"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Η τέχνη της αγάπης


Ήταν ένα τραγουδάκι που το τραγουδούσα στα παιδιά μου. Όλα το αγάπησαν πολύ. Θυμάμαι μάλιστα ένα μου παιδί που με τις χούφτες του, τις μικρές τρυφερές χούφτες του, μου σκέπαζε το στόμα ώστε να μη πω το τέλος της ιστορίας που ήταν ένα τέλος θλίψης, τέλος που δεν είχε το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», το τέλος δηλαδή των παραμυθιών.

Πιστεύω πάντα και κάθε φορά με ένα καινούργιο γεγονός εδραιώνεται αυτή η πίστη μου, πως δεν μπορεί να υπάρχει ένα τέλος καλό αν η πορεία είναι λαθεμένη.

Γι΄ αυτό, χωρίς να θέλω να πικράνω τα παιδιά μου, επέμενα να ακούσουν και το τέλος. Το τραγούδι, λοιπόν, μιλούσε για ένα ευτυχισμένο αρκουδάκι που μαζί με την μάνα του χαιρόταν τον κόσμο. Μα το βόλι του κυνηγού σκοτώνει τη μητέρα. Το αρκουδάκι μου, «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, είναι μονάχο και γι΄ αυτό πονάει». Μια μέρα στο μικρό ρυάκι, ένα σκιουράκι συναντά, παιχνίδια κάνουνε τρελά. Θε μου, να μη τελειώσει αυτή η χαρά. Το αρκουδάκι μας ξαναγίνεται ευτυχισμένο. «Πίνει νερό, δροσίζεται και πάει, έχει έναν φίλο και τον αγαπάει!».

Η συντροφικότητα, η φιλία, ο άλλος, γεμίζει την ψυχή όχι μονάχα του μικρού αρκούδου. Τη δικιά μας ερημιά καταργεί, δικιά μας ευτυχία είναι να έχουμε έναν σύντροφο. Σκέφτομαι πως σαφώς γι΄ αυτή τη συντροφικότητα μιλά στην Π. Διαθήκη, όταν δημιουργεί από τον Αδάμ ο Θεός την Εύα. Είδε, λέει, ο Θεός πως δεν είναι ευτυχία να βρίσκεται μόνος ο άνθρωπος στη Δημιουργία.

Είναι το αρκουδάκι μας τόσο ευτυχισμένο, συνεχίζει το παιδικό διδακτικότατο τραγουδάκι, που σφίγγει στην αγκαλιά του τον καινούργιο φίλο. Μα βάζει τόση δύναμη σ΄ αυτό το αγκάλιασμα, τόσο ασφυκτικά σφίγγει τον φίλο του που το σκιουράκι το μελί, άφησε μια κραυγή και πέθανε.

Το αρκουδάκι μας «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, δεν του ΄μαθαν πότε πως ν΄ αγαπάει!!!». Εδώ είναι το τέλος· το τέλος είναι τόσο θλιβερό ώστε να μη μπορεί να το αντέξει το νέο παιδί και να θέλει να μου σφραγίσει το στόμα, ή να βουλώσει τ΄ αυτιά του για να μην τ΄ ακούσει. Μα εγώ επέμενα να το λέω και τώρα τα παιδιά μου το τραγουδούν και στα δικά τους παιδιά.

Βλέπετε το μήνυμα είναι διαχρονικό. Τα σκέφτηκα όλα αυτά όταν ένα ζευγάρι σε τέλεια αποσύνθεση, με παιδιά που κοντεύουν να διαλυθούν σαν προσωπικότητες, ήρθαν φιλικά να κουβεντιάσουμε αυτά τα προβλήματα, να βρούμε το τι έφταιξε και η κατάσταση είχε φτάσει εκεί που άλλο δεν πήγαινε. Ήταν φιλική, κοντινή η οικογένεια και τους γνώριζα καλά. Ένας ένας ήταν θαυμάσιοι, όλο αισθήματα και αγάπη. Οι γονείς άνθρωποι θυσίας, άνθρωπο όλο καρδιά. Μα δεν τους είχε μάθει κανένας να αγαπάνε σωστά. Κι έτσι ξεχασμένη, χαλασμένη κάνουλα η αγάπη, αντί να ποτίζει το χώμα, να το αφρατεύει, να το κάνει καρπερό, ώστε λουλούδια να γεμίζει ο τόπος, το ΄κανε το τόσο νερό, το άσκεφτα χυμένο, βάλτο. Και στο βάλτο τα κουνούπια μένουν· εστία μόλυνσης ο βάλτος.

Το αρκουδάκι από την πολλή αγάπη έγινε αιτία να πεθάνει η συντροφιά του. Δεν του ΄χε μάθει κανείς να αγαπά σωστά. Κανείς δεν του ΄χε πει πως τέχνη χρειάζεται η εκδήλωση της αγάπης. Τ΄ αγαπώ το παιδί μου τόσο που ανησυχώ μήπως μπλέξει. Και γι΄ αυτό το σπίτι γίνεται φυλακή· και ποιος ποτέ ονειρεύτηκε να μένει σε φυλακή και ποιος δεν παλεύει να δραπετεύει από κει; Τ΄ αγαπώ τόσο το παιδί μου, ώστε προλαβαίνω κάθε του επιθυμία. Ναι, μα τότε έχουμε ένα παιδί που δεν ποθεί τίποτα και που επιθυμία έχει να έχει ... επιθυμία.

Το αγαπώ το παιδί μου τόσο, ώστε του κρύβω τις δυσκολίες της ζωής.

Και έτσι το παιδί μας πιστεύει πως το ΜΗ είναι ανύπαρκτο, πως μέλι και γάλα οι δρόμοι, μαλθακεύει, παραιτείται από αγώνες, δεν τρίβεται, δεν ακονίζεται το μαχαίρι και έτσι όταν έλθει σε αντάμωση με τις δυσκολίες τα χάνει. Παραδίδεται χωρίς όρους και ζητά δεκανίκια όπως τα ναρκωτικά, το αλκοόλ κ.λπ.

Μα τη λαθεμένη εκδήλωση αγάπης την έχουμε για το σύντροφό μας. Η πνιγηρή, ασφυκτική υπερπροστατευτικότητα και εκεί προεκτείνεται. Και στα δύο φύλα συμβαίνει κάτι τέτοιο, όχι μόνο στο γυναικείο. Έχετε δει άβουλες γυναίκες; Πίσω τους κρύβεται ένας σούπερ δυναμικός άντρας που τις ... λατρεύει και γι΄ αυτό ή πιο σωστά εξ αιτίας αυτού η προσωπικότητα της γυναίκας δεν ξεδιπλώνεται φυσιολογικά. Δεν μπορεί να οδηγήσει αν ο άντρας της κάθεται πλάϊ της και της τονίζει τα λάθη της ακριβώς γιατί την αγαπά τόσο ώστε νοιάζεται γι΄ αυτήν, μην πάθει κάποιο ατύχημα.

Το χειμώνα παίχτηκε μια ταινία με τρομερή επιτυχία στους κινηματογράφους που τόνιζε το θέμα της αγάπης χωρίς διάκριση, της σαρωτικής αγάπης. Οι γονείς τόσο αγαπούσαν το παιδί τους ώστε να θέλουν να ακολουθήσει ένα επάγγελμα και όχι αυτό το επάγγελμα που το αγόρι ήθελε. Από την υπερβολική άτεχνη αγάπη, το αγόρι αυτοκτόνησε. Επειδή αγαπάμε το παιδί μας θέλουμε να του διαλέξουμε εμείς το σύντροφο της ζωής του. Και αργότερα γινόμαστε κακά πεθερικά γιατί το παιδί μας δεν αγαπιέται τόσο όσο του αξίζει από αυτό το σύντροφο, ή αγαπιέται κάπως αλλιώτικα.

Η Αγάπη είναι θεϊκό δώρο, λέει η Γραφή, καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και εμείς αυτό το δώρο το κάνουμε κατάρα αν δεν μάθουμε την τεχνική του. Γι΄ αυτό επέμενα να το τραγουδώ στα παιδιά μου, παρά τις αντιδράσεις τους. Γι΄ αυτό και το χαμηλοτραγουδούσα σε κείνο το ταλαιπωρημένο ζευγάρι που έχοντας στις καρδιές τους τόση αγάπη, σφίγγονταν μεταξύ τους, παραμόρφωναν από το σφίξιμο την προσωπικότητα του πλαϊνού τους. Και έμεναν μόνοι. Ακριβώς σαν εκείνο το δυστυχισμένο αρκουδάκι!


ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ

Δε καταλαβαινω τιποτα!!!

Η αγαπη ειναι ενας "κωδικας" εμφυτευμενος απο την στιγμη της δημιουργιας της ψυχης απο τον Θεο.
Ειναι η υπογραφη που αφηνει ο πλαστης στην ψυχη μας.
Η καλλιεργια του θρησκευτικου συναισθηματος σε συνδυασμο με την αγαπη ειναι η γεφυρα επικοινωνιας με τον Θεο και τον συνανθρωπο.

guard έγραψε:Η αγαπη ειναι ενας "κωδικας" εμφυτευμενος απο την στιγμη της δημιουργιας της ψυχης απο τον Θεο.
Ειναι η υπογραφη που αφηνει ο πλαστης στην ψυχη μας.
Η καλλιεργια του θρησκευτικου συναισθηματος σε συνδυασμο με την αγαπη ειναι η γεφυρα επικοινωνιας με τον Θεο και τον συνανθρωπο.

=D> =D> =D> Πολύ καλό!!!

Πίστη και αγάπη

- Γέροντα, τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στην πίστη και την αγάπη;
- Πρώτα είναι η πίστη και μετά έρχεται η αγάπη. Πρέπει να πιστεύη κανείς ,για να αγαπάη. Δεν μπορεί να αγαπήση κάτι που δεν το πιστεύει. Για αυτό, για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει να πιστέψουμε στον Θεό. Ανάλογη με την πίστη που έχει κανείς είναι και η ελπίδα και η αγάπη και η θυσία για τον Θεό και τον πλησίον. Η θερμή πίστη στον Θεό γεννάει την θερμή αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του θεού, τον συνάνθρωπό μας. Και από την υπερχείλιση της αγάπης μας – που δεν χωράει στην καρδιά και χύνεται έξω- ποτίζονται και τα καημένα τα ζώα. Πιστεύουμε πολύ, αγαπάμε πολύ . Αν η πίστη μας είναι χλιαρή, και η αγάπη μας θα είναι χλιαρή. Αν η πίστη μας είναι θερμή, και η αγάπη μας θα είναι θερμή.
Η πίστη μας πρέπει να έχη φιλότιμο και από εκεί ξεκινάει και ο φιλότιμος αγώνας. Και όσο αγωνίζεται κανείς, τόσο αυξάνει και η πίστη, αυξάνει και η αγάπη. Πολύ βοηθάει στον φιλότιμο αυτό αγώνα να σκέφτεται ο άνθρωπος τις ευεργεσίες του Θεού. Ένας που έχει φιλότιμο δεν σκέφτεται αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Παράδεισος , αλλά αγωνίζεται , γιατί πιστεύει στον Θεό και Τον αγαπάει. Ενώ ένας που δεν έχει φιλότιμο, θα αρχίσει να σκέφτεται: « Και γιατί να αγωνισθώ; Άρaγε υπάρχει Παράδεισος; Υπάρχει Κρίση; » . Και όταν κανείς είναι αχάριστος, ό,τι και να τον κάνης, αχάριστος θα είναι. Ο φιλότιμος και στους πειρασμούς δοξολογεί τον Θεό και σιγά-σιγά φθάνει να ευγνωμονή συνέχεια τον Θεό, οπότε έρχεται η θεία αλλοίωση στην ψυχή του και χαίρεται συνέχεια και αγάλλεται. Άλλος και πειρασμούς μπορεί να μην έχη , αλλά μόνον ευλογίες, και ποτέ να μην είναι ευχαριστημένος.
Μετά την αγάπη προς τον Θεό έρχεται η θυσία. Και όταν υπάρχη θυσία χωρίς ιδιοτέλεια , τότε αρχίζει κανείς να έχη και θεία γεγονότα. Να κάνω μια θυσία όχι για τίποτε άλλο, αλλά για τον Θεό που έφτιαξε αυτό το σύμπαν και μας δίνει τόσες ευλογίες. Βλέπεις, οι ειδωλολάτρες που θεοποιούσαν την φύση , λάτρευαν τον ήλιο, τα ποτάμια και έφθαναν να θυσιασθούν για αυτή τους την πίστη. Αν λοιπόν εκείνοι θυσιάζονταν για την δημιουργία, πόσο μάλλον εμείς πρέπει να θυσιασθούμε για τον Δημιουργό!
Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν και για αυτό δεν θυσιάζονται. Όλη η αδιαφορία από εκεί ξεκινάει. Άλλος βρίζει τα θεία, άλλος μισοπιστεύει και ταλαιπωρείται. Για να χαίρεται πραγματικά κανείς, πνευματικά, πρέπει να πιστεύη και να αγαπάη. ]

Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Βʼ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

"Υπεράνω όλων η αγάπη. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί, παιδιά μου, είναι η αγάπη για τον άλλο, η ψυχή του. Ό,τι κάνομε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη, να το κάνομε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δεν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει και καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν το αγαπάμε ή δεν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει νʼ αγαπήσομε περισσότερο τον Χριστό. Ωραίο δεν είναι;

Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθομε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας αφήσομε τους άλλους να μας μιλάνε όπως αισθάνονται. Ας μη ζητιανεύομε την αγάπη. Επιδίωξή μας να είναι νʼ αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για κείνους. Τότε θα προσέξομε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκομε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύομε την αγάπη τους. Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζομε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους μας.

Αν ο αδελφός σου σʼ ενοχλεί, σε κουράζει, να σκέπτεσαι: «Τώρα με πονάει το μάτι μου, το χέρι μου, το πόδι μου· πρέπει να το περιθάλψω μʼ όλη μου την αγάπη». Να μη σκεπτόμαστε, όμως, ούτε ότι θα αμειφθούμε για τα δήθεν καλά, ούτε ότι θα τιμωρηθούμε για τα κακά που διαπράξαμε. Έρχεσαι εις επίγνωσιν αληθείας, όταν αγαπάεις με την αγάπη του Χριστού. Τότε δεν ζητάεις να σʼ αγαπάνε· αυτό είναι το σωστό. Από μας εξαρτάται να σωθούμε. Ο Θεός το θέλει. Όπως λέει η Αγία Γραφή: «... πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς

Όταν κάποιος μας αδικήσει μʼ οποιονδήποτε τρόπο, με συκοφαντίες, με προσβολές, να σκεπτόμαστε ότι είναι αδελφός μας που τον κατέλαβε ο αντίθετος. Έπεσε θύμα του αντιθέτου. Γιʼ αυτό πρέπει να τον συμπονέσομε και να παρακαλέσουμε τον Θεό να ελεήσει κι εμάς κι αυτόν· κι ο Θεός θα βοηθήσει και τους δύο. Αν, όμως, οργισθούμε εναντίον του, τότε ο αντίθετος από κείνον θα πηδήσει σʼ εμάς και θα μας παίζει και τους δύο. Όποιος κατακρίνει τους άλλους, δεν αγαπάει τον Χριστό. Ο εγωισμός φταίει. Από κει ξεκινάει η κατάκριση. Θα σας πω ένα μικρό παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του στην έρημο. Δεν υπάρχει κανείς. Ξαφνικά ακούει κάποιον από μακριά να κλαίει και να φωνάζει. Πλησιάζει κι αντικρίζει ένα φοβερό θέαμα: μία τίγρις έχει αρπάξει έναν άνθρωπο και τον καταξεσχίζει με μανία. Εκείνος απελπισμένος ζητάει βοήθεια. Σε λίγα λεπτά θα τον κατασπαράξει. Τι να κάνει, για να τον βοηθήσει; Να τρέξει κοντά του; Πως; Αυτό είναι αδύνατον. Να φωνάξει; Ποιον; Κανείς άλλος δεν υπάρχει. Μήπως θα πάρει καμιά πέτρα να τήνε ρίξει στον άνθρωπο και να τον αποτελειώσει; «Όχι, βέβαια!», θα πούμε. Κι όμως αυτό είναι δυνατόν να γίνει, όταν δεν καταλαβαίνομε ότι ο άλλος που μας φέρεται άσχημα κατέχεται από τον διάβολο, την τίγρη. Μας διαφεύγει ότι, όταν κι εμείς τον αντιμετωπίζομε χωρίς αγάπη, είναι σαν να του ρίχνομε πέτρες πάνω στις πληγές του, οπότε του κάνομε πολύ κακό και η «τίγρις» μεταπηδάει σʼ εμάς και κάνομε κι εμείς ό,τι εκείνος και χειρότερα. Τότε, λοιπόν, ποια είναι η αγάπη που έχομε για τον πλησίον μας και, πολύ περισσότερο, για τον Θεό;

Να αισθανόμαστε την κακία του άλλου σαν αρρώστια που τον βασανίζει και υποφέρει και δεν μπορεί να απαλλαγεί. Γιʼ αυτό να βλέπομε τους αδελφούς μας με συμπάθεια και να τους φερόμαστε με ευγένεια λέγοντας μέσα μας με απλότητα το «Κύριε Ιησού Χριστέ», για να δυναμώσει με τη θεία χάρι η ψυχή μας και να μην κατακρίνομε κανένα. Όλους τους αγίους να τους βλέπομε. Όλοι μας μέσα φέρομε τον ίδιο παλαιό άνθρωπο. Ο πλησίον, όποιος κι αν είναι, είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας», είναι αδελφός μας και «μηδενί μηδέν οφείλομεν, ει μη το αγαπάν αλλήλους», σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο. Δεν μπορούμε ποτέ να κατηγορήσομε τους άλλους, γιατί «ουδείς την εαυτού σάρκα εμίσησεν».

Όταν κάποιος έχει ένα πάθος, να προσπαθούμε να του ρίχνομε ακτίνες αγάπης και ευσπλαγχνίας, για να θεραπεύεται και να ελευθερώνεται. Μόνο με την χάρι του Θεού γίνονται αυτά. Να σκέπτεσθε ότι αυτός υποφέρει περισσότερο από εσάς. Στο κοινόβιο, όταν κάποιος φταίει, να μην του πούμε ότι φταίει. Να στεκόμαστε με προσοχή, σεβασμό και προσευχή. Εμείς να προσπαθούμε να μην το κάνομε το κακό. Όταν υπομένομε την αντιλογία του αδελφού, λογίζεται μαρτύριο. Να το κάνομε με χαρά.

Ο χριστιανός είναι ευγενής. Να προτιμάμε νʼ αδικούμαστε. Άμα έλθει μέσα μας το καλό, η αγάπη, ξεχνάμε το κακό που μας κάνανε. Εδώ κρύβεται το μυστικό. Όταν το κακό έρχεται από μακριά, δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Η μεγάλη τέχνη είναι, όμως, να το περιφρονήσετε. Με την χάρι του Θεού, ενώ θα το βλέπετε, δεν θα σας επηρεάζει, διότι θα είστε πλήρεις χάριτος.

Στο Πνεύμα του Θεού όλα είναι αλλιώτικα. Εκεί κανείς τα δικαιολογεί στους άλλους όλα. Όλα! Τι είπαμε; «Ο Χριστός βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Εγώ εσένα βγάζω φταίχτη, έστω κι αν μου λες ότι φταίει ο τάδε ή η τάδε. Τελικά σε κάτι φταίεις και το βρίσκεις, όταν σου το πω. Αυτή τη διάκριση νʼ αποκτήσετε στη ζωή σας. Να εμβαθύνετε στο καθετί και να μην τα βλέπετε επιφανειακά. Αν δεν πάμε στον Χριστό, αν δεν υπομένομε, όταν πάσχομε αδίκως, θα βασανιζόμαστε συνέχεια. Το μυστικό είναι νʼ αντιμετωπίζει κανείς τις καταστάσεις με πνευματικό τρόπο. Κάτι παρόμοιο γράφει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος:

«ʼʼΌλους τους πιστούς οφείλομε να τους βλέπομε σαν ένα και να σκεπτόμαστε ότι στον καθένα από αυτούς είναι ο Χριστός. Και να έχομε για τον καθένα τέτοια αγάπη, ώστε να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσομε για χάρη του και τη ζωή μας. Γιατί οφείλομε να μη λέμε, ούτε να θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους να τους βλέπομε ως καλούς. Κι αν δεις έναν αδελφό να ενοχλείται από πάθη, να μην τον μισήσεις αυτόν· μίσησε τα πάθη που τον πολεμούν. Κι αν τον δεις να τυραννείται από επιθυμίες και συνήθειες προηγουμένων αμαρτιών, περισσότερο σπλαγχνίσου τον, μην τυχόν δοκιμάσεις και συ πειρασμό, αφού είσαι από υλικό που εύκολα γυρίζει από το καλό στο κακόʼʼ. Η αγάπη προς τον αδελφό σε προετοιμάζει νʼ αγαπήσεις περισσότερο τον Θεό. Το μυστικό, λοιπόν, της αγάπης προς τον Θεό είναι η αγάπη προς τον αδελφό. Γιατί, αν δεν αγαπάεις τον αδελφό σου που τον βλέπεις, πως είναι δυνατόν νʼ αγαπάεις τον Θεό που δεν Τον βλέπεις; ʽʼΟ γαρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, ον εώρακε, τον Θεόν, ον ουχ εώρακε, πως δύναται αγαπάν;ʼʼ».

Γεροντας Πορφυριος

ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ

Η αληθινή αξία στη ζωή

Κάποτε ο Διογένης ο σκυλόσοφος, περπατούσε ανάμεσα στα σκουπίδια,στον χώρο απόθεσής τους, την χωματερή της εποχής του, παρατηρώντας τα.Ένας περαστικός, με έντονη επιθυμία κριτικής, του είπε : «Διογένη,γιατί περπατάς ανάμεσα στα σκουπίδια; Δεν φοβάσαι μην λερωθείς;». Ο Διογένης τότε του απάντησε: «Κι οι ακτίνες του ήλιου φίλε μου,εισχωρούν στον χώρο του αποχωρητηρίου μας, αλλά δεν λερώνονται.»

Έκανε λοιπόν, κριτική και αξιολόγηση του ανθρώπου.Αλλά και στην εποχή μας, οι άνθρωποι αλληλοκρίνονται, αξιολογούνταικαθημερινά. Με πoιo τρόπο; Κυρίως, από την κοινωνική τους θέση. Ο υπουργός, ο δήμαρχος, ο δικαστής, ο πρύτανης, ο οδοκαθαριστής, οκλητήρας. Από την οικονομική τους ευμάρεια. Ο εκκατομυριούχος, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο φτωχός. Από την προβολή τους, μέσω των ΜΜΕ. Ο δημοσιογράφος, ο τραγουδιστής, ο αθλητής, ο κλέφτης.Από την κομματική τους ταυτότητα. Κόκκινοι, πράσινοι, μπλε. Από την εμφάνισή τους στα καλλιστεία. Κατά βάση δηλαδή, από τα εξωτερικά τους γνωρίσματα.Ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής της λανθάνουσας, παρερμηνευμένης πραγματικής αξίας; Διαμορφώνονται ιδέες, προκαλώντας, ζήλεια,απληστία, κτητικότητα, ιδιοτέλεια, ακρασία, κακία, θηριότητα,συγκεντρωτισμό, εγκλωβισμένες ιδεολογικές δομές, θνησιγενείς ιδέες.Ιδέες που εξυπηρετούν μικροπρεπή και στενά συμφέροντα. Συστατικάπου συντείνουν στην εμφάνιση κοινωνικών φαινομένων συγκρούσεων,εκμετάλλευσης και φτώχιας.

Άρα, οι ιδέες είναι αυτές που υφαίνουν την κάθε μας στιγμή. Αυτές τροφοδοτούν την ψυχή μας με συναισθήματα. Αυτές δομούν τον εσωτερικό μας κόσμο και γενικότερα το πνευματικό, πολιτιστικό μας επίπεδο. Αυτές εκκινούν τις πράξεις μας. Αυτές καθορίζουν το ποιόν μας. Ως εκ τούτου οι ιδέες θα πρέπει να γίνονται βιώματα. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, της πραγματικής, αληθινής αξίας του ανθρώπου; Υπάρχει ένας κώδικας αξιολόγησής της; Κατʼ αρχάς ο άνθρωπος θα πρέπει να αξιολογεί αρχικά τον ίδιο του τον εαυτό, να αντιλαμβάνεται την έμφυτη αξία του, που δεν έχει σχέση με εξωτερικούς παράγοντες.

Η εσωτερική αξία του ανθρώπου προέρχεται από μία συμπαντική και αιώνια πηγή. Τον Θεό. Η θεία φύση της, έχει ανάγκη, από την ύπαρξη αφʼ ενός των αξιών και αφʼ ετέρου, από την εαυτή συνειδητοποίηση της αξιοπρέπειας και της αξίας του. Εννοούμε φυσικά την αυτογνωσία. Αυτός που αξιολογεί σωστά και σέβεται τον εαυτό του, είναι πραγματικά σε θέση να αξιολογήσει ορθά και τους άλλους. Ο κώδικας αξιολόγησης των αξιών, όπως έχει καταγραφεί από τα μεγάλα πνεύματα του παρελθόντος, αλλά και από την
Χριστιανική πίστη μας, είναι,ο σεβασμός, η υπομονή, η ανεξικακία, η υπευθυνότητα, η σταθερότητα,η διαλογική ικανότητα, η συνύπαρξη, η σύνεση, η κοινωνικότητα, ηευταξία, η ειλικρίνεια, η εμπιστοσύνη, η ανεκτικότητα, η φιλοπατρία, ηδημιουργικότητα, η συνεργασία, η συμπόνια, η γεναιοδωρία, η φιλία, τομοίρασμα, η φιλανθρωπία, η πραότης, η χαρά, η αγαθότης, η Αγάπη, ηΕιρήνη, η Ελευθερία και η μεγίστη όλων, η Δικαιοσύνη.

Πιθανόν, να έχω ξεχάσει κάποιες.

Άρα η πραγματική, αληθινή αξία κατοικεί στην ψυχή μας. Εφʼ όσον πείσουμε ότι την διεκδικούμε. Θα την κατακτήσουμε με πράξεις και όχι θεωρητικά. Εάν προσπαθήσουμε να την ανιχνεύσουμε με αγαθούς σκοπούς. Τότε θα αποκαλυφθεί. Ας αξιολογούμε τους άλλους, όπως θα αξιολογούσαμε τους εαυτούς μας. Διότι ορθή αξιολόγηση σημαίνει αγάπη. Και η αγάπη είναι η τροφή της ψυχής και μονόδρομος πρoς τον Θεό.

Του Τάκη Ιωαννίδη (4-4-2006)

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε ο σύγχρονος άνθρωπος κουρασμένος, απογοητευμένος και ανήσυχος, αναζητάει ειρήνη, ανάπαυση, ελπίδα, χαρά και αγάπη. Ο αιώνιος Λόγος του Θεού αποκαλύπτει το θέλημα του Θεού στον άνθρωπο και τον προσκαλεί μέσα από τα λόγια του Ιησού Χριστού: "Ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω. " Ματθαίος ια' 28. Και σε αυτούς που θα ακούσουν και θα πιστέψουν ο Χριστός με χαρά θα αναγγείλει: "Αιτείτε και θα σας δοθεί, ζητείτε και θα βρείτε, κρούετε και θα σας ανοιχτεί γιατί αυτός που αιτεί λαμβάνει και αυτός που ψάχνει βρίσκει και σε αυτόν που κρούει ανοίγεται." Ματθαίος ζ' 7-8.

" Επειδή τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωσε τον Υιό του τον Μονογενή για να μην χαθεί όποιος πιστεύει σ' Αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Επειδή ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δια μέσου Αυτού." Ιωαν. γ' 16-17.

Η αγάπη του Θεού φανερώνει την οδό της σωτηρίας προς τον άνθρωπο δια του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού που είναι "η δύναμη του Θεού προς σωτηρία σε καθέναν που πιστεύει." Ρωμ. α' 16.

Δέξου σήμερα την αγάπη του Θεού μέσα στην καρδιά σου, μετανόησε, εμπιστέψου Αυτόν μέσα στη ζωή σου και η αληθινή χαρά, ειρήνη και ελπίδα θα γεμίσουν την καρδιά σου και θα γευτείς και 'σύ ότι πραγματικά είναι αληθινός ο Θεός.

Μην ξεχνάς ποτέ, ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός σε αγαπάει αληθινά. Είσαι κουρασμένος; Ελθετε προς με πάντες οι κοποιώντες και περφοτισμένοι και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Αρατε τον ζυγόν μου εφ' ημάς, και μάθετε απ' εμού' διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδία' και θέλετε ευρεί ανάπαυση εν τας ψυχάς ημών. Ματθαίος ια' 28

Εχασες την ελπίδα σου; Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήσει πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως ώστε να περισσεύεται εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του Πνεύματος του Αγίου. Προς Ρωμαίους ιε' 13

Είσαι αγχωμένος; Ας μη ταράττηται η καρδία σας' πιστεύετε εις τον Θεό και εις εμέ πιστεύετε. Ιωάννης ιδ' 1

Νιώθεις φόβο; Μή φοβού' διότι εγώ είμαι μετά σού' μή τρόμαζε' διότι εγώ είμαι ο Θεός σου. Ησαϊας μα' 10

Είσαι άρρωστος ή με πόνο; Δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. Ησαϊας νγ' 5

Φοβάσαι τον θάνατο; Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντα μέ, έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν δεν έρχεται αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν. Ιωάννης ε' 24

Νιώθεις αδικία; Εαν ο Θεός είναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών; Προς Ρωμαίους θ' 31

Νιώθεις θλίψη; Εν τω κόσμο θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε εγώ ενίκησα τον κόσμο. Ιωάννης ις' 33

Καθένας χρωστάει να αγαπά τον πλησίον μέχρι θανάτου όχι μόνο γιατί έχει την ίδια φύση με αυτόν, αλλά και για το υπέρτιμο αίμα που έχυσε για μας ο Χριστός, που έδωσε και την εντολή της αγάπης του πλησίον.

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός. Φιλοκαλία, σελ. 144.
____________________________________________________________

Μην αγανακτείς και μη θυμώνεις με όποιον σου φέρεται μοχθηρά και άδικα. Συμπάθησέ τον, αγάπησέ τον.

Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης. Η εν Χριστώ ζωή μου. Μτφρ. Βασίλη Μουστάκη. Εκδ. Αστήρ, Αθήνα. σελ 258.
______________________________________________________________

Η συζυγική αγάπη , για την Ορθόδοξη Θεολογία, είναι μια ελεύθερη πράξη «συμμεθέξεως», μια καθολική «μέθεξη» των δύο για την πραγμάτωση του ενός νέου συζυγικού ανθρώπου, της κοινής νέας συζυγικής «σάρκας» τους. Κατά τον Αγιο Γρηγόριο Παλαμά, στον γάμο δεν έχουμε ένα είδος «συμφύσεως» ή «συνακράσεως». Που θα εσήμαινε απώλεια της προσωπικής ιδιαιτερότητας, αλλά «κοινωνία» και «συμμέθεξη» αγαπωμένων υποστάσεων, που φθάνουν στην ύψιστη εκείνη κατάσταση της «ομιλίας», της κοινωνίας δηλαδή των ψυχών και των σωμάτων, στην υπαρξιακή βίωση της «συν-ουσίας».

Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 280
______________________________________________________________

Όταν οι πιστοί μαζεύονται σʼ ένα ορισμένο τόπο και μια ορισμένη στιγμή για να τελέσουν τη θεία Ευχαριστία, η Σύναξή τους αυτή φανερώνει το μυστήριο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία και η Ευχαριστία είναι το σώμα του Χριστού, είναι ο ίδιος ο Χριστός. …

Ο ασπασμός των πιστών (στη θεία Λειτουργία) δεν είναι ένα απλό λειτουργικό σύμβολο αλλά ένα έργο (ιερουργία). Μια λειτουργική εμπειρία. Ο λειτουργικός ασπασμός δεν είναι η εικόνα της αγάπης που ενώνει τους πιστούς αλλά η εμπειρία της ενώσεως αυτής. … Αυτή η θεία συναγωγή των πάντων επί το αυτό και η συσσωμάτωση με το Θεό Λόγο εκφράζεται με τον ασπασμό της αγάπης.

Ο ένας μπαίνει στον άλλο. Ο ένας γίνεται ο άλλος και ανήκει στον άλλο.

Ταυτότητα αγάπης, ταυτότητα ομοφροσύνης. Ιερομονάχου Γρηγορίου 1982. Η Θεία Λειτουργία. Εκδ. Δόμος, Αθήνα. σελ. 39, 247-248.
_____________________________________________________________

Σʼ εκείνους που μας κακολογούν και μας υβρίζουν ή με κάποιο τρόπο μας κακομεταχειρίζονται, έχουμε εντολή να μη ανταποδίδουμε την κακολογία ή την κακομεταχείριση, αλλά μάλλον να τους εγκωμιάζουμε και να τους ευλογούμε. Γιατί στο μέτρο που ειρηνεύουμε με τους ανθρώπους, πολεμούμε τους δαίμονες. Ενώ όταν μνησικακούμε και πολεμούμε τους αδελφούς μας, έχουμε ειρήνη με τους δαίμονες, για τους οποίους έχουμε διδαχθεί να έχουμε τέλειο μίσος και ασυμφιλίωτο πόλεμο.

Όσιος Θεόδωρος Εδέσσης. 100 ψυχωφελή κεφάλαια. Φιλοκαλία, Βʼ τόμος, σελ. 27.
_______________________________________________________________

Οι άντρες, να αγαπάτε τις γυναίκες σας. Όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και παράδωσε τον εαυτό του γιʼ αυτήν, για να την αγιάσει, … Έτσι οφείλουν να αγαπούν οι άντρες τις γυναίκες τους όπως τα δικά τους σώματα. Εκείνος που αγαπά τη γυναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του, διότι κανείς ποτέ δεν μίσησε τη σάρκα του, αλλά την τρέφει και την περιποιείται, όπως και ο Κύριος την Εκκλησία, διότι είμαστε μέλη του σώματός του, από τη σάρκα και από τα οστά του. Γιʼ αυτό θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα του και την μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο σάρκα μία. Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο.

Εφεσίους 5, 25-32