"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Η καθαρότητα της Ψυχής (Αββά Ισαάκ του Σύρου)

Ο άνθρωπος για να διατηρήσει την ψυχική του καθαρότητα, πρέπει ν’ αποφεύγει όλα εκείνα τα κακά που τρέφουν τα πάθη, να κόψει δηλαδή τις αιτίες των παθών.

Πρέπει ακόμη με τη προσευχή και τη μελέτη των Θείων Γραφών, να διώχνει τους ρυπαρούς και βρωμερούς λογισμούς που τον μολύνουν. Το κακό βέβαια δεν θα υποχωρήσει. Αλλά και εμείς δεν πρέπει να υποχωρούμε γιατί έχουμε μαζί μας τον Παντοδύναμο Θεό. Ποια δύναμη έχει ο σατανάς μπροστά στη δύναμη του Θεού; Κι αυτή που έχει, του την παραχωρεί ο Θεός, μόνο για να μας δοκιμάζει. Όταν αγωνίζεται κανείς για την καθαρότητα της ψυχής του, δεν πρέπει να σκέφτεται τι θα πουν οι άνθρωποι, αλλά τι θα πει ο Θεός. Οι άνθρωποι έχουν κριτήρια διαφορετικά από τα κριτήρια του Θεού. Αυτό που κάνουμε για τη ψυχική μας καλλιέργεια, δε το κάνουμε για τους ανθρώπους, για να μας επαινέσουν και να μας έχουν ψηλά στη συνείδησή τους, αλλά το κάνουμε για τον Θεό, που μια μέρα θα μας κρίνει για τα έργα μας. Τότε που θα δώσουμε λόγο για το πως πολιτευτήκαμε στη ζωή μας.

Ο αγώνας για τη ψυχική μας καθαρότητα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τα διατεταγμένα από τον Κύριο, τους αποστόλους και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Ο απόστολος Παύλος λέει: “Ουδείς στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήση”. Δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει στην αρετή, αν δεν ακολουθήσει το δρόμο της νηστείας, της προσευχής και της μελέτης των Θείων Γραφών, που βάδισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Δεν μπορούμε εμείς να χαράξουμε δικό μας δρόμο. Νομοθέτης είναι ο Χριστός και όχι εμείς. Εμείς είμαστε εκτελεστές του νόμου Του. Μόνο ο τέλειος Θεός μπορούσε να δώσει νόμο Τέλειο για την σωτηρία μας.

Τον νόμο και την αλήθεια του Χριστού πρέπει να τα διακηρύσσουμε παντού, χωρίς να φοβόμαστε κανένα. Ο απόστολος Παύλος θεωρούσε καύχημα του τον Σταυρό του Χριστού. Για τους Ιουδαίους ο Σταυρός ήταν σκάνδαλο, για τους Έλληνες ανοησία. Για μας όμως τους χριστιανούς ήταν και είναι δύναμη ακατανίκητη.

Στη ζωή σου λοιπόν να μη φοβάσαι κανένα, παρά μόνο τον Θεό. Γιατί μόνο αυτός μπορεί να σε βοηθήσει στον αγώνα σου εναντίον της αμαρτίας. Αν ο Θεός δεν στείλει την χάρη Του, άδικα κοπιάζεις. Οι άγιες γραφές μας υπενθυμίζουν: “ Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες”. Όσο και αν σκάψει ο γεωργός, αν δε στείλει ο Θεός τη βροχή, όλος ο κόπος του πάει χαμένος. το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Μπορεί να θέλουμε και να αγωνιζόμαστε για την καθαρότητα της ψυχής μας. Αν όμως δεν μας βοηθήσει ο Θεός, δεν κάνουμε τίποτε. Γι αυτό οι πιστοί άνθρωποι πάντα λένε: “Εάν θέλει ο Θεός”.

Και ο Θεός οπωσδήποτε θα θελήσει, εφ’ όσον Του το ζητήσουμε με ταπείνωση, πολλές φορές. Σ ‘ ένα σημείο λέει η Αγία Γραφή: “Ου του Θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού”. Γιατί η καθαρότητα της ψυχής έχει σαν προϋπόθεση την ταπείνωση. Η μια αρετή είναι δεμένη σφιχτά με την άλλη. Στους μακαρισμούς λέει ο Κύριος ότι ευτυχισμένοι είναι οι ταπεινοί στο φρόνημα και οι “καθαροί τη καρδία”. Ακόμη η καθαρότητα της ψυχής συνδέεται και με τη συμπαράσταση στους συνανθρώπους μας, που είναι εικόνες του θεού. Δεν είναι σωστό να μιλάμε για καθαρότητα τη στιγμή που λερώνουμε τη ψυχή μας με την αδιαφορία μας για τους άλλους ανθρώπους. Τέτοια αρετή δεν την δέχεται ο Χριστός. Η ασκητική παράδοση αναφέρει ότι αν προσεύχεται ο ασκητής και χτυπήσει κάποιος την πόρτα του κελιού του πρέπει ν’ αφήσει την προσευχή και να βοηθήσει τον αδελφό του. Χρειάζεται λοιπόν εκτός από την ταπείνωση και η αγάπη για να έρθει η χάρη του Αγίου πνεύματος στην ψυχή μας…

Αββά Ισαάκ του Σύρου, “Η άσκηση στη ζωή μας”, Ιερά Μονή Παρακλήτου

http://metamorfosikilkis.gr/

Ως άνθος αμάραντον και δένδρον ευσκιόφυλλον, πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων του Αγίου Πνεύματος, γίνεται η ψυχή σου όταν λέγεις: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.

Λέγε την ευχήν και άφησε την χάριν του Αγίου Πνεύματος να εισέλθει εις τα βάθη της ψυχής σου.

Γίνε τότε άγρυπνος θυρωρός του οίκου της ψυχής σου και θεατής των ενεργειών του Αγίου Πνεύματος και λέγε μετ’ ευφροσύνης: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.

«Σκοπός είναι να κινήσουμε τη Χάρη. Να γίνει ενέργεια. Και όταν ενεργήσει η Χάρις αυτό είναι το παν».

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

https://www.askitikon.eu/

Η παιδαγωγική του Αγίου Νεκταρίου

Γύρισε, τους κοίταξε στα μάτια έναν-έναν. Τους κοίταξε με τα μεγάλα γαλανά μάτια του, χλωμός, βουβός, πικραμένος.

– Αυτά όλα τα οποία εκάματε, άρχισε σιγά-σιγά να λέει, με λυπούν βαθύτατα. Με αναγκάζουν να τιμωρήσω τον εαυτό μου.

– Τον εαυτό σας, κύριε σχολάρχα; έκανε καταγεμάτος απορία ο παιδονόμος.

– Μάλιστα. Να τιμωρήσω τον εαυτόν μου εις απεργίαν πείνης. Κύριε παιδονόμε, από ταύτην την μεσημβρίαν θα ειδοποιήσετε τον μάγειρον επί τρεις ημέρας να μην μου αποστέλλει φαγητόν. ᾽Εξηγήθημεν; Την ώρα του φαγητού θα προσεύχομαι δια την ανωμαλίαν.

– Μάλιστα.

– Με λυπούν, παιδιά μου, με λυπούν… σεις, αυριανοί ιερείς του ᾽Υψίστου! Πηγαίνετε, παρακαλώ, και είθε ο Κύριος να αποστείλει έλεος και φωτισμόν… είθε να σας συγχωρήσει.

᾽Απόμειναν άναυδοι. ᾽Απόμειναν να τον κοιτάζουν. Τα μάτια του μέσα στην σοβαρότητα και την συντριβή τους τόξευαν κάτι το ανομολόγητο, κάτι το μεγαλειώδες.

– Πηγαίνετε… ξανάκουσαν την φωνή του. Και παρακαλώ μέχρι της μεσημβρίας να έχετε πλήρως συμφιλιωθεί. Διότι άλλως θα συνεχίσω την τιμωρίαν.

Τα πόδια κινήθηκαν, τα παπούτσια σύρθηκαν στο πάτωμα. Βγήκαν από το γραφείο ένας-ένας σκυφτοί, κατακίτρινοι, συνεπαρμένοι από φόβο και δέος.

Το μεσημέρι και οι τέσσερις δεν φάνηκαν στην τράπεζα, δεν έβαλαν μπουκιά στο στόμα. Κλείστηκαν στις κάμαρές τους κι έκλαψαν. Εκλαψαν όσο ποτέ στην ζωή τους.


᾽Από το βιβλίο του Σ. Χονδρόπουλου, “Ο άγιος του αιώνα μας”, σσ. 146-148.

Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτ’ άλλο, ησυχάζεις.

Γίνεσαι άλλος άνθρωπος.

Ζεις παντού, όπου υπάρχει Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα.

Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά.

Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Η λειτουργική τιμή του Αγίου που εορτάζουμε

Στην εφημ. «Κιβωτός της Ορθοδοξίας» (29-8-2024)

Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου

Ονομαστική εορτή και γενέθλια. Έτσι μεγαλώσαμε. Και νομίζω, δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξω ότι, εν πολλοίς, μάς έγινε συνήθεια και εδραιώθηκε ως κάτι το φυσικό, ως κάτι το αβίαστα σύνηθες στην καθημερινότητά μας, ανεξάρτητα της ηλικίας του εορτάζοντος/ούσης. Παρά ταύτα, η αλήθεια περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην ονομαστική εορτή, εάν, βέβαια, γράφω και ομιλώ προς ορθόδοξους χριστιανούς και πιστούς της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Κατά την ονοματοδοσία και, κυριότατα, κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου του Βαπτίσματος, ο χριστιανός «ενδύεται», προσλαμβάνει τιμητικά το χριστιανικό του ορθόδοξο όνομα. Ένα όνομα προς τιμήν ενός αγίου – ένα όνομα, όχι δυο και τρία – τον οποίον και καλείται, κατά το δυνατόν, να μιμηθεί στον υπόλοιπο βίο του. Βέβαια, η τιμή ενσταλάζει τον χριστιανό που φέρει τ᾿ όνομα πρωτίστως, καθώς, από την ώρα του Βαπτίσματος και εσαεί, όχι έως του τάφου, αλλά εσαεί, θα τελεί υπό την προστασία και τις πρεσβείες του αγίου ή της αγίας, που τιμητικά φέρει τ᾿ όνομα.

Γιατί, όμως, η ονομαστική εορτή ενός εκάστου συμπίπτει με το μαρτύριο του αγίου/αγίας; Είναι δυνατόν να ευχόμεθα «έτη πολλά», «χρόνια ευλογημένα» κ.ά. στην ονομαστική εορτή κάποιου και, μάλιστα, όταν η εορτή αυτή συμπίπτει με το μαρτύριο και τον κάθε είδους θάνατο του αγίου;

Η απάντηση είναι σαφέστατα και είναι δυνατόν, διότι, απλούστατα, στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος και, κυρίως, κάθε κοίμηση αγίου, μαρτυρική δι᾿ αίματος ή διά συνειδήσεως, είναι ένα ατέρμονο και πανευφρόσυνο πανηγύρι, τόσο στον Ουρανό όσο και στην επίγεια καθημερινότητά μας. Υπό αυτή, λοιπόν, την έννοια, οι ορθόδοξοι χριστιανοί εορτάζουμε μόνο την ονομαστική μας εορτή, διότι μόνο τότε η εορτή έχει ουσιαστικό περιεχόμενο και νοηματοδοτεί ολόκληρο τον καθημερινό μας βίο. Και, ασφαλώς, εορτάζουμε συνειδητά, μυστηριακά, κατασταλαγμένα, χωρίς, βέβαια, να στερούμε και την όποια οικογενειακή και προσωπική «κοσμική», τρόπον τινά, εορτή η οποία, πάντοτε, μα πάντοτε, πρέπει να συνοδεύει και να έπεται της πνευματικής πανηγύρεως και ουδέποτε να προηγείται. Διαφορετικά, δεν έχει νόημα να εορτάζουμε την ονομαστική μας εορτή μακράν της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας και να αποτυπώνονται σ᾿ εμάς μόνο οι πλούσιες και εύγευστες τράπεζες, τα δώρα και οι φιλοφρονήσεις γύρω μας.

Ως προς τα γενέθλια, ξέρω! Θα αναφερθεί, ενδεχομένως, ο αναγνώστης στο γενέθλιο της Κυρίας Θεοτόκου, του Τιμίου Προδρόμου και σε αυτό το γενέθλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού, στην κατά Σάρκα Ενανθρώπησή Του. Πρόκειται για εορτές που, πέραν της εορτολογικής σημασία τους, φέρουν και το όλο ιστορικό και κοσμοσωτήριο υπόβαθρο εντός και γύρω τους. Άλλωστε, δε, είναι ελάχιστες οι εορτές αυτές στο ορθόδοξο εορτολόγιο. Τόσο ελάχιστες που δύνανται να καταμετρηθούν στα δάκτυλα της μιας παλάμης!

Είναι αλήθεια, στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν εορτάζουμε τη γενέθλιο ημέρα, παρά μόνον την ονομαστική μας ημέρα. Στην πρώτη δεν υπάρχει σημείο αναφοράς, δεν έχει αγιότητα. Η δεύτερη έχει ουσία, υπόσταση πνευματική, φωτισμό Παναγίου Πνεύματος, ευλογία και αγιασμό. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η επικράτηση της γενεθλίου ημέρας στην καθημερινότητά μας είναι συνήθεια ξενόφερτη, δυτική, παντελώς ασχημάτιστη και ασύνδετη με το ορθόδοξο φρόνημα και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας.

Βέβαια, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν εναντιώνεται στη χαρά και στην εύθυμη διάθεση που, ενδεχομένως, δημιουργεί η οργάνωση μιας εκδήλωσης επί της γενεθλίου ημέρας. Πλην, όμως, γράφω και ομιλώ, έχω την αίσθηση, σε πιστούς, σε ορθόδοξους χριστιανούς, στο Σώμα της Αγίας μας Εκκλησίας. Έχουμε αφορμές και αιτίες για κοινωνία πραγματικής χαράς, ανέκφραστης, ανείπωτης, αληθινής, ζωηφόρου. Μην μεταποιούμε τις αληθινές εορτές σε μονοδιάστατα και ρηχά τραπεζώματα και φαγοπότια ή, ακόμη χειρότερα, σε μια ανούσια παρέλαση «τυπικών» τηλεφωνημάτων, τα περισσότερα εκ των οποίων θυμίζουν θίασο θεατρινισμού, καλά στοιβαγμένου σε δήθεν «ευγενικές» αβρότητες και κάλπικα ευχολόγια.

Ας μάθουμε τα παιδιά μας να εορτάζουν τιμητικά τον άγιο/αγία που φέρουν τ᾿ όνομα. Να συμμετέχουν, από βρέφη, λειτουργικά και μυστηριακά στην Εκκλησία. Ας τα μάθουμε να εορτάζουν Χριστό, να εορτάζουν χριστοκεντρικά και εκκλησιοκεντρικά κάθε ημέρα του έτους, κάθε λεπτό της παρούσας διαμονής μας στον κόσμο αυτόν.

Χριστιανική εορτή, λοιπόν, ορθόδοξη και μυστηριακή. όχι γενέθλια, όχι επιδερμικές φιέστες, που όσο και καλοπροαίρετες και αν είναι, αντιβαίνουν του ορθοδόξου φρονήματος και τους έθους της Ορθοδόξου Παραδόσεως.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ ΛΟΥΚΑ: ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΑ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
Ο Ιερός Χρυσόστομος ορίζει τον πλούτο ως κάτι το άψυχο και αδιάβλητο, το οποίο δεν μπορεί να είναι κακό, παρά μόνον στην άκριτη διαχείριση του από τον καθένα μας. Ο ίδιος ωστόσο πατέρας παραδέχεται πώς οι πλούσιοι είναι ελεεινότεροι ζητιάνοι από τους φτωχούς, γιατί αναπτύσσουν μια αρρωστημένη εξάρτηση από τα υλικά αγαθά, από την ακόρεστη δίψα για πλούτο και έτσι εξαχρειώνονται και γίνονται δούλοι της ύλης. Ο ίδιος ο Χριστός ανάμεσα σε όλα τα δαιμόνια, ονόμασε τον μαμωνά, την χαλδαϊκή θεότητα του πλούτου,σαν ανταγωνιστή του Θεού στην καρδιά των ανθρώπων. Και είπε με έμφαση πως κάθε άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι ή δούλος στον Θεό ή δούλος στον μαμμωνά. Η πρόκριση της λατρείας αυτού του δαιμονίου, αυτού του πάθους, έναντι όλων των άλλων , αποδεικνύει τον μεγάλο και επικίνδυνο πειρασμό, αυτού του σκοτεινού έρωτα.
Λένε οι πατέρες:"Ρίζα πάντων κακών η φιλαργυρία". Η απληστία στην πράξη της κατήντησε τα έθνη υπόδουλα και δυστυχισμένα, ενώ η πονηρή μεθοδεία των οικονομιστών εξαθλίωσε συνειδήσεις, λαούς και πρόσωπα. Και πόσο ακριβά το πληρώνουμε όλοι σήμερα, την εποχή της περιβόητης οικονομικής κρίσης!Όταν υποδουλωθήκαμε στο χρήμα, υποδουλωθήκαμε στην θεραπεία ποικίλλων παθών και αλοίμονο χάσαμε και την πνευματική και την σωματική μας περιουσία και ελευθερία.
Τέτοιος δούλος εμπαθής είναι και ο πλούσιος του σημερινού ευαγγελίου. Αφρονα τον ονομάζει το Ευαγγέλιο γιατί πραγματικά είχε χάσει τα μυαλά του. Η αφθονία και η καρποφορία των αγαθών του δεν τον γέμισε ικανοποίηση. Δεν τον παρακίνησε σε δοξολογία και ευχαριστία του Θεού αλλά τον καταετρωγαν οι μέριμνες και το άγχος. Ξενυχτούσε σκεπτόμενος σε ποιες αποθήκες θα χωρέσουν τα τόσα αγαθά του και όταν επιτέλους πήρε απόφαση να κτίσει μεγαλύτερες, κολακευε την ψυχή και την κοιλιά του με υποσχέσεις μελλοντικής καλοπέρασης. Όμως εκείνη την στιγμή ο Θεός του ανήγγειλε φρικτή απόφαση. Δαίμονες απαιτούσαν την ψυχή του εκείνη την νύχτα. Αυτές ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Και δεν είχε δύναμη και εξουσία να εξαγοράσει ελάχιστο χρόνο ζωής ή να δωροδοκήσει τον Αδέκαστο Κριτή. Ο πλούτος του αποδείχθηκε ένα τίποτα.
Ο άνθρωπος καταφέρνει να ξεχνάει τον θάνατο, το αιφνίδιο και ανέλπιστο του θανάτου. Οι ευλογημένες ψυχές γνωρίζοντας την αλήθεια πως "στον καθένα μας επίκειται να πεθάνει και μετά τούτο κρίσις", προσεύχονται στον Θεό, να τους βρει η έξοδος από τούτον τον κόσμο πνευματικά έτοιμους. Όσοι όμως θεοποίησαν την ματαιότητα του κόσμου, όχι μόνο δεν σκέφτονται την ώρα του θανάτου, αλλά καταφέρνουν να εξοβελίζουν από την σκέψη και την ζωή τους την φρικτή πραγματικότητα.Από την άλλη,ένας διανοητής αυτού του αιώνα υπογραμμίζει ότι όσο ο άνθρωπος θυμάται τον θάνατο, πέφτει με τα μούτρα στην ικανοποίηση της σάρκας και των αισθήσεων του, για να προλάβει να κατακτήσει και να γευτεί τα πάντα, πριν πεθάνει.Γιατί στο νού του έχει ένα μεταθανάτιο Μηδέν. Την ανυπαρξία κοινωνίας ή μη κοινωνίας με τον Θεό. Μα μια τέτοια κοιλία και όχι άνθρωπος πλέον, ούτε με τα γήινα θα καταφέρει να χορτάσει, ούτε τα ουράνια θα απολαύσει ποτέ.
Η Εκκλησία αυτή την περίοδο προβάλλει το εκκλησιαστικό αγαθό της νηστείας. Το ονομάζουμε αγαθό γιατί είναι από πολλές απόψεις. Και εκκλησιαστικό γιατί δεν είναι επιλογή προσωπική, αλλά κοινωνική έκφραση ολόκληρου του σώματος, κοινή εξωτερική έκφραση πού ερμηνεύεται ως δόσιμο της Εκκλησίας και του καθένα μας χωριστά προς τον κόσμο πού στερείται και πάσχει. Όταν νηστεύω εκτιμώ την αξία της ολιγάρκειας, εκτιμώ το δίκαιο και την αδικία ταυτόχρονα, γιατί γίνομαι σπλαχνικότερος στους λιγότερο ευνοημένους.Η στέρηση με βοηθά στην ταπείνωση, στην μνήμη του πρόσκαιρου, με φέρνει στην θέση αυτού πού στερείται και αδικείται, αυτού πού μοιράζεται την κοινή φύση και πορεία με μένα, στην φιλοσοφία και υπέρβαση του θανάτου.Γιατί ο θάνατος τρομάζει τους υλοπαθείς και τους αμαρτωλούς, αυτούς πού αγαπούν τον εαυτό τους και όχι τους φιλοσόφους των ουσιαστικών πραγμάτων αυτού του βίου. Και πάνω απ'όλα με την νηστεία ξεριζώνω την καταραμένη φιλαργυρία. Δεν ζω για μένα, αλλά ο Χριστός πού μορφώνεται και ζεί μέσα μου, αρχίζει και ζεί για τον άλλο, γίνεται ο άλλος. Μοιράζομαι το ψωμί μου και κάτι περισσότερο: το στερούμαι για να το διανείμω. Η αφροσύνη της απληστίας, η τρέλα του ειδώλου εγώ θεραπεύεται με αυτό το μοίρασμα και το δόσιμο.
Στώμεν καλώς! Η ώρα της εξόδου μας από αυτή την ζωή είναι άγνωστη για τον καθένα. Ας ζήσουμε μια αξία ζωή εγρήγορσης και φιλαδελφείας και αγάπης . Αυτά δίνουν το πραγματικό σκοπό και νόημα στην ύπαρξη μας πάνω στη γη.
π.Παντ.Κρ.

Εις ανάμνηση Αγιοκαταταξεως του Αγίου Αθανασίου (Χαμακιωτου).
Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, κατά την Συνεδρία της 16ης Νοεμβρίου 2023, αποφάσισε την κατάταξη εν τω Αγιολογίω της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Ιερομονάχου Αθανασίου (Χαμακιώτου), ιδρυτού του Ιερού Ησυχαστηρίου Παναγίας Φανερωμένης Ροδοπόλεως Αττικής και εφημερίου επί πολλά έτη του ιστορικού Ιερού Ναού Παναγίας Νεραντζιωτίσσης Αμαρουσίου.
Αναλυτικά η ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας:
Ἡ Ἱερά Μητρόπολίς μας ἀγάλλεται καί χαίρει εἰς τήν ἀκοήν τῆς ἀνωτέρω Ἀποφάσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης αὐτοῦ ὁρίστηκε τήν 17ην Αὐγούστου ἑκάστου ἔτους, ἡμέρα τῆς ὁσιακῆς του κοιμήσεως, καί τήν 23ην Ὀκτωβρίου, ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν αὐτοῦ λειψάνων.

"Αλλοι χρυσόν, οϊδ' άργυρον, οιδε τράπεζαν
Τιμώσι λιπαρήν παίγνια τούδε βίου. "Αλλοι δ'αϋ σηρών καλά νήματα, καί γύας άλλοι
Πυροφόρούς,άλλοι τετραπόδων άγέλας.
Αύτάρ έμοί Χριστός πλούτος μέγας, όν ποτ' ίδοιμι
Νω γυμνω καθαρώς• αλλά τε κόσμος έχοι.
(Ρ.G., τόμ. 37, 1421)
"Αλλοι λατρεύουν το χρυσάφι, άλλοι τ' ασήμι καί κάποιοι τα κατάφορτα τραπέζια, αστεία παιχνίδια της ζωής,
"Αλλοι τ' ωραία μετάξια, τούτοι τ' αγροκτήματα,
το στάρι όπου καρπίζει, εκείνοι τα κοπάδια με τα ζωντανά.
Για με ό Χριστός το μέγα πλούτος, άμποτε να τον έβλεπα
πνεύμα γυμνό ολοκάθαρα, στον κόσμο τ' άλλα τα χαρίζω.
Ποίημα του εν Αγιοις Πατρός ημών Γρηγορίου Ναζιανζηνου του Θεολόγου.

Εφόσον βλαστημάει τον Θεό του, τη στιγμή που του φταίει κάποιος άλλος, είναι τέρας ο άνθρωπος.
Και μέσα σ’ αυτή την κατάσταση του τέρατος, έρχεται ο Θεός για μια στιγμή να του πει:
«Παιδί μου, όλα σου τα συγχωρώ. Με βλαστήμησες, με ποδοπάτησες, με έκανες, με έφτιαξες, στα συγχωρώ όλα, πέρνα μέσα.
Μόνο πες μου ότι τα έκανες· μια αναγνώριση των σφαλμάτων σου είναι δύσκολο να την κάνεις;
Πήγαινε και πες την αλήθεια ότι τά ‘χεις κάνει· εκείνο που έχεις κάνει, ομολόγησέ το!»
Και άπαξ και το ομολογήσει ο άνθρωπος, ελύθη ο γόρδιος δεσμός.
Το χρέος στη λήθη, έσβησε.
Πέρασε μέσα!
Να βλέπεις τώρα μέσα στη Βασιλεία του Θεού να είναι δισεκατομμύρια βλάσφημοι!
Και λες, όλοι αυτοί είναι συγχωρημένοι; Μεγαλεία του Θεού!
Τα μεγαλεία του Θεού!
Γι’ αυτό λένε και οι Πατέρες: Μη φοβηθείς τον Θεό με τις απειλές Του, αλλά να Τον φοβηθείς από την αγάπη Του!
Όταν προσβάλλεις την αγάπη Του και δεν την λογαριάζεις. Διότι συνεχίζοντας την ζωή σου συσσωρεύεις οργή εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως Θεού!
Υστερα τελείωσε!
Να, λέει σε σένα ο Θεός:
«Σ’ αγαπούσα, σε συγχωρούσα, σε ανεχόμουν, σε έτρεφα, σού ‘δινα τα αγαθά και συ συνέχιζες να με βλαστημάς!
Τώρα τι να σου κάνω;
Σε περίμενα, σε περίμενα, σού ‘δωσα ευκαιρίες, σού ‘δωσα ευκαιρίες, και δεν τις έπιασες τις ευκαιρίες!
Τι περίμενες; Να βγει η ψυχή σου;»
Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης.
(Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 17, Εκδ. “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 23)

"" Δεν υπάρχει μεγαλυτέρη μακαριότητα, από τη στιγμή, κατά την οποία ο κουρασμένος άνθρωπος προσεύχεται εν ταπεινώσει.""
Κατά την περίοδο που ο Βλαντικα Παύλος εξελέγη Πατριάρχης Σερβίας, πολλές αντιπροσωπείες και πολυάριθμοι υψηλόβαθμοι ξένοι εκπρόσωποι εξέφρασαν την επιθυμία τους να συναντηθούν με τον Παναγιώτατο.
Αυτό δεν άρεσε και πολύ στο προσωπικό του, καθώς φοβόταν ότι ο νέος πατριάρχης μπορεί να μπερδευτεί και να μην ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε μοναστήρι, ζώντας μοναχικά και δεν είχε καμία εμπειρία απο την κοσμική διπλωματία.
Ο Warren Zimmerman, ο πολύ δραστήριος Αμερικανός πρέσβης στο Βελιγράδι, ζήτησε επίσης μια συνάντηση.
Ο Πατριάρχης τον δέχθηκε στο Πατριαρχείο.
Ο Πρέσβης μετέφερε ευχές και συγχαρητήρια εκ μέρους του αμερικανικού λαού, του Αμερικανού Προέδρου και εξ ονόματος του ίδιου. Και μετά από συζήτηση για γενικά θέματα, ο πρέσβης ρώτησε τον πατριάρχη:
– Πώς μπορούμε να σας βοηθήσουμε;
Ο πατριάρχης τον κοίταξε και του απάντησε απλά:
«Εξοχότατε, το καλύτερο που θα μπορούσατε να κάνετε είναι να μην κάνετε τίποτα για να μας βλάψετε, μην παρεμβαίνετε σε εμάς και έτσι θα μας βοηθήσετε!».
Ο Ζίμερμαν τα ‘χασε, χωρίς να ξέρει τι να απαντήσει. Όμως ο χρόνος έδειξε ότι αυτό ήταν το πιο σοφό αίτημα.
(Από το βιβλίο του Jovan Janic “Let’s be human”).