Ιερός Προσκυνηματικός Ναός Αγίου Γεωργίου του έν Ιωαννίνοις

[marinam]

Ο χώρος που μαρτύρησε ο Άγιος μου, εν έτει 2011.

[marinam]

[marinam]

[marinam]

[marinam]

[marinam]

Συγκλονιστική αυτή η Εικόνα του.

[faviola]

Ο Άγιος Γεώργιος να μας δυναμώνει και να μας στηρίζει ατην ζωή μας. Και σένα αγαπητή μου να σε έχει πάντα κάτω από την σκέπη του. Σου εύχομαι όταν έρθει η ώρα να φύγεις να έρθει αυτός να σε πάρει και να σε οδηγήσει δίπλα του. Στον Παράδεισο που είναι γεμάτο από μαρτυρες κάθε εποχής, που δεν οφείλουν το μαρτύριο τους μόνο στο Νέρωνα ή τον Διοκλητιανό, αλλά και στα συγγενικά τους πρόσωπα.
Να είσαι γερή και δυνατή!!

[marinam]

Ο ακριβής τόπος του μαρτυρίου του Αγίου μου.

[marinam]

Ο Άγιος Γεώργιος να μας δυναμώνει και να μας στηρίζει ατην ζωή μας. Και σένα αγαπητή μου να σε έχει πάντα κάτω από την σκέπη του. Σου εύχομαι όταν έρθει η ώρα να φύγεις να έρθει αυτός να σε πάρει και να σε οδηγήσει δίπλα του. Στον Παράδεισο που είναι γεμάτο από μαρτυρες κάθε εποχής, που δεν οφείλουν το μαρτύριο τους μόνο στο Νέρωνα ή τον Διοκλητιανό, αλλά και στα συγγενικά τους πρόσωπα.
Να είσαι γερή και δυνατή!!

Μέσα απο την καρδιά μου το εύχομαι αυτό. Αρχίζω και ανησυχώ . Μπας και έχεις βάλει κοριό στο εξομολογητήριο του Αγίου μου ; Ή μάλλον (θα καταλάβεις παρακάτω) μήπως ήσουν στο τρίτο παράθυρο δεξιά απο το καμπαναριό που είναι το εξομολογητήριο ; μια ξανθια κοπέλα? Αν ήσουν εσύ αλοιμονό σου σε είδα.... (πολλές παρενθέσεις θα έχω σε αυτό το ποστάρισμα μου, το "αλίμονο" το έχω δει και με ένα λ και με δυο. Δεν ξέρω ποιό είναι σωστό). Ψες (χτες βράδυ σημαίνει), για την ακρίβια απογευμα πήγα να βρω τον Πατέρα μου να εξομολογηθώ. Περισσότερο να μιλήσω ήθελα μαζί του. Εξομολογήθηκα φυσικά αλλά με διαστήματα και όχι τελείως (θα καταλάβεις παρακάτω Αννούλα). Αυτό που ήθελα να του πω ήταν για τον Θανατό. Νομίζω πουθενά δεν υπάρχει κάτι για τον Θάνατο ούτε καν στην Αγία Γραφή (δεν την έχω διαβάσει όλη ακόμα). Ίσως οι Άγιοι Πατέρες, στη Θριαμβέβουσα Εκκλησια μας αναφέρομαι (είναι οι Άγιοι), κάτι να υπάρχει. Περισσότερο ήθελα να μάθω πως διαχειρίζομαι μια απώλεια ενός ανθρώπου νέου, ή γενικά πως διαχειρίζομαι την απώλεια ενός ανθρώπου μέσα από την δικιά μου οικογένεια. Τον ρώτησα αυτός πως διαχειρίστηκε το Θάνατο του Πατέρα του. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε πάρα πολύ απο αυτά που είπαμε. Αλλά... υπάρχει ένα ΑΛΛΑ.

Το "ΑΛΛΑ" μου έιναι ότι παρατηρώ όταν υπάρξει μια απώλεια ενός νέου ανθρώπου, στη οικογένεά του θα συμβεί μία απο τις δυο παρακάτω καταστάσεις: ή θα πάνε κοντά στην Εκκλησία και τον Θεο ή θα απομακρυνθούν. Κάπου διάβασα ότι στεναχωριόμαστε όταν πεθαίνει κάποιος δικός ΜΑΣ απο τον εγωισμό μας. Δεν αντεχουμε το γεγονός ότι δεν θα τον βλέπουμε ΕΜΕΙΣ. Αντί να χαρούμε που πήγε στον Θεό ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ λυπόμαστε γιατι έφυγε. Ο Θεός είναι αγάπη, Θησιάστηκε για μας. Νομίζω πεθαίνουμε όταν είμαστε στην καλύτερη μας στιγμή για την ψυχή μας. Αποψή μου αυτό είναι. Φυσικά δεν το ολοκληρώσαμε αυτό το θέμα με τον Πατέρα. Ήθελα πάρα πολύ να του πω όταν πεθάνω, να πάει κοντα στους γονείς μου (τα αδέρφια μου έχουν οικογένεια, παιδιά, γατιά, σκυλιά, θα λυπηθούν αλλά για αυτούς η ζωή συνεχίζετε) να τους μιλήσει, να τους πει τα δικά του, τόσα ξέρει, τόσα έχει διαβάσει, Δοξασμένος ο Θεός φωτισμένος είναι, κάτι θα τους πει, ...ότι η ζωή είναι πέρασμα, ότι ο θάνατος μας αρχίζει απο την γεννησή μας, ότι τα παιδιά τα δίνει ο Θεός Αυτός είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ μας και Αυτός ξέρει καλύτερα πότε θα μας πάρει, να τους μιλήσει για Παράδεισο, για Κόλαση. Οι γονείς μου είναι που θα θέλουν στήριξη και κουράγιο. Ήθελα πάρα πολύ να του το πω αυτό αλλά ντράπηκα ίσως να ναι και λάθος να του το ζητήσω, δεν ξέρω, θα προσευχηθώ και θα δω τι θα κάνω, αλλά (αν συμβεί το αντίθετο εγώ ξέρω που θα τον βρω, να μιλησω μαζί του, να βγάλω την λύπη που θα έχω μέσα μου, αλλά οι γονείς μου δεν θα χουν κανεναν, τέλος πάντων), γενικά χτες ήταν περίεργα.

Βεβαια, ανοίγω άλλο θέμα το οποίο δεν ξέρω αν υπάρχει στο site σας, αλλα εχω νεύρα πολλά όταν δεν αναπαύομαι στην Εξομολόγηση και δεν έχει σχέση ο Πατέρας ή εγώ. Είναι η δευτερη φορά που γίνεται αυτό, να διακόπτεται η εξομολόγηη απο τρίτους για χαζομάρες, του λένε κι όλας.... τέλειωνε, μην τους κρατάς τόσο... Ξεπέταμα στην Εξομολόγηση; Υπάρχει χρόνος στην μετάνοια; Ναι Πατέρα αμάρτησα σχώραμε και τέλος δεν το ματακάνω (το ματα σημαίνει ξανά και το λεει η γιαγιά μου συνεχώς για αυτό το λέω και εγώ ); Αυτό νομίζουν ότι είναι; Δεν κατάλαβα!! Ειλικρινά δεν κατάλαβα. Την τρίτη φορά ίσως ανοίξω την πόρτα και πω να πάνε πιο πέρα, ούτε ο Πατέρας δεν είναι συγκεντρωμένος, κοιτά έξω, μιλάει ξανφικά χτυπάνε και άντε να βρει τι είχε στο μυαλό του, αγχώνομαι που καρτερεί κόσμος ακριβώς έξω απο την πόρτα, και στα παράθυρα, που κρυφακούει. Δεν είναι κατάσταση φυσικά αυτή, καμια ώρα θα βγω και θα μαλώσω εν ώρα εξομολόγηση, και πως να με Ελεήσει ο Χριστός; Τι εξομολόγηση θα είναι αυτή; Δεν έχουν επίγνωση του Μηστυρίου πολλοί άνθρωποι που πάνε να εξομολογηθουν. Ακόμα και αυτοί της Εκκλησίας που έχουμε τον ίδιο Πνευματικό. Πως θα ήταν αν εγώ διέκοπτα έναν γάμο και δεν ολοκληρωνότανε το μυστύριο? Πως θα ήταν αν διέκοπτα μια βάφτιση; Πως θα ήταν αν ενοχλούσα τον Ιερέα κατά την προσευχή του λίγο πριν την Θεία Κοινωνία που προσκυνά την Αγία Τράπεζα στα γόνατα; Ή μάλλον πως θα ήταν αν ενοχλούσα και δεν άφηνα κάποιον να μην πάει να Μεταλάβει των Αχράντων; Τέλος πάντων. Μεγάλο θέμα αυτό και αρίζω και θυμώνω και ας το κλείσω εδώ γιατι το Σάββατο θα πάω στον Αγιο μου να Μεταλάβω και μην έχω πτώση.

[faviola]

Το 2004 χάσαμε την αδερφή της μαμάς μου, 43 χρονών από μυασθένεια. Ήταν παντρεμένη με ένα αγόρι τότε 15 χρονών, τώρα 22. Ήταν μία πολύ ταλαιπωρημένη γυναίκα. Παντρεύτηκε και μετά από δύο χρόνια έπαθε καρκίνο και παρέλυσε από το ένα πόδι. Αφού πέρασαν 10 χρόνια και ξεπἐρασε τον καρκίνο, αρρώστησε από μυασθένεια και μας άφησε να γιατρέψουμε το κενό της και την απώλειά της. Και οι δύο γονείς της ζούσαν(ο παππούς μου πέθανε το 2008 σε ηλικία 92 ετών και η γιαγιά μου ζει 82 χρονών). Ο Χριστός δεν μας άφησε. Μας έδωσε δύναμη και μας δίνει καθημερινά να την θυμόμαστε. Η απώλεια είναι βαθιά πληγή που όταν την ακουμπάς πονά πολύ. Όμως ο Χριστός δίνει πολύ δύναμη. Να είσαι σίγουρη. Όταν πέθανε η θεία μου, πίστεψα ότι θα πεθάνει και η γιαγιά μου και ο συζυγός τη από την λύπη τους. Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Βέβαια η ζωή μας άλλαξε και δεν είναι η ίδια αλλά ο Χριστός το επέτρεψε και ξέρει....