"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

http://www.orthros.org/Greek/EA/EA.htm#q16


μία καλή μελέτη νομίζω για τις οργανώσεις

Η δοκιμασία και η κυοφορία του σχίσματος



Το σχίσμα είναι μια μεγάλη δοκιμασία για την Εκκλησία του Χριστού. Αυτό το βλέπουμε στους λόγους των Αποστόλων, στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων και στην εκκλησιαστική ιστορία. Πρόκειται για μια δεινή και φοβερή δοκιμασία που απειλεί την ενότητα της Εκκλησίας και ασεβεί στο Σώμα του Χριστού. Για την αποτροπή αυτής της μεγάλης πληγής η Εκκλησία διαρκώς εύχεται: “υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών...”.

Είναι ανάγκη όμως να λεχθή ότι το σχίσμα δεν δημιουργείται από την μια στιγμή στην άλλη, αλλά κυοφορείται πολύ καιρό προηγουμένως. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την αίρεση. Ο Άρειος δίδασκε αιρετικές διδασκαλίες πολλά χρόνια και στο τέλος καταδικάσθηκε και αποβλήθηκε από την Εκκλησία. Πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα και σημασία στην κυοφορία του σχίσματος. Πραγματικά το σχίσμα κυοφορείται με μερικές εσφαλμένες και πεπλανημένες ιδέες, πού, αν δεν προσεχθούν και δεν αποβληθούν, εγκυμονούν πολλούς κινδύνους, όχι για την Εκκλησία, αλλά για τα άρρωστα μέλη της.

Μια τέτοια ιδέα που κυοφορεί το σχίσμα είναι η αντίληψη ότι “εμείς θα σώσουμε την Εκκλησία”. Αυτός ο μεσσιανισμός συνδέεται στενώτατα με την υπερηφάνεια και τον εγωϊσμό, που είναι η πηγή της προγονικής αμαρτίας. Μπορεί δε κανείς ανεπιφύλακτα να πη ότι συγγενεύει πολύ με την σχιζοφρένεια. Σε μερικούς Χριστιανούς αναπτύσσεται έντονα η αντίληψη ότι αυτοί θα σώσουν την Εκκλησία. Αυτό σημαίνει ότι έχουν εσφαλμένη εκκλησιολογία. Γιατί η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη σωτηρίας και σωτήρων. Κεφαλή της είναι ο Χριστός, γι’ αυτό και είναι αγία. Έτσι, δεν πρέπει να έχουμε την ιδέα ότι θα σώσουμε την Εκκλησία, αλλά ότι πρέπει να παραμένουμε μέσα στην Εκκλησία για να σωθούμε. Εμείς έχουμε ανάγκη σωτηρίας.

Μια άλλη ιδέα που συντελεί αποφασιστικά στην κυοφορία του σχίσματος είναι η αντιπαράθεση προς τους άλλους, και κυρίως προς τους Επισκόπους, που συγκροτούν συνοδικώς την ποιμαίνουσα Εκκλησία. Η αντίληψη αυτή κρύπτει καθαρά ένα προτεσταντικό πνεύμα. Αντίθετα, η ορθόδοξη αντίληψη εκφράζεται καθαρά από τους λόγους του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: “Κάλλιον πλανάσθαι μετά της Εκκλησίας ή ορθοτομείν εκτός αυτής”.

Η υπερηφάνεια είναι η αμαρτία της πτώσεως. Ο Αδάμ και η Εύα θέλησαν να φθάσουν στην θέωση έξω από την υπακοή. Και όποιος θέλει την σωτηρία του χωρίς να υπακούη στην Εκκλησία, φθάνει στο ίδιο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό οι άγιοι φοβούνται τα σχίσματα.

Επομένως, δεν πρέπει να βλέπουμε τα σχίσματα μόνον κατά την γέννησή τους, αλλά και κατά την κυοφορία τους. Κυρίως να δίνουμε μεγάλη σημασία στις αιρετικές ιδέες που τα καλλιεργούν και τα κυοφορούν. Μέσα στα πλαίσια αυτά μπορούμε να μιλάμε για απόκτηση εκκλησιαστικού φρονήματος, που είναι απαραίτητο για την εποχή μας.

Ν.Ι.(agia zoni)

Ηγούμενος ήταν τότε ο Αρχιμ. Ιεζεκιήλ Βελανιδιώτης, νομικός-θεολόγος, μετέπειτα μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος. Την εποχή εκείνη ο μοναχισμός περνούσε τεράστια κρίση. Η συντριπτική κυριαρχία των αρνητικών πλευρών του Δυτικού διαφωτισμού είχε περάσει απ’ την κοινωνία και στους χριστιανούς, κληρικούς και λαϊκούς σε μεγάλο βαθμό. Ήταν οι εποχή που «αναπτύχθηκαν» οι λεγόμενες «χριστιανικές οργανώσεις», οι οποίες και νομιμοποιούσαν θεολογικά τον δυτικό τρόπο σκέψης στην «θεολογία τους» και εκκοσμίκευαν την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και οδήγησαν στην σημερινή θεολογική «σύγχυση των γλωσσών»…



http://www.oodegr.com/oode/sygrafeis/Iwil1.htm

Χαίρομαι που τόσοι πολλοί συμφωνούν με τις αησυχίες μου για τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις.

Φίλε Παρμενά, ειλικρινά δεν θέλω να σε στενοχωρήσω γιατί αισθάνομαι ότι είσαι άνθρωπος με βαθιά πνευματική σκέψη και μόρφωση, αλλά εμένα με βασανίζει το αναπάντητο ερώτημα:

Γιατί όποιος θέλει ν΄αφιερώσει τη ζωή του στον Κύριο να μη γίνει μοναχός;

nkope έγραψε:Χαίρομαι που τόσοι πολλοί συμφωνούν με τις αησυχίες μου για τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις.

Φίλε Παρμενά, ειλικρινά δεν θέλω να σε στενοχωρήσω γιατί αισθάνομαι ότι είσαι άνθρωπος με βαθιά πνευματική σκέψη και μόρφωση, αλλά εμένα με βασανίζει το αναπάντητο ερώτημα:

Γιατί όποιος θέλει ν΄αφιερώσει τη ζωή του στον Κύριο να μη γίνει μοναχός;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Για τον ιδιο λογο, για τον οποιο δεκαδες χιλιαδες αρρενες χριστιανοι σε Ανατολη και Δυση επελεξαν αντι το μοναστικο βιο την εν τω κοσμω αγαμη ιερωσυνη.

Η εν τω κοσμω αγαμη ιερωσυνη (μη ενταγμενη δηλαδη σε μοναστικα πλαισια, το να μην ανηκει δηλαδη καποιος σε μοναστηρι οταν ειναι αγαμος ιερεας στον κοσμο) ειναι αρχαιοτατη παραδοση της Εκκλησιας (και βεβαια η μονη ιερατικη παραδοση στην Ορθοδοξοτατη δυτικη χριστιανοσυνη του πρωτου αιωνα, οπου ειχε επιβληθει απο πολυ νωρις η υποχρεωτικη αγαμια των κληρικων και η πλειοψηφια των αγαμων κληρικων δεν ηταν μοναχοι).

Επισης, π. Επιφανειος Θεοδωροπουλος εχει υποστηριξει και αποδειξει οτι η εν τω κοσμω αγαμη ιερωσυνη (η μη ενταγμενη σε μοναστικα πλαισια) ειναι κατα παντα ευαγγελικη.

Στην ερωτηση σου λοιπον θα απαντησω οτι δεκαδες χιλιαδες αρρενων χριστιανων που θελησαν να αφιερωθουν στο Χριστο, επελεξαν οχι τον κλασσικο μοναχισμο, αλλα την εν τω κοσμω αγαμη ιερωσυνη (μη ενταγμενη σε μοναστικα πλαισια).

Κατ' επεκταση, θα μπορουσε να υπαρξει εν τω κοσμω μη μοναστικη παρθενια, εφ' οσον γινεται με ηθος πατερικο, με εκκλησιαστικο φρονημα και ευλογια επισκοπου. Ενδεχεται να γινεται με μορφη ημιμοναστικων λαικων αδελφοτητων εν τω κοσμω. Αν ακολουθειται η πατερικοτητα, η αφιερωση στο Θεο δεν γνωριζει τοπους. Οπως ο Κυριος ειναι παντου, ετσι και η αφιερωση στον Κυριο μπορει να γινει παντου, εφοσον βεβαια υπαρχει η πατερικοτητα.

Καθε φαινομενο στην ζωη της Εκκλησιας δεν πρεπει να βιαζομαστε να το καταδικασουμε. Ας αφησουμε να δουμε πως λειτουργει, και αν φερει αποτελεσματα τοτε ειναι εργο του Παρακλητου. Αυτο θα μας το πουν και φωτισμενοι αγιοι του καθε καιρου.

Ο μαζικος ασκητικος αναχωρητισμος ως φαινομενο ηταν ξενο για την παραδοση της Εκκλησιας τον δυο πρωτων αιωνων. Η Εκκλησια ομως, αν και ο τροπος αυτος αφιερωσης (ως μαζικο κινημα) ηταν καινοτομικος, τον δεχτηκε αφου βεβαιωθηκε οτι ηταν εργο του Παρακλητου, και οχι παραχαραξη της Ευαγγελικης οδου.

Με την ιδια λογικη, φαινομενα τυπου λαικων αδελφοτητων (που φανταζουν καινοτομικα) ενδεχεται να ειναι επισης εργο του Παρακλητου.

Εχει εξαλλου αποδειχτει οτι η εν τω κοσμω παρθενια (περαν της ιερατικης εν τω κοσμω παρθενιας) υπηρξε γεγονος στην ιστορια της Εκκλησίας. Εξ΄ου και ο διαχωρισμος μεταξυ μοναζουσων και "κανονικων" σε πατερικα κειμενα. Οι πρωτες ηταν μοναχες με την κλασσικη εννοια της λεξης, ενω οι αλλες ηταν για παραδειγμα χηρες που αντι να παν σε μοναστηρι εθεσαν τον ευατο τους στην υπηρεσια της εκκλησιας μεσω φιλανθρωπικων και ιεραποστολικων εργων. Ετσι προηλθε και ο θεσμος των διακονισσων, οι οποιες ηταν εν τω κοσμω παρθενες.

Παντως πιστευω ακραδαντα οτι οι κατ' εξοχην μπροσταρηδες αφιερωμενοι στον Κυριο, ηταν, ειναι και θα ειναι οι μοναστες και οι μιγαδες, αυτοι δηλαδη που ακολουθουν την ησυχαστικη οδο της εξοκοσμιας ησυχιας.

Υπαρχει ομως πιστευω χωρος και για την εν τω κοσμω παρθενια, οπως βεβαια υπαρχει και για τη μοναστικη αγαμη ιερωσυνη.

Γιατι οχι?

Προσωπικα με συγγινει μια εκκλησια με ποικιλλια χαρισματων και μορφων διακονιας. Εκει φαινεται οτι πραγματι μια Εκκλησια δεν ειναι μουσειο διατηρησης παραδοσεων, αλλα ταυτοχρονα με τη διατηρηση παραδοσιακων μορφων, διατηρει ασβεστη τη δεκτικοτητα της στο να εντοπιζει τους τροπους με τους οποιους ο Παρακλητος πραγματωνει το μυστηριο της Εκκλησιας σε καθε χρονικη περιοδο προς δοξαν του Τριαδικου Θεου.

Αυτη την ποικιλια κλισεων την ασπαζεται (εχω προσωπικη μαρτυρια περι αυτου) και ο Αγιος Μεσογαιος, ενας μη τυχαιος εκκλησιαστικος ανηρ των καιρων μας, αλλα και κατα την ταπεινη μου γνωμη ενας απο τους πλεον "ησυχαστες" επισκοπους.

Αυτά που γράφει ο parmenas είναι απόλυτα σωστά και τεκμηριωμένα.
Να προσθέσω ότι για τους άγαμους κληρικούς στον κόσμο, δεν χρειάζεται κουρά. Χειροτονούνται διάκονοι και στη συνέχεια υποδιάκονοι. Και καλύτερα να μην γίνεται κιόλας κουρά, αφού πρόκειται για κουρές που δεν γίνονται σε μοναστήρι, αλλά σε ενοριακούς ναούς και απλά οι εν λόγω "ιερομόναχοι" είναι εγγεγραμμένοι σε μία μονή. Αυτές οι κουρές είναι τελείως έξω από την παράδοση της Εκκλησίας. Δυστυχώς, έχουν επικρατήσει στην Εκκλησία της Ελλάδος και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Στις αθρόες χειροτονίες του αγίου Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος ήταν προηγουμένως λαϊκός, δεν αναφέρεται ότι συμπεριλαμβανόταν και μοναστική κουρά.

Ξέρω περίπτωση κληρικού άγαμου που δεν έκανε κουρά, κατόπιν σύστασης του πνευματικού του (ο οποίος είναι πολύ φιλομόναχος), επειδή ακριβώς δεν επρόκειτο να εγκαταβιώσει σε μοναστήρι αλλά στον κόσμο. Ο κληρικός αυτός μάλιστα μου είχε πει "δεν είμαι ιερομόναχος, είμαι άγαμος πρεσβύτερος", και πολύ ορθά.

Ο επίσκοπος Βασίλειος της Wichita, της Αυτόνομης Αντιοχειανής Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής των ΗΠΑ, εκάρη μοναχός όντας επίσκοπος, κατόπιν δικής του επιλογής, στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ (του γέροντα Σωφρονίου). Επισκέπεται το μοναστήρι κάθε χρόνο και μένει μερικές ημέρες εκεί ως αδελφός της μονής και όχι ως επίσκοπος.

Προς parmena: σου έχω στείλει πμ εδώ και μία μέρα, και προηγούμενο πμ εδώ και τρεις μέρες (τελικά το διέγραψα), αλλά δεν το έχεις ανοίξει! :)

Μία μικρή διόρθωση στο προηγούμενο μήνυμά μου, σε λάθος εκ παραδρομής:
Οι κληρικοί στον κόσμο χειροτονούνται υποδιάκονοι και στη συνέχεια διάκονοι.

Θα θέσω τον εξής προβληματισμό, τον οποίο ομολογουμένως δεν είχα πολύ φιλοσοφήσει μέχρι σήμερα παρότι έχω ακούσει για την άγγαμη Ιεροσύνη: Αν δεχθούμε ότι είναι ορθό να γίνονται άγγαμοι κληρικοί χωρίς μοναχική κουρά, δεν είναι λογικό να δεχθούμε και μη μοναχική αφιέρωση;

YiaVi έγραψε:Να προσθέσω ότι για τους άγαμους κληρικούς στον κόσμο, δεν χρειάζεται κουρά. Χειροτονούνται υποδιάκονοι και στη συνέχεια διάκονοι. Και καλύτερα να μην γίνεται κιόλας κουρά, αφού πρόκειται για κουρές που δεν γίνονται σε μοναστήρι, αλλά σε ενοριακούς ναούς και απλά οι εν λόγω "ιερομόναχοι" είναι εγγεγραμμένοι σε μία μονή.

Ο επίσκοπος Βασίλειος της Wichita, της Αυτόνομης Αντιοχειανής Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής των ΗΠΑ, εκάρη μοναχός όντας επίσκοπος, κατόπιν δικής του επιλογής, στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ (του γέροντα Σωφρονίου). Επισκέπεται το μοναστήρι κάθε χρόνο και μένει μερικές ημέρες εκεί ως αδελφός της μονής και όχι ως επίσκοπος.

Συμφωνώ με τα παραπάνω.
Σημειώνω ότι, δυστυχώς, δεν υπάρχει στο Ευχολόγιο "Ρασοευχή", παρά μόνο "Ευχή εισερχόμενο προς εκκλησιαστική διακονία". Προτείνω (σε όσους αρμόδιους) να συντεθεί τέτοια ευχή για αγάμους κληρικούς εν κόσμω.

Επίσης, από τις μικρές μου γνώσεις, νομίζω ότι ο Επίσκοπος είναι χαρακτηριστική περίπτωση "αγάμου κληρικού εν κόσμω". Και αν ήταν προηγουμένως μοναχός, με την ανάδειξή του σε Επίσκοπο παύει να είναι. Ο Επίσκοπος είναι υπεράνω του Μοναχισμού. Είναι εκκλησιαστική κορυφή. Υπάγεται ή γιά την ακρίβεια "η αναφορά του είναι" μόνο στη Σύνοδο των Επισκόπων. Εάν μάλιστα καρεί Μεγαλόσχημος μοναχός, τούτο σημαίνει αυτομάτως ότι αποθέτει (ακινητοποιεί) την Αρχιερωσύνη Του! (κάπου το διάβασα).