vivika έγραψε:Μ' αρέσει καλύτερα τούτος ο τίτλος 'Θρήσκοι άνθρωποι' γιατί έτσι είναι η ελληνική πραγματικότητα...
Θρήσκοι, θρησκόληπτοι, θεούσες και 'θεούσοι', αυτός ο πιο σύγχρονος όρος χτυπάει την καρδιά (μήπως και μαλακώσει λίγο) όπως οφείλει...
Νομίζω πως είναι πιότερο χαρακτηριστική από το 'φαρισαϊσμό'...
Άλλωστε το συγκεκριμένο απόσπασμα σε αυτό ακριβώς αναφέρετε στους θρήσκους!
... Μην αρχίσουμε να τσακωνόμαστε για το κουτάλι (επικεφαλίδα) ... την ουσία να κοιτάμε...
Ναι ετσι ειμαστε, αλλα το ανεφερα για μερικους που δεν τα γνωριζουν καλα και βαζουν στο ιδιο καζανι με εμας και τους καλους.... η εστω ακομη και τους Αρχιερεις μας
κατα τα αλλα δεν με πειραζη ο τιτλος δεν με θιγει ισα ισα λεει αληθιες
Κύριε,Θεέ μου,Νύμφιε της ψυχής μου, λυτρωτή μου.
Μνήσθητί μου εν τη βασιλεία σου
«Χαίροις μετά Θεόν ή Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος ή έχουσα»
Το θέμα σαφώς και υπάρχει και σε πολλές περιπτώσεις είναι στα όρια του επικίνδυνου.
Όμως το σημαντικό είναι επ ουδενί για τους υπολοίπους να μην αποτελεί δικαιολογία για την αποκοπή από το σώμα της εκκλησίας...
Αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δουλειά μας...
Πάντως τις περισσότερες φορές που πίστευα για κάποιον πως είναι ΄΄θεούσος΄΄ τελικά είχα κάνει λάθος.
Γι αυτό λοιπόν προτείνω κάποια προσοχή. Δεν είναι όλοι θεούσοι επειδή εμείς θέλουμε να είναι...
Και επιτέλους η εκκλησία δεν μπορεί να είναι καφετέρια, επειδή έτσι θα μας βόλευε (τ ακούς Βασίλη;;;)
Νομίζω πως οι πιο δύσκολες περιπτώσεις είναι κάποιες γυναίκες. Χρόνια ολόκληρα πάσχουν από εκκλησιαστικό δημοσιουπαλληλίκι...
Ένα από τα κορυφαία που έχω ακούσει (πραγματική ιστορία) είναι για μια κυρία που πάντοτε στην εξομολόγηση έλεγε για τα κακά της νύφης της.
Προσπαθούσε ο εξομολόγος να τη φέρει στο σωστό δρόμο, με το καλό και με πολύ υπομονή.
Οπότε κάποια φορά της είπε ΄΄να πεις της νύφης σου να περάσει να με δει να της δώσω την ευχή...΄΄
Και ρωτάει η κυρία: ΄΄σιγά μην έρθει να εξομολογηθεί αυτή!!!΄΄
΄΄Αυτή εξομολογήθηκε, με αυτά που μου είπες, εσύ να δούμε πότε θα εξομολογηθείς!!!΄΄ της απάντησε ο πατήρ
Ετσι για την ιστορια της εκφωνησης που αναφερθηκε πιο πανω.
Η λειτουργικη εκφωνηση-ευχη: "Κυριε σωσον τους ευσεβεις",
στις Ειρηνικες και Εκτενεις δεησεις, στην Μεγ. Εισοδο και στην Οπισθαμβωνο Ευχή,
κατα την υπερχιλιοχρονη Βυζαντινη περιοδο, ηταν: "Κυριε σωσον τους -ευσεβεις- Βασιλεις".
Οπου φυσικα ψαλλονταν νομιζω τρεις φορες και οι "φημες" των Αυτοκρατορων,
δηλαδη της τρισμηνονεύσεως του "Κύριε, σώσον τους ευσεβείς Βασιλεις".. και επάκουσον ημών..
Βασιλεις, οι οποιοι ηταν οι φυσικοι ηγετες-Δεσποτες του λαου του Θεου, κατα παραχωρηση Του.
Εδω ανοιγει μια αλλη παρενθεση.
Ο Αυτοκρατωρ, κατειχε τον τιτλο του Βασιλεα, Δεσποτη-Αρχιερεα, για να συμβολιζει το τριπλο αξιωμα του Κυριου,
Βασιλικο-Προφητικο-Ιερατικο, αφου ο ιδιος ηταν "χριστός" Κυριου, (κεχρισμενος δηλαδη προς ασκησιν εξουσιας-διακονιας)
και μονογραφε ως "Ονομα", ελεω Θεου πιστος Βασιλευς Ρωμαιων.
Δομημενη ως επιγειο απεικασμα η Βυζαντινη θεοκρατικη βασιλεια, της Ουρανιας βασιλειας,
ειχε καταβολες και τυπους ηδη απο την Π.Δ. παραδεδομενους.
Οπως οι Βασιλεις του παλαιου Ισραηλ ηταν κεχρισμενοι υπο των Αρχιερεων, και ειχαν την εξουσια τους,
να απορεει απευθειας απο τον Θεο, ωστε να οδηγουν τον λαο, κατα το θελημα Του.
Αυτο ειχε και θετικα και αρνητικα στοιχεια, αναλογα με την χρηση οπως το καθετι ανθρωπινο και χρηστο.
Πολλες φορες μαλιστα, δημιουργουνταν μεγαλες τριβες μεταξυ Εκκλησιας και Πολιτειας, καθως ο Αυτοκρατωρ,
ο οποιος κοινωνουσε μεσα στο Ιερο Βημα, μαζι με τους Ιερεις, ως τυποις Αρχιερεας ο ιδιος,
εμπαινε και στα ιερα χωραφια τους, εχοντας γνωμη και αποψη ακομα και για θεολογικα δογματικα θεματα,
την οποια προσπαθουσε να την επιβαλλει με την αυτοκρατορικη του εξουσια.
Γιαυτο πολλοι μεγαλοι Πατριαρχες και Εκκλησιαστικοι ανδρες σταθηκαν απεναντι στους Αυτοκρατορες τονιζοντας τους,
με καθε τιμημα, οτι δεν πρεπει η επιγεια εξουσια-βασιλεια, να αναμιγνυεται στα δογματικα-θεολογικα πραγματα,
αλλα να ασχολειται με τα της ταξεως της.
Κλεινει η παρενθεση.
Ετσι ψαλουμε και σημερα την φημη, στον Προεστωτα της Συναξεως, Δεσποτη-Επισκοπο, Πατριαρχη,
που κληρονομησε τον τιτλο "Δεσποτης", συμβολικα, απο τους Αυτοκρατορες,
εκλιπουσης της Βυζαντινης Αυτοκρατοριας, τον 15ο αιωνα,
αφου αναγκαστικα ειχαμε μια κατ'οικονομια εθναρχουσα Εκκλησια,
για το εμπεριστατο ακεφαλο διοικητικα γενος μας,
αφου επι 4 και πλεον αιωνες κυριαρχο κρατος Ρωμεϊκο-Ελληνικο, δεν υφιστατο.
Αργοτερα και με την πτωση της Βασιλειας, η εκφωνηση μετετραπη στο "σωσον τους ευσεβεις",
για να μην σκανδαλιζεται η δημοκρατικη "ευαισθησια" των αρχοντων,
και αφορα τοσο το ποιμνιο, οσο και τους αιρετους αρχοντες αυτου.
Βεβαια αιρετοι ηταν και οι Αυτοκρατορες, στην ουσια, πραγμα που οι πολλοι το αγνοουν,
αφου για να χρισθει καποιος Αυτοκρατωρ, δεν αρκουσε μονο η κληρονομικη διαδοχη, εκ του Πατρος του,
αλλα επρεπε να υπαρξει η τριπλη συναινεση, εκ της συγκλητου, εκ του στρατου και εκ του λαου,
εστω και εαν και αυτη η συναινεση,πολλες φορες καταρρακωνοταν, η αποτελουσε μια συνωμοτικη ψευδαισθηση.
Ενω τωρα αρκει μονο η διαπλοκη, η οποια δινει το "χρισμα",
να "κυβερναει" οποιος τα παει καλα μαζι της, ερημην του λαου,
που βαυκαλιζεται οτι ψηφιζει τον ηγετη του.
Εχουν γινει πιο απλα τα πραγματα, και πιο εντονες οι ψευδαισθησεις μας..
Για τα υπολοιπα, περι "θρησκων" και μη,
νομιζω οτι οποιος κρινει ετσι επιπολαια, τον αλλον, α
φενος επωμιζεται μεγαλη ευθυνη, που δεν μπορει να σηκωσει,
και πιθανον αφετερου να κατακριθει ο ιδιος πολυ πιο ευκολα προς κολασμο,
λογω υφερπουσας αλαζονειας, ενω εν τω μεταξυ οι αλλοι, πιθανοτατα,
θα εχουν μετανοησει για τα οποια στραβα τους
και τις αγκυλωσεις τους, που φυσικα υπαρχουν μεσα στην Εκκλησια.
Το θέμα είναι εμείς σε ποια κατηγορία είμαστε γιατί πολλές φορές παρασυρόμαστε από τους τύπους και νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό. Τι νόημα έχει αν κάνω άλαδη νηστεία και την ίδια στιγμή σφίγγομαι να πω καλημέρα σε ένα συνάνθρωπό μου επειδή θεωρώ πχ ότι άδικα δε μου φέρθηκε καλά και έχω αρνητικά συναισθήματα απέναντί του; Ή προσεύχομαι για όσους μου λένε ότι έχουν ανάγκη και την ίδια στιγμή νιώθω κακία για άλλους ανθρώπους του κοντινού μου περιβάλλοντος;
Το χαμόγελο είναι το φως του προσώπου μας που δείχνει πώς η καρδιά μας είναι μέσα.
Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος σε μια Ομιλία του στην εορτή των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, με θέμα: “Μακάριοι οι Ειρηνοποιοί και οι Δεδιωγμένοι”. Ο σεβαστός ποιμενάρχης παρουσιάζει το θέλημα του Θεού στη ζωή μας και το συσχετίζει με την ειρήνη του ανθρώπου, περιγράφοντας σχετικό περιστατικό με μοναχούς στο Άγιον Όρος. Αναλύει επίσης τη σημασία της αυτογνωσίας και της απεκδύσεως του εαυτού μας. Αναλύει το μακαρισμό: Μακάριοι οι Δεδιωγμένοι, πραγματοποιώντας μία προσφυή σύνδεση με το μαρτύριο των 40 Μαρτύρων και άλλων αγίων που πρόσφεραν τη ζωή τους στο Θεό. Εξηγούνται οι διαστάσεις του πνευματικού αγώνα του ανθρώπου και η αξία της ελπίδας στο Θεό. Η ομιλία ολοκληρώνεται με την επισήμανση των προσωπείων του σατανά στις δαιμονικές οράσεις και αναφορά στο γέροντα Δαυίδ.
