"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

katia έγραψε:

123 έγραψε: [...] Ακόμα κι οι πνευματικοί μπορούν να παρεκλίνουν του κανόνος δίδοντας ευχή σε ξεχωριστές περιπτώσεις [...]

Τι ακριβώς εννοείς με αυτό? Για ποιες ακριβώς περιπτώσεις μιλάς?

Δεν θα ήθελα να φωτογραφίσω δημόσια καμιά συγκεκριμένη περίπτωση αλλά πάντα στους κανόνες υπάρχει και η εξαίρεση.

Δεν μπορούμε να μιλήγσουμε γενικά για τον γάμο γιατί η κάθε περίπτωση είναι μοναδική.
Βέβαια ορισμένοι έπιασαν το θέμα πολύ σωστά με δυνατές τοποθετήσεις, γι αυτό και απευθύνθηκα μόνο στον εορτολόγιο που δεν συμφωνώ με το τσουβάλιασμα που έκανε. Όλες οι περιπτώσεις δλδ πακέτο.

123 έγραψε:Δεν θα ήθελα να φωτογραφίσω δημόσια καμιά συγκεκριμένη περίπτωση αλλά πάντα στους κανόνες υπάρχει και η εξαίρεση.
Δεν μπορούμε να μιλήγσουμε γενικά για τον γάμο γιατί η κάθε περίπτωση είναι μοναδική.
Βέβαια ορισμένοι έπιασαν το θέμα πολύ σωστά με δυνατές τοποθετήσεις, γι αυτό και απευθύνθηκα μόνο στον εορτολόγιο που δεν συμφωνώ με το τσουβάλιασμα που έκανε. Όλες οι περιπτώσεις δλδ πακέτο.

Όντως ξεχωριστή περίπτωση η καθεμία.
Όταν μιλάμε λοιπόν για γάμο θα πρέπει να λέμε τι ορίζει η εκκλησία και τώρα το κατά πόσο το προσεγγίζει ο καθένας δε μας αφορά. Ο καθένας προσπαθεί.
Απλά διαφωνώ στο ότι ο πνευματικός μπορεί να παρεκκλίνει του κανόνα. Ο πνευματικός πάει με βάση τον κανόνα, απλά ίσως ορίζει το επιτίμιο με βάση την περίπτωση. Αν και για ορισμένα πράγματα επιβάλλεται π.χ. ακοινωνισία, ανεξάρτητα από την περίπτωση.

katia έτσι είναι, συμφωνώ. Και μέσα στις παρεκλίσεις είναι και τα επιτίμια και οι αποχές κλπ δεν είμαι θεολόγος και δεν ξέρω πως λέγονται οι "τιμωρίες" (δεν μου αρέσει αυτή η λέξη).
Όλα αυτά όμως με ψυχωφελή σκοπό και για να αποτρέψει περαιτέρω αμαρτίες.
Αλλά ας μη σταθούμε σε εντελώς ειδικές περιπτώσεις.

Στάθηκα λίγο στις γενικές τοποθετήσεις του φίλου εορτολόγιο. πχ. λέει

"Αντιθέτως εάν και οι δύο είναι άπειροι ανακαλύπτουν μαζί το σώμα τους και έτσι έχουν να ασχοληθούν για μερικά χρόνια."

Μα ο γάμος δεν έιναι μόνο σώμα και δεν εξαρτάται η επιτυχία του μόνο απ αυτό. Αλλά κι αν σταθούμε μόνο σ αυτό τοι καμμάτι του γάμου πάλι θα πω ότι υπάρχουν πάμπολλα ζευγάρια που χωρίζουν μετά από λίγο (ίσως και στο χρόνο επάνω) κι ας ήταν άπειροι κι οι δύο όπως αναφέρει.

Συμφωνώ ότι το τοποθετεί σε λάθος βάση.
Διότι η απαγόρευση των προγαμιαίων σχέσεων δεν γίνεται για να έχουν απλά μετέπειτα πράγματα να ανακλύψουν οι σύζυγοι.
Δεν είναι απλή επιταγή όπως είπα και σε άλλο θέμα. Είναι τρόπος ψυχοφελούς ύπαρξης με βαθύτερη έννοια.

Τι γίνεται εάν δεν εφαρμόζω το επιτίμιο που μου δίνει ό Πνευματικός;

Τι επιτίμιο να δώσει ό Πνευματικός, εάν δεν ημπορεί να το επιτέλεση ό πνευματικός του υιός; Εγώ δεν είμαι της γνώμης να βάζουμε επιτίμια που δεσμεύουν τον χρόνο και προκαλούν ψυχικό και σωματικό κόπο. Προτιμώ επιτίμιο την υπόσχεση του εξομολογούμενου να είναι συχνά στην εκκλησία, να είναι προσεκτικός στην ζωή του και ανά πάσαν στιγμήν να προστρέχει με εμπιστοσύνη στον Θεό. Εάν ό εξομολογούμενος λαβή κάποιο επιτίμιο και δεν το εκπλήρωση, ευρίσκεται σε αμαρτία. Πρέπει να το εξομολογηθεί, και να ειπεί ότι δεν ημπόρεσε ή δεν ήθελε να εκπλήρωση τον κανόνα του. Γιατί δεν μπόρεσε να το κάνη; Το ζήτημα αυτό, «έκανα ή δεν έκανα τον κανόνα μου» θα πρέπει να το συζήτηση με τον Πνευματικό που του τον έδωσε. Είναι ό μόνος που ημπορεί να τον μετρίαση. Αυτός έχει όλη την εξουσία του δεσμείν και λύειν. Σάς έδωσε το τάδε επιτίμιο, δεν συζητάμε πλέον αν είναι ή δεν είναι καλός, θα τον ακούσομε, όπως ακούμε τον Θεό. Εάν επί παραδείγματι, σου επέβαλε κάποιο επιτίμιο να κάνης τόσες μετάνοιες και δεν ημπορείς, τότε οφείλεις να του το ειπείς: «Πάτερ ευρίσκομαι σε μία κατάσταση και δεν ημπορώ να γονατίζω. Έχω πληγές στα πόδια. Έχω αναιμία». Ένας Πνευματικός κρατεί λογαριασμό των αδυναμιών μας. Και, αν δεν κάνης τον κανόνα σου είτε από απροσεξία είτε από τεμπελιά, είσαι ένοχος.
Είμαι επίσης της γνώμης να μη συζητούνται τα επιτίμια που δίδονται από τον Πνευματικό μεταξύ των εξομολογούμενων. Εγώ έδωσα σε μερικούς ελαφρά επιτίμια για να μάθω κατόπιν ότι ούτε αυτά μπόρεσαν να τα κάνουν. Δεν ήθελαν. Και ήταν για βαρεία αμαρτήματα και όχι για ελαφρά πράγματα. Είναι γεγονός ότι ό κανόνας πέρασε στην αντίληψη των ανθρώπων σαν μια υποχρέωσης να δέχονται κανόνα από τον Πνευματικό. Άλλα κανόνας τι σημαίνει; Σημαίνει ότι δεν κάνω πάλι την αμαρτία. Μάχη με τα πάθη και τον διάβολο για να μην αμαρτήσω πάλι.
Ό κανόνας αρχίζει να θεωρείται με σχετική αξία, ώστε δεν έχει την σιγουριά να τον επιβάλεις σ' αυτόν που του αξίζει. Ό Πνευματικός βλέπει επί πλέον τον ζήλο του εξομολογούμενου, καθώς και την σοβαρότητα των αμαρτιών του. Άλλα ό πιο αληθινός κανόνας είναι αυτός: Να μην επαναληφθεί ή αμαρτία. Διότι είσαι πάντοτε μαζί με τον εαυτό σου, είσαι καθημερινά μέσα στον πειρασμό και τότε πρέπει να φανείς γενναίος αγωνιστής με γυμνό το ξίφος σου και όχι κοιμισμένος. Η ένα από τα μεγαλύτερα επιτίμια είναι ή απαγόρευσης της Θείας Κοινωνίας. Εδώ οι Πνευματικοί θ' αποφανθούν με πολύ μεγάλη προσοχή. Οι πιο αυστηροί Κανόνες απαγορεύουν την Θεία Κοινωνία από 18-20 έως 25 χρόνια. Αυτό θα σήμαινε ότι ό πιστός δεν θα μπορούσε να κοινωνήσει ποτέ. Ιδιαίτερα λαμβάνεται υπ' όψιν και ή ιστορική περίοδος την οποία ζούμε. Αυτός μπορεί να συνηθίσει με την ακοινωνησία, να μην τον ενδιαφέρει και να λέγει: «Τι κι αν δεν μπορώ να κοινωνώ, δεν έζησα μέχρι σήμερα»;

απο τον γεροντα Αρσενιο [ρουμανος]
βιογραφικο του γεροντα
http://www.pigizois.gr/vivlia/geron_ars ... senios.htm

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατζουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
να μαρτυράνε πως οι δυο πετάξαμε ψηλά
σαν κοιμηθήκαμε μαζί στο ίδιο το κρεβάτι.

Μέχρι να βρούμε ουρανό,
άσε με να παραμιλώ,
να καίγομαι στο σώμα σου,
και να φιλώ το στόμα σου.

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατζουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
τις νύχτες να σε προσκυνώ με λόγια φλογερά
σαν θα σε ρίχνω στης φωτιάς ξανά το μονοπάτι.

Σ΄ευχαριστώ Στράτο!
Έτσι, ο πνευματικός ορίζει το επιτίμιο, όχι τον κανόνα. Εαν ο πιστός κανεί ξανά την αμαρτία ή/και παραβεί το επιτίμιο του πνευματικού του, απλά μάλλον τον βλέπω με μεγαλύτερο επιτίμιο.

Μην βιαστείτε να ξεσπαθώσετε
Απλά μου αρέσει σαν τραγούδι, από την άλλη όμως μου δείχνει (ιδίως ο πρώτος και δεύτερος στίχος) έναν βαθύ ρεαλισμό (και ίσως και σωτήριο)

silver έγραψε:O YiaVi έγραψε :

Γιατί υπάρχει και η φαρισαϊκή υπομονή ("Χριστέ μου κάνω υπομονή γιατί αυτός είναι τέρας και τον μισώ, αλλά δεν αντιδρώ γιατί θέλω να είμαι καλή Χριστιανή").

Γιατί άραγε, στη θέση της φαρισαϊκής υπομονής, τοποθετείς το ωραίο φύλο;
Είναι αποτέλεσμα προκατάληψις ή απροσεξίας ή τίποτα απ' όλα αυτά;

Εν τη ρύμη του λόγου. Θα μπορούσα να γράψω "αυτή είναι τέρας και την μισώ, αλλά δεν αντιδρώ γιατί θέλω να είμαι καλός Χριστιανός".

Μάλλον το προκατάληψις που γράφεις είναι αποτέλεσμα απροσεξίας!

katia έγραψε:Σ΄ευχαριστώ Στράτο!
Έτσι, ο πνευματικός ορίζει το επιτίμιο, όχι τον κανόνα. Εαν ο πιστός κανεί ξανά την αμαρτία ή/και παραβεί το επιτίμιο του πνευματικού του, απλά μάλλον τον βλέπω με μεγαλύτερο επιτίμιο.

Γιατί; Πώς το ξέρεις; Έγινες και πνευματικός!
Κύριε Ελέησον!!!! 8O 8O 8O

Να πω ένα πολύ απλό παράδειγμα, για να δείξω ότι η απολυτότητα και το πνεύμα της "σκληρής ευσέβειας" σε τέτοια θέματα καταλήγει σε ανοησία:
Πηγαίνει ένας έφηβος και εξομολογείται μία "συνηθισμένη" σαρκική πτώση (εννοώ όχι με άλλο πρόσωπο). Ο πνευματικός, εκείνος κρίνει, του βάζει ενδεχομένως κάποιο μικρό κανόνα, αν και μπορεί να μην του βάλει καθόλου κανόνα, εκείνος κρίνει και πάλι. Τέτοιες πτώσεις στην εφηβεία, και αργότερα όμως, είναι μάλλον συχνές, ειδικά σήμερα με τόσες προκλήσεις γύρω μας. Τότε τί θα κάνει ο πνευματικός (κατά katia); Θα αυξάνει διαρκώς τον κανόνα; Και πού θα φτάσει αυτό; Κανείς διακριτικός πνευματικός δεν κάνει τέτοιο πράγμα σήμερα, κανείς μα κανείς (με διάκριση, εννοείται).
Είμαι σε θέση να πω ότι πνευματικοί αδιάκριτα "ακριβείς" στα προτεινόμενα από τους κανόνες επιτίμια στο συγκεκριμένο θέμα, έφεραν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: Τα νεαρά παιδιά που εξομολογούνταν σε αυτούς ξέκοψαν λίγο-πολύ από την Εκκλησία, ακριβώς λόγω της αυστηρότητας και της υπερ-ακρίβειας του πνευματικού.