Γονείς και παιδιά

[Domna]

Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παiδιά για το Θεό; Πόσο εφικτό γίνεται αυτό όταν εμείς έχουμε μεγάλα πνευματικά κενά αλλά καί οι σημερινές απαιτήσεις των παιδιών έχουν γίνει πιεστικές; Στούς καιρους μας περισσεύουν οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς. Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας ζητούν απαντήσεις, σημερινές καί άμεσες. Πού είναι ό Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά, όταν ό πόνος, ή αρρώστια, ό θάνατος χτυπούν βάναυσα καί ανελέητα; Πού είναι ό Θεός στην ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια; Σ' αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων καί αντιρρήσεων μόνο ή εμπειρική βίωση από μέρους μας της ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. Στήν εκκλησιαστική παράδοση καί την ορθόδοξη Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι Τριαδικός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί. Γι' αυτό καί χρειάζεται στο ξεκίνημα να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα πού «απλοποιούν» την τριαδικότητα του Θεού. Ένα χαρακτηριστικό είναι το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος με το κεραμίδι στην Α' Οικουμενική Σύνοδο. Πρίν ξεκινήσουμε να αποκαλύπτουμε το μεγάλο μυστήριο του Θεοϋ στην παιδική ψυχή πρέπει να δημιουργήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Δηλαδή, όπως όταν γεννήθηκε, οι παραστάσεις γύρω του αλλά καί ή συνεχής στοργή καί φροντίδα το έπεισαν για το ποιοι είναι οι γονείς του πού δίπλα τους αισθάνεται ασφάλεια καί σιγουριά, έτσι πρέπει να το πείσουμε να δέχεται το Θεό σαν παρουσία, σαν αίσθηση ζωντανή, να πιστεύει σ' Εκείνον καί να εκδηλώνει την πίστη του με συγκεκριμένο τρόπο. Οι εικόνες, το καντήλι, το θυμίαμα, ή άσκηση της νηστείας, ή προσπάθεια εφαρμογής των Ευαγγελικών εντολών από μέρους της οικογένειας δημιουργούν μία ατμόσφαιρα την οποία το παιδί αποδέχεται ως φυσικό του περιβάλλον καί στη συνέχεια ακολουθεί. Έτσι γίνεται ευκολότερη αργότερα ή προσέγγιση των πνευματικών δεδομένων. Κοντολογίς ή πνευματική ατμόσφαιρα πού υπάρχει στο σπίτι, κηρύττει σιωπώσα καί αποτελεί την πρώτη απόδειξη πώς ή πίστη στο Θεό δεν είναι έργο απροσδιόριστο χειρών ανθρώπων αλλά πραγματικότητα πού .μπορεί να βιωθεί. Ή οποιαδήποτε στάση μας - πρέπει να γνωρίζουμε - μπορεί να «χρεώσει» το Θεό καί την Εκκλησία. Μερικές φορές εφευρίσκοντας τρόπους για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας, επιστρατεύουμε καί το Θεό σαν συνήγορο των δικών μας αποφάσεων. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μην χρησιμοποιούμε την παρουσία του Θεοϋ κατ' επιλογήν καί κυρίως στις οφειλές των άλλων σε μας. "Αν π.χ. υποστηρίζουμε κάτι έξώφθαλμα άδικο καί χρησιμοποιούμε καί το Θεό γι' αυτό, τότε πρέπει να γνωρίζουμε τώς το παιδί θα απορρίψει καί εμάς καί το δίκιο μας.Είναι νομίζουμε λάθος να μιλούμε για το Θεό με έννοιες πού τό παιδί δεν κατανοεί. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε λέξεις πού δεν έχουν αντίκρυσμα στην παιδική ψυχή. Θα μπορούσαμε ''πλάθοντας'' το Θεό να του μιλήσουμε με όπλο τις καινοδιαθηακές ή παλαιοδιαθηκικές ιστορίες για την αγάπη Του, την ειρήνη Του πού απλόχερα σκορπίζει σ' εκείνους πού τον πιστεύουν καί Τόν αγαπούν. Είναι ευκολότερη ή προσέγγιση του Θεού όταν μιλάμε για τα «χαρακτηριστικά Του.Kαλά θα είναι να ακολουθούμε το μεγάλωμα του παιδιού και να του αποκαλύπτουμε τις αλήθειες της ορθοδόξου πίστεως κατά τη δεκτικότητα του. Ο νέος αυτός ρόλος πού αναλαμβάνουμε, δηλαδή αυτή ή έμπειρία της διδασκαλίας ή της μικρας κατηχήσεως θα μας φέρει συχνά αντιμέτωπους με τίς πραγματικά μεγάλες πνευματικές ελλείψεις ή και την τελεία μας άγνοια πάνω στα πνευματικά ζητήματα. "Ας φροντίσουμε μιλώντας για το Θεό να γνωρίσουμε τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μήπως βρεθούμε σε δρόμους μη ορθόδοξους. "Ας αναζητήσουμε το απόσταγμα της πατερικής σοφίας πού αποτελεί τη σωστική κιβωτό. Σχεδόν ταυτόχρονα μπορεί ν' αρχίσει λίγο στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια ή αμφισβήτηση για την αλήθεια ή ακόμη θ' αναπτυχθούν σκέψεις ως προς την ορθή πίστη άλλων θρησκειών. Στίς μέρες μας μάλιστα πού ό συγκρητισμός καταργεί τίς ιδιαιτερότητες και τίς ταυτότητες των τόπων καί των προσώπων χρειάζεται να καταβληθεί πολύς κόπος ώστε το παιδί μας να πεισθεί πώς ή πίστη πού του διδάξουμε είναι πραγματικά ή σωστή. Είναι πολύ σημαντικό ή διδασκαλία μας να συνοδεύεται από τιμία συνεχή προσπάθεια μας να μάθει το παιδί πώς οί εντολές του Θεού είναι πραγματικά εφαρμόσιμες. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς καλά γιατί χρειάζεται ή πράξη να προηγείται της θεωρίας. Ή άρνηση του Θεού από μέρους του παιδιού οέ κάποια ηλικία έρχεται όχι τόσο από την προσωπική του επανάσταση, όσο γιατί αδυνατεί να σηκώσει το «βάρος» της μαρτυρίας του Χριστοϋ στο σχολείο ή στην κοινωνία γενικότερα. Δεν μπορεί να σηκώνει «μόνο» του τίς ειρωνείες των φίλων καί συμμαθητών του. καί τότε μοιάζει με τους πολλούς. Τότε, ίσως, είναι ώρα να 'ποϋμε στο παιδί μας πώς ή αγάπη μας σε κάποιον δεν είναι θεωρητική αλλά έχει αξία όταν για εκείνον πού αγαπάς θυσιάζεσαι. Αυτό δηλαδή πού δίδαξε ό Κύριος «αυτή εστίν ή εντολή ή έμή, Ινα αγαπάτε αλλήλους καθώς ήγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης σγάπην ουδείς έχει, 'ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων .αυτού» (Ίω. ιε' 12, 13). Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για την άνάγκη της μαρτυρίας του ονόματος του Χρίστου πού συχνά γίνεται μαρτύριο. Την πιο σκληρή μάχη καλείται να δώσει ό παιδαγωγός στα αμείλικτα ερωτήματα του παιδιού: γιατί το κακό στον κόσμο; Γιατί πεθαίνουν οί άνθρωποι; γιατί πονούν; Κι όμως αποτελεί βασικό ζήτημα ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής, σε όλους τους καιρούς. Μέ πολλή υπομονή καί διάκριση θα ξεκινήσουμε από το θέμα της Ελευθερίας του ανθρώπου. Ό άνθρωπος, πλασμένος από το Θεό, απολάμβανε τον πλούτο των δωρεών του ζώντας στον Παράδεισο. Ό Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο καί αθάνατο. Τί θα ήταν ό άνθρωπος χωρίς την ελευθερία καί την αθανασία; Με την αμαρτία ό άνθρωπος χάνει μόνος του την ελευθερία, αίχμαλωτίζεται. Δεν του τη στερεί ό Θεός. Έκτοτε το κακό σαν παγκόσμια επιδημία εξαπλώνεται στη γη ως ακριβό τίμημα αυτής τής κακής χρήσης της Ελευθερίας. Άφοϋ τέλος καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια με το λόγο καί το παράδειγμα μας, ας αναθέσουμε με την προσευχή μας τά παιδιά στο Θεό, για να επιλέξει Εκείνος τον τρόπο πού θα μιλήσει στην καρδιά τους Αρχιμανδριτου Εφραιμ Παναούση
Τι λείπει; Τι φταίει; Παρατηρώ τους ανθρώπου γύρω μου να περπατούν βιαστικά στους δρόμους της πόλης, να δυσανασχετούν με τη - συνηθισμένη - βροχή, να αγχώνονται για το αν θα προλάβουν τα μαγαζιά ανοιχτά... Αυτές τις στιγμές αναρωτιέμαι: «Τι είναι αυτό που μας λείπει ουσιαστικά; Γιατί δε βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους, ξέγνοιαστα παιδιά, ήρεμους γονείς; Πως, ενώ θεωρητικά έχουμε τα πάντα στη ζωή μας, νιώθουμε μέσα μας τόσα κενά;» Συζητώντας με συμφοιτητές και φίλους, άρχισα να προβληματίζομαι σχετικά με τους λόγους για τους οποίους εμείς οι νέοι αισθανόμαστε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κενό. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε μόνο όσα θέλουμε κι όχι όσα έχουμε; Νιώθουμε δυστυχισμένοι εξαιτίας της αχαριστίας μας; Αν το καλοσκεφτούμε, πράγματι, οι περισσότεροι από εμάς γκρινιάζουμε συχνά, επειδή ίσως δεν έχουμε αρκετά χρήματα ή μεγάλους βαθμούς στις σπουδές μας, ή επειδή νομίζουμε ότι οι γονείς μας δε μας καταλαβαίνουν, ή επειδή θέλουμε καινούριο μοντέλο στο κινητό μας κ.τ.λ. Αντί να εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε - γιατί σίγουρα έχουμε - εμείς τι κάνουμε; Συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε και να λέμε: «Θέλω κι άλλο!» Έχουμε την πεποίθηση πως, αν τελικά αποκτήσουμε όλα όσα επιθυμούμε ή επιθυμήσαμε στο παρελθόν, τότε τα εσωτερικά μας κενά θα πάψουν να υπάρχουν. Μπορεί όμως η προσωπική μας αχαριστία και μόνο να είναι αυτή που τα προκαλεί; Μήπως, στην πραγματικότητα, δεν αναζητούμε κάτι αλλά κάποιον; Κάποιον που να μας αγαπάει, να μας στηρίζει, να μας ακούει όταν Του μιλάμε, να μας ηρεμεί όταν κλαίμε, να είμαστε φίλοι μαζί Του; Κάποιον που όταν πονάμε, να είναι πάντα δίπλα μας; Κάποιον που να μας δίνει ευτυχία; Κάποιον που να δέχεται όλες τις αδυναμίες μας, να τις φορτώνεται Αυτός και να μας δίνει ζωή απ΄ τη ζωή Του; Κάποιον που να μας χαρίζει τον Παράδεισο, στην κυριολεξία, αρκεί να επιλέξουμε να είμαστε κοντά Του; Μήπως τελικά αξίζει να Του ανοίξουμε την πόρτα της ψυχής μας και να Του δώσουμε την ευκαιρία να μας αποδείξει όλα όσα μας έχει υποσχεθεί; Ίσως τότε εκπλαγούμε ανακαλύπτοντας πως τελικά δεν έχουμε ανάγκη από κάτι, αλλά από εκείνον τον Κάποιον, τον Κύριο.


Νανά Μακρή Περιοδικό Βήματα Ι. Μ. Κερκύρας

http://www.agiosgeorgioslatsia.com/329.html

[Domna]

http://orthodoxi-diapaidagogisi.blogspot.com/

[gkou]

« Ο άγιος Μείραξ γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς . Αφού βαπτίσθηκε , ανατρεφόταν χριστιανικά από τους γονείς του. Ξαφνικά επισκέφθηκε τον Μουσουλμάνο Διοικητή , μπροστά στον οποίο αρνήθηκε την πίστη του Χριστού. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και αφού έκοψε τη ζώνη του και πάτησε τον βαφτιστικό σταυρό του, πήρε στα χέρια του ένα μαχαίρι, το οποίο άρχισε να στριφογυρίζει , ενώ ταυτοχρόνως φώναζε δυνατά:
- Είμαι Αγαρηνός ( Μουσουλμάνος) και από σήμερα δεν είμαι πια χριστιανός!
Οι γονείς του , όταν έμαθαν πως ο υιός τους αλλαξοπίστησε, άρχισαν να παρακαλούν τον Θεό να του αλλάξει γνώμη.
Και πραγματικά. Ο Θεός , βλέποντας την αγαθή τους επιθυμία και τις επίμονες παρακλήσεις τους, άλλαξε την καρδιά του υιού τους και τον οδήγησε σε μετάνοια.
Ο Μείραξ επισκέφθηκε τους γονείς του και τους φανέρωσε την μετάνοιά του. Το ίδιο έκανε και στον Μουσουλμάνο Διοικητή, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε θάνατο και να αποκεφαλισθεί» ( Συναξάρι 11 Δεκεμβρίου) .

Οι προσευχές των γονέων έχουν μεγάλη αποτελεσματικότητα. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι γονείς , για σοβαρά θέματα των παιδιών τους, δεν μπορούν να κάμουν τίποτε. Τότε, η μόνη διέξοδος είναι η καταφυγή στον παντοδύναμο Θεό. Ο Θεός όχι μόνο έχει τη δύναμη να βοηθήσει τους γονείς, αλλά μπορεί και με πολλούς και διάφορους τρόπους να αλλάξει τις σκέψεις και τις διαθέσεις των παιδιών.
Ο απόστολος Ιάκωβος βεβαιώνει ότι, η προσευχή για τους άλλους ασκεί μεγάλη επίδραση ( ε΄16 ). Αυτό όμως ισχύει περισσότερο για την προσευχή που κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους.
Χρειάζεται μόνο επιμονή. Ο Αυγουστίνος ,στα νειάτα του ήταν άπιστος και ζούσε αμαρτωλή ζωή. Η μητέρα του όμως δεν έπαυσε να προσεύχεται με δάκρυα, για τη σωτηρία του υιού της. Και ο Αυγουστίνος όχι μόνο μετενόησε, αλλά έγινε και ο μεγαλύτερος πνευματικός οδηγός των χριστιανών της Δυτικής Ευρώπης.
Ο Θεός είναι Πατέρας και Παντοκράτωρ. Ως Πατέρας κατανοεί τους πόθους και τους προβληματισμούς των γονέων και ως Παντοκράτωρ επεμβαίνει και με τρόπους που εμείς ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε, πραγματοποιεί θαυμαστές αλλοιώσεις στις καρδιές και τη ζωή των παιδιών.


Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

[Domna]

ΒΑΛΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙΣ ΠΟΤΕ

Είναι γεγονός πως η εποχή που βιώνουμε είναι μια σκληρή πραγματικότητα σχεδόν σε όλους τους τομείς.
Διαφθορά, εγκληματικότητα, ψέμα, πονηρία, μίσος, κλεψιά και αναρωτιέται κανείς πώς τα καταφέραμε έτσι;
Αναρωτιέται ο γονέας: «πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μέσα σε αυτή την «ζούγκλα» που εμείς δυστυχώς δημιουργήσαμε;»
Σε μια συνέντευξή του ο σεβαστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος είπε μια όμορφη φράση που μας άρεσε και την κρατήσαμε να την μοιραστούμε μαζί σας.
Είπε: «Εάν προσπαθήσουμε όλοι μαζί για έναν καλύτερο κόσμο είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να φτιάξουμε τη ζωή μας Παράδεισο. Σίγουρα όμως μπορούμε να μην την κάνουμε κόλαση».
Πώς όμως θα μπορέσουμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη και πιο ποιοτική;
Μέσα από τα παιδιά μας φυσικά! Βομβαρδιζόμαστε" συνεχώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για αμαρτωλούς ιερείς είτε από άποψης ηθικής είτε από άποψης φιλοχρηματίας, για τόσα και τόσα που ακούμε καθημερινά.
Ας μη «βομβαρδίζουμε» όμως και τα παιδιά μας!
Είναι άδικο κυρίως για τους ιερείς που δεν έχουν καμία σχέση με όλα αυτά που ακούγονται από την τηλεόραση.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΤΟ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΩΡΙΣ
Αρχικά με το βάπτισμα και στη συνέχεια με το συχνό εκκλησιασμό και την κατήχηση.
Πόσο χαιρόμαστε τις Κυριακές στην Εκκλησία όταν βλέπουμε μικρούς μπόμπιρες να μπουσουλάνε μέσα στο ναό!!!
Παιδιά που τα πηγαίνουν οι γονείς τους στην Εκκλησία και τα ντύνουν «παπαδάκια» και βοηθούν στο ιερό τον ιερέα κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν με τις καλύτερες εικόνες και παραστάσεις που θα μπορούσε να μεγαλώνει το κάθε παιδί.
Μέσα στην Εκκλησία το παιδί γαλουχείται με πνευματική τροφή.
Μια εικόνα που θα δει και θα παρατηρήσει, ίσως του μείνει καλά χαραγμένη στη μνήμη για μια ολόκληρη ζωή.
Αυτό βέβαια δεν εγγυάται ότι το παιδί μεγαλώνοντας θα παραμείνει μέσα στην Εκκλησία ή ότι θα πάει για καλόγερος ή καλόγρια.
Κάθε ηλικία έχει τα δικά της!
Eιδικά στα χρόνια της εφηβείας – αυτό το ίδιο παιδάκι που μπουσούλαγε στα πατάκια της Εκκλησίας και βοηθούσε τον ιερέα στο ιερό του ναού, υπάρχει περίπτωση να κάνει κι έναν ολόκληρο χρόνο να ξαναπατήσει στην Εκκλησία.
Ό,τι κι αν κάνει όμως ο σπόρος του Θεού είναι πλέον φυτεμένος μέσα στην ψυχούλα του και αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει στην αγκαλιά του Θεού και της Εκκλησίας και ξέρετε γιατί;
Γιατί απλούστατα το μόνο που έχει να εισπράξει από τον κόσμο, είναι όλα τα αρνητικά που λέγαμε στην αρχή.

Ασέβειες – ψέματα – κλεψιές - πορνείες κ.ο.κ

Όλα εκείνα δηλαδή που η ψυχή σιχαίνεται και ειδικά όταν έχει γαλουχηθεί μέσα στην Εκκλησία.
Όταν βέβαια το παιδί βλέπουμε να έχει σταματήσει να έρχεται στην Εκκλησία δεν το αφήνουμε στην τύχη του.
Σαν γονείς έχουμε κι εμείς το ρόλο μας, κι ευθύνη μεγάλη απέναντι στον Θεό, και ο ρόλος μας είναι πάρα πολύ σημαντικός.


Μιλάμε με το παιδί!

Προσέχουμε μη τυχόν το παιδί έρχεται σε επαφή με κάποιον αιρετικό και του λέει πράγματα κατά της Εκκλησίας του Θεού.
Οι αιρετικοί δυστυχώς δεν παραμονεύουν μόνο όταν γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι αλλά και μέσα στα σχολεία.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ!!
Πρόσφατα έφτασε στα χέρια μας περιοδικό της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά που λέει με ποιόν τρόπο να μιλήσουν στους συμμαθητές τους ακόμη και στους δασκάλους τους για τον Ιεχωβά.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ : ΣΚΟΠΙΑ 1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010 ΣΕΛΙΔΑ 15..

Γι΄ αυτό προσέχουμε και φροντίζουμε να επικοινωνούμε με το παιδί μας.
Δεν το πιέζουμε ποτέ να έρθει στην Εκκλησία αλλά πότε πότε με ευγένεια και αγάπη το ρωτάμε: «θέλεις να πάμε αύριο μαζί στην Εκκλησία;» Κι αν απαντήσει: «Όχι!»Τότε απαντήστε κι εσείς ρωτώντας το: «μόνος μου θα πάω;» :-)
Ίσως το ξανασκεφτεί! Ακόμη κι αν τελικά δεν έρθει, δεν πειράζει – ας μην γινόμαστε κουραστικοί και πιεστικοί.
Ο Θεός θα το φέρει ξανά στην Εκκλησία γιατί όπως είπαμε υπάρχει μέσα του ο σπόρος.

Πάμε τώρα σε ένα άλλο θέμα που είναι πάρα πολύ σοβαρό.

ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΩ ΕΓΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ
Δεν είναι τόσο δύσκολο τελικά να μας πάρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με το μέρος τους.
Καλό είναι να γνωρίζουμε μια είδηση από ποιόν προέρχεται και με ποιο σκοπό.
Κάποιοι από τους δημοσιογράφους χωρίς να γνωρίζουμε ονόματα, έχουν ως σκοπό της ζωής τους να πολεμούν την εκκλησία και να προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο κατευθύνοντάς τον στον αθεϊσμό.
Ας μην ξεχνάμε κάτι που πλέον ευρέως ακούγεται – ότι τα ΜΜΕ ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις.
Από αυτό και μόνο μπορούμε να συμπεράνουμε το μέγεθος της δύναμής των.
Μόλις μυριστούν σκάνδαλο με ιερέα έχουν την τιμητική τους κι αν κάποιος τους ρωτήσει σε τι θεό πιστεύουν οι ίδιοι, δεν αποκλείεται να του απαντήσουν στο Δωδεκάθεο. Δεν αρνούμαστε ότι όντως έχουν ακουστεί κυρίως από την τηλεόραση απαράδεχτα πράγματα για κάποιους ιερείς. Αυτό δυστυχώς έγινε η αιτία να βλέπουμε συνανθρώπους μας να μιλάνε με μεγάλη αγένεια γενικότερα στους ιερείς. Αυτό βέβαια είναι λάθος!
Το παιδί που θα μας δει να συναντάμε ιερέα και να του μιλάμε με ασέβεια, τι περιμένουμε να κάνει όταν μεγαλώσει;
Με ασέβεια θα μιλήσει κι εκείνο. Ποιος όμως είπε ότι η Εκκλησία αποτελείται μόνο από Αγίους;
Ο ίδιος ο Χριστός δεν είναι εκείνος που είπε: «Αφήστε τα ζιζάνια να μεγαλώνουν μαζί με τον καλό σπόρο γιατί στην προσπάθεια να απομακρύνουμε τα ζιζάνια από ανάμεσά τους ίσως ξεριζώσουμε και κάποιον καλό σπόρο και όταν έρθει ο καιρός του θερισμού θα ξεχωρίσουμε τα ζιζάνια από τον καλό σπόρο και θα τα κατακάψουμε στη φωτιά..»
Ο Χριστός δεν είναι εκείνος που μαζί με τους μαθητές του έδωσε και στον Ιούδα Ψωμί και Κρασί;
Δεν ήξερε ο Χριστός ότι ο Ιούδας θα τον προδώσει; Δεν γνώριζε ο Χριστός όλον αυτό τον καιρό που τον είχε κοντά του ότι είναι φιλοχρήματος; Όλα τα ήξερε, παρόλα αυτά τον άφηνε να τον ακολουθεί.
Δεν τον έβγαλε από ανάμεσά τους. Έτσι λοιπόν ο ιερέας κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας παύει να είναι ο πατήρ Εφραίμ, παύει να είναι ο πατήρ Αθανάσιος, παύει να είναι ο πατήρ Συμεών..Εκείνη τη στιγμή είναι ο λειτουργός του Θεού!
Αξίζει να προσθέσουμε στο σημείο αυτό κάτι που έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:
"Εάν συναντήσετε ιερέα και άγγελο φωτός στο δρόμο σας, πρώτα τον ιερέα να προσκυνήσετε κι έπειτα τον άγγελο, διότι το χέρι του ιερέως έρχεται σε επαφή με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας!".
Οι αμαρτωλοί ιερείς έχουν περισσότερο την ανάγκη των προσευχών μας παρά την κατάκρισή μας διότι με τον τρόπο αυτό αμαρτάνουμε κι εμείς. Ο ιερέας παίρνει το βάρος της αμαρτίας την οποία έπραξε και έγινε γνωστή σε όλους, παίρνουμε όμως κι εμείς το βάρος της κατάκρισης.
Θα σας πούμε εδώ κι ένα μυστικό. -Περνώντας τα χρόνια ο αμαρτωλός ιερέας μπορεί και να μετανοήσει για ότι έκανε και στο τέλος να σωθεί! -Κι εμείς να έχουμε μείνει με την κατάκριση.

ΑΣ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΠΡΟΤΥΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

Πηγαίνουμε στην Εκκλησία ολόκληρη η οικογένεια μαζί με τα παιδάκια μας και καλό είναι να φροντίσουμε να τα πηγαίνουμε και στο κατηχητικό!
Τους μαθαίνουμε να ασπάζονται το χέρι του ιερέα και να του μιλάνε με σεβασμό ακόμη κι αν εμείς διαφωνούμε με την προσωπική ζωή του ιερέως!
Παίρνουμε τον άρτο, παίρνουμε τη Θεία Κοινωνία, τον ασπαζόμαστε ειρηνικά και ευλαβικά και φεύγουμε για τα σπίτια μας πνευματικά οικοδομημένοι.
Αν ο Ιερέας είναι από τους «καλούς» Ιερείς, τον φέρνουμε σπίτι μας και καθιερώνουμε μια πνευματική και φιλική σχέση μαζί του. Μπαίνοντας ο ιερέας σπίτι μας – ευλογία φέρνει σε ολόκληρη την οικογένεια!Μόνο πνευματικό κέρδος μπορεί να έχει κάποιος από μια τέτοια σχέση.
Έχουμε λοιπόν ευθύνη για τις αυριανές χριστιανικές οικογένειες μέσα από αυτά που διδάσκουμε μεγαλώνοντας τα παιδιά μας. Όσο μπορούμε μένουμε κοντά στη Εκκλησία του Θεού και του προσφέρουμε τα παιδιά μας που Εκείνος μας χάρισε!

Κρίνετέ το κι εσείς!

Συζητήστε το με τη σύζυγο ή τον σύζυγό σας!

Ο Θεός να μας προστατεύει από την πλάνη των αιρέσεων.


http://antixiliastikos.blogspot.com/201 ... st_21.html

[filotas]

Παιδί και οικογενειακό stress
2 Νοεμβρίου, 2011 — VatopaidiFriend



Το ψυχικό στρες που ελλοχεύει σε μία οικογένεια μπορεί να επηρεάζει αρνητικά τη σωματική υγεία των παιδιών και να τα καθιστά πιο ευάλωτα σε διάφορες ασθένειες.

Είναι καλό οι γονείς να γνωρίζουν ότι το δικό τους στρες μπορεί να βλάπτει σωματικά όχι μόνο τούς ίδιους αλλά κατ τα παιδιά τους. Έτσι θα έχουν ακόμη ένα σημαντικό λόγο να αναπτύξουν μηχανισμούς ορθής διαχείρισης του στρες που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Οι διαδικασίες και τα γεγονότα που συμβαίνουν σε μία οικογένεια έχουν βαθύτατες επιδράσεις στην κοινωνική και συναισθηματική εξέλιξη των παιδιών. Όμως λίγα είναι γνωστά αναφορικά με τις συνέπειες του οικογενειακού στρες στην ανάπτυξη και τη σωματική υγεία των παιδιών,

Οι έρευνες

Εκ των ερευνών που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια θα αναφερθούμε σε μία πρωτότυπη του Πανεπιστημίου Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης. Στο πλαίσιο της έρευνας αυτής ζητήθηκε από τους γονείς 165 παιδιών ηλικίας 5 έως 10 ειών να καταγράψουν για 3 χρόνια τα συχνότερα προβλήματα υγείας που εμφάνιζαν τα παιδιά τους. Επιπρόσθετα κάθε 6 μήνες οι γονείς των παιδιών υποβάλλονταν σε ένα ειδικό τεστ που στόχο είχε να αξιολογεί τη δική τους ψυχική υγεία. Στα τεστ που υποβάλλονταν οι γονείς των παιδιών δινόταν ιδιαίτερη σημασία στους δείκτες εκείνους που υποδήλωναν την ύπαρξη στρες, όπως το άγχος και η κατάθλιψη.

Οι μελετητές της ίδιας έρευνας ασχολήθηκαν επίσης και με τον τρόπο λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος των παιδιών αυτών. Συγκεκριμένα έγιναν εκτεταμένες μελέτες σε βασικά κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, όπως των κυττάρων ΝΚ (Natural Killers), CD4, CD8 και άλλα με στόχο να αποδειχθεί ενδεχόμενη υπερδραστηριοποίηοη του συστήματος άμυνας του οργανισμού των παιδιών. αυτών.

Τα ευρήματα που προέκυψαν από την παραπάνω έρευνα εμπλούτισαν τις μέχρι τώρα φτωχές γνώσεις μας με πολύ σημαντικά στοιχεία.

Βρέθηκε, λοιπόν, ότι ο συνολικός αριθμός των επεισοδίων λοιμώξεων με ή χωρίς πυρετό, ήταν σημαντικά μεγαλύτερος σε παιδιά με γονείς που εμφάνιζαν υψηλά επίπεδα συναισθηματικού στρες. Επίσης τα παιδιά που εμφάνιζαν ψυχικές διαταραχές και διαταραχές συμπεριφοράς βρέθηκε ότι μεγάλωναν σε περιβάλλον με έντονο γονεϊκό στρες. Στη μεγάλη πλειονότητα των παιδιών οι διαταραχές αυτές δεν είχαν διαγνωσθεί προηγουμένως.

Η συχνότερη διάγνωση (65%) ήταν συναισθηματικές διαταραχές και σε μικρότερο ποσοστό διαταραχές στη συμπεριφορά και υπερκινητικό σύνδρομο. Το στρες στα παιδιά αυτά συχνά τροποποιούσε τη συμπεριφορά τους και οδηγούσε στην ανάπτυξη ανθυγιεινών συνηθειών. Το παιδί έτρωγε λίγο ή πάρα πολύ, κοιμόταν λίγο, γινόταν υπερκινητικό και κατανάλωνε τις λίγες θερμίδες που έπαιρνε ή αντιθέτως εκινείτο ελάχιστα και γινόταν παχύσαρκο. Καθεμία από τις εκδηλώσεις αυτές είχε αρνητική επίπτωση στην υγεία του. πέρα από εκείνη που προκαλούσε το στρες καθεαυτό

Η μελέτη των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος των παιδιών, που είχαν γονείς με υψηλά επίπεδα στρες, έδειξε ότι παρουσίαζαν με μεγαλύτερη συχνότητα σημεία διέγερσης και δραστηριοποίησης. Το στοιχείο αυτό αποτέλεσε ένδειξη ότι το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών αυτών εργαζόταν σκληρά για να καταπολεμήσει τις διάφορες μολύνσεις.

Πολλαπλές συνέπειες

Έκτος όμως από την παραπάνω έρευνα το θέμα οικογενειακό στρες και υγεία του παιδιού έχει απασχολήσει αρκετά χρόνια τώρα όλους τους επιστήμονες, ιατρούς και μη, ανά τον κόσμο. Η Αναπτυξιακή Παιδιατρική είναι ο κλάδος εκείνος της παιδιατρικής που ασχολείται με τις διεργασίες ωρίμανσης του παιδιού οι οποίες αφορούν στο σώμα, στο πνεύμα και στον ψυχικό του κόσμο. Μέσα από την πολύτιμη εμπειρία των παιδιάτρων στα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας μας διαφαίνεται ότι μία πλειάδα νοσηρών καταστάσεων στην παιδική ηλικία έχουν άμεση συσχέτιση με το οικογενειακό στρες.

Εκτός από τις διαταραχές συμπεριφοράς, που μπορούν εύκολα να αναγνωρισθούν ως μαθησιακές δυσκολίες, αρνητισμός, επιθετικότητα κ.α., καμιά φορά συμπτώματα σωματικής νόσου από τα διάφορα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού μπορεί να αποτελούν εκδηλώσεις μιας γενικότερης ψυχοπαθολογικής κατάστασης. Τέτοια συμπτώματα είναι από το πεπτικό (ανορεξία, πολυφαγία, εμετοί, έλκος), από το ουροποιητικό (συχνουρία νυχτερινή ενούρηση), από το αναπνευστικό (απνοϊκές κρίσεις, δύσπνοια, βήχας), από το νευρομυϊκό (κεφαλαλγία, τικ, λιποθυμία διαταραχές ύπνου), από το δέρμα (έκζεμα, κνησμός.) από το καρ­διαγγειακό σύστημα (αίσθημα παλμών, ταχυκαρδία, υπερτασική κρίση).

Η παχυσαρκία της παιδικής ηλικίας, που αναμφισβήτητα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της σύγχρονης εποχής έχει βρεθεί ότι και αυτή με τη σειρά της παρουσιάζει αυξημένο επιπολασμό σε παιδιά που βιώνουν έντονα το στρες μέσα στην οικογένεια Είναι βέβαια δεδομένο ότι το στρες δεν αποτελεί τη μοναδική αιτία παχυσαρκίας στα παιδιά αλλά λειτουργεί συναθροιστικά με άλλους επιβαρυντικούς παράγοντες, όπως η ανθυγιεινή διατροφή και η έλλειψη άσκησης. Οι γονείς όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το οικογενειακό στρες επηρεάζει αρνητικά τον ύπνο του παιδιού, μειώνει την ενέργεια για άσκηση και παιχνίδι και το οδηγεί προς την καθιστική ζωή και την ανθυγιεινή διατροφή.

Έρευνες έχουν δείξει επίσης ότι το στρες στην οικογένεια αυξάνει τα επίπεδα κορτιζόλης στο αίμα των παιδιών. Η κορτιζόλη είναι η κύρια ορμόνη του στρες που αυξάνεται σημαντικά κάτω από ανάλογες συνθήκες ως φυσιολογική απάντηση του οργανισμού. Όμως η παρατεταμένη και χρόνια αύξηση των ορμονών του στρες στο αίμα των παιδιών δυνατόν να προκαλέσει σοβαρές βλάβες στα αγγεία και στα διάφορα όργανα όπως νεφροί, οφθαλμοί και να συνδυάζεται με αυξημένη τιμή αρτηριακής πίεσης.

Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να παραλείψουμε και τη συσχέτιση του καπνίσματος στην παιδική ηλικία με το γονεϊκό στρες. Έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια ότι παιδιά που βιώνουν κάποιας μορφής στρες στο οικογενειακό περιβάλλον, όπως προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των γονέων, απουσία κοινωνικής στήριξης από τους γονείς ή διαζύγιο καταφεύγουν στο κάπνισμα σε αρκετά μικρή ηλικία σε σχέση με το λοιπό γενικό πληθυσμό. Εδώ, βέβαια υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, όπως το χαμηλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, το φτωχό μορφωτικό επίπεδο, η έλλειψη ενημέρωσης για τις βλαπτικές επιδράσεις του καπνίσματος κ.α

Η αρνητική επίδραση όλων των ανωτέρω παθολογικών αντιδράσεων δεν αφορά μόνο στην υγεία των παιδιών στην παιδική ηλικία καθεαυτή αλλά καθορίζει και την υγεία τους ως ενήλικες. Σήμερα όλοι γνωρίζουμε πως η αθηροσκλήρωση των αγγείων, η εκφυλιστική δηλαδή παθολογοανατομική βλάβη του τοιχώματος των αγγείων, είναι μία διεργασία που ξεκινά από την παιδική ηλικία. Και είναι γνωστό πως η αθηροσκλήρωση των αγγείων είναι, κατά κανόνα η αιτία της στεφανιαίας νόσου στους ενήλικες. Σύμφωνα με αυτά που αναφέρθησαν μπορούμε εύκολα να φανταστούμε πόσο αρνητικά επιδρά το οικογενειακό στρες μέσα από τις διάφορες παθολογικές εκφράσεις του στην υγεία των παιδιών μας ως ενήλικες. Η παχυσαρκία, η ανθυγιεινή διατροφή, η δυσλιπιδαιμία, η έλλειψη σωματικής άσκησης, το κάπνισμα σε μικρή ηλικία και το στρες καθεαυτό επιταχύνουν τη διαδικασία της αθηρογένεσης με προφανείς αρνητικές επιπτώσεις στην ενήλικη ζωή των παιδιών αυτών.

Συνοψίζοντας

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν πολλές αιτίες στη σύγχρονη οικογένεια που μπορούν να προκαλέσουν στρες στο παιδί. Οι δυνατότητες προσαρμογής του είναι περιορισμένες και όχι σπάνια οι προσπάθειές του για επιτυχή ανταπόκριση θεωρούνται κοινωνικά απαράδεκτες και αντιμετωπίζονται με υποτίμηση και τιμωρία, που αυτές καθαυτές αποτελούν ισχυρούς πρόσθετους στρεσογόνους παράγοντες. Εδώ έρχεται να επιτείνει το πρόβλημα η ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος και η έλλειψη πολιτικού σχεδιασμού στο εν λόγω πολύ σοβαρό ζήτημα.

Η κοινωνία και οι επαγγελματίες υγείας πρέπει να είναι σε θέση να προσφέρουν όχι μόνο θεραπευτικές λύσεις σε προβλήματα αλλά και προληπτικές υπηρεσίες και εκπαίδευση στους νέους γονείς.

(«Στους ρυθμούς της καρδιάς», εκδ. Ελληνικού Ιδρύματος Καρδιολογίας. Τομ.19, τευχ.224, σ. 179-180)

πηγή: Πεμπτουσία