του Θεού, αυτό το φως που είδαν οι μαθητές του Χριστού κατά τη Μεταμόρφωσή Του στο όρος Θαβώρ.
Ο άγιος Γρηγόριος ανάλαβε να υπερασπίσει τον ησυχασμό και να τον διασώσει από την επέλαση των σχολαστικών της Δύσεως. Τον αγώνα του ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, όπου έγραψε το περισπούδαστο έργο του: «Περί των Ιερώς Ησυχαζόντων», με το οποίο αποδεικνύει ότι η θεοπτία του ησυχασμού είναι σύμφωνη με την αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας. Αναπτύσσοντας τη θεολογία των προγενέστερων μεγάλων Πατέρων, δίδαξε πως ο Θεός υπάρχει ως θεία Ουσία, η οποία είναι απόλυτα απρόσιτη στον άνθρωπο. Απορρέουν όμως από Αυτόν οι άκτιστες ενέργειες, οι οποίες αυτές μπορούν να γίνουν μεθεκτές από τον άνθρωπο.
Τρεις μεγάλες σύνοδοι συγκροτήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, το 1341, το 1347 και το 1351, επικύρωσαν τη θεολογία του αγίου Γρηγορίου, δικαίωσαν τους ησυχαστές και καταδίκασαν τον Βαρλαάμ και τους μαθητές του. Παρ’ όλα αυτά όμως ο φιλοδυτικός πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας τον κατηγόρησε το 1343 για στάση και κατόρθωσε να το στείλει στην εξορία τέσσερα χρόνια. Το 1347 δικαιώθηκε και εξελέγη αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Το 1350 συνελήφθη από τους Τούρκους και απελευθερώθηκε το 1355. Κοιμήθηκε στις 14 Νοεμβρίου του 1359 στη Θεσσαλονίκη και το 1368 ανακηρύχτηκε άγιος.
Ο μεγάλος αυτός άνδρας κατέστη πρότυπο και δάσκαλος της άσκησης και ενσαρκωτής των χριστιανικών αρετών. Είτε ως αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, είτε ως μοναχός στο Άγιο Όρος, δίδασκε τον αέναο αγώνα κατά του κακού και της αμαρτίας. Προτρέπει την καθολική κάθαρση από τα ψυχοκτόνα πάθη, η οποία ονομάζεται στην ασκητική ορολογία νίψη και δείχνει το δρόμο της ασκήσεως, ως μονόδρομο της σωτηρίας και της θεώσεως.
Η μεγάλη αυτή πατερική μορφή λειτουργεί αναμφίβολα ως φωτεινό ορόσημο για μας τους πιστούς αυτή την κατανυκτική περίοδο. Τα βαθυστόχαστα ορθόδοξα συγγράμματά του, όχι μόνο αποπνέουν άρωμα ευσέβειας, αλλά είναι πρακτικός οδηγός για την ψυχοσωματική μας άσκηση. Είναι ο μεγάλος δάσκαλος της πνευματικής πορείας και του αγώνα μας για νίψη και κάθαρση από τα ψυχοκτόνα πάθη μας, ώστε δι’ αυτής να λαμπρύνουμε το χιτώνα της ψυχής μας για να έχει έτσι τη δυνατότητα της μεγάλης συνάντησής της με τον Νυμφίο Χριστό!
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού
ΠΗΓΗ: AKTINES

Αν ο Κύριος Ιησούς δεν είχε πάθει και δεν είχε πεθάνει για τις αμαρτίες μας, ποιός από μας θα
δεν είχε αναστηθεί, ποιός από μας, που είχε ανακαλύψει πόσο φοβερό πράγμα είναι η αμαρτία, θα είχε ελπίδα; Τότε η μετάνοια θα ήταν ανώφελη, η συγχώρηση αδύνατη. Η μετάνοια συνδέεται με το πάθος, η συγχώρηση με την ανάσταση, μέσω της Θείας χάρης.
Με τη μετάνοια ο παλιός άνθρωπος της αμαρτίας πεθαίνει, οδηγείται στον τάφο. Με τη συγχώρηση γεννιέται ο νέος άνθρωπος, στην καινούργια ζωή.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος

24 Μικρές Προσευχές του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
1. Κύριε, μη στερήσης με των επουρανίων σου και αιωνίων αγαθών.
2. Κύριε, λύτρωσαί με των αιωνίων κολάσεων.
3. Κύριε, είτε λόγω είτε έργω είτε κατά νουν και διάνοιαν ήμαρτον, συγχώρησόν μοι.
4. Κύριε, λύτρωσαί με από πάσης ανάγκης και αγνοίας και λήθης και ραθυμίας και της λιθώδους αναισθησίας.
5. Κύριε, λύτρωσαί με από παντός πειρασμού και εγκαταλείψεως.
6. Κύριε, φώτισον την καρδίαν μου, ην εσκότισεν η πονηρά επιθυμία.
7. Κύριε, εγώ μεν ως άνθρωπος αμαρτάνω, συ δε ως Θεός ελέησόν με.
8. Κύριε, ίδε την ασθένεια της ψυχής μου και πέμψον την χάριν σου εις βοήθειάν μου, ίνα εν εμοί δοξασθή το όνομά σου το άγιον.
9. Κύριε Ιησού Χριστέ, έγγραψον το όνομα του δούλου σου εν βίβλω ζωής, χαριζόμενός μοι και τέλος αγαθόν.
10. Κύριε ο Θεός μου, ουκ εποίησα ουδέν αγαθόν, αλλ' αρξαίμην ποτέ τη ευσπλαγχία σου.
11. Κύριε, βρέξον εις την καρδίαν μου την δρόσον της χάριτός σου.
12. Κύριε ο Θεός του ουρανού και της γης, μνήσθητί μου του αμαρτωλού, του αισχρού, του πονηρού και βεβήλου κατά το μέγα έλεός σου, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.
13. Κύριε, εν μετανοία με παράλαβε και μη εγκαταλίπης με.
14. Κύριε, μη εισενέγκης με εις πειρασμόν.
15. Κύριε, δος μοι έννοιαν αγαθήν.
16. Κυριε, δος μοι δάκρυον και μνήμην θανάτου και κατάνυξιν.
17. Κύριε, δος μοι των λογισμών μου εξαγόρευσιν.
18. Κύριε, δος μοι ταπείνωσιν, εκκοπήν θελήματος και υπακοήν.
19. Κύριε, δος μοι υπομονήν, μακροθυμίαν και πραότητα.
20. Κύριε, εμφύτευσον εν εμοί την ρίζαν των αγαθών, τον φόβον σου.
21. Κύριε, αξίωσόν με αγαπάν σε εξ όλης της ψυχής μου και της διανοίας μου και της καρδίας, και τηρείν εν πάσει το θέλημά σου.
22 Κύριε, σκέπασόν με από τε ανθρώπων πονηρών και δαιμόνων και παθών και από παντός μη προσήκοντος πράγματος
23 Κύριε, ως κελεύεις, Κύριε, ως γινώσκεις, Κύριε, ως βούλει, γενηθήτω το θέλημά σου εν εμοί
24 Κύριε, το σον θέλημα γενέσθω και μη το εμόν, πρεσβείαις και ικεσίαις της Παναγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων σου, ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας. Αμήν.

Τι είναι το Ιερό Σαρανταλείτουργο;
Σαρανταλείτουργο λέγεται η τέλεση της Θείας Λειτουργίας επί σαράντα συνεχείς ημέρες. Οι σαράντα αυτές λειτουργίες γίνονται υπέρ υγείας των ζώντων και ιδιαιτέρως υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων χριστιανών.
Το Σαρανταλείτουργο υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων γίνεται συνήθως τις ημέρες της νηστείας των Χριστουγέννων από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι την 25 Δεκεμβρίου.
Σύμφωνα με την παράδοσή μας, στο Σαρανταλείτουργο μνημονεύονται από την πρώτη μέχρι την τεσσαρακοστή ημέρα, όσοι έχουν “φύγει” από μας προς τον Κύριον.
Το Σαρανταλείτουργο δεν μπορεί να γίνει κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γιατί στις πένθιμες και αυστηρές ημέρες της νηστείας δεν γίνονται Λειτουργίες παρά μόνο το Σάββατο και την Κυριακή.
Η πράξη αυτή της Εκκλησίας μας στηρίζεται στη διαβεβαίωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, όταν έκαμε την πρώτη Θεία Λειτουργία στο Μυστικό Δείπνο, είπε ότι το αίμα Του είναι το αίμα που επικυρώνει την Καινή Διαθήκη. Είναι το αίμα που χύνεται υπέρ των πιστών Του “εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον”. Τα λόγια αυτά του Χριστού μαρτυρούν ότι η Θεία Λειτουργία είναι θυσία λατρευτική και ευχαριστήρια, ικετευτική και πρεσβευτική. Αλλά συγχρόνως είναι και θυσία εξιλασμού. Είναι δηλαδή θυσία για συγχώρεση των αμαρτιών μας.
Γι’ αυτό όταν τελούμε τη Θεία Λειτουργία κι αφού γίνει ο αγιασμός των Τιμίων Δώρων παρακαλούμε το Θεό για την ειρήνη και ομόνοια των Εκκλησιών και όλου του κόσμου. Στη συνέχεια μνημονεύουμε και τους κεκοιμημένους μας και μάλιστα ονομαστικά, γιατί πιστεύουμε ότι οι ψυχές τους έχουν μεγάλη ωφέλεια, όταν γίνεται δέηση υπέρ αυτών μέσα στη Θεία Λειτουργία. Επειδή και αν ακόμη είναι αμαρτωλοί αυτοί που μνημονεύουμε, εμείς προσφέρουμε “Χριστό εσφαγιασμένον υπέρ των ημετέρων αμαρτημάτων” και παρακαλούμε το Θεό να γίνει σπλαχνικός για μας και γι’ αυτούς. Οι ευχές υπέρ των κεκοιμημένων μέσα στη Θεία Λειτουργία και μάλιστα η μνημόνευσή των ονομάτων τους είναι γνωστή από τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι η μνημόνευση των ονομάτων των κεκοιμημένων στη Θεία Λειτουργία είναι καθιερωμένη από τους Αγίους Αποστόλους, που δεν καθιέρωσαν τυχαία τη μνημόνευση αυτή μέσα στα φρικτά Μυστήρια του Χριστού. Νομοθέτησαν να μνημονεύονται και οι κεκοιμημένοι στην Ευχαριστία, γιατί ήξεραν ότι αυτή η μνημόνευση φέρνει σ’ αυτούς “πολλήν όνησιν”. Φέρνει μεγάλη ωφέλεια και πολύ κέρδος.
Διότι όταν στέκει ένας ολόκληρος λαός και συμπροσεύχεται, όταν υπάρχουν ιερείς που τελούν τη φρικτή θυσία του Σταυρού, πώς να μη κάμωμε το Θεό να φανεί ίλεως και σπλαχνικός προς τους κεκοιμημένους μας.
Γι’ αυτό οι παλιοί και καλοί χριστιανοί, όταν έκαναν το μνημόσυνο και τη Θεία Λειτουργία, ήταν παρόντες σ’ όλη τη Θεία Λειτουργία, από την αρχή μέχρι το τέλος. Είχαν κατάλληλα προετοιμαστεί με εξομολόγηση των αμαρτιών τους και μεταλάβαιναν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Κι έπειτα αγιασμένοι με τη Θεία Κοινωνία έκαναν το μνημόσυνο για τη συγχώρεση των αμαρτιών και των ψυχών των κεκοιμημένων τους.
Υπάρχουν μερικοί δεισιδαίμονες που δεν θέλουν να γράφονται τα ονόματα των νεκρών δίπλα στα ονόματα των ζώντων, γιατί το θεωρούν γρουσουζιά. Αλλά αυτό είναι μεγάλο λάθος. Για την Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχουν νεκροί. Οι νεκροί είναι πιο ζωντανοί από μας κι έρχονται σε κάθε Λειτουργία και συλλειτουργούν μαζί μας και τους Αγγέλους.
Απ’ όσα είπαμε φαίνεται ότι όταν κάνουμε Σαρανταλείτουργο, δεν πρέπει να αρκούμαστε να προσφέρουμε τα δώρα μας για να μνημονεύονται τα ονόματα μόνο. Πρέπει να συμμετέχομε στη Θεία Λειτουργία. Να πηγαίνουμε κατάλληλα προετοιμασμένοι με εξομολόγηση και προσευχή. Να κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων του Χριστού “εις άφεσιν αμαρτιών ημων και εις ζωήν αιώνιον”. Να μεταλαβαίνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και “υπέρ αναπαύσεως” των αγαπημένων μας νεκρών για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Γιατί η χάρη και το έλεος του Θεού δεν έρχονται μαγικά κι από μόνα τους. Χρειάζεται εργασία και ιδρώτας, αγώνας και προσπάθεια , άσκηση πνεύματος και σώματος, τέντωμα ψυχής και λαχτάρα θείας ζωής, για να αποκομίσουμε κι εμείς και οι νεκροί μας “μέγα κέρδος και πολλήν όνησιν”.
Τα δώρα τα οποία θα πρέπει να προσφέρετε και θα χρησιμοποιούνται σε κάθε Θεία Λειτουργία εἶ­ναι:
Ένα πρόσφορο
Τρεῖς Λαμπάδες ἀπό αγνό κερί.
Μοσχοθυμίαμα Ἁγίου Όρους και καρβουνάκια
Ελαιόλαδο
Νάμα
Η Τεσσαρακονθήμερος Νηστεία των Χριστουγέννων.
Τέλος υπενθυμίζουμε ότι η νηστεία της Σαρακοστής των Χριστουγέννων αρχίζει μαζί με το Σαρανταλείτουργο 15 Νοεμβρίου.

Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ' αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ' αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά.
Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος!
Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ' τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ' το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ' τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ' την ακαθαρσία των αμαρτιών.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ὤ χάρις! ὤ ἐνέργεια! ὤ πῦρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ὅταν μίαν φοράν ἀνάψῃ τήν καρδίαν, τούς λαγῳούς κάμνει λέοντας, τούς ἀδυνάτους δυνατούς, τούς ἀσόφους σοφούς, τούς πηλίνους κατασκευάζει πυρίνους καί τούς πρῴην ἀνδριάντας μεταβάλλει εἰς ἄνδρας τελείους. Καί τοῦτο εἶναι ἐκεῖνο ὅπου ὁ Θεός ὑπεσχέθη νά δώσῃ διά τοῦ Προφήτου Μιχαίου λέγων· «οὐκ ἔσται ὁ ἐπακούων αὐτῶν, ἐάν μή ἐγώ ἐμπλήσω ἰσχύν ἐκ Πνεύματος Κυρίου» (Μιχ. γ´ .
Ἁγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης

Κύριε, δεν ξέρω τι να ζητιανέψω από Εσένα.Μόνον Εσύ γνωρίζεις τι μου χρειάζεται.
Συ με αγαπάς περισσότερο από όσο εγώ ξέρω να αγαπώ τον εαυτό μου.
Κύριέ μου, δώσε στο δούλο Σου εκείνο που ούτε να ζητήσω δεν μπορώ.
Δεν τολμώ να σού ζητιανέψω ούτε απαλλαγή από πάθη, ούτε αρετές, ούτε απόλαυση χάριτος, παρά μόνο στέκομαι μπροστά Σου με την καρδιά μου ανοιχτή απέναντί Σου.
Συ βλέπεις τις ανάγκες που εγώ δε βλέπω, κοίταξέ με και πράξε κατά το έλεός Σου. Χτύπησε και θεράπευσε, ρίξε με και ανύψωσέ με. Πάλλομαι και σιωπώ μπροστά στην άγια θέλησή Σου και μπροστά στις κρίσεις Σου για μένα.
Προσφέρω τον εαυτό μου ως θυσία προς Εσένα. Δεν υπάρχει μέσα μου άλλη επιθυμία παρά μόνο να εκπληρώσω το θέλημά Σου.
Μάθε με να προσεύχομαι. Έλα Εσύ ο Ίδιος μέσα μου να προσεύχεσαι. Αμήν…
Άγιος Φιλάρετος Μόσχας

Το χειρότερο πράγμα για τους ανθρώπους είναι ο θάνατος: το να γίνω λάσπη, να μεταβληθώ σε σκου­λήκια, σε πηλό! Αξίζει τάχα να είναι κανείς άνθρω­πος; Γιατί να σε αγαπήσω, Θεέ μου, αφού αύριο θα μεταβληθώ σε σκουλήκια και πηλό; Να, όμως, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός σε σώζει από τον θάνατο δια της Αναστάσεως Του, εξασφαλίζει την Αιώνιο Ζωή για την ψυχή σου και το σώμα, όταν εκείνο θα ανα­στηθεί λαμπερό και θα ενωθεί με την ψυχή.
Γι' αυτό και ο Κύριος Ιησούς έχει το δικαίωμα να αποκαλείται ο Μόνος Φιλάνθρωπος, ο Μόνος από κα­τασκευής κόσμου μέχρι της Φοβεράς Κρίσεως. Μονά­χα Εκείνος, που νίκησε τον θάνατο είναι ο Μόνος Φι­λάνθρωπος και όλα τα άλλα είναι άπλες φλυαρίες. Και οι κουλτούρες, οι πολιτισμοί, οι επιστήμες και οι τέχνες;
Τί αστεία πράγματα! Μα τί να την κάνω την Τεχνολογία και την Επιστήμη όταν με μεταβάλουν σε σκουλήκια και λάσπη; Εκείνος είναι ο Μόνος Φιλάν­θρωπος, Αυτός που με ελευθερώνει από την αμαρτία, τον θάνατο και τον διάβολο. Γιατί ο διάβολος είναι ο εφευρέτης της αμαρτίας και μαζί μ' αυτήν και του κα­κού.
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.