Τι γίνεται εάν δεν εφαρμόζω το επιτίμιο που μου δίνει ό Πνευματικός;
Τι επιτίμιο να δώσει ό Πνευματικός, εάν δεν ημπορεί να το επιτέλεση ό πνευματικός του υιός; Εγώ δεν είμαι της γνώμης να βάζουμε επιτίμια που δεσμεύουν τον χρόνο και προκαλούν ψυχικό και σωματικό κόπο. Προτιμώ επιτίμιο την υπόσχεση του εξομολογούμενου να είναι συχνά στην εκκλησία, να είναι προσεκτικός στην ζωή του και ανά πάσαν στιγμήν να προστρέχει με εμπιστοσύνη στον Θεό.
Εάν ό εξομολογούμενος λαβή κάποιο επιτίμιο και δεν το εκπλήρωση, ευρίσκεται σε αμαρτία. Πρέπει να το εξομολογηθεί, και να ειπεί ότι δεν ημπόρεσε ή δεν ήθελε να εκπλήρωση τον κανόνα του. Γιατί δεν μπόρεσε να το κάνη; Το ζήτημα αυτό, «έκανα ή δεν έκανα τον κανόνα μου» θα πρέπει να το συζήτηση με τον Πνευματικό που του τον έδωσε. Είναι ό μόνος που ημπορεί να τον μετρίαση. Αυτός έχει όλη την εξουσία του δεσμείν και λύειν. Σάς έδωσε το τάδε επιτίμιο, δεν συζητάμε πλέον αν είναι ή δεν είναι καλός, θα τον ακούσομε, όπως ακούμε τον Θεό. Εάν επί παραδείγματι, σου επέβαλε κάποιο επιτίμιο να κάνης τόσες μετάνοιες και δεν ημπορείς, τότε οφείλεις να του το ειπείς: «Πάτερ ευρίσκομαι σε μία κατάσταση και δεν ημπορώ να γονατίζω. Έχω πληγές στα πόδια. Έχω αναιμία». Ένας Πνευματικός κρατεί λογαριασμό των αδυναμιών μας. Και, αν δεν κάνης τον κανόνα σου είτε από απροσεξία είτε από τεμπελιά, είσαι ένοχος.
Είμαι επίσης της γνώμης να μη συζητούνται τα επιτίμια που δίδονται από τον Πνευματικό μεταξύ των εξομολογούμενων. Εγώ έδωσα σε μερικούς ελαφρά επιτίμια για να μάθω κατόπιν ότι ούτε αυτά μπόρεσαν να τα κάνουν. Δεν ήθελαν. Και ήταν για βαρεία αμαρτήματα και όχι για ελαφρά πράγματα. Είναι γεγονός ότι ό κανόνας πέρασε στην αντίληψη των ανθρώπων σαν μια υποχρέωσης να δέχονται κανόνα από τον Πνευματικό. Άλλα κανόνας τι σημαίνει; Σημαίνει ότι δεν κάνω πάλι την αμαρτία. Μάχη με τα πάθη και τον διάβολο για να μην αμαρτήσω πάλι.
Ό κανόνας αρχίζει να θεωρείται με σχετική αξία, ώστε δεν έχει την σιγουριά να τον επιβάλεις σ' αυτόν που του αξίζει. Ό Πνευματικός βλέπει επί πλέον τον ζήλο του εξομολογούμενου, καθώς και την σοβαρότητα των αμαρτιών του. Άλλα ό πιο αληθινός κανόνας είναι αυτός: Να μην επαναληφθεί ή αμαρτία. Διότι είσαι πάντοτε μαζί με τον εαυτό σου, είσαι καθημερινά μέσα στον πειρασμό και τότε πρέπει να φανείς γενναίος αγωνιστής με γυμνό το ξίφος σου και όχι κοιμισμένος. Η ένα από τα μεγαλύτερα επιτίμια είναι ή απαγόρευσης της Θείας Κοινωνίας. Εδώ οι Πνευματικοί θ' αποφανθούν με πολύ μεγάλη προσοχή. Οι πιο αυστηροί Κανόνες απαγορεύουν την Θεία Κοινωνία από 18-20 έως 25 χρόνια. Αυτό θα σήμαινε ότι ό πιστός δεν θα μπορούσε να κοινωνήσει ποτέ. Ιδιαίτερα λαμβάνεται υπ' όψιν και ή ιστορική περίοδος την οποία ζούμε. Αυτός μπορεί να συνηθίσει με την ακοινωνησία, να μην τον ενδιαφέρει και να λέγει: «Τι κι αν δεν μπορώ να κοινωνώ, δεν έζησα μέχρι σήμερα»;
απο τον γεροντα Αρσενιο [ρουμανος]
βιογραφικο του γεροντα
http://www.pigizois.gr/vivlia/geron_ars ... senios.htm
